ա ա ա ա
Հանրային
որեւէ
Հարցի
քննութեան
1լամ վիճաբանութեան
մէշ ն/չաաի 1լ՝առ -
նռւին
միայն
այն •լիսւողութ
իւննե
րբ , ո -
րոնք էլբԱան
ձեռնՀաս
անձերու
1լողմէ •
եւ մանաւանդ
երբ էլբ նե ր1լա յաւյուին ա–
նոնք , աոանւյ
յետին
մաքեբու :
Պարղ է որ Խ.
Հայաստանի
ղե1լավար —
նե բբ կամ անոնց վարձկան
մ
ոլնեաիկնեբբ
Հասարակ
ամբոիւավարներ
են , որոնք
յա
նուն « չեղոլագիաութԼ
ան»
կբ խօսին ,
բայց
Համ ա յնավարութիւն
կբ խաղան
; Կբ
ւղանծ՜ա ցնեն աբեւելաՀա
յ լեղէււն , վաբկա–
բեկե
լու
Համ ար
աբեւմաաՀա
յ . լեղուն
,
ղբա կան ութի
ւնն ու
մ չակո
յ թ բ
•,
ոբսնց
աղղե ցութիւն
բ խորՀրղա
յին
գրո
ւէն երու
չրշանակին
մէշ , վերշերս
մանաւանգ
, կբ
թուի թէ մ աաՀողի
չ գաբձահ– է ղե կա վա–
բութեան
Համաբ •,
Պա յքար
բաց ահ՛ են արեւմաաՀա
յ լե -
ալոլին գէմ, ոչթէ Հքււյուն ու
Հայերէնին
վւառքր
երղելոլ
Համար, կամ աղգա
յին
բնգՀ ան րական
աբժէքներբ
ոլանհ՜ացնելու
Համաբ,
այլ Լքսվետական
Հայասաանի
փրոփականտբ
մ ղե լու
ե ւ ս ովե տական
կբ–
նիքբ
ւլնե լու
Համար
ամկն
ստեղհ՚աղոբ -
Նութեան
վլ՚"՚յ ;
Այս
սլ՚ոյքարին
Համար,
Հեաեւարաբ,
սլէաք
չկայ ոչ Հայերէնի
Հմտութեան
, ոչ
ալ ղբական ու արուեստի
Հասկացողու -
թեան
; Կբ բաւէ ՀամայԱավաբ
ակնոց բ,
« բեկե ր »
Ա թալինի
լե ղս ւա բան ա կան
<: ուսմուեք»ին
•>եա , քանի
որ
արգէն
սլատբաստ է ւլորհ՛ի
անցնելու
իմաստակ–
ներու
խմ բակ
մ բ ,
ղլվսաւո բութեամ
բ
կեղր
. կոմիտէի
առաշին կամ
երկրորգ
քա ր տոււլա
րնե ր ուն
• • •
Եթէ
Մ ա լխասեան
մբ կամ
Աճառեան
մբ , կամ նո
յն աբժ է քով
գէմքեր խօ"Ք
առնէ
ին եւ իբենց
կաբհ-իքնեբը
բանաձե -
ւէ ին
ղ իտա
կանօրէն
, կարելի էբ
նկատի
ունենա
լ - Անոնք
լեւլուի
ճա բ տ ա ր ա սլե տն ե ր
են , գոնէ բանասիրական
գեանի
վբայ
) ե՛–
իրենց
կա
րՆ ի քբ կրնար
կչի"– մբ ունենա
լ ,
նմ ան Հարցի
մ բ քննութեան
մէշ ; Բ՛ոց -
ուահ՜ "լա յքա
րին
մէշ սակայն ոչ
միայն
նմ ան գէմքեր
չկան , ա յլեւ
չկան
նո
յնիսկ
ալ՚ժէքս՚է
ղրա՚լէտնեբ
, Ղ՛էմիրճեանի
ու
