Ա. ԱԽէքոԱեաԱ
հւ խ գոէծը
(Աւքվափռւ֊ւած՝ դասախօսռւթ-եԹԷ մը)
Կը
մեկնին ահա–, իրարու, ետեւէ։
Կր
մեկնին
Վերքին
ներկա յացուցիչներբ
Աեբունգի
մբ,
զոբ
պէո՚Ք
է այլեւս
կոչել
Աեհ։
Որովհետեւ
ան իբա–
՛զէս
եզալ
մ եհ՜՝ իբ ստեզհազո
րհական
տենգով
,
մ եհ– նաեւ
մ եզի
բնհա քահ
իմ ացական
իբ բե րքով
,
մե^հ
,
մ եհ
մ անաւանգ
եզերական
իր ճակատա
-
դբով
:
Այո , վերքնապէս
կ^անհեաին , կբ մարին
ահա,
Վերքին
հ րթ-իռներբ
ա յն
հբա չա լէ
հրախազոլ
-
թեան
, որով այգ սերՈւնգբ
զարգարեց
Լայ Ատ
-
քին
ե ր կ՜)։ ա կամ արբ
, զա
յն
հ աս ցնե լով
իր
բարձրա
գո
յնւ գեզեցկութեանց
, մեր այս գարուն
աոա
քին
տարիներուն
:
Այս
՚իերքին
աարիներբ
եզան շատ
անոզոք
,
Ի՚լեցին
մեզմէ
անանց
ւիեբքին
իսումբբ։
0՝էքէեան
,
Ահաբոնեան
, ԱչԱ՚կան , Ագբալեան
, Հ^անթ ւ
Կ^իյնւայ վերքնապահ
զ,ոլեզն
ալ : Ահ , հերոսա
կան այգ
վերքին
գունգբւ
Ան, որ
հարկագրուեցաւ
շարունակել
կռիւբ
, աւելի
^տն
եբեսունեւհինգ
տարի , կորսնցուցահ
իբ րոլոր
բանւակնեբ՚բ
, քայ–
քա յուահ,
քարգուփչուր
, մինակ։
Անւ որ
ստիպուե
ցալ
մ զ ե լ Հալ Ա՛աքին ճակատամարտբ
,
անտանելի
պա յմաննե
բու
մ էք
, փոքրաթիւ
իբ իսում բով
, դէրՔ
՛Ոլ աեգ
փո խելոփ
շարունակ
, բա յց որ չնւահ ան քեց
երբեք
, չեզաւ գասա
լ իք
, անձնատուր
չեզաւ
... է
Ու ահա
, կ^ի քնա I Հերոսաբար
, ռազմագաշտին
փբ–
բա
յ , զէն ի ձեռին։ , զ իմ ազ բութեան։
բո լոր
մ իքոց–
նեբբ սպառահ
: Մինւչել
փերքին։ փամփուշտբ
։
քքւ ինչպէս
չբաց ա գանէ չե ք հիմ ա , անոնց ետե
ւէն
, ամւ^նւէն
իս րո ւնկ թ աիսիհոփ թաթաւուն
, հբ ֊
պարտո ւթեամ
բ .
« Մեհ չէ՞ 1 հրաչալի
մոզոփուրգ
չէ^ ան, որ
աասնամ եակի։
մ բ բնթացքին
,
հ ինւլ ա լոպիս
ի
փա–
ռաւոբ
ան։ուն կբ յանձնէ
անմահութեան
• . .» :
ԵԼ
ինչ։զէս
չփնտռել
նաեւ,
հիմա
անոնց
չ ո ՚ ֊ ր ք ^
մեբ
աչքերն։ ու հոզինւերբ
քսւռտհ
մթին
հորիւլոնին,
ի՞նչպէս
չսպասել
յայանոլթեանբ
ռազմագաշտին
Վրայ, նոր գունդերու,
գալու
ել գբաւելոլ
համար
թա։իուր
գիբքեբբւ
ի՞նչպէս
չսպասել
անոնց
երի
տա սարդի
բ։։ցա։իտռ
ճիչին
, մեոնո
զներ
ուն
ետե -•
լէն.
