Յ Ա Ռ Ա Ջ
ՇԱԻԱՐՇ ՄԻՍԱՔեԱՆԻ
ՅՒՇՍՏԱԿԸ ՇԱՒԻԼԻ ԱԷՋ
Կիրակի առաւօա
հալիքի
նռրաչկն
եկԼ–
ղեցին
լեցռւահ էր րնկերներռւի եւ րարե
–~
կամներռւի
, ռրռնք եկահ
էին րռրղ ելու յի~
շաաակր
^աւարշ
Մ իսաքեանի՝
իր մ
աՀ
ուան աարեքիցին
նուիրռւահ
ՀոգեՀան -
գ ի սաին աոթիւ :
Եկեղեէքւո
ք կիւյ սրաՀին
մ է ^ աեղի ոլ ֊
նեւլալ, յեա
Աքաւոարաւչի
, Հռւլեճաշ մր
կաղմակե րւգաՏ–
աեղւռյն
Արղռւթեան
խռւմրին
կռղմկ
, Հովանաւռրոլթեամր
Հ •
6՛
գ. Փարիղի
կոմիաէին է
Ընկեր ԱաՀակ
ՏովՀաննէոեան
յանուն
ՀՏ1ր1՛ կոմիաէին
իր րացման
խօսքին մէ^
նաթ
յայանեց
յարղանքի եւ
մեծարանքի
անթառն
ւրլա ց ո ւմնե ր ր Հա
քոէ.
թեան մեհ
ղաւկին. Դ՛աշնակցական
անկաշառ
ղեկա–
աիա
րին
Հ
Ասլա , ողե կոչեց
ողբացեալ
բն
կեբոշ
յիշաաակբ
, վեր
Հանելով
անոր
իսիղաթ
նկարաղ իբր եւ
Հայբենասիրական
ողին։
Բացի
իր ամէ -
նօրեա
յ
թմ
բաղ
րա կաննե
բէն
, րսաւ,
ռ -
րոնք
Հաճոյքով կր կարդացուէին,
ասլա–
՚-որիչ էբ նաեւ իր կենդանի
իսօսքր : Մեր
բեմերու
փնառուահ
րանաիսօսն
էր : Յէբ–
բանսաՀա
յութիւնբ
երբեք
սլիաի
չմոռնա
յ
՚ւէնքր,
ոբովՀեաեւ
բաթտորոշ
շրջանի
մր
անիկա
դարձաւ
առա
^որղ
, ճամրայ
ցոյց
առւալ
ղաղթական
Հայերուն
ել
մեեասլէս
սաաաբեց
ուղգ ապաՀսլանման
գոբՆին ;
Հքաւար
շ Ա իսաքեան
եբկար
աարիներ
սլի–՝
սւի ապրի
մե
բ
Հող իին մէ^ :
ճաշէն եաք րնկեբ ԱաՀակ
ՏովՀաննէս–
եան առածին
առթիւ
խօսք աուաւ
լնւկե
բ
Հբանա
Աամուէլի, որնաթ րսաւ թէ Շ"՚–
լ
իլի
մէշ ունինք
թաղուած–
րնկերնե
բ եւ
՚իաչնակցոլթեան
ղաղափարին
ծ
՜առա
լո՜՚լ—
նեբ
, ինչսլէս
իչխան եւ ԻչթանուՀի
Աբ -
ղութեան,
Բմ, Տ– Տէր Գալիթեան։
Ա–
մալսարանի
կեղբ. Ա՝ աաենա գա
բան
ի սր -
րաՀին
մէշ րացման
Հանղէսբ
՚Լաբումանի
—՝–11
/նոլան Յուշաաաիսաակին
: ՚քյեբկայ
սլիաի
Բւէան եւ իւօսյ։ առնեն
սլեաաէլան ել
աա
շ—
կան անձնաւոբոլ
թիւններ
,
ինշսլէս
\աթա՛
քերթալի
այրին,
որ
Բաղաւղլանքա
քէն :
ճառերր
սլիաի
I
ն կ
ա բի
ա
ո. -
Չսգային
ղրկուին
էասքսա֊է
։1
ւՈ՜ւդ
^դու լո
ր դա
ղո
լթ^ւ
ե
ր ո
ւն
յ
֊
Նսյն օբր, երեկոյեան
, Պրիւսէլի
մէշ
էոե
քք
ե սլիաի
ունենա
լ ՝Լա
ր
ռ ւմ ան ի ել Հալ
մշակոյթին
նսւիբսւած՜ փառաաօն
, ուր
սլիաի
իսօսին
Լիւ
–.թ
- Անտրէ Ա՛աբսէլ
, .
