Հ Ց Ա Ռ Ա Ջ *
Ան
ղեր ղոց
ըրա
մէ չուա արդէն
ամբողշ
առ բառ
կբ
փոփսայէնւ
՛Բանի
որ իր մաՀանալկն
աասնեակ
սերունդ
-
ներ վերք
մողովուբղր
անդիր
սրբութիւն
գաբձու–
ցած
կր ^եգէ
իր քերթուածնեբր,
միեւնոյն
աաեն
թէ Հայասաանի
ել թէ Ափիւռքի
մէք
անյ^ղ
Հատ
լոյս
կր տեսնեն
իր ամրողքական
դոբծեբր
սլաբոլ–
նակող
Հաաորներ
, ուրեմն
Գուրեան
անմաՀ
անուն
մըն է մեր մէջ ու այգպէս
ալ պիտի
մնւա յ անմ ո -
ո-անալի՝
քանի
կայ
ոլ կր աեւէ
Հայ
մողովուրգը՛,
իբ կեանքին
ամէնէն
անն չան ե րեւո յթներն
իոկ
իորՀբգածութեանց
առիթներ
են մեղի
Համար։
կԴրեւի
մեծոլթիլնները
այսպէս
կ՝ըլլան
: Արղա
-
րեւ Գուրեան
երբ գերեզման
կ՝իքնէբ,
իր մեծար
֊
մէք
՚լ"Ր^Րէէւ՛
ապագրոլած–
մաՀոլրնէ
վերք
« Ակիւաաբի
րնթերցասէ
րներու
ընկերութիւներ
լոյս
ընծայեց
ղայն
«Տաղք
եւ թաաերղոլթիլնք
»
վերնազրին
աակ
: Ուրեմն
իր անՀեաացումէն
վերք
տիրացաւ
այս անկորնչելի
Համբաւին,
յեա
մաՀու
ճառաղայթեց
իր
արմէքը;
Ըսինք՝
մեծոլթիլններր
«կԳրեւի»
տ
յսպէս
Կ՝ԸԱ՛"^ ՝• Պարաղան
նոյնն
է ուրիշ Հանճարեղ
տղոլ
մ ա լ
հ)աչատուր
Արովեանի
Համար։
Հայ աղ -
ղա յնական
վիպադրութեան
վէմ քարր Հանգիսա
-
ցող «Վէրք
Հայասաան»ին
լո յս աեսաւ
իր մաՀ -
լընէն աասը աարի
ետք,
իսկ եբկր
դրուելէն
16
տարի
վերք^քանի
որ ղործը
ձեռաղիբ
վիճակի
մէք
պատրաստ
էր
1844
/1։
1848
^1
Աբովեան
անՀետա–
ցաւ՛
իոկ
1858
/՚1
ալնորէն
լոյս
րնծայեցին
զայն
լծւթե րցասէրնե
ր :
ինչո՛՛ւ
Գուրեան
սիրելի
մեծութիւն
մըն
է
Հտյկական
կեանքին
Համար։
Պիտի
փորձենք
պա–
տասթանե
լ ա յս Հարցին
, եբեք
յօղո ւածնե բ ո վ :
՚Լյախ ՚>աա
մբ պիտի
նուի րե՜նք
միա
յն
իբ
« Տ րտունքք
»/1
վե ր լո ւծոլթե
տն : Աօղոլտծ
մը
ոիրե րղ ակին
եւ ապա
մեր րնդՀանուբ
եղրա կաց ու
թիւններր
: Իր կենսագրոլթեամբր
պիտի
ԷԳԲ*^ ՜
ղինք , բտց ի քանի
մ ր թ ո ւականնե բու
յ՜իշատա կույ–
թենէն,
նիւթին
ներքին կապր պաՀպանելու
Հա
-
մար։
Ուրեմն
Գուրեան
ոիրելի
մեծութիւն
մըն է
մեղի Համար՝
նաթ իր ղգացումնեբու
եւ րսելու
նո֊
րո։ թեամբր։
իրմէ ա։ւաք ոչ "ք,
նոյնիսկ
մօտաւոր
կերպոփ
ղրած
էր ա քսպիսի տողեր՛
Լտ11ւ՝ջն է յա-զեալ ււվկէանի մը նման ,
կ ՚ յ ւ լ զ է ս ի ը ե ՚ ՚ լ – • • համբււյըլւ մ ՚ ե ե տ էաւ֊աղիլ ,
Մաշ|ւլ, խամրիւ , խււնջած րնկնիլ գերեզման,
՝(1ա.մել սիրոյ կրակէ բամկին հուսկ կաթիլ,
՛է ՚ ... Ե թէ շիկնի՝ կ ՚ըս ե ս ,— հ ի մ ա ՜ յ կը բ ո ն կ ի :
Եւ կամ
մ իլս սիրտ բղկտող
տողերր
՚
Լսեցի մօրս հ ե ծ ե ծ ՚ ո ւմ
^^ացի. յսչ^րս.–խո1յ^ած\ .
