8 Ա Ռ Ա *
3
միայն
սեւիւսկսւն
"էԼղ
մր
պաւորսւստԼ
ց ,
՛է՛՛ր կք՛ պ"՚՚՝կ
մինչեւ.
Հիմւսկ ,
երեսուն
աարիկ ի վեր։
Հ<։(քասիս»ի մկք
երեւան
կուղար
Հլլլքլա
-
մ չա էլա էլան ,
այոինքն՝
հակա ֊ Արքքրունեան » :
ւ՚օաՈէսքու
որուն
համար
րոլոր
լեւլու -
ներր
մայր
լեղոլէ
մր հաւլաէէ են .
"՛յ՛ք
մ ու յր լեղուն ալ հա
լ քլա կանն կ , ււր ^ իմ -
նուած կ
«//»
տաո ին վրայ։
Ա
՚արղ
մ ր , որ
վելյ
հարիւր
հաղար
ֆրանք
աղղ ին
է լ ր
կւուոէքկր :
\ԼճէմհաԱ
՚Լտնեղի
ուսուցիչ
մր, «որ
մ արղ. մրն կ քւ ու մ արղ
էքլ, ստէ՚ղծաղ
որ -
հկր
մեր Հողին
վրայ։ Ան ալ էքքւ
մարմնսւ–
ցնկր
ղեւլին
էլորովքւ իր մաքովր,
իր անձ–
նուիրութեամրքւ
, ի ր րարձրահա
քեաղ
֊,այ–
րենասիրութեամրր»
:
Գալուստ Այւ|սանեաՐւ,
այն որ
կեանքին
Հետ
Հարոսէու
իմ իւնն ւոլ էքքւ ղո՝,կքւ
Հ"՛
յրե–
նիքի աղատու թէ,ան ղաւլավւարին,
Հերո -
սական
խում
րի
մ ր ւղետ՝ Արմլւաանի
լեռ
նե րկն
էքռոլսւհ– կ Թուրքին դ կմ :
Ոստանիկ Տէլւ Մալւդալւեան ,
Վանեցի
երիտասարղ.
մր , որ 3 ) ր ՚ " ն ո " ՚ յ ի
երէքրա -
գործ աէք ան մեծ Հուս տաւո ութ էւան
մ քւ
քրն–
նութիւններկն
ոսկի
չքւսղ րամ ի արմանա ֊
ցած կ
,
Ժիւլ
Աիմոն մամանակի
Հանրա -
յին էքրթոլթեան
նախսւրարր
, էքր
ղրռւաակ
Հայ
աղղքէ քանմւին Աստանիէքի Հ
Կէւկէլ Մկրտիչ Ամիրայ ,
«Աւրաիւ կր եւ
ւլոլւորթ
Ա՚Կր՛"/՛^ աղա , վասնղի
օմ. —
տուած կր ա յն տռաքինութեամր
որ Ա -
կրնց ինե քւու քատուէք
մկ
կ մառանղ
ու թ
ի ւ ն հ
Հ–
արՀամարՀել
ոսկին եւ սլաՀել
Հողւոյ
բերկրռւթիլնր
կեանքի
ձաիւորղ
ութեանց
մկի
։
Տէրվիշեան Հ • Սհրովրէի
^Լողվրտիքր»
դրի առնե լու ատեն , Արփիարեան
կքւ խոսի
լեգու.աք1էնական
ղիտութեան
մասին , ր -
սելու ^ամար թկ «Հրաւղուրիչ
քւանւսս -
աեղծ ութիւն
մրն կ որ մաքին
թռիչ
էլւււ
" " " 7
>
Կո .ք"՚^՚լԿ
՚՚1՚Ր"՚Ր–>
Կէւ աաքցնկ երե -
ւաէլայոլթիւնր»
: Հայր
Տկրվիչեան
Հեղի
նակն կ « Հնղ եւրռսլա կան
նախսւլեղոլ »
աշխատութեան։
Այս առթիւ
էլրնանք
քիշել
քիրնանի մկկ վկայութիւնր
•
վԱ
՚արղ -
էլա յին մաքի
պա
յմ աննէ, րկ
ն մկ էլկւ կ ինք -
ղիեքր
մռւլէիԼլ
եւ քե րմ եռանւլա րա
ր
դեղե—
րիլ իր անցեալին
ո ւս ո ւմնա
ո ի ր ո ւ թ ե ան.
