ՀայաաաԱ նէ ՎոաստաՍ
՚Բ
^յյնի
մ յչ շաբաթ
աոա9
ա րաա սաՀմանէն։
Լի -
բանա՛ն
օղափոխութեան
ե1լող
հ՜ս/նօթ
Հայբենա -
կից
մբ դառնութեամբ
գիաել
կուաար
թէ Հայկա–
կան թաղերու
մէք
ՀանիսլաՆ
է Հայերու,
որոնք
թրքերէն
կր թօսէին
Հ ՛Նոյնէսկ
գիաել
կուաար
ան
աեսահ է սլատս/նւինեբ ելե րի աասա բւ^նե բ
ո–
յւոնք
իրենց
հնողնեբուն
ելրնկեբնեբուն
Հեա թր
քերէն կբ թօսէին :
Մեր
թեբթբ
իբ Հրաաարակութեան
առաքին
օրէն սկսեալ
պայքար
մղահ է
թրքախօսութեան
գէմ եւ սաեղհահ
ղօբաւոր
չարմոսք
մբ
Հայաիօ–
սութիւնր
պարաագբելոլ
Համար
մեր Հին
եւ նոր
սերունգներուն
: Ախալ է ս/նչուշա
րոել թէ "՛յգ
պայքաբր
ապաբգիւն
անցահ
է ։ Հիներէն
շաաերր
վարմռլահ
ենիբենց նորաՀաս
ղաւակներոմն
Հետ՜
Հայերէն
խօսելու, իսկ
նորերբ,
մեհ
մասամբ ,
Հայախօս
են :
կայ սակա
յն
աակաւթր
ղասակարգ
մր
,
որ
Հակառակ
մղուահ
բուռն
պայքարին
, մեր
Հոգթնե–
րուն սպիացահ
՚1էրքեբր
արիւնոտելու
աստիճան
յամառօրէն
կբ
չա
րունակէ
թ բքա խօո
ութես/ն
մո -
լութիւնր;
Ա ասնալորաբաբ
Հա յա չատ
չրքան%եբոլ
մէք
աւելի տխուր վիճակ
մր կբ աիրէ։
Ամենուրեք
կր Հանիպիս
հեր թէ եբիտասաբգ
Հայրենակից -
ներու,
որոնք ոչ միայն
թրքերէն կբ խօսին,
՚ " Տ Լ
թրքերէն
էլերգեն
ել թրքական
բարքեր կր ներկա
յացնեն
, ստեղհե
լով
թռւրքիա
յէն
գուբս
թուրքիա
մ բ , առանց անգրագառնա
լու թէ տղգերն
ու
մո -
ղո վո ւր ղնե բ ր իրարմէ
ղանաղան ող ղլխաւո
ր աղ -
գտկնեբն
են լեղունէ եւ տաբաղր։
& է
եթէ
նոյնանան
ա յգ
ե
րկուքն ալ , ա յն՝ ատեն
անճանաչելի
կր
գառնան
տղղերն ու մո ղո վո ւբղներ
բ :
Ղ՚մբախտարար
այնքան
բնգՀանբացահ
են մեբ
մէք թրքական
չարքինեբն
ու սկաւառակներբ
, ոբ ,
•առանց
անոնւց ուրախութիւն
եւ ցնհռւթիւն
գրմ -
ուար է երեւակայել։
Աւ այս ոչ միաքն
Հ ին սե -
սունղին
Համաբ , այլ, նոբեբն
ալ
, անոնք
որոն՛ք
չեն տեսահ
եաթաղանն
ու աքսո բբ , յ իչատակներ^
չունին
մեր ե ր է կո ւան
Հ այ ր ենւ ի քէն , կբ
Հետեւին
Հիներու այգ տիսուր
ու
ամօթալի
ճամբուն։