Մօրրս արտօսրն տեսի՜ • • • :
Ու վեբքապէս
միայն
եւ
միայն
աենչանքնե
-
բուն
մէքէն
եկող տողերր
•
Շրջազգ ես տ մը շրջեց իմ շուրջ :
Իր օրերուն
մեր ղրականութեան
վրայ
նստած
կեւլծ
գաս ական ութե։սն
դէմ
այսքան
մաքուր
ան -
կեղծութիւնը
նոբ շունչ
մր կր բերէր
վանական
մթնոլորտին
դէմ,
անչուչտ
այս
մաքրութենէն
գերիվեր
միայն
Գուրեանին
յատուկ
արուեստով
մրն ալ տալով
իբ ճակատագրին
աստուածացումր,
մրուր
կեանքի
մը ծիւրումին
Հետ
խառնու.սծ
:
Հոսկէ
մեր մեկնակէտը՝
իբրեւ
նաիաղուռ
«Տրր
֊
տուն9ք»են։
•- ՜ ; ։
՜ •;.՜,՜ ՚– •
• ՝՜
՚
ՀՐԱՆԳ
ԲԱԼՈԻԵԱՆ՛
ՊՈԻՏ՚Մ
ԵԻա%
ԱՆՄԱՀԱՆԱԼՈԻ
ՀԱՄԱՐ
•••
«ՑԱՌԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(77)
ՊՈԼՍՈՅ ԳՐււԻՈԻմԸ
1.
^
Ե՛
Անմիքապէս
քաղաքին
մէք վւնտռե
լ տուին
բո–
քր վարպետ
Հող փսրուլնեբր
եւ մեծ դոլքսր
անոնց
Հրամայեց
իր անյասլաղ
Հակառակ
ճամբայ
մր փո
րեն
որ թուրքերուն
չինածին
ւէէմր
ելլէ։
Աւ
այն
քան
ճիչգ
ու ճիչւէ դէմ
ղէմի
եկան
որ
մերինները
՝^՛" յրա յեղ ճաբսլիկութեամ
բ
եւ
աբագութեամբ
մը վառած
նԼււթերոլ
միքոցաւ
անմիքապէս
այ -
րեցին
Թուրքերուն
բոլոր փայտէ
յենարաններր
:
Գե ս^ն ո լղին
բււնոգ
գեր անն երն ալ ա յրած
րլ -
Լ"*1Րվ ,կտմ արբ
վար
վւլաւ
թուրք
ւլործ աւո
րներուն
վրտյ
ոբոնք
ամէնքն
ալ Լսեղդուեցան
կամ
այրե
-
տան»
է
ՄէՀմէտ
Ր՛ի տկանավա
բնե բուն
այդ
քանքր
որ
այնքան
ւղիտի խռովէր
պա շա րեաթւե բուն
Հս/կ -
՚ւիստր,
մեծ սաբսավ, ձղեց քաղաքին
մէք։
« Աքէն
գիչեր,
կ՝րսէ Պարպարօ
, կր ։էախնայԼւնք
որ
մի
Գ՛՛՛՜սէ
թ^ւտմին
այդ
ճամբաներէն
մէկուն
մ իքո -
ցաւ քաղաք
մտնէ։
Բայց
այս անղամ
Թուրքերը
յաւլթոլեցա՚ե
ել այգ օրը նաւատորմին վարձէն
ղատ
"՚֊րԼ՚չ
բան
տեղի
չունեցաւ»
:
Բալիկարիէսյի
այս թաղբ
ուր այս
ւիոբձերը
կատարուեցան
եւ որ այնքան
մեծ գեր պիտի
ունե
նայ
սլա չա բման վերք Լ՛ն օրերուն
մէք,
այսօրուան
իաէտլ
մը եբաղայԼէն՝
տիրասլետած
է մամա
նակին։
Բսան
"Iարու
մեռնիլ։
կամ
ղոնէ՝
քսան
տարոլ
չեղած
քանի
մը չափածոյ
տալ
Հայոց
ղրա
կանութեան
: Մ աղերր
փանականի
մր պէս
կախել
ծոծրակէն
X
Տմգոյն
եւ երաղուն
քալել
անտառակի
մը կամ ծովափի
մր եղեբքր։
Թերեւս
,
սանկ
ղաղանի փափաք
մըն ալ՝ թոքախտալորԼւ
ւոսլաւո–
բուիմիւն
ձղելու
իր չուրքը՝
նմանելու
Համար Պետ
րոս Գուրեանի
. . .
