սէրաը
,
սւէսէէ շա՛նան քաիւթեամբ
ղիմա–
գրալեչ
եւ– արէութեսէմքւ
աովալ
ամէնէն
մեհ
կորու
.11
տնե րուն պաաճառահ
վէ լտե -
բոէն
ւսչ, որսլէս
զէ Հաւատարիմ
իրենւյ
ոլիէսա.ին ել առաքելութեան
,
կարենան
* Հք**բունակել
սրրազան
սչայքարր
,մինչե որ
հայ
ժողովուրգի
րոլոր
իղձերր իրակա -
նութիւն
գառնան :
Սիրելի
Շաւարշ,
որքան ալ այլեւս ֆի~
ղիքասլէս
բաժնուահ– ԸԱա^ մեզմէ եւ մենք
ալ
ղբկուահ
րԱանք քո ամէնօրեայ
կեն -
գանի
թօսքերէն եւ թանկագին
խորՀուրղ–
ներէղ
, գէացիբ
որ քու յիչատակգ
անթա
ռամ
սլիտի
մնայ եւ քու Հոգիգ
մեղի Հետ
պիաի
ՐԱայ
մինչեւ
վերշր՛
Մենք
րոլորս
ներչնչուահ
քո աղնիլ եւ այլեւս
անմաՀ
չունչովէգ
անչեղօրէն
պիտի
քալենք այն
ճամբայէն
որ քուկղ ալ եղաւ Հ
՜՛ Ուսաի , սիրելի
Շաւարչ
,
յաւիտենակա–
նութեանղ
մէշ Հանղիստ եւ խաղաղ
քնա–
ցիր,
քեզմէ առաշ անՀեաացող
լյնկերնե -
բուգ
կողքին
, արգար
Հպարաութեամբ
է
քէրովՀետեւ
լրիւ
կե րպով կաատրեցիր
քու
պարտականս
ւթի անր ձ,
Ազղր երախտապարտ
ել պարտական կր
մնայ
քեղի
Հանգէպ
Մենք
կ^ուղէինք քու յիսնամեայ
գքա -
1լան ել Հ րապա րակագրական
բեղուն
գոր–
ձ-ունէութեանգ
յորելեանր
տօնել ՚
,քէ՞րքան
ղժնղակ է մեղի Համար,
վւո–
խան
յոբելեանիղ,
կատարել
քու
սգաՀան–
դէսգ :
1920
թուին
Պոլիս
Փրթի
Շանի
մէշ Ապ–
րիլեան
եղեոնի
Հինգերս
ր գ
տարեգարձին՝՛
րսահ
էիր՛
«.Ազգին կէսր
միւս
կէսին
յու
ղարկաւոր՛»
X
1957
Տունուար
^\ին, երբքու աճիւն -
^երգ Փէռ \յսչէղէ
գերեղմաննոցր
կր փո–՛.՛
խագրէին
խնկերներբ
ուսամբարձ
,
վայր
կեան
մր աչքերգ
բանայիր՝
տեսնելու
Հա
մար թէ ինչպէս
ամբողշ
ղաղութբ
յոլ -
ղարկաւոր
գաբձահ
էր
՜է
*
*
**
Աղգային
կեգր. վտբչութեան
կոգմէ եւ
Հաբաւա
յին
Ֆրանսայի
չրշաննեբու
Հայ
ժոզովուրգին
անունով
, խօսք
կ՚առնեմ
,
ոբպէս
թարգման
նո յն ա յգ
ժողո վուր
ղ ին
յ։րաիստագէտ
զգտգո ւմնե րուն եւ
յաբղան–
քին՝
Հանղէպ
մեհ Հայուն ել այն
անիանշ
ու. անվեՀեբ
վաստակաւորին
, որ լուսա -
•աու եւ յուսատոլ
ոլղեցոյգն
Հանղիսացաւ
էս "ԴՏ. կե՛անքի
յյնթտցքին
, ոչ
միայն
•Ֆրանսայի
Հայոց,
այլեւ
սփիւռքի
,
վ^՚լ՛–
Տյին
35
աարիներու
րնթացքին ;
Շաւարչ
Մ իսաքեան ի յա յա
եկաւ ,
գաղթ-աչխաբՀի
մեր
մռլթ
ոլ մռայլ
Հո -
բիզոնին
վրայ աստգփ մր պէս,
որուն
էլ*ուղղուին
ուղեկորոյս
աչքերր
,
որսլէս
ճչմարիտ
առաքեալ եւ առաշնորղ,
որպէս
նոր
ժամ տնակներու
Մ ովսէս
մ արղարէ
մը , նո բ տեսակի
