Արեձ-մսւաՀայերէնն է այս « այսպէս
կռչ -
ուած–
»Հ» ,
որ րստ Երեւանի
, լեղոլ. ալ չէ ,
՚"յլ
՚
«բարրառ»
, այսինքն՝
անմշակ
, ռամիկ
,
չրք՚"նի
մր յատուկ
լեղոլ. սանկ՝
լեղուի պէս րան մր
...
Այս վճռական
, Հեղինակաւոր
յա յտարարու -
թեան
Հերոսներն
են
, ղարձեալ,
Համայնավար
կեղր՛ կոմիաէի
քարտուղարներէն՝
Զ"՚ւէն
Գրի ֊
ղորեանր
եւ Հայաստանի
վարշապետ ու կ . Կ ՛ի
Րիւրոյի
անղամ՝ ԱաՀակ կարապետեանր,
ան ֊֊
շուշտ « ընկեր Աթալինի
ՀաԼձարեղ
ուսմունքի
լոյս »ին տակ :
Համաձայն
տյս « Ուսմ՛ ո ւնք
»ին , Զ • Գրէ ՜
գո րեանր
յա յտարարահ՝ է ու կա րապե տե անն ալ
վաւերացոլցահ՜
իր կարգին
• • ՚
« Այն ինչ որ սթալ կերպով
արեւմտաՀայ
լե
ղու են անուանում
, Հ իմնա կան
ում
Հանղի սան
ում
է Կ • Պոլսո յ Հա յերի գիալեկտր
(րարրաո.) , որով
Հետեւ
Հանրա յա
յա է , որ արեւմ տեան Հա յաստա–
նի (Վանի , Աասունի,
Զէյթունի,
Աուշի, Ալաշ -
կե րտի եւ ուրիշ շրքաննե ր ի ) րնակշո
ւթի
ւնը
չէ
Ր
թօսսւմ այգ լեղուով,
այլ գարեր շարունակ
ունէր
իր սեվւական
Հայ բաըրառները»
:
ղը չէ Հոս լեղուարանական
պրպտումներ
ընելու
։ Ըսենք
մ իա յն որ ոչ մէկ մողովուրղի
մէք
դրական
լեղուն
նոյնն է, ինչ որ թօսուահը՝. Ոո —
լոր
մսղաէուրգնե
րՍ
ալ ունին
իրենւյ Վանը, Սա
—
ւունր
, ԶէյԼ^՚՚՚-^էԼ
՚ "՚յ՚՚/՚^Ք^՝
րարրառները
; Րայց
ունին նաեւ գրականը
, ա յգ րարրառներէն
սե -
րահ՛
անոնցմով
մչակուահ ու Հարստացահ
լե -
ղուն։ Այս տեստկէաէն
, ինչ որ արեւմտաՀայե
—
րէնի Համար կորսուի,
կրնայ
րսուիլ
նաեւ արե —
ւե լաՀա յերէն
ի
Համ ար
, որ « Արա րաաեան » րար–
րաոն է ։ Առաքինր՝
Պոլսոյ մէք ղարգացահ
, երկ -
րո րղր՝
Թիֆլիո
ի , ա ր ռո ւսաՀա
յ առաքին աշվսար–
Հարար շս րաթաթերթր
« Արարաա » Լոյս տեսահ
է ^Օական
թ ո ւա կան՜՝։. երուն :
Պ՚՚լիո , ւն^^ուրո
յն , րնիկ
Հա յութիւն
ունե -
ցտհ չէ : Պո լսո
յ Հա յ
րն ա կչ ո ւ թ ի լն
ր
Հա յկական
րոլոր ղալաոներէն
ղոյացահ է , եւ եթէ պոլսա -
Հայ րարրառր
կարելոր մէկ մասր կաղմահ է ա -
րեւմ
տաՀա
յե րէնի
, ւլաւաո
ր , իր
մողովրղական
րարրաււէւե
րով
ու րառադանձերով
