ՊէՏՐՈՍ ԴՈՒՈյԱն
ԾՆՆԳԵԱՆ
ՀԱՐԻՒՐԱՄԵԱԿԻՆ
ԱՌԹԻՒ
7–.– «
ՏՐՏՈՒՆՋ
ք՛ »Ը
Փէ"– Լաչ^զի
անՀամաչւ
շիրէմնեբուն
մէքէն
մէն մասնաւոր կերպովդ գրաւեր է ուչսէգրո
լթէլ
^ս
•
Բ անգա կագո րծ՜ի մը գամբանն է
եւ.
աբտաքինր
յղացուած՛՝
նս յնինքն
ձիրմին տակ Հանգչող ար-
ուեսաագէաին
կողմէ : Վեց սաուերներ
կր քալեն
,
չղարչնեբոլ
մէք վւաթթուած
, ել իրենց
ուսերուն
վբայ
կր կրեն մաբմին մր, րայց այս Վ^րէինր
Հասա ծած՜կոցի
մ՛բ մէք աււնո լած
: Ուրեմն
դիակի
մբ յառաքացռււէն է՛ գուրսէն
թաքնուած
,
րայց
եթէ ծ՜ռիս ու ամ րո ղքո ւթ իւն ր
նե րքե
լէն գիա ես ,
աՀաւոր
ի բականո
ւթ իլն
բ յսաակ է :
Այս
թո բՀ րղաւո
ր քան գակբ մարգկա
յին
մ րտ–
քին ստեղծած
սլատրանքն է մաՀ կոչուած
աււեղ -
ծուած
ին ՀանղԼ
սլ ; Աբղարեւ
գիցարանութիւն
յ
կրօնք , իմասաաս
իրո ւթիւն , փիլիսոփա
յութիւն
երկնային
/* • կեանք մր երեւակայած
են մարգ ա -
րարած
ին Համար
;
/՛սկ ւլրա գէաներ
էն
գասական
Տանթէէն
մինչեւ
մ՛եր օրերու
Ա ե թէ
բ լփնկ՚ե ե ր ր ե ~
րեւակայոլթեամ՛բ
ճախրած
են
հ.էնգի
Գէձ էն »
ներս :
Ասոնց
րոլորին
աբգխլնքր
,
Փէ՚ւ
Լաչէղի քան–
ղակր, ոչ աւելի
ոչ սլակաս
> ոլատրանք ու իսաբ —
կ ա ՛նք
յ
Խբոխա
Բլէմանսոն
անգամ
, կարծեց թէ
սլիտի կրնար մաՀր արՀամարՀել
յ
իր
անչնչանա
լէն քանի մբ օր առաք , երբ բարեկամներ
Ղ 1 ՚ ^ Ք Ը
չրք ասլատ ած նա խաղաս ութի ւննե ր կր կորղէ ին իր
չր թնե
րէն
,
Հձվագբր» անգրագառնալով
վիճակին
բսաւ
•
« Ես սլաբաեալ
Հիւանգ մբ չեմ , այլ մէկր
որո
էն Հեռացման
մամն է Հնչեր . ես մ եոնող
մ լն
եմ
ել ուրիչ
ոչինչ ; Այ՛է ՚գաաճաււալ ալ 1լ ուղեմ
չփբմ իս մէք ոաքի կագն ած
մնա
լ ; Գագաղս
չսլառ–
կեցնէք,
զետեղեցէք
զայն
ոաքի»։
Ներկայիս
Բլէմանսոն
ոաքի՞ է թէ սլառկած
ք
չեմ ղիտեր : Ամէն սլարտղայի
մէք իր մութ կտ -
ցութենէն
, աՀաւոր
քաոսէն
՛՛չինչ կր սլայծագսֆ
—
նայ։
Գուբեանի
ալ <ձՏրաունքք»ին
նաիս քան ներ -
քին
վւլուղումր,
այս խաբկանքին
ինքնամատոյց
օրօրում՛ն է .
Ըսիր մա1ւոՆսւն դոււն1ւ ինձ պիաի ժըպտիս :
Անշուշա ի1&ճ կեանք ւքր պաճած ես եաքի
յ
կեանք լքը անհուն շողի՝ բ ո յ ր ի ՝ 1աղօթ–քի :
« Անչուչտ »ր թէականէն չաա աւելի կասկա -
ծելի Հոգեվիճակի
մր արգիւն,^ է, քանի որ «Տր–
տունքք»ր
սաեղծ ագո բծուելէն
ճփշգ երկու
ամ իս
լ
առաք , երբ վարղան
Լութֆեանի
նուիրուած
«Հեծեծմ
ոլնք»ր կր ՚էրէբ
է
Գուրեան
նո յն բանաս -
տեղծութեան
վե լ՛քին երեք տուներուն
մէք Հար -
ցումներով
կ՝սււլէբ ղիտնալ
.
