I
է 6 ԱՌԱՋ
։^
ԿՈՍ. ԿՈԻՍԱԿՑՈհթեՍն
« ԱՐԵՒՄՏԱՀԱՅԵՈՆԸ
ԼԵԶՈՒ
Զէ ,
ԱՅԼ Ա^ՒԱԼԵԿՏ է »
1.
Անցեալ
յօղռւյսծի
սկղրէն , արգէն ասաց էնք
,
թէ
կենակոմր
որոշել է յւր ա րե ւմ աաՀայե
րէնր լե–
ղու չէ , այլ
դիալյւ1լտ ,
րարրաո.–. ԱՀալասէկ
Զ՛
Գրէգորեանէ
րուն բառերր
այս մասին
«Այն., ինչ ռր սլսալ կերպււվ սւբեւ–մաա1ւայ լէ–
գււՆ են անուանում, ճիմնականում
ճանդիսս^ւեււմ
է ԿռՎյ՚սաանդինոպոլսոյ Հ ա յ ե յ փ դիալեկտը (բար .
թաւլըյ , ռբւովեետեւ եանյւայայտ է, որալւեւմտ -
եաւն Հայասաանի (Վանի, Աաոունի, ԶէյթՈւ|նի ,
Մո ւշի , Ալաշկերաի ե ւ ուրիշ շրջանների) բնակ
չ ո ւ թի ւ ն ր չ է ր
| ՆՕ Ա Ո ւմ
ա յ դ լեգւէով, ա յլ դարեր
շարույլւ՚ակ ունէլւ իր սեվւական եայ բարբաոները »
(«Տ֊Կո մուն իստ», շ^Ատրա,
1951
թ •) ։
<(|Ոլսահայ դյւալեկաի
(բսւբբառ)
մասին է խօ
սում իբ ճառի մէք նաեւ Աա՛՛Հակ կաբասչետեանր :
« Գլիյաւոր չ ա բ ի է ր յ ասում է նա, Հ ա յ ո ց
լեցուի
եամար նրա յսաթարուելն է (ոո.ւսերէնում՝ ցասո–
ր ե ն ի է ^ ն ա ե ւ աղտոտուելը) զանազան րաբբա,ււնե–
րով »
եւ «այգ բարբառներբ,
նոյն կարդին եւ աա^–
կաւհայ եւ պոլսաճայ դիալե կ անեբր • • •
չեն
կարող
Հա
յոց
ՀամաժողուԼ
րգա կան
լեղուի
Հաբսաացմ
ան
աէլբիւր
Հանղիսանալ » :
Յա յտա րա րեյով
ա րեւմ տաՀա
յե րէն
ր
ԱԼՈ լսա -
Հայ բարբառ
, Զ ՚ Գրէգ"րեանր
, որ
կենտկոմի
քա րտ ո ւղտ
ր է վիղէո լոգիական
Հաբցերի
գծ՜ովֆ ,
փորձույէ՛ է նաեւ
Հիմնաւորել
խր «գիտական»
Հաս
տատումր , անշուշտ
, մ իշտ
«րնկ
. Ա աալինի
Հան -
ճարեգ
ուսմունքի
Լոյսով» ;
— « կ. Պոլսոյ Հսւյերի դիալեկտը,
ասւում է
նա,
չի կարելի ի՚նքնոլայԱ լեզու համայւել, որով–
հե տ եւ նա չ ի լրացնում ինքնաւրռյն լեզ՚ուրն ներ -
կ այացուա ծ պահանյւները: ՛Սա
ԼարեւմտտՀայեբէ–
նր)
չոււնի ինքնուրոյ՛ն քերակս^ս֊ական
կսսւսւց -
ուածք՜յ որ արմատապէս տ արբեր լինէր համաժո–
ղովրդական լեղուից ; ինչ վերաբելւում է ինք նոււ–
ր ո յն րաւո.արանայիւ; ֆոնտին
(բաոապաշարին) :
այսպէս կ ո չ ու ա ծ արեւմտսւհայ լեզուն զուրկ է
դրաԱից: ՚Նբա եիմնական բ ա ո ա բ անային
ֆոնտքւ
ո չնչ ո վ չի տ արբերում համ՛ահայկական բաոարա -
նայի1(ւ ֆոնտից, ե թ է չհաշ^ուենք որնա չսւփից ա^
ւ ե լի լսաթաբուա ծ է Հ ա յ ո ց լեզուին իյորթ– փոիյա–
ո ո ւթիւննե ր ո վ ՛ թ ո ւ ր ք երէնից , արաբերէնից, ֆր -
րանսերէնից, իտալերէնից, յունարէնւից եւ միւս
լ եզո լն ե րի ց , փոիյաոինութիւն|ււ՚եր, որոԱք իյաթա -
ր ո ւ մ են
\աղտւոտում
են)
Հ ա յ ո ց լեզուն ե ւ իյանղա.