Նարդունի
, Բ . 0՚օփալեան
, կ . Փօլաա -
եան , ւԼաՀԷ Բաչա եւ ուրիչ^ւեբ :
Երկուչաբթի
,
1 0
Փեարուար
, երե -
կոլեան,
սլե
ւմ ել Հայ ուսանուլնե
բու
կաղ
մակե րսլութեամր
, աեղի
էլ ռւեենայ
^Լա -
րումանի եւ Հայ ղբականութեան
նուիր -
ուահ
երեկոյ,
սլիաի
իսօսի
Լիւք - Անտրէ
Մ աբսէլ :
ԵՐՈԻԱՆԳ
ՐԱՄՊՈԻԲԵԱՆ
սլա
անգրադառնալուէ
լիւկեր
^աւարշին
,
Ալա
ակե բաց ուց անոր
էլե
անքբ
իր երիաս՛–
սարղ
տար
իքէն
սկսեալ : Օիչեց թէ քր
ղ աղաղին
առշեւ
րնկերներր
թօսք
աուահ
էէ՛ն չարունակել
իր ւլոբծր եւ քալել
այն
•ճամբայէն, գոր ղծահ էբ
Յաււաջ^
Հիմ -
նուղ էւր
-
էէ,մ բ՛ո՛ւ րասլե ար : Ա յսօր
ուրա -
("՛՛՛ւէ՛ է ՝>ասաաաել ռր ղոբհադրու՚ոհ
է
"՛յ՛ւ
էսոստումր : Եւ այդ իսկ է
լաւաղոյն
յ՛"Ր՛ւ "՛՛՛՛ՔԲ անոր
յիչաւոակին։
Ընկեր
Հր -
րանտ
Աամուէլ, որ մօաիկ
ւլորհակիցն
ու
մտերիմ
րնկերր
եղահ է Շ
՚Ս
՚-արչ
Մէ՚ս՚՚՚ք–
եան,
յիշեց
նաեւ ղԱառաշ^ի
ղերր
ֆրան–
սաՀայ
ղաղութին
մէշ եւ այլուր ել ՛էե
լ՛–
շացոլց
իր թօսքր՝
անղամ
մր եւս րերե -
ւ՛՛՛է է՛ր յա րղանքր
անոր
յի շաաա կին
ե
ւ
1լրկնելով
թաղման
ատեն
րսահր
- Շ՛"՜՜
րունակել
Յաււայ
^ւ
օաար աստդերու տակ
,
՛ք ւ՚^չե
լ–
"Բ կարե լէւ րլլա
լ
դա
յն
Հ բտտտբա–
կել աղատ
Հայրենիքի
երկնքին տակ է
Ընկեր
Պ. Զսլու քճեան
յիչեց թէ աոա
շին
անղամ
ճանչցահ էբ Հ^ալաբչ
Մի -
սաքեան
ր ՊոԼԱՈյ «Արհիւ՜» դրատան
մէշ ,
երբ
՛լեռ. ղսլրռցական
աչւսկերտ
էբ : Տ
՛Ա ՜
րիներ
վերշ
կրկէւն Հտնդիպահ
էի
Բ^կ •
^ աւար
չին
, Փաբիւլէւ մէշ երբ անիկա ՛էա -
ւ՛ք՛է Ղ^՚^Ք էր ՜՛ Ը^Կ^ՐՐ
Ժձ"՚^&
ք^է ^՚" ՜
ւ՚սրչ
է՛ր «Տաոաշ^ով
աչթարՀ
մր ստեղ–
հ՜ահ էբ , հւՅտռաշ՜»էւ
աչէսաբՀր
, ել երբ
Հ^տւարչ
մեռաւ
, բսին թէ
Յաււաջ^յ#
արե
ւր մաբեցաւ։
ճիչղ է, շարունակեց
րնկե
րր, թէ արեւր
մաբեցաւ,
բայց
անոր ճա–
ո տղա
յթնե
բէն
տաքցւսհ
աստղերր կբ շա -
բ ունա
կեն
տանիլ
անոր
ղ ռրհր
, նեբշրն -
չոլահ
իր ողիոէէ Հ
Յանուն
Լ. 3՛ Գ՛ Նոբ Աերունղի
կեդբ.
