Յ Ա Ռ Ա Ջ
Մ Ե Ծ
^
Ըսին , թէ ոչ եւս է ան :
Ի1ւ
ոյսւրին աչ անցաւ
, երցի մր պէ"
մութ ու աթուր։
Ա՛լ չարձակեց
իր
թօս–
քր՝
իբրեւ
պաաւլամ
ե ր ի աա սա
ր դ ո ւթ
եան
,
մաալորական
թկ արՀեսաաւոր
: Աթա ֊֊
փումի
կոչ՝
թմրած
մաքերոլն։
Վերանո–
րոդման
պաՀան9
: ԱՀ աղա՛նդ :
ինչպէ՞ս
կրնայ
մեոնիլ
սակայն
վաՀա -
դնաշունչ
այն խօսքր
, որ աւելէ քան կէս
դար
Հուր
թափեց
Արտերու մէի:
Փոչեթաթալ
դարերու
խորերէն
կուղա
ր
մ 111յրենիքր
, որուն
սպա
սա լոր ելո լ աա -
ո ապաւլ
ի ն ճղ նութեան
մէի ղաաւ իր Հ ա–
ւաաքր
՝ փերա կանդն
ելու
Համ
ար
Ցեղր
Հայկաղանց
: Շ ս ՚ ՚ ր մ էր Հարկաւոր՝
մաս–
նաւորապէս
յւլփացած
Հողիներու
Համար.
Հյ աւա
ր չա
ղ ղո
րդ չա րժ մր՝
Հիմնովին
քանդելու
Համար էնչ որ ւիուճ էր ու ա—
ւելորղ
:
Շալարչ
Ա՛ իսա քեան
Գամ
փոի
մր պէ"
Հրապարակ
իչալ՝
աղղային
մեր
երկունքի
չրշանին
: 13"՚ռնուածքով
յեղավւոխական
միացալ
չարմ
ումին
,
իրրեւ
ղ
րօչակիր
ցեղալին
ոաղմերթի
: իրրեւ ալի եւ թր —
"էչք
• Մարտակոչ
մր՝ խօսքով
թէ ղոր ~
Նով,
ունէենալով
ւիալերական
րոլոր
յաա—
կանի^երր
լաւլթանակին
, որ իրեն Հա -
մ ար
չէ ր սակա
յն , ա յլ՝
ղադափարին
,
էլա դա վւ ա ր ա կան ղանդոլածէն
,
սերունդէ՛ն
ու
սերունղներսւ
Համար
՚է՚՚՚լիք
ւ
Ո ւմէթւ
ութ
իւնր
ունէր
՝ ապրելու
Հ ամ ար
էէոոէիքներու
մ է^ եւ դէմ
աղ
րելու
վէէէթո -
րէէ^երուն,
որոնք
արմաաաթէլ
էլ
րնեն
տուն ու մուլովոլրդ։
Մթին մեր
կեանքին
մԷ9 , երր Հոգիներր
ցուրաէն
կր սարսր -
ռան
,
ո՜էի պիէոի
րչլւսր այն Հսկուն
, որ
իր
իսօսքին
ումւլնութեամր
միայն
կարե -
նար
արթուն
սլաՀ ել
մ աքերր
եւ չարմ
ու–
մ ր պա֊ւել
կանդուն
;
Հ,իասթաէի ու չւիոթած
մարդարէ՜նե–
րուն
ի՛նք
նա յեցաւ
չեչտակի
ե լ
սրտերր
կռանելոէի
ցոլց
տուաւ
անՀալոական
իր
աինաւքի(|(քՀ» ,
որուն
չնորՀիւ
ստեղծուե
-
ցւսլ յառաշապաՀ
փաղանդ
վր
այսօրուան
թէ
վւոէլոլան
Հ ամ տր
յ
Անու1էներ՝
որոնց
ձայնր կր Հնչէ
այսօր
Հրապարակ՛–
երէււ
Վր՛"յ
>
ապաՀովէՕրար
րոց
մ ր խլած են Մ իսաքեանին
չւէւնչէն
Բանդ էէէ՛ծ է ր պատնէ
չներր՝
էէրոնք երի -
տա
էէ ար
էլո ւթիւնր
կր րաժնեն
Հ ս կան
եր էն ,
Ի շխէսն
Հ ուլ իի
մ ր ապտցո
յ ց ր տւսլաէ
.
