Յ Ա Ռ Ա Ջ
3
գր. ԶՕձՐԱՊ
Եր
րոլ,
1111111 սւ։
գրս՚ւլ 1,ս,ն
ղ ւս —
ասւ էէIIIրութ է
յ՛
ր
լո՚֊րր
աար ած
ուե ցաւ.
Աէւ1 էն ոք Հեաաքրքրոլեցալ
անաէ •
կռուէ
մ ր ականաաես
ՐԱ՚ոլր
մարդոց
մ եծադո
յն
Հւսճոյքր
սլէաի
մնայ,
երեւակայեցէք
ան–
՛լամ մր, ամրասաանութէւն
մր ել պաչա–
սլանութէլն
մր, կրկէս
մր եւ րմրէշներ
,
յս՚ւչթուլ
մր եւ յաղթուող
մր. "՞՛/
չուղեր
ասանկ աեսարան
մր վայելել,
ամէնքր
վաղեց
էն եկան . ոքղռ՚էկ
յուսա թաբութ
էւն
մր սակայն՝ երբորղետէնր
փոչէներու
մէշ աասլ լտկոդ
սլա րա ուած
մ ր եւ քովր
ոաքր անոր
կուրծքէն
, ճակաար
դափնի -
ներով
սլսակուած
մէկր չի աեսան :
*)՚րա կան դա տ ա վ ա ր ո լթ ի լն ր որ ռռւսա–
Հա
յե րէն եկաւ
մեղի , ՀռսՀոսներոԼս
կող–
մէն
պղ՚ոիկ
փոփոխութիւն
մր կրեց, ղա–
աասաանէ
աւելէ
վերլուծումի
, դասաթօ–
ս ութ եան
Հանղ ամ անք առաւ, ասով՝
ղոր–
ծին տեաաքրքրաչարժ
մասր
սլակսեցալ
թերեւս,
րայց ղրական
ողշամաութիւնր
կարծ եմ թէ բան մր չի կորսնց ուց ։
X
ԱյսՕբ ամէնուս
ծանօթ– քերթողի
մր
նոր
լոյս աեսած մէկ Հաաորռվր
սլիաի
ղրաղինք : ՛Լար ուժ
ան նոր սե րունղ
ին եր
ւլ իչնե րէն է , ձեր ե րւլ ի չր՝ երէաասարդ -
նե՛ր ել ե ր իաասա
րղ ուտ ինե
ր :
՚իսլրոցական
եղած
աաենս
կրօնադի
—
աութեան
դասատուս
սորվեցուց
ինծի "ր
՚ * ա յ եկեղեցւոյն
մէշ մկրաութիւնր
ել կր–
նունքր
մի մ իա յն շուքով
չրլլար
, ե րբեմն
Հուրով
ու սուրով ալ կր կաաարուի
• նա -
Հ աաա
կ ուած
ե բտ իսանե բունւ
մ կրտ
ութ
իւնր
ալսսլէս
է. նոբ սերունդին
դրականոլ
—
թիւնր
ճիչդ այդ դրօչմր,
այս կնիքր կր
կրէ ի՛ր վրան,
ամէն
ինչ աառասլանք
է
Հ ոն , ամէն
ինչ աղաղակ
ե ւ բողոք : Հա
յ–
կական
Զարդերու ականաաես
ղրակտնու—
թիւնն է . մ իտքերր
մււայլ
, բառե
ր ր դա–
չո
լնի սլէս փայլաաակող,
մաՀատոտ
եւ
ա ր իւնանե
ր կ
ւլ բականութէւն
Հա
յկական
ճ ակա տաղ րէն ՛դէս %
X
մ ամ ուլէն
ճոին չր
ո՚լբ
մ ր եղաւ
յալիաե -
նական
, ան երբեք բարձրտդոչ
չծիծաղե -
ցաւ։
յղացաւ այդ մամուլր
լուսաւոր ար —
ցուն^^երով
որոնք չիթ "՛՛ւ չիթ թափե -
ցան
Հայ սբաին
, Հա
յ Հողին վրա ք ու ե -
րեւան
բերին