մկք,
մինշք.,. իսկ է.թկ շյուսայ
վւիքիսով,ա–
յաէքսւն
անմ իքա էքու՚հ ող ո ւ տ
մ ր քաղե
լ ա
յգ
աչխաաութենկն»
:
կսւրսսւ|եսւ
| ՚ ւ
շ*իւէ1եան , 1Տ.՚)2/»
«Մասի–
ո»ի
՝• իմնաէքի
ր քւ
: թէ,րթ
մ
ք։ որ
յիսուէւ
տարի
աղղային
էքեանքքւ
սլատէլերացսւցած
կ :
«
ւիասիս
»ր
էքոլղար
«Հա քսւսաան
»
թերթր
վ։ ո խա
ր ինէ, լու , ՚քՈք՛ էլր
խմրաղրկր
Պրուսացի
կւո րապետ
Պ աւււ ո ւելի Տ կրո
յենց
Ջամուոճին
: «Ի^աղմւսէլու
ււ
ղիտութեամր
ուղեղ
մր , մթական
մտքով
ոլա՝,սլանողա–
կան
մ՛լւ
, կամ փլոււլումի
յ՛" Ր՚Լա
րի
չ
մ ր»
է
կարապետ Փանոսեան.
<(.\քանղումկ»ի
անօ
ր
կնր
, որուն
նուի րուած
՚ ^ Հ "
՛լ՛ք Րք՛ ՜
տիք»ր
մանրավկսլեր՚ւվ
ու իրավկ
Ալերով
լեցուն կ : Մարգ
մր որ կր քարողկր աղ
ղային
աւանղո
ւթի ւննե ք՛ու Հանդ կսլ Հա -
լատարմութիւն
, եւ որուն
Համար
Պ"լի"
վւառալոր
թաղում
մր էլլնկր
,
«ս՚ւվա -
տանք եւ տաոապեալ»
իւեղճ մարգուն
Հ ա–
մ
ար
Նոյն
«Հողվրտիք»ին
մկք
կլւ
խօսուի
նաեւ
Մի1ււրան Ասքանաց^
մասին,
նոյն ֊
քան սովատանք, տառապեալ
ու ^ալած -
ուած մարգ
մ ր , րաղմ աչխատ
Հեղինակ ,
ուսուցիչ
Հա յկա րանութեան
, եւ
՚էեղինակ
գրագիտութեան
գասաղրքերռւ
Սիմոն յիէլէկեան
նո յնպկս
Հայկաբս, -
նութեան
անձնուկր
ուսուցիչ
մ ր , բա -
նաստեւլծ
, որուն
Հ ա յբենաս իբա էլան եր ֊
դերր խանդավաոած
են
1892^
սերռւն -
գր
«Թէ
իմս հայրենեաց քընար սըօլաւոր
Հեծէ տ|սրագին՛ իմհոդի՜ս է ան •
Թէ անոր բեկրեկ թելեր վշտաւոր
Խօսին բարձրաձայն՛ իմ սրտի՛՛կս է ան» :
ՎարդՕ .
տաբա բախտ
յեղա փոխա էլանբ ,
որ
իրեննեբկն
կր
սպաննուի
,
ինչպկս
« Հոգվբտիք»ներոլ
^եղինաէլքւ։
ԱՀ ու թկ;
ինչպկս կր նեբէլայացնկ
այս ղկմքր.
« է / ՛ ֊
քլռւ անմեղ
աղայ
իրիէքուն մր
Հօրերնուն
վերագ.արձին
էլր սպւսսեն
, սիրտր
անՀուն–
ղիստ
մօրերնուն
Հետ : Կ՚իշերր
էլ՝իմանան
թկ
, ան ա՛լ պիտի
չ՛լայ , մեռցռւցէէբ
են :
Ալ
աոաուն
, Հաց չունին»։
Այս ալ վար–.
