Յ Ա Ռ Ա Ջ
3
Դ ՍՆԻէԼ ւլՍ Ր Ո ՒժՍՆ
Գա՚եէէչ
՚Լւսրուժսւնչւ
դրսյկան
աէւպսէրկղ
ւ՚ի
՚է–
–<)րղ Ղ՛՛՛րէ
"կէ՚լրներիՆ
եւ
չնայած
էլւ կարճաաե
ւ ։ւաեւլծա։լ
ււրծա կան կեան
-
քէն
թոդեց
րանասւոեէլծական
մեծ մա —
ռանւլ ութէւն
:
Վ արոլժ ան ր , չարունակել
ռ վ ո ւ
ւլ՛" ր -
դա
ցնե լուէ էր
նա իա րդնե ր է
առակաւոր
արադ
ի էլի անե րր ,
Հուժկու
տա ւլանդ ոփ
արձաէլանդեց
ժամանակի
Հրաաառլ
տար
-
ցերին , սլոեղիային
տաւլռրդելռւի
նոր
չ"՚–նչ
ե
լ
որակ
:
Աչէչ՚՚՚նէց
, Պէչիկթաշլեանից
եւ Գռւր
-
եանիէլ
յետոյ
եկած րանաստ ե դծնե ր ի ժ՛"—
մանակ
, ^)Հ)ական թուականներին
,
աեղէ
ունեցաւ
սե րնդափռ խութ եան պրոցես
, եւ
ինչւղՀ ս ինքն է դիռլռւկ
րնորոչել՝
«Հինե–
րու
փաղանւլ»ին
ւիոիսարինեց
նռրր
: Ն" -
րերէ չարքում
Վարոլժանր
Հայ գրակա
-
նութեան
տուեց
բարձր արուեստով
յադե֊
ցած
վւա յլուն
սաեւլհ ՛ալո րծ
ութ իւննե ր ՝
դառնալով
արեւմտաՀայ
ղրական
նոր Հո"
կեանքիս ւքոխիրն ես իմ աւիիս մ է յ հմ
կշււեր :
Ի՛նչ
անողոք
ել վաղաժամ
ղաաավճէռ
էբ ա յնքա՛ն
թոսամնալից
ճամ բուն
վրա
յ :
է լ
, բարեբախտաբաբ
, իր րմ բոսա
Հ ող ին
չուղեց
Համ ակե
րսլիլ ա յ դ դաաա վճիռ
էն ,
որովՀ
եաեւ
կանո՛ւխ է դեո, իմ ձեոքերս իմ արեան
մէտ
Թաթխ ե լ ո ւ , դեո կանո՛ւխ է,
Երր տ խր ո ւթիւնն րնդ ա րռյս
Օրտիս ամրողջ մեղրի փեթա կր կոտրէ :
Այո,
ոչ միայն
«կանուխ
է»,
այլեւ
կա
նուխ
էր Վարուժանի
անտ եաա
ցում ր - բո—
վանդակ
Հա յութեան
եւ
մարղ
կութեան
Համար : թ՜ուրք
դատիււներբ
, մեղի
ան -
չուք
չէրէմ
մր անդամ
սլարղելելու
մթէ—
թարութենէն
գրկեցին
Հ
Աակայն,
աա
-
ղանդներր
չեն
մեռնիր
Այսօբ,
Եւբուդայէ
սրտէն
վբայ,
կանէ
Համալսարանի
կամարներուն
աակ
, աա
-
բաղէբ
տայութեան
եւ բաղմաղդի
ուսա
-
նոդնե բու
Հա յեացքին
աոշեւ
, ա յս եւլե -
րաբախա
բանաստեղծի
ղիմաքանդակբ
կր
ղետեղուի ՚, ԱՀա
ծտղկաղաբղ
շիրիմ
մր ,
ոբ այսուՀետեւ
Ո ւ խ տ ա 1 լ ա յ ր ի
սլիտի վե -
րած ուի էբ ցեղէ
Հողմացրէւ
ղաւակնե
-
բուն տամար
;
Վարուժանէ
դէմաքանղակր
, ՀայԱ՝շա–
•.