ամէն
քանդումէ
վերշ
նռ՛ր
վե բտծնռւնդր
, ամ էն աոկա յծումէ
վերշ՝
նոր
Հրղետում
յ
Եւ
մ ենք անոնց
յոբելեանր
տօնելով
աօնած
սլիաի
բլլանք
աղղի մր
դարաւոր
մշակոյթր եւ մչաէ^երր։
Այդ
մչա1լեերռւե
մ եծադո
յննե ր լւ , որոնք արժանաւոր
կեր -
սլսվ ղոբծածեցին
տառն ու լեզուն ,
թոլդ–
թրն ռւմամուլր
, այժմ ոչ եւս են : Աա -
Հակի ուԱեսբոսլի
ոսկորներր,
Տաբօնի
ել
Օշականի
մ է 9 , իրենց
յո քսին
մ սալորմ ան
կր սսլասեն,
իրենք ալ մսաւորռւելոլ
Հա—
մար
, Ալիչանինն ու /*ագրատունիինր
,
սլանդութա
տողի վրայ
բնաչխաբՀի
երա -
դռվր կր մորմոքին
ու, կր սբսփան :
ինչ–
ադէսէ՛ դուբդուբանքով
առէն անոնք աառէ
ու լեզուէ այդ աւանդ ր ու
յաշորդական
ճէղերռվ
զայն
սլաՀեցին
յղկեցին
, անոնց–
մով
դրականսւթետն
ադամանդներ
ե -
րեսակեցին
ույետո
յ յանձնեցին
Նռր Աե
րունղին : Այժմ այդ Ա ե րռլնդբ
տէրն
է
ա յղ աւանդին , ա յ դ կր նչանակէ
թէ
աէ րն է իբ ել իր յաշո րդնե բուն
ղոյու -
թեան
կռուանին : Ենչ աւելի
նուիրական
սլա րաա կանութ
իւն քան անթ որա ակե
լի ,
անկորնչելի
սլաՀել
՛ս յ դ կռուանր։
Աաոր
վրայ
միայն
կրնալ
կաղմ ուէլ
անրաժանե—
լիււլթիւնր
տալ անտաաներուն
ու Հաա —
ուածներուն
, ատոր^ ՛Լք՛"ձ պիտի
միանան
ու իրարու
բոցով
ՀրդեՀուին
սիրտեբր
ուծացած
, այդ կռուանին
՛քրայ է
շաՀբ
դարաւոր
Յոյսին ու վերածնունդր
դարա–
լոր
Ոզշակէղին
՚,
իյԱԲ
Ոյ13ին էսաեան Սանուց Մի ո ւ –
ր ի ւ նը սւս|ւքլսծ է|1
Գրական
Ասուլիսճնւ^ՈՆ
շա|ւք լքը . քւուիըուած ւքեր ցըակսւքւռլթհան
յ ա յ տ նի դէպքեըոնն , վաըժաըանին սրտ–
հին մ է ջ :
Ա յ դ
«Ասուլիս»Ահ^[^]^
յ ե տ ո յ հըատտրակ–
ուա ծ են պլսսկնելավ ; էյրրորդ «Ասուլիււը»
(Ա«|րիլ 1<;ւ տեղի
ունեցա ծ է
Դանիէլ
Վարուժանի ւէասին , նաիւացահութեամբ
Գ–Զօհրաո|ի, ցռր կը փոխանորդ էր Ալեք–
ոանդբ Փանոսեան :
ձր ա ւիրո ւ ա ծ էին խօսելու նախագահէն
ցատ 3– ճ– Սիրունի. Տիգրան Չէօկիւր -
եան. Եդուարդ Գօլանքւեան , ^ օ ք թ – Ար
մենակ Րարսեղեան , Ռուրէն
Զարդ ար -
եան եւ Խաժա կ : Ստորեւ կուտանք Զ օ հ –
|ւապի րացւքւսն խօսքը եւ Զարդարեանի ու
Խաժակի ամփոփ Քաոերը :
