•ՊՍՏԻԻՍ ԱՐԺԱՆԱԻՈքԱՑ–.–»
՚ ^ ՛ " " " " ՛
^ " • ( ^ ' ՝ ' ' ^ ՚ Ի ^ ՚ Է Ն
(«Յաո.աջ»ի 25ամեակին սսւիթովէ
Արգի աչխարՀարարր
չատ բան կր
պարտի
մեբ
մամուլին
: Առաւելապէս
Հայ թերթերու
մէք
է , որ յգկուեցաւ
եւ Հետղ֊էետէ
գեւլեէյկացալ
,
նրբացաւ
Հայ
լեղուն : թ՛ուրքիոյ
մ՚Հք , Հին օրե -
բուն,
Ը"ելիք չաա բան չունէին մեր
թերթերբ։
Ուստի՝
ժամանակ
եւ ժիքոց գտան
ղարղացնելու
լեղուն
: Այսպէս էր , որ ժեր «ժ ե ծ ա ս քան
չ» ր քիչ
քիչ կատարեալ
բանի
մ ր
էի երան՜ուեցաւ
:
Աաքէն
, երբ • • • րսելիքներր
չատցան
,
լեղուի
արուեստբ
սկսալ
տեղի տալ՛
նաՀանքեց եւ տրժ֊
ւլունեցալ
: Ասկէ անշուչտ
չչաՀեցալ
խռրքը ,
Բ
՚ " յ Յ
վււտաՀօրէն
տուժեց
ճեւը :
Հիմա արգէն
մեբ
թեբ
թե բուն
մ էք սկսահ՜ է գո րհ՜աՆուի
լ լեղու
մ ր
,
ււ .-
րւէլն կէսր
միայն
Հայերէն է իրբեւ րառ, քեբա ֊
կանո ւթիւն
ե ւ շա րագասո
ւթ
իւ1ւ
,
միւս
ԿԷ՚՚Ր
Աստուած
գիաէ , թէ ինչ է :
Շաւարշ Ա իսաքեան այս « միւս
կէս»ին գէմ
լաբեց իր ծանր
Հրետանին : ՝իառռրգ գար է ա,
Հաւասիկ ա յգ
Հրետանին կբ գործէ : «Կբ կրակէ»
անվերք : Այս աննաՀանք
կռիւբ
, յանուն
Լեղուի
պաշտպանութեան
, կբ շարունակուի
գեււ
նո քն
թափով ու կորովով
:
Ա՚սրղփկ
իրենց պաշտպանած
գատին
Համե -
մատ կբ մեծնան կամ կր պղտիկնւսն :
Շաւարշ
Ա իսաքեան
«մեծցող»ներուն
մէք է ,
ոբոփՀետեւ
մեծ, աբգար
, մեղի Համաբ ճակատագրական
ղաա
ժրն է իր պաչտպանածր
:
Տեղ - աեղ արգէն
սկսած են բացեր
,
ճեղքեր
ղոյանալ
մեր ճակատամասին
մէք,
որուն
պաՀակ–
նեբր կամ իրենց Հաւատքր
կոբսնցուցած
են , կամ
իրենց
ուժր : է/րկու պարագա
յին ալ
անխուսափե
լի է նաՀանքր
, փաղր Հաւանաբար
անխո։
սաէիելի
սլիաի
րլլայ
նւէւեւ պաբտութիւնր
:
Շէսւտրշ Ա՝իսաքեան ոչ իր Հաւատքր
կորսլն -
ցուցած է, ոչ ալ ուժբ։ Ջիմտածեբ ոչ
միայն
ԱոՆէյւ Լոյսը
նա Հ ան
քել
•ու
. ա ՛յլեւ
մանաւանգ
պարտուելու
մա
սին։ Այս անյողղողղ
աբիութիւնբ
սլարղապէս կբ
Հիացնէ
մեղ :
Ջենք
ուղեր
Հարցնել, թէ ո՛՛վ պիտի
յաղթուի
ի էէեբքո յ այս մ ո լեղ ին պա յքարին
մ էք • ի՞՛նք թէ
ուր իներր : Ոա
յց
կ՝ուղենք
Հ ա ր ցնե
լ տեսակ
մ ր
ե րկմ տութեամբ . « Ո՛^փ պիաի
յալլթէ ի վերքո
յ •
ի"նք թէ ուրիշներբ՜» : Վ^ասնղի
չյա
ղ թ ո ւ ի լր եւ
յս՚՚լթելր
միեւնոյն
բաներր
չեն.