շարունակ մաս
ունեցահ է
արեւյք
սւաՀա յերէնի
մ էք : Արե
ւմ տաՀ
՛ււ
ք
ղրական
լեզուին
ւքէք կրնանք
ըսել ա յնքան
Պոլիս
կայ,
որքա՛ն Ա՝ոլշ ու Վան , էրղրում կամ հ1ար -
րերղ
յ
Եւ եթէ, երրեմն, « պոլստՀայ
լեղոլ » բա
ցատրութիւնը
կըղոբհահենք
, պատճառն
այն է
որ Պոլսո յ մէք ղարդացահ է ան , մշակուահ
, կոկ^
ոլահ ու վերնական
ձեւ առահ : Րբրեւ
աղղայի
՝ն՚–
քա ղաքական
կե՛լ րոն
,
իբրեւ
մ աքի ու մ շակո
յթի
վառարան
, բնական էր որ Հոն , Պոլսոյ
մէք աճէր
եւ ուռճանար
մ եր
լեղուն : Արեւմ տաՀա
յ
բարբառր
շուրք
1 50
տարուան պաամ ութիւն
մ
ր
ունի
, որ
գրական
, դիտական
, բանասիրական ու մողովր
գա ղ րական
մեհ ՛էա ստակի
մ ր
մ աս իքն կր վկա
յէ :
Անշուշտ, շտտ աւելի
Հին է իր նախնական
կազ -
մ աւո րում ը ՚ բա յց իր վերնական
կաղմ ութիւնր ,
բարբառէն
լեզուի
ւէեբահուի
լր , լեղո ւէն ա բո
ւե ս–
տի ոլ գրականութեան
նուրբ
դոբհ
իքի
մ
ր
Հասնի
լր
մէկուկէս
ղտրու ա շխատանքի
արղիւնք է է
Լեզու մրն է այսօր արեւմտաՀայերէնր
, ոբ իր
բաո աոքսւշա բով
, ՜նե ր ՛լա նակութեամբ
, ոճի ու ա–
սացուսւհքնեբոլ
շքեղութեամբ
Ու
նրրութեամր
եւրոպական ոչ մէկ լեղոլէ ետ կը մնայ,
մ էքն
ըլ
լալով
նաեւ ռուս
«մեհ
մոզո՚Լրղի
լեղուն» . . .
Ջենք
ուզեր րաղղա տու թեան
դնել
մ անաւանգ
Ժաւքա1Րւակակից
տրեւելՀայ
լեզուին Հեա,
Որ
իբ
1էեսպուբլիկ՜սւ1/ձ–^(.(/, սէաիաՏ/ձ^ոՀ , ա գիտացիա -
նեբով,
ւ11ւ;ւեււնտի
ֆա^ր^կաներով,
ագիակոլեկ -
տիւլ5՚/ւՀւ»ւ^
եւ այլ ա քլանդակութիքյննեբով
կոպիա
«զոր հի՛ք»
մ բն է
ել
շատ Հեոու
բնգՀ ան րական
լե
ղոլ
բլլալէ : ԱրեւմաաՀայ
լեղուն՝
Ր^
է՛– մա -
մ ուլին
, ղպրոցներուն
ել
թ ափոլահ
յարատեւ
քանք երոն
, շատ աւելի
Հասկ7^ալի է Հայ
մողո -
ւԼոլբղ
ին
, քան Երեւանի ա յսօրուան
լեզուն
Շիբա–
կի
, Վ՚սրաբազի
, Ախալքալարի
բնակիչնեբուն է
Ծամ ահո ելով
արեւմտաՀա
քերէնր « ինքնոլ -
լ՛ոյն
լեղոլ » նկատոզերու
այն կարհիքր թէ այգ
բարբառով
«Հտ բուստ
դրականութիւն»
մ ր
սաեզ–
հուահ է , Գրի՚լորեան կր սաստէ այգ « վնասա
—
կար տեսակէտ»
ունե ցո
զ1ւե ր լ՛ , կտրուկ
