՚ 8 ԱՌԱՋ
^
06)
ՀԱՄԱԶԿԱՅԻՆ
ԼՍԱՐԱՆ
ԱԻՍմ^ մԵԾ՚ՍՐԵնՑ
Համ աղգա
յին Ա՛ շակութա
յին
Մ իութեան
Փ՛"՜՜
ՐԷԴՒ ^ասնաճիւգր
, որ վերակաղմուած
էր վեր՜
քերս, ուրրաթ
օր Հ\2. Տուեուար)
սկսաւ
իր գսւ ՜
սախօսոլթեանց
չարքր :
Օրուան
նաԼսաղահր
, Պ • Կարօ
Ուշաքլեաե
րանալով
լսարանր,
րացաարեց
Համազգային
Մ շակութա
յին Ա՝ իութեան
գերր : Մ իութեան
կո ֊
"1
թողական
գործն է , րսաւ–, Պէյրութի
ճեմարա՝
նր, որ կրթական
մարզիւն մէք
նաԼսախնամական
գեր կաաարելու
սաՀմանուած
է Արեւելքի
մաաաղ
սերունգին
Համար : Ու արգէն
բարեբեր
Հունձք
սկսած՝ է աալ։
Հոս ալ Համ ազգա
յինր
սլիաի աշ -
Լսատի
Հետաքրքրութիւն
սաեղծե
լ նոր
սերունգի՛^
մէք գէսլԼւ
մայրենի
լեզուն եւ մ չակո
յթ րւ Համ աղ
գա
յի՛նր իր գասախօսութեանց
մէք սլԼւաի աշԼսաա^
Հետե լողական
րԱալ , գասախօսութեանց
չաղկայ
ցումր
սլաՀելով :
Օրուան
գասախօսն էր լ^կեբ
Մկրտիչ Պար -
սամեան, որ խնամով
սլաարաստած
գասախօսու՛՝
թեամբ
մր ներկայացաւ
Ա իսաք Մեծարենցի
մա
սին : Լթախ ներկա յացուց
կեանքր : Ա իսա ք Ա եծսէ–
րենց ծնած է
1886/2.
Րենկա
ձԲինկեան)
եւ մեռած
1908/5՛ :
Շեչտեց
ազղեցոլթիւնր
ղոր մայրր գոր -
ծած է բանաստեղծին
կազմութեան
մէք։
՚իսլրո
՚~
ցական
չրքանը կր բոլորէ
նաԼս գիւզին
Աեսրոպ\–՛
եան վարմա րան ը, ասլա, Աեբաստիոյ
Արամեանէ,
Մարզուանի
Անաթոլիա
գօլէճը
, եւ ամէնէն
վեք–
քլձւ ալ Պոլսոյ
կեգրոնական
ւտողերը
դլԼսագրով
չէր սկսեր Աեծարենց
, ըսին թէ
՝ ուրիչին
ըրածը
չլսելու
մարմաքը տեսակ
մր մտքի
չքաւորութիւն
կր նչանակէ
իր քով.–՛ թէ բոէոԸ
քերթուածներուն
մէք իմաստի
աղքատութիւն
մը
կը աիրէ . . . եւա
յլն
է
Բացասական
այս վերաըեըում
ին
Հակառակ
կային որ Մեծարենցի
արուեստր կր
գաւանէին
գրական
յայտնութիւններուն
ամէնէն
գեգեցԼւկր
։
յ՚բ Համակիրներր
եւ գրչի
եղբա յրներր
կը
գրէին,
• « ԱՀալասԼւկ
պատանի
մր որ իր
արփեգնաց
էութեան
խռովքն ու րղձանքներր
կ՝երգէ
բուռ
մր
տաղերու
մ էք
:
Ա յգ տաղե րր
մ եծ
մ ասով
գիլթեղ
են , աէ^ուազգի
չղարշներու
նրբին ու Հրաշար -
ուեստի
Հիւսուածք՛է,
ունին
, անոնց ոսկեՀուռ
, յա
ճախ
մա րգա րտա
յեռ տողերր
անձկա լից
Հոգիի
մ ր
անգրանիկ
^ո լքերր կր ճառագա
յթեն ,
ա
յնքան
պա յծառո ւթեամ բ կը շոգան Որ կր թուի թէ գար
նան աղոլոր առտու
մ՛ր արեւին
զարթնումին
Հան–
ղիսատես
կ՝րլլանք՛ • • ք՚նքնայատուկ