ԵբջաԱի՚^կ ես հոդ թ է թըշուսսւ ,
յ^ ս ւ ա րթն ո յ թ ե ւ ո վ լ ո ւ ր Ս՛՛ինձ ղըր կ է ,
Ա՜հ, այս աշխարհըս միշա աաղտո՜ւկ է – – ՛
Ա^սւերու մ ե ծ մ ա յր մ՛է աշլսաւրհ :
Ո՜հ, ե թ է
հոդ ծ աոի մը շաւք
կայ
յ ե ւնորա քո վ մէկ վըտակ ,
Եթէ
կայ հոդ սէր անապակ,
կա՛ն ազաա օդ • • •
Ո՜հ, կր շ յ օ թ ո ւ ե մ ես այս աղաուո
Զոբքն հ ո զ ւ ո յ ս ՝ կեանքս՛ մինչ իսկ այս օր ,
Հոդ կը հ1ադ1նիմ, հող սըգաւսր • - •
— Ա՜հ , ուզածներս , Վարդան , կա՞ւն հոդ • - :
Գուրեան
Լոլթֆեանէն
առանց իբ Հարց ումն ե–
բուն
«սլա տաս խանր» ստանա լու
, ինքնաՀամ
"՛լի չ
եւ
միեւնոյն ատեն սբտակեղեք
տրամաղրոլթեամր
^էԼ
"կ
"է
իր ՛էէ" ՛՜է"
Գ՚՚Ր
^՚՚ՅՐ
)
սրաին
իսոր
քէն
բացագանչելով
.
է՜հ
մընաք բյոբով, Աստուած ե ւ արեւ ՛
Որ կը պըլպըլաք իմ հ ո գ ւ ո յ ս վ երեւ • • -
Հոս է ինքնաՀամոզիչ
տողր՛
Աստղ մ՛ալ ես կ ՚ ե ր թ ա մ յ ա ւ ե լ ո ւ լ երկնից •
Տաքորղ
քանի մր տողե րէն ու մասնաւո
րասլէս
երկու բառե բով «անրիծ՝» եւ «թչուառ»
կր սկսի իր
անղին
էոլթիլնւր
, ոզրաղին
լ ա յ թ - մոթիփ ,
տող
առ տող սլատ ցնե
լ
ամբ՚՚ղք
բանաստեղծութեան
Հէնքին
.
Աստղերն ի՞նչ են որ ե թ է ոչ ա նբի ծ
Եւ թրշ ո ւ ա ռ ողւ ո ց անէ ՜ ծ ք ողբաղին ,
Ոբք թը ո ին այրել ճակատն երկնքին :
Երբեմն
քե րթոլածնեբու
մէք
ղործածուած
բառեր կան ոբոնւք էքեր էլ՚աբմեն
, ինչսլէս Ջաբեն -
ցին «արե լաՀամ »ր ։ Հոս ալ «թրռին»ր
ա ր ե ւե լեան
Հաւատալիքներու
, գիցաբանութեան
, մեր Հեթա -
նոս
մեՀենականւ
«երկնւեր
երկինքներու
ոգին կբ
խտացնէ։
Իրր թէ ամէն
մեռնող էակ ասաղի մբ
վերածուելով
կր բաբձրանայ վեբ, ե քտնի ռր Աս
տուծոյ
Հետ է իր սլա յքարր
^ որ իրեն այս աստի -
ճան
ղառն ճակատագիր
մրն է վեբասլաՀած
, կր
սկսի բորբոքիլ
ու ինքն ալ անբիծ աստղ մր կու
տայ իր գերաղրական
րողոքբ.
Այլ ւսյն Աստուծռյնւ՛ շ անթե ր ո ՜ ւ աբմատ՛
Յաւելո,ւ1հ զէնքերն ու ղարդերն հըրատ - - .