կե րպով
յայտար՚սրելով
, թէ « սէւվորաբար
մոռանում
են
որ
Հայ գրականութիւն
ստե՚ւհուել է նաեւ
միւս
բարբառ՚՚-երով»
: Աետոյ, կր լիչէ անուններր Աա
յաթ
Նովա
,ի .գ ՛Աո
ւնգ՛։
ւկե անի
, Լհ.ՊատկաՂ եանի
,
եւ կեզրակացնէէ. « Հարց է •՛աաք գալիս, թէ ին
չո՛^՛– Աք էաք է կ ՚ Պոլսո յ րա ր բառի
Համ աբ բացա -
ռու
թիււն անե լ» :
իսկ՚սպէս
Հարց է առաք գալիս, թէ կ՝արմէ՞
1
*"–րք
՚ԼԷ՚^Ի
մ տնե
լ
՛ք
տրգոց Հետ , որոնք
Աայաթ
՚Եովայի կէս թուրքերէն
, կէս ազտւաղուահ
Հա -
յե բէն
բա բ բա ո ր
կ ր Հաւքեմ ատեն
պո լսաՀա / բա ր–
բաո
իս Հետ : Կ • կ ՛ի լեզուաբան
քարտոլզաբր
չի
յք՚Ժր
սակայն
, որ այգ մէկ
քանի
ղրոէլներոլ
բարբառր
գրական
լեղու չէ ղա րձահ • ոչ Հետե -
ւորզներ
ունեցահ են անոնք
, ոչ թերթեր
Հիմ -
նահ
Լն տյղ բարբառներով, ոչ ալ
ղ՚զբոցնեո
ՕՐՈԻԱՆ
ՇԱՐԺՈԻՄԻՆ ՀԵՏ
ՏաԱդոհգն
տեսութիւԱ Վը
Ֆրանսացի
պբօֆ
՚ Տընի Աոռա, որ Լոնտոնի
Համա լսարանին
ֆրանսերէն
լեզուի եւ ղրականու
թեան
ուսուց չապե տի ամւղիոնր կը վարէ
աւելի
քան քառորդ գարէ
ի
վեբ, անգլիական
թերթի
մը
մէք
կը յոււլէ
այմմ էական
Հարց մր։ Տախուռն է
իր տեսակէտը, որ սակայն
կրնայ
յե՚լաչբքել Եւ -
րոպայի
ուսանողութեան
չավւաղանց
ազգային
նեզմ իտ
, ա յլամ
երմ
ղղացւ՛ ւմներն ու դաղավւա
ր -
ները
, յանուն
աչիսարՀի
խաղաղութեան
եւ աւելի
լայն Հասկացողութեան։
Եւ
Լ
՚Բրեւ
մ՛իքոց կ՛առա -
քարկէ՝ պաամ ութեան եւ գրականութեան
ուսուց
ման
բոլորովին
նոր գրութիւն
մը։
կուտանք
իր յօղուահին
Հի՛մնական միտքերը
,
մանաւանգ
անոբ
Համ աբ
, որ պբօֆէսէօբը
աբգի
տմե
Լ
ամ եհ
Հեղի՛նակութիւնն
է ֆրանսական
ու
անղլիական
ղրականութեան
:
Եթէ Կր ՚իափաքինք
, կ՝րսէ պրօֆէսէօրը , եւ
րոպացիի
միաքեր սլատրաստել,
ան՜Հբամեշտ է ոբ
երիտասարդ
սերունդին
տանք լնգՀանուր
եւրոպա
կան
կրթութիւն
մը –Այդ նպատակին
Հասնելու
Հա–
մար
, Հարկ է նոր մեթոտով
դասաւանդել գբա -
կան
ութ
իւնն
՚.ւ պաէոմ ութ
իւնր
: Ա իամամ անակ
ան շոլշա ուսուցանելով
իւրաքան
չիւբ
ե
րկրի աղ -
գա յին պատմութիւեն
ու գրականութիւնը
: Ա —
ո էէէ ՛ն լյ սակայն
