ՍԲՈւԼէԱնԻ ՍԻՈԱՑԻն
ՍՊՐՈԻմնեՐԸ ԴՈՐՊԱՏԻ Սէձ
| է յ
մ ը «ԱՐհՎԵԱ՚Ս ԵԻ ԳՈՐՊԱՏ»
անտիպ աշլսատութենէն)
Շւ"ա
զաբմա՚ևէէւլի
սլէսւի
ւէնէր, եթէ երիաա–՛
ււարւչ
ուււանող
Արովեան
, չմոոանալով
Հանդերձ
որ
կուււակրօնի
ուխա էր արել
էքմիածնոէմ,
չու
նենար
նաեւ
սիրող
սրաի
զեղումներ
,
սիրային
ապրումներ
: Աոաւել
եւս
լինելով
ի րնէ արաա -
կարղօրէն
զղայուն
, այո՝
Ս ան տ իման տ ա լ
Հ"գի
I
մչաապէս
ենթակայ
յուզական
աարրին
, իր խառ
նուած՜քին :
կարելի չէ պաակերաղնել
անզամ , որ չրքա -
պաաոլած
էէնելով
զոլրզո
լրա^էքնե րովր
ւլեղեղիկ
սեռի , իր ղիւրա
յո յզ սիրան անաա րրեր
ղ անո ւէր
նրանղ
Հանգէ պ , չ րո
ղ ա վա ո ո ւ է ր րու ոն
"իր"՚/.11
մէկի կամ միւսի։
՛հեռ
աւելի առաք,
Գորպսւա
չեկած
է Արովեան
երգել էր սէրն
իր ոաանաւոր -
ների
մէք՝
նրանղիղ
մ է կում
իր ^սրաի
գ արղր»
^անանուն
սիրուՀուն
լալով, պաամելով » :
«Բայղ
այնպէս
Հասկանալ
պէաք չէ այգ»,
չարունակում
է նա , «թէ ես մէկ յաաուկ
սիրուՀի
Երեճ.անումն
ունեղել
եմ , քաւ լիցի» :
•
Երր Արովեան գեռ նոր էր եկել Գորպաա եւ
ապրում էր քազաքի
ռուս քաՀանայ
Հայր Ա ե րգէ–
յի մօա,
միչա
առիթներ
ունէր
Հանգիպհլոլ
նոյն
եկեզե ղական աան մէք ապրոզ
ռուս
սարկաւագ
Վասիլի
Աերգէյիչի
մանկամաքզ
ազքկան , կապ -
աաչեայ
Օլգային։
Հարաւի վաո– երկնքի
զաւակր,
կարգում
ենք իր յիչաաակարանում,
անաարրեր
չէ գանուել
զեռաաի
ազքկայ
Հանզէսլ
։Գորպաաում
սիրոյ
աոաքին
կայծն է նեաել այգ ազքնակն իր
սիրար : «ԱիրաՀարութիւն
առ
" ՛ ՛ յ ն
**Ր
1՛"
Ր՚է^
՚
կարճ նոթագրել
է Արովեան
իր օրաաեարի
մէք։
՛Հ," յն ա յգ
ազրիւ րիղ ա ե զե կանո
ւմ ենք որ յե–
աոյ. Պարրոաի
վաովռուն
քենին,
Աուլիանէն
, այգ
շիկաՀեր
*իե րմանուՀ
ին է րոցավ առե
լ մեր երի -
աասարգի
սիրար
(*) : Այգպէս
նաեւ՝
«•^րեչաա —
կաւոիպ » ուրիչ
*իերմանուՀիներ
, որոնց
ղորովն
ու
գուրգուրանքն
անպակաս
է ին ամ էն
կոզմ ով
իր •
գրաւիչ
անձ Հանգէպ :
ի\
Այսպէս՝
մի ԳերմանուՀի
ազքիկ,
երր Արով–\
եանի Հեա միասին
իրենղ