ինչ որ
111
ւե լէէ յսաէսկ
կր դարձնէ
խորա -
թափանց
իր մ իաքր՝
վաղուան
Համ
ար
Խ Ո-Ոէէքի
էէ լ տւէէոապանքի
ցուլածո
յ մր
ղ արձած
է ր էր մէ^ ցեղէն
ապադան
;
Հայուն
անմտ^էոլթեան
ո՛չ թէ կր Հաւա
—
տար
միայն,
տյլ
կը գ գար
Գ " ՚ յ ն ՚
Ք Է Ր Փ Ի Ճ " ԵՒէ " Մ Ն Ա Ց Ո Ր Դ Ա Ց
Ամէն անգ ամ ռր խօսք բ ա ցուի ողրացեալ 3– Օշականի մասին, մեքենաբար
միտքս կ ՚ ի յ ն ա յ « քէրփիճ » իպատմոՆթ֊իւն մ ը ։
1923ի չ եմ յ ի ՚ ՚ ե ր ո՛ր
ա մ ս ո Ն ն
իրար գտանք Ս սֆիայի մէ ջ :
—
^ ՚ ՚ Կ
կը թ ա ն ի ս Ֆիլիպ է ի մէջ :
-
Ձէթ– եւ ուրիշ նպարեղէններ կր ծ ա խ ե մ ։ իսկ դ ո ՞ ւ ն ։
— Թուղթ֊ կը մ՛րոտեմ :
= Եկուր շահաբեր գ որ ծի մր ձե ռնա ր կ ենք :
— Ես գ որ ծի մարդ չ եմ եղա ծ եւ չ ե մ
կ ր ն ա ր
ր|լալ : Առաջին վ6իոր հայր ս ար
ձակած է :
= Ես կր սոր վ եցնեմ ք ե ղի ։ Դժու ար չ է : Կը բ ա ւ է որ
նազ
չ ը ն ե ս ,
այս կամ
այն աշխատանքր կատարելու համաււ:
Եւ առաջարկեց՛ • • « քէրփիճ » շինել ւքօտակայ արուարձանի մը մ է ջ ։
— Շուկան բանուկ է– մ ե ծ դրա\քագլուխ չի պահանջեր: Տասը հագար լէ վ ա
դ ո ւն կ ր ՜նարես . նոյնքան ա| ես եւ ուրիշմը . Լանմիջապէս ղո|ւծի կը ձեռնարկենք :
^՝՜–: 4*ադափար մ ը տ ալու համար. « ք է րփիճ » ի (աղիւս) արհեստանոց մըն ալ ա–
ոաջնորդեց, գործնական գիտելիքներ հաղորդելով :
Տեսնելով որ սիրտս տաք չ է , վ երա դ արձաւ Ֆ ի լ ի պ է :
Եո Փարիղ ե կ ա յ, ինք ալ ատեն մը զանաղան ղո ր ծ ե ր փ որձելէ
վ ե ր ջ ,
ղացա ծ
էր կիպրռս , ի բ ր ե ւ ուսուցիչ Ա՚ելքոնեան հաստ ա տութեան :
( Յե տ ոյ
Երուսաղէմ ,
նոյն պաշտօնով) :
Որքա՛՛ն ուրախա ց այ որ ջուրն ինկ ա ծ է ր « քէրփիքւ » ի ծրա գ իրը :
Ո՚^վ գիաէ ո՛ւր կեցա ծ պիտի ՐԱար Օշական ,
եյ>է
խր է ր ա յ դ գ ործին
ւ ք է ջ ։
Մինչ դ ե ռ , մշ ա կ ո յթի մէ կ վաււարանէն միւսն անցնելով, ոչ միայն ի ր տարրին
մէջ
մնա ց , ա յ լ ե ւ –նոխացաւ ու ա ր տ ա դ րե ց։ ՚Լւոր , անկոխ գետիններ բացուեցան
ի ր առջեւ, Աատենադսւրաններու ս|րպտումու1յ
Եթէ
" խ ՚ ^ ւ 1 ՚ Ր ՝ ՚ ^ յ Դ ւ՚՚Իյ^ՁՒ՛՛^ ^ " Ր ՛ "՚-ՐՒշ րագմագան ար տ ա դրութե անց հետ,
յղ ա ց ա ւ «Մնացորդ աց » ր : (Տասր հա տ ո ր։ Մի ա յն երեքր տպուած, մօտ 4000
է ջ ) ։
Մի ա յն այս հոյա կ ապ ս տ եղծ ա գ ո ր ծ ո ւթիւնը բաւական է ր , ասորական — ա յս – ^
ինքն տեւական — աղիւսի մ ը վ ր այ արձանա գ րեյու համար իր վւււսւքր:
Յառաչ,
1951 Փե տր • 18
Վ ԱՀԷ
ր ի
Մ Ը
Վ Ե Ր
Ժ՚ո՚լսէիուրդ
մր
՛ՐՔ՛
ալ
ղրր–
կսէ ած
ԸԱ՚՚՚Ր
^՚"յրենական
իր Հո
ղէն
, պա րտաւո՛
ր էր րէէտլու
մառանղոր–
ղր
Հայուն
.