յարձակողական
նպատակներ
Հեաա
պնգելոլ
ու րիչ
ազւլ ե բու
Հանգէ պ ել ստեղհե
լու
այն
մ տա
յնութիլէ։
Ր
թէ այստեղ
աղգր
՚լէչ
Բրահ
է, իրե՛նք լաւ։
Ո՚-բի՚չ խոսքով,
ազգային
պատմու
թիւնր պէտք է աւանղոլի
նռր , եւրոպական
ո -
գիով :
Տեաոյ , անՀրամեչտ է
Բ"է" Ր
եւրոպական
ե բ–
կիրնեբու
մէք Եւրոպայի
պատմութիւնր
ուսու -
ցանել
իբբեւ
միութիւն։ Ե ա կա
յն նախ քան այղ ,
պէտք է Համաձայնիլ թէ Լնչպէս պիտիւ գրուի այգ
՚ւէւ՚ՔՍ.^ "Ս
լնգ՚՚ւնելի
բլլտյ
բոլորին
կոզմէ։
Ասի
կա
՚լմուար
խնգԼ
՚ր
մրն է անչուշա։
իւրաքանչիւր
երկրի մասնագէտներբ
պատրաստակամ
պիտի բլ՜
լան
րնգո ւնե
լո լ թէ իրենց
եբկիրներր
յաճախ
գորհահ
ե՛ն սխալներ
, կամ մ ինչեւ իսկ ոճիրներ :
Եւ էկայ երկիր մր որ անոնցմ է ղեբհ
բէէայ : իւ -
բա քան չիւր երկիր իր թ
ե
ր ո ւթ
ի
ւն ր կամ գո րհ ահ
ոճիրր
լնղունե
լով
, մ արզ կա
յին
խղճմ աանքի՛ն
՚Լր–
լ՚ա
յէն հանր բեռ մ
ր
՛Լեր ց ո ւց ահ կ^
Բէէա
յ ;
Տ օգո ւահա գ
ի րր
կ*աո ա քարկէ
լնտրել
զանա -
ղան
եբկիբնեբէ
, Հինգ
, ՛Լեց բանիմաց
անձեր
,
ո -
րոնք Համաձայն
Րէէան
՛ղատ բասսւե լո
լ
Համար
Եւ
բոսլա
յի ա յգ պատմ ութիւնր : Այն
գաղափարական
նով սլատրս՚ստռւահ
ե բ իտասա բւլութ ի՛էն ր Հաւա -
՛նական է որ աւելի սերտ կապերով
մ իանա յ իբա -
բու Հետ :
Աեհ
սխալ
մր
սլիտի
րէէար,
սակայն, պաշ -
տօնւական
էիարղապետութիւն
մ
ր
որդեդրել
ա
յղ
պատմ
ութ ե ան
մ էք : Ոչինչ կրնա յ աւելի
ամուլ
ար
ղիւնք ունենալ
մտքեբու
վր<"յ^ քան տյն
Հաւատքը
թէ պատմութեան
մէք կարելփ է Հասնիլ բացար -
ձակ ճչմաբտութեան
: ՛Րիչ
մ
ը1։
ալ կախում
ունի
ուսուցմ.ան կերպէն : Պէտք
ունինք
ուսուցի^ե -
բու
, Հմ ուտ ել դատողութիւն
ունեցող
, որ կարե
նան
երախանեբուն
րմ բոնել տալ թէ
, ի՛րենց
ու -
սոլցուահ չատ մր բաներ
կրնան փսխուիլ յետա -
գային
գիտութեան
ղարղացմամ
բ։ Որ
էբենց
սոր՚վահնեբը
բաց
՚ււ
րձակ չեն այլ մօտաւո
րութիւն
նե ր , Հիմնուահ ղատո
զու թեան
վ րա յ : Երբ ա յս
կերւղ խնղիրներ
կ՝
Րէէան
էլիաոլթեան
ուսուցման
մէք^ պատճառ
մր չկայ որ նոյնր
չրլլայ
պատմու
թեան
մէք։
Այս
բանին