« կբ շարունակուի
կռիւբ՛
• •
կորսնցուէինք
^թերհււ։
ճակո։։ոս։ւքս։
ր։ո մբ, բայց,
կռիէր,
Հայու–
՝ •~""՛ ՚ յ֊^՚՚՚*»5*
ցէէզրԴ, է,,I, լ.., կ ,..֊,,..,
րքա.
, գ ք
~1
.^ք.լ. –«.^
նոր
մեհափառ
մշակո
քթին
մզոլահ
այգ
սրբազան
կռիւին
մէք, մեհ գէմք
մբ եգաւ
Լ. Շանթ։
Եղաւ
ամ բողքւսկան
նուիրում
ոփ հալատացեա
լ
մ բ :
ինչ
պէս
բոլորբ,
եւ ամէնէն
աւելի
թերեւս
ինք, ս բոփ
Հետեւ
իրեն տրուեցաւ
ամէնէնւ երկար
կեանւքերէն
մ էկբ : Ան։ լա յնօրէն
փճա րեց
իբ աուրքբ
իբ մոալո–
վուրգին
, իր բամինբ
անոր ամենօրեայ
Հոգեբոլն
ու պաՀանքնեբուն
:
կամովին
մէկդի
դրաւ յաճախ
իր
զրիչր
կէ ելան գեզեցկագո
յն դիրքեբբ
մ եր նոր գրակա
նութեան
է
ինչ
մեհ բարիք
պիտի
բչլուբ , եթէ երբեք
ան
հառա
յէր
միա
յն ա յգ գրականութեան
։
ք*այց այս իրաւ արուեստագէտն
ալ
ստիպուե
ցալ
բլլալ
նաեւ
Հանրային
գոբհիչ
, կուսակցա
-
կան
, ուսուցիչ,
փա թսուն
տարի անդադաբ
:
Ուղեց
^ Հարկադրուեցաւ
իր
վ ր ՚ " յ
առնել
կրթական
խոշոբ Հաստատութեան
մբ Հոգբ,
իր
կեանւքին
փերքին
քսանեւՀինգ
տարիներուն
:
3՝ամանակ
ու զբիչ
մաշեցոլց,
գաս
տուաւ,
դիր
քե
ր գրեց
աշակերտնէեբուն
Հ ամտր , ուսուցի^ե
-
բուն
Համաբ,
իր մոզոփուրդին
Համար
է
Ամ էնէն
Հեբոսականբ
սակա
յն , սքանչե լագո
յե
Հա յկական
բ , ա յն եղաւ
որ ա յս
ոլթսոէնամեա
ք
հերունին
ստիպուեցալ
աշխա
րհ բ
առնել
ոտքի
աակ,
այգ Հաստատութեան
Համար
ղրամ Հաւա -
քելու:
Եւ ինչ որ դարձեալ
սքանչելապէս
Հա յկա
կան է , յտքողիլ
Հոգ ալ , ի,ր Վերքին
առաքելու
-
թեան
մէք ալ :
Այս
է պզաիկ
ու դմբտխտ
մոգոփոլբգնեբու,
ճակատագի
ր բ .
իր բացառիկ
ղաւակեբէն
սպա
սել
բա՛ցառիկ
, գե բմա րգկա
յին աշխատանք
: Ալս է
պզտիկ
ու դմբախտ
մոզոփոլբգներոլ
մեհութիւնբ
նաեւ
,
հնունգ
տալ
այղ բացառիկ
գէմքեբուն
է
Անոնցմ ոփ շարունակել
գեռ
ապրիլ
, ստեղհաղո
բ -
հել,
քալել
ղէպի ապազ.ան , անոնց Հաւատքոփ
ղօ–
տեպնգոլահ
, յուսա
լ դեռ
, իսանգափառուի
լ
անոնց
%ա յելով։
Մնալ կանգուն
, տեւել,
^ոբՀիլ
այգ
քանի մբ Հրաշունչ,
առաքելատիպ
մարգոց
, անոնց
Հերակլեան
աշխատանքին
;
՛Րանի մբ Հաստափոր
Հատորներ
կբ
կաղմեն
Շանթի
բնկերային
, մ անկափա րմական
ել բանա -
սիրական
ա շխատանքնե րր : Ուրի,՝ Հատո րեր՝
իր
գ֊րական
միւս
գորհերր,
րանաստեղհութիւն
,
փէպ
ու թատրերգութիւն
;
Հայ
մողոփուրգբ
ե րա խտ ադիաո ւթեամ ր պի ..