կարմիբ
հովու
մը , ա–
չեկոհ
հովու
մբ մէկ ափէն
միւսը
անցը -
նելու. ել փրկելու
ամրողշ
բաղմ ութիւն -
ներ՝
անմիշական եւ անխուսափելի
փճա–՛
ցում է :
Շ՛ Միսաքեան իյայա եկաւ ճակատա
—
ղբական
պաՀոլ
մբ, որսլէս իսկական
սլեա
՝մր
, ոբպէս
անվիճե
լի
Հեղինակութիւնէ
,
•որ մինչեւ
իր յոգնաաանշ
կեանքին
վաիս–
ճանր , անրնգՀաա
, անիսոքտակելի
կամ -
.քով չաբռւնակեց
առաշնորգողի
, ուսոք– -
բանալի
իր
Գ^ՐՐ
•
ստեւլհե լով
պ.իմաղրական ճակատ
մր,– Հասցնելով
ե -
բիտասաբղ
մաաւո րական ութե ան
լնտրա–
նի մը։
Հբապա րակա
ղրո
ւթի
ւնը որ լնա րեց
որ
պէս
ղոբհ
իք իր քարոզչական
ղոբհ
ուն է -
ութեան
, կրցաւ
Հասցնել
այնպիսի
բարձ
րութեան
մր, որուն
երբեք չէր
ՀէՍսահ
Հայ Հբապարակաղբոլթիւնբ
:
Այնպէս որ՝ մինչ
ուրիչներ
մամուլբ
կրկէս
ղարձուցահ
են քինախնղիբ
փոքրո–
ղսւթիւններոլ
, Շ՛ Միսաքեան
իբ բոցա -
վաէւ
«Տառաշ»ը
ղարձուց
սրբատեղի
մը ,
սբբաղան
բեմ մր, ուրկէ
միայն
աբգարա–
սասա
ձայնր եւ պերճաբան
խօսքր
Հրն -
չեցուց,
որպէ^ք պատգամ եւ այգ պատ -
ւլտմբ գարձալ
Հանապաղօրեայ
Հաց :
*
ՏիկիԹ Հազարեանի Տաււը
Հայ
տգղը եթէ ժլատ է ղովասանքի
մէշ
իբ
ղորհիչնեբուն
Հանգէպ՝
անոնց
Ոէլ^ու–
թեանր
, գիտէ սակա
յն իր
յաբղանքի
աուբքր տալ յետ մաՀ ու
մ եհավա
յելուչ
Հանգիսութեամբ
յ
Ախալ է այն կաբհիքբ թէ մենք
մեոնող–
նեբբ առ Հասարտկ կր ղովենք
Հ Ոչ , ^այ
ժոգովուբգը
կըմեհաբէ եւ կ՚ողբայ
մի -
այն ա յն
մ եռե^երը
, որոնք իսկապէս ար
ժանի
եղահ
են իր սիրոյն եւ երախտագի–
տութեան
: Այգ աբժ անա ւոբնե
րէն
մէկն
ալ
մեհանուն
Հայր,
Շաւարչ
Միոաք -
եանր :
Ո՛՛՛վ կրՅ""–
բմ րոնե
լ քեգ աանշող
ցաւր
որ երիտասաբգ
տարիքէգ՝
անբաժան
մա
սը կազմեց
քու բաղմաչաբչաբ
կեանքիգ :
Տեւլիգ կոտաացող
փէբրեբր
մի առ մի
խոցոտեցին
զգա յուն
սիբաղ որ
անսպառ
ւլանձաբան
մբն էր սիրոյ
, զոր
տահեցիր
ցեղիղ
Հանղէսլ
, Հրճոլեցար
անոր
^ՐՐ ~
ճոլանքռվ,
տառապեցար
անոր
տառա -
պան քով :
Արթուն
պաՀակ
մտ յրենիքի
անառիկ
բերղին
, սլաքներղ
արձակեցիր
քու
սիրահ
«Տառաշ»ի
էշերէն,
բոլոբ
ւինասարարնե -
րուն,
նաՀանշուլներռւն
, խափանարարնե
-
բուն գէմ , որոնք կր յանգղնէի7է խաթա -
բել
մեր մեհասքանք
լեղուն :
ՊաՀակներր
կ՝իյնան
մէկիկ - մէկիկ, ո՞վ է որ պիտի
զգենու
անոնց
թողահ
ղրաՀնեբր եւ բա ~
գՈւկներր
զինէ անոնց
ձեռքէն
ինկահ ա -
ղեւլնեբով եւ գէբք գրաւէ
պաանէչներուն
առշեւ
՚
Հայ
ժռղովուբգ.