անմ ի քական
արդիւնքը
այն պիտի
Հասաատահ
է
Անոնք կը մնան անՀատական
, բա -
ցառիկ
ղբույնեբ
՚,
Նո^ յնն է պարաղան
աբեւմ տաՀայ
Հ բա բ բա–
ռ»ին , որ սքանչելի
, հաղկահ
գրականութիւն
ոլ
նի . Հարիւրաւոր
բանաստեւլհներ
ու դբադէտնեբ
•
որգեդրուահ է բոլո բին
կ՚՚զմէ
, կը խօսուի/ ու կը
գրո
լիէ ա յսօր րովան գակ Ափիւռքին
մ էք ։ Զե՞ն յի
չեր որ ա րեւե լաՀա յեբէնն ու ՛արեւմ տաՀ ա յե րէնր
նռ յն լեէլուն կր կազմ են
, Հա յերէնր
,
Հ իմն ականին
մ էք քե րական ական ու բաո ա կազմ ական
նո յն օ -
րէնքնե րով
,
նո յն ճկունութեամ
բ , ձեւական
քանի
մ ր տա ր րե բութ իւննե րո
էէ
միա
յն , արդիւնք տա ր -
բեր
պայմաններու եւ քանի մր գրոէլնեբու
յամա -
ռութեան
: Անոնք
նո յնքան
Համ աՀա յկական են
Հ եէոե ւաբար
, որքան ռուսե րէնր « Համ ա՛ւո լ ս ա -
կան » , քանի որ երկուքին
տլ. արմ ատր
Հա յ մո -
ղովուբղին
բաբրառնեբն
են եւ , նաեւ
, զրաբաբր
,
իր անսէւլառ զանձերով :
Թող
բաղդատուի
Հ
ս/
ւաստանի
ե ր իտասա րգ
բանաստե՚լհնե
բուն
ոճն ու լեզուն
արեւմ տաՀա
յե
րէնի Հետ ել այն ատեն կր պարզուի
ամէն բան՛ ա–
մէնէն առաք
Հարազատոլթիւնր
երկու բաբրառ -
ներուն :
ինչո՞ լ Ե րեւան ի ա/ս պա յքարր
սակա յն ,
« այսւզէս
կոչուահ » ԱրեւմաաՀայերէնի
ղէմ :
(Խմրացբակս^ն ՀԱՅՐԵՆԻ՝*^ի)
ր,,ա,, որ վերք պիաի գտնեն
Լրախաներուն
ել ե–
քիտասարգ
սերունդին
միտքին
ու
սիրտին
մէք
բոյն գբահ
ազգային
ատելութեան
թունաւոր
սեր
մերը, որոնք ի վերքոյ չատ յոոի աղգեցութիւն կբ
գորհեն
մողովուբղնե
բու
յարաբերութեան
վրայ ։
- Վայրկեան
մր Հեռանանք
նիւթէն :
Անյիշաչարութիւնը
լաւ առաքի1 ութիւն
մըն
է անշուշտ եւ Հայ մողովուրղը
կրնայ
սլարհենաք,
ատով : Հայոց
պատմութիւնը
լեցուն
է
նման
ղըր–
ուագներով։
իայց կարելփ՞
է
աէրչային ատելու -
թեան
սերմերը
չ՚՚ր՚յնել
մողոփուրղի
մը մէք, ոբ
աՀա տարիներէ
ի վեր կր ոպասէ տարազիբ
իր Հո
ղերէն,
որպէսզի իր ղաՀիճներր կամ անոնց յա -
քորղները
վեբքաէղէս
խոստովանին թէ ոճիր
են
գորհահ,
անճիտելով
ամբողչ
մո՚լովուրգ
մ ր։ Ոբ
այգ
մողովուբղր
տակաւին կը սպասէ իր արղար
