4
•ԲԻՁԵՐԷՆ
ՄԷԿԸ
ՇԱՒԱՐՇ Ս՜ԻՍԱՔեԱՆւ՝
հՐՐեյ^ ՃՐԱՊ11ՐԱԿ11ԳՒՐ^
ինչ
որ ողբուցձաչ
Շաւարչ
Մ
իսաքեանի
անունով
փոխանցուեւչաւ.
Հայ
չրադրական
սլաամութեան
, խմբագիրշ
չէբ
անչուչա
:
Հայ
մամուլբ,
աոաւհլ
կամ
նուազ
կարո
-
ղութեան
ակ։
ի։մ բաղիբնե
ր չ ա ա
է
ունե–
ցաՆ
մինչեւ
Հիմա
եւ
սլիւոի
ունենայ
նաեւ
այսուՀեաեւ
: Թերթի
մր ամենօրեայ
կա
-
ոոյսին
պաաասխանաաուութիւնբ
ունենա,
լով
եւ չարաչար
աչխաաելով
Հանղերձ
,
անոնք
մամուլի
քսոՀանոցն
են
ճանչցաձ
միայն
եւ աաով
ալ
մնացահ
են
մութին
մէշ,
անհանօթ
եւ անանուն
֊.
ՊաՀե լով
Հանղերձ
իբ աեղր
իրբեւ
թբբ–
հուահ
ու որակալոր
խմբագիրներէն
մէկր
Հայ
մամուլին
, Շաւարչ
Միսաքեան,
իր
ամրողշ
մեհոլթեսւմբ,
վւայլով
ու
չքե
՚
գանքով
, գրալահ
է , ամէն
բանէ
աոաշ
,
պաա
ուո
յ լաւագո
յն
գիրքերէն
մէկր
նո
յն
ա
յգ
մ ամ
" ւ լ ի պ ա ա մ ութե
ան
մ էշ ,
իբրեւ
աոա
շնա կաբղ
Հ րա պա բակա
գիլ ր
,
իբրեւ,
գբաւո
ր խօսքի
անմ րցե լի
ախո
յեան
; Ա/
-
սինքն
իբբեւ
մէկր
, ոբ
կէս
գարու
տեւո
-
գո ւթեամր
լեղ"ւ
աուաւ
իր բեգուն
՛է ր էի՛՛
ե լ
Հանգի
սա ցաւ
մեր
ժ՛ւ
՛ Է Ո վուրգի
աղգա
-
յին
- ք ա գ ա ք ա կ ա ն
լաւաւլո
յն
աււա^՚ո
քղ֊ -
ներէն
մէկբ
;
ք1ւնէբ
ան վաւերական
Հ րապա րա
կագբէ՚Լ
մք
պաՀանշուահ
Լ՛՛՛է՛՛բ
յա ակութ
իւննե
րբ , ՚
հւ/
ա
ութ ի ւ ն
ե լ քիոբձաոո
ւթիւն՛
, քաղա֊
^
քական
առսգշ
Հասկացսգութիւն
եւ միս
ու
ոսկոր
գաբձահ
Համսղումներ
լիրերու
կամ
.
