Ի * ն 2 է ^ԱՅ ՍՇ11ԿՈՅԲԸ
Գփգա
Նաէնկացիի
Աղրխդ
ԽՄՐ
Ուլբացհ|ալ գրագէտ.իէ1 այս այ&աիպ
արձակը, որ աււաջլւքւ ա1ւց.աւ1՛ լոյս սւեսաւ
« Հ ա ֊ յ –
րյյ՚նլւք» ամսա գ րին մ է յ , գրոՆած է 1932ին
յ Փւո՛–
Րի1յ
Մշ ա կ ո յթի տօնիէւ ս ւ ոթիլ.—
Աղատ աղգերը
չւււնին այգ տօնը՛.Իր
Հայրենի
Հաչին
փյւտ յ արմ ւււււ։ ձգած՜ , ղա ր ղա ց ած՜ , աղատ
,
անկախ
մողովուրղը
,որ անկաշվանղօրէն
ամէն՛ օր
եւ Հաղար ձեւերով
փռում
է արելի
տակ
իր Հո
ղեւոր
կեանքի
, իր ցեղային
Հանճարի
տրտայայ–
տութիւն՚եերը
այղ ժողովյւլրղի
Համար
ինքնին
ամ ենօրեա
յ տօն է
մ շակո յթը ;
Աեղ
նմ ան Հա յրենաղոլրկ
ու
Հայրենակարօտ
եւ Հի ղետս իարեչացւոց»
նստահ
մղկտացող
մո
ղովուրղի
Համար
աղղային
մշակոյթի
փաււարա–
նութիւնը
իր
ուրոյն
ու խորունկ
խորՀուրղն
ունի ;
Նտխ
ղա մեր
Հայրենի
կարօտի
ղե րագո
յն
սփոփան^Փ՛ է օտարութեան
մ կք : Աստղե րը
նո
յնն
են , որոնք
մ եր մ անկո ւթե անը
թարթեցին
,
բայց
ա յմմ մի կրակ ղարձած՜ վառում
են մեր
Հողինե
րը , վասնղի
Հ ո՜ղը ,
^"՚՛ ՛ԼՐ նո յնը
շէ : Հա
յրենի
անղաստաննե բ ից ,
Հա յրենի
ղետե ր ի
ափե
ր ից
մ ենք
, արմ ատախիէ
եղէղնե
ր , յոգնած՜
ենք օաար
Հովերի
սոյլե րից
ու կարօտ
ենք
մ եր
մ շակներ ի
Հորովէչվէն
, մեր աղ^իկների
լէլէներին
, մեբ
Հա
ղտբ ռւ մի խաղ ու տաղին , կարօտ ենք մեր
գոլ–
թանի
ճռինչներին
ել մեբ Հովիւների
սրինգին
կարօտ
ենք
մ եբ
ղետերի
կաաաղի
յորձանք–
ներին եւ մեր աղբիւրների
կարկաչին
, մեր
Հինա–^
ւոլրց տաճարներ
իւ սրբոլթեանն
ենք կարօտ
եւ–^
Լուսաբացի
ղանգակների
աղօթա բոյր
ղօղա նչնե –\
րին • կարօտ
ենք Հայոց
ԱշիսարՀ ին • . •
Ա շակո յթի
վւաււաբանոլթիւնր
մի սբաասլա–
տառ
աղաղակ
է , մի ճիչ , մ ի կանչ կողկողագին
,
աղե րս ու պաղատանք , որպէսղի
նրտ
մ ա
յբական
անո յշ պատկե րր
ղարթնի
մ՛եր Հողում
,
.ո րպէսղի
նրա
շյւթունքեեբը
մեր
շր թո ւնքնե ր ին , նրտ
Հալին
մեր
Հողուն,
նր-տ սիրտր մեր սրտին իսօսի,
ինչպէս
օբօբոցի
երգ,
ինչպէս մայրական
մեղեգի։
Ո՜վ
անոյշ
, շքե՜ղ
Հայրենիք
, ո՛^ւր մնացիր •
աՀա
մենք, քււ
ղաւա1լներղ
, ծնրագիր
քեղ ենք վւտ–
ռաբանում
քո երգով
, քո– Հրաշունչ
իսօսքով
,
քո
արուեստով
, քո փառքոփ
, քո– Հանճարոփ
, փասնղի
քո կրակին
ու քո սիրուն
ենք կարօտ օտար
Հո
րի–
ղոննե րի այս անգութ
ց րտո
ւթե անը տոկա լու
Հա–
ւբ։
X
Եւ յեաոյ՝
մշակոյթի
՚Լեբյուշը
տստանգա–
կան
, բունաւեբ
գարձած՝
ու
Հա յբենիք
երաղող
մողովուրղի
բնաղղա կան
ճիգն
է , ասլրե լւււ
եւ
յարատեւելու
Հղօրագոյն