՚/լոյթէ
անշէշ
Հուրն
է որ կր թորՀ բդանշէ
^
եւ մեր կուրծ քե բր
Հ սլա րտո թեամ ր կ՝ ու –\
ռեցնէ
՚.
I
ՎԱՀԱՆ
ՀԱՄԲԱՐՋՈԻՄԵԱՆ
•Րացապլանքա
սանքի
Հայրենասէբ
, դեմոկրատ
մեծ բա -
նաստեղծ
ր :
X
Գանիէլ
Վաբուժանր
( Զ ՚դուքքեա
ր ե ան \
ծնուել
է
1,ՏՏ4։
թուականին
,
Աեբասաիտյի
մօա
ղտնուող
Բրղնիկ
դիւղում
,
նաՀասլե–
տական
բնաանի
քում
: Ն"՚խնակսւն
կր -
թութիւնր
ստացել
է
՚քէ՚-՚լէ
՛է Աքբոց ում ։
1890
թ՛ Հա քկական շարդեբէ
ժամանակ
պանղթտել
է Պոլիս, ո՛ր երկու տարէ
յա–
ճաիսել
է Աաղրղ Աղաճէէ
Ա էւի
թաբեան
քլսլրսցր
, աւղաԲադքեդոնի
վաբժաբանր
:
Վաբուժանր
դրել է էէաղ տասակիղ
: Նր—
րտ առաշին
բանասաե
ղծ ութ իւնր վԱլի շա
նի
շիրմին
տռշեւ»
խորաղրով
լոյս
է
տե
սել
«Բաղմավէւղ»ում
, 1903
թուականին
՝•
1902
թսւ՚սկանին
Վարուժանն
րնղոլն–
ւում է ^Լենետիկի
Ա ուրատ
- (էափա
յէ լ -
եան
ւթս րժ ւս րանր : Այս վաբժարանոլմ
նա
ծանօթանսլմ
է ինչսլէս
տայ,
նոլնսլէս
եւ
օտարաղղ
ի
Հեղ ինա կնե բին % Նրտ
" ի րե
լի
ղբողներն
են դառնում
Շէյքս՚դիբր,
Հէ՛–—
կօն , Տոլստոյր
, Ալի չանր , Րաֆֆին
, Վեբ–
տարնր , մ անաւանղ
Գուբեանն
ու Աբով
-
եանր, որոնց նա տանճարներ
է Հռչակում
:
Մռւբատ
- քիափայէլեան
վարժ արան ր՜\.^Օէյ
թ ՚ աւարաելոլց
յետո
յ , անցնում
է Պել
ժիա,
կանի տամալսաբանր
,
քաղաքական
եւ սոցիոլռղիական
ղէտռլթէլններ
ուսա
-
նելու նսլատակով
1909
թ՛
աւարտելով
Համալսարանր
նա իրեն
նուիրում
է դբ—
րականութ
եան եւ ուսուցչութեան
: Ա ե -
րաստիա
յում , Եղ ռվկիա
յում
եւ Պոչս
ում
սլա չտօն ա վա
ր ե լիս ՝ Վա
ր ո լժ ան ր դ առնում
է աղատամ իա ե րիատստ
րղո
ւթե ան
չուն–
չրե
ու
Հ ող ին ել կատաղի
պա յքար
է մ ր–
դում , ինչպէս
էնքն
է ղրում
, « նաթա
պա չա ր ո ւմնե բու , տղիտութեան
ել
կոլ —
սակցական
մ ռ լութ իւննե բու
դէմ» : Ա՛ էա–
ժամանակ
նոլիրռւելով
դրականութեան՝ ՝.