Եո ալ քրտինքԼւ
մէք մտած
եմ մամանակին
,
երկու տասնեակԼւս
մ էք , քանի
մ ր
քառեակով
գուբեանանալու
փափաքիս
գոՀացում
տալու
. . ՚
Կր յուսաւք
ՆարգունԼ։ն
« Հայ - Րոյմ»ի
մէք ,
օր մր կ՚՚անղրադաոնայ
այս տկարութեան
վրայ
:
Թե րեւս մամանակին
, ինքն
ալ չրթոլնք
կւգցոլցած
է այդ րամա կին :
Գուրեանի
«իմ մաՀր»
եւ «Տրտոլնքք»ր
,
եր/լու
Հրթիռներ
են : Մ էկր
կեանքէն
յուսաՀատ՝
ան -
մաՀ յիշաաակ
րսուած տկար
ճիււլԼւ մր կա։ւչռւմ.
Մ իւսր
ամ եՀի Աստուծո
յ մր կ"ղը շան թա Հարել • • •
ԱնմաՀանալ
ուղեց
«իմ մաՀով»
եւ կարծեմ
,
աայնոր կր պարտԼւ իր չիրիմր
Ակիւտաբի։
–՝յ–^ Խե՜ղճ երիտասարգ
, ատ
որքան ծարաւ
մշտա–
յուշ
մնա/ու։
«Իսկ
ա|&նշան ե թ է մնայ , երկր1ւ մ է կ
|սոբշն ե ողա կ ոյտն իմ • • • »
ինչո՞ւ
այգ
մտաՀողւ։ւթիւե
ը% ԱՀա
մեբ Խ • Ա–
բովեանը։
Ոչ մաՀուան
սլարաղան
եւ ոչ ալ
իր
գամբանր
ծանօթ
են մեւլի՝
Հարիւր տարիէ
ի
վեբ։
Օր չանցնիր
սակայն
որ իբ մասին
սլրպտում
չկա
տարուի
; Գասախօսու
թԼււննե րր իրարու
կ ր յա
-
քորդեն։
Նիւթի
նեղութեան
բոնուող
դասախօսը
Արովեանի
թեւէն
բռնած՝
բեմ՛ կբ Հանէ : Ինչ դմ -
րախաո
ւթիւն
սլիտի
րլլար
եթէ
իր մ աՀուան
պա–
րաւլաներր
եւ իր շիրիմր
ծանօթ
րլլային
բոլորին։
Լէւութեան
քօղով
մր ծածկուած
սլիտի
ՐԱար
թերեւս
:
Հայաստանէն
մինչեւ
դաղութնեբր,
նիւթի
էղակասով
սլիտի տառապէին։
Ա ինչղեռ
այսօր,
իր
գեբեղմանր
ել մաՀացման
պա րադան
,
աՀագին
թուղթ
ու մելան
սսլառել
կուտան
Հայ գրոցեան
—
՛ե I, լւ ո I ՛հ , , .
Ո՜Հ , ինչ գմբախտ
բան
է սա անպիտան
կեան
քէն վերքն
ալ , մաբդոց
բերանը
իյնա
լ եւ
բեմ է
բեմ
իբրեւ
դասախօսութեան
ն Լււթ քա շկռտ ո ւի լ :
Եթէ
մեր անու շիկ Գուրեանի
։քաՀուան
։գարա
ւլաներ ր ծանօթ
չրլլա
յին եւ մանաւանղ
« աննշան
մնար երկրի մ է կ իյորշն հոզա կ ոյան իր » ,
աՀա ա
յն
ատեն, վստաՀ
եմ որ, տարին
քանի
մր Հեգ,
գա
սա խօսո լթ Լ։ ւննե բուէ պիտ
Լ։ անմ աՀանաբ՝
ինւ չսլէս
հյաչտաոլր
Աբովեանը
. . .