Հակառակ
յաքորգ
օրուան
«Զ՚լքում»ին,
որուն
առաքին
տողերուն
մէք կուզէ Հաստատել
թէ Աս
տուծոյ գէմ իր րողոքբ
«սլաղ քրտանց մէք սեւ
Մոացոէած կ մը — աԱգապխ
ԽՄԲ
«
Աովետական Գրա կ անութիւն եւ Ար
ուեստ » ամս աղբի 1951 Փե տրուարի թ ի ւ ի ն մէջ , Գ •
Ատեփանեան կը խօսի
«Ագասլի»
վ է պի մասին, ա–
Աոբ հ)սրիւբաՂ1՚եակին ա ո թի ւ :
Յօ դ ու ա ծ ա գ իրը — արեւմասւհայ մը — կ՚ո.ւ -
զէ այն տպաւորութիմն՚ր ձղել թ է իրենք
յա ջ ողե ր
են երեւան հանել անծ անօթ հեղինակը, 3– Վ ար -
դանե|յւն ;
Կր կարծենք թ է Պոլսոյ մէջ գաղտնիք չէր ա–
նռր անունը, ծ անօթ հրապարակագիր
ւ|^արդսյն՛
փաշա, որ թ ո ւ ր ք ե ր է ն կը գրէր.։
ԱեաւՒյւսիկ ա յ դ շահեկան յօ դ ո ւ ա ծ ը , մեր աշ––;
խարհաբարով
^
Ա–
^ւ՚չԳ
հարիւբ տարի առաք
1851/^՛,
Պոլսոյ
մէք
լոյս աեսած է վէպ մր «Ագապի
Հիքեայէսի»
այ -
սինքն
«Աւքքրպիի պատմութիւնր»
: Այս վէպը
մեծ
աւլմուկ
Հանած է պաՀպանողական
չր^անակնե -
րուն մէք, իր մամ անակին
։ Հ եղինակր
, վա իս ց ած
է գրքին
վբայ իբ անունր
գնել
, ել մինչեւ իր մա
Հբ չէ Համարձակած
Հրապա բակով
յա յտնել թէ
ինքր գրած է «Ազապի»ն
1
Հարիւբ տարի մոռցոլելէ
վերք,
1935
^5*
ի վեբ
Հետաքրքրութիւն
ստեղծեց
իբ
ձ՞՛՜/՛^
^Րք Լ"
7 "
տեսաւ Ա ՚ Նալբանղեանւի
«Աօս եւ
Վաբղիթեբ»ի
մ ասին ղրուած
քննազ ատական
ր , ուրկէ
մ էքտեղ
ելաւ ոբ Նալրանղեան
մաման։ակինւ կարգացած է
յու՚լիչ վէպր
եւմեծ
կարծիք կաղմած անար մա -
սին ։
Նալրանղեան կր գրէ ^Վէրք
Հայաստանւ»ի ,
« Տէր Աարգիս » ել «Աօս եւ վա
րղի թեր» վէ սլե
բու
մասին՛
« Մենւք մի ուրիչ աչխատոլթիւն
էլ գիտենք,
Հայ
Հեղինակի
,
Հ ա յ Ո ց
կեանքից
րիս ած
, մի չատ
կենպ.անի եւ չատ
ս րտա չա բմ
ւլո րծ
, բայց ձախո -
ղակի
, Հայ գրով
թէեւ
, այլեւ
այնւպէս
տաճկերէն
գրած։
Աենք խօսում
ենք « Ագասլի »
մակաղրով
աղղայինւ
վի պա սանո
Լ թ եանւ մասին
. • •
"ԿԷ՚ւրէՅ
մինչեւ
վերքբ մեր զմայլանքր
տճելռվ
աճում էբ ,
երբ
կարգում
էինք այն
հո գ աշարժ ,
Ս ր տ ա շ ա ր ժ
ե ւ
տխուր անցքի պ ա տմո ւթիւնը • • • Բնակութիւնւը ե ւ
|արուեստր իրար հե տ լ ծ ո ր դ ո ւ ա ծ են ա յ դ
դրւբծի
մէջ;
«Վէբք
Հայաստանւի»ն
չունի
այնքան
աբ -
ուեստ՛
«Աօս եւ Վարզիթ^ր»ր
, «Վէրք
Հայաստա–
^"՚^տն»ք ք/՚չ
"^^ե՛
«Ագ՚"պԻ>^
արուեստի կալմից
կաաւո ղիմանալ խիստ ք աւ1|ւալատուրեան: Բնա–
կ ա նսձա ն կողմից ե ւ հոգեբանական հնարաւո -
1ալթե5 մասին շատ րարձր է եւրոպական ամէ -
ւեաւուլվիպասանսւթիւննեբից :
Մենք ցաւում
ենք
եւ ցաղով
չենք կարող
չմեղաղրել
մեր
Պոլսեցի
եոոալսեիպօռ,
որ մինչեւ
այմմ
Հայերէն
չթարգ.