մարգ
կրնայ
չյաղթուիլ
երբեք , բայց
նաեւ
կրնայ
էյաղթել
բնաւ :
Մենք քիչ^շատ^^կբ
ճտնչնանք,
մեր
Հբապաբա–
կբ : Մեղ չբքապատող
պայմաններբ,
այն
անձեւ
կամ
բաղմաձեւ
խառն աբանր , ո բուն
մէ ք ճակա -
տագիրբ առած նետած է մեղ. Հաւատքի
պակասր,
մեբ
առա
քնո բգնեբէն
ոմ անց նաՀան քական
ոգին
,
շատերուն
կրւսլորականութիւնբ,
աւելի
շատերուն
Հոէլեկան
ղինաթավյոլթիւնբ
եւ " ՚ ֊ ր ի չ րսուելիք ու
չբսուելիք
մեղքեր
մեղ ղրած են գլփլապտոյտ տբ–
ւող
ղա ռի թա փ ի
մ բ փրա
յ ւ
Շալարշ
Միսաքեանի
եւ ուրիշ
Շաւաբշներւււ
ոսկորնեբբ
Հաստցած
են : Զենք կարծեր
, որ ա -
Հարկռլ
խորխորատի
մ ր նա յ " ղ ղա ռի թ ա ւի ր կրնա յ
փտանգ մբ րլլալ
իրենց
Համար : ք՚այց
ամէն մարւլ.
\աստ
, կարծր
, անբեկելի
ոսկորներ
չունի , թե -
րեւս
նոյնիսկ
բնաւ ոսկոր
չունի։ Աւ անշուշտ
շա.
աեր , շաւո շատեր , ամրողք
սե րունգնե
ր
մեծոփ
պղտիկոփ
էգ իտի
սաՀին
ողորկ
ղառիթտէիէն
վար ,
առւսնց կաււ չե լիք
ճիւղ
մր
գտնհլՈՆ,
թերեւս
նաեւ
առանց կաո չե լիք
ճիւղ
մր
՜փնսւււէլՈԼ
իրենց
ճամ
բուն
վ րա
յ :
Հեռաղղացոլթեամր
է , որ կր
՝
Հարցնենք
ղէորձեալ
. « Ո՞վ պիտի
յաղթէ ի վերքոյ.
Հրե -
աան
իին
ետեւբ
կե ց ո ւլնե՞ ր ր , թէ՛^
անո ր
առքեւ
սպասոլլներ
ր» :
կրնանք
ուշացնել
պաբտութիւնր,
բււ-յց
յ ՛ ՛ յ "
չունինք
, որ մեր ունեցած
ղէնքերով
կա
րեն
անք
աէղաՀովե
լ յաղթանակր
: թերեւս
ասիկա
անՀ
իմն
յոռեաեսութիէն
մ լ ն է միայն–
թերեւս այս յոռե ֊
տեսութիւնր
չենբւաքնեբ
«Տաււաք»ն
ու «Ցառա
—
ք»ա կաննե
րբ
, կամ
իրենց
խէսոնոլ ա ծքին
/՚" ^
րե րում ով եւ կամ անո ր Համ ար , որ իրականու -
թիւնր
տեսնելու,
բմրոնելու,
մ ե կնա բանե լո՛–
տարբեր
եղանակ
մ ր ունին։
ք՚այց
չենք
Հարցներ
ա յլեւս
, թէ ո՛^ ւր տարաւ
մեղ
«նստուկ
իմ աս -
տուն»նե
բու
լաւատես
ութ
իւնբ
, օրինակի
Համ ար
,
Ամերիկայի
մէք:
ինչ որ ալ րւլա
յ եղրակտցո
ւթ իւնբ
,
եթէ
սէնսլատճառ
եւլրակաէյութիւն
մր Հանել պէտք է ,
է^՚^Ք
կրնար
չՀիանա
լ աննաՀանք
Հաւատքին վր–
րայ
Շալաբշ
Միսաքեաննեբուն
, որոնք ,
ԱւբՈ -
էէլայի մէք նստած
,
՛լ րեթէ
Հ ե րոսա կան
ճիգբ
կ՝ ր~
նեն
Եւբո՚ղան
հայացնելու։
Կկնեն
էսյգ
ճիղբ առ
նուաւ^
բաբախուն
սլաՀ ե լու
Համ ար Հաք սիրտր