ծանօթ ուրա րհ կամ
մ ի
պրոֆէ սօրի աանն ուրախ
մամանցի է նսաած
լի
նում մի օր , ասում է նրան ՚«Ընարեցէ՚ք
մեր
մ ի–
՜ ^ի՝^ *^ սիրռւԵ
այէյչջ^գ՚՚^հԿ– Հայաւէստտ՜Ն ա)սա.ք,էք •&ե.լ
Համար»
: Ալ խիսա զգածուած՝
Հեաեւեալ
աոզերն
է արձանագ
րում իր յիչաաակարանի
մէք «Զի~
ա" ր գ ցանկա
յր սիրա
իմ , ունել
յիրաւի
՚1՚*իրելի
ամուսին
մի ԳերմանուՀի
, որ նոյնպէս
օրինակ
լինի
իւր
ամուսնական
կենղ ազավա
րո ւթեամ
ր
աչխարՀաց
մերոց » :
Շարլոտէ օոլց (€հ&ք1օէէշ Տշհօ1շ)
է
կոչուել
Արովեանի
սրաի
րնարեալր
Հեռաւոր
Հիւսիսում,
« չքնազ
քոյրն » իր սիրելի
րնկեր
Թէ ո դ ոը Գրա -
սի :
Արովեան
պարզասլէ ս
Լոտէ՛
է ան ո ւան ո ւմ)է ր ան
իր Տ իչաաակարանի
մէք։ Աւ Լոաէն է աՀա , որ սի–
րո
յ անչէք
Հուրն է վառել
նրա սրաում :
« Ակսած
այն օրից, երբես ծանօթացայ
նրա
Հեա»,
ղրում է Արովեան
, «ինձ այնպէս է
թւում,
թէ իմ կեանքր եւ իմ րախան
անխղելիօրէն
կապ
ուած
են նրա Հեա : ինչպէս
Հրեչաակ՝
մ ի նոր
կեանք է արթնացրել
նա իմ
սրաում»։
ւՍորոլնկ էր սէրր,
այլեւ,
երեւում է, փո ֊
խագարձ
: Ալ կասկած
չկայ, որ
1832
թ՛ ամառր,
երր
Պոնիմուն՝
Գրասի
կալուածքն
է ղնում Ա -
րոփեան
, նրանղ
Հիւր,
երքանիկ
մամերի
վայելքն
է ունենում
իր Լոաէի Հեա միասին :
Բայց՝
տարրե՛ր է սաՀմանած
եզել ճակատա–
դիրր
՚՛ Արովեան
վ չտա բեկ
թո ղնում է
Պոնիմունբ
ել
Հեռանում
այնաեզից՝
այսսլէս
արձանագրելով
իր Օրատետրի
մէք. «Աիրելին
իմ, Լ. ոչ սակալ
քան զիս երեւէր
ի տրտմութեան
վարակեալ »:
Հրամե չտին Արովեան
Լոտէից
յիչաաակ
է
ստանում
մի էք գրութիւն,
որ այնպէս
գոլրզոլ -
րանքով
ու սիրով
օծուն
պաՀել է մ ինչեւ
ոզրեր–
գական
վախէճանն
իր բիւր
անւլամ
օրՀնուած
կեանքի
Պոնիմոլնի
1832
Ցուլիս
18
թու ակիր այգ. գր–
րութիւնր
, բաբե բախտո
ւթիւն է գարձեալ, ան -
վթար
պաՀուել է եւ մեր ձեռքր
Հասել
իր
գիւանի
միւս
թզթեբի
չարքում :
Ա կիղրր ոտանաէ որի ձեւով է , երկու, տուն ,
որին
Հետեւում
են մի քանի արձակ
տողեր •.Առաք
բերենք
ամ բողքր՝
մեր թարղմ անութեամ
բ .