վարչութեան
էսօսյ» առաւ
րնկեր
Գրիդռր
Փտփաղեան : Երիտասարդ
րնկերր
րացա–
տբեց այն մեհ յարւլանքբ
ղոր ունի Նոբ
Աեբունգր
Հանղէպ
իբ կնքաՀօր
, քանի
որ
էւնչսլէս
մէւչա չեչտռւահ
է, ան
ամէնէն
շ՛՛՛տ մօտ էր եր իտա սա րգութեան
եւ կր
IIոլբղոլրար
անոր վրտյ : Ընկեր
Փափաւլ
եան րսսւլ
ա
Հաեէ
,կ իբ
՚ բ ի ք ի ն
բնկե
ր Հ^ալաբշր
կ՝ րնդսւնէ
էւն
էւբ բել
Նոբ
Ա ե բուն՛ւ
էւ անղ ամ
:
3 է՛շեց
լետո
լ թէ Նռր
Լք ե րունղ
էւ երեկոյթէ։
մ ր , ր1էկե ր
^
ալա
բ շ
Հա կառա կ էւր անՀանղիստ
։իիճակէւն
եկահ
էո էսօսե լու , որովՀետեւ
էսօսք տուահ էր
երիտասարղնեբուն
1 եւ եբր ինք ,
լ^կեբ
Փափաւլեա՚քւր
, ռւղաՏ՜քէր
ղէւնքր տուն աս։—
նէ։լ , չէր ձղահ , րսելով
«գուն
Հոս տշ -
իւաատնք
ունիս
, եւ քու աշիսաաանքւլ
իմ
առալշութ
ենէ ս կւււրեւոր է ՝» :
քւյօսք աոաւ
նաեւ
լնկեր
կաբսլիս Յտ -
կռբեան ոբ իբ կարգին
յի շեց
րնկեր
^ ա–
ւռ-բչէւ լնկեբական
եւ աւ^ւիւ
բնալոբռւ -
թիէնւո , լուելց՚էւելով թէ ամէն
Հալ որ "՛յ—
սօր
Հալոլթեամբ
կամ Հւսնբա
լէւն
ղ ոբհռվ
կր ղբաղէւ , ա տէւ կսւ
3 ա 1ւա 0 ^/1*
կր ոլ ՚" ր -
՚ոինք
։
/Սօ՚՚ք աոէւն նաեւ Տիկի^՛
Աս՚թենի1լ
Տ է ր~
Գաւթեան
,րնկեբ Րենօ , րնկե ր
Գր1"Լ "Ր
կիլլեան եւ ամէնէն
վերշ րնկեր
կ. ՄեՀ–
եան է
Ընկեր
Մ եՀետն
լրիւ, պատկե
ր մր տր -
լալ
Շաւարշ
Մ է՚՚՚՚՚՚քես՚նին
, իբրեւ
մարդ,
0
«ԿՈՄԻՏԱՍ»
Մ,/ս է վերնագիրր
Հայ մեհ
եբղաՀա–
նէւն մասին
եւլահ
առա
շէւն
Մ ա՚ոենաղի
—
աութեան
, որ Լոյս րնհտյուահ՜ է
Ա՛
Մ իասն իկեան
սլե աական
ղ րագա
բանին