Անոնց
Համ աբ
թ ր քա կան
եղան ակն։ երն
ու
աաղեր
ր աւե
լի
Հաճելի կր թուին, քան մեր Հարաղատ
երամչ -
տութիւնր
, մեբ քաղցրահնչիւն
երգեբր :
թուրքէն
ու թուրքիա
յէն
Հեռացահ
ենք ան - ՚
թ ի լ
ու
անՀամաբ
ղոՀեբ տալով
եւ
ղոՀողութիւն
-
ներ
կրելով, սակա
յնւ չենք կրցահ
բա՚մնուիլ
անոր
ոեվւական
բարբառէն
ու
բարքէն
: Աէկ
անգամէն՛
մէկ
միլիոն
Հաբաղատնեբ
յսնձնահ
ենք
թուրքի
սուինին
, Հայու
արիւնով
լիճեր
կաղմ՚ուահ
են ,
աներեւակայելի
տանքան՚քներու
ենթաբկու՛ա՛հ
ենք^
սակայն
չենք կրցահ
Հրամարիլ այգ եբկրի եւ մո–
գովոլբգի՛
մեղի սլարտագրահ
ո ւնա կո ւթի ւններ էն Հ
Համ աճա բակի
մր պէս մեր
հնո ղնե բէն
մ եղի ւիո -
խան՚ցուահ
են ա յն
բո լոր
ղղուե լի ախտերն ու թե–
բ ութ իւններբ
,
ո
րոնք մամանւակի
ու
միքավա՚յրխ
ստիպումով
աբմա՚տացահ
էինւ մեր
հնողնեբուն
մէք։
կրնա՛՛ք
երե ւակայել
աւելի
մեհ պատիմ
եւ
՛Աւելի
հանր նախատինք քան Հայ վա
րմա րաննե
րէն
րձակոլող
չակեբտնեբոլ
թ բքա խօս ութիւն
ր
յ
Աղգա
յին ա րմանապա
տ ո
ւո
լթիւ^ւ
ունեցող
Հա
յոլ
.,մբ
Համ ա բ
ո րքան
վիբա՚ւորական
է տեսն՛ել
Հա յո
ր–
գինւեբ
,որոնք թրքական
չարքիներ
կ՝եբգեն : Աա–
նաւանգ
մեր գաղութին
մէք, ուր ՀայապաՀպան
-
.յք՚ան աչխատանքներր
մեհ թափ ստացահ
են եւ ո–
րուն
ուղղուահ են աբտասաՀմանի
Հայութեան
Հա յեաց^Փ՚երր :
թրքախօսութիւնբ
չարիք
մլն է որ անպատ -
լութիւն կր րեբէ մեր մողոփուրգի
րարի
անունին,
կր փաբկաբեկէ
մեր աղգայինւ
արմանապատռւոլ
-
թինր, կբ Հարոլահէ
մեբ գոյութեան
եւ յաբա -
տեւութեսն
Հիմեբր,
մեղ կ՚՚տրմանացնէ
մեր մի -
լիոնաւսբ
նաՀատակնեբու
նղոփքին
ու ղատապար -
տութեան,
կ՝աբմէքաղրկէ
մեր բարոյական
րմբռ–
՜նողութիւնբ
, մէկ խօսքոփ
կ՝այլա՝նգակէ
, կր գի -՝
մափոխէ, կբ թրքացնէ
Հայր :
Այս
նախատինքին
ու ամօթին գէմ րմբոստա -
^սղ
,արմանապատուոլթեան
գիտակից
երիտ՛ա -
սաբգութիլն
ունինք
ամէն
տեղ։ Այգ երիտասաբ–
պ-ութիւնբ
աաբիներ առաք,
Հռո՝
Պէյրութի
մէք
թէ
Հալէպ
, ստեղհեց
ղօբաւոր