յէս
ւե
րմ ութեան
երթին
%
Ի*է1էւէսկան էր չարմ ատլ սրւոերուն
,
ոա՚լմի
տեն ւլէէ էի րոն կէէէ ծ տյս ղ արուն
Հակաղ րե -
լով
Հալեկան
ո ւմ ւլն ո ւթ
ի ւն ր , Հրթիոնե
-1
րւէւ
֊էէէէմէսյնէսկոէ
լ թո-ի
չքին աո լ^ւթե
ր սր–՛
լացնելով
Հայ
Մէտքր։
ինչո՛՞ւ
զարմանալէ
ի տես երիաասէսր
—Հ
զէէւթեէէէն
չքերթին
:
-
Ընկերային
կեէէւնքր կր պաՀանշէ
մ րա—
քեր
որոնք
կարենան
իչիւե
լ , ո լ ղ ղ ո ւթ
ի
ւն
ե լ ճանապէՍրՀ
ցոյց
տալու
Համար
իրեն։
ԱյնուՀետեւ–
, սէէէլաՀ ով է
ճամ
րան
:
Բ էէէ լական
է
Հ պանցիկ
ակնարկ
մր նե
տել
.
1915 :
ՏեւլաՀանութիւն
: Ա պ ա ն դ :
Ց րւում
յ
Որմէ
եաք՝
ողրի՛՛
սերունդ
մր, "՛ՐԲ
սե րէէւնզ.
մ ր \
Հալածական
այս սերոլ1ւէլին
ո՛"էի
աուաւ
ա
լս քէէէն
երւլ. ու իսէսնդ
էիաղուան
երազով–
Ամէնէն
աւելփ
, մտածւււմներր
կր կեդ–
րոնսւնան
պարղ
, սոէիորական
, րա
յց
մ
իւ՛։–
մւէէէքսէնակ
ալնքէս՚ն
խորունկ
ու դ դ ր դ ա —
ղ ի ն տառի
մ ր վ րտ
յ ՝
Շ–
Ծ"վ մր դէսւ կայ մեր ետին : Տտո աչա–
պաՀ
Հո լլ մր ե րիաասարղ
ութիւն
ցաւի
ծնունդէ
Նոր սերունդ
՛քր՝
չանթաՀար–
ոււէէծ իր սրտէն : Ե՛– մ էւղոէի ւււ րդ մր ւիե ր–
Չաէէլէ ս , որուն
Համար
Հանքեր
են ա յ լ ե ւ ս
իր
խօսքե րլ՛ . Հում
նիւթ
է
1957
Տունուար
26 - • •
Ըսին, թէ ոչ եւս է ան, Հնչեցնելէ
վերշ
երդր՝
Համա
լնական
Հայերթին
• • - ու կր
տեսնեմ
ղս՚յն
Հիմա՝
իսաոնուած
մեր
չէսրքերան,
սլիրկ ու արի քտյլերով
դեռ
կր
քալէ՜
աննաՀանշ
. . .