ր ո ւմ ՜նրա զար գ ա ցումը »:
Նո
յն կա րծ ի քր
, բա յց աւելի
յաԼսուռն
^^բ -
պով, արտա
յա յտում
է բարբառների
եւ գրանց
թը՛
ւում «պո լսաՀա
յ բարբառի»
մ ասին Ա - կարապետ–
ես/նը։
Աենք վեբր մէք բերինք
նրա ճառից մի քաղ
ուածք
, ոբի մէք նա Համ աբում է
բա ր բա ոնե
ր ը
գլվսաւձո ր չարիք
Հայոց
լեղուի
Համ տբ , ոբովՀե -
տեւ
նրանք
խաթարում
ենմեբ լեղուն
նրա ար -
մ ատներ
Լւն անյարիր
բառե րով
, որոնք
յօրինուած
են արՀեստական
կերպով եւկամ նեբմուծուած
են
առանց որ գրանց պէտքը
ղղա^ոլէ՜ր :
«Համամողռ^
վրդական ազգային, լեզուն ս տ եզծ ո ւյյ | ո ւ ց յ ե տ ո յ ,
շարունակում
,է Հայաստանի
վարշապետը,
բ ա բ -
բաոներր դ ա ռնո ւմ են կուլտուբակաւն լեզռւի սսւ1
կ ա ւ ա րժէ ք ար տ աթորումներ
(ռուս,
օտխօգըի)
ե ւ
աւնիաւսափելի կերպով կա|ւ1՚գնում են
մահացմսւն
ե ւ անհետացման –նամբու վրԱ^յ ;
Րայց,
ինչպէս
երեւում է, Աով. Հայասաա -
նում
գոյութիւն
են ունեցել
տարբեբ
կարծիքներ
արեւմ տաՀա յերէնը
բարբառ
Համ ա րե լու
մ աս ին -.
Ա յղ կարծիքնե
բր
յա յտնողնեբը
, բնականաբաբ ,
ներկայ
չեն եղած
Համ ագում ա րում եւ չեն աբտա
յա յտուել
այնաեղ եւ ոչ էլ առՀասարակ
արտօն -
ուած
են արտա
յա յտո
ւելու
Հ րապա բակով
այլուբ
I
Հակաառկ
գրան,
Զ– Գրիգորեանը
Հանգէս է
ղալիս
իր առա
բ կո լթ ի ւննե րով
իբալոլնքԼւց
գըբ -
կուած այգ մարգկանց
ղէմ :
— « կոնսաանդինռպոլաւյ բարբաոր ինքնու -
ր ո յն լեղու դարձնելու կլյղմնակիցները ,
ասում է
նա ,
իրենց վնասակար աեսակէլռները հիմնաւորե -
լու համար, յ ե ն ւ ո ւ մ են յանախ այ|ս բանի վրայ ,
որ ա յ դ բարբաոո վ ս տ եղծ ուա ծ է հարոլսսլ ղրլլլ -
կ ա նո ւթիւն, ;ւր մի շարք հ ա յ ղրռդներ ա յ դ լեղւով
են գրել իրե՛նց երկերը։.Այդ բ աժանո ւմի կոզմնա>.
կ իցնե բը,
շարունակում
է առարկել
լռութեան գա
տապարաուած
մարգկանց
Զ– Գրիգո րեան՛ր,
«սո, -
վորաբար «մոու^նում են»
Հ չակե բանե րր
ճառախօ–
սինն են) ,
որ հաւյ գ րա կ անութիւն ստեղծուել է
նաեւ միւս րարբաոյներռվ, որով օղսաւյյլ են հ ա յ
բ ազմ ա թի ւ ականաւոր գրողներ»
.Եւ թւում է Աայ–
եաթ - Նովայի, գ. Աոլնգոլկեանի
, Լի. ՚կաական
-
ՊէՏՐՈՍ ԴՈԻՐեՍՆ
ԾՆՆԳԵԱՆ
ՀԱՐՒիՐԱՄԵԱԿԻՆ
ԱՌԹԻՒ
(1851 Մայիս 20 - 1951 Ս՚սւյիս 20)
Ր,
ոճով մրն չաբաղրուած,
աեղ ^ ւ
մանկակա՛ն
" Ո
այնպէո
Հետաքրքրական
է.