, քուհոցէգ է որ հր -
նունղ
առին
Ղ՚րօներ
, հաւասաբղեաններ
,
Շաւարչ
Միսաքեաններ
, ոբոնք
յօժարոլ -
թեամ ր վերցուցին
իրենց
նա խո բւլնե
բուն
թողահ
զէնն ու գբաՀր եւ մինչեւ
վերշին
չունչյլ Հաւատա
րմ օրէն հառա յեցին
քեղի
՚
իսկ
այժմ,
ցամ քահ
կը թուին
ագրիւր–
ներր
է
Համաաարահ
ամայութիւնն
է որ
պիաի աիրէ մեբ
մչակոյթի
Հորիզոնին
վրայ, եթէ չթօթափենք
թմ բութե աս , օ -
տարամ ո լութեան եւ
անաարբերութեան
փոչին
յ
Աերունգներ
անՀետացան
,
սերունղնեբ
զէնքի եւ գբչի
Հերոսներու
, ամէն
մի ան–
Հեաացուլի
թէւղահ
աՀաւոր
պա րասլբ
սոս–
կումով է որ կը գիտենք ;
ԱՀա թէ ինչու
, այոօր , անմիսիթաբ
ենք
մեր անվէ ո խա րինե լի մեհ
Հրապաբակտ -
գրին. Հայ մչակոյթի
անխոնշ
մչէոկին
մ աՀուան
առթիւ
• Ոա
յց
մ ենք Հաւատա -
ցահ
են^ որ ղարձեալ
մեր
սքանչելատիպ
ցեղին
հոցէն
պիտի
յառնեն
նռբ Միոաք —
եաններ , նոր ՚քյաւասարգեաննեբ
, կք բաւէ
որ Հաւատարիմ
մնանք անոնց
Հանւլանա -
8ԻՇԱՏԱԿԻ
ԵՐԵԿՈՅ
ԼԻՈՆ,
(յա պ աղա ծ ) –
Ողբացեալ Շա -
ւարչ
Միսաքեանի
քառասունքին
առթիւ ,
Հ.
3՛ Գ՛ Լիոնի
Հաբանղեան
կոմիաէն
սաբքահ էբ յիշատակի
երեկոյ
մը, որ
աեղի
ունեցաւ
Աաբտ
23/Տ. :
Ներկայու -
թետմբ
խուռն
բաէլմ ութեան
մը :
Րեմին ճակատը
զեաեղոլահ
էր ֆբան -
սական և սե չղարչով
Հայկական
եռաէլոյ–
նը, իսկ սեղանին
վբայ
զետեղուահ
էր
ԱէՐ^մ՛
Շաւաբշին
մեհաղիր
նկարը պտտ–\
րաստուահ
բնկեբ
Աամբբէ Տէր Պետրոս–՝
եանի
կողմէ;
Բացումը
կատարուեցաւ
Նոր Աերուն –|
էլականներոլ
կողմէ
խմբերգով
մը՝
«Տէր
կեցՈյ
ղՀայս»
, ոբ ուկնգրուեցալ
յոտրն -
կայս, ապա
օրուան
նախաղաՀբ՝
րնկեր
Նչան Պետբռսեան
յիչատակի
երեկոյթին
պաչաօնական
բացումր
կաաաբելով,
ի
յաբղան
ս ւ^կեր
Շ աւար չին
ներկաներր