արուեստ
ու–
նի • • . յ՛ր ուճԼւն գլխաւո
ր յատկանիշ
է պատկերը
,
տպաւորական
ել խռրՀրգանշական
Հիւսուածքով
մր; ինք բացած է արաՀետր, եւ կ՚երթայ
անկէ ,
ՊատկեէԱԽ
թւ ւրմ , պերճագ եղ , ար եւա լիր , տԼսբանո
յշ , սըր -
՛ր ;
Այս զգա յուն , լռակեաց եւ մենասէր
աղուն
մէք անողոք
Հիւանդութեան
մր բո յն կըդնէր,
որ
զայն կր դարձնէր
առաւե
լ եւս գգայուՅւ :
Հակումն
ու նուիրում
ը դէպԼւ գր ա կանո լթ ի ւն ր շատ կանու
խէն կր յա յտնուԼւն : Տակաւին
պատանի
Հտ
յրենի
քի աւանգո
ւթիւննե րով կը Հետաքրքրուի
: կ ր Հա
ւաքէ դեղքկական
երգեր
Հ ո վո ւե ր գո ւթ Լւ ւննե ր եւ
սիրերգներ
տ
կեդրոնական
վա րմ ա ր ան ին մ էք արդէն
իր ռւ–
սոլցիչ
Հ . Ասատոլրի
ուչագրոլթիւնյը
կը գրաւէ :
Կ ր փորձէ
նաեւ թարգմ
անոլթիւններ
կատարե
լ :
Առաքին
ոտանաւորը
դրած է
1901/5»։ 1903^5՛
սկսեալ
կ՝աչխատակցի
«Ա՝ասիս՝»ի
, «^ազիկ»ի եւ
«Հանբագիտակ՜^ի
է
1907/5–
լոյս
քլլ^ծայէ
քերթուածներու
երկու
Հատորները,
«^միածան» եւ «Նոր Տաղեր»։
Արձակ
ւ՜քերր «Ոսկի
ԱրԼ՚չԼ՚ն տակ»
անունով
լոյս
աի -
սալ, իր մաՀուան
2ձամեակին
առթիւ
յ ՚ ^յ Տ Թ. է
Պոլիս։
Մեծարենց
աչիսարՀարարի
Հաւաս՚սր
^^կը
"Լ՚րէ գրաբարը
զոր կ՝լողունի
իրրեւ անսպառ աղ––
բԼ՚՚֊ր
՛ք ր լեղՈլԼւ գեղեցկութեան
: Շատ կը կարգսէյ
«Նարեկ» եւ «Աստուածաշունչ»
: կր
ծանօթանայ
նաեւ օտար գրականութեան։
ԱնդլԼւացԼւ գրագէտ—
ներէն կր սիրէ Օսկար
Ուայլտ
, Բարլայլ
ել էմ րր–
որն : Ֆրանսականէն
կր կարդայ
էմԼւլ վէռՀ՚սռնր ,
Անռի տր Ո-էնիէն , Ա՚ոքլէռ, եւ ուրիչներ :
1908/5՛
Հիւանդոլթիւնր
գործած էր արգէն
իր
աւերր : կ ր գիմ է մաՀուան
անվրդով ել դիտակ -
ցութեամր։
իր րնկերնեբու
ել
Համակիրներու
քանքերռվ
շիրիմ մը կր կանգնեն
Պալըգլը
Լւր րն - *
տանեկան
դամ բաբանին
՛Լրա յ :
^
ի բ մամ ան ակին գրական
մ իք ավա
յրին
մ էք ,
գմգոՀ
սերունդի
մր նախակարապետը
պիտի
գս՚ււ—
սար : թ՛էեւ ութ տարեկանԼւն
Հեռացած է Լ ր– ծնրն–
գավա
յրէն , սակայն
մ անկական
յիշատակներր կր
քնանայԼ։ն
իր մէք, օր մը ստեղծագործական
թա–
փով
երեւան
գալու
Համար :
իր գրականութեան
Հանդէպ տեսակ
մը խա -
չակբութիւն
ստեզծուեցաւ
կարդ
մր
մամանսւկա–
կից դրաղէտներոլ
կողմէ :
Ամէնուն
իրաւունքն
էր ^նագատել,
եւ սա -
կա
յն Մ եծա րենց ի դրական
փառքր
կազմ ոզ
«Նոր
Տազեր»
Հատո րին
ղե ղեց կութ իւնները