ծին մէք, ՚ ՚ Ր ՚ ՚ ^ Լ ^ ^ ն ե ր Ր այգ
երկաոիրութեան
՚՚՚.։1եէաէոր
մը,
Կ՝^։
^
գ
— «
ՏՐՏՈԻՆՋ-ՐՎ
իմ սիրած
գրագէտներէս
Լիոմէն
Լիո լան , որ
մ իեւնո
յն ատեն
Հմուտ երաժշտագէտ
մ ըե
էր ,
ՊէթՀովէնին
նուիրած
իր խորաթափանց
աշիա -
տութեան
ոկիւլյբր, նկա րագրե
լով
Հանճարեղ երա -
էք-իշտին գիմագիծր
, կ՛ըսէ •
« Գէմքին
կարմրորակ
գոյնը,
խոռոչաւոր
մ աղերը ու մ անաւանգ անտտռտ
յին
մաղերը կը
մատնեն
, կը բացատրեն
ումղնութիւնր
իր գոր -
ծին » :
Գուրեանին ալ ՀեղասաՀ
նայուածքր,
նուա.
գուն աչքերր
, ղալկաՀար
գո յնը
, մ արմ՛ բոգ կիսա–
ծալ
այտերուն
գիծեբր կր մատնեն
, կը
բացատրեն
նրբութիւնը
իր գործին
-. Գուրեանին
գործր
Համակ
սրտի երգ մրն է , եւ ինչպէս
որ ծաղկամանէ
մր
վար թափած
վարգի
թեբթփկնեբը
կ՚ապրին տա -
կալին
իրենց
Հ րապո յրին
մ էք, ա յգպէս տլ Գուբ -
եանի քերթուածները.
Հակառակ
անոր որ
իրմէ
վերք
Վյսբումանի
, Զարենցի
, Զարեանի
նման մե–
ծութիլննեբ
ունեցանք,
կ՚ապրին
ու
կը^փոթորկեն
մեր
ղղացոլմները։
Իր սրտի
մեղմ
մեղեգին
միայն
մէկ
սննգամ յչմբոստացման
խոյանք
մը կր կատա -
րէ , \ոլ այգ ալ «Տրտունքք»ին
մէք։
Այս
չէյք"
՜
փիրեան
եղերական
Համտնուագր
բացառութիւն
մ րն է մ եբ քերթողական
գրականութեան
մ էք
, ոլ
այգ պատճառաւ
կ՛արժէ
միայն
մէկ յօղուած
նուի՛*
րել
«Տրտունքք»ի
վերլուծմ
ան ; Ատ իկա կատարե
լու
Հ ամար ան Հ րաժեշտ է ապաւինիլ
իր կ եանքի
գիծին–. Զի բաւեր
իրեն
նման
ըսել ու անցնիլ
թէ
«Արշալոյս
մր չանցաւ
սրտէս» , եւ կամ՝
«Աօրս
արտօսրրն
տեսի^» :
«
Համ աղղա
յին »ի Հաւաքո
յթին , վե րքաւո
բու
թեան
Տ իկին Տ իրուՀ
ի
Մ իսաքեան
խօսք
առնելով
կը
մ աան
ան շէր
Եղիշէ արք
՚ Գուրեանի
, արուես -
տաղէտ
պատրիարքին
մեծութիւնն
ալ, անոբ բա
նաստեղծի
շնոբՀները ; Եւ կը հարցնէր՛
«Ուս -
կի՛՛՛ց այս արուեստագէտի
ղղա
յութիւնը
Ռուբեան
րնաանիքին
մէք»։
Ալֆոնս
Տոտէի
ՀՈբգին
, Լէոն Տոտէ
,
ղրաղէտ
պիտի
ըլլար,
քանի որմիքաՎայրը
օղտակար էբ -
Լիսաբ երաժշտագէտ
սլիտԼւ ըլլար
, քանԼ։ ոբ
Հտյբը
երաժշտութեան
ուսուցիչ
էր : ԼԼսել կ՚ուղենք
թէ
մթնոլորտր
կր ղարղացնէր
ներքին
թրթռացում
-
նեբր։
Րայց
Գուրեա՚՚նը։
Հայրր
երկաթագործ
եւ
նորէն
իր բառեբովր
«րանաստեւլծ
մ՚րլյալ
կ՛ոլ -
ղեմ
, տենչ մր, որաղքատիկ
Հիւղի մր անկիւհւը կը
մարի վեբքապէս»
;
Տիկին Ա իսաքեան
ի արծարծումը
պատճառ
ե–
ղալ ոբ անգամ
մը եւս մաղեմ
Րարսեղ
էքսէրճեա
նի « Ընգարձակ
կենսագրութիւն
Պետրոս
Գոլբեա–
նին»ր, տպագբոլած
1893^1,
Պոլիս։
ճիշգ է, Ա–
Զօպանեան
, Վ. Նտլբանգեան
(«Մշակ»ի
մէք), Ա.