իղ^Ը
,
^ԲԲ
^"՚ԼԷՅ
կտրուահ՝
կապլում
է իր ցեղա
յին
Հողուն
, իր
Հայբերի
, իբ պապերի
ստեղհաղորհ
ղօբութեանը
մէք կենսական
աւիշներ վւնտռե լով
է
Ես մի Հայ գաւլթական
ղանգոլահ
ղիտեմ
,
որ
, իր ցեղային
նկաբաղիր ր, իր Հաւատ
ը, իր
էե–՝
ղուն , փւր ա լանղո
լթ ի ւննե ր ր , իր Հողին
անաղարտ
պաՀպանելու
Համ ար , ել Հակառակ
իր պաբտու
թեան
, տակաւին
միւնչեւ ա յսօր իր քղաձիղ տան՛–
քանքւերի
ցնցումներն
ուՏւի . իսօսքս
ԼեՀաստանի
Հայ
ւլ աղթ ական ութե ան
մ ասին է , ռ ր՝
Յ՛Լ՝ • ղա–
րից >^ կսեալ
Հա յրենի
Հ ո րիղոննե ր ից
ղուրս
նետ–
ուելով
ել ԼեՀաստան ապաստանելով^
միայն
Ժէ ՚
գարի վերքեբին
սկսեց ուհանալ ։
Զ՚՚րս
ղարերի
սլայքտրը
նա տարաւ
անօրի
—
նակ
յամ առութեամ
բ , վասնղի
իր Հա յրենիքից
բե–
րել
էր իբ Հետ կուռ,
Հղօր աղղային
աւանգու
—
թիւններ
եւ մի
չրեղ
մշակոյթ
որին
յեցահ
ումգնօբէն
մ արտն շեց
իր ցեղա
յին
նկար աղբի .
պաՀպանումին
Համաբ ;
Հիողովոլրգների
Հոգին
մ ի
անսպառ
շտեմ ա– •
բան է Հաղար ու մի քնած
ումերի,
որոնք սպառ
նացող
կայհակների
պէո
ակօսոլմ
են
մռայլ
եբ—
կինքր:
Հա յբ են ա կան
արմ էքն
երի
սրտապնղիչ
գի -
տակցութիւնը
, ցեղա
յին կորովն
ու կուռ
խառ–
նուահքր
, յեզռւն
Ու բաբձր բարո յականր
Հա յրե
-
նաղռլրկ
մողովբգի
Համ ար անխոցելի
ղբաՀներ
են այնքան մամանակ,
որ
Հեոաւոր
Հայրենիքը
կայ, որ կանչում
է իր ցաք
ու ցրիւ
ղալա1^երինւ
X
Աղգային
մշակոյթի
այս պանհացումը
ան–
Հրամեշտ
է նախ իրեն՝ Հայ մոգովոլրգին
Համարէ
ՀոգԼ՛ ց կտրուած
ել օտար ափե
ր ին
կհկոլահ
մ ի մողովուբգ
ղո յամ արտի անոդ ՛ւ րմ Լսա ոնո
լ
րղի
մէք պէտք
ունի մանաւանղ
իր Հայրենական
աբ
մէքնե րի կուռ
, անսասան ղիտակցոլթեան
;
Եւ գրա
Համար
անՀ րամե շտ է , որ նա
նախ
ինքզինքը
ճանաչի
, այլապէս
նա
երբեք
չի կարող
օտարին յարգանք
պարտաղրել
:
Ա եր ղտնգո լածներ
ի անսաՀմ ան Լսեղճ ութ
իւ
նր , ս տ ր կա էքտ ո ւթ ի ւն ր
հ աւլում է
սե վ՛ա կան
աղ–՛
ղա յԼ՛ն
աբմէքնե
բի , սլատմութեան
,
մ շակո
յթի
քաղաքակրթութեան
թշուառ
անգիտութիւնից
:
Հայ
ստո բացո ւցիչ ել ըմ րո ստացո լցիչ
օտա
-
ԼԱՒԱՆԳԱՎԷՊ)
Գարնանային
Հաճելի՛ կիրակի։
Երկինքէն՝
ա–
բեւին
Հետ նոր օր, նոր կեանք կը կաթի։
Արեւը
ոսկի
կը թափէ Նարեկ
գիւղփէէ եւ անոր
փանքին
՚ե՚^յ^
քաղցրացնել
Համոփյնելո՜
լ
Համար
ապրում
ը տուներուն
եւ գաչտին ;
Վանքին
ղոլյլը
բացուեցաւ
: Անկէ
ղուրս
Լսումեցին
փանքին
բուրում՛ը,
նոր աւարտահ
պա–
տա բագին
եւ յուգումնալփց
աղօթքներու
հա՜նր
խոբՀուրգը.