(*) Տարիներ վերջր (21 Դեկտ. 1838), Պար–
րռտ իր մի նամակի մէջ գ ր ո ւմ է Աբովեանին, Ե–
ր ե ւ ա ն—
«Իմ քենի Յուլիանէն (յս1ւ6) . ո ր ի կալ
մից ո ւղա ր կ ո ւմ ենք իր ձե ռքո վ գ ործ ա ծ ժամա -
Տ ^ յ ց Ի ւքի փոքրիկ երիգակ, ն ո յ ն պ է ս սրտի ուրա–
խ ո ւթ ե ա մբ ողջունում է ձ ե ց » ;
ԱՐԵՒՄՈՒՏԲԻ
ՃԱՄԲԱՆԵՐԸ
Լոէւհթյափ
գաԱգեդ
Միչա Զեխոսլովաքիա
չէբ անոր
անունր։
Նա
խապէս
կ՝րսէին
ՊոՀեմիա : Փ բական
, որ չեմ կր
նչանակէ
, անոր սիրտր։
1՚սկ Պոյէրնեբր
մոզո -
վուրգ
մբն են որ երկրին
իրենց
անունր
տալէ
վերք անՀեաացած
են , սլաւ Ձեխեբուն
Հոն նեբ ֊
խումելով
Հաստատուելէն
առաք ։
Փրակայի
մէք , գզեակին
ստոբոաբ ,
մայր
մր
կ ՝ ր չ լ " ՚ յ , "ր կ՝"ւնենայ
եօթր զաւակներ
: Անոնք
կր մեոնին
իրարու
ետեւէ։ Եւ ամէն
մէկուն
յու
ղարկաւո
բութե ան
Լոռեթթայի
Հին
եկեգեցիին
ղանղաՀարել
կուաայ։ Նախ Հատ մբ։ Ցետոյ
եր
կուք : Մինչեւ
եօթր : Մ ինակ ու անաէր , կր Հի -
լանզանայ
ինք ալ ու կր մեոնի
ամէնէն
վերք։ Ո^վ
պիտի
զանզաՀաբէ
անոբ
յուզա րկաւո բութեան :
Բտյց
Հրաչք կք պատաՀ ի ։Լո ոե թթայի
աչտարակր
լեղու
կ՝ելչէ : Զանգերր կր ճօճին,
զանգերր
կր
ձայնեն,
այս անզամ ոչթէ Հատ Հատ, այք
բոլորր
միասին։
Լոոեթթայի
զանղերր
այրի
կնոք Հա -
մար՛. Զաւակներն
էին, որ վերէն կր տեսնեն ի -
րենց
մօր վիճակր։ կբ թռչին, կր վազեն վար ,
վար
երկինքներէն : կր մտնեն
Լոռեթթայի
աչ -
տա բակր : Կր կախուին
չուաններէն : Ու Բ" լ՚Ղ՛
զանգերր կր սկսին
ճօճիլ ուպոռալ
մէկէն : Ու
Հնօրեա
յ քազաքր կր նա յի Հնօրեա
յ ա չտա
րակին
եւ կր չինէ այս
զրոյցր
։
Նէ ոլզաիկ
էր։ Գեգին։
Ցորենի
մագերով։ Ու
կատուի
թա փան ց իկ աչքեբոփ
: կբ կեցնէր
զի" ,
մ չուգեր
ուն
մէք , աչնան
իրիկուններր
, երբ լապ–
տ երն
եր , մ օտն ու Հեռուն
, իրենց
ակնոցնե
րուն
տակէն
նայիլ կր փորձէին
, ու ղղեակին
նեզ աբա–
Հետնեբէն
կ՝ելլէինք
թեւանցիկ։
Կր
փ սփսար,
լուռ, կրլսե՛՛ս
մեղեղին
,
Լեռեթթայի
ղանզերր։
Անոնց անթափանց
մ եղ եղին : Ալ փերի
զրո
յցր կր
պատմ էբ յուզում
ոփ ;
Զեռնինի
պալատին
ե աին է Լոռեթթա
յի
Համ
-
բաւի տէր եկեղեցին։
Հոն
ուր արտաքին
ղործե—
բու
նախտրարութիւնր
կր նստէր : Աւ երբ կար~
մ իրներր
ս պաննե ց ին նախարար
Մ ասա
ր իքր , "/՚–,
ղին աղէստարտր
նախաղաՀին
, Լոււեթան,
Հնա —
գանգ
Հին տլանզոլթեան
, լեղու
ելաւ ,
է
\օճեց
իբ
ղանգերր ու բողոքեց կամ ոզբաց : Եւ երր
անկէ
ետք
Պենէչ,
բմչկական
ներարկումէ
մր փերք
քուն
մտաւ ու ալ չարթնցաւ,
խօսք առաւ
նորէն
Լոոեթ.–
թան, ու գանգերու
ազմուկր
Հեւլեւլեղ
Փրակայի
գղեակէն
վտր։ Ու Հիմակ,
երբ ՊոՀէմիան, աէր
փ,.խԼլով, Հիթլէրէն
վերք ինկած է Կրեմյի
կր..ւն–
կին տտկ , մոզովուրգ
մր, այլեւս
անաէր , կր նա—