Զօլ՚եանի
նմա՛ գրուլ^ւեր իսկ : Ոոլ՚՚բբ
լուռ
են այգ մասին եւՀրապաբակբ
բռնողներբ
«րս՚նա սիրական
ղ ի տ ո ւթե՜ ան
թեկն՚սհ՜ու -
նեբ։»
են կամ Կ՛ կոմիտէի
քարտուղար
0
՝ովմասեաններ
•••
ք*սկ ա բտասաՀմ
՛սն
ի
մ էշ
,
տե՛լ
աեղ
,
ինչպէս
Պուքրէչ
, Հասարակ
վարժապետ -
ներ :
Լեգուն
միայն
ղիաութիւն
ու բանաս
ի -
րութիւն
չէ , այլեւ արուեստ
է ։
Բանա
սէրներուն
քով՝
իրենց
խօսքբ
ունին բա–
նասաե՚լհնեբն
ուղրա՚լէաներր
, որոնք կր
ղե՚լեցկ՚սցնեն
ու կբ մչ՚ոկեն
՛լ՛ոյն :
Գիտենք թէ Մ • Աբե՚լե՚ոն
մբ ինչ
չարիք
գորհ՜եց
, մեր ուղղագբութիւնր
այլանգա–
կելով,
ճնչումի տակ, Հայ միաքբ
խզելոլ
Համ ար
մեր
անցեալի
ստեղհ-ագո
րհ՚ոլ–
իժիւններէն :
Համա
յնա էէա ր
ի չխան
ութ
իւնր
չյա
շողե
ցաւ անցեալբ
ուր՚ոնալու
իր փորձին
մէշ.
չկրցաւ
ար՚ոահ՜ել
իր <Տ.սխալա՚լբութիւնր»
,
ստիպուեցտւ
բարեւի՚՚խել
ղայն,
է)էՐ^աւ
նո յնիսկ
պա ր տ ա գբ ե լ
զա
յն Աճառեանի
ու
Աալխասեանի
, որոնք
իրենց
կոթողական
բառ՚սրաննեբբ
Հ րւստա բա կեց
ին Հին, այ —
սին^ւ՝
Հայկական
ուղղագրութեամբ
;
ԵԼ
այսօր , ուրացում
ի անարգ
փորձբ կբ
կատարուի
, ուրիչ
բոփանգակութեամբ
,
ա
յլ
նո
յն
իմ աստա1^ե րուն ձեռքոփ
յ
Այս
սլտուէ^եր
բ
միայն
Աոփետական
Հայաստանի
մէշ չեն Հէսսնիբ , կան նաեւ
տրտասաՀմանի
մէշ֊
Ռում՚անիայէն
Ամե
բիկա,
՛Նիւ Եոբքէն ու
Ֆիլ՚ստելֆիայէն
՛ք ինչեւ
Բալէւֆորնի՚ո
. . , Զեն պակսիր ա–
մենուրեք
բախաախն՚լիբնեբ
, որոնք տար–
բակ՚սն
ու աղճատ
Հայերէնով
մբ
Հայկա
բանութեան
ղասեբ կր չռայլեն
, կբ րրռ–
նուին
նոյնիսկ
տղիտութեան
տոպրակին
՚^էքէ
Բ՚"յց
յամառօրէն
կբ չաբունակե՚ն
ի–
բենց
կո-ինչբ .
Պա
յ քո՛ւ՛ի
՛լե կա Վ՛Ա
բն ե ր բ չեն
գոՀանար
Հա յե րով եւ կբ ղիմ
են օս՛ա բնե
լ՛ու ալ , ո–
բոնցմէ
մէկր , ռումանացի
փրոֆէոէօր
՛ք բ է Վլատ
Պրնբցիանու,
Հայերէնի գա -
սախօս , կու՛լայ
իր վկայսւթիւնբ
տալու
« սլետական »
լեղուին
ի սլա չասլան
ու -
թ իւն , իբբեւ « Հարուստ ուկաաա րեա
լ »
լեղոլ
յ
Աւր եմն
օ տ՛ո
րնե
րէն
պիաի
սորվինք
Հա
յերէնբ
, . .
