պիաի
լսէիր եթէ մնայիր
հոն •ոԼր
որ էիր է Պիաի
չքէիր
զանգերր
մեր
եկեղեցթւձրուն
ել աղհց ԱոԼ–
չիչներն ու պայթող
Հրւողէ%ներր
ժամուն
րակին
մէջ՝ դարաւոր
շիրիմներու
եաեւէն
։ Պիաի
լսէիր
ձայնր
Ասաուծո
յ՝
Հոգւոյւէ
խորէՆ : Պիաի
ուրա
խանա՛յիր : Պիաի տեսնէիր
գոԼՆւեւոբ
Հճւ՚լկիթներն
Ու
ոսկեզօծ
Հազը Զատիկին :
Զատիկ է աշուչտ
Հոս ալ, այս մեծ՜
ոստանին
մէջ՝
ուր
կ՚ապրիս
քառորգ
գարէ
ի վեր : կը
գս^նես ա յս
բոլո
ր ուսհելիքները։
Ունիս
ձկեզեցին։
Րայզ գիտես թէ բան մը կը սլտկսիՀ կր քալես 1
էքառքեբը կըսաՀին Հոյակապ
պողոաայինվբա
յ
^ւ,
կը
սուրան
երկու
ուղզութե՚սմբ
• Անո%զ
փոզեբբ
կբ
յիշեցնեն
քեղի
մայիւ^բ
մեբ գաոն֊^բոլն
, ո -
բռվՀետեւ
սոլզուած
ես
յիշատակներոլզ
մէջ :
Անզեալիգ մէջ ես Զաակի
օրով եւ ներկան
շրջ՚ս–
պատած է քեղ
է
Կբ մ տածես ապագայիգ
վր՛ա յ ;
%երկան
աշխարՀն է, որմէ խոնջ ես այլեւս։
Ներ
կան գործգ է , ապրուստգ
, տան վարձքգ
, տխուբ
պատկերբ մեբ
երկպաաակոլթիլննեբուն
, Հ-ոս
մեծցող մեբ աղա՛քը , եւ այս բոլորբ կբ խլեն
ու–
րաիսոլթիւնգ։
Կբ քալես
բազմութեան
մէքէն որ
օաաբ է։ Կբ նայիս պատեբուն
այլաղան ու գու -
նազեղ
•ազգերուն
,
ցո ւց՚սիփե ղկե րուն
,
գեգեցիկ
շէնքեբուն
: կ՚անցնիս
Նոթբ
Տամի
առջեւէն : կանգ
կ՚առնես պաՀ մբ Աէնին ափբ % Զատիկ է;
Ուրաթ
պէտք է բլլա
յիր
՚ ք՝ա յց կոտրած բան
մ բ
կա
յ
մէջդ : Զանգեր կբ Հնչեն
ամէն
կողմ : Արեւ
է :
կանաչ ենգետափին
ծառեր
ըՀ ք^ա յց
լռութիւն
մ ը
կա
յ
մ էջգ՛. կայ Հաւատքի
մնացո րգ մը զո ր չես
ուղեր
կորսնցնել։
ԵԼ
կբ խորՀիս թէ միտկ
գեզեց–
կո ւթի
ւնբ
ո ր՛ուն կարելի է Հաւատալ՝
Զա՛տ՛իկն է
գարձեալ
: Ու զա՛րման՛ա
լիօ
բէն
ն՛ո ր ել իմ աստա
լից
կր թուի ան քեղի՝ ա յս ա չթարՀ ին վրա
յ՝
զո
ր
ճ-անչցած ես իր բո
լո ր
թշո ւառո ւթիւննե րով եւ յի՛
մաբութիւն՚նեբով
I
՚
ր– ՚ :
––՚՜–՛
X
7"^–
Զ՚աաիկբ
զատուիլ կը նշանակէ
, կ^բսէ Նա՛Հա
պետ
, Հին գրութեան
մը մէք։
Հ՛ա՛յկական
Զատիկ
բառբ կը Համապատասխանէ
Հրէ՛ական