............^. .......... ԽՅ
Վան^
խմ աճուշ
ՎաԱ
(Ր. ե ւ վերջին մաս)
Մեծագոյն
ոդեւո րո ւթ իւն ր , չարմում
ի
միակ
կեղրոնր
«պաղար»՝նւ
է : Հոն։ է որ պիտի գտնէք
գԼ՚ւ–
ղացԼ։
կԼւնելւ որոնք առուծաԼս
կ^րնեն , առատ
, ի -
բարու
վյ։այ
«ֆԼ։սթան»նեբ
Հադած
,
գլուԼսնին
«քօֆԼ։»
, եւ անՀաւատալի
ըլլալու
չափ
չաա
ոլ -
լուն^^ւերով
սլճնուած
: ինչպէս
նւաել այրեր
որոնք
կր կրեն
լայն , Լսատւ։ւտիկ
,«թիֆթիք»
տարատներ,
նաԼսնտկան
կօչԼ։1լներով
, կանեվւէ
Հ իւս ուած
:
ԱնդԼ՚ն
կր սսլա սեն բեոնարարձ
եղԿւեր , սայլեր
,
ալանակներ։
Ա Լ։ւս կողւքր
քան։ի մր պայտար
գո–
մ էչինէ , եւլան։ պա յտ կ^անցլ^ենւ
: Այս
տեսարանր
մ օաէնւ
ք1
։ն։եցի : Բան։ Լ։ մ ր ՀոգԼ։
ղոմ է շին գլխուն
,
մ էքքԼ՚ն
չո ւանւն։ե ր կապե լով անա սո ւնր տապալե
-
ցին։
ԱՀաղին։
կենդանւին
մեծ գգրղԼ՚^ոփ
մը գետին՝
ինկաւ
՚՛ Յետո
յ պա յտարը
չորս
ոտքեբրւն
մ էքտեղ
ծառի
կոճղ
ւքր երկարե՛ց
, Լւ չորս ոտքերը
լալ մր
կապեցին
: ԲոէԼնտի պառկեցուցինք
եւ սկսւբն պտյ–
տեբր գամել
:
՜ ՚
՝
, ; , ; ՚ ՚ \ , ^ , . լ,
^. ... ԿԼւներր, «պաղար»ներու
մէք,
կր Հաւաքեն։
ա–
,նա ս ո ւնն ե ր ս լ թարմ
թբէքր
• Տեսա
յ շատ
բծախն
-
գիր
կի՛^՛ մր որ կովուն
, եղան
թրիքներէն
Հատ
մը
իսկ ղետին
չէր ձդեբ։
ԱՀագԼւն
կոյտ
մր գիգեբ
էր
աօնւավաճաոին
մէքտեղր
:
Այո,
Վան
ամայի
է, գատաբկ
է,
րայց
իր
« պաղար
»ներր
է^եռեւեփին
:
Վան
կուգաս
, կր պտտիս
, կարելի՛՛
է ոբ
լուռ
մնաս Վա՛նայ
կատուներուն
մասին : Աարգսւն
ի՛՛՛նչ
կ^րսեն : Այնքան
Համբալալոբ
են Վանայ կատու
-
ները : Ես
ալ Հաբցափո
րձեց Լ։ , գիտնալու
Համ ար
թէ ինչ կր բանին
այղ. կաաուներր։
Ամանւք կարե -
ւոբոլթԼււն
չեն տար
այլեւս
այս կատուներուն
, եւ
ըսին
թէ անոնց
սե րունգը
փճանւալոլ
ւէլւայ է : Ու
րիշ ն ե ր ալ ըսին թէ կա տուներր
չտփ աղան ց առատ
են , ղրեթէ
ամէն
տունի
մէք Վանայ կատու
մը կը
ղսէնուի
: Վերքվւնը
ճիչդ
ելաւ , ամէն տոլ1ւ կատու՝։
ունի
:
ձ
Անոնւք մեծկակ
են , կտթնաթո
յբ
ճերմ ակու
–•՚
թեաւքբ : Երբ կծկտիկ
ըլլան , կր կարծես
թէ
բամ–՛
պակի։
ւլ էղ մ ր կաղմ ած
են։ ՚ Ա յնքան սպիտակ
են
է \
իրենւց ամ էնէն կարեւոր