Հրաւիրեց
պաՀելու մէկ վայրկեան
լռու -
թիլն, ել յետոյ
իր խօսքբ
չաբունակե
լով
մի առ մի թուեց
Շաւարչ
Միսաքեանի
բագմ ակողմ անի
Հմ տ ութի
ւնը
ու. Հայբե -
նա սիրո ւթիւնբ ;
Յանուն
Լիոնի Հ՛ 8՛ Գ– Նոր
Աերունղի
Աիամանթօ
խումբին
, կարդաց
ուղերձ
մր
Պ • Աւետիս Տօնապետեան
ւ
Իսկ Պ ՚
Յակոբ
Զէքեան
արտասանեց
ՅովՀ՛
Թումանեանի
«ՀոգեՀանգիռտ»ր
ւ
Խօսք առաւ
րնկեր Միոաք
Միբզէ՛
Անապաաի
սերունգն է որ կր
մօաենայ
դագաւլիղ
, ոգեգո
չելու
Համ ար յիչատա -
՝կրգ ^յ՚ն թեւաււոբ
գրչփգ, որ մեբ ան -
խոնշ գաստիաբակր
եղաւ,
լուսաւորեցիր
մեբ
միաքբ ու Հոգին, ու
առաքնոբղեցիբ
մեո
, ափաւագռ
յե ՃանապաբՀ
ր ;
Նոր
Ս ե բունդականնե
րբ խում րով
երգե–
ցին
, «Մա յր Արաքսի»ն
•
Լիոնի
Հայ Ազղ՛ Միութեան
կողմէ
խօ
սեցաւ
Պ՛ Աղեքսանղր
Կիւլպէնկեան
որ
տուաւ
ընկերն՛
Միսաքեանի
անցեալէ
պատմական
ւլէհե բր,
Պոլսոյ
մէշ
անոբ
ձեր րակա լութիւնբ
թուրքերու
կ՚՚՚լմէ ,
բանաա
յին
չա ր չա րանքնե ր ր , «ճակատա -
մաբտ»ի
խմբագիր
, յեաոյ
արտասաՀման
,
միչտ պատնէ
չին
ւէրտյ
ղբէչր
ձեռքբ,
այս
անղամ
«Յառաշ–»ի
իսմրաւլրապեա
Պ
ՅովՀաննէս
Պէրսւէրեան
շութակի
վրայ
նսւաւլեց
կոմիտասի
«կռունկ»
բ ,
իսկ
Պէյրութէն
օրէոբգ
ՏէղրանուՀի
Զպուքճեան
ԼՀամաղղային
շտեմարանէն
չրշանալաբտ)
արտասանեց
բնկեր
Շա -
ւարչ
Նարդունիի
«՚Բնացիր
, որդէ, քնա -
ցէր»Բ, որ յուզեց
ներկաներր ;
Վեբշէն
խօսքբ
տբուեցաւ
Մաբսէյչէն
Հբէսւիբուահ
բնկեբ
Յակոբ
Պապիկեանի
,
ոբ Հակիրճ
բանաիսօսութիւնով
մբ վեր
Հանեց
ընկեր Շաւարչ
Մ իսաքեանի
կեան–
քըն ու էէորհունէութիւնը
է
Հանգէս
բ փակռւեցտլ
«Աառաշ
նաՀա ~
աակ»ով
Նոր Աերունղի
խռւմրքւն
կուլմէ ;
Ւ%ԹԱԿԻ8
կէն»։
Խօսեցան
նաեւ
րնկեր
Տէգրան
Թա -
գռյեան,
(Հ.