յի վեր, անոբ,
Հնօրեայ
աչտարակին
, ու կր սւզա–
• սէ Հին օրերու
Հ րա չքին • . -
Այսպէս
^է ր սս՚կա
յն
մի չտ
ՊոՀեմ իսւն : Աւրս–
տրիա կան
կա
յս րութենէն
բամնուե
լէ
ետքպտրա՜բտ
յարութիւն
մբ ունեցաւ
: Աքն ատեն
1922/՛
փոթո–
բիկ1ւերբ
զիս Հոն քչեցին : Աւ մպտուն
փե րե լք , ո–
բուհ։ ականատես
եւլայ : Հիթլէրի
"ոլրէն
վւրկուելէ
ետք
կարծեցին
ոգքունհլ
գաբձեալ
վէ րկտ բաբ ա -
ռաւօաներ
, որոնք չեկան : Ապասցոլցին
ու չեկան :
Իյաբեցին
այս անղամ : Ա ր"վՀետել
բո
լ չեւիէ^ե
բու՛հ
Հեա էբ գործր
: Իսկ "՛յս վերքիններր
կարելի չէ
եզեր գաաել
մ արզ
կօր է ն եւ քազաքակր
թո
ւթեան
սովոր
չափանի չե բռւԼ։
Մարգկութենէ
ղա րս
յոր
ձանք մբն էին անոնք որեկան
իբբեւ
քաւլթտկէսն ,
իբբեւ
էսզաէոարար
՚, Ա լալ
էին ցեղակից ; Աւ
բերին
էէինչ այգ չտեսնուած
չղթանե
ր , էէ րոնցմ ոփ կա
չ -
կտնգեցին
Պ՚էՀեմիան :
Զե խե բր
, ո ամ կափար , արեւմ տեան
մոէլո -
վուրզ , կարծեց
ին անոնց Հետ կարենալ
զ լուխ
ե լ –
լե լ օրէ նքի սաՀ էէաննե բուն
մէք ու վտաբե
լ
կրկին
կարւղաթեան
լեռներէն
անգին : Անոնք չուտ
ճանչ՛
ցան աէլէստարաբր ել ուզեցին
ազատ
իլ ւօղատէս ֊
րարէն : \94եի րնտբութիւններր
, յազթանակի
տբ–
սլաւոբութեան
տակ,
կա
րմ ի րնե
րո
ւն
Հար1
,լբին /-
ին , մեծամասնութիւն
: Եւ մե ֊
ծամասնութեան
թեկնահ
ուն ալ
օրէնքոփ
եղաւ
վարչապետ
, ուստի
կարմիր։
Իսկ
1948/»
տեսան
որ չեն սիբուած,
երեսէ
ինկած
են , պիտի վար -.
կաբեկուին
րնտ րո
ւթ իւննե
րո
լն , րնարեցին
նախա–
սիրարար
իրենց
րնաանի.՛.
Բռունցքի
զրութիլ
-
նբ։
Գիւրին էր փոքբ մողոփուրգ
մբ չղթայի
զար
նել : Շաա գիւրին
: Մանէսւանգ որ փարչապեէոր ,
պ՜ատերազմ ական նախաբաբր եւ ներքին
՚էործոց
նախաբաբր
կարմիր
էին :
Երբ աագնաւղբ
սկսաւ
,
1948
Փետրուարին ,
անոփ որ կարմ իբներր
սաՀմանազ
րութիւնր
բրռ ֊
նաբաբել
1լ ուղէին
, այլեւս
անարմէք
զէսրձան
. - ֊
« Մենք ոուս
չենք. Հոս քիուսիա
չէ , մեր
երկիրր
անղրազէտ
մարգ
չկայ,
Հասուն ազգ ենք,
՚" քգ
մեթոէոնեբր
մեզի Համաբ
չեն, քհուէէերէն
էսւելի ա–
ոաքագէմ
ենք»,
եւն. : Օգուէո
չէււնեցաւ
, երբ
թերթերբ
ամէն
օր սիւնակներուԼ
սաո
րազ րո
լ
թ
իլն
կր տսլէին,
որոէի ծանօթ
ել նչանաւոր
անձեր
բոլ–
չեւիկութիւնբ
եւ անոր խագերբ
մերմելոփ կր զա–
ա ա պա
ր տ
էին ;
Արգի՛՛ւնքբ : Ա ռաու
մր ելանք որ
ոստիկաններր
զնգացիրներոփ
փէուլոցնեբր
կտրեր
են ;
Ամբոխր
զիներ
գուբս
թափեր
են ։ Պենէչ
տեզի տուաւ ա–
բիլն
թափելու
փախէն։
ինչքան կր փախնան
եղեր
արիւնէն։
կէսբմիբնեբբ,
միս մինակ,
կէսրմիր կա–
ոափարոլթիւն
կազմեցին։
Եւ փաիսչոզ
էիախչողի։
Հանրային
գէմքերէն
անոնք որ չկրցան
կծիկր
ղր–
նել անՀետացած
էին : Արղարութեան
նէսխարարր
պատուՀանէն
փտր նետեցին։