• ՚ ետքը
իււլէէտահ գիրքերոլ,
Հնա–
մ աչ Հագուստներու
եւ վառահ
մ ոմ երու
կհուն
,
ամ էնէն վերքր՝
Հայ
Հաւատքին
փմ
աստութիւնը
արեւելքի
պերճաշուք
տաբաղոէիյԼ։
Գ բան ճռնչո ցին
Հ ետ ՝ արեւը
ղի՛մ աւո րեց
փա–
նական
մը։ Փոքր
մարմնակաղմ
ունէր
անիկա,
տմղո
յն էր ղէմքը,
Հա՜լահ
ու մաշահ,
բայց
աչ
խոյմ էր , աչքերը
ճըկըյտուե
էին, եւ
նայուահքը
իմ աստուն : ճակատին
ակօսներու
մ է քէն կր
յոր–
՛լէր բանաստեէլհի
մը վէՈթոբկոտ
իսռովքը : Գիրք
մը կար
ձեռքր,
եւ շյէթնեբ՚ււն
՚Լյրայ
Հեւքը
յե
տամնաց
աւլօթքի
մը։
՚իալեց ւլանգագ,
հա՜նր
մտահումնեբ
ունե -
ցող մարգու
մը պէս։ Անցաւ
գիւէլիւն փողոցներէն
:
լուռ էբ : Նայուահքը
սառահ
, կարհես
անՀոգի
մարգ մը կը քալէր :
X
Վանականը
մ տալ
գաշտը • Հիմ ա
կը
քալէր
արտերու
մէքէն : Ա ինակ էբ ու չէր խօսեր
, վասն
ղփ ուղեղին
մէք՝ կը բոբբոքէր
ու կ՚եռար
մատ–
հում՛ մը
է
Հրղե՜Հ : Գաղափարը
կը բ/ւնկէր . • • ; Ա–
նոր
հուխը մտեր էր վանականին
ներաշխարՀը,
ծեփեր
էր անոր Հոգիին՝ պաաերր
ու
բիբերէն
ղուրս
կ՚ելլէր
- ՚ • ; Յաբղանէէ՜ց
մ՛ր :
Աննիւթական
բաներու
յարղանս՛^ց
մը կը վառէր
արղեօք
անոր
Հոգիին
մէք՛..