ղօ Պ՚սարիկօֆն
էր ,որ կովկասի
մկ9
ղործ
չունենալուն
Համ՛ար • • • Պոթւս կր
ղրբ ~
քլուի • • . եւ իր րնկերներուն
ի"կ Համո -
ղումով
օգաակաբութեան
աեգ
ւինասակաբ
էլրնաբ դառնալ։
Բայց երագող
մր, աբ -
էլսւծախնդիր
մրն էբ, բ՛՛ա Ա. Աբփիաբ -
եանի :
ՄԿՐՏԻՋ
ՊԱՐԱԱՄԵԱՆ
(Մնացեալը յա ջ ո ր դ ո վ )
ՅՈ ՎՀԱՆ՚հէ Ս ԹՈԻՄԱ՚նԵԱՆհ
ւ ՚ՆՆԸՈ Ո ւ ՚ ՚հ ԱՄե Ա Կ ւ ֊ Ն ԱՌԹԻԻ
ձԱՅ
ք^ԱՆԱՍՏԵՂ-ԾՈԻԹԵԱՆ
ՓԱՌ՛ՔԸ
Այն մամանակ,
երբ
ղ րա էլան ութ ե ան
մկք
նոր կր ոաք դնում ՕովՀ
.
թումանեա^
նր, նրա շո՚բքր ղեռ մշուշ կար,
ինշսլկս
լուսարացից
առաք է լինում , եւ
միայն
սրաաես
, իրօք իմուստուն
քննսւղւսաի աչ
քր էքարող կր այղ մշուշի
մկք տեսնել
նրա
առնացի
, ինքնատիպ
ղծեբբ։
քքւ երբ
1890
թուաէլանի
Նոյեմբերին
Մոսկուայից
րս ֊
տացւում է
21
տաբեէլան
թսւմանեանի
ւսնդրանիկ
մողովսւծուն
, էքկս ամիս անց
Աանուէլ
ԱբԼղեանր
ՀհՆոր դար» պարրե -
րա էլանա մ ղրսւմ կ իր նշանաւոր
(ՀԱՈ։–
աենաիոօսութիւնբ
» : Նչելաէ , ռր Թռւ -
մանեանի
քանքարր
«աււաքիւն
ր " ՚ լ բ " ք ի
մկք
է գեռ եւս» , դրախօսբ
Հեղինակի
Հիմնա–
քքան առաւե
քու թիւնր
Համարում է այն,
ռբ բանաստեղծի
« միտքն ու
ղղացմունքն
դբաղւում
են աւելի֊ մոգովրգաէլան
աշ -
խաբՀ Ոէէ» , ոբ նրա բանա ստե
էլհ ութ
իւննե–
քէքէ
«
մեբ վիպերղական
բանաստեւլծոլ
-
թեւսն մէք ... չունին
իրենց
նմանր թկ՛
էքեն էքան ութեամ բ , թկ՛
լլւլէսցմ Ոէնքեե
րի
րնտկանութեամբ
» :
կւ նա չէբ
սխալ -
ւում, ոբ աոաքինբ
լոյսպէս
ողքունեց
թումանեէսնի
մ ուտքր
դրականութեան
մկք։
Մեհ
բանաստեղծ
բ , ասես ի ծնէ , նր -
լի բել էր իր բնատուր
քնարր
ժ
ուլովոլրգի
կեանքին ու պա քքաբին , քւսնքին ու տա -
ռապանքին
, պատմական
նեբչնչող
անց–
քերին ու Մ անոլկի
այրող
եղե
լռ ւթ իւննե–
րին,
նուիբել էր մոդովուբդի
աղատասէր,
բմբռստ
ռգուն
է
Թուման եանի առաքին
ղ բք" (կի^
անցած
մօտ եօթանասուն
տարին Հասէոաաեց
, որ
• նա , իրօք , ինչպէս
ինքն է ասել ,
կենդանի
կր լի՛նի ^յաբ ու յալէտ»
:
թռւմ անեանբ
նո բութիւն
էր ,
իսկաքլան
նորութիւն
: Նրա բերածն
այնքան
թարմ,
իրական
, իրաէղաշտ էբ ու
բաբաիաւն՝
՚լղայուն
սբտի
նման, որ անմիքտպէս ա բ–
ձաղ
անւլ. ւլաէսլ ու աար ածուէ ց : Մեր քեո–
նաստանր
իր Աաքոնեբաի
ուՋատիներաէ
,
Համ
բօներաի
ուԳիքորնե
րոէէ կեան ք առան
նրու էլախարւլէս քլան էիրձնի տակ : ՛ք իպա -
յին
եբղերի
փոխարէն : Նա
Հնշեցրեց
^^արքաչ գութանաւոբ
երղր,
էիաւլամեռ
Մ • " Բ ՚ ՚ յ ի , անրաիստ
Անոյշի
ու.