Գրականոլթիւնր
ժամանակի
ու միքա -
՛քայլէի պատկեր է , առէք
՚քեբքին
80
՛Աար
ուան
սլոլսա֊ւ,այ
կեանքր ,
սկիղրներր՝
Հայկական
կեանք չէ կար զրեթէ եւ գբա–
կանութիւնն
ալ ւլոյոլթիւն
չունի։ Աատ —
մ անաղ բութ ենէն՝
աղղա
յին կեանքր
կր
սկսէ ՛ել անոր տետ կր սկսի դրականոլ
—
թիւնր եւ լեղուի
թնդիրր,
Աիսաքեան ,
Ատեան , քիուսինեան
, երեւան
կ՝ելլեն : Այս
աոաշքւն
շրքանր
Հարուստ է նաեւ բանաս—
տեդծնեբով
, Պէ շիկթաշլետնով
, Գուրեա -
նով , Նա րպէ յով : Վ.եբշր եկաւ
այն սե -
րունղբ
որուն Արվւիար
անվիճելի
աոաշ -
նորղն է , յե ղավւ ո թութ եան
շրշանին նա -
խօբեակր կամ սկիբփւ
ենք :
Զօպանեան
անոր
Հմայիշ
ե րղ ող ր եղաւ : Բիչ
՛ք ^ ՐւԸ.
սկսաւ
բուն
յե ղավւոթութեան
շրշանր ոբ
էր
զ բութերու եւ քեբթողներու
Հոյլր
ու -
նի : Աուղով
ււլա բ ո լրոլած
Համ ասաեղոլ
—
թիլն
որուն
«Հեթանոս
երդեր՚^ու
երղի—
շր ղեղեցիկ
աստղերէն
մէկն է ։
X
ԱնՀատնեբր
կրնան
ուծացուիլ
, նշդ
ե–
Հութեան
, սրածութեան
մատնուէ
լ բա
յց
երբ տաստատուն
պաՀ ուած է
սէրտերու
մէշ,
տառերուն
բեւեռր,
լեղուէն
անշէշե–
լի ճառազայթր
, կր բաւէ ալդ
ճառադայ–
թր իրար բերելու
, էրարու
մէացնելու
Համար անտատներբ
իբրեւ
ժոդովուրդ
ր ,
ժոդով ուրդր՝
իբրեւ
Ազդ , Աղղ ր
իբրեւ
Հա
յա կանու
թ իլն :
ՏԱՌԱՊԱՆԲԻ
ԵՒ ԱՇԽԱՏԱՆԲՒ
ԵՐԳԻԶԸ
Նախրնթաց
բանախօսներր
ներկայա -
ցուցին
ժեր սիբած
բանաստեղծին՝
Գա -
նիէլ
՚Լարույանի
տաղանղին
մեծութիլ
-
նր,
անոր պատկերներու
ճոխոլթիւնր
եւ
ղղացումներու
աւիւնն ու իսորոլթիւնը
:
Բանախօսներէն
մին միալն ակնարկեց
քա—
նի մր պատկերներու
մէշ բանաստեզծոլ
—
թեան տամար
այնքան
տնտբաժեշա
յսաա–
կութեան
պակասութիէնր
: Ամէնքր
մ էա–
բերան վեր տանեցին
Վ^աբուժանի
լեզուէ
ճկունութիւնն
ու ճոխոլթ
իւնր
Ա՝ իա
յն
միակ
՚ ի ի ^ ե լ ի թնզիր
մր, ինշպէս շատ յա–
ճաքս , ա լս անղամ ալ եղաւ
«քար դա
յ -
թակղոլթեան»
: ՊՊ–
Ջէօկիւբեան
ել
Գօ լանճեան մէկ կոդմ է կր պնղ է ին
որ
Վարուժանի
լեզուն
անբասիր է
աոանց
ոեւէ բիծերու
, նոյնիսկ
իր «ռօշնական»
,ե
՚սյլ
նո յն օրէնակ
մեռած կամ բբածո
յ ու
աններդաշնակ
