^ՍՅՈՑ ՆԱ^ԱՊեՏԸ
ԼՄԱՀՈՒԱՆ
8ԻԱՆԱՄԵԱԿԻՆ
ԱՈ-ԹԻՒ)
Հսէյ
յ՜ողովոլրգբ
երկու, վերքամնսւց
սոլրրեր
ու՛նի,
Հայոց
Հայրիկր
Խրիմեան,
ել.
Հայոց
՚Ն՚ոՀապեար՝
Ալիշան :
Եթէ
՝Բրիսւռոսի
դարուն
մէք ապրէին
, անկաս՛
կահ– քր իսա ոն է ոլթեան
առաքին
աւետարանի
չնե -
րէն
պիտի
րլյային
երկոլ
^լ
ալ , բանիւ եւ գոր -
ծսվ։
Աւետիք
իսաՀակեան
Հետեւեալ
խօսքերր կբ
վերադրէ
հ րիմ եանի .
« Աեռ ալ աչթարՀբ տէր շինեց •
Բրիստոս
աեղ
չունէր
դլուխբ
դնելու , առաքեալնեբբ
ան -
տուն էին ու բոպիկ
ման կուդային,
բայց
Հիմա
մենք
անոնց մառանդներբ՝
վեՀարաններոլ
մէք
կ՚ապրինք» :
Այո
պարղոլկ
«խոստովանութեան»
մ էք
մենք
կբ ղգանք
, դ բեթէ կբ տեսնենք
Հա յոց
Հա յրի 1
կին
ղեմ ոկրատիկ
նկարադիբբ
:
Միւսբ,
Հայոց %աՀ՝ապետր
, աւելի
Համեսա էբ
իր
բնութետմբ
, եւ աւե լի
դեմ ոկրաա
իր էու -
թեամբ : Առիթով
մբ կր Հարցնեն
իրեն
, թէ ինք
աիտղոսներ եւ ինչ չքանչաննեբ
ունի :
ՆաՀապետբ
կբ պատասխանէ
՚ «Տիաղոօնե
րս •
Հ՚"յ ելքա -
Հանսւ
ք : Շքանչաննե՞րս
• կապաս եւ գօտիս» :
Այո էր Ալիչանբ
աՀաւասիկ
.
Համեսա՝ ան–
Համեստ
բ/Լ՚ոլոլ չափ, խոնարՀ
սրտով ու Հո -
դիով
, արՀամարՀոտ՝
ամէն
տիտղոսի
Հանդէպ է
ք*ր ՚սւթոռբ
դտՀ մբն էրիրեն Համար,
իբ
խուցբ
վեՀա
րան
մ բ ւ Հիւ
րմ իւղէ
մաՀՀն ետք ,
մերմեց
ԱբրաՀայքւ
ըլլալ եւ վանականի
կապան բաւ Հա -
մարեց
իրեն :
Այսպէս
էբ , որո<վՀե։ոԼլ
մնծեբէն
էր ՚
Խրիմեան
վեՀ արանի
մէք կ՚ապրէր
,
՝ա<ոանց
տէ ր. մ ր րլլալոլ
, Ալիչան ա լդ պատիւն
իսկ
չս՚սք
ղտալ
իրեն եւ չարունակեց
ապրիլ
իբրեւ
քՒաոտյ ;
Ա ողոմ ոնի պէս , իր խօսքր
ուղղելով
իր
Աստձ՜ուն,
բսաւ կամ բսել ուդեց
. «^աո^այ քո եմ ես , իմ առ.