եբեւյլ
յթնե
բու
ի""է՚քբ
թափանցեէոլ
լ ն ՜
գունակութիւն
, իրաաեսութիւն
եւ
պա
-
ւլարիւն
գ՛սաոգութիւէւ
, իսոյանք
ե լ ապ
-
րո ւմներ
, այլեւ
աւլնուական
կի՛րք,
եւ ,
՚ " յ " յ ս ւ ՚ ս կ ՚ ՚ ւ թ ի ւ ն ն ե բ բ
ապաւո
րիչ
եւլանա–
կսվ
արաայայաելոլ
հառայ"գ
սաՀուն
լե–
գոլ
եւ ճկուն
, պակերաւոր
ոճ : Այս
բոլո–
րր գաբձուցահ
էին
՚էինքր
անթերի՝
իր
կոչման
ե լ ա ռ ա քե լս ւթ եան
մ է շ ։
եւրոպա
կան
կամ
ամեբիկեան
մեհ
օրաթերթերու
մէշ
Փ " ՚ 4 Լ " ՚ Լ ՀրասլաբակագիբնԼբու
աարո–
ւլսւթեամր
ու արժէքով
՝,բապաբակագիր
մր
հէէէսլ
ան
մեր
անձուկ
իրականութեա1ւ
մէշ
: Այ՛է չափանիշով
ալ սիրուեցաւ
բո
-
լորէն;
Հակառակորգներն
անգամ
,
իր
չ ա ա
մլլ աեսակէաներբ
չբաժնելով
Հան
-
գերձ
, ա1լնահանք
ունեցան
փրեն
Հանգէպ։
Ո ՛Ա՛՛ո ց ե սւլ Հրասչ արա
կ "՚գիրր
,
ճշմա բ -
ւոօբէն
բմբռնահ
իր առաքելութեան
րե
-
բումսվն
իսկ ) ե գ ա ւ րաէւոյական
Հասկա
-
ցսգսւթեանց
^ " / " ՚ Հ / ՛
շաաագով ր
մեբ
Հանրային
կեանքին
մէշ : Խ ո ր չե ցաւ
սու
-
աէն
, կե՚լհիքէն
ե լ
ղռե Հկււ ւթի
ւնն
ել՛
էն
•
Աաեց
. ե ր ե բ ՚ ՚ ւ ն
ու անգէմ՝
նկարւսգիրնելւէ
:
Ու
չնեէէե ց Հանբա
յին
՚էէմ քեբու
սա
յթա
-
քո ւմնե բսւն
ու
՛լա յթա
կղո
ւթի
ւննե բուն
;
Ծ ս ՚ ռ ՚ ս ց ա
լ
ան
ամէն
կարգի
ւււբացում
-
ներու,
ե րկ՚էիմ
ութեանց
։ե բ կչոաս
լթե անց ,
մեգկ՚ււթե
՚ ս ն ց եւ մանաալնգ
ւսնիլւսււու
-
թեանց
գէմ
:
Աիրեց
Հայրենիքն
ու
Հայրենի
սրբու
-
թիւննե
էւր
ամէն
բանէ
՚էեր
եւ ամէն
րանէ
ասելի
՝•
\
իլ անգ՛" վա ռո ւե ց ա
լ.
Հա յրենի
ա յ ժ մ
ու
ի–
րական՚ււթեան
գրական
կսղմերով
ու
Հայ
ժ ո ղ ՚ ւ վ ՚ ւ ւ բ ՚ է ի
մ չ ա ա
յորգ
,
ստեղհագորհ
կենսունակ՚ււթեամր
, բայց
իլւ կ ի ՚ լ ի չ
իսօս–
ք"՚ԻյՐ
ձս՚ղկեց
այգ
իրականութեան
անու
-
նով
գորհուահ
բ"լ"բ
մեգքերք
,
անարիւն
բարրաբոսսւթիւննեբէն
մինչեւ
ւսրնաթա
-
թա խ ո ճի րներբ
:
Ա բրա
կրօն
քրմ ապետի
մ Ը երկի
ւ՛լահ
ու
-
թեամբ
ւխսոաբանիչր
եղաւ
Հ՛ս
յկական
Գիլցս՚գնապաա՚ււմին
՛ ՛ ւ մեր
աղ՚սաս՚՚լբա
-
կան
ԳՍ՚Գ՚*՚լ1՚Տ
սլո ՛լթ կո ւմնե ր Ոէն
ւ
Բէէւցասական
իրուէւէւթեանց
եւ Հւսմագ
-
գային
՛լ ժբախաւււթեանց
առշեւն
ի"կ
, Օր
մբ
օր՛ոնց
չկո րսնցուց
իր անսասան
Հա
-
լաաքր
Հայ
ժ՚ւղովուբէլի
լինելութեան
մա–
սին
։
Հանղիսացաւ
ան
Հայ քաւլաքական
մք -
ա ա հ ՚ ՚ ՚ լ ՚ ՚ ւ թ ե ա ն
վաւերական
արաա
յայաի–
չբ
եւ իր աեսակէէոնեբբ
սլարղաբանեց
եւ
պաչա՚՚լանեց
անաեւլիաէէէլի
Հ ս ՚ մ ո է լ ւ է ւ մ ՚ ՚ վ
՚.