Կբ
յիչենք, Ա.մեհ՜ պասէեբաղմէն
ա -
ռաշ,
«
Ազատամարտ ՝»
շաբաթաթերթի
րաց՚սհ՛
Հարցաքննութիւնը^
երկու
բ՛՛՛բ —
բառնեբու
միացման
Հարցին
չուբշ
՚.
Այ՛լ
օրերուն
, երկու
կողմ եբ ուն
ամէնէն
ականաւոր
գրողներն
ու բանասէբնեբբ
ի —
բենց կարՆիքբ
յա յանեցին։ Ո՞վ չի
յիչեր
Վ^աբանգեանի
, Շ ի րվանղագէ
ի , Ա • Տա —
կորեանի
, Շանթի
,
Հիսիցեանի եւ այլ
աբժէքաւոր
գէմքերու
կաբհ՚իքբ
արեւ -
մաաՀայ
լեղուին
, անոբ ճոխութեան
ու
ճկունութեան
, նրբութեան
ու կաաարե -
լութեան
մ ասին :
Այս
կ՚սմ
՛Այն
«
բաբ բառբ « պաչտպա -
նելու
Համար
չենք
՚ լ բ ե ր այս աոգերր :
Աեղի
Համար
մէկ
լե՚լու
կայ
միայն
.
Հայեբէնր.
ինչպէս
մէկ
ժոգովուբգ.
Հ՚ոյր՛
մէկ
Հայրենիք
Հայաստ՚սնբ,
իր
անկախութեան
ու աղատութեան
ձւլաու
–~
մով :
Հայերէնբ
երկու
ճիւղեբո՚՞վ կբ ներկա– -
յանա
յ . սակայն
բսւնր,
կոճղր
նոյնն է^
նոյն ոգիով,
նոյն շարագասսւթեամ
բ եւ
նոյն անսպառ
գանձարանով,
որ
սլանհ՚ալի
գրա
ր՛ս
բն է :
ԱբեւելաՀայերէնր
իր
պարղութեամր
ժողովրգական
բառեբուէ
ու աս՚սցուահ՜ք -
ներով,
իր մտերիմ
շունչով,
աբեւմտա– -
Հայերէնբ
իր նրրութեամբ
, ղեղեցկոլ -
թեամբ
ու չքեղ
ճա լ՛աա բապեաութեամ
բ
մեր
լ^ւղՀանրական
լեղուն,
Հայերէնբ՝
կը
Ո Ի Ռ Ե Ն Ի Ն
Ուռենին
մեր երկրի
ղուարթ
ու
՚էբաւիէ
հ՚առերէն
մէկն
է. Հո՛լ չէ թէ ՚գաուղ չի
սւաբ , չունի
կաղամախիի
, թեչիի , Հա -
ցիի
, սօսիի , կաւլ)ւիի եւ բարաիի
կեց–
ուաՆքն
ու բարձրութեան
՚ղատկ՚սռանքր
ք
աե՚րեւնեբր
ոչղաիկ ունե՛լ են , իր տուաձ՝
«կատուի
կ»ները
իբր Նաղիկ՝
ողորմելէ
են :
Ուռենին կբ հ-լփ առուներու
,
ւլետեբու
լճացահ՛
շուրե
բու
ե՚լեր,^ե
ր բ , շրուտ
ոէ.
թաց
տեւլեր բ : ԱոԼբիլ եւ Ա ՚սյիս
ամիսնե–
բու
լ ^ ՚ թ ՚ ս ց ք ի ն ^կբ հ՜աղկի–»
:
Ոմանք
այս
հ՜առերէն
չքեղ
՚ոեսք
ունին , սակա
յն
մեհ՜
մ ասով
թու՛ի
են : Հա յասաանի
ուռենինե
րու
ղլխ՚սւոր
ս՚եսակներն
են .
«ԱպաՀան
ուռին»՝ ոբերկաբ
եւ
ուղի՚լ
Լիւղեր
կ՝ար–
ձակէ , թու՛ի է եւոչթէ
հ-առ ,
Անգղ
գետի
մէշ եւ ե՚լեբքնեբբ
կբ հլվ՛ մեՆ քա–
նակութեամբ,
ճիւ՚Լեբբ
ողորկ
են եւ կէս
կա՚ք մէկ մա՛ռ թանձր ութեամ
ր , անոնցմ է.