Աարոյի
վշտալի
երղր,
Գաւիթի,
Այգեպանի
ու
թաթոլլի
ցասկոտ,
նեբշնչոգ,
աղաաա -
աենչ
ե րղ ր :
Իր նախորղներից
նա բարձրացաւ
մ՛ի
ամբողք Հասակով,
նրանցից
ւէե ր էլանգ ֊
նեց ոչ միայն այս իրական
նիլթեբռէք,
այլեւ
աբուեստոէէ։
կլ բնաէլան է, որ նա
չէբ
կարող,
իր քնարի
նիւթ
լ^տր ե չով
մոգովուբղին
, նբան
չիասիրտ
չխօսեցնել
Հիւթեղ,
միչտ
կենդանի
ռւ լփքր
լեղ -
ոլով X
Ն" յնի"կ մեր պատմ
ութ եան ամենա ծա–
նրր
մ ալքին, երբ թւում կբ, թէ
բնարք–
ուելւէւ կբ մեր մ լէլլովու
բւք բ , նէս
եբւքոլմ
Կ Բ Հա յոց
էէ
իչտն ու պա յծառ
աւդաղ ան ,
մ էէէլ
՛է
էթէէ
քէէք
նե
քէի
սկրն ու եղբա յրութ
իւնբ
,
աբէ, ան
՚էէէս
խձիրԿէե
քէի
մկ ք տեսն
ու մ կբ այն
նէէր ու
տ
՚լօբ , լէէ յ սին ու յ ո յ ս ի Հա
յրենի–
քր , որ տենչււլմ կբ ամբոգք
Հողաէ։
քիո -
՛ ճ " ՛ / ՛ " / " /
Ւ անխախտ
Հաւատլւ նբա քնարի
ողին կր ։
Նա առուք
մէլեց մեր բանա ստե
ղծոլ
թիլ–
Կէր, մղեց
ղկւղի կեէոնք , կեանքր
դէոբձբեց
բանասաէւէքծռւթիւն
եւ, ա քդպիսով
, մ՛ե -
ծապկս
ՕէքԿէեց այն անքրպեաի
ւէեբացմա -
Կւր, որ էքար ՚քք՚քի
՛ււ կեաԿւքի
մ՛իքեւ :Նա
Հայ
րանաստեղծոլթեան
փառքն կ :
Յ՛՛՛թ • ԹումսէնեաԿէի
ղոբծեբբ
ասես
մո–
լլսւէլէսկէ ղաւսւղաԿւով
եւո տաբան
վւսրաէլոյ.֊
բբ , եւ մեր էսշխաբՀբ
կանղնեց մեբ աչքի
աոքեւ
իր քաք ու Հղօբ դաւակնեբուի
, սար
ու
ձոբ ով , խօսք ու ասո յթով
,
աոօրեայ
էլեանքով
ո.ւ գարեբից
եկող
աւանդ ու -
թիւննեբոէի.