,
ա յսին^ւ մեբ ժողովուբգին
ղղ ալս
լ եղան՛ակր
, եւ
>էն ու պայծառ
պաՀելու
Հայ էէիտքր,
այսինքն
նո
յն ժողռվուրգին
ժ տածե
լու
եղանակր :
Շալարշ
Մ իսաքեանէն
աւե
լի
Հմ ուտ ,
աւե
լի
գիտուն
մարգիկ
, անկէ
աւելի
փայլուն
Հրապա -
րակագիբներ
կրնանք
ունենալ
միշտ,
այսօր՝
էնչ
պէս
փա՚^ւ ալ՛ րայց
անոր
մ ռ լեռանղո
ւթեամ
բ
Լոյսլւ
ե՛^րբ սուրբ չէ • Ամ՛էն աւոեն ու
ամէն
տեղ՝
Լոյսը
սուրբ է^ բայց ռչ մէկ մողոփուբգ չէ
մտածած
լռ յսբ
անմաՀացնել
իր Հայրենիքի
մէք
ղտնուած լեռ մր, ղետ մբ, լիճ մր եւ կտմ
ղէսշ՚ո
մբ
Լո
յս անուանելով
;
Լուսապաշտ
Հայոց
ժողովուրդր
ժիայն
մտա
ծեբ է լոյսր
յաւիտենականացնել։
Ասկէ
աւելի
վւառք կարելի չէ երեւակայել։
Մենք միշտ
սիրած
ենք
Լոյսր,
մենք կռուած
ենք անոբ տեւականռլ -
թեան
Համար։
Մենք
Լոյսի քաՀակիբ՝
Լոյսր
խո բ–
ՀրՐԳ՚"նիչ
նկաաած
ենք,
ղայն լնդունած
ենք
մեր
եկող - ղացալ
բոլոր
կրօնքնեբու
մէք
Ո"վ կրնար ասկէ աւե լի ղեդեցիկ
ու
իմաստէԱ–
լից րան մր բսել
Լոյսի եւ ղայն ստեգծռղի
մասին՛
^ Լոյս, արարիչ
լուսոյ
, աոաքին
լո յւլ , բնաքլ–
եալգ ի լոյս
- . .» :
Լոյսր կրնար
երգել,
լ"յսր
կրնար
պանծացնել
մի
մ իա յն Հա յ ժոդովոլբդ
ր եւ Հա յ բեբանբ : Ու ՜՜
բե ժն՝
փա՜ոք
«Լոյսի
թաղ աւո
բու թեան ժեծ ան .
տառին
ժ էք» բնակող
, ե ւ իբրեւ
լո լս ասլրող
Հա
ք
ժողոփուրղին
. • . :
X
ի ր
լեռներու
փրայ թառ էսծ , ի բ
ղ աշաերն
ւււ
Հովիտներբ
սիրող , ի ր քուրե
ր ն ու
բո
յս ե րր ղո -
վերգող
վ՚ղեցին,
իրբեւ
Հարաղատ
ո ւ
ղէոարիւն
մէկ
մ ասնիկբ
Հայութեան
ի ր
լեռնե ր է ն
մէկր
Աուբբ
Լոյս
անունով
մկրտեց : Եթէ ՛գ՛լեցին
նոյն
իսկ
մտաւորական
մ ր տուած
ձրլլար , եթէ մեր ա–
ղատ աղ րական պա յքէորին
մէք խաոնած աք է լ՛ Աաբ
ի ր արիւնր ,ես դէսյն
նո րէն
պիտի
ճէսնչնա
յի
իրրեւ
թ |ււ ւքէ՜կ
Հայ
, քանի
որ
ան՝ բացւսոիկ
մտածու. -
մով
մ բ Լոյսր անմաՀացուց
, էսնմաՀացնելով
նաեւ
ի ր լեռնակատարներէն
մէկր :
՚Բաքառողք
ո ւ վա յե լչակաղմ
, առո
յւլ ո ւ սբւս–
միտ
՚Իղեցին
, իբմչաէոժպիտ
Հայրենիքովբ
,
կա -
իսա րգական
լեռներով ր , սքանչե
լի օդովն ու քու .-
րովր մերղալաոներու
մէք էսնուչ
բացաոութիւն
ժր կր կաղմէ։
Գարունբ,
էսմէսռն ո ւ աէունր