կ՚՚՚լով եւ սակառ կբ
Հ իւս
ուին , սրուէ Հ ե—՜
աեւ
՚լիւբ՚սթեք
են
յ Լալկան կամ Սոլղի
ՈԼռենյւն՛
գեղեցիկ
տեսք
ունի , ճիւ՚լերը
՚՛
վար կբ կախէ , որոնք երկաբ
են ու տեբե–
ւալից , խո րՀրւլաւոր
ախրոլթիւն
մբ կա
յ
այս
Նառին
վրայ,
կալ՚հ՚ես թէ կուլայ, կր
տնկեն
կալերբ
, րակեբոլ
եւ
արտերու
մէշ,
աւլբիւրներոլ
եւ գե րեղմ
անատունե–
բու
եղեր^ւերբ
; Հասաբակ
ուռենին՝
կբ
գորն՜աՆուի
իբբեւ
վառելանիւթ
յ
Ուռիներբ
չուտով կր մեՆնան ու կբ
բ՚ողմանան
, բաղմացնելու
կե՚բսլ1ւ ալ գիւ–
րին է , բաւական է որ ճղիկ
մբ կտրես
ու
թաղես թաց Հո՛լի
մէշ, այսիկւքն՝
աղոլրի
լ^ւես , կբ հ՚լի ու կը մեՆնայ
աբ՚ս՚լօրէն
•
Համ աձա
յն ՏունաՀռոմ
էական
ղիցաբա–
նութեան
, Փայեթոն
Ապո՚լոնի
ղաւակն
գե՚լեցկացնեն
, էհոխագարձաբալ՛
ւլփրար
ամբոէլ^ացնելով
:
Եմաստա1լներբ
միայն
Հակառակբ
կբ
պնգեն
: Եթէ Աովեաական
Հայաստանի
նոր
ղրոէլնեբուն
, մասնաւորաբաբ
բա–
նաստեւլհ՜ներուն
գորհ՜երբ
ա յսօբ
աւելի
Համ
ունին եւ պատկե բաւս
բո
ւմ , պատ—
ճառբ
Ա՛յն է՝ ոլ՛ լսւյնօրէն կբ կրեն
ա՛լ -
՚էեցութիւնը
արեւմտաՀայ
լե՚լուին
ու
՛լը—
րականոլթեան
, սլաՀե լով
աբեւելաՀա
յե
բէն
ի պար գութի
ւնն
ու
ժ " ղո վլ՚՚լա
կան
կեն ՛լան ո ւթ
ի ւն բ
յ
Պա յքար՝
ա յս կամ ա յն
ճիւ՚լբ
կտբելոԼէ^
Համար
, Հա յե րէն
ի հ՜առր
սլիտի
դարձնէր
|
թեւաբեկ
ու վ ի րաւո ր ;
^
Ե րկու բարբառներ
ր երկու
մ աա
ուռներն՛^
են
չ ք ե ՚ լ Եկե՚լեցիի
մբ, Աայբ
Եկե՚լեցիի
մը,
որ Հայերէնն է, առանց
վերաղիբի
,
երկուքն ալ մ՛ս
յր լեգռւի
՛լե ղեցկութ
եամ բ
ու Հարստութեամբ
Հ Անոնք
որ կբ պայ—
քաբին
այսՕբ
արեւմ տաՀա
յեր
էնի
ղ էմ ,
թչնամ
ի են Հայ մչակոյթին :
Ալոինքն՝
Հ՛ս
յ Հողիին
ու անոր ճառա —
գա
յ թ ո ւմնե ր ո ւն :
(Խմբագլւական ՀԱՅՐԵՆԻ՛ՔԻ)
^ՏԱՌԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(31)
Ս Պ Ա Ն Ն Ո Ւ Ա Ծ
Ա ՚ Լ Ա Ի Ն Ի ն
•
ԵՐԿՐՈՐԳ ՄԱԱ
Ե.