կանղնեց
իր պայքարով
րնղ–
էք
կ մ շսէՀաղ ործմ
էսն , չ՛ս
ք
՛ի
ու
լ
՚"րՒքէ
՚
րնդ գ կմ խալարի ու տդիաութեան
, քա - :
նուն
լոյսի ու եբքաԿւիկ
կեանքի :
Ալ Կւա
ւլարձաւ
աղղի
նուիրական
իդ - ՚
ձերի թարղմանր
, Հրեւլկն
ող՛ու
եբդիչրք–
ղա րաւո
ր լեղոլաւլ
անձի կաիսաբգ
Հաւա
––Հ
քալն ու (՚ւկ"ղր
՜ Նրանով
բանաստեգծու–՛
թեան
մկք յաղթանակեցին
իբա պաչտ
ու -
թիւնր եւ մոդով
րղ ա յնութիւնր
, բանաս -
տեգծութիւնր
Հասաւ
մի այնպիսի բաբ -
ձունքի
, որ իրօք Հասկանալի
ու
"Ւրեէէ
՛լա րձաւ
մ ո գռ էիյէդ ա կան գանգո ւահնե
բին
,
ինչպկ ս Խոբենացու
եւ Եգիշէ
ի
ստեգհա -
ղորհոլթիլններր
, Արով եանի , Պ՚^սչեա -
Կէի
, Րաֆֆոլ
ու Շիբվանղտգէի
վէպեբր :
Վիպային
, մասամբ
լալկան
Հայբենասի
-
րութեանր
նա Հակագ
րեց
բեա շխա րՀ
ի
աշխատաւորի
կենսուրախ
, առողք
Հայ —
րենասիբութիէնր։
Անցեալի
փառքի
ղու -
նաղարդման
փոիսարէն նա առաք
քս՚չեքք
Համաղւլ ա յին
Հ լւատապ
Հարցե
ր
:
Թում
ան–
եանի բանաստեղծ
ութ
իւնբ
մուլռվրւլ
աէլան
բանաստեղծութիւն
է : Բանտստեդծբ
"՚կնց
սկղրից գնաց
էքէպի
մ ողով ուրղ ր , էէն ուեց
մ "՛լ՛՛ ՛թր ղ ՛սկան
րանաՀ
իւս
ութ եամբ , "ՐՐ
Համարում էր իլբւսքանչիւբ
գբռղի
ղօ -
րաղմ ան ա յնսքիսի
էլա էսա րղ աէլաԿէ աղ -
ք՛ւ՛՛
Ր ՝
1
՚^լ
"էԿ՚՛
Կ՛ս թնաղ բիւր
ր
մանուկ
Գալթ
ի Համար։ Ն՛" սապէս
կո չ ուե ց մ
ւէ—
՛է՛"/.՛" Ր՛է 1՛^ ՜՝ Գաւ թի կո իւր նբա
Համար
իբա էքան, չօչափելի,
մարմին առած կեն —
էլանէէւթիւն էր, բմբւէստ ու կոբուիի
Թա—
թուլբ,
Կէենէէ ու բււնակալ
Նատիտ
չա՝,ր,
ՇաՀ Աբասր՝ ոչ թէ մելանով
ղբուած է–
քե ր էին , ա յլ կենղ անի մսւրգիկ
,
որոնց
նա տեսաւ , գղ աց ու րնկալեց ել ա յնպկ ս
էի
ե բաբտադրեց
, ոբ իբրեւ
դեղաբուեստա—
էլան էչեբպարնեբ
ղաբձան
աւելի կատէսբ —
եալ , աղղեցիէլ ու ամբողք ական , քան
ի —
բենց սոսկական
նաիսւստիպերր : Գա
Թ ՚ ՚ ւ –
մանեանի
արուեսար
կապեց
մեբ
ղարալոբ
մչակոյթի
ու մաքառոլմների
ակուն^^ւե —
բի Հետ : Նա այգ արեց
միչտ
աչքր՝ մո–
ղովուբգի
աչքին, եւ ականքբ՝ նրա ձայ–
նին : Նա գաաապարաեց
մաբէլակոբհաԿւ
ւղաաեբաղմնեբբ
(«Մի
կ՚"թէլ
մեւլրր»)
,
էէեհերի
կոսլիտ
, բռնակալ
ոււէ բ , որ
ծէսնրանում կ էիոքրերի
ւէրայ
(^Հսկան»)։
Մեհ
րանէսստեւլհ
ր
քլե րտեւյ
մ ուլուի
ւււ
րղ ի
ղաւաէլնեբի
ղռլկէեէլ
էլեր էէլարներ : Եթկ Գէ֊