ամբողշացնոլմ
է ուսանողութեան
տարէ– |
ներէն
ղրած բանասաեղծ
ութ էւննե
բ ր , Հ ր–
բաաաբակելով
«Հեթանոս
երդեր»
ժողո
-
վ ած
ուն , ոբ նբան
դարձն
ում
է նոր պոե–
ղէայէ պետ։
1909 - 1914
թ– թ– բնթտց
-
քում
Վաբուժանր
ծ րադր
ում
է
մ չակե
լ
«Աասմանց
աուն»
էպոսն
ամբոշութեամբ
,
՚ւբել
^՚էէնէէ
եբդեբ^ր
եւ Հայ
ժողովուր—
դէ պաամ ութեան
Հերոսական
դ րուա դնե–
ր լն արտացոլող
բանասաեղծ
ու թ իւննե
բի
չարքր,
այսպէս
կոչուած
«Հայկական
Հո–
մերաղիբք»ր
, վերշացնել
«Աչքեբր»
արա
-
մ ան ել ամրոդշացնե
լ
«Հաց
ին
երդր»
դեդշկական
եբդերի
մեծ չարքր : Տարա
-
բաիստաբար
, մեծ րանաստեզծի
իղձերն
անկատար
մնացին
:
1915
թ– Ա"էբէլ
11^
ԴԷԺՐՌ
^ ՚ "
ձեբրա–
կա լւում
է եւ նո յն
թ ո
լա
կան ին Օղ ոսաոսի
՝2,՚^\ին նտտատակւում
Ջանղրիէ
անապա —
տում
:
ԱՈՎՈՄՈՆ
ՏԱՐՕՆՑԻ
ՉձՐԱՏԱՐԱԿՈԻԱԾ ԶԵՌԱԳԻՐ՚ԿԵՐԸ ՉԵ՚ե
Վ ԵՐԱԴԱՐՁՈԻԻՐ :
0
ԵՐԻՏԱՍԱՐ՚ե ԵԻ ՍԿՍաԿ ԳՐՈՂՆԵՐՈԻ
ՀԱՄԱԳՈԻՄԱՐԻ՚ե ՄԷՋ , Ս • ԶՕՐԵԱ՚նԻ
ԻԱ ՑՄԱն ԽՕԱք-Ը
ինչւդէս գրա ծ էինք ^ Յունուար 13էն 10
Կրեւանի մ է յ տեւյի ունեց ա ծ է Հայա ս -
տանի սկսնակ գրողներու 5* • համա գ սւ ֊
մարը : Իացման խօսքը կատարած է Սա •
Զօր ե ան : Իր ՛շահեկանութեան հաւքար՛ կը
1'ւերկայաւցնեն^ ստորեւ :
Ա ք
մե1
՛՛ք
տաւա րոլ
ե, են..
եբէ
՚։ ւո ա
—
սարդ
դրողնե բէ Հերթական
կոնֆե
բան
-
սին
ծանօթանալու
եւ քննելու
մեր նո —
բեկ
րնկե բնե րի ստե ղծ աւլ
ո
րծ
ո
ւթ ի ւնն ե ր ր ։
ԵԼ ուբտխոլթեամ
բ պիտի
յա յտնեմ ,
որ
մ ենք
ունենք
արդ էն շնոր Հալի
սկսնակնե–
բի մի յոլսաաու
իսումր։
Ե"
Կ
՚ ՚ ՚ ֊ դ է է
"Ր
այդ
թ է ՚ ֊ ր էէնէ աւելի
մեծ
:
Բա
յց
մ իաժամ անակ
ես պարտ ք եմ
Հա–
մարում
ասել, ել թո՚լ
մեր
երիտասարդ
րնկերներր
իրենց
աո աշին
իսկ քա
/լերից
իմանան
, որ
՛ԼՐ՛" կտն
ո
ւթ ի ւն ր
որքան
պատուարեբ
, նոյնքան
եւ բարդ ,
որքան
Հ աճե
լի , նււ քնքան եւ տանշալից
ղործ
է ,
որովՀետեւ
ճշմ արիա արուեստի
եբկր
չէ
ստեդծւում
խաղ
ու պարով,
այլ
եբկուն–
ք"վ
I
տ քնա շան
ա չխատանքուի
:
Ուստէ
ւլրական ասպարէդ
մտնող
իւրաքանչիւր
երէաասարդ
մէչա պէաք է յէչէ
այս
պա