\
Այսպիսով
առաւօտեայ
գնացքով
գնալս
Լ
չյաշողուեց
: Զուգեցի
նորից
քեղ գիմել
եւ
գնացի
անմ ի շապէս
Ա ալ՛ ում եանի մօտ ու
մինչեւ
քսան
Ր՚"–"1էի
չ՚ղ"կեցի
>
Հանգիստ
չւրուիՀ
Գալիս էիտուն, որ
«չէմուլանս»
առնեմ
գնամ
«վակղալ^
, էփբայ
Հասաւ
երկրորգ
պատճառը
• • • Բնեցի՞բ
, Ատր -
գար ե՜ան ;
Զէ , քունս
արգէն
փախցրիբ
։
^
— Լսիր , լոիր , Լատ
Հետաքրքրական
բան եմ պատմ ե լու ; Նոաեց
ի
«թլ՚ամ
վա
յ»
... Հա , ամէնից առաշ Հարցնեմ
ԳՐՐ ՜
ուահ՜քս կարգացի^բ
;
կարդացի:
-
Եղբակացոլթի"՛ւնգ
յ
Վատ
չէ , կարելի է տպել :
Ես
՚ ս յ գ չեմ Հաբցնում
։ Ուղում եմ
ասել՝ Հասկացա"ր
, որ կեանքի
՚իորձա -
ռոլթիէնից
եմ անում
պատմոլթիւնւբ։
Այղ
ես ինքս
եմ
Գա ղբական
մի որոչ
ձեւ էւ
ԶՀասկացար
։ Ուղում
եմ ասել, էէր
պատմու՚սհ՚քիս
Հեբոսբ ես ինքս եմ եւ
ամ
բողշ պաամէէւաՆքե
է լ գւււա
իբսղութիւն
— Այղ ես չգիաէի
֊.
Հապա
I
՚լուտ
իրո՚լսւթիւն
իմ սեփա
կան
կեանքից
; Հիմա
լոիր
։ Ն"աել եմ
«թրամվայ»
^ գաԱւս
եմ ։ Ակղյրում
ուչա -
գբ՚ալթիւն
չեմ ՚էարձնում
, թէով է նստահ՜
չսէ-րշո : Տետոյ
պաաաՀմունքով
ետ եմ
նա յում եւ ինչ տեսնում
• ճիշ՚լ
իմ
ետեւի
ն՚ւտարանի
՛փրայ նստահ՛ է նա,
անտառի
սիբուՀիս
։ Հետաքրքրական
է , չէ՞
յ
Եթէ
մ իա յն «ֆանաա՚լիա»
չէ կիսաա
թողահ՜ պատմոլահ՜քգ
չարունակելու
Հա
մար , նկաաեցի ես կեղհ՜ անտարբերու -
թեամր
, րայց իսկապէս շաա
Հեաաքլ՚քր–
ուահ՜ :
Թուսեանբ
մինչեւ
անգամ՝ ցահ՛
թռաւ
նստահ՛
տե՚լից
։
^ ՚ օ ,
ճիչգ
եմ ասում , է՛՛ , ինչ ֆան -
տաղիա , բացականչեց
նա
յ
Նա ինքը , իոկ
եւ
իսկ
նա , սսլաննոլահ՛
աղաւնին
: ճա -
նաչեցի
առաշին
է՛՛կ
Հայեացքից
, որով -
Հետեւ
մ էշտեղո՚է
քանի՝^ տաբի է անցե
լ ,
լ^գամէնբ
չորս
Հինգ տարի ; ինչպէս ե -
րեւու՚ք
էր է ինձանից առաշ էրնստել, եւ.
ինձ էր նա յում - Աէք" աչքին
որ չգիպե -
ցաւ
, չիմացայ
ինչ պատաՀեց
ինձ . կար– ՚
հ՜ես մի քաբ վերցրին եւ գլիսովս
տուին
է \
Այսպիսի
բան երբեք
չէր պատաՀել
ինձ է՝.