Մեր
պաամական
անցեաչբ,
իբ
վերի
-
վայրումնեբսվ
ու յաշուլութիւննեբով
եւ
իբ գասերսվ
ու վ՚որձառսւթիւննեբով
օգ
-
աւսէլորհեց
իբրեւ
ու՚լեցսյց
նոբ
աչխա
-
աանքնեբու
եւ գոբհսւնէութեան
նսր
հր -
րագիբներսւ
••
Գուրղուր՚^Յ
Հ՚""ակ
նեաող
սերուն՚էնե
֊
բուն
վր՚՚՚յ
եւ մաաՀսգուեցաւ
մեր
Համ
-
՝րանքի
պաՀպաումով,
այլ մ
ան.
.աւասգ
այւէ
սեէւունւլներու
Հայաչոլնչ
գասաիաբա
-
կո
լ թ
ե ա մ բ , ա՚ւանձնապէս
ֆբանսաՀա
յ
եւ
աւ1 ե բիկաՀա
յ գաւլսւթնե բոլ.
ապաէէա
յին
սպառնացող
ձսւլման
վաանգի
գհով
:
Այ՛է
մաւոՀէէգութեամբ
ալ յաճախ
կբ
կբկնէբ
պաակերաւոր
ճչմւսբաութիւն
մբ,
թէ
«Ֆրանսայի
մէշ,
մինչեւ
15
աարեկան
պաաանին
՚Լ֊սչրոցր
կ՝առնէ
կր աանի,
հսկ
\Ձէն
վեր՝
փողոցը»
;
՚ ^ ՚ յ
Ու գարձեալ
, այս
միեւնոյն
մաաՀոգսւ–
թեամբ
քաշալերեց
այն
բ"Լ"ր
քայլերն
ու
ձեոնաբկները,
որոնք
Ափիւռքի
մէշ մաս
-
նաւորաբար
, կքլ նպաստէին
մեր
գոյատեւ–
ման
եւ
ցեղային
ինքնատպ՛ութեան
պաՀ
-
պանման
;
՛Եւ,
ինչ Որ Հասսւն
Հբապարակագրի
մը
Հիմնական
յատկութիւնն
է,
Շաւարչ
Մի
սաքեան
, իրբեւ
այղպիսին
, կէս
գար
չս՚–
բունակուահ
իր աչխատանքի
ընթացքին
,
երբեք
ոտքբ
չկտրեց
Հողէն
եւ
անձնատուր
չեղաւ
վերացականութեան
I
Անաց
միչա
իրապաշտ
ե լ առարկայական
, միչա
աչա–
Լօւրշ
Ոլ.
Հեոատեա
;
Առնավայել
շունչ
կար
իր խօսքին
մէշ
եւ ոգիով
թաթաւուն
էին իր
մտահսւմնե֊
ԲԸ՛.
՚Աոով
ալ
միչա
խորչեցաւ
ան աբձա
-
կոլնակ
աափակութիւններէ
։
յ՚ւսկ , այս
բսլսբէն
վեբ
ե լ այս
բսէոբին
Հեա,
աչքի
լոյսին
պէս
գուրգուրաց
մ ա
յ–
բենիքին
՚ ի յ ա յ ;
Արբութիւն
սրրոց
էբ
Հա
յ ՛ ՛ ց էեղուն
իրեն
Համ ար
եւ
ամէն
ուրա
-
ցում
, ամ
էն
տգիտութիւն
լեղուական
մ արգի
մէշ , Համ աղօր
էր
սբբապւլհու
-
թեան
։ Աններող
էր մանաւանգ
գրիչ
չար–
Ժռղներոլ
Հանգէպ
; Աւ
կր
ղայրանաբ
,
երբ
լեղուական
վյւիպումնեբու
մէշ
մրցա–
նիչ
Հաստատահ
՚ԷՐ
՚՚՚լներր
,
յամ
առօբէն
•՝կր
մերժէին
գաս
առնել
իբ եւ
ուրի^։եբու
ցոլցմուն^ւեբէն
;
հր
էեղուն
եւ ոճը
կբ
մնային
անգեբա
-
ղս^ցելի
: Վճիտ՝
Րէ
՚՜բե՚Լի
մաքրոլ
-
թեամբ
: Աքանչելի՝
ղարգաբուահ
Հարսի
՚քյչ
գե
՛լե ց.կո ւթեամ
բ ;
Կո կուահ
,
յԸ՚Լ
~
կուահ,
փայլուն
սւ
փարթամ
•
Այլեւ,
ա յնպէս
գրաւի
չ , Հաճելի
եւ
մ
անաւանղ
պատկերաւոր
; Գիւտերով
լեցուն
եւ
ս
րա–
խօսութիւԿ^եբով
ողողուն
;
Արգ
, ղում արեցէք
ա յս
րոլոր
յատկոլ
-
թիւններր
իրարու
՚իյ^այ
եւ ձեր
առշեւվչ
քլ ունենաք
Հբապտբակաղիր
Շալա բ չ
Ա
իս
սաքեանը
իր առնական
Հասակով,
՚էիմա–
գհութեամբ
ու իսաոնուահքով
;
Գեռ
չր"ի
\ թէ
ան,
իր Հալաաքր,
ղա
-
ւանանքր,
Համողումները
, աղգային
ու
քաղաքական
աեսակէաներբ,
իբ
Հանրային
գիրքորոչումն
ու կեցուահքը
, առաշին
Օ–
րէն
մինչեւ
իբ
շունչին
վերշին
Հեւքը,
ի -
րենց
տռաշնոբղ
ունեցան
գա^ակցական
ղաղափարախօսութիւնը
: Եւ , իր
պաա
-
ւկանս՚հ
կուսաքչցսւթեան
՚էհով
աէ , աոնա
-
կան
նուիէւումով
հառա
յեց
Հայ
ժսգովուբ^.