աի
յիչէ իր ամենօրեաք
ւԲտային։
սնունդին
Համար
կւստսւրոլ ահ ա քս
ղոՀողոլ
թիւնր
մ եհ արուես
տա
՛ք էտի
մ ր Աողմէ ՚. Հո։
ք
ր բս։կան։ութիւն։բ
,
֊աւելի
իւիստ
ու
պաՀանքկոտ
, էքեհ արուեստր,
աւելի
ան–
.- Առողք ցորենաՀատ
մ լ ^ էբ Ահաբոնեան
որ
ինկահ
էր փուշին
մէք ու
բարձբացահ։
ԻդդԻր
մաւան,
այն խեղճուկ
գիւղր
Հբ՚սշք
մբ չէր
կրնար
կտտա
րել
անոր կեանքին
մէք ոչ ալ իբ աւագ
ու
սուցիչբ
^ ի ՚ ֊ լ ա զ ի ղ քՍալֆան
իր
Փ^^ւախայււվ
ու
Ա աղմ
ոս - \ւ"՛ րեկաէ : Կար
Հա
յ ղիւղացին
իր մ տա
Հ՛՛ Գ
ԳԻՐՔ"՚Լ
"՚– աոՀմիկ
աւանգութ իւն ոփ ,
դի՚֊ղլԼ
իր ճամ բանե
րո փ , իբ մամկո չոփ ու քահ անա
յսփ )
գիւմացկունէ՝
զրկանքի
ու աշխաաանքի
:
փ.եր քապէս
Ահարոնեանի
գիւղր
իր լՐէկնաւոր
Ո՝ոմանոփ
, պա
ռաւ Մաբգարիտոփ,
փումւիուլ
Վ^առեկոփ, քա չա
լ
թոթոքոփ,
մամկոչ
Աողոնոփ
կազմեցին
պատանի
Ահարոնեանի
հողեկան
աշխարՀր
է
Մենք ԱրեւմտաՀա
յերս լաւ կրնանք
րմ բոնել
իդդիր
մաւան , որոփՀետել
ոչ միայն
ան եդահ
է
թ րքա կան սահմանաղլխի
փ րա յ , այլ ունի արեւ -
մ տահ ա ք զ իւղերու
շատ
մ օտիկ
բարքերն
ու աւան–
գութիւններբ,
մօտիկութիւն
լեզուի
եւ առաէ^ե
-
բու
X
Ահարոնեանի
համար
կարեւոր
դեր կբ կատա
րէ ա յնւ օրեբւէւ
Իղդիրի՛
հիսական
գպրոցի
ւոեսուչ
Գաւիթ
Կ^ալանւթար : Այգ
մեհ
դաստիարակբ
պատճտռ
կ^ՐԱայ, որ Ահաբոնեան
մտնէ Գէոբգ
-
եան
ճեմաբանէբ
: ՇնէՈրՀիւ իր ուսուցիչին
Ահաբոն
եան
բաւական
բան տաբահ
էր
ի։ր Հետ : Տարահ
էր
նաեւ
լոզ
է/
ա քին
շարմումի
մբ խորՀուրգբ
է
Իգդիրի
հիսական
գպբոցին
ւքէք է որ օբ մբ կբ
յայտնէոլի
խո րհ րգաւոր
օտա րական
մբ ու կր
խօսի
Վասսլուբտկանէն
, Տ ա րօնէնւ
,
ք՝տրձբ
Հա
յքէն
այդ
օտարակէէէնբ
Մ կրտի
չ Փո ր թուղա
լեանւն էբ X
Հետաքրքիրն
ա քն էր , ոբ Ահաբոնեան
նո
յն -
պէս , շնորհիւ
Գաւիթ
՚ք^ալէսնթտրի
ճտ*ակբ
ս՚ռտհ
էր Աբեւէք տաՀա
ք լեզուի , զբականու
թեան
ու բա
նաստեղհութեան։
X
«
իէք Գիրրր^
պատան։եկոլթեէսն
հատորինէ մէք կբ ղրէ.