Հատոլցման
, ղա չնաէլիր
եե
րով
վտւերացուահ :
կարելի չէ՞ արղեօք
պատմութեան
ղասաղիբք
սլատբաստոզ
միքաէլղային
ՀեէլԼ՚ն ակո
ւթի
ւննե -
րէն սպասել, որպէսղփ կատարեն
ղորհ մը «մարղ
կային խղճմտանքին
վրայէն
հաԼր
բեռ մը վեբ -
ցուցահ
ըլլալու»
էլիտակցո ւթեամ՛
ր :
Պարղ է թէ աղէլային
գբականսւթիւնը
պէտք է
կաւլմ
է
Հիմ՛նաքարր
մտային
բոլոր
Հմ տութեանց
%
Ժողովուրգի
յէ՛ը լեւլուն
ուղէլակի
արտայայտու -
թիւ՛նն
է
այգ երկրի ապբում՚ւեբուն
եւ զգացում՛նե
րուն : էՕնգբոյ աււարկայ չփ կրնար
րլլալ
աղգային
գբականո լթեան
ուսուցման
կա րեւո բո ւթիւնր
։
Աւստի պէաք չէ զայն
զեղչել
ամենաէիոքր
չափով
իսկ : ԱնՀրամեչա է որ նոր սերոլ՚ե՚լը
սորտէի եւ
գոբհահէ
իր մայրենի
լեզուն : Ասիկա միակ
մի -
քոցն է մ՛տա յին
զար ՛լաց ման :
Այս
Հիմ՛նական
ւլա
ւլա փա ր՛նել՛ը տղոց սիրտե -
բուն մէք աբմատտց՚նելէ
վերք
միայն պիտի սկը -
"Լնք
գաս աւան գել
եւրոպական
ւլր ականութ
իւնը :
Ա եր օրե բուն Եւրոպան
առեղհ՚ււահա
յԼ՛ն ւԼԼւ -
ճակ
մը ստացահ
է
: Սկսահ ԺԸ • գարէն,
գրական
մարւլին մէք, մենք քանգահ
ենք Եւրոպան
, փոխա՛՛
նակ
շինելու :
Աի
՜Լշել
այն ատեն, ԺԸ • ղաբու Եւ՛
րոպան շատ ղօրաւոր
մշակութային
մ իութիւն
մլն
է բ
է
Ա իքին գարէէւն էլբտկանո
լթ
իւն
ր
մ ուտք կը
գորհէր Եւրոպա
յի
մ էք^ զանաւլան բա րրաէէնե րով
յ
Ան՚լլվէաց ի Զոսըբ անգլե բէն
լե էլո ւով
սկսալ
շարու
նակել իտալաց
ի Պ"քաչիոյի
գ՛է բհ
ը ։ Աւելի
"՚-չ
ւ
ֆրանսացի Ա ոլի էէն ու ՚իռռնէ
յլը
չարունակեցին
Ա պա՚նաց ինե բուն եւ
իտալացիներու՛ն
երկիրը
է
Զար՚լացալ
յո յն
ել
լատին աւա\եգական
մշակո
յ -
թՐէ
Ա իլաոն
, ՚Րոռնէյ
, ՇէյքսփԼ՚լ՛
եւն՛։
Րէւվան -
գակ Ե ւր ո պան վարո
լե
ցաւ իբրե
լ
մ աբղկա
յին
էակ
մը
ել
բնականաբաբ
ղտբղացալ
իբբեւ
ամ
րողք
ու -
թիւն ;
Գմբախտարաբ
Ժ Ը ՚ ղ ա ր ո ւ վերքերը
քանղուե–
ցաւ այս ամ րո ւլրութ իւնր։
իւրաքաեշիւբ
աղղ
ու
ղեց
ունենալ
իր աէւանձիև
գրականութիւնը
եւ
սկսան
իրենցը
աւելի գերաղասել քան
միւսներուն
ունեցահր։
Գրական
աղղայնականութիւնը
Հրա -
պարակ
իքալ եբբ հնա
լ
քաղաքական