րաղ ան • • •
-
Բայց պաաաՀ ում է , որ չաա երէտա
-
սարղ
գրողներ
կաբծոլմ
են թէ դբակա
-
նութիւնր
կամ
գրելը ունի ինչ որ գաղտ
նիքներ ,
ոբ աւագ
գբողներր
էրրեւ
թէ
թաքցնում
են էբենցէց
;
Գրական
ձւտեղծադ
ոբծ
ութ էւնր ,
սէբելէ
րնկերներ
, շունէ
ոչ գաղտնէքներ
եւ
ոչ
ամէնքէ
Համար
րնղտանոլբ
մէ օրէնք , որ
պարղաբանես
կամ րացաարես
մի
քանէ
թօսքով
: Գրական
սաեդծագ
ործութէլնր՛՛–
անհատական րան
է , ինչպէս
երգիչէ
ձայ
նր : իսկական
գրողբ
գնում
է էր
ուրոյն
ՃանապաբՀ
ով , եւ իբ դրական
եբկր
քչու֊խ
է բերում
իբ սեփական
ինքնուրոյն
եղա
-
նակնեբով
: Այսաեղ
վճոակտն
դեր
է
խա
ղում
ինչպէս հեղինակի ընկալող ապա
-
րատը , այնպ է ո էլ նրա բնածին ճաշակր ,
որր պէտք
է կրթել
ու մ չակե
լ
օրինակելէ
Հ եղինտկնեբ
կարդ ալով
եւ
կարդացածէ
մասին
•
• I
խորՀելով
%
Ես չեմ սիրում խբատներ
կարդալ,բայց
կ՝ուդէի
յիշե ցնել ձեղ
լա յտնի
ճշմ աբաու–
թիւնր
, որ առ Հասարակ
քր՚՚՚/է
ուսոլ
-
ցէչնեբն
են
կեանքր եւ վարպետ գրող -
ն ե ր ր :
կետնքից
մենք սովորում
ենք
մար–
դտճանա
չութեան
, ա յսինքն՝
մաբդկա
յին
լա բա բե բութ էւննե
բ , Հ ոդե րանո
ւթ իւն
եւ
չաա
ու չատ
րտներ , ել
Որք ան գ ր ո ղ ի աչ
քր սուր է ,
նա կր տեսնէ
աւե լէն ,
քան
սովորական
մարդր
:
իսկ վարպետ
գբողներր
մ եղ սովոբե
-
ցնում
են, թէ ի՛նչպէս
ել ի՛նչ
ձեւով
սլէտք
է մ չակե
լ նիւթ ր , թնչ մէ^ոցնե
րով
«ՏԱՌԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(119)
<9.
ԼԳ
ԿՐԿԻՆ
ՀԱՆԳԻՊՈԻՄՆ
Յա
յանուեցաւ
փաթստականր
,
լսելէ
եղաւ
քեռի Պետրոսէ
որոտացող
ձայնր
,
ոբ նո լն մ իշոցին
նեբս
մ
տալ
մօրս վրանր
,
ուր նստած
էինք մենք
:
Ե" կանղնեցտ
յ , ել սլաՀ պանե լով
ա
յն
ժամանակի
քաղաքավարութեան
ձեւր
,
Համբուրեցի
քեռուս
ձեոքր ; Նա
Համ բու–
լ՛եց իմ ճակատը
եւ նստեցրոլց
իր մօա
է
Բեռի Պետրոսր
ղտնւում
էբ իր
տոգու
թիստ
ուրախ արամ աղ բութ եան մէշ , ինձ
եբեւաց
, ոբ նա
վ՚՚՚քր
էնչ Հարփած
էր
տ
Նա տարել
էր էր դերգաստանր
ման ածե
լու ել դառնում
էր
դբօսանքէց
:
Նա
ւլ արձա
լ
ղ էպի
ինձ
ա յսպէսէ
անկապ
էւօսքե բուէ .