«Աքդ
օրեբում
, մեբ գպ
-•՝
րոցականէ
Հան։զ.էսնէերում
տիրասքետսւմ
էին՛
Կ •
Պոլոսյ
եբղեբբ
, Պէշիկթաշլեանէ
, Նաբպէյ
, Թէր -
ղեան
, Գոլրեան
, եւ որպէս
թաւորոնւ
«Արշակ
Եբկ–
րոբդ–»բ,
«Աեւ
Հոդեբբ–»
ել «•Քաքն Վաբգանբ»
։
Եթէ
էքերքուհումի
ւիորձ մբ րնւենք
,
պիտի
։ոեսն։են։ք ոբ ԱՀարոնեանէի
խօսէսկցոլթիւնւր
, արձա՛..
կի
ւքոէ
նւ ,
բտնսէստեզհոլթիլնքր
Արեւմ
տահայ
^1՚–11՚.^՜"ե՝ւ"%"՜Հ
I
^ " ։ " ՜~՚՜ ՝ •^ն
-ք
^քք^^.
տյ
ՐսւոՖիինէ
աէք–
գ եցու (ժհաւ, 1ւք,րրն,
ր
ք
րո ր : յյ,րԵ
՚.էՐտԱքգա
յ ^ ՚ ՚ լէքզ^^ա^ր
իոաո՚ււուբղոէի
է որ ԱՀս՚րոնհէսն
իր ղրական
լեւլոէն
հաս ցուց
Հոյակապ
նրբութեան
եւ կազմեց
անոր
արուեստին
կէսբ
X
ճեմ՛արանբ
ինչպէս
շատ
շատերու
,
նոյնպէս
ԱՀարոնեանէի
նէկաբաղրին
ձեւ տուաւ,
պատմական
աւերակներէն
ու գ.րարւսրէն եկահ
ղաստիաբակոլ–
թեան
Հեւո կար նաեւ ազգ.ա լին շարմմանւ
մբ խլբ -
աանքբx
կոլկունեան
ճեմտ րանէն
ինքպինւք
նետեց
ղփւցազնավէպի
մբ մէքւ Առաքինէ Հայաստանէ
մեկ
նող
Վանեցի
Գիլլագսբզեանէբ
, Գոլոշեանէի
Հետ ,
եզահ
է ԱՀարոնեանի
զասբնկերբ
։
Մեհ
եզահ
էր մեր կեանքի
մէք
Աբովեանի
գերբ։
Մինչեւ
այգ իր վշտոփ, իր
աւանդոլթիլնոփ
ել լեէքուոփ
արՀամարՀուահ
մոզոփուրգ
մր, գո -
յութեան
կանչեց
եւ տուալ
մեբ փէպբ,
որու
փրայ
Րաֆֆի
շինեց իո Հոյակասլ
չէնքբ
եւ
ոբ
մա -
ոտնղ արաբ
անցաւ
ԱՀարոնեանին
:
Աբոփ -
եան
նոյնիսկ
տուաւ
մոգոփրդակ՚ան
րանւ
հոլթեան
յանգի
ու չափի ճաշակր,
Հետեւաբաբ–
ճաշակր
արեւելաՀայ
րանաստեզհոլթեան
: ԱՀա
-
բոնեան
բնաւ չմօտեցաւ
այգ ճաշակին
նոյնիսկ
իր.