աղգա յնակա–
նութ իւնը : Զկալւ
ա
յլեւս
գեզեց ի՛կի
Համ ա շիւա րՀա–
յին
ըմբռնում՛ը,
որուն վրայ
իբենց քանքեբր
կեղ–
րոն՚ացուցահ
էին Աասին, Տանւթէ եւ Շէյքսփէր
*
Հիմակ կան գեղեցիկի
ազգային
ըմ բռնո ւմներ
է
Այս
մտայնութիւնը
այմմ Հասահ
է
իր ամենէաո՛
բտբձբ աստիճանին
: ՚Րէչեբ՝
ուրի^երոլ
ղրակա -
նութենէն
գաղափար
ունին։
Այսօր
իրրեւ
չափա
-
նիշ Հանճարի կամ ղեղեցիկի՝ կր Համարուի
այն–
ինչ
եբկբին
աբմէքաւոր
, երբեմն
ն ո յ ն
իսկ
մի
քտկ
կարողութեան
տէբ անձր։
իրենցմէ
ղուրս աբ -
մէքնեբու
մասին ղաղափար անգամ
չունին։ Ա
ինչ
ւէեռ Եւրոպայի
րոլոր մեհ րանաստեզհներր
մին
չեւ
Կէօթէն
, նոյնիսկ
Վիքթոր
Հիւկռն
, ամրողքա՛
կան Եւրոպայի
մառանգներն
են
ւ
Օրինակ
Կէօ -
թէին մէք կարելիւ
է
ղտնել եւրոպական
գիբքեբուն՝
Տանթէի
, Փեթբարքայի
,
Ո՚ապրյէի
, Ա ոլփէռի .
^էյՔ՚՚փԻրի
ել
այլն Հետքերը,
աոանց
սակայն
ազգելոլ
առանձնա յատկութեան
փյ՚այ
է
Ուրեմն , գոյութիւն
ունի մտաւոր
Եւրսպո՛
մը : Ու ան որ ղայ՛ն
կ՝
անզիաս
/Լայ
, չի կրնար
գատել
՛ազգային
գրականութիւնը,
որքան
աէ
բաբձր
րլլայ անոր արմէքը ;
Աղետալի
սխալներէ խուսափելու
ել
մեբ
զա -
ւակներոլ
միաքերը
խորացնելու,
զայն
լնգՀա -
նուր ոգեկան
ու իմացական
Հիմերու
փյւայ
դնելու
Համար անՀրամեշտ
է
նոբ ձեւի
ուսուցում
I
Այ՚՚ինքն
, շատ կարելբ
բամի՛ն մր յատկացնե/
ա՚լւլ՛ դաստիարակութեան
, ուսուցանելով
Եւրո -
պայի պատմութիւնը.
Ծանօթացնել
թտրգմանոլ–
թիւննեբով կամ կարելիութեան
պաբագային
րնա–
Գրէն՝
Եւրոսլայի
բոլոր
մեհ ւլբաւլ էտներր : Հե -
ս՛եւինք նախորղ
մեր մեհ միէոքերոլ
ղպրոցին։
Ի
էԼերքէէյ
ղբո
ւահ
արուեստական
ե բկաս իրո
լթիլն -
ներու
շնորՀիլ
է
որ մաբդկութիւնր
աւելի կր գի -
տակցի
ինքն իրեն : Ալ եթէ կը փափաքիևք որ
էլ–
բոպան
աւելի
լալ Հասկնայ
ինքզինքը, ազատ
նա
խապաշարումներէ
եւ աաե լութ իւններէ , պէտք
է
կատարենք ղաստիարակշական
այս
բ
աբեփո խում -
նե
Ա. ՀԱԲԷԼԵԱՆ ^
ՈԱՏԻԿԱՆԱԿԱՆ
՝ԲՆՆԻՋ ՄԸ, Լապեռի,
խենգե–
նալով սպաննեց անտէր շաբմափար
մը, որ կանգ
առահ էր իր Հրամանին
փյ՚այ
ւ
Fonds A.R.A.M
