էՑԱՌԱԶ*
ՀԱՅԿԱԿԱՆ
ԵՐԳԻաԿԱՆ
աՐԿԱՑԻԼ՚Ն
ԵՏ-Բ
ՇՆՈՐՀԱԼԻ
- ^ ՚ւ^արեվացէէն
ետք կրօնական կամ գրա -
կտն
ձեւի
րան աւէ աեղհ՜ութ
Լււնր կայուն
աԼիճակ մր
կր ատանայ։ Աեծ րանաստեղՆի
մր անցքր
միչտ
իրմէ ետք կր ձգէ անապատ
մր, որ այնքան
ալելի
երաչա է , որքան որ աւելի չատ են իր
ետեւէն
քաչկռտոլող
օրինակողներր
:
Տասներորդէն
մ՛ինչեւ տասնր երկրորգ
դարե–
րերու չարական
դրողներր
միքակ
չեն, կրնամ
րսել
որ լալ րի ւղանգա կանն
Լ ր են : Րայց Հոգ է
արղէն
վտանղր
, անոն ք լեցուն են առո գանա կան
անթիւ
նրրութիւններով։
կարծէք
մրցումի
ելած
են գիտ՛
նալոլ
Համար թէ ո՞վ պԼւտի
ըլլայ
լաւագոյն
աշա
կերտը
այն մամանակԼւ
ճարտասանութեանց
%
Անոնք չատ ճչղրտօրէն
իրենց տուրքը կը վճա
րեն
քւիւղանգական
իշխանութեան
այս
՚Լերքէն
գարերուն
, որոնք պարղապէս
նկարչագեղ
բա
յց
աղիտալի
Հաշուեյարդարի
մ ը տեսարանր
Տ՚*յՑ
կուտան
Աարգ կը կարծէ
յուսաՀատիլ,
երր ԺՐ՛ դա–
րուն^յանկարծ
երեւան
կուգայ
ուրիշ գրական մեծ
բանաստեղծ
մը՝ Ներսէս
ՇնոբՀալի
կաթողիկոսը
;
Իբ գոբծը, որ ամբող^ութեամբ
կրօնական է ,
Հարիւրի չափ այլարանական
քառեակներէն
ղատ՝
որոնք մողովրգական
բարբառով
գրուած
են , Նա՛
բեկացիի
գործին
Հակոտնեայ
գիրք
մր կր զրաւէ
յ
Ա աքի պա յծ ա ռո լթ
Լւ ւն ը , խօսքԼ։
սլարղոլթիլ.
նը , ^տիբ
կշռո
յթի
ճկոլնոլթիւնր,
քնա րե րդու -
թեան
Հ անգարա
ծանրակշռութիւնը,
ձեւերոլ կտ.
տաբեալ
յօրինուածքը
կը
յաքո րգեն
ՀԱ ատեան
Ո ղբե րդո
ւթե
ան»
ի անձկութեան
ումղն ութեան ,
ծաւա^եբու
կարծրութեան
ել խօսքի
անօրինակ
սաստկութեան
: Նե րսէս
ՇնոբՀ ալիի
չա րականնե
րր
Հա յկական
րանասսւեղծ
ութե ան
մ էք են ա յն ,
Լ՚նչ
որ Հռոմ՛ էական
մամ աղ րքի
տաղեր ր ել
Լք՛ասԼւն ի
(1ճոճզԱՇՏ
Տբ1Ոէստ1տ5՛^/՛^
ֆրանսական
բանաստեղ
-
ծ ութե ան մէք. ա յս՚լնքն
ան թարդմ
անե
լի , ո րովՀե
աեւ
իրենց բանաստեղծական
առաքինութիւնը
եւ
ղեղեցկութիւնր
կաւլմ՚ոլած են միայն
սրտին,
մտ—
քԼւն ել անոնց արտա
յա յտութեան
կատարեալ ^ա–
ւ ասաբակշռոլթենէն
։
•
<ձ
Այսքան
սքանչելԼ։օրէն
մեղմ
բանաստեղծու
թիւն
մր թարդմանել
կր նչանակէ
եղծանել
անոր
նուրբ
յօրինուածքր,
վատնել
անոբ ղաղտնիքր եւ
միայն
Հասարակ
տեղիքնեբու