Զեմ
իմանում
ինչ անեմ , Զեր կենամ
ԳէՀ , Հիմա
երեւակայիբ
գրութիւնս ,
փախչի՛՛մ
, թէ ուղղակի
խօսակցութեան
սկսիմ
Հ Թէ փախչում
եմ , խայտառակու
-
թիւն է գուրս
գալիս , աբ»վՀհաեւ. գիաէէ
,
որ յեաոյ
չպիաի
ներէի
ինձ այգ փոքրո
գութիւն
բ , թէ խօսակցութիւն
եմ սկսում
,
վագոնբ
լիք՛* է
I
վախենում
եմ ուրիչ
բան
գուբս
գայ։
Եէ– ի՞նչ պիտի ասէի,
/ ՚ ՞ ^ Հ
կտրո՚լ
էի ասել։ Նոաահ՜ եմ իշացահ՚ի պէս
եւ թէեւ ետ չեմ նա յում
, բայց
ղ՚լում
եմ ,
ոբ նրա
Հա յեացքը
շեչտակի
ոլղ՚լուահ՛ է
ինձ եւ կարհ՚ես
այրում է Նսհ՜բակս ; Այս–
պէս բաւական
երկար տեղ ւլնալուց
յե --
տոյ,
չփոթմունքս
մի քիչ որ անցաւ
, ե
բեւակ՚սյիր
, յանկաբհ՜
մի տեսակ
ուրա.
խութիւն
սլատեց
ինձ ; Ասեմ
ինչոկ
Հ
ՈբսվՀե՚ոեւ
այն ժամանակ
^եբբ նամակա–^
դրութիւնս
դադրեցրի եւ նրանից
է լ ա
յլ–
ե ւս ոչ մ ի նամ ակ
չէի սաանու^մ ,
երբեմն
մտահ՜ում
էի, թէ չլէնի
որեւէ
բան
բեբաՆ
լինի իր գլիսին , եւ այժմ
անս՚գասելի
կեբ՛^
պով
ո՛ւք ու ս՚ռոգշ
էի տեսնում
նբան
Տ
Աւգ
ուրախութեան
աղդեցութեան
ւոակ
նորից « քեալլագեողութիլնս
»
բռնեց •
վճռեցի
, որ իշնի , ես է լ իշնեմ , եւ ինչ
ուգում է՝ պատաՀի
։ Այգպէս
է լ
արի :
Վա գոն ր Որ կանղնեց
, իշաւ ; Աս էէ /՚^"՛
յ ՜
Ա կսեց
ա բագ
քա յէերով
Հեռանալ
յ
Հա -
սա
յ ետեւից ; Կանգ առաւ
եւ...
ԳէՀ ,
ինչ
երկ՚սբացնեմ
•
բողոքեեբ
,
մեղա
-•
գրանքներ
, յանգիմանութիւննեբ
եւ
այլն
եղան, ի Հարկէ , րայց փառք
ԱլլաՀին ,
ոչ
լեղուս
կոբցրի եւոչ է լ Համարձակոլ -
թիւնս
, ոչ է լ փարձաա.ութիճս
:
(
)
ՆԱՐԳքա
էբ,
այսինքն՝
որգին
Արեւի եւ
Կլիմէնի^
փէճ
ունեցաւ
էրաֆիլսի
Հետ , որ
Զեւսի
տղան էր, այս
՚Լերշինբ՝
անարգելու
Հա
մար
իր Հակ՚սռակորգը
բսաւ •
Գուն՛ Արեւէն
սերահ՜ չես
յ
Փայեթոն
ղնաց
մօրը գանգաաելոլ
եւ
անոբ բեբնէն
լսելոլ
ճչմարտութիւնբ
-
Ա"՚յՐՐ
իր "Րղին
՚լրկեց
Արեւին, ոբ եր
թայ,
տեսնուի
անոր Հետ եւ անկէ ստա
նայ
իր սլատաս խանը : Տ՚էան
բէսրձբացալ
երկինք,
խօսեցաւ
անոր Հետ,
բ՚սցատբեց
իր գալու
չարժառիթբ
• Աբեւբ
սիրռփ
բն–
գունե՜ց
ղայն,
Լսեց անոր ՚լանգատբ.