գին
ե լ անոր
չաՀե
բուն
;
Ու չր"է
նաեւ,
թէ Շաւարչ
Միսաքեանի
իբբեւ
մարգ
, անկե՚էհ
էբ,
շերմօլւէն
րն
կեբական
, եղբա
յրօրէն
"էք՚՚՚՚լփր
եւ
օժ -
ւոսւա հ բա
րձբ
նկարա
գբ " վ ; Բնաւ
չս
ի լ ՚ ե ց
սեթեւեթն
ու պերճանքը
: \ք ա յրա
յեղօրէն
Համ եստ՝
մնաց
խոնս՚բՀնե
րուն
մէշ
ամէ
֊
նէն
իւքսնաբՀբ,
Հակառակ
իր
մեհ
անու
-
նին,
Հակառաէլ
իր ցանկութենէն
անկա
-
իսաբար
իբ անձէն
տարահուող
Հմայքին
ու
սլա բաա
գբահ
յարգանքին
եւ
ակնա
-
հանքին;
Երրեւիցէ
չե^սւ
նիւթին
մար
-
գ բ ; կրնամ
Ր
"եէ,
թէ
արՀամ
արՀեց
մ ին
֊
չեւ
անգամ
՚էրամը
, Հակառակ
այն
նիւ -
.թաէլան
հանր
պա
տաս խանաաո
լութեան
,
ոբ , Փարիղի
նման
բագմահախս
միշ՚սվայ–
բի
մը մէշ
եւ «Ցառաշ»ի
Հրատարակու
-
թեան
գհով
, կբ հանրանար
իբ վէ՛ա
յ :
Այսպէ՜ս
էր մեր
սիբեէի
Շաւաբչր
;
Առաշին
ա չխարՀամարտի
գփնաղաղա
-
րէն
ետք
իբբեւ
գբչանուն
սկսաւ
ղորհա
-
հել
«Շատերէն
Մէկը՛»
(րառերուն
"կէ՛է
՜
բնաաառերբ՝
իր
անուն
-
մականունէն
էլոլյէտյին
, բայց
էապէս
ալ
կ՚ակնարկէր
այն
«չաաերուն»
, որոնք
իրեն
նման
կ՝աչէ–
խատէին
Հանրային
ասպաբէգփ
մէշ);
Գբչանունով՝
«Շատերէն
Մէկ»ն
էր
,
րա
յց
իրականին
մէշ , Շաւարչ
Մ ի"աք
-
եան
, իրբեւ
Հբապարակագիբ
ու խմբա
-
՛լիր , մնաց
ճչմարտ.օր
էն
քիչէրէքւ ւՐէկը :
իբրեւ
ա յղպիսին
ալ
Հրաժեչա
տուաւ
կեանքին
ու փառքով
- չքեղանքռվ
անցաւ
Հա
յոց Պատմ
ո ւթ ե ան
:
Լոյս
իշնէ
իբ գերեղմանին
վ բ ՚ ^ յ եւ
մա
Հէն
անգին
ալ էուսալորէ
իր
անթառա՚ք
յիչատակր
. . .