մանեց,
այ
՛է
՚բոբծր։
1^֊է Ի ^ ^ պատճաոով տաճկե
ր է ն է րել դորա հեղինակը,
կամ թէ ով է այգ
աղնիլՀեղինակր,
մեղ յ ա յ տ նի չ է ,
ղիրքր տպած
է անսաւն։
Երանի յ * է մէկ օր հայերէէւ^ կարդա -
յ ի ն ք ւ^դ հոյակասլ եւ աղնիւ զո ր ծ ը :
Աւելորգ է
ասել^որ
միայն Տաճկաստանի
առաքնակարգ գբ–
բագէյ,
բան է նորա թարգմանելյր , չլինվ, թէ
Ռուսխցի
Հայերր
փորձ փորձեն
(Նալրանղեան
,
Երկեր Հատ •
III,
է չ
120):
\սլբանգեանի այգ աստիճան
Հիացական վե -
րաբեբլմր
գիրքէ
քԼ մասին, որոլ անունն
անգամ
չէ Հալսծ՜մեր
օրերր , ցոյց կուտայ
որ
մենք
գործ
էնինք չատ աբմէքաւոր
, ռւչաղրաւ
վէպի
Հետ։ \ակայն այգ վէպկն եւ ոչ մէկ օրինակ
մեր
գրագլպւաններուն
մէք չրԱալու փաստր Հնւարա -
ւորոլթւն
չի տար մէկ կալմէ ոբոչակի
եւ ամբող
քական կարծիք
կազմել անոբ մասին,
միւս
կողմէ
^չգելո
֊է
թկ որքան իրաւացի
էր Նալրանղեան
եբր
իր ղա՚ափարական
ամ՚ենաՀասոլն
չբքանին այգ -
պիսի կարծիք կր յայտնւէր «Ագասլի»ի
մասին։
Ա/մ
Հայկական ԱԱՌ
ԳԻՏ ՈԻԹԻԻՆնե
բու Ա–
կաղեմսյի
ղրականութեան
կաճառի
տբամաղրոլ
-
թեան աակ արգէն
կայ յիչեալ
Հազուագիւտ վէ -
պէն
օլինակ
ձ՛ր՝ լուս անւ կար չական մապալէնւ
ի վր–
րայ
, էլ կարելի է նեբկա յացնե
լ րնթե լ՛ցուլ Հասա–
րակոլթեան :
Վէ"լի նախնական
լնթերցոլմն
ի"կ
Լէ՚՚վ1՚ն
կր Համոզէ ձ՛եղ, որ Մ • Նալրանղեան
իրաւացի է
եղած իր գնաՀա աձ՛ան
՛ք էք ել «Ագապի»ն
բացա -
ո-իկ
երեւոյթ է
1850
եՕական
թուականներու
Համէ
•Ր ֊•
լ– .•
Տրո^նք
1/1։ վէպի
Հի՚քն՚տկան
արմանիքներր
։
^ Աղապի»ն
Ն՚ոչբանղեանր
ղրաւած է երկու
կաբել
ււր արմանւ իքնե րով
, նւախ՝ իր չե չտուած
յա–
էւաքղ իմ ական
( պբոգբես
իվ
) գսւ ղա վւար ական րո -
վանղակոլթեամ՛
ր , որու
Հ իմ քր
յետա չր քական
(ռէակց իոն)
պապականութիւն՝
կաթոլիկութեան
գէմ
մզուած
պա յքա
րն է , գեղարուեսաական
ա -
նո լրանա լի արմանիքներով ;
Գաղա փ ա ր ա կանւ այս առողք նպատա կա ս լա -
մրրավ,»ի
մր արղիւնքն
էին, Տբաոլնքքին
մէք ալ
յուղումի
գե րա րտաղրա կան պռռթկում՚ր
միչտ իր
տրամ աբանական
կուլմ ր ունի : Անղիտակից
կեր -
պով
գուբս տրուած
նա խաղասռւթ
իւննե ր
չեն ։
Գատողոլթիւնր
միասին
կր քալէ ոլ
տնմիքապէս
ա՚Սգրագառնա
լով
թէ աստղե բու սանգուղփ
ճամ -
րով
սկսալ
«անիմանալի»ին
խելք Հասցնե լ, անմի -
քապէս իր չունչին
թափբ կբ փոխէ, կբ մեղմա -
նայ
, կր սկսի Աստուծո
յ ղութր փնտռե
լ % Ան" ր
տուած
խոստումներ
ր կր յիչեցնէ թէ՝
«մաՀուան
գուռր
ինծի պիտի մրպտիս » :
Ա յլ , ո ՜ հ , ի՜նչ կ ՚ ը ս ե մ – • • շաւնթահաբէ՛ զիս,
Աստուա՛ծ, խոկն հսկայ փշրէ՛ հի ւ լ է ին ՝
Որ ժպրհի ձգտիլ՛ սուզիլ խորն երկնի,
Ելնել աստղերոլ ս|ւսւնդուղք ն անալի - . -
Ողջո՜յն քեզ Աստուա՛ծ դ ողդ ո ջ էակին|.