կուրօրկն
մխաելր պատճառ
դարձաւ
, որիր դէմ ր
գանէր
միւս ճակատէն
ներկայացոլցիչներր
, որոնք
՛իւս
չափազանցութիւններոլ
ել դերադնաՀատութի՚-ն
-
ներու
մէք կ՚իյնային
:
Առաքիններր,
1լ րսէին թէ «Մեր բանաստեգ -
ծ ութ եան ծանօթ
ոլզինե րէն եւ ձգտո ւմնե րէն ըմ-
բոստ
էեղում
մլ^ է , յախուռն
Լսոտորում
մը • • •
անիմաստ
, զառանցական
ճիգ մրն է, ասլարւքվ՚էնք
, ոգորում
մը, որ իմաստ եւ արժէք
չունի՛ •• «\»"Բ
Տազերու»
րԿւթե րցում ր չի տպաւո բեր , մեծ ւզէ" ~
րապ
մը կայ. Հաստատ
ոչինչ կր ցուցնէ
իր ր1^ -
ւիղ^ւերուն
մէք թավւառոգԼւն
• . . Ամբողք ԳՐՔէ՛՛՛
՚ ^ ^ ք
"է ՚^ԷԿ. Է1 Կ"՚յ՝ "Ր ապաւորէ,
ազդէ,
ցնցէ
կ՚^մ
ԼսորՀրգածել
տայ... գագափարի
եւ նիւթի
Հէ -՚
մերէն
զուրկ,
անձնական
բանաստեղծութիւն
՚ մը
կա
յ , ծածկուած
ան իմ աստ եւ արտառոց
խո րՀբ ՜՝
գա սլա չտ ռ լ թե ան ՛քր ձորձերով
, անմ արսելի եւ
յուսաՀատեցուց
իչ՛ . . Պէաք է մաքառիլայդ
կ^՚լծ,
արուեստին
միքրոպր
վանելու
Համար,
արղիլկլով–
անոր մուտքրմեր
բանաստեղծութեան
անարե–ե–.\
րակներուն
մէք, ուր կրնայ
անդարմանելի
աւր -
• ներ գործել • - ՚ :
՝
Երբ «Նոր Տաղերուն»
մէք
ոտանաւորն^Ր՛"*^
տատրոփ
ոլ Հոդեցունց
ծտղիկնե ր ցանե լով , ա–
ծուներ
չինելով, կամ բնութեան
Հրաչախօս
, խան
դաբորբ,
զգայաճոխ
գո յնե ր ր ,ն ր բո ւթ իւննե ր բ քա–
գելով , ծծելով ու իր Հոգիին
մէքէն
պրիսմակե -
լով : Իր գրշԼւն տակ
ամէն
իր կըխօսԼւ • • - բարե–
մ իտ , մ արգասիրական
, անկեղծ
ու
սրտազեղ
,
տոՀմ իկ խառնուածք
ունեցող
մ՜եր մ իակ
քերթռ —
ղր՛՛ է
Բանասաեղծր
իր Համեստութեան
մէք վիրա -
ւո րուած կր ղբէր •
Երկու
չբքանԼւ կրնանք
բամ
նել ղրածներս,
սկզբնական
չրքանր
խարիսավւանքի
չրքանն է , եւ միւսը
աւելի գիտակից եւ ինքնա -
վրստաՀ » ; Առաքին
չրքանին
քե ր թ հ ւածնե ր ո ւն մէք
ղղ ացումնե ր ր անստո
յդ են , ազգե ցո լթ իւննե ր կը
մ ատնեն :
« ինչ է կը գրէ, Մեծարենց,
այն գպրոց
կազ–
մ ողի պիտակը
ղո ր կ՝ ուղեն
փակցնել
ճակատիս ,
Լ.նչ են ա յն մ՛եծ բառե ր ր ռաՀվվւրա
յ ,
ռաՀաՀորդ
առաքեալ
եւն ՚ ղորս
անունիս
կցելու
տխրս՛Հռչակ
պատիւր
կ՚ընեն : Չէ , ես լեղուական
առաքե
լհւ -
թեան
փ առա տեն չիկ ցանկացու^ե
րուն կր
թողում
այդ
լպրծուն
տիտղոսները ու կր դառնամ
րսել ու
ոլնգել թէ ես երբեք գպր"3Լ՛
(Լ Հետեւելու
կան–