տո/նւ արա ղիս»
։
Աստուած
լոեց իբձ՛ա յնբ
յ
Տ իադոսներ
չտուաւ
րլՀ՚ւն
,
•
ինք չուղեց
, ո յ., տար,
րաքւլ տուաւ
րո
լոր
տիտղոսներուն
վեՀաղո
յնբ՝
ԻՄԱՍՏՈԻԹԻԻՆէ
Հա
յոց
՚ԵաՀապեբ
լիաբուռն
օգտաղ ործեց աստ–
ոււածային
ա յս
>նո
րՀ ր եւ աղգին
բնծա
յեց
ւքաս –՛
աակ
մբ, որպատկառելի
է քտնակով
ու ոբակ,ով :
^ Բսան
Հողիի
ղործ կատարեց»
, ինչսլէս
էլբսէին
իրեն
Համ ա բ իր ժամ անակակհցնե
բ բ ՝. Վա
թսուն
տարի աշխատեցաւ տիւ եւ գիչեր
, իբ
պւոբտքլ^–
լիով
ին
Հ տ տ ո լց ան ե լո վ իր ժողովուբղ
ին
ՀաՆդէպ
Այս
տքնա
քան
ա շխատան։
քին
արդիւնք է իբ գո
բ
ծբ
, եօթանասոէ
նէ աւելի մեծ ոլ վ՚ոքր
երկեր ,
որոնցմէ
ոմանք
կրնան
ս/՚ստիւ
բերել
եւրոպացի
գ իան պ կաննե
բու
իսկ
է
Եօթանասուն
Հատոր • • • Այս էբ նշանակէ ա -
մէն տարի Հատոր մբ եւբանմրն աւ աւելի։
Ինք
ղաս
մեղի
Համար եւ մեղմ
է վերք իններուն Հա -
մար Եւ րոել
, թէ մենք
Հիմա
կ^ասլրինք գեբաբ .
տաղ րութեան
գարոլ
մ ր
մ էք
, ուր, ոս\կա
լն , Հտ–
աո բ մբ ե ր կնե
լէ ետք , իրենց
ամ րողք
պաՀե սա
բ
սպառած
^ՐԱան
մեբ դբողնեբէն
չատեր
, կարծե
լով որ տյգքանն
՛ալ կ բ բալ է աղղ1ին
եբա խտի
քբ
չաՀե
լու
Համ աբ ;
Բացի արդէն Հրատարակուած
դոբծեբէն
, Ա
լիէ շան
ձգած է նաեւ
քսան
է աւելի
սւնտիպներ ,
ինչպէս
, օրինակ , «Պատմութիւն
Հայ
վանօբէից
լԻտալիա ելյԵւբոպա»
, «Աիչաաակարանք
Հայ
գրչաղբաց»,
«Մնացորդք
տեղագրութեանց
Հա -
յասաանի»
, «Հայկականք»
(8
Հատոր՝) , «Հաւա ձ
քոււքն եւ աղբերք
Հայ պատմութեան
եւ մատենա
գրութեան»
եւա
յլն ։
Բոլոր այս ղործեբուն
մէք, տպուած կամ ան
տիպ,
^գրո
լ լիէատակի»
արժանի ենմասնա-ւո -
բաբաք, չորսբ,
որոնք կ՝բնգգրկեն
ՀայաշխարՀբ ,
ինչպէս
են արդէն
Ալիտանի
բոլոր
ղ ործեբր ,
ել թանկ-ագ
ին Հտլաքո
ւմներ ենմ եր
երկրի աչ ^
խտրՀագբութեան
, պատմ ոլթեա՚Ա ,
մ չակո
լթին ,
Հա
լբենի
բարքերուն
, սով ո բո
լթ իւննե բո
ւն , աւտն–
գոէ թհւենե բոճւ
մ ասին
;
Ա֊ւԳ է"Ր" գիրքերու
մէք
«Շիրակ», «Աի -
ս-ուան»
, «Այրարատ»
, «Ա ի սական»
,
մօտաւոբա^
պէս ներկայացուած
է, ինչ ոբ մենք կբ
կոչենք
Հայկական
քաղաքակրթութիւն
, իր բոլոբ
ոտոբա–
գե լինե բով ;
ՇԵԲԱԿ
,
ծաւալով
աւելի
փոքբ, քան միւսնե
րբ,
Հբաաարակուած
\%%\ին
, Բագրատունեաց
չբ
քանի պատմ ութիւնն է եւ արքա
յան իսա
քաղաքին*
Անի
ի
մ ան
րամ
ասն
տեղ աղ րութիւնբ :
ԱԻՍՈԻԱՆ,
Հրատարակուած
1885
/5»,
բնդաբ -
ձակ
տեղաղ
րութիւնն է Կ ի լ իկեան
Հայաստանի ,
պատմական
թանկաղ
ին տեղեկո
ւթիւննե րոփ կի .