3– գ. Շ. կոմիտէի
կոգմէ),
փրոֆ
. Խայիկեան
, Կ , Փօլատեան
, 0 •
ճառայեան
, ԱաՀակ
քՀնյ
. Շամլեան :
ՊԱՅ-ԲԱՐ
ԽԼԻՐԳԻ
ԳԷՄ
•
Հի ւան գութ
իւնն եր կան, որոնց պաա -
ճառնեբր
յայտնի
Րչլալով
Հանղերձ
, ղի -
տոլթիւնը
տասնեակ
տարիներ
աչխատահ
է անոնց
էլաբմանբ
էլտնելոլ
Համար :
Հի լան ղութ իւննեբ ալ կան,
ոբոնցպատ–
ճառնեբը
անյայտ
են , սակայն
գիտու -
թէւնր
յաշողահ է անոնց դարմանր ղա -
նել,
էլոնէ ոբոչ չավավ ել ոբոչ պարագսէ–
ներոլ աակ , Այս վեբշէն
խումրէն
կր
պատկանի
խլիբգր
(քանսէր) յ
կաբելփ է
զայն գարմանել, եթէ անմիշապէս
ճչդուի
թէ ենթական
խլէրդ
ունի
՚. Աակայն
ղրժ -
ոլաբութիւնն
այն է, որ գանգագ
յառա–
• է."՚Ց"Գ
^՚– միայն
տնէչարմանելի
վիճակի
Հասնելէն
վերշ
միայն
ինքգինք
ցոյց աբ -
ւող
Հիւանդութիւն
մրն է խչփբգբ :
Փոբձբ
ցոյց աուահ է, որ որոչ անձեր
^
իրենց
արՀեստին
բեբմամր
(Հանքաղորհ
,
րաաիոլոժիսա,
հխնելռյզ
մաքրող,
եւն՛)
աւելի
ենթա
կայ
են այս
Հ իլտնղո
ւթեան ;
Գիտական
փորձերը
ցոյց տուահ
են , որ
անկանոն
սնունդ
ստացող
անՀաաներ
ր ա–
ւելէ ենթակա
յ են խլէբգէ
% քան այն ա՝ն>֊
ձերը , որոնք կանոնաւոր եւ Հալասարա -
կչռուահ
սնունդ կըստանան
։
Գէտութէւնը
աակաւէն չէ կրցահ
Հաս–
կլ^տլ սակա
յն , թէ խլիրդին
ւղատճառր
մանրէ՛՛
մբն է, նեբքէն
քիմիական
անՀա ֊
լասարակչռոլթենէ՛՞
յառաշ
կուգայ, թէ
ժառանէլականութեան
Հետ կապուահ է
I
Թոքերու եւ խռչափողի
խլէբգբ
Վեր -
շերս մեհ Համեմատութէւններոլ
Հասահ
է . Գիտական
փնառտուքեե
բ բ
Հաստատահ
են, որ խլիրդէ տառապող
կենղանի բր-
շիշներր առատ
քէոնակութեամբ
պհնղււ -
ՓԻրէ՜ն
կոչուահ
նէւթը
կը պարոլնակեն
:
Արդ,
մխացող
հխտխոտն ու առաւել եւս
գլանիկի
թոլւլթը
, երբ կը վառի , առա -
տօրէն կ՝արտագրեն
այդ թունաւոր
նէւ -
թբ՛. կարելի է ուրեւքն
Հետեւցնել թէ չաա
հխոէլ^էերր
աւելի
են թա կա
յ են
թէւքեբու
կամ խռչափողի
խլիրդ
ունենալու,
քան
չհխոզնեբր
:
Փարիզի
՚ք^|ւ՚–ր|ւ^
Հաստատութեան
գիա •
աչխատաւորներբ
վերշերս
նիւթ
մը գը -
•տահ էէն,
որուն
մէշ թաթխուահ
եւ ապա
չորցուահ
հխա խոտն ու ղէանէկի
թուղթ
ր
թունաւոր
նիւթեր
չեն արտադրեր •
Վերշապէս
, դիաուններր
կրցահ են
գտնել
չիճուկ
մր, որ արեան
մէշ
նեբաբ–
կուե լով
կրնա
յ
թե րեւս
«ա րեան
Է՛Ր ՜
(փրգէ>
(լէօոէմէ)
առաշքն
առնել
. այո
ուգգութեամբ
փորձեր
կատարուահ
են
արղէն
Հալերու
վրայ, եւ արդէւնքր
եգահ
է գրա/լան ;
Ֆրանսայի
մէշ բաւական
յառաշացահ
է խլէբգէ գէմ պայքաբբ։
ԱէլանաւՈր գէ -
աուններ
կ՝աչխատին
ւլտնել 20րգ
գարու
ա լս աղէտին
դարմանբ
, սակա
քն նիւթա -
կէսն անՀրաժեչա
միշռղնեբ
չունին
, որպէս
ղի աւելի
մեհ թիւով
կենղ անինեբու
վրայ
փորձեբ կատարեն ու դրական
արղ իւ նքնե.