-
ի՞նչ
ես չէնում
դու , լա
՞լ
ես ,
է՞նչ
է անում
հին աղուէսր • • •
մարղէկ
այս
-
տեղ Տալու
Համաբ
են ղործում
, էսկ
«նա»
այնաեղ
եւլիդինեբի
իչթանի
մօտ. Աստ
-
ուած
ոչ դիտէ
, ինչ սատանայական
որո–
դա յթնե
ր է լարում
• . . ել իր
«ճաեբէն»
երկրի
ղանաղան
կողմերն
է ուղարկում
:
Ի նչի Համ աբ , ի՝ նչ գուբս
կր դտ
յ
այս
յիմարոլթիլննե
րից • • . ։ Ե՛– դու,
քամէ
փչող րնկեբ , լաւ տեղն լ^կար ,
էնչպէս
մուկբ
մէլնոբսակի
մէշ. • •
ինձ պարդ
Հասկանալի
էր , թէ
քեոի
Պետրոսի
Հեդնակտն
ակնա րկութ
իլննե
բն
ոլմն
էին վերարերոլմ
: Նա
թօսում
էր
որսորդ
Ավոյի
եւ նրա
Հիւրերի
՝
էմ
բնկեբներէ
մասէն : Րայց
ո՞բտեղից
դի -
տէր
նա թէ ոբսորդր
, կամ
նրա
թօսքով՝
«Հին
աղուէսր
» գնացել
էր
եղէդ
էներէ
էշիանի
մօա,
այդ
մէ ղաւլանէք
էր,
որ
ես նոյնպէս
չէէ կտրող
իմանալ,
եթէ
կարոյի
նամա1րւ
իմ ձեռքբ
չբնկնէր։
Ե՛՛
ո՞րաեղից
յայանի
էր նրան,
թէ
ծերունի
որսորդէ
«ճաերր»
, ա յս ինքնկա
րօն իր րն–
կեբների
Հեա,
ղնացել
էին ղանաղան
կող—
մեր
։ծէ
է՚^նչ կասկածաւոր
մէ բան
կար
նրանց
վարմունքէ
մէշ, որը, ռրպէս
երե
ւում
էբ , րնգգէմ
էր քեռէ Պետրոսէ
Հա–
մակրութեանբ
: Այս Հարցեբն
էնձ Հա -
մաբ րոլորովէն
Հանելուկներ
էէն :
Այնու–
ամենա
յնէւ , էնձ թէստ
անՀաճ ո յ եբե
լ -
ցաւ քեոէ Պեարոսէ
արՀամաբՀական
խօս
քե րն այն մարղ կանց մասէն , որոնց
ես
շատ
պատլում
էէ : Ես
"՚֊գեցէ
որպէս
ա - |
սում են՝ նրա րերնէ
Համր աալ,
բայց
՝՝
այն
մէշոցէն
ներս մտաւ վանքէ աբեղա
-
ներից
մէկր : Գա կարապետ
Հայր
սուրբն
է ր , այն վարդապետր
, որ ա յնպէս
ան -
խիղճ կերպով
անբախտացբել
էր
մղղսէ
յ
Թո
բոսէ Հարսէն,
եւ երկու
թշուառ
զոտե—
րէ մաՀուան պատճտռ
էր դարձել
• • • :
Ա՛աբիամը
եւ Ա՛աղ թագը
վաղուց
էնձ
աչքով
լուռ
նչաննեբ
էէն անում , ոբ
չուա
վերշացնեմ
քեռի
Պետրոսի
Հետ
:
Նրանք
չատ
ուրաթացան
, որ աբեղայէ
յայտ —
նոլելն
րնդՀատեց
մեր
թօս ակց ութիւնր
,
եւ ես դուրս
եկայ
վբանից
:
-