ւ/՚Կիոք ՅՕՕամես/ք թագալոբոլթեան
գլխաւոր
անց
քերուն եւ գէմքեբուն
մասին։
թարղմանուած
է
ֆրանսերէնի
եւ տպագրուած
Նուպաբ
փաչայի
ծախքոփ :
Ա6ՐԱՐԱՏ,
Հրատարակուած
\890ին
, Այբա -
րատեան
աշխաբՀի
լիակատար
պատմութիւնր
,
ՋրՀեղեղկն
սկսեալ
մինչեւ
ժամանակակից
շբքա–
ԼոՆսաթաԱոէթինՕ՛
էէը
ԽՄԲ
Պ–Տ– Չիթունիէ սՍVա<յած ենք երԿ^^Ր
պատասխսւն մը, իբ եբգւօւծ 198 ե բ գ ե բ ո Ն ցանկււվ
հւ կաբգ մը կոգմնակի էոհղեկւււթ-իւննեբով: Տեղի
անձկւււթհան պատնաւավ , կբ հբատաբակենք
միայն Կոմիտւաւ Վարդապետի վերւաբերեալ մ«ուը :
Ինչպէս ինքն ալ կը իոսստվանի, եբգերւււ ցԱ^Թկը
արդէն երկոՆ անգ|ամ տպռւաւծ է ամերիկա1ւաՅ
թերթ-եբու մէջ
• ֊ -
՚
Որպէսղի
միանգամ բնգ միչտ
ճչգուի ու Հաս–
կբնալի
բլլայ
Հանրութեան
թէ՞՛ ե՞բբ,
ո՛՛ւր ել ի նչ
չափերով
եղեր է իմ աչխատակցութիւնս
ողբաց -
եալ մեծ բարեկամիս
կոմիտաս
վաբգապետին
Հետ,
Հարկ կբ տեսնեմ,
երբոբգ անգամ ըլլալով ,
մամուլի
մէք, տալ անՀրաժեչտ
մանբամասնու
-
թիւններ
, ՛իմ եբգած
երդերուն
ցանկով
բ
մէկտեղՀ
Այս կերպով կբ Հաւատամ
նաեւ թէ՝ անվիճե–
լիօրէն
օղտակար տլ պիաի
բԱայ , Հոս մէք բեբ–
ուսւծ ցանկբ
, բոլոբ
եբգի
սի բաՀ ա բնեբուն
եւ
Վ^արդապեաբ
սիրողներուն
: Անոր մէք են մանկա^
պարտէղի
եբղերն
ալ : Այսինքն
այն
քառասնեակ
մբ մեծ ու պղտիկ
կտոբներբ
,որոնց
նիւթբ ես տբ–
ւած եմ Հայ ժողովրդա
կան
ֆօքլօրէն
,
մ իասին
մչակած
ենք Վարդապետի7ւ Հետ, ի Պոլիս,
1914
Նոյեմբերէն
Դ՛եկտեմբեր,
եղանակներբ ես տուած
եմ դարձեալ
. ժողովրդական
աղ բիւրէն : Վա-րդա -
պետին Հետ ղտնոնք մշակելով՝ ան ձտյնագրած
է
միշտ բստ սովոբութետն
անքատ
թերթիկներու
վբա
յ ,
Հա յկական