«Պասեք՚^ին
^
որուն
իմաստն է զատուիլ , փրէ." ՛՜Ի Լ
ք
Հրեանե
րուն
Համաբ, այգ փբկութիւնբ
կը կայանար Ե ՚
գի պա՛ո սէն
Հեռանալուն
եւ Հայրենիք
վերագառ ֊
նալուն
մէք։
Բրիստոնէոլթիւնը,
Զատիկով,
կու
ղէ
ըսել թէ ^ «^աստուածազօր
յարութեան
շնորՀիւ
,
մարգիկ
այլեւս
փրկուած ենմաՀու
գերութենէն»
եւ գատուած
են իրենց
Հոգիին չար մասէն,
բսէ -
բութեանէ
Հ տ սած
է
Անծանօթ
գր՛ողր^ որ 1լարաայայտուի
կէս
գա՛րէն
աւելի
Հ ին լեզուոփ
մ բ, կբ խօսի
տակաւին
երբեմնի
զուսաններուն
մ ասին :
Հեթանո՛սական
երդեր եւ դ՛ա րն ՛ան
ո ւրա խո ւթիւննե
ր
կբ տեսնէ
Զո աիկին
ետին։
Մերձեցում
մը կ՚ընէ
Փրկիչին
արձակած
լոյսին ել արեւին
միքեւ
ղՈ
բ մեր
նաթ՛
նիքներբ կբ պաշտէին : Կբ նկաբագրէ
մեր գաւա ֊
ռական
պարերբ
, եկեղեցակա՛ն
՛ա րտ րոդո ւթիւն -
%երբ
: կ բ փո՛րձէ ոգեւորել
լ^թե
ր ց՛ո
ղը մեր աւտն–
գութիւննեբոփ
; ՆաՀապետ կըյիշէ
գերեղմաննոց–
ներբ , « նա ՛աւանիկ
Զա՛՛ակի առ՛աւօտուն
գե -
բեդմ
անի
լո յսեբու
մ էք կբ լողան
, փասնղի
ամէն
Լայ
Զատկի
գի
շե
րն՝
արչտլոլսր
տակաւին
չծա՛ -
գած
• • . կր փութայ ոչ թէ յեկեղեցի
, այլ
փ՛ա՛ռ
մեղրամ՛ոմ ի ձեռին՝ ի դեբեգման
. . • Հոն՝
ամէն
Հ
՚-Ոյ
իր սիրական
ննջեցելոյն
ԳէԻ՚ին ի փերեւ՝
վառու՛ած
մեզրամոմբ
կր տնւկէ, այսպէս առ
ն
բն՛
^եցեալն
մրմնջելով
. ^Աւետիս
, ՝Բրիստոս
յարեալ
ի մեռելոց » :
Նախնական
,ցամ աք
բա
յց
բան
իմ աց դ րի չով՝
ՆաՀապետ
տուած է արգէն
ա՛յն ինչ ոբ
կրն՛անք
մտածել
Զատկի
առթիւ։
Փրկուիլ
օտարութենէն
,
կապոլիլ
մեր աւանգո
լթ իւննե
րո
ւն ,
ուրախանալ
գարունո՛վ
: ՆաՀա՛պետ
տուած է
պտչտամունքբ
մեր
մեռելներուն՛,
Եւ, ի Հարկէ,
ա.(ո բ"Լորբ կբ
նշանա կեն
կապոլիլ
կեանքին Հետ : Զատուիլ եւ
կապոլիլ։
Այս Հակասութեան
,
Հեթանոսութեան
եւ քրիստ՛ոնէ
ութ եան խա՛ռնուրդին
մէի է Զ՛աա ֊
կին
մեծոլթիւնր
:
Տիեղերական
է Զատիկին
խորՀուրգբ,
րայց,
մեղի Հտմար,
օաարոլթեան
մէք, մեր
Հայրենիքբ
էբ
թուի
մեղի՝
մեր փրկութեան
առաքին
պայմա.