փոշի մբ ստանալ է
X
«
Հա յկական
բանաստեղծութեան
ե բկրո
բ գ
մեծ
Հոսանքը
աշոլղականն
է :
Ղ՛աբեբու
լ^թաց
քին ,
բմ չկո ւթիւն
վւնտռող
Հիւանգներ
, ձեռնածուներ
,
լաբախաղացներ
,
աճպարարներ
ել աչուղնեբ գ ացեր են Աուչի
վան
քը Ա. կարապետի
գերեղմանը,
աղերսելու։
Անոնք
անտարակոյս
կր ՀետեւէԼւն
Հին սովորյււթեան
մը
է
*իողթան
երդիչնեբր
կր տօնւէին կամ կր Հռչակէ
ին
Հ երո սնե բու սէրերը,
անոնց պա յքարնե
րբ եւ Հե -
թանոս աստուածնե
րու
ղօր
ութ իւնր եւ կուգա
յին
խնդբել
քերթողական
^իրք՝
այն մեՀեանԼւն մէք,
որ կը կանդնէբ
, գեղեցկութեան
եւ
իմաստութեան
աստոլածներոլ
արձաններուն
միքեւ,
–ումի ել կը–
րակի աստծո
յն արձանր
, ղաւակր
երկնի եւ եբկբի
,
վիչապաքաղ
՚ԼաՀագնի։
Այգ աղօթքները
գոՀա -
ցում գտան
անչուչտ
, քանԼւ որ նոյն
սովորութիւնը
տեւեց
մինչեւ
մեր օրերը
։ Այսպէս
, ոդիէն տպա–
ւորուած
աչուղներր
կր սկսէին
իբենց
երգչի
եւ
թափառական
րանաստե ղծի ասպարէղր
:
Ի րենց
երդերով
անոնք կր զարդարէին
Հաց կերո յթնե բ ր,
Հար ստնե կան
Հանդէ սնե բը , երբեմն
կ ա
յցելէին
օտաբ
իչփւաններու
պալատները,
բայց կը
սիրէին
մ անաւանգ
մողո
վրղ ական
տօներ
ը , ոլխտադնա
-
ցութիւննեբը,
գիւղաց
Լւներոլ
գիչերային
Հաւա -
քոյթները
եւ մեռելներու
Հսկում
ի
գԼ՚չեբնեբը
:
Շատերբ ի ծնէ կոյր
էին, ինչպէս
ԱԼ՚կԼ՚չիոյ
եւ
Տունաստանի
մէք, եւ մողովուրդր
ղանոնք
կը
յարգէր
, իբրեւ
ճչմարիտ
ե բկնային
անձնաւո
բու -
թիւններ
նկատելով։
ՈւրԼ՚շներ
սաղԼւն , այս նախ
նական
քոլթակին
Հմուտ
վարպետներն
էին։ Ր -
մանք անղրագէտ
ԷԼ՚ն,
բերանացի
ուսուցումը կը
ԽտանայԼւն
իրենց վարպետնեբէե
, որոնք
Լ՚րենց
արուեստին
աւանդական
կտնոններր
իրենց մօտ կը
պաՀէին :
Աշուղներ
ուն
ամէնքն ալ սէրը
կ՝երղեն
, բայց
կր ղղուշանան
ամուսնանալէ
։ Տուն - տեղ
չունին,
աղատու
թԼււնր
իբենց
կանոնր
րլլալ կը թոլԼւ
. Ա.
նոնք խռրՀուրդ
կուտան
, կամ լուտանք կր թ^ ^
փեն ; կր մխիթարեն
, կր դովաբանեն
, կամ սոլր -
բեբոլ
կեանքը կր պատմեն : Ու տակաւին
իրարու
Հետ
մրցումի
կ՚ելլեն,
ինչսլէս
ատենօք
ֆրանսացի
աշուղները
եւրոպական
« սիրոյ ա րքո
ւն ի ք»ներո
ւն
մէք։ Վարպետ եւ աչկերտ կր մբցակցին
նոր ղիլ.