քորն ռւ Անոյշբ , Աարօն ու Աաբօն
կր"՛–
էլիծաի ու ղա յրո յթոէի են
լեցնում
մ եր
սիրտր, ասլա Այէլեպանբ
(«Հառաչանք»)
ոէքեկո չում , քաքալեբէէւմ
, ցասմամ ր
է
Համ ակում
լ^ե
թր
ցողին
Մեծ
էււ
Համայնապարվւաէլ
է Թ"՛ ման -
եանր։ Նա իւրացբեց ե՛լՀայ եւ Համաչ -
իսա րհա յին
մ՛շակոյթի
էքանձերր , իւրա -
Յրեց իբրեւ բանաստեւլծ
, Հկքեաթաւլիբ
ու
աննմ ան
ւլ բականէսւք կտ ,
ան էլո ււք ական
Հայրենա"էբ
ել մ ալո ւթէ
ւ
րւլնե բ ի է.էլբէսյ -
րութեան
քարողի
չ :
Թէ՛ իր սքւսնչեչի
չափածո
ք ու արձակ
ստեղծագործռւթիլններոէի
, թկ՛ Հրապա -
րակաիսօս ութեամբ
ու
Հասարակական
ղոբծունէոլթեամբ
նա դարձաւ
կովկասի
ազդ երի սիրելին ու տ յ՚ք՚ղիսի
կ լ կր
մնայ
միշա :
Թումանեանր
անմաՀ է
:
Նա անմաՀ կր
լինէբ, եթէ ղբած
լթնէր
թեկոլղ
միայն
«Գիքոբբ» : Նոյնր
նաեւ
աոանձին
առան
ձին
կարելի է ասել
«Անուշ»,
«Թմկաբեբ–
ղի առումբ»,
«Աաօոլնցի
Գաւիթ»
• բա ֊
նտստեղծութիւննեբի
, անզուգական
քառ–
եակների
, աւանգութիւնների
ու ղեղօն -
ների
մ ասին ; Նա մողով րգա կան
երդի
վրայ
Հիմնուած
կերտեց իր
բանաստեղ–
հոլթիլններր
, որոնք եւ գարձան
^այ
աղգա
յին օփեբա
յի լաւագոյն
գոբծեբբ
՜։
ՅովՀ • Թռւմանեանր
տեսաւ
իր ղերա -
գոյն երագի
մարմնացոլմր
իր
մոգովոլբ–
գրն ազատ ու իբ բախաին
տ իբա
ցահ
Ափսոս , որ մոդովուբդի
երղիչր
վաւլ
մե
ռաւ։
Մեռաւ նա, եւ չատ ու չատ բան
մնաց
թերի
, անաւարտ՝
««Հաղարան
բրք–
բուլր»
, «Աասոլնցի
Գաւիթ»ի
երկբռբգ
մասր։
Աակայն
, ասել է Աւետիք իսա -
Հակեանբ,
այն անկչռելի
Հարուստ
աւան–֊
ղր , որ նա թողեց
, րաւա քլան է , ռր նա
յաւերմացած
լինի ;
իսկապէս
, Յո՚իՀ • Թռւմանեանր
մեգ
տուեց ա յնպիսի
երկձ ր , էւրոնք ոչ միա
յն՜
՝,աէէ ադդային
աբմէքներ
են , այլեւ ամե -
նայն իրալտմր
մտնում
են
ՀամաչխաբՀա–
յին ղրականռւթեան
գանձարանր
, ռրպէս
մեր
մողովուբէլի
աւանգբ
, որպէս
մեբ
աղւլա յին Հանճարի
փա
յլա տսւ կո
լւՈւ
ե բ բ :
ԱՀա թէ ինչու
կարալ
ենք ասել
Թոլ–
մանեանր,
իբրեւ
իրօք մեծ բակյ ա ս էոէ. էլծ ,
ե՛լ
մերն է , ե՛լ. աշխաբՀինր
;
ՄԱԻՇԵէ
ՆԱՐԵԱՆ
ԵՐԳԻԾԱՆ՚է*
ՄԻ ՊՈԷՏԻ
Ամէն մլւ վաւ-ճ բ անի ա ո թի ւ
Այս սլոէտը եր գ է հեգել ,
Ր^ւյց ա յ դ ե րց ե րր յ ի շ ե լ ո ւ
Ոչ մ ի աո-իթ դ հ ո չի եդել :
«Ազնի»
Գ– ԷՄԻՆ
ւՅԱՈ՚ԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(ահ
Բ՛
ՀԱՏՈՐ
ԻԹ.