բառերով
• Պ՛
Բարսեզեան
կր պնդէր
անոր Հակաղաբձր
,
դտնելով
լեղուա կան շարք մր թ ե բ ո ւթ է ւննե ր , մ ա–
նա լան դ խճողումներ
ու դրա բաբ եան ո -
ճեր : Պ ՚ Զաբդտբեան
եկաւ
Հաչտեցնելու
այդ
երկու ծա
յ րայե զութ էւննե
բ ր եւ դաաւ
մի՛շին ճամրան :
Ես ալ միշին
ճամ բա յին
կողմնակից
եմ
ա յս
լե զո լա կան Հարց ին մէշ ինծ
ի
Համ ար
կասկածէ
զուրս է մ իանղամ ա յն ոբ վ^ա–
բուժանի
լեզուն էաթ է. Հարուստ
ել Հի՛–—
թեղ : Աակայն
արեւն
անղամ
բիծեր ու -
նի : Անոր վրայ ալ կան մտնբիկ
բիծեր
յ
Այղ
բիծերն ալ Պ՛ Զարդարեանի
ակնար
կածներն
են , ա յն դբաբար
բաոեբր՝ ո -
րոնք քաղցրալուր
չեն , նորասաեղծ
եւ
ծանրաՀնչիւն
բաոեբր
Հնացած
Հոլովում–
ներր
եւայ
^Հ
Ե րկբոր՚լ ել էական
Հարցր
բուի անղ ա -
կութեան
իսնղիրն է : Տտբդելէ
բանախօս–
ներէն
երկուքր
պաչապանեցէն
Վարուժա
նէ չափէն
աւելէ «իրտպտչտ»
քանի մր
քե բթ ուածնե
րր : Յարզելի
րանաթօսներր
կր
պնզէին թէ «երղիչբ այդ է զղացեր ,
այղ ալ ՚քրեր է չկայ
օրէնք
երզչի
Հողուն
Համար,
մի սատմանափակէք
անոր կամ —
ՔՐ^ • Ես ՛սլ նոյն րառերր կր կրկնեմ ի-
րենց «բանասաեղծր
աղատ է զ րելու , եո
ալ ազաա եմ քննազատելոլ
» :
Բանասաեղծի
Հոգին մեծ
դաչնամուր
մր , Հսկա
յ ե բզ ե Հ ոն մ րն է որուն
մէշ ոչ
թէ
4
—
5
ութնեակ կայ, այլ
տարիլրալոբ
ութնեակնեբ : Այդ երդեՀոն - Հողին պէ
տէ արձադանղէ
կեանքէ
ամէն
պատա -
Հտբնեբր
, մանաւանգ
անոր մէշ տիրող
ի–
աէալներր,
ձդտումներն
ու զզացոլմնե -
րր։ Այդպէս է Վարուժանի
քնարր :
Ջ քնա
լ
Լալադէի ,
ճոթ եւ
բաբթամ
Հարքւի
ել այլ քիչ վրան րաղ քերթուած -
ներու կ" ՛լքին՝ Վար ուժ անի
զ րոլածքնե -
բուն մէշ կր փ՚ոյւփն
տոգեղմայլ
շալշուլիւ—
նուք քանի մր սլարղ անպաճո քճ զոտարներ
,
ինչպէս
Ա ռ կ այծ նրացր
որ ճչմարիտ
տա–
ղանզի
ւլործ է , պարղ , անպաճո լճ
,էնչ–
պէո Ա– Գէբքէ
լեղուն,
գիլրրնբոնե
լի՝
ինչպէս
Հոմեբոսէ
ոճն ու պատկե րներր :
Բանա ստե
ղծր
գրոչմեր է էք՛ ղ բքէն ճա–
կատր •
Ես կ ՚ ե ր ց ե մ գինին , բ ա գ իններուն ծ ի ծ աղը
Ե
Լ խորաններուն արիւնը :
Դարերու կեանքը կ ՚ ե ր գ ե մ յ ա նո ւն հ ա ճ ո յ