կողմէ է
Գրա՛ւ՛ս րանի
նաէսկին ա շիւատա կիցնե -
բէն
Նիկոլայ
Ր՝էյմռւրաղեան
, աւելի
քան
տասն
րՀ ինդ տարուան
մ եդուաշտն ա շխա–
սւանքի
մր չ^էորՏ իլ , կարուլացահ
է իմի
բերել , Հտւաքել եւ կաղմել
կոմ
իատսի
ա շ իսա ՛ո ո ւթ
ի ւն ե րն ոլ անոր
մասին
եղահ՜
նիւթերր
, որոնք
սփռուահ
էին պաբբե -
րական
մամուլի
էշերուն
մէշ, էսկ մէկ
մ ասն ալ լոյս տեսահ է առանձին
ղրքե -
բռվ
՚. Այո Մատենադիաոլթիւնր
,
թէեւ
Համառօտ
, կ՝լՐւդգբկէ
աւելի քան վաթ
սուն տարիներու
վրայ ատբտհուոդ
ժա —
մանակաչրշան
մր, ել ամբողջական
է
Հնա րաւո բութե ան
նե
բահ
սաՀմաններուն
մէշ:
Գրքին
առաշին
րամնին
մէշ մատենա
—
ղրուահ
են կոմիտասի
ղբի
առահ
եւ
դա
չնա
ւո բահ
մողովրղական
ե բդեբր
Տ
^••յԴ ք՚ՐՔՐ. ԿէԼ "Կ"Ի
«Աղդային
օբՀնէն -
քուէ» , ղոր կոմիտաս
ղրահ է
պատանի
Հ ա ս ա կին՝ ճեմարանի
ա շակեբա
եղահ
մամանակ։
ԱյնուՀետեւ
մամանակադբա
-
կան կաբդուէ նկտբտդրուահ
են
անմաՀ
I րամ շաաւլէ տ ին
յօդուահնեբր,
որոնք
վառ
կերպով կր վկտ (են Հա
յոց բառ ու
բանի , գեղշռւկ եւ եկեղեցական
երղեբռւ
Հմուտ գիտակ ու յօրինող
կոմ իտաս
ի ան
սպառ
եռանդին ու Հայրենանուէր
աշթա–
աանքին
մասին ;
Առանձին
ղլէոու
մր մէշ
մտաենադբուահ
են
կոմ իտասի
բանաս աե
ղհ ո լթ
ի ւենե բ ր եւ
էսմ րաղրահ
տաւլա րաննե
ր ր% Ալստեղ
ներ–
կա յացուահ
են ա յնպիսի
նիւթե
բ ,
ինչպի
սին
են
Հա յադէտ
Մ անուկ
Աբեղեանի Հետ
կաղմահ
«Հաղաբ ու մի թաղ»
ժոդովրր -
գտկան
երդերու
առաշին
եւ
երկրորգ
յեսնեա1^երր,
իբ «Հայ
դեղ^ռւկ
պար»ր.