Ռուբէն
(«Աուբճ»ի
մէք) , Ա . Տակոբեան
(«Արե–
գ»ի մէք) ղբաղած
են
Գուրեանի
կենսաղրու -
թեամր
, բայց ասոնց
րոլորին ալ միակ
"՚ՂԲՒ՚՜1՚11
էքսէ րճեանն է եղած : Գր^ո
յկր կր բագկանա
յ
144
է քերէ : Թէեւ գիտական
արմէք
մ ր չի ներկա
յա -
ւր տան ապ Հ
ոլարղ ս^Ր^
յ,^^ մայրը,
/ ՚ ^ ՚ Հ " / ^ "
Կ՝Ոլան
մեր
բուստը
^^Լկ^Հ
,
մԼ,այն տան ներքին
կեանքս,
բոլոր
՚ " Հ Լ
լ, մայրերը
, պաշտամունք
ոլնի
վր աասլլակ
ագօթքՍեբու,
մ՛էկ
րառով -
^ / ՚ ^ յ յ ^ ^ ՛ ^
^–՛՛՛է՛՛՛ք–
՝Լհ–՚Գ՚–
գԼ՚մա.
՜՝"՛^^
եե1մրն
էր եղած,
քս^նի որ անկողլ.ննեբ
եո սերէր Պետրոս, Արտէմն
էր, ,որ ծնած
Բ Թ 1 1 ՚ 1 ր է ա մ ս ո յ Հ ե ւ
մ՛եռած
1862/1.
Պետ .
րոս
Արաէմ
քրոք մաՀուան
օրն իւր
ընկերներէն
%ա՝իկ
Ուգս–րԻՎ՚""^1՛
^ ^ " ՚
յ " " ւ ՚ " ր ՚ ւ " ՚ Հ Ր ՚ ՚ ^ թ ^ ն է ն
տուն կը վերագաււնայ
, եւ տրաոլմ
կը նստի բաղ.
մոռին վրայ» :
՚Լիշտ
գիմաղրաւելու
ուբիչ
վկայութիւն
մըն
ալ՝
նորէն
էքսէբճեանն է ոբ կը պաամէ
«
մր,
1892
տարւոյ
Հոկտեմբեր
ամսոյն
մէք , երբ
Գուրես^նի պատկերն
ղծել տալով
մօրը կը ներկա
յացնէի,
իւր գիաոգութիւնն
լսելու,
տեսայ որ
սիրտն ուռած
ախբովմենէն՝
կր ջանար
զսպել
զինք ն , եւ չ է ր թսզսւ-Ր
արցունքն հոսէր
դււլըս
աչքէն, այլ կ աթէր սբտի1ն մէ ջ »
(բնղգծումը
մեղ
մէ) : Աայր մր որ լալ չի գիտեր , իր արցունք -
ներր կր թափէ
միայն մէկ անղամ, երբՀամող -
ուեցաւ թէ շուտով
Գուրեանին
անկողինն ալ պիտի
ծալչէր
։ Պետրոս
լսեց այս Հեծեծանքր
իր անկող
նին մէքէն եւ «Տրտսւնքք»էն
օր մբ վեբք
« Ո՜ե, ներէ՛ ինձ, Աստուա՛ծ ի մ ,
Մօրս արտօսրը տեսի
՚ • •» :
Հանրի
Հայնէն է որ կ՝րսէ ս-եղ մը թէ՝ « Ես
իմ մեծ վիշաերովս
վաքր
երղերս կր
Հիւսեմ»
է
Պետրոս եւ Եգիչէ անուանի Գա րեաններն ալ ^ -
տանեկան
այս մեծ վվւշտերով
իրենց պղտիկ
երգե
րը
Հիւսեցին։
Տուէք ատոնց
Թրք ու1փ, Իմ մահր,
Անաոակ որդի, Մա գթաղինէ , Հ ա յ ր մ ե ր ,
խ ոբսք–
ղիբներով
Հայ բանաստեղծութեան
ղոՀար
էքերը։
« Տրտունքք»ին
մէքէն ասաոլածացման
բարձ -
բացող սա տոգր , տեսակ
մը վ։իլԼւսոփայելու