Լսակա լութ իւնր կամ նոր մ բ Հիմնե լու
սնավաառու–
թիւ1ւը չեմ ունեցեր։
Տետոյ ես երբեք
խորՀրդա–
նչական
ստրուկ
չեմ : Փո իսա բե րո ւթեանց եւ նմա–
նութեանց
ումդնութ
Լււննե ր ու
նո բութ Լււննեբ ,
՛լորս կր սիրեմ
գո րծածե
լ կարծել
առլին
թէ
սէնպոլիստ է/՚^Տ՛
եմ , բայց
ասոնցմով՛
կը
յիշեցնէի
մհտյն՝
սէնպռլիզլքը
որուն
բոլորանուէր
ոէ Լստա -^
գիբ մը չըլլ՛"ւի, զատ՝
Հակրնդդէմ
բնոլթիւնե
–5
ւդաչտ
•փակումներ ալ ունիմ
անոր Հանգէպ, այ-|
սինքն կր նախլ^տրԼմ
ճաճանչաւէտ
կեանքր
, բա–\
բախուն ու եռոււլեռ
բ1ւութ իւնր
խո րՀ րգտն շա կան •
զուսպ
ցրտութիւններէն»
:
« Ծ Լւածանէն» եւ «Նոր Տաղեր»էն
դուրս
կը մ ը–
նա յին տասնըմ էկ քե ր թո ւածնե ր , ղորս
ամվափած
է Թ • Ա՛լ՛ս աեան
բանաստեղծին
կեանքին
նուիրած
Հատորի
մբ մէք,
1922/՚5. :
Ա՛Լւսաք Մեծարենց
ստորագրած
էր
արձակ
դրութիւններ
ալ, «ինքնաքննագատո
ւ թե ան վարձ»,
« Գրական
կենգանագիրներ
ու քննադատական
-
ներ» , ^Գիւղական
սլաակերներ
ու
տեսիլ^ւեր» ,
« Անքատ
գրութ
իւննե ր» ,
«^ՆամակագրութԼււՆներ»
եւ «ք^արղմանութԼէւններ»
, որոնք
Հաւաքուած
են
«Ոսկի
Արիշին տակ»
ղրքին
մէք,
I 933/՛5»
Երեւան
Լւ Պե տական
Հբատա
բակչակա–
նր լո քԱ րնծա յեց ամ բողքական
Հաւա քած ո յ մը,
՛լրր պատրաստեցին
երկու
բանաստեղծներ
, Ալա -
^է^սն եւ վագարչակ
Նո րենց :
• Հ՝/ Մեծարենցի
լեզուն եւ բառամթեբքր
կր գա —
նագանո
ւԼւն արձակին ել քերթուածներուն
մ էք :
ԱրձակԼւն
մէք կր զգանք որ բանաստեղծր
Լւր կա
լ –
ուածԼւն
մէք չէ : Բանաստեղծութեան
մէք
ներդաչ–
նակ ել ե րամ չտական է ;
իր բանաստեղծ
ութ Լււն ր երկու
խումբի
կը
բաժնուի
,
հովոնհրգակսւն
ել
ք նարերդակաԱ :
Բնարեր՚լական
երգերր
Լւր «ես»ի
պաչտամունքին
նռւիրուած
չեն։ Չափազանց
մարդկային
, իր քնա–
րր ուրիչնեբուն
Համար կբ թրթռայ։
Այլ՚սսերա
—
կան գԼւծր ամ էնէն
զ՚լա
յ՚՚ւն
երակր կր գառնա
յ իր
քնարերգութեան:
Ս՚արդկայնւսկա(ւ
եւ
համայնա –
կան
Հ՚լօր
եբգԼ։ մր ելեւէքներով
կր
ներկայանան
այն քերթուածնեբր
, որոնց
՚քէք կր խտացնէր
«Ար
գի
մ արդուն»
«Հայր
Մ եր»ր ել
«Ըլլա
յ» ին ե րռ Լ
չարքր :
Մեծարենց
եբկիւգած
պաչտամունք
ունէր
ա ոհմային ա1անդոԼԹեանց ե ւ լհզու-ական դանձհ–
լւուն հանդէսւ ։Մհծ ա ր ենցի ո ր ե ւ է մէ կ ք ե րթո ւ ա ծ ը
կր մտտնանշէ
, երաժշտակ՚՚՚նոլթիլն
, խորՀրգա
—
պաշտոլ