ԱՐՄԵՊԻԼ
Գմուար
անցաւ
էոտրին
է
Գմ ուէսր՝–
էէլւաք Հետեւ
չկտր ան • որաի -
Հետեւ
կտրելի
չէ ր փ ո խա
ր ի ն ե լ
ւլա
յն ,
որաիՀեւոեւ
ալն մարդոցմէն
էր, որոնք ,
տիտանի
մր նման
,
աուսնձինն
լաւա
—
ղոյնս
կր կատարեն
քանի մր
Հողիներու
ղործր։
Անէիոխտրինելի
են իր ՀՀՄ ե ր հօսքր
» 1
իր « Օրր Օրին^ներր
, ամենատես
ւււ խո–՛
րաթափանց
իր տչքերր՝
ամէնէն
աննչան
լուրէ ն ու յա յւոէէէ րա
ր ութենէ
ն մ ինչեւ ա -
մ էնէն
կարեւոր
յ օ է լ ո լածներ
ուե
սրրա -
դ րութ
եան
Համ տր :
Բայց,
ինչսլէս
կ^րսէր
Լեւոն
Շանթ՝
« Մ ՚քէՀր իր ճտմ րուի , կետնքր
ի՛ ր ճամ -
բոէխ^ : Պէաք էբ
չարունակել
սկսուած
գործր
, Հտկառակ
տնանցանելէ
նկատ
-
ուած
բոլո՛ր գմ ս ւա բ ութ
իւննե
բուն
, Հա -
կառակ
իր բացակէսյւււթետն
, նաե՛ւ չր -
նոբՀիւ
էբ
Հոէլ էին
մ եզի տ լ անւլ
ձւլ ած
սկզբունքներուն
եւ չնորՀիւ
կամքի
մեծ
Դ՛՛րութեան
:
Ու
՚սՀա
տարի
մ լն։ է , Շ • Մ
էստքեանէ
ձեռտկեբտր
, «Տ՚սռտշ^ր
, կր
չարունակ–
ուի
Հրատա րէէէ կո՚-էլ
առանց
իրեն :
Փորձենք
պաՀ մրմոռնա
լ մեր էն^ւռւ
-
թիւնբ,
րաբձբանալ
Հանաւէլաւլօրեա
յ մեր
րնթերցումէն
՛ք ե ր , ու աշթատէնք
այս օր
ուան
«Տառաշ^էն
նա
յիլ իբ
Հտնզ
ուցեալ
Հիմնագիրին
աչքեբոէի
: Եթէ
կէսրենաբ
տեսնել,
կաբզտլ,
գատել,
ի՛՛նչ
պիտի
է՚որ^էր
, գ ոՀացոլց
է չ պէտի
գանէ"՛
ր էր
անՀետացումէն
վերի
«Տառաշար
էրեն
արմանէ
մակարգակի
մր լիրայ
պաՀելուՀ
Համաբ
թափուած
ճիդերր
յ
^
Կր
կարծենք՝
այո. որովՀետեւ
կը՝
ճանչնանք
քինքր
, գիտենք
թէ որքան ան–
։իերապաՀ
կերպով
կր
քաշալերէր
նռր
րէւ։ն
մ ր սոբէիե
լւււ , ին^^աս
ր րաղ
րուե
լու ,
միչտ քա լլ մր աւելի
առաշ
նետուելռւ
,
ղէսլի
կատարելութիւն
ձղտելռւ
Համար
մղուած
որեւէ մէկ ճիգ., մանաւանգ
երբ
այդ
րանր կր կատա
րուէր
երիաասար
դ -
ներէէւ
կալմէ :
Արգ,
«Տառաշ^ի
րեռր,
բացի
թմ րա -
դբակէսններոլ
ւէլատասիսա^էսւտուէն
,
որ
արդէն
էսկ վարմ եւ փէւրձառու
անձ մրն
է , առաւե
լտ բա
ր ծանրացած
է
երիաա -
սարգներու
ուսին • ի ւր ա քան
չ ի ւր
սւնցնող
օր
նէւր բան մր սոբվելոլ
ծարաւի
, իրա -
լացի
քննտզատո
լթ իւննե
ր ր եւ
չինարար
ց ո լցմ
ունքնե
ր ր միչտ
նկատի
առնող
երի—
աասաբզնեբ
, ոբոնք
իլբաքանչիլբ
անցնոզ
տարի
ք՚սյլ մր աւելի՛
յառաշ
երթալով
,
քիչ
տաենէն
կաղմ ած
պիաէ
րլլան
է ք իփ
մր,
Կ՚՚Ր՚՚՚ԼԷ
1
նոր աւէւնաի,
եւ,
է ն չո՛"
ւ
չէ , էքեէլմէ
րամնռւող
մեծ
աբմէ^^եբուն
ձէլած
Բ՚"ՅԲ
^"՚Բ^ԼՒ
եղած
չավւաի Հետ -
զՀեաէ
լեցնելու
Հասատտամտութեամր
;
գմուար
ու տիւուր
անցաւ
տարին
:
Տիսրութիւնր
ատկաւին
պիաի
շարու -
նակուի
,
ր՚՚՚յց
էլմոլարութիէւննեբր
Հետ -
զՀետէ
սլիաի
Հարթուին
։
Երէրորդ
ու֊ յաշորգ. տա րինե
ր ր , կաս -
կած
չ ՚ ՚ ւ ն ի ն ք , նո՛ր
թւսվէի , նո՛ր
յառաշ -
գիմութիւննեբու
, նո՛բ
յոյսերու
ատրինեբ
պիտի
րլլ՚"ն
«Տառաշ^ի
Համար
. միչա է
սպաս Հտյ մողոէիուրդին
,
միչա ի ււսլաս
Լուսաւո
րութեան
է
Ա Շ Ա Բ Է
Շ Ս Ւ Ս Ր Շ
Ս ՜ Ի Ս Ս Ք Ե Ս Ն
0 .