Տ Ա Ր Օ Ն
Շաա
գաԿւագանոլթիլԿէ
էլա
յ ,--
էւլա–
էււասխանեցի
ես , եւ ղանա
էլան
ութիլկլ
կա–
մ՚է.՚/էում
էի ցոյց
ա ա լ ձեոքիււ
մտրակուի,
բայց
Ա ր փ ի ա ր բ
աչքաի
ա ր ե ց , եւ ես
ղբս–
պ
եց
ի իմ
բ ա բ
կէէ
լ
թի
ւնր ։
էյւս իմ ր ա բ էլո ւթ ի
լ
բ
Կւ քլա տե լւււէ ,
՛ի բչ–
տ ս ւ ց ա ծ
էքե րսքոէի ՝,եո սէէրէէէ.
ւք է, էլււէԿւ ի էյ
Ար՛իի՛ս
ՐՐ ն կ ա տ ե ց •
-
Այգ
անպիտսէննե
ր ր
իբանց
էքա թ
ո
քի
կ ;
էլ
չեն էլոչոլմ
:
Ուբիչ
աեւլեբ՚էւմ
ե թ է
Հայ
-
էլա
թ
էէ
էի էքնե ր
քէ
էէէբւււնաւք
են
էէրւսԿ՚ց
Հայ ո ւ թ ի ւ ն
քւ
, ղ ոնկ
իքւ
անց
«էէւրոէնէք » չէ,ն
կոչում
: Ա Հ ա
՛քք"" մէքկէ
կ մ է
,ւքէւլիէոԿէե
րի
ղչխաւռր
վնասքւ
-
լտաէէնացնել
եւ աղ—
էլ ա յ ն ո ւ թիլԿէբ
, տւլղա
յ ի ն
ղ ղ " ՚ ք ք մ էււնք
ռ -
չբնչացնել
....
Երբ
՚իսքր
ինշ առաք
ղնացէէնք
,
կբօնա—
է֊սբր իր ձիկէ պ ա Հ ե ց եւ , ձեռք
տ ա լ ո վ
Աս–
յանին , բամանռւեցալ
մեղանից
, ասե -
Շատ
ցալւււմ
եմ , ոբ իմ ոււլեկցու -
թի՚^Ր
ա յգպէս
կարճատեւ
եղաւ ձեղ
Հետ , պաբոն
բմ չկապետ
, ես ա յգ
դ ի ՚ ՚ ֊ գ ր
պէտք է
ղնամ
մի Հիւանդի
այցելութեան
։
Այգ
*"*–ելի
կարեւոր է , պատաս -
ճանեց
Ասլանր մպտալոէէ : - Մնաք
րւսբ–
եաւ , ակր Հայր ;
Մ ենք
չա բ ո ւնա կե ց ին ք
մ եր
ճանաոլաբՏր
ղկպի
Մ՚"–շ–
Ա՚՚լանր,
տէսուբ
մտահու -
թիւնների
մէք, առաք էբ
քշոլմ
իբ ձին ։
Ես եւ Արվէիաբր գ ե ռ
շա
ր
էէւԿւա
կում
էինք
խօսել
կբօնաւււբ
ի
եւ Հայ - էլէււթ ո լի էլն ե բ ի
մասին
է
-
Զ՚՚՚Ր՚ք
անու լի էլոպիտ
լք "՛լ՛՛ք իկ են ա
յ գ
Հայ - քլաթոլիքրւեբբ
, - ասէււցի ՛ես,
չմ ոռանա քՈէէ էլրօնա ւոբի հառա
յի իմ վ/է–
րայ
թողած
անաիսորմ
տւղւսւււրւււթիւԿւլւ
է
-
՛է,բանք
Հայերի Հետ
մ
իա
յն ա լղսքէս
էճԿւ
, ւղաաւսս խանեց Աբփիաբ
քէ , ի ք ։
ձիու
րնթաւլքբ
Հ ս։ ։
աււ
էււ
րա
ցնե
լուի իէքին , որպէս
գիլ ես լ՛ս՛– լ՛՛ե՜մ նրա էսօ։էքէ, բ քւ : -