նը : Զ՛ատիկին
իմաստբ
էլ՚տնցնի
Հա յրենիքի
մ ր
սաՀմաններէն
անգին,
որոփՀետեւ
մարգիկ
կը
տառապին
ամէն
կոզմ եւ փրկութիւն
մը կբ սպա^
սեն
իրենց
Հայրենիքէն
մէք իսկ։
Բայց
մենք գա
րեր ու գարեր
սսրս^.սած են
յէ մեո
^եզին
յարու -
թեան
, մ՛աքառած ու դոՀոււսծ
ենք ,
կ՝երազենք
^ՐԷԻՐ մբ ամէն բա՛նէ առաք։ Ու Զատիկին՝
աւելի
խռոփիչ է այս երացր, երբկբ յհշոլին
բարութեան
եւ
տ րգա
րո
ւթե
ան խօսքեբ :
հք ո ոան բ
մ եդ
աւելի
կբ
յ"՚֊՚1է այգ օրր, կր լսենք
երգեցոդութիւն
մր՝
որուն
մէք գրուած
են ցեւքին գաոնուքԺիէնն
ու ան–
սաՀմ ան գժբախտութիէնբ
ե որուն
մէք՝
Հեծե
ծանքի
քժաւ ձա լներբ կըզարնուին
յո /սին ձա յնե
րուն , խէսւաբն ու լոյսբ ոբ կը կապուին,
կը
միա֊
ՏԱՍԸ
ՏԱՐԵԿԱՆ
Աբբ ւէէ՝
Բ՚"յՅ
խառնուած
սբբեբոլ,
անգիսհա -
կից
տար
իքիս էէ լ
տաբ
իքնե բու
իմ
աստնեբուն՝
կ՚ապրէի
լեէլի
գոյնին
մէք անոնց
Հ՛ամազգեստին։
Հաւաքական
պաշտամունք
մբ Հերոսական
տւլռց
Հանգէպ
(•որոնք
ամէն
բանէ առաք
՚ա&ույ(ւ՝ի
մբ
Հմ՛այքը կը պատցնէին
, աւելի քան
անձ
մբ^ չփ -
տա
կ նայուելիք,
վերէն վաբ չափոլելիք)
։Ու Հա
ւաքական
գութ
մբ ակար , Հխւան՜գկա-խ
տղոց
Հանգէպ
(որոնք
ամէն բանէ առաք
ձօսյն
էին՛,
բնաւ
անուն
, ոբոնք յաճ՛ախ
դէմք
ալ էին)
։ Այս
բոլորբ ոչթէ չինուած
էէրեւէյայտնիփաստի
վբայ՝
ա յլ լսուած
պատմ ոլթիւննեբոԼ
վաբակող
ս/նոբո–
չութեան
վրա
յ , եւ ոբոնց
կո լյէար կառչի
լ չատ
յստակ
, ճչէէրիտ
մ անբամ ասնութիւն
մբ անձին ո–
րակբ
յաականշոզ։
Հերոսին ու խեղճին
միքեւ՝
պղտիկ
Համբաւներբ
գա՚սաբանէն
,մարղա՚զաշտէն
,
ճաշարանէն։
Բայց
երբեք,
եբբեք՝
գիչեբային
էէւ–
ղօթքի
պաՀէն։
Մինչ
բո՛լոբին
վրւսյ՝
Հոտբ ոբ ֊
բանոցի
որուն
մէք կբ
ծծուէինք
Հագուսաով ,
գուլպայով
, բեբնի
չունչով :
*Իիչեբ : Լոյսբ՝ որ որբ է եւ որբերու
զումաբ
մ բ կրկին Հաւասար է մէկ որբի : Վիճակ
մ բ՝
ուր
չկա
յ սովորական
շուարում
բ անոնց ա չքեբո՚ւն ,
ոչ ալ այն՝ որ պզտիկ, յանկարծական
չարժում
.