ԿԱՐՕ
ԳԷՈՐԳԵԱՆ
ԶԻՄԱՌԱ,
ԾՆՆԳԱՀԱՏՐԸ
Շ–
ՄԻԱԱԲԵԱՆԻ
Զի֊ւքԱ՚ռա
եղահ
է Հ ի ն Հա յաչաա
քաղաք
մբ
,ոբ գարեբու
էն թ ա ցքին
աւե բուե
լով
վերահուահ
է
ղ է ւ ՚ լ ի
մր : Հ ի ն
եկեղեցին
Կր
Կ"է"՚՜^Ր
՚ւ^րիււասւփոր,:
ինճիճեան
կը պատմէ
թէ
չատ
աա
բ իներ
առաշ
գիւ՛՝
՛ԷԸ ենթարկուահ
աւագակնեբու
յարձակ
–ւ
մ ան՝
ա յբահ
է ամբոգշապէս
եւ
յեաո
յ
իբբ
17Տ0ին
ղարձեալ
չփնուահ
(Հ–
՚Լուկ՛
ինճիճեան,
Ասիա,
1806, 4^ 299)։
Յակոր ՚1յալեա(ւ
կ,
Պոլսոյ
պաարիաբքը
(1741
- 49) ,
որ
հնահ
է Զիմառայի
մէշ՝
17՝5Տին
էլր յիչէ
գիւղս
Զիմաո
ձեւով
(Դա(ւձարսւյ1 Ծանուցմաքւց,
կ. Պ–
1758,
էշ
290)
1
Նա լեան
պաաբիարք
եղահ
է
՛լիւ՛լի
Նալեան վարժարա&ի
Հիմնաղիր
բ
՚.
Հ՛էն
՛ԷՈյութիւն
ունեցահ
են
Ս • ՊօղՈԱ
Պեարււլլ
եւ
Ս •
՚սիկոդա31ւս
անուն"
վ
վան–
ք եր ,
որոնց
աւերաէլներբ
ուխտաաեգի
էին
տակաւին
ճ.900/'1՛
եւ
էլր
յէ է՛՛ւէ
ը մասնա
-
ւորապէս
վերի վանքը
(էփրիկեան,
չնաշ
խարհիկ բաոարան Ա– ,
782) :
Զիմառա
Տիվրիկի
Հա յաչաա
ւլփւղեբէն
մին
էբ
1900^1*,
ունէր
110
տուն
Հայ բը -
նայլչութիլ
նմ ր՝
մեհ մասով
Հողաղորհ
,
նաեւ
էլօ չէլա կար
,
Համ եաագորհ
,
պ ա յ
տար
, Հիւսն
եւ երկաթագւորհ
:
Գիւղին–
կենղբոնն
էբ
Ս • ԵրրռրդՈԼթ-իւն
եէլեղե
-
ցին,
շինուահ
1873/՛^։
*հիւ՚լի
մ չակութա
-
յին
յառ
ւսշղիմ
ութեան
մ էշ
կարեւոր
ղեր
իս ա գա ցահ
է
Վարգաճ ք հնյ • ՝
վ
արժարա
նի
ուսուցչութեան
Կ՚՚էելով
Բինքլեանէն
ՊարսաՀքեան
վաքժասլետր,
ոբ նոբ
ղրու
~.
թիւն
մ ուհահ
է
մ անէլա վարժս
ւթե
ան
մէչ
(Սու-րհաՍդակ,
կ. Պ–
1901
թ –
831)։
Վաբժաբանբ
ունէր
չորս
ղասա
րանով
ղասք^թացք
մր Լվի^ակացոյց
, Կ՛
Պ՛
1901,
էշ
33) :
Շ՛սա
կր ղովուի
գիւ՚էին
մաքուբ
ե լ
առսղ–
շաբար
օղը
իր րաբձբ
գիվ՚քին
եւ
անտա֊
ռ ա չա ա
Հանղամ
անքին
պատճառաւ
,
ուր
մարգիէլ
գեւլագէմ
եւ առոյգ
կր
հնանէին
(Ս»1Լրհանդաւկ ,
անղ
, եւ
էփրիկեան
,
անգ)
;
Հ. ծ.