իբրեւ
Հտ յրենասէ
ր , իբրեւ
Հ րապա րակա–
՛յ ի բ , իբբեւ֊ Գա^^տկցական
ելիրրեւ
դր—
րսււլէտ։
Շեչտեց
մանաւանգ որ եթէ Շա
ւաբչ
Միսաքեան
դարձաւ
Համաժ-սղովբ—
գական
գէմք
մր, իր իսօսքր լսուեցաւ ա -
մէնոլն
կոդմէ եւ րնգունուեցալ
ամէնէն,
մէւակ ւղաաճառն
աքն էր, որ ամէն
բանէ
տռ աշ եւ ամ էն բանէ վեր անիկա
բա րռ -
յական
Հ եղէւնա կո ւթ իւն
մ լն էբ է
Օր. Աս՛ողիկ
Բէօսէեան
երդեց « Հայ -
րիկ - Հայբիկ»ր
, Օր՛ Շաքէ
3
"՚է^՚՚՚ննէս–
եւ"ն արտասանեց
Շ •
Միսաքեանի
մէկ
էսմրտգրականր՝
«Պ՚ստնէչին
վբայ» : Ընկ •
ԱաՀակ
Յ՚՚՚իՀ աննէսետն
երդեց
«Աիբուն
Հայրենիքր»
, րնկեբ
Բաքոսեան
«Ան -
աունէւն» :
Տէր
Յարութիւն
ք^նյ.ի
պտՀսլտնիչէն
վերշ
, յոտնկա
յս երդուեցաւ
«Մ
չ ՚ " կ Բան
ուոր»
ր Հ
ՇՐՋՈՒՆ
ԹՂԹԱԿԻՑ
« Զեռաց աետրակ
Հայ դեղշռւ^կ
Համ ե ր–
՚լի»ն
, եւայլն ;
Գրքին
մէշ լնւղարձակ աեղ յաակտց -
ուահ է կոմիաասի
մասին
լոյս
տեսահ՝
ղիրքերուն,
յոդուահնեբուն
եւ ուսում -
նասիրոլթիւններռւն
: Առանձին
ղլուիս մրն
ս֊լ յտա կաց ուահ էկոմիտասի
մ ասին
ռու–
սեբէն
լեղուով
լո յս տեսահ
յօղ ուահնե -
րուն :
« կոմէւտաս»
մատ ենադիւո
ո ւթ
ի ւնր ար —
ժէքաւոր
դորհ է կոմիտասի
կեանքն
ու
մեհ վասաակր
ուս ումնաս
էւ ր ե լ փափա -
քալնեբռւն
Համար Հ
X
ԳԵՐԱԱԱՆՈՒՀԻ
ԱԻՐԱՆՈՅՇԻ
հննդեան
Հարիւրամեակին
առթիւ
յիչատակի երե -
կոյ
մր կաղմակեբպուտհ
է Թիֆլիսի
մէշ
Վ^րաստանի
դրողնե
բու
մ իութեան
տան
սրաՀէւն
մէշ։
Աիրանսյչի
կեանքին ել բե
մական
գորհռւնէ
ութ եան
մ ասին գեկու -
ցում կարղ ացահ է ա յս առթիւ
Երեւանէն
մասնաւորաբար
Հ բաւի րուահ
թատերա -
դէտ
Ո՛ . Զ ՚ ՚ ՚ բ ե տ ն : Ապա,
Աիրանոյչի մա
սին
յիչողռւթիւննեբ
պատմահ
են ղերա -
սաններ
Ա. Բերոյետն
, Լ.
ԱլլաՀվերդ -
եան, ՊտՀարէ , Մ • Մարռւթեան
: Ւսկ
րտնաստեղհնեբ
Հ • կաբաեան եւ Ո՛ ՚ Գտ–
ւիդով արատս անահ են Ա իրանո
յչի
նր -
լ
ի ր ո ւահ
սեփական
բանասաեղհռւթ
իւն -
ներ է
ԳԱՒԻԹ
ՅՈՎՀԱՆՆԷԱ
ԵԱՆ,
Ո-ռւմտնիոյ
օփերա
յի
մ ենա կաաա
րնե
բ էն ,
Երեւանի
Ալ՛ Ապենգիաբեան
օփերային
մէշ
յաշո–
ղութեամ
բ երգահ է «Տ րռւբադուր»
, «Եւ–
դենի
Անեղին»,
«Գիկօլեթթօ»
,
«Բաբ -
մէն» , «Սեւիլետն
Ատփբիչր»
օփերանե -
բուն
մէշ–.