չարմում
, կաղմա -
կեբպեց
լսարաններ եւ գասախօսական
մողոփներ
^
յանձնախումբեր
առա
քացռւց
գպրոցներու
մէք
եւ
–գոՀացոլցիչ
արգիւնքի
Հ՛ա՛սաւ։
Աակայն, այգ
րո–
ձԲ՝րր
բաւական
չեղան
արմաաախիլ
լնելու
Համաբ
չաբ իքբ
:
Հիմա,
այլեւս փա՛բ ան ելու մամանակ
էղայ
Տ
Դոլրսէն
եկող
Հայրենակիցներու
հագրանքթ
^ լ
մեղադրանքին
առարկայ կբ դառնանք։
Պէաք է
Համա՛տարահ
պայքարի
սկսինք։
Ամէն
Հայ ինք -,
դինքր կամաւո
բ պէտք է արձանադրէ
թրքախօսու՛
թեան գէմ սկսելիք
չարմում
ին ,
եւ
ամէն տեղ,
բն
տա նիՓ՚երու թէ չուկայի
մէք ղօրաւոր
քաբողչու -
թիւն կատարէ։
Այն որ Հայ է, որՏէր Զօրի անա
պատին
մ էք
Հոսող արեան
Հեղեղէն
բամին
մր ու
նի, որ
կբ
Հպարտանայ
Հայկռփ ու Արամ
Նպատակս
Հայ - փյւացական
յարա րե
բութիւն–
նեբոլ
պատմութիւՍր
գրել չէ , այլ
ներկայացնել
այն
Հին գաբեբր երբ Վրացինեբր
քաղաքականա -
պէս
ենթաբկուահ
էին Հայաստանի
թագաւո
րնե -
րուն :
Վբաստան
թէեւ
Հայաստանի
չափ Հին
ու
Հե
տա քբքրա կանւ ւղա տ
մ
՛ո ւթիւն
մր ունի,
բայց Աեր -
ձաւոբ
Արեւելքի
մէք, Պաբսկաստտնէն
փերք մի -
այն Հայաստանբ
նկատուահ
էբ կարեւոր
թաղա -
ւո բութիւն
մբ ռւ ոչ Վբասաանր :
Այբարատեան
Հնագո
յն
թադաւո
րութեան՝
Ուրաբտուի
չբքաններէն
կր սկսի
Հ՚ին
Հայաստանի
յաղթութիւններր
Վրաստանւի գէմ :
Ուրաբտուի
Արամ թագաւորին
(810 843
Ն– ՛Բ–) յաքորգներէն՝
Մեհն
Մինռւաս
թագաւոբր
800 - 780/.յ՛
Ն– Ւ– (Խորենացիին
յիչաաակահ
Մանատղ
նաՀապետր)
արղէն
քանիցս
յաղթահ էր
Աս
ո
րե ս տ ան ի մեհ թագաւո
րնե բունւ ,
ու
կրցահ էր
նաեւ իր դէնւքեբուն
Հպատակեցնել
Անւղբ - կոփկա
սի սաՀմանակից
ցեղերր
: Աինոլաս
կաղմակեր -
պահ էր երկու
զօրտւոր
բանակներ
, մին Ասոբես -
տ անւ՛ի գէմ , ումիւսր
կոփկասեան
ցեղերու գէմ :
Անգբ կոփկասի
Հինաւուրց
չէնքերուն
ու
մա յռե -
րուն
փրա
յ , Արաբատեան
թաղա
Լո
րնւե ր
ո
էն յագ -
թանւակներր
պարղոգ
բաղում ա բձանէադրո
ւթ իւն -
ներ դ տնուտհ
եՆ :
ՄիՆոլասին
յաքոբգր,
Աեհն
Աբղիստիս
առա–
քիՆ