կեր
պը կեանք կոչուած
«խտյամակտն
խեղկատակոլ -
թեան»,
միեւնոյն
ատեն վերքակէան է
Տրտունքքէ
լՕքւա
յական
Հոս
ում ին •
Աստուծոյ ծաղրն է աշխարհն ալ ա ր դ է ն ։
Այս
«ծաղլւ»Լւն
Հասնելոլ
Համսւր՝
քանի մը
թել եւս իր կենսաղրու
թք^նէն :
Գուրեան
իր
16
տարեկանին Ա կիւտաբի
ճեմա
րանը, աւարտելէ
վերք, կը մանէ
ղործի։
Նաթ՛ .
պաշաօնեայ է առեւտրական
տան մը մէք։
կարճ
մամա\ակէն
կր ճամբուի։
Աասնալոբ
գասեր տա
լու Հետամուա կր ղաոնայ : Աշխատանքը
չեն վճա–
բեր , կր Հեռանայ : Թաաերղոլթիւններ
կր գրէ.
չի վարձատբոլիր։
կարճ. կեանքի
մէք ոչ մէկ
յա՛.
քողոլթիլն : Հասած է արբունքի - կ՛ուզէ
սիրել ։
Անոլ^.նի
գերասանոլՀի
Հբաչեայն է որ Հին «Ա -
նաՀիա»նեբոլ
մէք պատմելով
իր յոլշերը,
կ՚ըսէ
թէ
օր մը երբ փորձ ատեղին
աղ9իկնեբս
Հաւաք -
ուած
կը խօստկցէինք^
կտաակներով
կ՝ըսէինք
ի–
•եանի
անունները
ու բացականչում
. « Հա րց է ԱԱ
ոաջ գալիս, թ է ին չ ո ՞ ւ պէտք է կ– Պոլսոյ բարրա–
ոի համար բ ա ց ա ւլռ ւթիւն անել» :
Նո յնպիսի
եռանգով գաաապա
բտում է
դիա–
լեկտնէ^^
(ուրեմն
նաեւ պո լսաՀա
յ
դիալեկտ^)
մասին
յայտնած
աարրեր
կարծիքները
նաեւ
Ա՛
կաբապետեանը
: «Շատ
գբողներ
, գրականագէտ
-
նեբ եւ լեղուաղէտներ
, տեղական
դիալհկտ1(է^շ
Համարում
էին, շատեբր
նաեւ
մինչեւ
այսօբ չա -
րոլնակոլմ
են Համարել
գրեթէ
գլփւալոր
""ԼԸէ՚-Ր
Հայոց
լեղուի
Հաբստացման :
Ա յ դ մ ե ծ մոլորՈլ .
թ ի ւ ն է »
(ընգգծումր
մերն է՝ Ա– քց -) ••
ԱրեւմաաՀայերէնի
Հանգէպ Ա ոփ. Հայասաա.
նի ղեկավարնե
րի՝ այս
«գիքալ\ո
րում ի»
մասին
կ՚արտա
յա յտուեն
, կա րծ ո ւմ ենք , շաաե՚բը ; Ա
եբ
ղլխաւո
բ
ն սլա տակն է ներկա յացնե
լ նիւթը գաղ -
թաՀայ
ըն թե
րցո
ւ^ե
ր ին : Այղ աշփսատտնքը
առաք
տանելով, պէտք է մէք բերենք
Զ՛
Գրիգորեանի
ճառից
եւս մի քաղուածք
, որտեղ,
մեր
կարծիքով
պիտի
փնտռել
բհւն բա ց ա տ ր ո լթ ի ւնն ա յն բանի ,
թէ
ինչու այգ աստ իճան մխտական
վեբաբերմոլնք
են ցոյց աալիս
գէպի արեւմտա
Հա յե րէնր
Հայաս ,
աանի
վաբիչներր
Պտրզւոլմ է , որ ա^գ մխտական
«ղի րքաւո
բ .