է
Գիրքր
ձեռքին
մէք, եւ Հոգին յագեցահ
Լսոր–
Հուբգուի^
կը քալէր վանականը։
Արեւ կար
եւ Հա–
^^լԼ՛
էր
• Արտերու
մէք՝
քք՜իլ ու կանաչ։
Լե
րան վրայ
թռչուններու
երգն
ու
ցնծութի՛ւնը։
Արագիլները
կը կափկափէէին
գիւղէն
:
էքի՚հեռնակ–
ները
իրենց
թեւերուԼը
կը քսոլէին
ճամ բոլ
փո
շիին ել արտերու
հիլերուն
:
Վանականը
մոռցահ
էր Լ՚նքղփնքը : Գոցեր
էր
աչքեբէէւն
փեղկերը
չտեսնելու
Համար
արտաքին
աշիարՀի
խաւլերը։
կը քալէր
լուբք եւ պատկա
-
ռոտ : Փայտեւլէն
մա՚^րգ
մ լն էբ աբգեօք
որ
կը
քալէր
շփոթ մտքի
մը հովէն
յ
Վանականը
բարձրացաւ
կանաչ
րլուբԼ՛
մ ր
կոէլէն : փալեց կահանէ մը։ կանաչութիւնը
թարմ
էր։ իարակ
Հով մը կը խաղար
հիլերոլ
Հետ։
Նոր
հաղփւկ բացահ
կակաչները
արեւ
կը խմէին։
հ/ա–
ւարհիլներն
ու կանճրակներր
կԳրեբային
Հովէն,
եւ անոնց
ճղիկներու
, կամ ոստերու
վրտյ
թա–
ււահ որղան
կարմիրներր
կը ճօճէին
Համաչափ
^
կարհես
գիւղի
մ անտբաիկ
աղքիկներ
ՐԱա
յին ,
նստեր են կախօրբոցը
, թիռ կուգան
օղին մէք :
Տակաւ
առ տակաւ փանականի
այտերու
էիյ՚աք–
յէն կր սրբո լէր
խորունկ
մ տահումին
քա յքա
յիչ
՚^Հ՚՚՚-ձԸ՝
թեթեւնար
սիրտը
ել կ՝աբեւնար
անոր
ներաշիսարՀր։
Վեբքապէս՝
աչքերուն
չփոթը
կը
փարաաէր
, կարհես
թէ անձրեւոտ
երկինքի
մը
տա,լնապէկէ փերք^ կոււլաբ
պայհաէւութիւնը
յու -
"՚"Ժ9
ապբոէմին
% ԱնԼսօս
ու
ասն քուահ
մարգը
Հոգի աււաւ. բացաւ
աչքերը։
0՜ , այգ
աչքե՛՛րը։
Բարի
էի՛ն անոնք՛
գբախ–
"՛է
՚ԼՐ"՚յ
րացուահ
ղոյղ
մը պատո լՀաններո
ւն
բամոլոլթիէնր
արղիւնք
է ցեղային
արմանիքների
անգիտութեան
I Տարիներ
առաք աՀագին
փո -
թոբկոլմն
էբ Թիֆլիսի
եւ Բագուի
ււուս
ոգոփ
սնոլահ
ել ռուսերէն
Լսօսող Հայ մտաւո րականնե–^
րի ել ՀայոլՀիների
շրքանում
, եբբ մի ռուս
բա–
նաստե՚լհ՝
Վալերիյ
Բրիւսոփ^
Ա ոսկուա
յից
յէսն–
կարհ յայտնուեց
եւ ռուսերէն
մի քանի
բանախօ–
սոլթիէննեբոփ
փեր Հանեց
Հայ
բանաստեղծական
ղրականութեան
արմանիքը
Աիքին Գարերից
մին
չեւ
մեր
օրերը:
Շոլարահ
էբ ռուսախօս
Հայութիւնը
եւ իրար
էին
ղաոնում
•
Աի՞թէ
այս մենք
ենք՛.՛
Ռուս Վալերիյ
Բրիլսոփ
Հրաշք
գորհեց։
ԱրտասաՀմ
էւ/ևի
Հայութիւնն
այսօբ
երկու
պաբտք
ունի :
Նախ
Լնքղինքր
ճանաչել,
րստ
արմանւոյն
գնաՀատե
լու
Հււմ աբ իր Հայ բեն
Լւ արմէքներն
ու
բաբձր
մչակոյթր։
Ե
րկրորգ՝
երբեք
չմոռանալ,
որ
օտաբոլթիլ–
է/<իտի լափի
իրեն
, եթէ Հեռա
-
ւոր
Հայրենիքը
չղօրէսնայ
ու չբարղաւաճի
:
ՊաՀպանել
իր ցեղային
նկաբաղիրը
եւ
ղօրա
ցնե
լ , անխոցելի
ղա րձնե լոլ աստիճան
ղօրացնել
Հեռաւո
ր Հա յրենիքր ;
Եւ ա՛ք էն ինչ որ կատա բլո
լ՛ք է արտասաՀմ
ա–
՛նում , պիտի կատարուի
Հայրենիքի
սիրուն
եւ
Հայրենիքի
Համար
յ
Ա.
ԱՀԱՐՈՆԵԱՆ
պէս
Հրապուրիչ
է թ ։ Ա^՚՚Կ
՚^ա^
ԿԲ՚՚Ք
էէՐ
անցահ
մեղքին
նետը։
Նայեցաւ
չուրքը–
Երկինքն
ու երկիրը
ղի–
աեց.