«ԱՈՎ • ՀԱՅԱԱՏԱՆ>–>ի մէշ Հբաաաբակ -
ուահ
յտ յատ րար ութենէ
մր
Կ՛՛էմ
անանք
որ Հայաստանի
պետական
սէմֆոնիկ
նր–
լագաթռւմբր
Յունուար
\ ^ ի ն
Համերդ
մր
տուահ է՝ ֆրանսաՀայ
թմրավար
Օ^ան
Տ ուր եանի ղեկավարութեան
տակ է
ԵՐԵՒԱՆԻ ՈՒ ԲԻԷՎԻ
Փինկ - Փոնկէ
աթոյեաններոլ
մրցութիւնր
վեբշտցտհ
է
յօդուտ
Հայ
մ արղի1^եբոլն
\Տի դէմ
2 0
կէաով ;
ԱՏԱՑԱՆԲ
ԱՐՄԷՆԻԸՆ
ՐԸՎԻՒ,
Գեկա.ի
թիւր ,
Հայրեքւիք
Հբատարակչականին
, Պոսթրն
,
տարեկան վեց տոլար :
ԱԿՕԱի
1 9 5 7
Նոյեմբերի
թիւր
, ամսա -
դիր
գրականութեան
եւ արուեստի
Հրա -
տարակռւթեան
, ճեմարանի
չրշանալարա
ոլսանողաց
մ իռւթիւն
,
^էյբ"՛–^ •
Տարեկան
՚էեց տոլս՚բ :
ՀԱՅ
ԿԵԳՐՈՆ,
1 9 5 7
Գեկտ.ի
թիւր,
Ամսաղիր
դրական,
կրթական,
կրօնա -
կսւն , Պ ՚ Այբէ" » պաչտօնաթերթ
Հա
լ
.
Ա–
ռաք • եկեղեցւոյ
կեդբ. վարչութեան
:
ՀԱՅԱԱՏԱՆԵԱՅՑ
եկեղեցի,
1 9 5 7 ,
Գեկտեմբեբ
, պաչտօնաթերթ
Ամերիկայի
Հա
յոց
Առաշնո րդա
րան
ի
է
«ՅԱՌԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(117;
ԼԳ–
ԻՈՂՈք՝՝ ՎԱ՚ՍԱԿԱ՚ւ, ՍՐք^ՈԻԹԵԱ՚Օ ԴԷՄ
Այժմ
Հասկանալի
էր ինձ մղղսռւ
ցան -
կութիւնր. նա կամենում էբ չաՀուել
իր
«թեղճից»
, ոբպէս
իրան պատկանող սե -
փա կան
ո ւթ
ի ւն ի ց , եւ չէր ուղում
վաբձել
վարգասլետներից
էւր Համար
անօդտաւէտ
պայմաններով
: Թողեալ
այդ , ես
մղգսի
Թռրոսի
թօսքերի
մէշ նկաաում էի ոչ
միայն
բո՚լոք
դէպի
՚էանական
աբեւլանեբի
ՀարստաՀարռւթիւնր
, այլ մի դառն
ատե֊
լռւթիւն
ղէպէ
նբանց սրբագան
անձնա -
լոբութիւնր
, որր սլէտք չէ լինէբ
առանց
ի րական պաաճաոնե
բի \
-
Երեւո՚-մ է , վաբդապետներր
քեղ
Հետ
այնքան
լաւ չե՛՛ն, մգդսի
Թոբոս ;
Վարդապետնե՞ր
. • . կրկնեց նա թոր–
Հրդակտն
ձայնով։–
Ի՞նչ կ՝ասես , եղ -
բայր,
դրանք
մաբդիկ
չեն. իսաակ սեւ
սատանանե
ր են • • • ; Գրանք ա յն
մ
ւլդսուն
Հաց կր աան , որ նբանց
ամէն
աս՚սհէ՚ն
պաաասէսանէ՝ • «Հտ» : Բայց
մղգսի Թ"–