«.կոյր աշուղբ»
բանաստեզհութետն
մէք,
ՈրոփՀե
տել
բանաստեղհական
ճաշակբ առաւելապէս
^ ^
բեւմտաՀայերէնի
ճամրոփ
եկւսհ էր եւ ղիտէբ
գր.
նաՀատել
արեւմտաՀայ
բանաստեզհներբ
:
Ակսահ
էր եւրոպական
կրթոլթիլնոփ
բարե -
նորողիչներու
չրքանբ։
Հտյ գբողբ
ել
բանասաեղ–
հբ սկսան
արմէքնեբ
ւինտռել
Հայ
մողոփոլրգի%.
մէք։
Րաֆֆին,
բարքուփարքի
փէպեբ,
աշխարՀա–
բաբի
էլ րական
լեզուի
կազմութիւն
,
Լալա
յեանի
«Աէլզազրական
Հանզէս»
, աքդ Հեէոաքրքիբ
շրքա
էեո -
«Աղգ"–՚՚քՐ՚"՚է՛""
"՚՜ * ՚
—
նին էբ որ կր կաղմուէր
ԱՀարոնեանի
ոսկէ
ղրիչբէ
Ահարոնեանի
մէք ումեղ
է նաեւ Համամաբդ
-
կային
ղիհբ,
բան մբ, որ յատուկ
է նաեւ մեր ցե–
զտյին
նկարաղրին։
Այգ
ցոյց կոլտան
մեր Հէք -
եաթներր,
մեր պատմութիւնբ
ոԼ
մեր
տզօթքնեբր
նոյնիսկ
։ ԱՀարոնեան
կբ ղաբնէ
թշնամիին
, խո.
փւր
սուրի
կբ փոխէ իր մէկ
բանտստեղհութեաՆ
մէք
ու
կ՚բսէ
խղճաՀաբոլթիւնոփ
.
«Մեղքը ւքերը չէ, անէծք տւււշմնյ61ւն,
ԱՐւ պարզեց դրօշ արիւ֊ն1ւ մարաին» =
Ահաբոնեան
կարեւոբ
գեր կատարեց
իբ «Ա -
ղտտութեանէ
ճան,ապա րՀ ին՝» ա շխաէոութիւնոփ
գբ.
ուահ
ք^րիս՚ոաէիոբ
Միքայէլեանի
քաքալերսլ
-
թեամր
: Հ՛՛ն կար օգտակար
ու
ձղտումնալոր
ղբակէսնութիւնւբ
: Արգէն
սկստհ
էր
ֆեգայակաՆ
շա րմում
բ եւ ղոր^ի^^՚երր
մին։ չեւ
այւլ՝
ան։հանօթ
մնւապահ
մոզոփուբդի
մր Հետ
էին։
Բռնութեան
տակ
մողոփուրգբ
Հտշտուահ
էբ իր
ճակատադբին
ու Հեռացահ
ի րւսկանութհնէ
X «Ագ ա տ
ո լ թ
ե ՛սնւ ճա՚–
ն։տպարՀ ին» այգ
մ տսւՀոդութիւնոփ
զրուահ
էր
է
«Իքայբ»
պատմոլահքին
մէք
ճակա՚ոաղրապաշտոււ՛
թիւննէ է որ կր քանդէ։
Ֆեղայական
շարմումր
ու
րիշ
գմուարութեան
մ բնէ ալ Հանդիւղեցաւ
.
այդ.
մատնիչութիւննէ
էր։ ԱՀարոն՛եանի
կարեւոր
մէկ
փիէէլակբ «Արիւնոտ
թթիսմորբ»
այդ
մտաՀոգոլ
^
թիւնաէ
ղբուահ
է ։ Այգ պատմոււսհքին
մէք ար .