Վերշէն
աասնէսմեակներու
րնթացքէն
,
Ֆբանստ
յի
ղ աւլութր
ճան
չցաւ Հայ մտա–
լէէրականնեբու
եւ քաղաքէսկան
դործի^՚ե–
բու
էսմբողշ
Հոյլ
մ ր ։ Անոնցմէ
ոչ
մէկր
ա յնքէսն
խորունկ
մ ո ւլո էէր դա կան
ո ւթէ
ւ֊ն
չաՀեցալ
, որքան
Շտւարչ
Մէսաքեանր
:
Այս
ճչմարտոլթիլնր
Հասկնալու
Համար
պ է ա ք է անցնիլ
Ֆրանսայէն
, մտնել
իսո -
նաբՀ
թալերէն
ներս եւ
ստուդել
թէ է
պաչտէսմունքի
Հասնոդ
ինչ սէր եւ
գուբ–
ղ էէ լ ր անք կար
Շ ՚ ՚ ՚ ւ ֊ ա ր
շ ի ն Հանգէպ
է
Ու տյս , Հտկառակ
այն իրողութեան
|
որ մեր մեծանուն
րնկերր
ամէնէն
երկար
էՈէաց
այնտեղ • ււլէսրաէլա
լ մր , ոբ Հեէլի -
նակէէւթեան
մաշումի
դլիսալոբ
պատճառր
կր
Հանդիսանա
յ
մ եր
իրականութեան
մ է շ ։
Գաէլանիքր
ա յււ
ի բ ո դո ւթե
տն սլէտք
է
փնտռել
Շտւարշին
ունեցած
երեք
գլխա -
ւոր յատ կութ
իւննե
բուն
մէշ :
Առաշինր
ասէէնցմէ
կր Հանւլիսանտյ–
իր
նկարաղրէ
մ աքր
ութ էւնր
, ոբ սլաՀեց
մ էն
չեւ
կեան -
քէն
վերշին
վայրկեանբ
: Գիլրին
չէր ղա–
ւլ ւււթ էէէյին
մ աշալ եւ դմ ուա
բին
պա
յմ ան
նե
բու մէշ պաՀել
ա յն
րոլոր
աոա
քին ու -
թիւններր
, որոնք Հայ մարդր կբ
բերէր
Հէէէ լրենի
աչխտբՀէն
: Օտար
երկէրներու
րէսրքե րբ , կեանքի
գմ ո ւա ր ո ւթ
ի ւննե
բ
ր
կրնէէէ լին թեքել
նո լնիսկ
ումեգ
մաբ՚լ
էււ մր
նկարէսւլ
իրր : ԱնՀ րամե
չէո
էբ
ունենալ
կրւււնիթեայ
կոէմք՝
տոկէէէլու
Հսէմար
րադմ աէէլիսի
վւո բձութ
իւննե
բու
է
Շաւաբչ
ունէր
ա լգ կամ քր ու մնաց
ա յնււլէս
լ
ինչսլէս
ոբ էբ պան դիէ տութ եան
Յ՚^՚՜պԸ.