նեբբ , իբենց
յաքորգոզ
լա
յն , թեթեւ
,
անստո
յգ
ան շարժ ութեամ
բ՝ կբ Հիւսէ
յողնած
ձ եռքե՛ր ով
բան. մբ –որուն անունբ
կեանք կբ կոչեն : Հոս , սբ–
րաՀին
մէք ուր Խզաք
կ՚երգեն
պառկելէ
առաք ,
աոանց
Հասկնա
լու
բաոերու
իմաստբ, ոչ ալ եղա֊
նակբ. Հոս անմարմին
սիրտ մբ կր տրոփէ , անգի
՛տակից
իբ գոյութեան,
այնքան փեր է պա՛Հբ ա -
ռօբեէէէյէն եւ յաւիտենա՚կանէն
: Հոս՝
տեղբ
չէ
կրօնքին ՝.
Բբիէէտո"՛ս
Պիաի •ամչնար
իբ աաուա՚պս/նքէն եթէ
կայնէր ա յս տղէէց բզիկ
բղիկ ^ա լներոլն
մէք :
Բրիստո*
ս
ա յո՛ : թող
զա
յ ոբ Հասկնա
յ թէ
ինչո^ւ սա էհղաքը
չեն երգեբ
այլ կ^երզ֊ոլին
անց
եա՛լէ
մ ր որ իր1/նցն իսկ չէ ա քլ միսերուն
, որ՛ոնք
չկրցան
երբեք
դանտզանել
Լւրենց Հոգիներէն
է
Զատիկը
բացակայ
է եւ դբադ ած՝
եբ քանիկ
մ արդ ոց Լսհդճբ
Հ անգա
բ աե
ցնե լո՛վ :
ՏԱԱՆԸՀԻՆԳ
ՏԱՐԵԿԱՆ :
Արաբ,
Հրեալ
խառնուրգի
էէը –ափը՝
Հայը,
որ
նոբ ս ո փո բո լթեան
մբ վա
րժո
ւթիւնբ
կ՚լ^է
օտարութիւն
:
^–Հ ՚ \՛՝^
Գպրոցի
բակին
մէք Հաւաքուած
ծաղկա՛քաղ
մբ,
՛ոչ թէ գէմքերոլ
կամ ձայնեբուն
այլ ուժե -
բու։
Ակնածանք
, յոխո րաանք
,
անձնա սլա չտ
պան
լռութիւն
, ա րժ՚անապատուութիւն
,
ուչիմ
ու ֊
թիււն
, ուժ
ւլաղափաբներ
ո՛րոնք
Հիմ ա
մ ա բ -
մ Լւն
զ արձած կբ քալեն
գէպի
եկեզեցի : Բիչ մբ
բացօք
անգլիացի
տնօրէնբ, որ էււզաի
քայլեր
տնկելոփ կր յառաքանայ
:
Եկեղեցի՛՛ է սա
պազ , անգլիացի
ծեր օր -
իոբգի
մբ ծո՛ցին՛ չափ։ Տափակ
նմէսն մեբ մի -
սիոնաբ
տնօրէնի
ձա՚լնԼյն որ Հիմա պաաերն
ու մեր
ակ՚անքներբ կբ ծեփէ
կեւլծ,
ծիծագելի
լբքութետն
մբ փանկերոփ :
Հէէէ լբ մ աիկ կ^բնէ
անո ր Զատկուտն
քաբոզբ
,
որ
ամ էն մէկ բառին՝
աւե
լի կբ Հեռացնէ
Բբիս -
տոսի մբ փոբձբ
ի^ւելոլ
Լւրաբ փանող սա տղոց ո՛չ
թէ
ՀոդԼւներուն
, ՛ա յլ բար՛ո յա՛կան
ի ղգա՛յտ
բան քին :
Տետոյ՝
Հաւաքական
երդ մբ։ Ե^ր՛գ
Րայց
ո՛՛ւր
դնել պաւաօնակ^եէԱ^-թի^նբ
ի
թոքախ.ձ՝ՃԿ։ք,բ ^
օրօր - էՕէՀերգ խառ%ուբգ1ը
եզանւճկնեբուն
,
որոնք
Զաակի
խո^Հուքգբ
պէաի
չալկեն : Ե՞րգ
...: քքի.