գէն
կայ ղեզարուեսաական
Հ ոգե բանա կանբ
X Ան
ունի
նէաեւ ուրիշ
սլատմ ուահքնե
ր՝
«ՕՀտնինւ
փիչ–
տբ»
, նէոյնւէքէէէ ա րուեստի
ա շիսա աանք;
Այզ– ղե -
զարուեստւոկան
գիհբ առսւլերոպէս
կբ
տեսնենք
ս/^ւոբ էիերքին աշխատանքներուն
մէք։
Ահաբոնւեանէի իսստա էէլաՀ անք
քննագա
տներր
չՀասկցանէ
որ անոր
։սշի։աաանքներբ
շրքանի
մր,
մողո
էի
ու րգի
մ բ պաՀան։
քնւ էր
ինչ
էէքէս
պաՀան ք էր
Անգբանիկ
մբ եւ կամ
Մուրաւո
մ ր
եւ
աքն
բոքոր
Յւհււա ւեներ
որ յեռնէեբ
եէ՚ււհ
էին՛ ։
Գեզսէբուեստր
Հ
" ՛ " յ յ " ՚ ֊ թ Ի ՛ ^ էր ք^րի ղազրէսքկտռր
զօ
,,,բ––էքբ
ղաաԼ
կր փնէէոռէբ
ոբ։զէս պատանք
, իր մեռելր
թաղելու,
երբ
ոսկոր կտրահ
եբախտնտ
«Պոււո մբ կաթ» կան
չեր
է ։
ԱՀէՍրոնետն
կր Հետապնգէր
մէկ նպատակ
,
"՛յգ՝
"՚ՂԳ՚՚՚յԻ^՛
ազսէտագրոլթիլնն
էր ։ Երր
քոՎ
քոփի էքնէէք կեան։յքի երկու տաբբեբ
պատկեբնեբ
«Հռօ Կինբ» եւ «Շփեցաբական
գիւղ մբ» մենք
այն
տեղ լալ կ՝բմբոնենք
անոր ճամբան։
«Շփեցարա
-
կտն
ղիւղ»ի
մէք արդէն
կբ զգանք
անոր
մեհու
-
թիւնր
որպէս աբուեստադէտ
թէեւ
մ ի մ ի ա յ ն
Հայ
մ-ողոփոլբգին
օգտակար
բլլալու
մտաՀոզութիւ
-
նոփ
գրուահ
է ,
տեսակ
մբ
երազի
աշիէսրՀ
փաղ -
ո՚-այ
Հայասաանին
։
ԱՀաբոնէեանի
տազանդբ
այնքան
ճկուն
էբ ոէ.
թափանցիկ
որ
մենք
անոր մէք կբ
տեսնենք
խորՀր–
գապաշտբ
, իբապաշար
,
1Լ0ւքաթիք^ ,
որ
րնդու
-
նակ էր իր
երեւակա
յութիւնբ
բա բձրտցնւե
լո լ օբ -
ուան
գբական
ել բանաստեղհական
գպրոցնեբունէ
Օգտակարին,
ձգտոլ.քնաւո
ր ին ու գեգաբուեստա
-
գութ,
պիտի
պաՀեն
իրմէ
միայն
իբ
թատրերգոԼք
թիմններր
X
« Հին Ա ստոլահներ»ր
նախ,
«կայսբբ»,
յետոյ
« ինկահ
Բերգի
իշիանուՀին–»
եւ
«Օչին
Պայլբ՛»
Հաւանաբար
ւ
Այսչափր
բաւական
է •արգէն
անուն
մբ անմա..