յատկանիչր
աչքերուն
մէ^\
կր
ղ տնէք : Աչքերէն։
մ ին։ կապո յտ
է , մ իւսը
դե
-1
ղին։ Հյատ ։քր կտտունեբ։։լ
աչքերոլն։
մէք ալ
տե–։
սակ տեսակ
գո յնե ր կան
եղեր : Ես
ա յւլսլիսի
կա
֊
տոլ^ւեր չտեսա
յ ; Ա իա յն։ կը վկա
յեմ թէ
կատուներ
կան,
որոնց մէկ աչքր կապոյտ
է, միւսը
գեղին է
Աչքեբովս
աեսայ
այգ
աչքեյւը
: Եթէ փոիսադբա
-
կան գմուա
բու թիւննւեր
չրլլան։ , ով որ
փա։իաքի
կրնւա յ ՚Լտնւտ
յ /լատոլ
ւքր ։ւլնենւււլ
: Եւ յետո
յ ՛Լա–
նեցիք
։լրամո։փ
չեն ծախեր
այս կատուն։երր։
Բա
-
՝՚՝րեկամնեբու
՚նու^էբ կուտան
է
Արեւ։ք ուտքի
մ էք Գալարագեւլ
Պուրսան
կա
յ ,
աբեւելքԼւ
մէք Գա լա րաւլեղ Վանր :
Աուտ
չէ , կան։աչ
Վան
: Ամէն
տուն։ իբ պարտէ–
ղը ունի , տո անց պարաէղի
տուն
չեա
ղւմնեբ
է
իւրաքանւչիլր
տուն
կոփ
մ րն ալ կբ ւղտՀԷ , շատեր
ո չիսա րնւե ր ալ
ռւնին ; Բաղաքաց
իներոլ^ւ
կէսէն III–
ւե լին ալ կբ ցանէ եւ կբ Հնւձէ : ^ ւ՛ւ ւո լայն
րռներ
են
քաղաքր
, էքրէք
լերան
եւ Վանա
յ ծովուն
անցքը
փակե լոփ
։ Երկու
Հաղաբ
քառակուսի
քի լոմ ե թր
կ՝ են թ ա ղր ո լի
։ ՏասնըՀինգ
Հաղար
բնակչութեան
մր Համար
շատ
րնւղարձակ
չէ" •
Վեբր
էքրէք
լեռր , ձիւնապատ
եւ մչուչոտ
,
.Վարը Վանա
յ ծովը , աչփսարՀի
թե րե ւս ամ ենտգե–
էյրի Գափոլ կո չուած
թաղն
է Պլաքէռննեբու
պա
լատին
բո լո րոփ ին մօաիկ
։ ինչպէս
Պաբսլարօ
գի -
տած
է, պատնէշր
այս կէտին
վրտյ բաղկացած
էբ
մ իմ իա յն շատ
Հաստատուն
պաբիսսքէ
մր ,
բա
յց
արտաքին
պատ
կամ
փոս
չկաբ։
Ատոր Համար
էր
որ Թուրքերր
այդ կէաը ընտրած
էին իրենց
ձեռ -
նարկներուն
Համար
: իսկ յ"յն դործաւորները
ո -
րոնք Հակառակ
ճամ բան
փո րեց ին եւ .•:
թուրքերր
քա րդեց ին , իբրեւ
պետ
ու1ւէին
նչանաւոր
արկա
-
ծախնդիր
եւ փաբպետ ճարտարագէտ
Ժան
կրանթր
ոբ գերման
կամ աւստրիական
ծագում
ունէր
եւ
ղոր Ժան
ճիոլսթինիանի
իբ Հետ բերած
էբ :
Այգ
օրէն սկսելով
մ ինչեւ
սլաշարմ ան։
վերքին
^ւ՚Ը. Ի
՛՛՛Ք
էր "Ր Թուրքերուն
շատ
մր ուրիշ
ղետնու–
գիները
մէքտեւլ
պիտի
Հանէր
տակաւին։
Ալ կա
-
րելի
է երեւակայել
Պոլսոյ դմբախտ
բնակիչներոէնւ
սարսափր
;
Մ ա յիս
1 8 /
արչալո
յսին
ուրիշ