խոս^
աացալ
պաչտ՚ղ՚սնել
ղինքբ եւ յա յտնի բ^
նել
իր արեւորգի
ՐԱալու
Հանւլամանքբ
։
Այս
Համտկլ՚ութենէն
քաշալերուաՆ՛
Փայեթոն
խնգբեց
Արեւէն,
որ մէկ
օրուաՆ
•–•ամար իրեն տրամագբէ
իր
կառքբ;Արեւբ
նախ տաաամսեցալ,
բայց
յետոյ
տեղի
՚ոոլաւ։
Փայեթոն
նստալ
կառքին
վբայ
եւ
քչեց
ձիերը , սրսնք անմիշապէս
Հասկցան
ոբ կառապանի
փոխուահ՛ է : \ք ռեցքսն՛
չի–
աո՚սկ ճամ րէն
, մեբթ
լ^ւգ մերթ չատ վե–
բեբբ
բարձրացան
, երբեմն ալ իշան վա -
րե ՐԸ , իբենց
շերմ ութեամբ
ա յրելոփ
ժայ
ռերն
ու լե՚ւնեբբ
, եւ ցամքեցնելով
ղե–
աերբ ։
^ՐԿԷՐԸ. մինչեւ
իր րնդեբքբ
չորցաւ
բողոքեց
Զեւսին
I
Այս
՚Լերշինբ
կայհ՚՚սկ–^–
նաՀաբ
բբա՚ւՓայեթոնբ
եւ ղայն գաՀավէ՛"–
ժել տուաւ
Երիաանի
մէշ...
Փայեթոնի՛
քո յրերբ ցաճ ղգացին
իբենց
եղբօր
մ աՀ–
՝
ուան պատճառով,
սուգ բռնեցին
եւ
լացին՛
չորս
ամիս չաբունակ
. . .
Ա՚ւտուաՆները
այս
լացող
քոյրեր
ը փսխեցին
ուռենիի
. . :
Ուռենին
նուիրուահ՛
էր Հերակլէսին ;
Ոչ մէկ կասկաՆ
^ էւբ ուռենին
, Փոքբ Ա^
սիոյ
բնիկ
այս Նառը , սօսի ու
բաբտի
հ՚առերոլ Հետ եւ անոնց չավ՛
յարգանքի
ու
պա չտամ ունքի
առա
ր կա
յ դաբձահ՛
է
ան յիչա աակ
դա բեր առաշ
զանաղան
աղ—
դեբոլ
մէշ եւ իր դարաւոր
Հմայքր տա —
կաւին
կը սլաՀԷ
X Հայերը
մասնաւորա—
բաբ , սրբաւլնացոլցահ՛
ու պա չաահ՜ են
էէլռենին
Հ Նառապւոշաութեան
տաբինե
—
լ՛ուն՝
ուռենին աէ ունեցահ՜ է մեր մէշ իր
աւանգութիլնը
, ա յսինքն
ա յն րոլոր սաո–
րո՚լելինեբբ՝
որոնք
՚սնՀրաժեչա
են պաչ -
տամ
ունքի
բեԺին
վ րա
յ բարձրանալու
եւ.
սուրբ գառնալու
Համաբ :
Գարն ու ժ՚սմանակբ,
մտային
յե՚լաչբ—
շոԼմները
, կրօնական
ըմբոնումներու
՛Լե–
րիվա
յլ՛ ումնե Րբ ուռեն
ի ի
Հէսւատա
լիքին
հ՚անբ Հարուածներ
տ^ուահ՛ են եւ ղայն ի—
շեցէէւցահ՛
Հասարակ
ձ՛առի
մը
Դ՜ԻրքԻ՚ե
է
բայց
այն ինչ ՛էբ կայ ու կբ մնէսյ մեր
ժո–
ղովէէւրդի
սբտին
մէշ իբր
յուշ եւ աւան–
էէութիւն՝
բաւական է Հասկնալու
՚ այս
հ՛առին
Հնօլ՚եա
յ արժէքը
՛ււ գա
յն նկաաե–
լու խոբՀրգաւոր
Նառ
մբ ;
Մեր
երկիրը
Հա.բռւստ է
ուռենիներով*
ո՞ր
նաՀանղբ կամ գաւառբ
ուռենի
չունի
։
Մեր Ժողովուրգը^ գեռ կը շա ր ո ւնա կէպա
չ–
աել ուռենիները;
Հոս կը նշանակեմ
երկու,,
աւանգութիւններ
՝ ուռեն
ինե ր ո ւ
մ ասին •
՚ .