Արիւնր
ուրեմն ա -
նանկ ալ Հոսեցաւ
անանկ՝ ա լ,
մէքն
րլլալոփ
ՊենՀ–
չինր
,
ւէ իա յն ա յս անգէսմ անփառունակ
կերպոփ :
ճիչղ
նոյնր,
ինչպէէւ
Հիթլէրի
մտած ատեն ։Ա ենք :
Զայնեբբ
գազլւեցան : Եկաւ
լռութիւն
:
Մարզիկ
գորաի
սէսռած աչքեբոփ
սկէւան գիտել։ Ոչ "ք չէր
խօսեր : իկ ոք թերթ չէր կարդար : Արդէն
րոլոբ
թերթերուն
սլարունակոլթիւնր
նոյնր
եղաւ։ Ա -
էէէն Հիանգութիւն
ունի
իր աիստանչանր : Րոլչե -֊
լիկեան
աաբափոխիկինն
ալ պէսպանձումն
է եւլեր :
Ի՞նչ պատաՀեցէսւ
յետոյ։
Բռնի իսլսէէէացու -
մ ին
ւլո լզէսՀ եռա կանբ : Րէւնի
րո լչեւիկացոլմ
24
Ժամ պայմանէէէմամոփ
: «Զէ»
րո"զբ
ւլործէն փ" -
ղոց,
րէսնա , Հանքերր կր ւլբկուէր
, երկաի1ի
էլո ր–
ծարէոններբ,
աբտեբր՝
իբբեւ
մչակ,
տնտառներր
իրրեւ փայտաՀաէո
, ինչ կ^ուէլէ
բլլայ
ուսումր
եւ
էէասնաւլիէոու
թիւնր։ Աւ քանի
մր խեւլճեր
սկսան
իրենց
կուրծքերէն
նչէոն կախե լ.
Նացիներուն
պէս
:
Ատով
մէքտեղ
ելաւ որւսս ինչ ուլբալի վէոք–
րամասնութիւե
: Հասկցէէւն
սխէսլբ, եւ անմիքա -
՚ ղ է ո
Հ րամ այեց
ին որ նորրէէծաներն ալ կրեն էլա յն :
է է
ք...չ^Լ..իկ Ն.շ.^Ն. կ^էխոգր
՚։ կ ւ։ "՚ լ
ր Հ էաքմ՛էէ/ր Հ
ք
"Վ
նէսյիլ
չուԿւեցողին
վրայ,
սոնքւսլ,
էէոոոզա -
նալ,
էսկոայ
ցուցնել,
սւզտոնէսլ։ Աւ
Հիթլէրակա
նութիւնր
կաաարեալ
եէչաւ
, եւ , տարրեր
անու -
նով, նսաան
Հնօրեայ
ՊոՀեմ իա յին վրալ։ Եւ սկբ–
սալ կողոպուաբ : Վախբ
ինչ կ՝բնէ
եզեր
մարզր ;
Վաճաո ականնե
րր .սիրով կուտա
յին
իրենց խա -
նոլթներբ եւ իբբեւ
օւլնական
բէսնուո
ր կր մանէ
ին
ւլործաբան
: Րայց , .ունէին
իրենց
կարւլախօսր .-
« Երբ գան գրաւել,
չբնգգիմանալ,
բայց
չ յանձնե
լ
կամէսւոր
կերպով։
Այգպիսին
չի կրնաբ
վերքէն
ետ ստանալ» : Վերքէ՛՛ն, ա՞ս ինչ ր"ել է : Այն որ
եզածր
Հեւլեւլ մբն է, կր քչէ կ՝անցնիւ
Գործա -
րաննե
ր ր արդէն
բո
լչե ւիկացո
ւմ էն առաք
գրաւԼ–
ուած
էին , իսաոն կաո ավարութեան
օրով ; կար–
զ տխօ" ս
մ արդր պէտք չէ չաՀ աւլ որձ է
մ արզ բ ,
ւքիայն
բէւնա
- էղետութիւնր
իրաւունք
ունի էստոր :
Վաճառական
կր նչանակէ
իրենց
մօէո զ"ղ աւա —
գակ : իսկ անո ր ծաո ա յութիւննե
բ ր քազաքակր -
թութեա՞՛ն
, որուն
Համ
ոզուելոլ
Համ ար կբ բաէՀ՜
թղթատել
նախակրթարանի
պաէոմութեան
զ ասա–
՛լիրք
մբ։ Րայց
րոլչեւիկներր
նա իսա կրթա
բաննե
րու
ուէւման
վրա լէն
Ոէէաում
էէր կաաարած
են ՚ • •
մինչեւ
Մարքս եւ Լենին :
ԱՀա այսբոլոր
քա քազո րծո
ւ թ իւննե
րէն ա -
Մի՛ տրտնջաք ղ ո ւ ք ,
Մի՛ կ ո չ է ք ունայն՝ ալքէն մի րերկրանք :
Յաւէ տ չի մլւ|սււււ1՚, անանց տէ , անվերջ՝
ոչ մի հ ե ծ ե ծ ա նք ։
Սահող ժամե | փ անդսրրիկ ծ ոցից
Ծ աղկ ա բոյր նո՛ր օր թ ո ղ փ թ թ ի ձեց նորից :
Չափուած է, ձե ւու ա ծ ՛ րոլորիս ճամբան.