թԼււն , նկա ր չա կ անո
լ թ իւն , քազցրոլթիւն
,
արուեստի կատա րե լութ Լււն :
Մ եծարենց
ունի
խառնուածք,
տաղանդ
, արուեստի
ղգայարանք»
:
Գասա խօսո ւթե անգ
մ իքոց ին ոտանաւո
րնե րէն
կարդացին կամ արտասանեւլԼ;ն Վ. Օշական , Արամ
քկետրոսեան
, Բագբատունի
, Օր– Գ–
Աղդանոլշ,
կարօ Գէո րգեան
, Գեբունի
։
Մինչ
պատմութիւնը
Հաւաքական
կենսադրոլ–
թիւն է աղգերու
, աւանդութիւնր
անգիր պատ
մութիւն
միշտ ալ Հիմ մր ունեցած է ել
բերնէ
բերան;
սերունդէ
սերունդ
անցնելով,
յաճախ
նոյնիսկ
որոշ արձանագրութիւն
մր,
արտացոլանք
մրն է մոզովուրգի
մր բարքերուն
, վիճակին
եւ
նկարագրին
:
յ^սւտ բանչենք գիտեր
նախաքրիստոնէական
Հայերու
կենցաղէն կամ մչակռյթէն։
ՊատաՀա -
Բ՛՛՛Ր յՒԺՐ"^–
՚^1""յ^*
քանի
մր նմոյչնեբ,
մինչեւ
մեզի Հասածնեբէն
, աւելփ քան պերճախօս չե^ն
սակա
յն :
Հայոց
թուականին
առաքին
ամսուան
տօնբ կր
կատարէ
ին մեծ Հանդէսով,
ծաղիկ
սփռելով
եւ
աղաւնի
թո֊ցնե լով
մեՀեաններու
մէք : «Ո՛՛ տա
յր
ինձ զառաւօտն
Նաւասարդի
, ելղվարգե^
եզքեր–
ուաց՛–– եւա յԼն –.Երկրէն
Հեռու
աքսորուած
իչխա–
նին ա յս կտբօտագ
Լւն բաղձանքէն
կրնանք պատ -
կերացնել թէ ինչ խանգավառօրէն
կր
զռլտրճանա–
ւին, որսական
Հանդէսներ
ալ կազմակերպելով
:
Աա պատառիկր
Գոզթան
երգ իքերու՝
նուիր
ուած ՎաՀագնԼւ
զեղեգկութեան
եւ քաքութեան
.
« Երկնէր երկին ե ւ եր1յիր ,
էյրկնէր ե ւ ծիրանի ծով » • • -
Չթ
յայտնէր
պատկերաւոր
գոզտրԼւկ
ՀնորՀքր
, նոյն ատենԼւ գր–
րական
ճաշակին :
ԱնաՀ իտԼ; պա շսւամ ունքբ
ունէինք
մ ենք
իբրեւ
«մ ա յր ամ ենա յն զգա ստո ւթեանց»
մ ինչ
Հարեւան
աղգերու
մէք նոյն չաստուածռլՀին
խենէշութեանց
մարմնացումն
էր։
կը մտաբերենք
Շիբակի
արգաւանդ
Հոգին ար–
դիւնաբերոլթԼււնը
ե լ դԼւզոլած
պաՀեստի
արմտի
քի առատոլթիւնր,
երբ րսուած է «թէ քո
Շարայի
Որկորն է, մեր Շիբակայ
ամրարքր
չեն։
Եւ ինչ ակնաիստիղ
չքմ եղանք կարե լի է երեւա
կայել, երբ Հայոց քաք թագաւոր
Արտաչէսի
եւ
Ալաններու
չնոբ Հալի Ա աթենիկի
Հարսնիքին առ–
թիլ
կ՚երգեն
, «Տեղ
տեզայր
ոսկի
Լ։
փեսայութեա–
նրն ԱրաաչէսԼւ
, տեղայր
Մարգարիտ ի Հարսնու -
թեան Աաթենկան»
:
« Կրողը տանի » կարճ խօսքր կր
բովանդակէ
գելերու
պատմ ութիւն
մը։ Կըողր ,
<յրուլն
է , որ
1լ^արձանագրէր
մ՛արգոց
յոռի
արարքր :
Աւելի
վերքը^
ՂՐ՚"՚՜՚՚Ր
պատմութեան
ԳԸՐ ՜.