սիոնարբ
կ՝^՚բգէ ՝•
Բայց այսքնչ ոգի է գետնաքարշ
սսլասսէւո.
րի : Մաբղիկ
այսքան
զուրկ
կրնա՛՛ն
բլլալ աաբբա^
կան արմա՛նա պաա
ուո ւթեան
ղգտցումէն
իբբեէ.
ւքարդ,
մուրալու
Համաբ
իրենց
փբկութիւնբ
....
Տղաքբ
ոմանք կբ ծիծ^աղին
միսիոնարին
յուսաՀատական
լաւատեսութեան
վրայ։
Ոմանք ^
տնաաբբեր
տնցուգարձէն՝
գաս կբ սեբաեն
: Ու -
րիչներ
ինչ յուզիչ
միամսԿութեամբ
իրենց
պատա֊
նութեան
՛ամբոգք խակ , բացարձակ,
եբկչոտ
լբր^
քութիւնբ կբ թափեն
Հունտէն
չորցած սա մեղեգի.
ներուն
մէք։
Հա՛՛յբ - բայց Զատիկր
կրկին չի
գաբ
այցելելու,
որոփՀետեւ
՚Բրիստոս կբ պար ,
պուի իբ իմաստէն
ելէբ մՕւբգ էակբ
այնքան
պաբ.
պուած է իր մարգու
Հպաիտութենէն
:
Բբիստոս
կ՚ամչնաք
մարգոցմէ ու չի գաբ
Հ
Միսիոնարին՛
բերանբ
Ցիսուսբ կբ ճ֊ամէ տա ֊
կաւին ու աշակերտնեբբ
ոչ Հէքեաթ
են , ոչ իրա.
կանո ւթիւն :
ԲԱԱՆԵՐԵԲ
ՏԱՐԵԿԱՆ =
Այսպէս
կայնիք
եկեդեցիին
մէք Աուրբ
Յ՚սէ՚կռ–
բայ ու գիտել ոչ թէ որեւէ բտն որ տեղի
կ՚ունե
նար, այլ պարդապէս
նայիլ
խորանին։
Նայիլ ոԼ
թէ մզուած՝
Հեէուսքրքրութենէ
կամ սոփորոլթհ -
նէ՝
ալլ ներքին
մտերմո
լթե^ւ՚է
մը ս ա բ կալ՚տ՚դ ի^, ^
փարգապետին
Հետ որ քեղ Հետ կբ կրկնէ
խօս^քեր
եւ երդեր : կարեւո
րութիւն
չունի թէ ինչ է անոբ
անունբ կամ գիմագիծբ։
Ան՝ Հայն է ոբ սւս
պաՀ
ին կուտա
յ ապրո՛ւմի
մբ բով՛անգակո
ւթիւնբ
,
ոբ աւելի է քան խունկն ու խո րՀ րգալո
ր
ութիւնը
վ ա լբագ. պ ատ
կ ե րնեբո
լ , աւելի է քան ա յն , ՛ո բո՛ւ
մ ասին
մաբգիկ կբ փո բձեն
մ տածել եւ ՛ա՛ն՛չո
ւչա
կբ խօս Լւն : Ա յդ բովանգակո
լթիէն՚բ՝
Հայ Հոգին է
ԱյԴ՚՚էէ"
նստած
գորգին
վրայ,
իբ
տաքութե՚ամբ
ծալա՛պատիկ
, կամ կաղալով
լառաքացոդ
, Հրմչ ^
տկող գէպի
սիւն մբ, իր ս՛իւն բ ուր կււթն
ին իրա
րու
, երկու
լքուածներ
, կ՛ամ միս մինակ կանգ .
նած , անՀասկնա
լի
ճերմ ակ
մ ազեբբ
խա՛րիսխ ու.