խազերով
, որոնք ասլա
էնքԲ
պիտի վեբածէր
եւրոպական
խազերու, ել միասին
պիտի
տպագրէինք
գունաէյւր - պաակերագարդ
տետոակներով
, Հայ մանկապարտէզ)ւերու
Համար :
Դժբաքստաբար
, բոլոբիս
Համար,
միւս մեծ
սլաւոեբազմբ
վրայ
եկաւ։
Աքսոր,
Հալածանք ,
տեգսւՀանոէ
թիւն՝
մա-Հտցոլց
ամէն
ինչ։ Վարգա
պետբ
կարճ սւտենէ մր ետքբ՝
կո րսնցուց
%իր
լու
սաշող
իմացական
ութիւնբ։
կարելի
չեղաւ իրա -
գոբծել
վերոյիշեալ
գեղեցիկ ել անՀրաժեշտ ծբ–
բւսղիբբ։
^Բրազիբ
մ բ՝ որ պիտի
ազտտէբ մեր
մ անկապաբտէղնԽրու
ուսուց
ի չ^/երն ու
մ անուկ -
ներր
օտւոր
, թարդմանական
, խորթ եւ ղմուա -
րտմաբս
կտորներէ : կամ որ վեբքապէս
պիտի օմ–
աէբ մեր մանկական
աչխաբՀբ՝
բնիկ
Հայեցի
եբ–
զանիււթեբով :
Այս
առթիւ
յիշուած
եբկՀաբիւրեակ
մբ եր ֊
ղեր
ուն
ցանկբ
իր գլխաւոր
$քասեր Ուն մէք .
տպուած է, ինչպէս
յիչած էինախորդ.
չաբթոլ
ույս
թերթին
ոիւնտկնեբուն
վր՚սյ,
1931
Աեպտեմ–
բեր
ՀոկաեմբհրխՆ՝
Հայաստանի
«կոչնակ»ին
մէք, եւ՝
1936
Գ՜եկտեմբերին՝
«Հայրենիք
Ա
գիր»ին
մէք (ԺԵ– տարի, թիլ
2—1 70)
է
կոմիտաս Վ^արգապետի Հետ Համաձալնած է–
ինք որ՝ իմ իրեն
երզածներբ
պիւոի
կրէին
Հետեւ
եալ
մակաղ
րութիւնբ
«Գրի աաաՆ
Ո1-
երգեց– Տ ՛
ՉԻԹՈԻ՚էքԻ– ձտւյնագրեց կ. Վաքրդապետ:
Այդպէս է՝ էքմիածնէն
1910
֊
֊ 11
/5,
ինծի ի
Վան
զրկած
աոաքին
երգբ
«Մ րսբամելիքի
Եբա–
զբ»
«Խուդօէ
լսելով՝
երգեց
Տիգրան ՉիթոՆնի.
ձալնազ
րեց
կոլքիտաս Վարդապետ
Մեներգ
.
Գիւցազներղ»
: Այս կտորբ կբ գրաւէ
չոբսոլկէս
իսաղատոզ ու աեգալորուած
է իմ ձեո տգի բ-նօա..
նբ
։ Այո երկբ կբ Համ արուի
Ալիչտնի
գլո
լխ֊դո
ր–
ծոցր :
ՍԻՍԱԿԱՆ , Հրատարակուած
1893
/Տ՛ ,
բնդար.