տերոլ,
պատկերներու
եւ յանգերու
չքե ղո ւթեան
,
կօքտհկցիԱեւոէԱ
ԽՏդհպւ
Ամէն տեղէ եկած
էին
արուարձաններէն
,
գիւղերէն
եւ մօտակայ
քաղաքներէն՝
անգամ մը
նծ
ւառա՚պա
եւս վերապրելու
Համ աբ
էօրտէկի
փ
անցեալը :
ի պատիւ
էօրտէկցիներուն
, պէա-ք է րոել որ
յա յտարարուած
մամ՛էն առաք
սրաՀ լեցուած
էր ,
րայց
Հետեւելով
մեր Հնագարեան
սովորութեան
կաղմակե րպի
չ յանձնախում բր
յաբմար
գատեց
քիչ
մր ուչ սկսիլ։
Րաղմաղան
ւքէզէէէ^
չարուած
էին
սեղաններուն
վրայ։ «Առատ կեր ու
խում»,
բացատրութիւնը
պարապ
խօսք չէ էօրտէկցինե
-
բուն
Համ աբ :
Նուագածոլթենէն
առաք,
ոմանք սկսած
էին
ումպ - ումպ
օգԼւ կԱել,
մ ա բսողո
ւթիւն ր գիւրա -
ցնելոլ
Համաբ :
Հանդէսը
բացուեցաւ
Լ
Ջ IV1
&^Տ
^^11
^^Տ^/"/
ոբ թէ
երդուեցաւ,
թէ
նուագուեցաւ
ալաթ31Նրքա :
Նոադողներն
էին արեւելեան
երամչտութեան
ա -
մէնէն
երեւելի
վաբպետներր
: Ըստ յայտաղրին
,
ամէնքն ալ
V^^էսՕՏ^
էին բացի
թմբուկ
նո լագո՛ ղէն
,
որ միայն
ա ՅՇ Տ է ա
էր : Տիչենք
միայն
քանի
մը կա^
րեւոր
անո ւններր
ՈՆԱւի Ատեփան,
ք է մ ա ն ւ /
Աշոտ,
ք ա ն ո ն է
Արտաշ,
թ ա մ պ ո ւ բ / ,
Օննիկ ,
զ ո ւ ւ ւ ն ս ւ ն ի
Փոլ եւ ուբԼւչներ
տ
Համա
֊կօրտէկցիական
րնգՀանուր
միութիւ
նր նոր կաղմ ակե րպո ւթիւն
մրն է ։ Այն
աստիճան
նոբ է որ գեռ երկուքի չէ բամնուած։
Այգ մարմ
նին
Փարիզի
մասնաճիւղին
ատենապետը
Հանդէ -
սին
բացումր
կատարեց
ՀակԼւրճ , բայց
պատչաճ
ճառով
մր։ Ր ո վանդա կո
լ թ
ի ւն ր Հետեւեա^
էբ .
« Տ՛Ա
VՕստ
բ131էյ
չատ կր խնգրենք
, չատ
ձայն
չՀանէք
, ո րպէսզի
^\Աւ՜ՀէՀ
^^է
^^ն ե ր ո ւն
ձայնը լաւ լըո–
ուի,
ե օ ք ս ա ն է չալղը
–նի1
,ձ–^^
բան մր կըՀասկնան
,
նէ՛ ա է
դուք։
^61Ը1 ,
շնորՀակալ
ենք»։
Այս
ատենախօսութենէն
վերք, էօրաէկցի
օր՛
իոբդ
մր երգեց
8ւ2Շէ/՛ ԼշՏ ք՚անՏ ճշ Օտճւճ;^,
յեաոյ
կոմիտասի
«Հով
արէք»ր։
«Հով
աբէք»ր գ ե ռ չա -
ւարտած
, մողովրզվւն
մէքէն
մէկը պոռաց,
«1ւաւււ
մ ՛ ա լ
հայերւՅն
է ր գ է ՛ » :
Այս ինքնաբուխ
աբտայայ–
աոլթԼււնր