քա՚էլյյբ
էր Համայնապատկերին
տպաւորու
թիւնը։
Հոբիգոնը
կասլոյտ
հո՜վ
էը, իսկ
երկի
բր՝
անսաՀման
կանաչութիւն՛"–
, ու Հռլը՝
կը
տքար,
կը բեղնաւոբուէ՜ր,
կը ստեղհագո
րհէ բ
նոյնիսկ
կիրակի
օրով։
ՎաԼտկտնը
չշնչեց
՚
֊
Փա՛ււք քեղ Տէր
է յաղագս
ամենա յնի...
X
Ոսկեքրուահ
մչուչվ՚ն
մէքէն
կը
նշմարոլէին
Նարեկ
գի՚^ղր
եւ իր վանքը : Եղեըովի
լեռնաչբղ–
թան
կը նմանէր արքայական
կարաւանի
մը՝ որ
կը
փոիէա՚լբէբ
ոսկի
ու արհաթ,
մալ՚էլարիտ
ու
սատափ, բայց մանաւանգ՝
անցեալ
ու պատմու
-
թիւն
1
Աոխբաբերղ
ղիւ՚լի
ալեբտկներր
իրենց
ան
ցեալի փառքը
կը պատմէին
կրիանեբսւն
։ Աէչթա–
մարը՝
Հիե օրերու
վել՚աքա՚լը
կ՝ընէ,բ։
Արագիլ
ները
հիլ ու հղօտ կր կրէԼ՚ե իրենց
բոյնեբը
կաբ.
կրտելու
Համար։
Աղռաւները՝
իքեր են Աաբկո–
սենց գեռ
նոբ ցանուահ
արտը, կաուցներովյլ
կը
քրքրեն
փուխր
Հողը,
սերմերը
կը
Հաւաքեն։
ԱԼս,
նէ,՜բէն
մեր արեւը։
Հայոց
աչիարՀխ
անղոււլական
արեւը՛
•• , անոր մէք միչտ կայ
ել
Հայ
Հարսեբուն անարատ
կաթին
Հոտը։ Վանա
կանը ուրաիացաւ,
օղն ու արեւը
հծեց
աւլաՀոլ–
թեամբ
եւ Հաճոյքով . . • :
Բլուրէն
քիչ մը Հեռուն
քբաղաց
մը կար՛
կը
տեսնուէր
անոր առուն՝
որ
կը էլալարուէր
,
կը
Հոսէր
աբհաթի
ղոյնով։
Ջաիսքաինեբու
ձայնը
կը
լսուէր : Աերթ
լնւլ մերթ՝
՚լարձող
անիւներու
թաց
աւլ՚քուկին
մէքէն
կ՝աււնէր
քա՚լացէւչանին
ալ–
րաՀամ
եր՚լին
կանչը։
Ջլ՚աւլացին
տանիքը
Հարթ
էբ ՛ւլ ճերմակ.
Աարէլարենց ԱաՀակ ապօր Հեբաթավ,
էլլԼսուն կը
նմանէր : Օրուան
ամէն
մ՛էկ
մամուն
քբաղաց
ին
մ էք ու
ւլէէւբսը
իրաբանցում
ւււ
ձա յներ
կա յին
:
Ալիւրի
ել Հացի Հոտ։ վ^անականը մտաւ քբաղաց :
Րարի
յաքող՛,՜ւմ
, վարպետ
Ար՚լօ՛
՝.