Գոլ
էլի կր գա՞ս
մեր մօա , Ֆար
-
Հտտ
, Հարցրուց
քեռէ Պետրոսը
։
Ի Հարկէ
, պաաասխանեցէ
ես ։
Լալ
գնա :
Աբեղան
եւ քեոէ Պետրոսր
նստեցան
մէմեանց
չաա
մօտ ել մեզ րոլորովէն
ան–
լսելէ
ձա յնով
խօսում
էէն
Աա
յրս
նո յնպէս
վբանից
ղուրս
եկաւ
ինձ Հետ : Նա ասաց , թէ չատ
կր ցանկա
-
նար , ոբ ես նրա
մ օա
մնա
յի , բա
յց որով–
Հետեւ
ծե բունէ
որսորդի
րնտանիքր
եկած
էր առանց
տզամաբդի
, չէ
ուզում
ինձ\^
բաժ անե
լ նրանցից
, միայն
ցանկանում
է ,՝՛^
ոբ ես դոնեա
ցե բեկներն
ան
ցուցանեմ։^
նրա մօա
. էսկ դէչե
բնե
րը
Ա
՚աբոյէ
^'՜]
Ա
արղարէաէ
մօա մնամ , չէցէ
թէ
նրանցճ
մէ վտանգ պատատէ, ոբովՀեաեւ
ութ
—Հ
աալոբնե բէ մէշ շաա
անկա րդոլ
թ իւննե ր
՛յ
էին
լէնում
:
Բայց թոդ
քոյրերս
այս դէչեր
մնան
էնձ մօա,
թնղրեցի
մօրիցս
:
^
Հա մայբէկ,
մենք կր մնանք
Մարո
ւի մօտ, ասաց
Մարէամր։
Լաւ,
մնացէք, ասաց
մայրս,
ել կր
կին
ինձ Համբուրելով
, ՃանապաբՀ
զը -
I
ձՈԻ՚սՁք՝ ԿԸ (Յ-ՈՂՎԵՄ • • •
: Հ ո ւ նձք կը մսղ վ ե մ մանգ աղո վ ,
:
— Լուսնակը եարս է —
• Ակօս ակօս ւ1՚ան գալով ,
•
— Սիրւսծըս հարս է :—
• Գլխեբւսց եԱ՛ ու րոպիկ ,
I
-
Անո՜ւշ են հովեր
-
• Արտերու մէջ թավւաոիկ :
:
— Մ ա ց ե ՚ ՚ ր ն են ծո վ եր ;—
: Ցորեն, կակաչ, կարօտով ,
;
— . կաքաւր կ ո ւ լ ա յ —
• կապեցի մէ՛կ նարօտով :
I
֊ Տ ե սքերն են հինա ;
֊
• Հասկերուն մէջ , վ երե ւ էն ,
•
— Ասուպը անցաւ —
: իս տղե րը միւււոն կը ծորեն :
•
— Դ էմքր լ ո ւ ս ա ց ա ւ ։ —
: ՚ք^անի՜ խո ւրձե ր շաղերով ,
;
— Վ արդ ենին թ ա ց է —
; կս կապեցի խաղերով :
I
~ Ծ օցիկը րաց է : -
: Արտըս խոգանով մնաց ,
•
— կ ՚ ե ր թ ա ՜ յ լուսնակը —
: Դ֊էցերով լեռ եմ շինած :
•
— Սիրտըս է կրակ : —
\ Մանգադրս քարին եկաւ •
:
— Եարըս ե ա ՜ր ունի —
: փարէն լորիկը թը ռ ա ւ :
:
— Լե՜րդրս կ ՚ ա րիւնի : —
:
ԳԱՆԻԷԼ
ՎԱՐՈԻԺԱՆ
ւււ եղանակներով
աբտա յայտել
այն,
որ
ւինի
Համոզիչ
ու վարակիչ
Հ
Ուստէ
ել ե–
րիաասարզ.