քի եւ տառապանքի գ եղե ց կ ո ւթե ան :
Աարդ
մը, Աուսա
քի զաւակ
մր որրն -
գունակ է զգալու
«Տառ ապանքի
զ եզեց -
կութիւնր » , չէր կրնար
չարձազանգել
Հա յութեան
ամ ենօրեա
յ տառ ապանքնե
բր
յ
Ու
Վարուժան
արձագանգեց
• անոր եբ -
դերր
՚ք՜այթքեցին
«Տեղին
սիրտր»՝ իր
տոՀմական
ցաւեբու
մերթ
տխուր ,
մերթ
մռայլ
շե չտե
ր ո վր X
Ատ
հասարակական ջիղն էր
որ առաշփն
քայլե
բէն էսկ
երեւան
եկաւ մեր
սէբած
ե ր իաասա
րդ բանաստեղծէն
մէշ :
Յովտաննէս
թռւմանեան
իր մէկ
սիրուն
ղբուածքի
մէշ կր պատկերացնէ
կովկաս
—
եան խնճոյք
մր, սեղանապետր
նստած
է
դինիի րաժակր
ձեռքր,
չրշապաաուած
ի–
րեն պէս ծե բուն
ինե բով , ք՚սկ
՚քէմացր
յարղանօք
կտնգնտծ
են
պատանէնեբր
•
Ծ երռւնին
էսօսքը
կ՝ուղզէ
փռքրե բուն եւ
կ՝րսէ .
«Ապրէք, ո ր դ իք , բ ա յ ց ոչ մ ե գ պէս
Ապրէք » տ
Հիմա
մենք, արգէն
բաւական
ծերացած
ո ե ր ո ւնգնե
ր ս , քսօսքե րնիս կ՛՛ուղղենք Վա–
բուժանէ եւ միւսներուն
.
«Ապրէք
որդիք,
բայց ոչ մեզ պէս ապ–
բ կ
Երանի թէ ղոլք
այնքան
չդղաք մեր ցե–
զի
անիծեալ
ճակատազիբր
ձեր սրտի եւ
մէշքի
վ բա
յ , ա յնպէս
աՀագնօրէն
ծանբ
,
ււբպէս
մենք
զղացինք
Երանի
դուք ժա
մանակ
ունենաք
գ ՈԼարճ անալՈԼ ,
խնդա -
լո՛ւ , արբենալու : Ով
ք է ֆ
ընել , դուար -
ճանալ
չզիաէ , ան կէս մարդ է
Տեղէ տառապանքէ
կոզքէն ան վէ^ ՜
Հառնեան
կսկէծռվ կր զգայ էբ Հոզոլ վր–
րայ ծանրացած
ուրէչ բեռ մր եւս։ ԱյԳ
րեոր ան առե ր է
Հոնկէ -
Վենետիկէ
կայտռոլն
ալէքնեբոլ
մէշէն :
Պրէւ՚՚էէէ
մռայլ
եբկէնքէ
աակէն , փաբիզեան
ժխո–
բէն : Աշխատանքի
երգն է ան:
Անոր
Ր*անուորուհին ,
անոր
Մեռնող բանուորր ,
վ ե րշապէս
անոր
ս քան
չե լիքնե բէն
մ ին
Մեքենանձ/»^ ,
կր յիչեցնեն
վետապանծ
ՎէռՀաոնի
ձ ր է շ քաղաքր
եւա
յլ
րնկեբ–
•ի՛՛՛բական
քեբթռւածնեբր
Այո , պարոննեբ
, Հնարաւոր է մարգկա–
քին տտռապանքը
եւս երգե
լ
նո
յնպիսէ
ղեղեցկութեամբ
եւ Հիւթեգ
ոճով ու փա
ռապանծ պաակե
բնե բով , ինչպէս
Արեւել
եան Րադնիքր,
ինչպէս
Հարճր ,
ինչպէս
կո յսե
բու
բռսռրագեղ
մ արմ արէ
մ երկու -
թէւններր
X
Ու
ինծի կր թուի թէ Վարուժան