րոսր մէկ դբուստ
մաբգ է , նա չէ կարոդ
վատ
բանին
«Հա»
ասել.,.;
Առ Հասաբակ ես նկատում
էէւ, որ մաբ–
ղիկ ա յն
ժամ տնակ
միա
յն
շե րմ եռանդ
են
ղէպի
վանքեբր
ել
ւլանականնեբր
նրա աբեղաներր
երբ
նրանցից
Հե -
ռու
են : Ոբի րնդՀակառակն
, ես
տեսնում
էի , ոբ վանքերին
մերձաւոբ
ժողովռւրղր
չափաղանց
դղուահ– էր նրանցից
• ի՞նչ էր
ղ րա պատճառր
, ես չւլ իտէի
. միա
յն ե բե–
ւում էր նբանց մէշ մինչեւ
անդամ
թեբտ–
Հաւաաութիւն
այն սրբադան
աեգերի
մ՚ս–
սին,
որոնք նուիրական
էին ամէն
միՀա–
յէւ Համար։ Շատ անղամ
մի
դործս՚րանի
կտռա՚էալ՚չի
վատութիւնր
հնուցանում
է
յաճաթորդնեբի
մէշ ատելութիւն
ղէ"քի
նո (նէ՛սկ
ղ ռրհաբանի
Հ իմնա
ր կու թ իւնր :
Արղ
եօք այս օրինակր
չէ՞ր
վերաբերում
եւ մեր արեղաներին
եւ մեր վանքերին :
Ես եբեթա
յութ իւնից
ունէի
փ՚՚քբ/՚կ
իսո րամ ան կութ
իլն , սա տանա
յի
սլէս մա
նել
մարդու
գամաբում
, եւ որպէս
ա -
սում են , նրա
ռւղեղր թափտալ։
Լսելով
մւլդսի
Թոբոսի
վերշին
խօսքերր,
թէ
վաբղապեաներբ
ա յն
ժ ամ անակ
մ էւա
յն
վարձաարռւմ
են վանքի
սպասալորնե
ր ին
,
երբ
նրանց կամքին
Հլու.
հառանեբ են
ղառնում
, որոնք
նրանց
իւրաքանչիւր
թօսքին
, որքան եւ վաա
լինէբ նա , կր
պաաաս թանեն
«այո»
, - ես սկսեց
ի ա–
ւելի Հետաքրքիր
լէ՚նել, թէ ի՞նչ էբ պտտ
ճառ
տուել
մղդսու
գժդոՀ ութեան
րւ Նա
թէեւ
թիստ
դժուարոլթեամբ
, այսուա -
մենայնիլ,
պատմեց •
Մ ենք
երկու
եղբա յրներ
է ինք • իմ պս ֊
տիկ
եղրայբր
պսակռւեց
, մի ամիս
չան
ցաւ՛
մեռաւ։ Նրտ Հարսր մնաց աանր այ—
րի : Մէկ օր մեր կարապետ
Հա
յր
սուրբն
էւնձ կանչեց
իր մօտ, ասաց՝ -. «Մդգոէ
Թոբոս
, քո եղբօր ^էկր է^նչ կ՝անէ տա
նր» : Ե" պաաասիսանեցի
Հայր
սուրբ,
հառայ եմ աշիգ
, ի՞նչ պէտք է անէ , իս
երեխեբքին
շորեր կր կտրէ, կլւ կաբկտէ
,
թոնիր կր վառէ , Հա , այդպէս աան րտ–
ներ կ՝անէ : իմ կնիկր
Հիւանգ է , իմ
երհ–