ման» են մղել Հայ բոլշեւիկնեբին
նկատումներն
ա յն քաղաքական
պա յքարի , ոբ աննախլ^թաց
մո–
լեղնութեամբ
մզում
են նրանք
վեբքերս
իրենց ի.
րական եւ կարծեցեալ
թշնամիների
ղէմ ; Եթէ
• " յ ղ ՚ Ղ ^ " է ԴՐ՚-ում
Հարցը,
բնական է ա բ մէք աեղ
պիտի
գային
նաեւ
«Հայ
մոզովյրգի
ոխերիմ
թըչ
նամ ինեբը
Գաչնակները» : Եւ նրանք
ներկայ եԱ
նաեւ այսաեղ :
« ինձ թ ւ ո ւ մ է,
խորՀլքգածում
է բարձրա -
ձայն Զ– Գրիգորեանը,
ոթ կ– Պոլսոյ
րարբսււլի
արհեստաաւկն կերպով հո չ ա կ ո ւմը ի բ ր ե ւ իԱքնու -
ր ո յն լեգու ոչ միայն գսւրկ է,որեւէ գիտական հիմ–
քից,
ա յ լ ե ւ յայտնապէս հետապնդում է քազաքսւ–
կան վնասակար նպաաակ —ստեղծել երկու Հա–
յասաանւնեբ, երկու լեգուներ ե ւ հակադրել արեւ
մտեան Հ ա յ ե րը արեւելեան Հայերի)ս1, եակագլւել
Հ ւ " – յ " ց ՝ ժազովբդի ոուսական
օրիէնաասիո -
նին, ո ո ւ ս մշ ա կ ո յթին , որ այնքան մ ե ծ դ ե ր է կա
տարել Հայ՛ոց մշ ա կ ոյթի , գր,ական՚ոււթեան կ ւ ւեգ–
ուի ղաբգսւցման մ է շ , ւյլ1ջատել ո ւ հեոսւցնել հսւյ
մշ ա կ ո յթը իր ժողովրդական ակւււնք ներից, յ ա -
ոաջդ՚իմական մշ ա կ ո յթի բարերար ա դ ւլ է ց ո ւթիւ -
նից եւ կապել ա յն րուրժուական արեւմու տ քի
յ ե
տադիմական (ււէակցիոն) մշ ա կ ո յթի հե տ » :
Ե
Լ
աՀա
« Հ ա յ Ժողովրդի ոխերիմ թշնամիները՝
Գաշնակներր օգտաղործում եւ 1Աերկայիս
իբրե»–
զէնք քաղաքական այդ վնասակար հակաժ ողովր -
դակաճ ըմբ ռ ն ո ւմը
(որ արեւմտաՀայերէնր
լեղո՛– է
եւ ոչ թէ
դիալեկտ7
Ա– խ.)
իրենց պայ ք աւրի եա
մար րն դ դ է մ Սալետական Հայաստանի ,
ընդդէւք
ծ աղկ ուն սովետահայ ւ1՚շակոյյ)֊ի : Ահա ի1ւ1չու րոլււԲ
նրսւնք, ո վ քեր կանգնած են կ. Պոլսոյ
բարբաււէ^
իբ ր ե ւ ինքնուրոյն հ ա յ լեզու նանաչելու դիրք1ք ՜
բ ո ւ մ , հ ա յ լեղուն արհեստական կերպով երկս՝–
ինքնուրոյն լեզուի բաժանելոլ դ մր քհր ո ւմ , աո.ար–
կ ա յօ ր է ն , գիտակցելով թ է ասանց
գիսւակցելւււ,
տուրք են տալիս բուրժուական
նացիոնալիզմին»
(ազգայնականութեան) :
Հասանք,
ուրեմն,
Գաշնակներին եւ նացէոնա–
լիղմին,
որով պէտք է վերքակէ տ ռնեք ։
Միւս անզամ
կը տեսնենք
թէ՝
ճի՞չգ
է
Աաալինի
ուսմունքից
բԼսսլմ է թէ
^արեւմաաՀա–
յերէնը Կ– Պոլսոյ
դիալեկ տ
է»։
Ի/ՈՆԳԿԱՐԵԱէ՛
Fonds A.R.A.M