՛Բ՛լիի
մէք
եղանակներ
չեն
, այլ՝
աստուած՚սյին
տրուես–
աալոր
քմայքէ
մր ծնած
քանղ
ակնեբ
Բդեցին
թունգ
աէլէլասէբ էբ, ամէն տեղ կ՜՚ոէ–
՛ւէր
ց՚՚յքք տալ իբ Հայութիւնր
: Ան՝ իր
Հայրենի
լեոներն ու բլոէ րներր
Հայէոցոլցած
էր եւ ճանչ
ցուցած
թուրքին
ո ւ Բիլրաին
, օրինակ
Պտուկ
• Բաբ.,. Որդնուկ
Զոր,
^ոլող
Բէսր , Աղբրիկ,
Աուրր
Գաւիթ,
Աո՛ւրր
Ե՚չիա,
\ժովաո,
Շ"ւ,՝ան
՚Բաքւ ,
Վ՚սրղ ապետ Բար, իրիցկին
՛Բաբ,
՛Բաբ
ղլուխ ,
՚Բարկանձոր
, Աաոատակ
, Բարակ,
կաթնաղբիւր
,
Խորչունք : իսկ իր ւլեաերր՝
Գէսյլ , կռան
ե լ
0 -
րօր :
ԱՀա աքս ժոգովուրդն
է որ ի ր լեռներէն
Ժէկբ
կոչած է ԱՈԻՐԲ ԼՈՑԱ..-: ՝
X
• .
՚Րդփէ արեւմտեան
կողժր,
Տերսիժի
սաՀԺանին
ԻՆՋ
ՏԵԱԻԼ-ԲՆԵՐ
ԱՐԲԱԶԱՆ
...
«8ԱՌԱՋ»ԻՆ
Ինչ տեսիլքներ սըրացան եւ պատգամներ երկնա.
Ինկան երկրի վըրայ այս, հոգիՏերւււն մէջ մտր ,
ցուն,
Սիրոյ ձայնին. յաղութեան ծաղկէր երս1գն եւ.
Լոյսին՝
Կանթեղը վառ, իր եեւքով ըլլար իշխող, տրի
ր ո ւն • • -
Որպէսզի Հերկն ըլլար լոյս, Տրագն անոր մշտա -՝՝
վառ,
Անմեղներու արիւնէն ստացաւ իւղ եւ պատրոյգ,
Մորթուեցան փոքրիկներ ,Ռաքել լացաւ ւ^շտահար,
Ռամտյի մէջ ողբ ու կոծ եւ օրօրոց մահաշուք. .
Մինչ օրօրոցն իմ Ագգին, նոյն աստղի տակ տես -
լական .
Իր հալածոաղ Յիսուսով աչքերն ուղղած Մա ֊
սիսին,
Լուսաւորչի կանթեղին, անոնց ձայնին եւ արեան.
Հաւատարիմ իր ուխտին, մորթուողներու| միա .
սին,
Վաղուան լոյսին թեւսւբաց եւ արեւուն կենսատու^
Աստուածարեալ Յիսուսով կուտան ոււջոյն իրարու.; ,
ԳաՀիրէ
ԳԷՈՐ՜Գ
ԶԷԲԻՃԵԱ
^լլ,
վրայ
ցցո՛ւած է Աուբբ
Լոյսր։
Աբածայր է, երկու
ղադաթով
եւ վիչասլաձել
, րարձր,
կ՝իշխէէոժբողք
Բղղի
ղաւաոին։
Անոր կաէոաբին
վ ր ՚ " յ
կեցող
ժէսրղր
կբնէսյ
էոեսնել
իբ չորս
կողժր
տարածուած
րոլոր
՚ւի՚-՚լերր
, մօ՚ո
Հաէո
:
Հայն ու
Բիւրտր
Աուրր
Լոյսին
՚քրս՚յ
երդում կր կսէէոարեն
,
կէոմ
իրողութիւն
մր Հաստատելու
Համաբ՝
՛լայն վկտ–
յու թեան կր կանչեն
։
Այս
լերան
վբայ
ծն՚ւղ
մանուկր
շնորհալի
կ՝րլ–
լա յ , եւ ղա յն՝ պա ր տ ա գր ա րա ր , Համ աձա յն ա -
լէւնղ ական
սոէիորութեան
վ^արղ երեէւ կ՝ւսնուանեն
:
Աուրր
լոյ՚՚ր
ուխտատեւլի
է , իր սւ՚ւրրլ՛
ունի եւ
ուխտաէլնացոլթեան