գագաթ կամ պարզապէս
լուսարաբբ,
՛որ երկար գ
երկար
եղէզով
բա՚րձրեբր
մոմեր կբ վառէ ,
ւէինչ
վարէն
բոլոր
գլուխներր վեր կբ գառնան կբ Հե -
տեւին
անո ր –ամ էն մէկ չարժումին
տա
րօբ
ինակ
Հաճո յքով
մբ որ անբաման
մ՛ասբ կբ կաւլմէ կրօ -
՚նսքկան
արա բոդութեան
ու զգացումին
:
Կրօնական
արա րոզո լթԼւ"
էնւ
Զաաիկբ ադ -
գային
էոօն է, ոչ թէ որովՀետեւ
Բբիստոսբ
Հայ
մը
միայն
կրնա՛յ բԱալ, կամ թէ ղայն Հտ
յացուցած
ենք,
՛ալ պարզապէս
.անոր Համար ոբ
23
տարեկան
ագան մամկր մտնէր
Զատկի
օրով ոչ թէ Աստ -
ուած
փնէոոելոլ՝
այլ Հայ խո բՀոլրդի
ծա
ր ալո վ
յ
Մեր
եկեղեցիին
մէք չկայ
կրօն
կայ Հողին
աղ–
գին : Աքգ֊չափ :
Այ՚՚ոքէո էր ոթՏաբո ւթեան
տօնի խորՀբգտ -
նշած
ոգեղէն
Հբճոլ-անքր
կրկին
չայցելեց,
եբբ
ազգին
սւէէէրումր գ երադանց է քան անՀատինբ է
ԵՐԵԱՈԻՆ
ՏԱՐԵԿԱՆ :
Պարպուած
, լուռ Համտլստբանր
տ քնքէսն խիտ
կրնայ
բլլալ
Հոն՛ կայնած
ուսանողին
Համա՛ր, թէ
էքոա /արանրներոլ
շեշտերով՝
ել թէ երեւակա
լու
թեան
ճամբանեբՈքԼ։
ՀոսԶատիկր
պիւոի
տօնուի
մաքհն
մէք, մհէոք՝
ուրկէ
վռն տուած
բքլա՚լ
լիշա–
տակնեբու
յտմառ
մ ուրտցկա^ւոլթ
եւն
ր եւ ս֊դդա -
յին
ցդաբում
կոչուած
քմածէններկ ա քութեան
լու–
ղականոլթիւնբ։
Պիտի
րքլաս անգութ քու մտքիդ
նան
իբաբոլ, կբ զատուին
, կբ Հեռանան
իրարմէ^
կը ստեգծեն
Հոյակապ
Հոգեն՚ուագ
մբ :
Ու խորան
Լէն առքեւ չէ մ իայն ոբ
կ՚ալեկոծի
մեր
Հ՛ո՛գին՝ այլ եւ աբեւին ու ծագկած
ծառեբուն
գիմաց : ՈրովՀետեւ
ապրիլ
ամիսը կը կրէ իբ մէք
եզեր՛ական
Հեգնան՚ք
մբ երբ կբ յիչենք
նաՀա -
տակ՜ներբ
, անոնք որ ապրիլ
կ՚ուղէին եւ քաբգուե–
ց՚ան այս ամսոլե
մէք։
Մա՛Հուան
մասին կբ
խոբ֊
Հինք գ ե ռ այս կանաչնեբուն
առքեւ՝
մեբ տերեւա
թափին... կարօտբ կբ ղգանք
մեղրամոմ
մբ փա–
ոելոլ
այս բոլոր
ինկողներուն
փրայ եւբսել
իրենց՝
«Աւետիս
...» :
Բոլոբ
ժողովուրզնե
րէն
աւելի տխուբ
ենք ա՛ն
կասկած
,՚ալելի
Հիասթափ։
Զաաիկթ
, բոլոր ժ^.