է ՚ ՚ ե ր ք ր նա կր սլաՀԷ : Վարդասլետն
ասաց՝
Այ՚է
Բ"՚նեբից
քեղ
ի՞նչ թէբ, ղու քո
եղբօր
կնէւկն ուդարկիր
, թող գայ
վանքի
ոչթաբնեբրկթէ
, այս գռրհից
քեղ
Համար
չատ
ցաՀմունք կր լինի՛
եղից,
պանիրից
,
րուրղից
իր Համար
«քալաֆոլբ»
կ՝անէ ։
Բե՜ղ էլ սուրբ
Սքանչելադորհի
մասունքր
կր տամ , կ՚երթաս
Թաբբիղու
կոդմ
երր
)
կր սլտտես» : Ես ուբաթացայ
, այն ժա -
մանակ
մի քանի
Հաբիւբ
դռւբուչ
սլարաք
ունէի,
մաահեցի, Հա, Աստուահ
ողոր -
մաց, պարաքերս կր աամ : Մէկ էլ միա,^
արի՝
Լ""– \ էմ եղբօր
կնիկր մէկ ամ -
սուայ
շաՀիլ
Հարս է, հալայ
իր
մեռելի
ւ^եւի
մէշն է, ես ինչպէս
թռցնեմ, որ նա
դնայ
վանքի
ոչխաբնեբր
կթէ
յ
կ՝ասե.ւ
թէ
, սատանան
ինձ խելքից
Հանեց , ասե
ցի ՝ ի^նչ կա
յ , մ եբ
մ ղդսիների
չաաեր է
էրիկներն,
Հարսերն,
վանքին
հառայոլ -
թիւնւ էլանեն,
միաբաննեբի
Համար Հաց
կր թխեն , նրանց
շորեբր կր լոլան , կր
կաբկտեն
, վանքի
սլանիրր կր մակար —
դեն,
ի՚֊ղ կր Հանեն
, րո՚֊րդր կր մանեն ,
ի՞նչ
ղլուխ գ ցաւեցնեմ - վանքի
Համաբ
տանտիկնութիւն
1լանեն
յ //Ճ.
ա յն
1^իկ–
ների տդամարգիէ^
աւելի
պաաիլ
ունեն
Հայր
սուրբեբի
մօտ, լալ ռւառւմ
են , լալ
խմում
են , լալՀտգնռւմ
են ;
ի՞նչու
մ ղդսի
Թորոսր
նրանցից պակաս
մնա
յ
է
Ես կարապետ
Հայր
սուրբի
Հրամանբ կա–
աարեցէւ » իմ եղբօր
կեէւկր դնաց
վանքի
ոչթարնեբր
կթելու
, ես էլ տռա
յ
սուրբ
Ս քտն
չե
լա դո բ հ ի
մ ասունքր
, գնացի
ղ էպէ՛
Թարբիղոլ
երկիրր
։իմ
ժոդովաբաբոլ
-
թիւնւր քաչեց
աւելի
քան կէս տարի
ւ Երբ
դարձայ
տուն ,՝ տեսնեմ
, Հարսր
1կայ ։
-
Ո՞ւր է մեր Հարսր,
Հարցնում եմ իմ
կնկանից
Հ Նտ պատմեց
, թէ՝ «Հարսն ա–
մէն
օր կր գանգատուէր
, չէր ուղի վան -
ՔՐ գնալ. Հայր
սուրբր մաբգ
1լռւդարկէբ
,
կր աանէբ : Հայր
սուրբր
կ՝ասէբ՝ Ք^Ղ
մղգսի
Թսրռսն է առւել, որ վանքի ոչ -
թաբնեբր
կթես , դու քռ
իղՄ ա թ
պէտք է
կատա
րես
, մինչեւ
նրա գալր»
ւ
ՐԱՖՖԻ