Ա.Ուռենին
աղԸկ է եղեր;
Գեղեցիկ,,
՚լեղեցիկ
աւլ^իկ մբ։Շատ
մր ել՚իաասարդ–
.
նեբ
սիբեցին.ղայն
, անոր Համար
մաշե–.
ցան , անոր
ռտքեբուն
առշեւ
փ՛ռեցին
ի– .
րենց. սրաին
ցաւբ% Բոլոր
այս
սիբո՚լնե,.––
րէն՝ աղշփկբ
մէկը
սիրեց, անոբ կապուե–..
ցաւ
սերտպ՚էն
, Հաւատաց
այր
մսքբգու
խօսքին
,, անոր
խոստումներուն
առշեւ^^
հ՜՚ողկեց
՚ԱԼ
ու բերկրեցաւ,
բայց՝
օր
մ լէ,
սիրաՀանբ
լքեց
ղինքբ՛
՚լի՚֊ղէն
Հեռացպւ^^
անգաք^ մբն ալ չվել՚ագաբձաւ
:
Աղ^ԻԿԸ.՝
սգ՚քց;
տււ լացաւ,
օր մբն ալ
՚իոխ՚՚ւեցւսք1^
ւ/ք ՚էենիի
՚ ՚ • ։
Բ< Ոէ-ռենին
աղշիկ
էր, կ՝ապբէր
^01։*
խաբգական
բերդի
մբ մէշ, ոքւնէբ
Հ-^մր
«է,
մէսյբ,
աղախին
ու հ՜առա
յ , դանձ Ո՚Կ
Հարսաութիւն
; Օրմբ, մւ^օւակայ քաղքս-ա.
քէն
ղեգեցիկ
ասպետ
մբ կոլգայ
, կե.–՛^
նա յ բերգին
գբան
առշե*– , կբ խօսի աւ^Հ.
շկան
Հեա
ու անոր ձեռքբ կբ
խն՚լլ՚է,ր՚յ*յ^
աղշիկբ
պայման
մբ ոսնէբ։ Ով որ
՚".յգ
պա
յմ անբ
լրացնէր
, ան մ իա յն պիտի
կր՜
նաբ
տիրել
իր սրաին
: Աղշիկբ
խնձ՚*ր
մբ
ունէր, ով որ այ՚ի
խնձոբբ
ուտէր ոէ–
չմեռնէր՝
պիտի գառնար
իր ամռլսինը է
Ասպետը
լնգ՚Յէւնեց
պայմանը
, . գետնէն
խլեց նեաուահք
խնձոբբ
, կերաւ ու
քԻէւ
վերշ
մեռաւ
Հ Թաղեցին
ղէնքը գետի
մը.
"՛՛էբ
) տարին
Հաղիւ
լրա ցահ՛՝
ասպետին
միսէն ու արիւնէն
հնաւ
ուռենին
• • • ։
Եբկու. աւանդութիւնն
եբն ալ սիրաՀա -
րական
են է Առաշինին
Հեբոսբ
ա՚լշիկ
մբ^
է ՝> է՛՛հ
^ՐհԲ՚՚ՐԴէ^՝
երիտասար՚լ
մ բ ։ Եբ՜
կ^ւքն ալ ցաւի ու սուգի
գբուագնէւր
ու–
ֆին,
որոնք
մեղի Համակրանք
կը
բերեն
գէպի
ղոՀեբը եւ կբ մղեն
յարգելու
զա
նոնք^
(,է. ա^ոնց միշոցով՝
ռէք^Անինէ
^*–՝
Fonds A.R.A.M