Շողին փ ր թ ի թ ի ն , ա լ ւ ռ յն ո ւ վտ1նկին,
ԳՈԼ
ո բ ճակտիս վարդն ու բուցն ա չերուս
Խըլեցիր թ ր թ ո ո ւ մ ս շրթանց ՝ թ ո ի չ ն հ ո գ ւ ո յ ս ,
Ամպ տրւիր աչացս, հեւք տ րւիբ սըրտիս
Ըսիր մահուաւն դ ո ւ ո ն ինձ պիտի ժըպտիս :
0աքոբղ
երկու տողերր
Համ ակ ղեղեց
կութիւն
են ել Հող ամփոփուած՜ են Գուբեանի
թէ անձին եւ
թէ գործին
ամ բողքական
նկարաղփրր
.
Անշուշտ ինձ, կեանք մը պահած ես ետքի,
կեանք մ՚ ա նհո ւն շողի, բ ո յ ր ի , ա ղօթքի :
Մեր նախորգ յօգուածներէն
մէկուն մէք , ակ
նարկելով
«Տրառւնքք»ին
, զայն որակեցինք
Շէյ–
քսփիբեան
ո ղբե
բ գո լթ ի ւնւ : Հոս է ա յգ
«լինւե լ թէ
չլիներ/ոլ
գեբագո
յն պաՀբ,. ա յսինքն
ե թէ
պիտի
կոբսռւիմ
ուրեմն
չանթ
բլլամ
, մռնչեմ
ու կոգգ
խրբիմ
։ Րայց կարղանք
րնագիրր՛
է՛սկ թ է կորնչի պիտի իմ հուսկ շունչ
Լաւ
մա ռ ախուղի մէջ համր անշըշունչ ,
Ա յժմ է ն թո՛ղ որ շանթ մ ՚ ը լ լ ա մ դալկահար ,
Պըլլըւիմ անուանդ, մ ռ ն չ ե մ անդադար ,
Բ՚ող (սւնէծք մ ՚ ը լ լ ա մ ու կողըդ խըրիմ. ,
Բ՚ող յոր9որջեմ քեզ– «Աստուա՛ծ ո խ ե ր իմ » ։
Այ վազովս
քին իր ամ էնէն
ումեղ մէկ ծովա -
նկարր
, որ կա բծէք
բնութեան
վեբքին
փլուղումր
կր ներկայացնւէ
, անուաներ է՝ »իննեբոբգ
Ալիք» :
Գուբեանի
իններոբգ
Ալիքն։ ալ եկաւ ու
փչրուեցաւ
իր
Հ ո զե կան գե րագո
յն բարձրութեան
վրա
յ ; Ասկէ
վերք այլեւս
վայրէքք
է , տեւլատուութիւն
, ինք -
նալքում : Կ՝ անգր աղա ռնա յ իր Հողեկան
քա յքա
յ -
մ ան
՚
Ո՜հ, կը դ ողդ ո ջ ե ՜մ, տըժգոյ1ն ե մ , տ ր ժղ ո ՜ յ ն ,
Փրրվւըրի նե՚րսըս դ րժո խքի մ ՚ հ ա ն ղ ո յ ն - • •
Հա ո ա ՜չ մ ՚ ե մ հե ծ ող նոճերու մէջ սեւ ,
Թափելու մօա չոր աշնան մէկ տ երեւ :
ինչպէս
Հսկայ
մայռի
մր առքեւ
մթութեան
մէք
խորտակուած
նալ,այլեւս
աղի
ո ղո րմ կանչեր են իբ,
Հետպգայ
տողերլ։
Յոյսի
մէկ^ա^ոյա՚Հ
թարեանի
«Տաարողոմի
Հարսբ»ին
մէք
նկ՚Դա -
ղրուած
թեւաբէկ
Հրեչտակն է ոբ ամէն գուռ զար
կած է, բայց ասաուածներբ
ղաւաճանած
են իբ
ճակատաւլբին
ւլիմաց։
«կայծ տուէք»
, կ աղաղա -
կէ , բա յց ոչ մ էկ արձագանգ
։ Ու վեբստին