(780—753
Ն– Բ)
ո
բ ղրա ւահ
է ր ՓոքբԱսիո
յ
ռւ Ասսրիքի
1
ինչպէս
նաեւ
բուն Ասորեստանի
Հիւ
սիսային
կարեւոբ
մասր, պաչտօնապէս
իրեն Հպա.՛
աակեցուցահ
էր Վբացներբ
Հ
Այսպէս
, Բբիստսսէ
առա՛ք ութերոբգ
դարէն
սկսեալ , Վբա
ցին։ երբ կբ սկս ին փարմուիլ
Հայոց
քաք թագտւոբնեբուն
Հպատակելու
,
ու
իրենւց եբ -
էիք Ր. երկրո բգա կան նկատե
լու ,բա ղղա աելոփ
Մ
եհ
Հայաստանի
Հետ (^Ուբարաոլ,
Նաիբի,
Միննի,
թիանա
, Մուսասիբ
ու
Միլտիս
աՆուննեբոփ հա
նօթ
Հ ին
Մ եհ
Հա
յքր) ՚ Մեհ Հայասաան
Հեաաղա–
յին ունեցաւ
Նոր անւուններոփ
իր նոյւ
աչիւարՀնւեբր
ԼԲաբձբ
Հա
յք , Այրարսւտ
, Վասպուբական
,
Տոլ –;
բոլբեբան
, \քոփք,
Աիւնիք,
Տայք^ Գուդարք^
ֆա՚յ–
տակարանէ ու Աղձնիք
)ոբոնւց ամ բողքո ւթիւն
ր կո չ–
ուեցալ
ձոՈՇՈ՚ա
IVI38Ո^
(Մեհ
Հայք)
։
Ո լրտ րտաց ինե րսւն
յաքո րգո ղ
Հա յկափւ
«ծ^ւ -
ուաՆգու1ւիք»
, բստ ՀնադոյՆ
աւանգութեան
,
ու -
նեցահ
իբենւց գիցաբանակաՆ
մեհադո
յն
Հերոսը՝
Բաքն
ՎաՀաղն
կիսասաուահ
թագալորր
, ոբ կը
Համա պատասխանէ
Հնգկա կանւ Հերոս Վեբեթագ -
Նայի։
ՎաՀաղն
կը սլաչտուկր
իբրեւ Աստուահ թէ
Հայոց
ու
թէ Վրացիներու
կուլմէ, որոփ
ի բբ թա -
գաւռր կ իշխէր
երկու աղդե բուն :
Հայտստսնի
քաղա՛քականէ
կեանքին
մեհադո
յն
չրքանր՝
ՀԱրտաչունեսւց՝»ՀտբստոլթիլՆբ
, իր
Հիմ
նադիրին,
Արտաչէս
Առա
քինին
օրով
(190 161
Ն • Բ
՚) է
ականատես
եղա
՛ւ
Հա յկական
բաղում
յտղթութիւնՆեբուն,
զոր Աեհն Արտաչէս
տարալ
Վրաց իներո
ւնւ , Մտրեբուն
ու
Ասորինւեբուն
դէմ,
Հողային
րնգարձակ
ղրաւումնեբ
կատաբելով։
Արտաչէս
առաքին,
Աարերէն
ղբաւեց
Փա
յ -
տակարանբ,
Փառնւիտիսը ու Վասպոլբականի
ա -՝
րեւելեան
նաՀանգնեբր
:
Վրացիներէն
գրաւեց
^ " ՚ յ Ք Ր
(Պարիատրիս)
, Կզաբքքը
(Ի/ո
բսենէ)
եւ
Գուղաբքը։
քՕալիլբնեբէն
եւ Մա՚խնիքներէն
ղրա -
ւեց
կարինբ
ու
Դիր քանը։
կ ա տա լռնն։ եր էն
գրաւեց
Եկեէլե աց ու Անւտիտաւբոսեան
եբկիրնւերր
, ել Ասռ–՛
բինեբէն
գրաւեց
Ամորիքր,
ինչ որ մեզ
կ՝աւաՆդեն
երկու օաաբ