ձակ
տեզտգրո
լթիւնն է Աիւնեաց
աչխարՀին ,
պատմական եւ ա շիւա բՀտդրրւկան
ճոխ ու տ յ լտ -
ղան
ծանօթս
ւթի ւննե րով
է
Հա՞րկ է, որ նեբկաքացնենք
ամբողքտկան
ցուցտկբ
տ յն եօթանասոլնէ
աւելի Հատո
բնեբուն,
որոնց Համա՛բ. իբ ամբողք
կեանքր
մաշեցոլց այս
քաքարի
պենե տ իւկտհ ան
բ եւ որոնց
առւսնցքբ
Հաք
ժոդու/ուբգն
է միշտ եւ Հալ Հա լրենիքբ :
Հա՞րկ է , որ քիշատակենք
«Հայ
Վենետ»բ^
«Հայբոլսակբ»
, «ՇնորՀալի
եւ պարագայ
իլբ»բ,
« Հին Հաւատք
Հալոց»բ
, «Ցուշիկք
Հայրենեաց»բ
,
^Արշալո
լս քրիստոնէոլթեան
Հայոց»բ
, «Նուագ -
ք՝»բ , «Ընդ
եղեւնեաւ»ր
, « Հայասլատոլմ»ր
եւ
բազմաթիւ
ուրիշներ
, որոնք եթէ դիտական կա -
ռոլցումներ
չեն արզ իական իմաստով,
սակտյն
անփոխսՀբինելի
աղբիլրներ
են« զիաական»
կոչ
ուած
նոր– կառուցումներու
Համար՛.
Բայց
կենսագրութիւն
չէ մեր գ.րա՚ծբ, ոչ ալ
գրական
ո ւսոււքնաս
ի րո ւթիւն : կ*ուղենք
միալն
Հատուցանել
մեբ սերոննգին ելնախորգ
սեբոլնգ–
ներուե
լա՚.ր՚զանյ>ի
,
մ եծա րանքի ու երսէխտտզի
.
տ ոլթեան
տոլրքր
Հանդէպ
վե ր քտմնա
ց այս
սուր
բին
, Հալոց ՆաՀապետին
, ոբ ապրեցաւ
իբ
ժողո
վուրդով
ել իր ժողովուրդին
Համար։
Աենք ալ
Հիմա
կբնտնք
բսել
իրեն
Աքէս ել իրեն
Հա՛մաբ •
«Վաստակեցաւ
ել •ա՛րգ Հանգչի»
:
Արգաբեւ
, Ալի,անի
ձդտում1ւ
է.ր՝ վերակեն -
գտնաւքնե
լ Հա ք ժոզով
ուրդին
անցեալբ
, ուբիշնե -
բուն
ձղելով
քննել
նեքէկան ել
նախապատրտստել
ապագան
;
բագիր
«Աո^սմանց
Տուն» մեծ երկին
մէք,
էգ^լւլ^
երեոնեբուն
մէքաեղբ։ Այգ միակ
կտորն է ոբ՝ ի^
ատենին՝
ձեռագիբո
Պոլիս
Իզմիրեանց
Գբակտ%
Մբցանակին
ղրկելուո
առիթովբ՝
ուզեբ էիՎ^բ ^
գապետէն
՛ՈԼ
ինքբ փութացեր էբ Հասցնելու
ինծէ^
եւ որ տպուած չէ գ ե ռ է
, ,
կոմիտասին
երղածնեբուս
աժէն մէկ կո,^^
^ԲԳԲ
*
իր մամանակին
տրձանազբած
եմ իմ
Ա֊֊ի^
(26)
«Աղգ"՚Գ՚1""Կ"՛^
Գանձեր»
անուն տետբակնե
.