քանէ
կր ղարղանա
յ , ա յնքան կր Հակէ
՚քէ՚գէ
այդ
կողմ ր , դէպէ ձաթ , դէպէ
րնկե րվա–
բութէւն
յ
Գանիէլ դեռ Հազիւ
եօթր աարուան
դր՜
րական
կեանք
մր ունէ,
բայց
ղլխապր -
՚ռոյա
աբազութիւնով
մր սլացեր է վեր ,
անուն
մր չիներ է իբեն
Համար
,անձեռա–
դռրծ
արձան
մր կանդն
ել
Ուստէ
թօսքս կր վերշացնեմ
ղէմելռվ
՚՚էրելէ
Գանէէլփն
, Հանգուցեալ
րաբեկա–
Ո-. ՋԱՐԴԱՐԵԱՆ
ԼԵԶՈՒՆ ԵՒ
ՒՐԱՊԱՇՏՈՒԹՒՒՆԸ
Ես Համամիտ
չեմ անոնց
ոբոնք
կ՝րսեն
թէ
բանաստեղծութեան
մր լեզուն
պէտք
է անպայման
րէէա յ պարղ եւ ժռւլովուբ
—
դին մատչելէ : Այդ կարծիքր ոչ միայն ա–
նիբալ է , այլ նաեւ թող ներուի
ինծի ր–
սել
Հտյտոյութիւն
մր արուեստին
դէմ
է
Իրաւ է , կան բանա
ս տե գծութիւննե
բ որ
պէտք է ղբուած
ըլլան
ժողովրղտկան
լեզուով
,
բայց
անիրաւութիւն
է
ելլել
՚՚լնղ ել որ ամէն
բանաստեղծութքււն
պէտք
է նոյն
լեղուով
ղբել : ^ողռվրդական
եր—
գերռւն
Համար
սլա
յմ ան է որ պաբզ ու
անսեթեւեթ
լեղուով
մր գրուած
րլլան ա–
նռն ք որովՀ եաե. ա յգ ե րւլ երբ
էլա րտա
յայ
տեն մաբգկ
է Հոգւոյն
ամենապարզ զդտ -
ցռւմները,
սէրը, կարօտր,
վիշտր
, Հայ -
րենասի րութ իւնր , պէաք է որ
ժողովուր–
ղին
Հռդւոյն
մէշ երթան
" ՚ - ՚ է է դ
ւ^ամբով,
երթան
ուղղակէ
Հադորդակցռւթեամր
արթնցնելու
Համար
մէեւնոյն
ղգացում -
ներր։
Այդպէս
րրած
են Տ՚՚վՀ.
թ՚ռւման -
եան. Աւետէք
ՒսաՀակեան
եւ ուրիշ կով–
կասաՀայ
բանասաեղծներր
, որ ուղած
են
քնա
րերղ ել ժ ո ղո ։իբ դա կան
մօ թ ի ֆ ներու
՚ ի բ տ յ ։ Բայց ժողռվրդական
եբդեբր բա —
նա ստեղծ
ութ եան
մէէլ
մ ասն
են
միա
յն •
կան անդին
ուրիշ
քե ր թ ուածնե
բ ,
ոբոնք
մ տբդ կա յէն
Հ ոզ էն պէտի
եբգեն
իր ամ է– ֊
նէն խոր նբբոլթիլններուն
մէշ. եւ կեան
քի ուբնութեան
պատկերներր
իրենց ա -
մ էնէն
նուրբ
մ անրամ ա սն ո լթ ի ւնն ե ր ո վ X
Հոս
արգէն պէաք է ղադրինք
պտբզ ու
ժսղովրգական
լեղու
մր պաՀանշելէ
, ու
սլէտք է ազատ
ձդենք բանաստեղծ
ր ոբ իր
նիւթ
ին
Համ տձա
յն ղաբդարէ ու րտբձրա–
ցրնէ իր լեղուն , թորացնէ
սւ նրբացնէ
իր
ոճր։ Ասկէ ղատ, քտնի
քտզտքա/լբթու
-
թիւնր կր յտռաշգիմ
է , ա լնքան