պէտք չ^ անւ կր
թ
ո ւթ
ի ւն Համ աբել , այլ
լԱգունիլ
իբրել
Հա յբենա սիրական
խանգավառ
բացադան
չութ
իւն
մը ;
Կ արգա պտՀ
ութիւնը
կատարեալ
էր
Հանդէսին
այս
պաշտօնական
բամն
Լւն մամանւակ :
Ներկա՛ները
իրարու
Հանդէպ
ցոյց կուտա
յԼւն արեւելեան՛ փափ
կանկատ
քաղաքափարութիւն
: Տաճախ կր
լսուէին
տ յսպիսԼւ
խօսակցութիւններ
:
—
ինչպէ՞ս էք,
օլու.խ չ ո ճ ո ք ւ խ
ինչպէս
են։
Շատ լալ ենք,
աքքԸւ ,
ԱորՀակալ
ենք։
Զեզ
ւելի
լւ
՛յք։
– Այգ ձեր աւլնուութիւնն
է :
չնորՀակալ
ենք
յ
Տանձնախումրին
անգամնե
րր
մտմ
ի մը չափ
աչխատեցան
ձայնասփիւռը
կարգի
գնել։
Ասիկա
մեծ
մ տաՀ ո գութ
Լււն պատճառեց
•ունկնդիրնե
բուն
,
որոնք վախցան թէ նուագին
ձայնը պէաք
եղածին
չափ
բարձր
պիտԼւ չլսուէր : Ներկտնեբուն
փափա -
քին
տեղի աալոփ
ձայեասփիւռբ
բարձրացուցին,
մինչեւ որ
քէման/յ^
ձայնը
(\ռւռ.ճայի պէս սկսալ
լսուիլ :
Վե րքապէս սկսալ յայտաղրին
ամէնէն կարե -
լոր
մասը
նուաղը։
ՆեբգաԱակ
«փէչրէֆ»ով
մբ
սկսան նոլադուԱեբր
յ
ժ՚ողովուբգին
խանգավա
-
ռութիէնր
չափ ու սաՀման
չունէր։
«Փէչրէֆ»ին
յաքո րդեց սրտաչաբմ
երգ
մ բ՝ «էօրտէկ
Կէոլլէ բ -
տէ օլոլբ»
(բտդերր
լճին մէք կ՛՛րլլան) : Ամէն
կող՛
մ է լսուեցաւ
քաքալե
րո ւթեան
բա ց ագան
չո է թիլն -
ներ
— աՓէրի՚ւք, մաշալլա՛, եաշա՛:
Տիրաւի
դնաՀաաանքի
արմանի
էին թէ՛ եր -
դոէթւերր եւ թէ՛ նուադովներբ
: Տ՚ողոփոլրզր
այն
աստիճան
յոլզուեցաւ,
որ , չատեր
սկսան
օղին
ճնկեի
ոբպէ-ՂԻ
<Ր"՚պ՚"Ը"՚Կ՚՚վ
տես -
ն՞քին^ոէրն^^ք
" ՚ ՛ ^ " ՛ ^ ^ * ՛ " " ՜
^ ՚ ՛ " ^
" ՚ ^ ^ ՜
սան պարել •
ուշադրութեան
արմանի
էին
^;^"^ց^1աէդէնեանին՛
երգած
յուղիչ
«կաղէր.
Լուի
Օէյլ
"՚
«կազէբներր
կր
գերադասեն
ներր։
Լ Հ ^ ՝ կանները,
ղ՛՛ր ատենօք,
ձեռքր
"^""է։.՛
ՂծԿ՝երզԿՍ
Ա՚-^՚-թԻ՚՚յ
0– Ո՚՚րգ
ե–
ականքին
էք՚-Լէձւ^
Դւղուն
կարապետը
:
^ ^ ՚ ^ / ք " ՝ ՛
եսե ՚որե՚յ^Ժ՛–^
երամչաութիւն
մը կա–
" ՝ ՚ ՚ . ՚ Ո ^ , ո ւ ,
գնաՀատելու
եւ փայելելոլ
Հա–
՚ Է ՚ " " ՚ Ո \
Լ Լ
Է
՚՚՚^էԿ
է՚Ր–^ մամանակ
օղփ խը.