օբր :
Ուխտի
օբր
Կիրակի
է ,
Ր՛"յՏ
շաբաթ
օրուրնէ կր սկէւին էւլէսւոբաս
էոո
լթ իւննե ր ր ,
թոնիր—
նեբր կբ էիաոեն
:
կ՚եվւեն
լաւաշ
, կաքմա ելխոբ-
տիկ : Ջուր կր տաքցնեն
, կբ լո ւա ց ո լին
, եր մ աք–՛
լ՛ուին
, իրենց
փո խնո րղ. ճե րմ էսկե ղէննե ր բ , տօնա
կան
օրերու
Հաղուստներր,
կօշիկն ու
ղուլսլաներր
սնտուկներէն
կբ Հանեն։ Եթէ
չդ/էնի^՝
ոլխփէ
չւլացուլներէն
փախ
կ՚առնեն՛՛՛։
Ասոէէ չի փե ր քանար սակայն : Այս բոլոր
եղած
ներր՝
ե րկրա յին րաներ
էին ու մարմԿւի յատուկ :
կր
մնայ
Հոգեկանր,
Հէսգուստոփ
ու
կօշիկով, \
սանտբոլած
մաղհրոփ եւ ոսկեղէն
ղարդերոփ
մար
գու
Հոգին
չի փրկուիր
. . . , Բղեցին գիտէ
խիղ1^Ը
Հանղէսբտեցնելու
եւ Հողին
Հրճուեցնելու
ճամ - ՜՜
բան։
Որու Հեա ոբ կռիւ բրած է ոեւէ
խնդրուէ,
գմ տուած կամ քէնբրած , պիէոի երթէս
յ
անոբ
ղրաՀոլած
Հայ լեղուի
պաՀակներ կր փախնանք ,
որ շատ չունենանք
մ անաւանդ
ասկէ ետք , մ աո–
նալորաբաբ
Եւրոէցէսյի
կաւք Ամեբիկայի
պէս
«Շ՛ս–
մ իրամ եան պաբտէւլ»նե
բու
մ էք :
Այս
«նուիրեալ
անձ»ր
ճամբէսյ
ելաւ
գրպանր
ունենալոփ
մ իա յն երրորգ
դասարանի
ւէկայէսդիր
մր՛– Իր անսւղաո. եռանգր
, անսաՀմ ան նուիրում ր ,
անլնկճելի
Հաւատքր,
իբ կոչումին ու կատարե -
լիք
գերին
ճիշգ
րմբռնումր,
գրտդէտի
իր ձ^ձ՛"
խաոնոլածքբ
, Հետախո
յղ ,
դրեթէ
խորասոյղ
միտքբ,
էինտռելոլ եւ ղտնելու
, ""րփելու եւ դար.
ղանալոլ
Հե,ոամուտ
իբ ողին, փերքապէս
միշտ
բարձր
րռնուած
գրօչի
մր տակէն
քալելու
իր ան
սասան
կամքբ
իրեն Համաբ եւ իր թերթին
Համաբ
ապաՀոփեցին
աոաք)ւակարւլ տեղ մր մեր
մամուլի
պատմութեան
մէք :
Երրորգ
դասաբէոնի իբ ՛էկ՛"յաղ
իրով
ինք շատ
աւելին
բրալ
, շատ աւելին
տուաւ
, քան կրցան ո–
նել ու տալ քանի
մր Համալսարան
աւարտող
շաէՈ
ուրիշներ։
Ջենք վաբանիր
րսելու, թէ ինք աշ -
խարՀին
աւելին
տուաւ
, քան աշիէսրՀ
տուած էր
իրեն։ Պէ՛՛տք է, որ յիշենք
ու յիշեցնենք
Հիմա, թէ
վէբոֆէսէօբի
տիտ
ղոս ու •լլէսարկ
կրո՚լ
մարգիկ
կան
այսօբ
մեր Հրապտրակին
վրայ,
որոնք
բառե
րու
վբայ կր քրտնին
օրն ի բուն եւ մտքի
իրենց
աէլքատիկ
\\\\ս\ած
ո վ կ՝ոլղեն
աղղր ղասէոիարա -
կել եւ ա,լղին
ե րա էստադիտսլթիլն ր
չ՚"Հիլ :
Բաոասուն
այսքան