բու
Հասնին : կառէէւվարութեան
սաՀմա -
նահ
քղիւաճէն չաա էսնբալարար է ; Խլէբ–
գէ
՚ք.(""յ ղէաական
փնտռտուքներ
կատա -
րոէ^եբր
անվե բշ անՀ աղանդ
քլր Հն
չեցնեն
ալս
ուղղութեամբ.
Կր յայանեն
նոյնիսկ,
թէ չատ Հեռու
չեն լուհումբ
ղանեքէ ,
սակայն
սէոիպուահ կէո ճէսմբան կր ւքնան՛
ԿԱՐԳԱՑԷ՛Բ ԵՒ ՏԱՐԱԾԵՑԷ-Բ
« Յ Ա Ռ Ա ^ » / ։
<ՅԱՌԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(17)
ԵՐԿՈՒՆՔ
ԳԼՈՒԽ
ծ.
Ռ Շ Տ Ո Ի ՚ Ն Ե Ա Ց
Օ Ր Ի Ո Ր Դ Ը
— /՛՞Տ՛Հ
կ՝րսես , Խուբէն
. ..
է՞նչչավ.
էժամանակ է–
՚ Ուգորգ
քլքսեմ
, իչխան,
խեղճ
Օբ~^^
փ"ՐԳԲ՝
«Թոգէք գիս իմ Հօրս տունբ , եււ՝
ոչ իչխանութեան
փավւաք
ունիմ , ոչ ա -
մուսնութեան,
ամէն րան ձեղ լինի,
մի -
^ յ ն զիս Հանղիսա
թսէլէք » կ՝շսէբ,
ոչ
•Ոք չէբ ոււլեր մաիկ
բնել.
մեհն ու պղտիկ
Վբան
ինկան
, ամ էնքր՝ Աչոտ
մեհ
իչխա
նէն
սկսեալ
խորՀրգական
գարձան
,
այւլ
Անձե ւա ցեա ց Տ կ րն է լ չարունա/լ
ան ձան -
ձիր
խնդիրք
խնղիրքի
վրայ
կ՚ուղարկէր։
Ւսկ
Արհրունի
ք բաւական չէր ոբ
րոլոբ
բերդերն կր ղրաւէին մէկ կոգմէ, բաւա -
կան չէբ որ ամէն
աուբքերը կբ սեփակա -
նէին՝
ամէն
շանք ի գորհ
քլր դնէին, որ
Օրէորգը
Հաբէէնանայ
այւլ
իչխանին
Հետ.
մենք իմացանք ռր պաաճառբ
այն էբ թէ
Մ ովսէս
խօսք
աէււա՚հ էր երդմունքով եւ
ղաշնադրով
, որ եթէ Օրիորգք
էրեն
Հեէո
ամուսնանար
, ոչէնչ
պաՀանշմունք
պիտի
չլ^էր
Ռչաունեաց
մեհ ժառտնգութենէն
,
այլ
ամէն բան Արհրունեաց
մեհ
իչխանին
պիտի
թոէլնէբ ; ԱՀա բուն պատճառը
այււ
անսպառ
յո բդո րանաց
% Օրիորդը
աղաւո
չէ ր գուբս
ելնելոլ,
քչին ել մ արգ
սլաՀա–
պաններ
էին , եաեւէն
քլե^էխն որ յան -
կարհ
էփաիսչի • վերշտպէս
խեւյճ
՚աղշիքլր
իր Հօր տան
մ էշ՝
սլէս տուտ
ւսր բանաի
մ բ
մէշ
էբ։ Շատ անգամ
լուռ եւ
անմռունչ
ժամ եր կ՚անցնէ ր սաբալանղփ
Հովանոցի
մէշ
հովու^ւ եւ ճամրուն
վ րա
լ
սեւեռեալ
աչքերր
, եւ երբխալաբր
աիրէր ,
փոքբ
Հառաչանք
մր միայն կր ձդէր եւ իր սեն–
եակնեբր կբ ,բաչոլէր
: իբբեւ թէ ատելի
եղահ
էին իրեն
ամէն մարդ,
ամէն
այցե
լութիւն կր մերժէր,
վասնգի
մինչեւ Գչ–
աունեաց
Եպիոքլոպոսն
ուրիշ բան
չունէր
իրեն քարոզելու,
այլ թէ լալ կը լինէր
ե–֊
թէ
ամ ուսնանաք
Անձեւացեաց
իչիսանին
Հետ։
Միմիայն
մխիթարութիւն
կար ի -
րեն,
որ
երբեմն
նուիրակ
մր յանքլարհ ,
կ՚երեւէր
, Ա , կարասլեաի
փարղապեա
մը, որ տարին
մէքլ էլամ երքլու
անղամ՛
կոււլաբ՝
նամաքլ
մր կր յանձնէբ որ Օրի–\
որդին
քլուաէսյինք.