մեհ պատմագէտներ
Ատրաբոն
ու
ՀիւպչմտՆ :
Արտաչէս
Ա.ի Հինգերորդ
յաքորդբ,
ու
^այ
աղղին
մեհա.լոյն
ղէմքր՝
Տիզ բան Մե1էբ
(95 - 55
Ն–
Բ
•) , զոր կիկերոն։ , Ապիանոս
, Պլուտաբքոս եւ
ուրիչ
երեւելի
օտա րներ կսչահ
էին «Ասիոյ
Հղօ -
բազոյն
թագալ՛որր»
^ կամ «ԱՀաւոր
Աբքայից Աբ -
քան», չատ մբ երկիրներու
կարգիՆ՝
իբեն Հպա -
տակեցոլցահ
էր նաեւ Վրաստանբ որ
Հաբկատոլ
էր Հայասաանի
լա յնատաբահ
կայսրութեան
է
Մեհն
Տիղրտնի
կայս րութիւնր
կբ
տաբահ
ուէբ
Պաղեստինւէնէ
մինչեւ կովկաս
,
ու
կապատովկիա
-
յէն
մինչեւ
կասպից հով եւ Ներքին Մարաստան
յ
Այ"քաՆ
լնդաբձակ
պետութիւն
, որ տարահու -
թեամ
բր աւելի
րնգարձակ էբ քաՆ ՆափոլէոՆ Պո
–է
նափաբթի
կայս րութիւնր,
Վբացիք
երբեք
ունե -
դատ ու Հաչիլ
ունի, որ կր զգայ
աՀա
ւո ր ո
ւթիւնր
Հայ
մոզոփոլրգի՚ւ,
Հասահ
անգաբմանելի
չարիքին,
որ ազգային
գզացում ել պա աո լա խնգբո
լթիւն
ու
նի, ոչ միայն պէտք է Հայերէն
խօսի,
այլ մաս-
նակցի
թրքախօսութեան
գէմ սկսող
՜նոբ
չաբմման
ել ամենուրեք
աշխատանք
տանի՝
արգիլելու
Հտ -
մար այդ մ ո լ ո լ թ ի լ ՚ լ ^ .
իրէ^^ ղաւակնեբոլ
ապա -
ղայոփ
Հետաքրքր
^լ^^
անոնց
անէհքներէՆ
փախցսղ
հնողներ պէտք է ամէն դնոփ .արգիլեն
թր
քախօսութիւնբ
:
(ԽւքբագրակաճԱԶԴԱԿի)
ցահ
չէի՚ձ,
(թէեւ
Պարսիկնեբր,
Մաբերը ու Ասո .
բիներբ
ունեցահ
էին) :
Աեհն
Տիղր
՚՚՚^՚Ի
կայսրութեսն
ամբողք
շրքտ .
նին , Վրացիները
ստիպուահ
էին թէ Հարկ
փճարել
եւ թէ բանակ
գրկել
Հայոց
այս նոբ ԱՆնիբալիՆ
ոլ
Աղէ քսանդր
ին:
Աեհն
ՏիգրանէՆ
342
տարիներ
փերք. Վրացի,
նեբր,
ինչպէս
նաեւ
Ազուաննեբբ
ու
Ալաններբ^
Հայոց Տրղաա Գ– Արչակունի
թաղաւորին
բարե
կամեցոզութետՆ
աղեբսային
ղիրքի
մէք էին, ո -
րոփ
կրԿԻ^ Կշ
"լ"՚ՐՂ"Վ՛ թկ
^Ի՛^
Հայաստանի
թա .
գաւորներբ,
Հոոփմի
" ՛ ֊ Պաբսկաստանի
ենթակայ
աչիարՀներսւ
միքեւ
տարահուող
բոլոր
դոյու ^
թիւն
ունեցող թագ աւո րնե բէնւ՝ ամենաղօբաւոր
-
նեբը
ու
ամենակարեւոբներն
էին ։
Արչակունեաց
Հարստութեան.։
(52 428
0՝-
Հ.)