ձեռյ,
սէէւած վա լրկեանէն
։
Երկրռրդ
աբմանէքր
մ եր
անզուգական
բնկեբէէշ,
իբ սէնչէսՀաիսնզ
րութիւնն
էր
Տ
Զրկանքներ
ով ա էւլ ր էլր եւ նէւթր
արՀա -
մարՀ ելր իրեն
Համ
աբ կարծես
դարձած
էբ
Հանւլանակ
՚^ ր • Ո ՚ ֊ ր ի չ
մ բ՝ էբ
կէսրո–
ղու
թիւննե
բուի , նախանձելէ
ղէրք եւ ւի ի -
ճակ
էէէոեղծած
էէլիտի
Ր1էաբ
է
Բէէ ԼԷԷ^
պատեՀ
ութ իւննե
ր ր տէր զաոնա
լու Հա -
մ աբ
էէչ միտ լէէ սեէիական
մ էսմ
ուլի , տ
յ լ ե ւ
ամ
էն
լարմ ա լ։ ռւթիւ1ւնե
բուի
օմա
ուած
Հտստատութեան
մ ր , սէսկա
յն
աննկուն
Հ բասլսէ բակաէլ
ի ր բ քմծիծսէղով
կ՚՚բնգունէր
Ա՛յս
ոլէլէլոլթեամր
իրեն
եղած
թելագրու–
թիւննե
բն ու սւոաշար1^եբր
է
Ու
էիերշապէս
Շաւարչի
մեծագռյն
տր–
մէէէնիքբ
ե գ ա ւ իր կոբոէին ու քաշութիւնր
է
թ՛րքական
բանտերուն
մէշթէ
«Տառաշ՝»է
ւլրաոեզէսնին
եաեւ
ան եւլաւ
արմանի իբ
կոլսէ1էկցութեսէն
սկզբունէք1ւերոէնւ եւ լե -
էլաւիոխտկան
տլտնգութեանց
:
Շեչա կր գնենք
վերշին
այս աոաքի
-
նութե
էէէն վ րայ
, որովՀեաեւ
Հա
յ ո ւ
նկէս–
բա՛ւ բէն ամ էնէն
իացե
ւի կէտն է
եւլած
ալս : Որքան տլ ւէիրաւորոլինք
մենք մեր
մէշ,
ղտրերոլ
մեր կեանքր
առաւելապէս
յատկսէնչուած
կբ դտնենք
մչտկոլթային
աբմսէնիքներաի,
մինչգեռ
մողովուբդ
մր
մաբղա։իայել
կեբէգով
ապրելռւ
ել ւլո
յա–
ահւելու
Համար
նոյնքան
պէտք
ունի
կո—
րոէիի ել քաշոլթեան
:
Վերշին
պատերաէլմ
ի աաբ
էնե
րուն
, ոչ
միայն
չուղեց
նեբկայացող
պատեՀ
ու -
թի
լննե րէն
օղ էոուիլ
, տ յ լ ե ւ փակեց
իր
թեբթբ
, ոբսլէէէղի
Հարկադրուած
ԷԲ1Է"՛ ք
գոբծիքր
գաոնալու
Ֆրտնսան
գրաւող
է չէէ
ան
ութ
եանց
է
Շտւ֊տբչ
Մ էսաքեան
չէր
գոզար
իր
կեանքին
՚ ի ր ա յ ու կրնար
բ՚սց
՚ ՚ ՚ Լ Ք ^ Ր " ՚ Լ
քալել
մաՀուան
զէմ : Եթէ
ազգին
բոլոբ
գաւա1^էե
բն տ
լ անոր
իսի
ւլա
իւ ոգին
ունե -
նային,
այսօր
թերեւս
ատրբեբ
րԱս՚ր մեր
ճակաաազիբն
ու Հանբային
կեանքր
;
Բոլէւր ալս տ րման իք^էե ր ուի
օմտուոէծ
յեզէէէ
էի ոխէս կանր էր ամբասէբ
կեէսնքռվ
եկաւ ցո լց տալու
, որ չէր բտլեր
միայն
անցեալ
ունենալ
, պ է ա ք էր ունենալ
Նաեւ
ներկան :
Մեր
մեծ բնկեբոշ
կեէէէնքի
բոլոր
օրերր
եղան
չիաակ
ու անթեք
, աՀա թէ
ինչու
Համէսղէլային
սուղի մր վեբածուեց՚սլ
ա–
նոր
կորուստր
;
ԱՐԱՄ
ԱԱՀԱԿԵԱՆ
Վ ա ՜ յ անոր որ չի գիտեր տոկալ,
լողալ ո ւ մարտնչիլ ե ւ կը տապըլ–
աըկ1ւ , կը վարանի գետին մէջտե–
ԴԸ : Անդատապարտուած է կա՛մ
իր լքեկնած ափը վերադաււնալռւ,
անփառունակ նահանջով
մր եւ
կա՛մ խ եղդ ո ւ ե լ ո ւ ալիքներու մէ ջ :
Սարսափեցէ՛ք ա յ դ նա կ ա տ ա գ րէն։
ՇԱԻԱ ՐՇ ՄԻՍԱ՚ք^ԵԱՆ