V
^Րւամ՚աութիէն
մ ը , այնքան կը դնաՀատէ
Հ ա ն \ ւ ՚ ՚ ՚ ՚ ^ ՚ " ՚ " կ ^
– ^ ^ – ^
յ – ^ " ^ ^ ^
"Ր–
՝"ւոուի,
այնքան կը իսանգտվառոլի
, ե լ որ -
11ն
խանղավառուի,
այնքան պաՀանք կը զգայ
օ–
^ի\ա՚՜,կէ
,
"ԲՔ–^ ե"^^ ՚^՚^ՐԳ
՚ " ՚ / ^ ^ – ^
՚^՚^ելի
^ՈԱՈ7Ի
Կռ Գ՚-՚՚^՚-յ
^ ՚^՛՛^՛^"^
ձբամչտոլթիլնն
Լ
օղին այնքան
կ՚ազղենվրագ
, ո ր Հտրկկր
զղաս
ենեեո֊
ծեծելու։
Եթէ ամուսնացած
չես, ան ֊
՚շ՚ո՚լչտ
քիէ մը անսլատեՀէ
ուրիչին
կինը
ծեծել ,
ատ
պարագային,
տղամարդու
Հետ կը բռնոլիս
,
աա,մտնով որ Հակաոակորդր
քեզմէ պղտիկ
ըլլայ։
թէեւ այս թնքոյքին
տեղի
ունեցան այս կար
գի քանի մր աննչտն
միքադէպեր
, սակայն պէտք է
խոստովանիլ
որ մողովուբղր
լաւ
ք է յ ֆ
րրաւ, կե
րաւ, խմեց, պարեց եւ այսպիսով
աղղային
ղոր ՚
ծերն ալ մեծ թափով
յառաք
ղացին :
«Ջալզրճի»ներր
ութ մամ անրնգՀատ
նոլագե՛
սին
ղանաղան
եղանակներ,
Չ ի ֆ թ է թ Է
Ա
Ի , փէշ -
ր է ֆ Հիճազքիար , Հինազքիար - ՝Րփւ.րաի , Հիւզա մ
շարքը, Ա « էմ - Ա շիր^ն, Սապա1ւ, Րասր–, –Աէհա -
յ է ն դ , ք ՚ ա նթ օ ,
–կաղէլ , Ու֊շաք, Պէյէր-ի,
ՀիւսէՅՈի, ճ է ^ ա յի ր
եւն.
եւն.։
Ոմանք իրենք
զիրենք էօրտէկ
փոիսադբուտծ
զգացին։
Ուբիչներ
ապրեցան
Հաղտբ
՛ու մէկ զի -
շերնեբու
մթնո/որտի
մէք, իսկ ես ինքղԼ,նքս կար
ծեցի
Պոլսոյ
Շիչլիի
կ-ղ՚^ռ^
Տէլի Ա րապին
մ է յ –
Խանէն:
ԵՆՈ՚Լ՝Բ
ԼԱՋԻՆԵԱՆ
ԲԱԱՆ ԿԱԽԱՎԱՆՆԵՐՈԻ
ԱԳԱՀԱՆԳԷԱԸ
Շաբաթ
գիշեր
տեղի
ունեցաւ
Հնչակեան
Բը-
սան կախաղաններու
յիչատակին
նոլԼւբո՚լած
սգա^ք
Հանգէսր Աալ տր Ժէոկրաֆիի
մէք :
Գմբախտա֊^
.բաբ սակաւաթիւ
էբ բաղմութիւնբ
է
Հանդէ սին բացումը
կատարուեցաւ
Շովքէֆի
մաՀերդով
, ղոր նուադեց
Օր • Զաոափեան
Լգա՚է
V
նակ) :
Օրուան նախագաՀր,
ծերունի Պ–
Տէօփլէթեան
դրաւոր
ոլգերձռփ
մր շեշտեց թէ բացի
Հտյ մատ՛
նիչներէ
թուրք կաո ավա րութ իւնն ալ
աչալուրք
կը Հետեւէր
յեղափոիսական
գոբծունէութեան
:
Բանախօսներէն
Պ ՛ Տ ՛
Պօղոսեան
րարեբաստիկ
երեւոյթ
նկատեց որ այս տաբի
կարղ
մը
Համաղ–
՚1՚"յին տօներ
մ իասնաբար
տօնուեցան
,
ինչպէս
« Վասպուրականի
Հ երոսամարտր»
, «Ապրիլեան Ե֊
ղեռնի
սզաՀանգէսր»
; Ապա պատմեց
անձձտկան
յիչատակներ
քանի
մը Հերոսներէ
>ոբոնց Հետ ծա՛
նօթտցած
էր կեսարիոյ
մէք։
Շ • Նարդունի
նախ տուաւ
իւրաքանչիւրին
կեանքի
գիծեբր։
Ս րաՀր սարսուռով
լեցուեցաւ
,
^ՐԲ կը ներկայացուէր
կտրիճ
եբիտասարգներուն
անձնաղո
Հ ութիւնը^
շտտեր
քսան տարեկան է–
իե յ երբ կախաղան
բարձրացան : Գուք,
ո՛՛վ քսան
տարեկաններ,
ի՞նչ կբ ներկայացնէք
Հայոց ազ-
գային
արմէքներոլ
նմ֊արին
վրայ,
նաՀատակներր
որ ձեր տարիքր
ու^էէին , այսօր
պատմու
թեան. մէք
ամրօրէն
արձանագրած
են իրենց
անունր։
Աեծն
Ազեքսանգր
կոլլար
Աքիլլէսի
ղերեղմանին
վրայ ,
խորՀելով
որ ոչինչ
րբած է,
տակաւին
Ասի՛"
նետուած
չէր,֊
Աքիլլէսի
տարիքին
մէք։
Յետոյ
բանախօսը
փառաբանեց
Հայ
յեղափոԼսութիւնը,
մէք
։
Բայց այս եբղեբուն
եւ բանաստեղծոէ
թիւննե
րուն մեծ մասը կր կորսուի։
Կր մնան
միայն
այն
կտոբնեբր,
որոնք կր պաՀուին
մողովուրգին
յի -
շոզութեան
մէք եւ որոնք չուտով
կ՚ըլլան
մողովբ.