Աւագները
կուտան
^րոչ գաղավւար
ժողո
վուրդին
Հոգեբանական
եւ պատուոյ
րմ՚բռնումին
: ^
Աղդային
խոր արմանասլատուութեան
նախան–
ձախնղիր
րլլալու մէկ օրինակն է Գագիկ
թադա–
ւ^րրխն արգար
վյրէմխնգրո
ւթիւն բ
Մ
անտալիսն
յո յն
եղբ՚ս յրներուն գէմ որոնք
իրենց
չունը
«Ար -
մէն» անուանած
էին ;
Խրոխտ
քաքսւթիլնը
գերի ինկած
թ՛աթ ուլ իչ–
խանին : Երբ ՏուղրԼւլ
, արաբ
ղօ բա պե տ ը կր խոս–
տանայ աղատ
արձակել
զԼւնք , եթէ իր
վիրաւոր
սւզան ապրէր կր պատասԼսանէ
Համարձակ,
ի
գԼ՚ն
իր կեանքին .
« Եթէ Հարուած
ր իմս է,
չաղասլիբ որ -
տիղ» : Երբ Հայաստան եւ յետոյ
ԿիլԼ՚կիա
ենթար
կուեցան
աՀեգ , վա յրենի
ա ր չալանքնե
ր ո Լ
Հիւսի–
~ սէն , Հարաւէն
, րնակչոլթ
իւն ր մեծ մ ասով
Հ եռա–
ցաւ
բնաշԼսարՀ էն , արմատախիլ
կամուԼին
կամ
բոնւոլթեան
աակ։
Ո՛Լ գԼ՚աէ թէ Հայրենի
մ չակո
յ -
թէն
ին չ տարաւ
Հետր կամ կո րսնցոլց
անդարձ :
Ան իչխան ութ եան , Հալածանքի
սարսափի
տակ
անցած
գարերու
լ^ւթացքին
, սովո րո յթներն
ալ
մոռցուեցան
կամ յեղա չր քո ւե ց ան , բնականաբաբ
;
Հեթանոսական
տարեմուտր
զա բուն Լ։ն կր զու–
գադիսլէր
, Բրիստռնէական
կազանդր
ձմեռը ,
մ իրգե րով զար դա բուն
ճո խ սեղաններու
չուրք
կը
տօնէ ին , պապիկ
ին ու Հանիի
օրՀնութիւնով
եւ
փոքրիւ^երու
ճրլոլրլիւնով >
Որքան խոր է Հակագրոլթիւնը
բարքերու
, ոբ
կա
յ Հ ի՛ք՛ա Հա յութեան
տարբեր
զանգուածներու
մէք։
«Մնացո րգաց՝»ր որ, ցանցառ
թիլով աղա -
տեցաւ
փոթորիկէն,
մեկուսացած
ու վեՀերոտ
,
մնաց
Հա յրենի
Հողին
վբա
յ , կրցա՛՞ն
պաՀել
նո
յն
իսկ
յ Լ՛չ՚"աակր
Հին բա րեկեցոլ
թեան : «Ս
փիւռք»ի
Հա յութեան
ամանորը կընմանին
երբեք
նախկի -
նին ..•
Պո լսական
կազանդր, գ ե ռ քանի մր տասնեակ
տարիներ առաք պաՀած
է ր իր աւանդական
Հա յ –
րենի
չ^՚որՀքր,
րնտանեկան
"իրելի
եւ
մտերիմ
տօնի
Հանգամանքր,
մասնաւո րա բաբ , Հոծ, Հայ
կական
թագերու
մէք, ինչպէս
Ակիւտարր, եւինչ
որ տպաւորիչ եւ ԼսորՀրգաւոր
կր դարձնէր
,
ղի––
,երր, մութ
փողոցնե
բուն մէք պզտիկ
տղոց պտի–
տիլն է ր .իսմբովԼէն ,լապտեր ր բոն՚սծ
, երգերով
իւ
րաքանչիւր
տունի
առքել.
յցօսք առին եւ Հարցումներ
ուգղեցին
վաՀԷ
0 չական - , Հր • Բալուեան
, կարօ Գէո րգեան : Շա
ւարչ
Մ իսաքեան,
իբրեւ
մտերիմ ր Մ ի"աք
Մե -
ծարենցին
,
քանի
մ բ
գրռլագներ
յիչեց ,
խորաւզէս
յ՚ււզուած
, մ Լւեւնո յն ատեն
պարզելով
կարզ
մ ր յատկան էական
գԼւծեր :
ՇՐՋՈՒՆ
Թ%ԹԱԿՒՑ
Fonds A.R.A.M