դբողր պէաք
է մեծ
ուչա
-
զ րութեամ
բ ուսումնասիրի
վարպետ
Հե ֊
ւլինաէ^ե
րէն , ոչ թէ
նրանց
Հեաեւե
լու
Համար , էնչ կր լէնէբ
մէ պարղ էպէդո
-
նութիւն,
այլ նրանց
օզնութեամբ
Հասու
լէնելու
ղրական
աարբեր
ձեւերի
, նրանց
օգնութեամբ
իր սեփական
ձելերր
ու ի -
րեն
զանելու՝
իր ինքնուրոլն
թօսքր ասե—
լու Համար : Գրողի
Հտմար
տմենագժուար
խ ն դ ի ր ը ի ր ե ն գտնելն է,
եւ ա^ա
սբաս
պիաի
ձգաի
իւբտքանչիլբ
երիաասարգ
ղրող
, եթէ նա ցանկանում
է
զբազուել
գ ե ղ ե ց ի կ գ ր ա կ ա ն ո ւ թ ե ա մ բ
:
Եւ֊ քանի
ոբ գբա կտն
ութ
իւնր
լ ե գ Ո ւ ի
ա ր ո ւ ե ս տ է ,
ուստի
գրական
ասպարէզ
մտնող
իւրաքանչիւր
ոք պէտք
է գերա
-
զանց
իմանայ
իբ մայբենի
լեզուն
,
աւելի
քան
լեզուարանր
% իսկ
մեզանում
, գրժ—
րաթտարար
, կան
մարզիկ,
ոբ
մայրենի
լեզուէ աղքատ
իմացութետմր
կամենում
են դառնալ
ղրող : Գա
մեծ
թ իւր իմաց
ու—
թ ի լ ն է : Ո՛ք լաւ լեղու
չղիաի
եւ
լեղուի
ճա չտ կ չունի
նա երբեք
չ ի կա բոզ
յա -
9ողել զրակտնութեան
մէշ :
Այս
ամ էնից բացի՝
եր իաասա րգ
դբոդբ
պէտք
է իբ մէշ ամբարի
չաա
գիտելիք
—
նեբ , րագմ ա կոդմ ան ի գիտե լիքնե ր
՛դրանք
1՝; մ ի մ ա ս ն ա գ է տ ի գ ո ւ ց է
պէտք
չ ե ն
ա յ ն
ք ա ն , ո ր ք ա ն գ ր ո ղ ի ն ,
լէնէ նա
բանաս
-
տեղծ , աբձտկաղէր
, թէ գբամաաուրդ
:
Մանաւանդ
այսօրոլայ
գբողր, պէաք
է
ունենա
յ մեր
քչպոթա
յէ
( զ ա ր տ չբշտն
)
րւսբգ
ու բազմաբովանգակ
կեանքէ
էմա–
ցութէւնր
, տոզորուած
լէնի նրա առաշա–
լոր գադավւա
բնե բով ,ա յլապէ ս նա չէ
կա–
բոզ արտա
յա քտել մեր
ժամ անակր
:
Այ"
մ ի քանի , թերեւս
իսստպաՀանշ
,
իսօսքե րէց
յետո
ք , թոյլ տուէք , րնկեբնեբ
,
սբտանց
ոզշունել
ձեբ մուտքր
ղրակա
-
նութեան
մէշ։ Եկէք,
"էբելէ
րնկեբնեբ
,
ել նոր, բազմաձայն
երդերով
ու նոր դոյ—
ներով
Հաբստացրէք
մեր
դարաւոր
ու
միչա կորով
ի
ղ բականութէւնր
է
Ջեղ
բաբի գալուստ
։
բեց
։
Երբ փոքբ
էնչ ^ եռացանք
սալմասաեցէ
ոլխաաւորներէ
էշեւանէց
, ես
Ք՚^յբերէցս
Հւսբցրէ , թէ մեր քազաքացէնեբէց
ո՛^վ -
քեր
են եկած
:
Նրանք
յայտնեցէն
մէ քանէ անուններ
,
իսկ
Մաբիամր
աւելացբուց.
Գիտե՞ս
, 3>աբՀաա , Աօնան
էլ
եկել
է մեզ Հետ՛
նրա
Հայրն
էլ, եղբայրն
է լ
եկել
են : Հէմա
թնչ կ՜՛ասի, եբբոր
աէր–
ռէրր
քեզ կր աեսնէ
:
Ր Ա ՖՖԻ