այղ ՕրՀնութեան
ղիրն՛
էբ որ իբեն
երեսին
էլուարթութիւն
կր բե—
րէբ : Բա
յց , վե բշա սլէ ս , ա յս ա չնան եա–
քերր,
յանկարհ ,
Օր
մր նոյն
վարդապետը
երեւցաւ
, իւր նամո՚քլբ
տուաւ եւ գնաց •
աՀա այգ նսէմաքլր այս ա՚էէէլամ որ առաւ
Օբէոբգր
, քանի
մը օր ամենեւին
չերել -
ցաւ եւ դուրս
չե լաւ
իւբ սենեակներէն
1
Եբբ չոբս
Հինւլ
օրէն
վերշր
գինք
տեսանք,
աչքերր
խորն
էին մաահ,
աննքլա րաւլ րե
լի
տխրութիւն
մբ նոցա
մէշ քլ՚եբեւէբ,
եւ
նոցա
չուրշը
քլաէէլո յա գիհ մբն է բ պլո -
բահ : էլ սարաւանդի
Հովէսնոցը
չելալ ,
իր հանբ եւ ւսգնուական
մսլիաբ մէկ մ րն
էլ չտեսնուեցաւ
եւ
Ի՚֊Բ
անուչոլթ
իւն ր
խստութեան
եւ աբՀամաբՀանաց
էիոխ -
ուեցաւ
է
Մ են.ք՝
Է՛՜Բ
Հայրենաքլան
Հալատարէէքներն
, Լէէն.ք կրնար
մօտենալ
" ՛ յ ք Օրէորդէն
որ ւլրկերնիս
մեհցեր էր ,
քաէլցրռւթեան
աէլրիլր կր՚ ոչ ժպիտ
մր ել
ոչ խօսք
մր ունէր
մեւլ Համար •
ԵԼ ա յդ վիճաէլի փոփո իէութեան
՚1բ"*յ
ամիս մբ Հաղիւ
անցէէււ , տեսանք ոբ օր մլ
վաէոաէ֊էէր
իսումր մը եքլաւ Հասաւ
Ոստան՝
Վասէէլո լրա կանի
բոլոր
իչխանք
,
Անձե -
ւացեէսց նախարարր
ղլուխնին
, ել
մենք
էսէէլէէւչ ւԲնէէէցինք , երբ րսին թէ
Օրիոբդր
Հար,, աանելու
քյքլեր էին՝
մենք ռր
ամենե
ւին պաարաստութիւն
չունէինք։
Զար -
մ անքով
էոեռանք որ Տ իբուՀ
ին ե լալ իւբ
սենք, ակնե րէն
խստիւ
քՕէրսրկեալ
՚
բո
լոր
իւբ
Հտ քբենէ
հաոէսներն
ժողվուահ՝
ա -
մէնքս
կուլայէնք,
չտեսանք էւր երեսբ •
միէսյն
սսլսէս ո լՀ ինե րն աէիսէներոէի
րեբին
էր
րնհ անե
րն , այս ինյն
բո լոր ստաց
ուահ
քր հրարներ
բրահ եւ անուննէս
վբան
նչա–
նակուահ եւ իր ձեռօյ։
րաժնեց
՚ մենք կբ
Հե կ ե/լ էս քինք , էոկ նա էսնխռով եւ խիէւտ
ձայնով՝
«Մի լ՛ոք է դՒ" ^եր աղօթքէն
մէշ
յէչեցէք,
Ասաուահ
ձեղ եբշտնէկ
րնէ » ,
րսաւ
ք Հեհաւ եւ գնաց ։
(Շար.)
ԾԵՐԵՆ8
Fonds A.R.A.M