դական
անանուն
երզեր. ու կր մնան գործերր
այն
գրաղէտ
աշուզնհբուն,
Լղուսան)
որոնք
իրենց
բանաստեզծութիւններր
զրի առած են :
Աշուղներու
ամէնէն
կաբեւոր
ղերերէն
մին ե–
ղաւ
քերթողական
լեղուն
ազատտդրելը։
ԺԶ • գա
րէն
սկսեալ,
անոնք կր ձղտին
ՀետզՀետէ
մէկղի
թողուլ
դասական
լեղուն,
դրտբարր,
զոր
ղրեթէ
"ճ
"Ք Կռ խօսէր –եւ կր ՛գործածեն
լձւտտնի
լեղոլն
,
աշխարՀաբարր։
Այգ ատենէն
սկսեալ,
ղէպի աւե
լի մողովբդա
կան
ձեւե բու
ձգտում ը երթալով
կ^
շեշտուի։
Այս նոր
ուղզութիւնը
շի
զոՀացներ
զբաղէ ա բանաստեղծները
, որոնք
չարունակե
ցին
եւ կը շարունակեն
ղրել դրաբաբ
%
Երեւակայեցէք
Լիասինը,
Հիւկօն կամ Վտլեռին
, որոն^
Համակեր.
յանպատբաստի
յօրինումներու
բնականոլթետն
պէ
ին գրել րանաստե
ղծո
լթիլննե
բ
ՇհՅՈՏՕՈ (^6
Կռձի
լեղուով. ասիկա
ձեզի
ցոյց պիտի տայ նմա^
նութիւնր։
Արդիւնքը
այն եղաւ որ զբազէտ
բա -
1աստեզծներսլն
շատեբր
մնացին
լուսնի
բանաս -
տեգծներ,
րսել
կ՚ոլղեմ,
անՀտսկնալի
:
Աշուղներու
եբղերր
կարելի է երկու
մաոի
բամնել։
Ն՚սխ անոնք,
որոնք
ղրուած են
կոչումով
աչոլղնեբու
կողմէ,
ամէնէն
ղեղեցիկներբ։
Այ"
երգերը
մեզ կր ղրաւեն
իրենց
ղարզ
տրանքներու
աոատոլթեամբ
, պաակերներո,
յանղ
ղնութեամր
ել չինականի
զօրաւոր
ղղա
յնու թ Լամ ր : Այս եր -
՚լ/–րր
՚ոնվիճելիօրէն
անձնական
նիւթեր կր
չօչ""
փ՛են ել Հետեւաբար
բսլորովի\
տարրեր են կրօնա՛
կաններու
զրական կտմ
զ իառն
քե ր
թ ո
ւ՚ս^ներէն
։
Այս
աշոլզներր,
մանաւանղ
նոր՚ոգոյննելր,
եր ՚
բեմն պարսկական
կ՚սմ արաբական
մ ոզով
ր՛լ
"՚Կ"՛՛^
ս՚կէն
կ՚առնեն
նիւթեր,
ներշնչումներ,
որոշ Ր"՛՜
բո յական
՛Լ՛" բգապե աս
լ թ
իւննե ր ու մանաւանգ ա՛
ոոգանռթեան
յօրինուածքներ»
:
ՊԱՐԳԵԻ
ՆԻԿՕ/.ԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