ղովոլբգնեբէն
աւելի կբ զգանք
մարգկային
տա -
ռապանքբ ելյաբոլթեան
, փրկութեան
, աբգա
րու
թեան
ել խադաղոլթեան
կարօտբ : Եւ բոլորէն ա–
ւելի մեծ ցաւոփ կբ Հաստ՛ատենք այս գեզեցկու -
թիւններուն
պակասբ :
Կ՚ըսեն թէ յՏաչեալր
լոյս եւ յոյս
բերաւ
մար
գոց։
Ր՛այց, քսան գաբերէ իփեբ, մարդկ՛ութիւն
բ
Կբ տուայէոի
, արիւններբ կր Հոսին,
թշուառներբ
եր
ճէյմուեն,
ա՚նմեդնե^բ
կր նախատոլին,
բաբի -
^՚երր կր խաքոլիՆ։
քցենթութիւն
մր կ՚իշխէ
աչ -
խարՀին մէկ ծայբէն
միւսբ։ Եւ մաՀբ
կը մնայ ա–
Հարկու ;
Աքս բոլորբ
փստաՀութիւն
չեն %եբչնչեբ
մեզի
նաեւ
գալիքին
մասին,
լառաքացեալ
քազաքակբբ–
թոլթեան
մէք իսկ
% Բարբարոս է
սաեզծ՚ագործոլ՛
թիւԼը
Հ
Եւ սակա
յն , մեր ա յս յուսաՀաւոոլթեան
Հա.
մաբ է արգէն որ սաեզծոլ-ած
է Զատիկր։
Տանիլ
տառապանքբ,
փեր գալ անկէ աառապելոփ։
Այս -
պէս է որ կրնանք
ապրիլ : Եւ
Զո*աիկր
կուաայ
մեզի իրապէս
յոյս
մը։ Բարբարոս
ստեգծաղոր -
ծութիւնբ
իմաստ
մբ կ՚առնէ : Չարիքբ կբ
ծառայէ
մեր
բարութեան
եւ բարձրացման
:
Մարղկոլթիւ–
նբ տեղ մբ կ՚երթայ
անկասկած՝
իբ այս
թո
լո
բ
յիմ աբո ւթիւննե ր՛ով, բարձրութեան
մբ կ՚երթայ է
Աէր
մրն է մեր ներքին
գամբանէն
գուբս ե ֊
կոզբ, սէր մբ՝ որ կբ բանայ
մեր սիրտր
բոլոբին
•առքեւ։ Կբ լուսաւորէ
մեզ :
կբ լուսաւորէ
մեզ գաբունբ։
Բերկրութիւն
մբ
կուտա
լ մեզի : Անցան
ցուբաեր
բ ,
ձիւներն
ու
անձրեւներր։
Կբ մօտենանք
արեւին
։ կենգաու -
թիւն կբ Հնչեն
ծառեբը։
Կ՚երզեն,
կ՚եբդեն
թբո–
չոլնները,
ձայնական
Հբթիռնե
ր կ՚աբձակեն,
կբ
սուլեն
. . • Գեգեցիկ է կեանքբ
: Ինչ գեղեցիկ
է •
կեանքբ
իր ծառեբով,
թոչուններով
, արեւհվ եւ\
գեղեցկութեան
իբ անսա՛Հման
կա
րել իութիւնՕէ -
րոէէ : Մեր սիրտր կբ լեցուի
%որ կես/նքով
Հ
Աեբ
արիւնբ կր չարժի
նհր կենսո լնակո ւթեամ
բ : Զա -.
աիկ
հ . կր զգանք
կբ լուսաւորէ
մեզ մեբ
Հայրենիքբ։
Տոյս
մբն–
է ) յարութիւն
մբն է • • .
Կբ քալես։ Մեծ պակաս
մր կայ Հ՚ռ՚գիիգ
մէքք
Ր՚"յՅ
՚^էքգ կայ Հաւատքի
մնացորգ մբ դո ր չես–
ուզեբ
կորսնցնել
: Զատիկր կբ թուի
րեդի գար -
մանաւլիօբէն
նոբ, իմաստալից
, գեգեցիկ :
Ն
–ԱԱՐԱՖԵԱՆ .
Fonds A.R.A.M