բուս
ամէն
մէկին
իր Համապատասխան
էքին կամ
երգին
վբայ. Համընթաց՝
այգ
26
աետբերոլն
բնգՀանուր
ցանկին ալ վրայ,
մանկապաբտէգթ
բաժինն ալ՝ առանձին
տետրի
մբ մէք :
Առաքին
անդամ
1909
Սեպտեմբերին,
եբկ՚ՈԼ
գ)ւշհյւ
մխւյճ
, էքմիածին
,
Վարդապետին
չքեղ
խ՛ուցին
մէք, աչխատակցած
ատենի
Համ՛ար՝ նբ^
կատել
կուտամ
Հետեւեալ
կաբեւոբ
կէտբ ի^^
միբլեան
Մկրաիչ
կաթողիկոսի
օծմտն
օրերն էին է
կոմիտաս Վարդապետ
ամբողք
ցերեկնեբբ
ղբ^ ^
զած էր
150
Հոդինոց
երդեցիկ
խումբին
Հետ։ /»-,
րիկոլան
բ^՚թրիքԲ^ թէ՛ Է՚՚՚ԲՐ.^ թհ՛
Համառօ^
տելով՝
անյապաղ կբ լծուէինք
աչիատանքի։
իբ
երաժշտանոց
- սենեակին
բազմատեսակ
նոլա
դարաններու
շարքերուն
մէքտեղբ,
իր գբասեղա
,՜,
5//5,
առքեւբ, ես ինձ Հետ Վզանէն բերածս
ցանկին^
վբալէ
կԳրգէի,
Վաբգապեաբ
մաաիաով ելձե
ռաչափ
թուղթերու
վրայ՝ կբ ձա յն՛ա դբէ բ, իյ^
երդածնեբր
Հայկական
ի,ազեբով։
Յաճախ կը
ստիպուէր
ելլել
իբ տեդէն, պատե րուն դէմ ղե ,
տեգուտծ
սալակեգարաննե
րէն կ՚՚աոնէր
երդին
Հա–.^
մապատասխան
նուագարանբ
սրինգ,
քոլթակ ^
կիթառ,
մանաօչին
, թմբուկ,
եւայլ\։,
ու կբ
փորձէր
իր ձայնտղբածնեբբ
ինձմէ
խնգրելով
կրկնել
այն մասերր՝ որ ճիշդ չէր կրցած խուղա–՛.
գրել։ կբ կրկնէի ուկբ սրբադբէբ
:
-.
Հյտա անղամ
կ՝բսէր
«էկ աղայ
,
եբաժիչսէ
չես,
նօթ-ա
չես ղիտեր,
բայց
ինչքան
ճիչգ
լսողու
թիւն
ունիս ուկրցած ես իւրացնել
ձեր
նաՀանզի
ժոզովրգական
ե րգե բուն եզանա կներբ» : Ատէպ ալ,
կ՚^բսէր.֊–՛
«Անկաբեւի է ճշգօբէն
ձա լնադրե
լ
ա
յս
կամ ա լն կտո ր բ % Մեր ու ե ւբ ո սլա
կ ան
խադեբը
անբաւական
դուրս
կոլգտն : ժողովբգի
Հտդաւիին
մէք
ձայներ
կտն՝
զ՛որս խազի կամ
լարի կամ
ստեղնի
վ րա լ ՛անկա րե ւի 1^բլլա
լ արտաբերել »:
կարճր,
յաքորգ
երկու
օրերուն՝
Մայր
Տաճքր–
րին
մէք կաթողիկոսական
օծման
Հտմար
150
Հռ.
զ՚ինոց
խում
րին դեկավ ս՛,րութեան
ծանր
Հողն
ոք.
սեբուն,
արգէն
տմբոզք
օրբ քոգնաբեկ
,
արուեստի
ոիրոյն
նուիր՛ում ովբ, ալս ղմ տ լլե լի
վարգա՛պետբ
երբ
քւբ Հանգիստէն
ու քունէն
զրկուելով
կ ր պ^,.^
րապէբ
ինձ Հետ
վասնզի
երկու
օրէն
աւելի չէի
կրն.ար մնալ
էք միածին,
ոլ կր ճգնէր
որչափ
կարելի է շատ երդ ձայնագրել
ինձմէ
֊^՛այսինքն
փ^ասպուրականէն
, ի՚՚նչսւէս կ*Ուգէք
Ոբ
կարհ–
նար աճքէն ւքէկ պատոյււ
թ ո է ղ թ ի կ ի ն
վերեւ ; ան––
պաւոՔաո. աբձանագրել մեր րնդունած՛ րաքւ1աձեւ,ը՛
«Գրի աոալ ու երգեց
Տիգրան
Ջիթունի.