Ե
՛լ
վ ա յե լք , ե՛ւ ւ1իշտ՝ են անցողակա՛ն:
Ա յ դ լաւ է. բ ա բի ՝ ամենքիս համար.
Չի՛ թ ո ղնի ե րբ ե ք , որ մոոանանք մենք՝
Թէ պաբց, սոսկական մարդ - է ա կնեբ ենք :
« ԵԼ
այս էգէս՝ անպակաս
ս՛րէք
յո յսր ձեր
կենսակէսն
զօրոլթիլնից
: թալ գրա մչտական
ու–
՚ Ժ ց
՚ ՚ յ Յ Բ
լԻ^՚Ի
այն : Բարեկամութիւնն
է
ամուր
խարիսխր
յ ո յ ս ի , որ ելյենարանն է
աէգադայի
Համ ար կատարուող
ամէն
գոբծօն
աշխատանքի
ումի։
Թող
լէսլ ձտմերով
լի՛ լինի ձեր կեանքր,
եւ
թող
այս թերթիկբ
ձեւլ այն Հեռաւոր
երկբո
ւմն
եւս
սիրալիօրէն
յիչեցնէ
ձեղ ձեր բարեկամու
-
Հուն՝
Շարլո տ է Շ ո լցին » :
X
Աբովեանի
Լոտէն
մեզ չթ յիչեցնում
Կէօթէի
Լոաէն։
Վերթեբեէէէն
չունչր
չի" զգացւում
Արով -
եւսնի տողերից : « Ես կանէսնց Հետ ի
մանկութենէ
սէր ունէի եւ այմմ
էլ անԼէսվէ ունեմ : Մէկ օր
նլլ–
րանցից պակասելիս
, սիրտս
ոլզում է
սլատււի :
Րայց Հաւատա
ինձ, այսպէս
արգար
սէրր
միայն
սբտւէվ
եմ ոււլում , "լբիչ
րան ինձ պէտք
ԼԷ^ ՚
ղրել է Աբովեան
մի ուբիչ
անդամ :
կէօթէն
Լոտէ ից յետո
յ եւս չղտդարե
ց եր ՜
զե
լ "է րբ
ս իրո ւննե րի : Այղ պէս նաեւ Աբաէեան
՚՛
« թէ ինձ Աստուած կր տայ»,
ղրում է նա օտա–
րութեան
մէք, «կս իւէ Երեւանու
արԼան ազքկե -
րանց
վէս յե լչէււթ
իւն
ր , աղնւէէ ւթ իւն
ր , աոաքինէէւ -
թիւնր,
սիբանութիէնր
միտք
ունեմ
էնպէս դ"էԼե~
լու , թէկուգ որ աչխարՀք
էլ չմանեմ »:
« ԱչխարՀք
էլ եթէ չմանէր»
, մ^ւար եւ կու-
"ակրօնի
սքեմ ր Հագին , Աբովեան
զ ովքր
պիաբ
տնէր
Հայոց
աղքիկների
\ ինչպէս
մի նոր
Գրիգոր
Աւլթամարցի
, որպէս մէկ նոր Մկրտիչ
Նազաչ։
Եբկինքբ
կամեցել
էր , որնէս աւելին
լի
^Ւ ՜
Ու. եղաւ շա՛ա , *ա*տ ու էէստ
աւելին
Ա. ԱԲԵՎԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