տարիէ ի ւէե ր
Շաւարշ
Միսաքեան կր գրէ , կր խ^^ի
^ կր գործէ :
Ջենք
կրնար
րսել , թէ ուղղակի
երկինքէն
երկիր
իքած
է Հրեշտակի
թեւերով ել քեբովբէի
Հռլիոժ : Րայց
այն
միակ
վւաստր որ ան յօժարեցաւ
ւէբա ք
տալու
իր կեանքր քաննկաբագիրբ^ եւ այն դաման
,ղրե
թէ գժոխային
պայժաններուն
մէք,ուրապբելէ
ա–
լելի տառապեցաւ,
այսմիակ փաստր կբ բաւէ
ղինք
ղասելոլ
շարքին
մէք այն մարդոց
, որոնք եթէ թի–
ւոփ նուաղին,
սրտով
կ՝աճին։
ԲսանրՀինդ
էոարիէ ի վեր «Տ՚ոռտք»
դրեթէ
ամէն
օր կրցաւ
րսելիք բան մր ղտնել
60 000 Հ " ՛ –
յերու,
որոնք գացած
ինկած
են աշէսաբՀի
ամէնէն
քաղաքակիրթ
տնկիւններէն
մէկուն
մէք
, ուր սա^
կայն
դիւրութեամբ
կրնան
Հտլիլ
անոնք, եթէ Հայ
լեւլուն
, Հայէոգբոշէք
խօսքր եւ Հայկէսկան
ոգին
չՀսկեն
ամէն
Օր
եւ ամէն
ժամ։
Ջենք կարծեր , որ
սխալած
բլլանք, եթէ րսենք, թէ
ֆրանսաՀայ
գագոլթբ
իր Հայոլթենէն
մաս մր, թերեւս
մեծ
մաս
մբ կր պարտի խալարէ
Միսաքեանին
եւ իր
թերթին ։՛
«Ցառաք»է,
մէք
՚լ՚լալի է միշ՚ո տէսք
չ՚՚ւնչ
մր։
Զ՚լալի է նաեւ
մտեբմիկ
մթնոլորտ
մր,
որուն
բամնե կից ենիր աշխատակիցներն
ու
լնթերցող–
ներբ։
թերթ
մր չէ միայն,
այլեւ
ղպրոց
մր։ Հտս–
ց ո ւց ած է ա գ էւյկե րաներ
, որոնք
ծ՚՚՚նօթ
են
Յառաջ/ք
ււանե ր բ անո ւնո էէ :
Ջենք կրնար
մ ոէնալ
անչուշտ
մ իւս
Շալարշը
,
Նա րգո
ւն ին , անժխտե լիօրէ ն բաժնեկից՝
իր երէց
1^'կերոք փառքէն
, ինչսլէս
դաւէնո
ւ թ իւննե րուն
ալ։
Ան աշխատակից
ւէ ր չէ ժ իւս
յն , ա յլ
Հաւատարիմ
ո ւխտա պաՀ
մբ։ Մեծ է եւ անփո խար
ինե լէւ՝ իբ
նսլասէո ր թե րթին , տնո ր
Հ իէէ^ւտդբո լթեան առա -
քին իսկ օրէն : Առանց
Հյաւարշ
Նարղունքփ՝
«8տ–
ոաք» րանմր նուաղ պէւտի արժէբ ապաՀովարաբ
է
Գբակէոն
Հրապա
րակէՍէլ
րին քով ւլուտ
ղրադէտին
ներկայոէ
թիէնր
յաւելոււՐ մբ չէ ,
րաղմապտտկոլ–
թիւն
մբն է :
Մեր մեծարանքր,
իրենց
անձերուն
մէքէն,
կ՚երթայ
իրենց
ւլոբծին
ԳոՀ ենք
, "Ր «Տաււաք»ի
քսանրՀինդամեակր
առիթ
մր եղաւ Հրապարակով
եւս
Հաստատելու
տյս մեծարանքր
, իբբեւ
տուրք
մր,
՛լոր պարտա^
ւոր ենք Հատուցանել
արժանաւորներուն
եւ մի -
ա յն արժէսնաւորներո՜ւն
, գոնէ
քսանրՀ ինգ
տարին
(Խմբագրական՛ ՅՈԻՍԱՐԵՐ^)
յմ մ
Fonds A.R.A.M