,անկումիՆ
յաքոբգող
չորս
Հարիւր
ու
եօթր
ամենազամանւ
տարիներէ
փերք, երբ
Հայաստան
աննկսւրաղրելի
ւլո Հ ո ւլութիւննե
րէ
ու
Հեբոսու ^
թիւննեբէ
փերք՛, կաբուլացահ էբ ոզքոլնել
Բագրա–
տունեաց
բարգաւաճ
նոր թաղաւոբոլթիւնբ
885
թուականին
, զրեթէ
ամբողք Վրաստանը
,
Հայոց
թաղաւորին
ենթարկուեցաւ
իրր Հայկական
գա ^
ւառ, ու անոր իչխաններր
Հայ թագաւոբՆերէն
կը
ստանային
իրեՆց
սլա՚չւոօնները :
ԱբաբակաՆ
սլետո։ թիւնր թ– դարէն
սկսեալ կր
գալարուէր
իր քաղաքական
Հոզեփարքի
սկղրնտ ^
ւորոէ
0ես։ն
մէք։
Արաբներու
Հին։ բարքերբ
ւիոխ -
ուահ
էին՛՛ : Ապոլպէքիրի
, ու կօմէոի
շրքանին ,
(երբ
արար
մուլոփ րգեան
Հ ին մումկա
լ
կեանէքր
դեռ կբ էոիբապեաէր)
յաքո բդահ էբ չռայլ
սւ
Հեչ–
տասէր արաբականէ
մեղկ կեանքր, ոբ պատճա՚ռ ե–
ղալ Արաբ կայսրութեան
քա յքա
յման։ :
Արաբներու
աոաքին
վեՀասլետնւերբ
այնքան։ պարդ էին ։ւբ
նոյն
իսկ
իրենւց աունէերուն
Համաբ պէտք եգահ
^ " ՚ ֊ Ր Ը
ււ/նգամ՝
անձամ
բ իրենց
կումերռվր
կբ կրէին ,
ու
բուրդ է պարդ չապիկ
մր ու անէսլաճոյճ
վերարկու
մր
միայն կր Հաւլնէին։
Հին։ Արաբ
թ՚աղաւ։։լներբ
,
յազթւսկան
կառքե
բու տեղ, ուղտերով
կբ ճամ -
բոբդէիւն,
որոնց
վրայ
արմաւի՛
ճիւղերով կր կա -
՛՛ւէին
իրենց
բոլոր
դոյքերբ։
Յետոք
դմ րա խտօս րա ր , ա՚րտբ
վեՀասլեսները
( տմ ի րապե տնե րր ) սկսան ա րքո
ւնւի մեղկ
։ււ
Հե շ -
տասէբ
կեանք
մր, որ զիրեն։՚յբ կր սաիպէր
կա -
նւանո ցնե
բու
մէք էիա կուի լ փոխանակ
ռազմ՛ա -
ղա շա ւիոլթա լոփ՝ Հեռաւոր ու մերձակտ
յ րմ բոս -
տոլթիւննեբր
զսպելու \
Աղատասէ
ր Հպատակներուն
մէք ,
Հա
յե բբ կր
գրաւէ
ին առաքիՆ պատուո
յ աեղր
որոնք
երկու
գարեր
Հայաստանի
անկախութեան
Համար
ի՛ ղու՜բ
կր մարտնչէին :
\
Հա յրենասէ
բ Բադրատո
ւն ին։ե ր բ օգտուե
լոփ
։։։- \
րաբական։
կեգրոնի
թուլութենէն,
, կրցան
իբենցցե–
ղէն արքայական,
Հարստութիւն
մբ կերտել
սգաւոբ\
Մայր
ՀւսյաստաՆինէ
Համաբ , որ իսկոյն
զղեցալ
Հա
ր սա։ն։ ե կա՛նէ սքեմ ր ,
ու
ռ զքո ւ1։ե ց Բագրատուն
–4
եաց
շիՆաբաբ
թաղա
լո
րութիւնը