Հ ութ
եան
յանձնե
լու X
Մեր
մեհագոյն
թատերադիրն
է Շ՛անթ,
Շիր–
փանղատէի
Հետ
X Զեմ մոռնար
ոչ
Աունգոլկեանր
ել ոչ ալ Պարոնեանբ
, որոնք
նոյն
անդաստանին
մշակներն
ՐԱա
լոփ
Հանդերձ
, չեն պատկանիբ
ա–
նոնց
ճիւղին
X Ընդամէնբ
չորս
անուն, թատբեր
-
ղոլթեան։
նման առաքնակարգ
սեռի
մբ մէք,
երբ
տասնեակնեբոփ
կր Հաշուենք
տաղանղաւորներր
^
գբական
միւս
ահուներուն
մէք։ իրապաշտ
Շիր -՝
վանզատէն
թերեւս
աւելի վարպետ
է իր
բեմական
աբՀեստոփ
, բա՜յց ետ կբ
՚քնայ իբ յզացումոփ
ու
չունչոփէ
Զոր ու ցամաք
է ան Շանթին
քոփ։
Շանթ
ունի Հոգեկան
մթնոքորտ
մր ուր
կբ
մեհնէսն
մեբ Հոգիներբ
X Մեհ թատրոնին
բոլոր
յաականիշնեբբ
ներկա
ք են Շանթի
մէք,
Համաշ–
խարՀային
մաահոլմներոլ
սաւառնա՛թեւ
թռիչք
-
նեբս
լք X
Ան շուշտ
կարելի
չէ , այս
քրոնիկի
սաՀման
-
ներուն
մէք փեր լու հել անոր
գորհբ։
Չենք ալ կբբ–
նտր
բոլոբոփին
լոլռ
անցնիլ,
չբնոբոշել
դոնէ
« Հին Ա ս՚ոոլահնէեր»ուն
աեղնւ ու արմէքբ
մեր գր–
բական
ութեան
մ էք :
Շանթի
գլուխ
գորհոցն
է այն եւ Հայկ–
Գր՛"՛
կանութեան
գեզեցկագո
յն գիրքե.րէն
մէկբx
կատարեալ
փոթորիկ
մբ յարոյց
իր երեւու
-
մին։
Հիացումի
, Հետաքրքրութեան
ալիք մբ աա–
րահուեցալ
թիֆլիպէն
Պոլիս , բացառիկ
պսքրա ՜
գայ
մեր մէք, երբ ղիրք մբ կ^բնղունոլի
, կր գնա–
Հատուի
Հայկական
մշակոյթի
երկու
կեղրոննե
-
բուն մէք միամամանակ
:
ինչո՞ւ
այս
յա քողութիւնբ.
ի՞նչ կբ.
բերէին
«Հին Աստո ւահն երբ»
;
Հասկնալու
Համար այդ. Հարկ է
փոխագրո՚-իէ
ա
քն Հրաշալի
տարիներուն
, որոնք
կ^բնգգրկեն
\աէն
1915^
չրք՚՚^^ր
••
Ի՛՛նչքան
մեհ են այգ
քանի մբ տարինեբբ։
Մեր
փ ե բահնո
ւնգ
բ , սկսահ
ԺԹ • գարոլ
կէսեբուն
, իր
փառքին
կբ Հասնի
Հոն ։ Ի՜նչ
կենսունակութիւն
,
ինչ ստեգհագորհ
աւիշ ։Կբ յորղք՚ն
կարհէ^Հողինե՛
րբ
, իմ ացական
Հեզուկր
կբ
մա յթքէ , անկապտե
լի , զարերոփ
ճնշուահ
նե րա շխա րՀնե րէն
X Հարկ
է
տալ
թերեւս
այդ շբքանին/ ամփոփ պատկերբ
, քա՛
նի
մ բ լուսալո
ր գիհեբոէք
, ոչ
մ իա լԿւ
բմ
բոնելու
Հէսմար
«Հին
Ասէոուահներ»ուն
բերահ
գեղեցկու
-
թիւնւբ,
այլ պարզապէս
ղք՚նոփնալոլ
Հտմաբ
։ Ապ ••
բելու
ամ էնէն
քափ շտա՛
կիչ
մթէոլորտնեբէն
մէ -
կուն մէք , ղոր Հայ իմացական
շարմու՚քբ
ունեց՚՚ոհ՜
ՐԱայ
երբ եւիցէ , ոսկեղարէն
ասգինէ
1
Կ–
ՓՈԼԱՏԵԱՆ
(Մնա^եաւլը Յաջռրդ|1ւվ) .
Fonds A.R.A.M