մարդկա
յին զդացռւմնեբր
կր նրբանան ել Հոդե
—
կան պաՀանշներր կր բազմանան ե մարգ—
կային
Հոգին
ՀեազՀեաէ կր գառնայ
աւե
լի բաբդ , աւելի
րաղմ աղան
եւ
աւելէ
րաղմերես։
Հետեւաբար
մարդկային
Հռ -
դին ա րձագանգե
լու Համար՝
Հին ոճերն
ու
բառամ թերքբ
անբաւական
կր մնան եւ
նոր
նոր բառե
բ ո լ ու ասացուած^ւե
բու
պէտքր
զգալի կր ղառնայ : Օրինակի Հա -
մ ար
չենք կրնար պաՀանշե
լ որ Վաբռւ -
ժան
իբ
Հարճը
Հեթանոսական
կեանքի
ա լդ
Հ ո յակապ
էշր՝
Գբէբ
ժ ո ղո վր դա կան
աչուզի
մր լեղուովր :
Գալով Վա ր ուժ անէ
լեղուին
, ան՝ Բագ–
բատունինեբու
եւ Ալիչաններու
չունչէն
աակ
կաղմուած
, առատօրէն՝
էլօգտռւէ
ղբարարի
ճո թութ իւննե րէն , ղորս դործա—
ծելու ատեն
երբեմն
սւսյթաքոլմներ
ալ
ունենալէ
ղերծ չէ սակայն
րանաստեղծր ,
իր նկա րադր ութեան
մ էշ երբեմն
դնելով
Հինցած
բառեր,
ինչպէս
դ ո ո յ թ , ոօշնա -
կան, խրախ ե ւ ա յ լ ն ,
որոնք պաակեբնե -
բուն մէշ որեւէ գե ղե ց կռ ւթ ի ւն չեն
աւել
ցներ :
Ուրէշ կէէ» մը դոբ 1լ ուղէէ չեչտել, չա–
վւազանց ութեան
տարռլած
էրապաչտոլ
—
թիւնն է Վարուժանէ
քերթուածներուն
մէշ
։ Ւ րապա չտութ
էւնր անչուչտ
, ռբ ան–
Հ բաժ ե չտութիւն
մ լ ^ է , բայց երբ չափա—
ղանցութեան
կր տա բուի
քերթոզռ^^եան
արուեստին
մէշ, րանաստեզծական
Հբա -
պոյբր կր թաթարուի
եւ կր փճանա
յ այն
մ չոլչապատ
խորՀ րդաւռրռւթիւեր
որ
բանաստեղծութեան
մը Հմայ^^ է մէչտ :
Վարուժան
իբ չաա մր գեղեցիկ
էշերուն
մէշ
երբեմն
այնպիսի
տողեր կր սպրգե -
ցլնէ
՚ որոն ք պատկե
բին
րնգՀանուր
դե -
ղեցկութիւնր
կր խաթարեն : Այսպէս՝
Ա—
րեւելեան բաղնիքին
մէշ։ Տետոյ,
Վտբոլ–
ժանի
քերթուածներուն
մ էշ զգա
յասիրոլ–֊
թէւնր
չափէն
աւելի
չե չտուած է ել ուզ–
զակէ
կէր
քէն
փառաբանոլթէլնն
է ոբ
կ՝էնգնչմաբուէ
աեգ տեղ :
Այս մէկ քանէ
թե բութիւննե
րէն
գուբս
Գանիէլ
Վարուժանի
Հեթանո ս եր գ երր
թէ
յղացման եւթէ արուեստի
տեսակէտով
թանկազին
գոՀար
մր կ՝աւելցնէ
Հայ քեր
թողութեան
մէշ
է
միս եւ ուսռւցչիս
%՛ Ադաեանի
խօսքե -
բով :
Մանո՜ւկ , մանո ՜ ւ կ , ինձ չխաբես ,
Միշտ կացայդ պ է ս լուսաւոր :