ձայ -
նագրեց
կոմիտաս
հ^տրգա՚պետ» : Ատիկա
պիաի
բ–՛
նէր
անխոտոր
քետոյ
, երբ ւս յգ
երդերն ամ ֊
բողք ով ին եւոոպական
խազերով
վեբարտադրէբ
ել
մայէուրի
քտյէր։
կոմիտաս Վարդս-պետ ա.ւճ
ւքաբս-ս յէ|ւ ոո իւրաէ0նէո աշիւաւաակքքհ ւէո իոքաւ.
ւույնքր;
ի՛նչո՞ւ
,ետին
մի տք
յերազ^րեք
մէկու մր
որ ճանչցած է Վաբգտպետր
իր
՚ուղն ու ծուծին
Իր խօսքբ
ուզզելով
Հալ սլա տան
ինե բուն , կը
գրէր– մեզմէ
չուրք երեք քառոբգ գար առաք ՚
« Ով Հայ պաաանիք, ագէկ քագաքացի
բէ՛
լալու
Համալ
պէտք՚՚է
քննել
սորվիլ
զՀայբենիս
Տ
Բննեցէք եւ սորվեցէք
ուրեմն այգ աղնիւ եւ բ՛ո՜
րեբեր
Հայա՚ստանր
, իբրեւ
Հայրենիք
ձեր եւ գայ՜
եակ
ամենայն
աչխարՀի »\
Ալիչան
Հայաստան չէբ գացած,
րայց, իբ
Ի՚"՚–ՑԻ
՜^
՚ ^ է ք նստած
, կր ճան
չնա
բ
ղա
յն
աւելի
,
քան՛բուն
երկրացին : Զայն «տեսած» էբ ղիրՔ^ ՜
բուն մէք, իբրեւ
սլատմութիէն
եւ անցեալ, չէԲ
տեսած
մաՀկանացոլի
աչքերով
: ինքն իոկ կ՝Բ՛՛է
տեղ մբ. «Ոչ, ես ոչ տեսի իսկապէս
ղտեղիսն»
։
Հա յաստանբ
իրեն Համտր դրախտն էբ միշա,
ՀԼստՈ
ւածա
շունչի
Եգեմբ,
ամենայն
աշխաբՀի
դսւյեակր ;
՚
Տեսած էր այս Եգեմբ
ալն չորս Հազար
ձեռա–
գիրներուն
մէքէն,
որոնյ։ պաՀուած
են Ա. Վաղա
րի
զ անձատան
մէք, իբրեւ
մա՚դ՚աղաթեայ
Հա լաս
տան :
Գժրախտութիւն
է, որ Ալիշանի
զործերբ
աք–
սօր
ա յլեւս
չեն կարզացոլիր
, մ աա
չե լի չեն բոլ"՝..
րին
, որովՀետեւ
զ րոլած
են գբա բաբ
լեղուով
է
թերեւս
քսւ րմ աբ է զանոնք
վ եր ածել
ա
՛շխարՀա ՜
բտրի. բա քց աքս պարազային
ալ պիտի
կորսնսնեն
իրենց
Հարազատութիւնբ
, բնիկ
գրոչմբ,
ինքնա -
տպոլթիւնր
1
Ատեն, ատեն, սակայն,
կ՝արժէ որճսւչակ
մԱ
արուի
անոնցմէ
այսօրուան
Հալկակնեբոլն
, ո -
րոնց Հտմար
տքնեցաւ ուվտստտկեցաւ
Աեծ Նա"
Հասլետբ :
(Խմբա,գբակա(1 ՅՈԻՍԱՐԵՐի)
Fonds A.R.A.M