Բսւ քէյ
երբ
պատաՀում
է նրանց
մ
ի
օտա բագդ
իլի
Հետ
խօսէւլ,
այդ. դէպքւէլէք
սւորուէքի պկս
էււռնարՀ եԿւ դ աոնում ;
Ատե լո
ւթ
ի
ւն
քէ
ւէէ ւղի
իրաԿէղ
աւլւլա յ ի ն -
ներր
էււյԿւ
աստիճան
գաբղացբք,
ք
եԿւ
նրանց
մէքէ "Ր մի Հայի պատաՀեքիս
,
այլ եւս
իբանց
պաՀել
չ ե ն կարողանռլմ
, մոոա -
նում ենքաղաքաէէաբոլթիւնր
: Ամէն օ -
տարաղղի
աղանգաւոբներին
նրանք
ԿԱ
Կէերեն
, բ ա
յ ց
Հայի
երեսին
ա ն ա մօթ ու -
թ ե ա մ
քէ
կր նեէոեն
«Հերձուածող
, չ ա ր ա -
ձառ.
Հերետիկոս»
եւ
ւ ս յ լ անուններ
: Ա յ գ
կաթոլիկ
կղերի
գ ա ս տ ի ա ր է ս կ ո լ թ ե ա ն
ա բ -
էէիւնքն
է :
- լ –
Ատ եէէէ ւթ
ի ւ ն սե րմանել
եղբա
յբնեբի
մէք։
– Այ" , ասէելոլթիւն
սերմանել
: Բա քց
մ ի ա յէ պ ա ա ձ ա ռ եւս
սլէտք
կ ի
Կւէչատի
առնել
: Ա յ գ մաբգիկբ
Հկնց
սկղբանէ
ա ն
կիրթ
են եղել
եւ
ոչինչ
բարոյական
էքա.ք~
բութիւն
չեն ունեցել։
Վ ե ր ւսոէք
իւրա
-
քւսնչիլբ
նոբ քլրօնաւէւռխ
եղահ
Հաք - կա–
թ"էէկէն
աււանձին
, քկլնեցէք
նր։։ւ
ակլցեա–
.
լ ր , քննեցկք
նրւ։է ւէաբած
էլեաԿէքր
, ան -
ւ ղ ա տ ճ ա ռ
քլր գ տ ն է ք նբա
՛քէք
մ ի Հ ի ն
էքեղւո
: Այլք
ւղիսի
մաբւքիէլ
էքիայԿւ
ւքօտէւնռւմ
են
մեւլէււիաԿւերիԿէ
եւ. այդպիսի
մսւրղէքանց
մօտեԿէում
են իրանք
մեղուիտԿւե
բ ր :
ԱմէԿէ
։ ք ի յայ։ոԿւի
սրիէլան
նրանցից
ոլաչւաղոէԿէՈէ
թիւն
է ղւոնոլմ
: ինչո՞ւ
:—•
ՈբռվՀետել
նրանց
միքոցով
աւելի
Հեչա
է
էսէււղսէէք
մողոէէ
բղի
էքկք
ե բէք
էղաււա
կու
թի՛ն
ձէքեք,
միմեսէԿւց
Հեւո
էլոոէացնել,
որդին
իր
ծԿւողաց
ւլէմ
ւսէէքէէէոամրացԿ՚ել
եւ
այլԿւէ
իսկ
եբկպառակութիէնից
նբէսԿւք
միչտ
օ -
դ ո ւ տ են քաղոլմ
; Ա ք դ մարդր,
որ ^եզ
ՀԼտ
վիճում
էբ , մ ի քաԿւի
անղամ
սնան
-
կ ա ց ա հ
,
էէէէ
պ ա բ տ ա տ է բ ե ր ի
ձեոքից
փ"՛–
խահ
, գ ի ն ե վ ա ճ ա ռ է :
Ր Ա ՖՖԻ
(Շար.)
Fonds A.R.A.M