: •
ԲաւլբատուՆի
առ ա քին թագաւո
բ ր , Աշոտ Ա •
(885 - 890) ,
Տիոէ Արար
արքունի
ոստիկանիՆ
ձեոքուի
բե բուահ
թտլչր
ու
արքայական
պատմու -
ճանր ստանալոփ,
պաշտօնա՛պէս
Հայոլյ
թա՛գաւոր
օհուեցաւ
ձեռաէէբ
Առաքելաչաւիղ
ու
Արբաղնա -
կատար Տէր Տէր *հէ"րգ Բ– Կա՛թողիկոսէն
ու Հայ
Նաիսարա բՆեբունէ
ու
խուռն
Հ՛այ ու օտար
իշխան–
ներ
։ււ
ն։եբկայութեան
: Նոյն տարին՛ ,
Յոլ
^։ոէց
(Հա–
յաղգի)
Վասիլ Ա. ԱրշակռւՆի
կայսրր,
Հա՛յոց Ա–
շոտ Ա– թագաւորին
ղրկեց բիլզաՆդակաՆ
արքա
–~•
յական թագ մբ բաղում
ՆուէբՆեբոփ
ու
քարգանքի
թուղթ
մբ •որուն մէք Աշոտր կբ յիշատակուէբ
իբբ
«ռբդի
սիրելի»
(Տէկնւո՚ն
Աղա
սլ ի ւքենոն) :
Բաէլ բատո ւնեանց թադաւո
րութեան ալս առա -
քին
թաղ աւոբիՆ
դե բի շխ անո ւթե ան
են թա ր կո ւե -
ցաւ Վրաստանբ^ որ միայն ու միայն
Հայոց թա -
դաւոբին
Հրամանաւ
ունեցաւ
իբ սեփական
իշխա -
նա պետ
ր :
Աշոտ Ա ՛ին յաքսրգող
, Ամ բատ
թագաւո
րը
(890
914)
Վրաց ԱտրնեբսէՀ
իշիաՆապետիՆ
զբ
-է
կեց թա՛գ ու արքա յական պատմ ուճան
, դինքր
աՆ–
ո լանւե լոփ «թագաւո
բ Վբաստանի–^ , որուն արտօ -
նեց ոբ Հայ թաղալոբէն
վեբքր
ունենար
եբկրոբ -
դական դաՀ ու պատիւ ;
Արաս թագաւորին
օրով
(928
951 ) ,
Վր
տանի Աբխադիա
երկբին
թադաւո
րր՝ Բեր , ն
խանձելով
Հայկական
բա րդա լաճ ո լթեան։ ու ճո ^
խութեան
վբայ,
յարձակեցաւ
Աբասին դէմ, բայց
չարաչար
սլարտուելով,
գերի ինկաւ
Հայոց յագ ^
թակա՚հ
թադաւորիՆ
ձեռքբ։
Վրաց
ուրիչ թագաւոր
մբ, Գէորգի,
Հա՛յոց
ՏովՀանէնէս
Ամրատ
թաղաւորբ
(1020 ֊
1040)
Հաշտեցուց
իր եղբօր՝ Աշոտ
իշխաՆին Հետ, որ ։ս–
բիւնաՀեղ
պատերազմներ
մղահ
էր Անիի
դաՀը
գրաւելու
Համար։
Գմրախտաբար
սակայն։,
Հետտ–
դային
ՆոյՆ վրացի
արքան , Աչոտի
գոբհիչր գառ -
նաւով , ՏովՀաննէս
Ամբատր
նենգութեամբ
ձեր ^
բ,սկալեց ու իրմէ
3
բերդեր
առնելէ
վերք
միայն՝
ղինքր ազաա արձակեց
... :
ՏովՀաննէս
- Ամբաա վրաց
թագաւորին
բն -
թա ցքէն
նե գացահ՝
իր վրէմբ
լուհեց
, ՏուՆաց Վա
սիլ Բ– կայսեր Հեա գաչնակցելսվ,
որ
Վբաստան,
աս -
ա -
Fonds A.R.A.M