սարսափ
մ ր
պատե ց : Ապշած
պաչարեալներր
տեսան
ոբ
Թուր
քերր
մէկ
անղամէն
, գիշերանց
, պարիսպին
դի
-
մացր եւ շատ
մօտիկր
, փյայտէ աՀաղին
շարժուն
բերդ
մր շիներ
էին այնքան
աբաղօրէն
ել գաղտ
-
նաբար
որ քաղաքին
մէք բան մր չէին
նչմարած
:
Արդէն
այս ոաղմաղէտ
եւ խորՀրգաւոբ
Ա՛ուլթանր
միչա այգպէս
կր չարմէր
իր բոլոբ
ւէործերւն
մէք։
Պաբպաբռյի
պատմութիւնը
չատ
Հետաքրքբա
-
կան
է :
« Այդ Աայիս
ամսուն
18
/1,
գԻԺՐԸ.՝
Թուրքե
րր չատ
ամրակուռ
շարմուն
բերգ
մը
շփնեցին։
Մէկ
գիչերուս/ն
մէք չինեցին։ ասիկա, աՀագին
թի
ւով գործաւորներու
միքոցաւ,
մեծ
փոսին
եղեբքր
եւ անիկա
առաքին
պարիսպէն
աւելի
բաբձր
էր
տ
Արդ,
այս բերդր
անանկ
մր չինուած
էք որ
կարելի
չէր բացատրել
ել րոա
իս մենք
չէինք կրնար
այդ
տեսակ
ւլործ
մը եւ աաանկ
գեւլեցիկ
շէնք մը չի -
նել։
Աւելին
կ՝րսեմ,
եթէ
Պոլսոյ
ք րի ս տ ո՛ն ե ան ե ր ր
ղո րծ ի սկսէ ին
մէկ ամ իսէն
չէ ին կրնար աւաբտե /
ատիկա
, մինչղեռ
անոնք
մէկ
դիշերէն
լմնցուցին։
Գլխաւոր
պարիսպէն
տասր
քայլ
անգին
էր է
որոփ
մեն։ք ստիպուեցանք
աՀաղին
թիլոփ
ղինոլած
մարդիկ
ղնել
Հոն՝ որովՀետեւ
այգ
քեյւգը
.մեղի
մ եծ սարսափ
կր ներ^չէր
:
՜ ՚ ՜
.Հ՜։
« Ես
ի՛՛նչու
րսի թէ մէկ
գիչերէն
չինեցին
:
ճիչղր
կ՝րսեմ
թէ չորս
մամէն պակաս
մ՚իքոցի
մը
մէք չինեցին
անիկա,
այնքան։
շուտ
որ այդ
կէտին
վբայ
ւղարիսպին
պաչտպաններբ
բան
մր
չնչմաբե–
ցԼ՛ն , աւլ միայն
առտուն
տեսան
երբ ամէն
բան
լմնյցած
էր : Այն ատեն սարսավավ
լեցուած
գացին
կա յսեր
իմ աց տալու
որ անմ իքապէս
եկաւ
իբ բո
լո ր նախա բա րն։ե րոէձւ Հետ
Հիանալու
Համ ար
այդ
Հրաշալիքին
վրտյ։
Ամէնքն
ալ
վախերնուն
կր
մեռնէին
եւ չէին գիտեր
ո՛՛՛ր սուրբին
ապաւինէին
,
.այնքան
այգ
բերդր
բարձր
էր պարիսպէն։
ել
իրենց
սարսափ
կր ներչնչէր
քաղաքին
ապաՀ
ուէոլթեան
Համար
;
•> Պտբւղա րօ մ եղի Հետաքրքրական
մ անրամ աս -
նոլթիւններ
կուտայ
անոր չինութեան
վրա
յ : Փայ
տէ աՀագին
գերաննեբով
շինուած
էբ որոնք
իրա
րու կապուած
էին եւ ՝ ամ րողքովին
ծածկուած
ուղտի
մորթերու
թանձր
եւ կրկին խաւով
մր, որ
պէսղի
կարելի
չրԱայ
գիւրաւ
կրակ
տալ
:
Fonds A.R.A.M