իր ու
մեղ արամաբան։ութեան
մ իքամտութ
իւնր
թէ -
արղեօք իր ճակատաղիրր
«սեւ
մբոլրո վ է ղբծ -
ուած » :
Ո՜հ, կ Այծ տ ըւ է ք ինձ , կա^յծ տ ըւ է ք ապրի՜մ ,
Ի՜ ն չ երազէ վերջ գրրկել ցուրտ շիրի՜ւք • • •
Այս ճակատագիրը ի՛նչ սեւէ Աստուա՛ծ,
Արդեօք դ ամբանի մրաւրո՞վ է գ ր ծ ռ ւ ա ծ :
Ո՜հ, տ ըւ է ք հ ո գ ւ ո յ ս կրակի մի կ աթիլ ,
Սիրե՜լ կ ՚ ո ւ ղ ե մ դ եո, ապրիլ ու ապրիլ ,
Երկնքի աստղե՛ր, հ ռ ղ ւ ո յ ս մէջ ը ն կ է ՚ ք ,
կ ա ՛ յծ տըւ է ք , կեանք՝ ձեր սիր^յյհարին հ է ք :
Հեաաղայ
ութ առղեբբ
բանաստեղծօրէն
նկա–
րագրուած
իր կեանքին թե^ է , իբ ինքնակենսա -
գրութիւնր
.
Գաբյլւնն ս՛չ մէկ վ արդ ճակտիս դ^աւլկահար , ֊;
Ո՛չ երկնի շողերն ժըպիտ մ ՚ ի ն ձ չեն տար .
Գիշերն միշտ դագաղս, աստղերը ջահեր,
Լուսինն յ ա ր կու լայ խռւզարկ է վ իհեր :
Կ՚ըլլան մարդիկ, որ լացող մը չունին.,
Անոբ համլսր նա դրրա ւ ա յ դ լույփՏւ •
ԵԼ
լքսւհամերձն ալ կ՛ուղէ երկու բան .
1յախ կեա՛նքր վերջր լացող մ՛իր վրա16 :
Ասկէ վեր ք տասր տողի մ՛էք կեանքի
Հանղէպ
իր ավւսոսանքն է, ղուրեանական
«ի ղոլբ»նեբբ։
Ի
զուր աստղերր
սէր գրեցին, ի ղուր «սիւգեր
սէբ
նեբչնչեցին » :
Ու վերքին տողր
.
Աստո՛– ծ ո յ ծւ՝պրն է աշխարեն ալ ա րղէն :
Աենքիէւիչ,
իր ղեզաբուեստական
րնաիբ մէկ
վէպին «Առանց
Գաւանանքի»ին
անրնգՀատ
Հինգ–
Հարիլր
էքերռլ
մէք աղքկան մր, Անելկային
բոլոր
ներքին
Հոգեկան
ն ր բութ իւննե ր ր
մանրամասնօրէն
նկաբազրելէ
վեբք, յանկարծ
վեբքին
է քին
վրայ
չ՛՛ր նախագասութեամր
մր կ՝րսէ– «Այս օր Անել -
կան մեււաւ–» : Գուրեան։ի
«Աստուծոյ
ծաղրն»
ալ,
"՛յնպէ"
ինչպէս
վերքին
տողին
վրայ
ռումբի
մը
պէ" կբ ՚Ղ՝"յթԻ՝
«Անելկան
մ՚ե։ւալ»ր
կր յիչեցնէ
1
Պիտի չվերլուծենք
վերքին
տոզբ,
թէեւ այգ մէկ
Հատիկ նախագասութեան
մէք
ամփ՚՚փուած
է
Գուբեանի
ամբողք
յոռետես
վ։ ի լիսոփա յութ իւն
ր1
Տա
քո րգով
երբ Գուրեան
սիրե րւլակր
ներկա
յացնենք,
վերստին
անղրաղարձումնեբ
պիտի ու -
նենանւք «Աստուծոյ
ծաղր»ին
մասին։
ՀՐԱՆՏ
ԲԱԼՈՒԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