Աստհոլ
կամ քո՜ վ , բարի
եկար
,
Հա՛յբ
ԱուրբI
Ջաղացպանը
ղուրս ելաւ
մոլթէն
, իր
Հիւրին
Հետ նստեցաւ
առուեղր
:
Ջ՚՚՚էութի՛ն
եւ
քուրի
երւլ : Կը սլսլան
ուռենիները
, եւ բա րտ ինե ր ը
կը
խաւլցհեն
իրենց տերեւներուն
հնհղանե՜բր
: Ցող -
(նարեկ ղոմէշ մը, իբ կողը ցորեն—ստյլփն
կռթնցոլյ–
ցահ
կ Ոբոճա
յ , ել
ե րբեմ՛ն
ալ
կը
ւղ" չաՀա րէ
գԼ՚նքը անՀանգիստ
լնող
ճանճերը։
Ջրաւլացի գէք*
կատուն ցատկեր
է ՚Լաբպեա
Արգոյի
գէր^Ը՛
Վ՛^՜
նականը
Լսօսեցաւ։
Ա ՐՂ"՛ վարպետ
, կը ճանչնա՛՛ս
Գոգորը։
Այո՛, վարգապե՛ա
, այս մօտի
Հեղեղատէն
կը սկսի անոր կալուածը
ել կը ւէեր քանայ
Եւլեբով
լերան
տակ
: Հարուստ
է , հովուն
մէք՝ աւաղ , *»-
նոր մօա՝ ոսկի, բայց անոր աչքը
գեռ
չէ
կշտս1–
ցած
, "՛չ գիշեր
ունի, ո՛շ ալ ցերեկ,
ո՛չ լուր
օր,
ոչ ալ կիրակի, կ՝աշէսատի
ու կ՝աշխտտցնէ
, մր–
շակներուն
Հոգին
կը Հանէ,
անոնց
արիւնը
կը
քամ է
I
Գիտե՜մ
, վարպե՛տ
, ղիտե՜մ
, անոբ
մշակ
ները քանի մր անգամ
ինծի եկան, գառն
ղան
գատ
ըրին,
լացին
ու ռլբացին,
ինձմէ
օղնոլթիլն
ուղեցին.
ես՝
Հիմա Հոս եկահ
եմ
Գողորի
Հետ
տեսնուելու
ել անոբ ըսելու
որ՝
իր
րբահնեբը
Աստուհոյ
ել մարգոց
կողմէ
ընգոլնելի
չեն։
Կալուահատէրը
իրալւէլնք
չոլնի
մշակին
արիւնն
ու քրտէ՚նքր
հհելոլ
անոր ցերեկն
ու գիշերր
ի -
բարու
Հետ իսառնելոլ ;
֊
Աի՚ւչել
Գողորի
ղիլղր
երթալու
պէաք
չկայ,
արղէն
շատ
յոգնահ
ես, ես մաբղ
կբ
կեմ. Հոս կանչել կուաամ,
ղո՜վ է քլ,.աղացս
եւ
անոր Համտյն՚սսլաակերը
Հաճելի
, այստեո
կր
խօսիք
իրարու
Հետ...։
Վարղ
ասլետր Համաձա քնեցալ
յ
Ջա.լաէյպանն
ու վանականր
մանկութեան
ոն–
կերներ
էին. միասին
.լ,ղրոցին
մէք։
Զի՛րար
շատ
կը
սիրէին՛
բէսյց
ղմբախտ
ղէպ
յ–
.
–՚^ալ
երկու
րնկեբնեբու
բաբեկամ7լթեա1
: Աբրէ.
յաճախել
, Հետեւեցտլ
կրօնա ւլ իտո լթե ան , սորէէե–
ցաւ աստոլահաբանութիւնր
, ե՛լաւ սարկաւագ
եւ
դպիր
, ՛Լերքապէս
էիաբմասլետ
, աէլօթագիր
ու
բաԼ
՚աստեէլհ
•
գաբձաւ
Ա շտո ւնեաց
ւլաւառի
պարհանքը,
կոչուեցաւ
Գբիղսր
Նարեկացի։
Եկաւ
Գոգորր։
Փորեղ
մաբգ
մր,
գեբանի
Հաստու թեամ բ անգամնւե րուէ , իրանը՝
կաւլնեծառի
բոլնին
չափ։ , գղումէէ չաւի լլլոլխ
մը նստահ
Հա
րուստ
էէղի մր ՚էրայ : Երեսր
խոչոր
,
աչքերը
ծիծեոնակի
բոյն : Եկաւ
օրօրուե լոփ ,
նստեցաւ
Նարեկացիի՛ն
քոփր՝ Հ<.Ասաուահ օղձէւական՜»
բառերը
մրմնքելոփ :
ՕբՀնեա՛
լ է Աստէււահ
, ւղա տաս խանեց վա՛՛
նական բ :
Ա"^՚"–Ի
ք"՚֊ՐՐ
ֆէըաալով
կ՛՛իյնաբ
քրատոլնին
յատակր
, կր գա րձնէր
անիւը
,
կր
ղա յրացնէ ր ,
կը ղրէէռէբ անռո ւեառԱ–
՚
՛ր փառերը, ապա՝
չառաչոլմով
Fonds A.R.A.M