ՊՕՀԱԱԵԱՆ
հ ԼՈՒՐ աՈՏԱէւ՛
ն,
ՄՒՍՍՔէԱնհ
Փարիղէն
գէպի
արելմաաՀայութեան
Ր՛՛Լ՛՛Ր
կեգբ՚ւննելւ
ր
"Լքէգուահ
Հ ե՛ւա
ղիր
մբ
էլլւ գուժէ
մաՀր՝
վաստաքլտւսր
, ան
-
իսոնշ
Հրապարակաղրին
, Շաւարչ
Ա
իսաք֊
եանի
:
Աքէ՚բ"գշ
չբԼ՚ոնի
մր Հայ
էլեանքին
Հետ
ղօղուահ
պիտի
մնայ
անունը
այս
՛ԷԲ
էէ
ւէ աբղուն
, որ ե՚Լալ խստասիբա
այլ
անա֊
չ՛ո՛ւ
, ղասալփքներոէն
Հանղէպ
աննե
-
բո՛լ,
այլ
աղղին
սիէւով
տոչորոէն
:
Աւելի
քան
երեսուն
տարի
, գրեթէ
ա
-
մէն
օր,
լոելի
ըրաւ
իր
խօսքը,
բեմէն
« Աառաշ»ի
, ՛լոր
ինք
Հիմնեց
Ֆրանսայի
մայրաքաղաքին
մէշ,
եւ ոբ եղաւ աաբտ
-
՛էիր
Հա յութեան
սբաի
սնունղը
յ
1922^
աղէտէն
յեսքՈյ՝
Արեւմտեան
Եւ ՜
րոպա
ապաստանահ
Հա յերր,
երիաա
-
սա րղնե
բն
ու. չափաՀասնեբր
, ո ւս
անութե֊
րրն
ու բանուորնեբր
, կր փնտռէին
" ՚ յ Գ
թերթր
, ոմ անք
ք է ըլլա
յին
անոր
ա չխաաա–
՚Կ1՚Ց^^Րէ1
*
Հեռաւոր
ղալառներէն
եւ
աբ
-
աասաՀմանէն
իսկ
յգելով
յօղոլահներ
•
Շաւարչ
Ա իսաքեան
քաշաչեբեց
նոբա
-
Հաս
ուժերր՛
սւլւգարեւ
, իր
չ՚՚ւրշ
բոէ՚՚րեց
տաղանղալոր
գրողներ
,
ՇաՀան
ՇաՀ
֊
նոլբ
, Նչան
Պէչիւկթաչլեան
, Վ ա գ գ է ն
Շ ՚ ՚ ւ –
չանեան
, Շաւարչ
Նարգունի
,
Ն ի կ ո
՚ է
՚ ՚ ո
Աարաֆեան
եւ ուրի^եբ
I
Աւելի
Համեստ
էին « Աա՚ւաշ
»ի սանե
֊
րր
, սբոնք
իրենց
տ չքե ր
բ րացին
ե լ
Հա
-
սակ
առին
՛ս յս
թեբթին
չուքին
տակ
:
կարելի
է վի^իլ
իր այս
կամ
այն ա ե ս ա ֊
էլէաին
չուբշ։
Ոեւէ տեսակէտ
,
սակայն
,
ան
կր պաչտպանէր
բաբի
ղիտաւորսլ
-
թեամր՛
այս
է անվիճելին
։
Շաւարչ
Միսաքեան
եղաւ
անչեղ
կու
-
ս աէլ ցական
մը անսա
յթաք
՛չբ է է
մ բ՛
եւ
ինկաւ
պատնէչին
վբան
, ՚ լ բ ի է ի ձեռին
:
Տ ա ր գ ա ն ք իր յիչատակին
1
ԿՈՐԻԻՆ
(
(«Մա|սիս», Պէյրութ)
^
ՑԱՒԱԿՑԱԿՍԼՆ
ԽՄԲ
-
Փւււնջ ւքը ւոյն անհաՍ՜ար ցա -
ւսւկցական նաւքակներէն դոր սաացաւծ հնք
Շաւարշ լքիսւսքեանի ւքահուան ւաւթիւ , ^ ։
ՎԵՆԵՏԻԿ
•
Ո՞վ
կրնայ
աբգաբօբէն
•լնաՀատել
Հայ
գէ՚ի
" ՚ յ Գ անխոնշ
մչակինՀ
շանքն
ու
՚սքգիւնքբ
: Հայ
գրին
րսի՝
իր
ոոկի
աչխաբՀաբարռվ,
որով
իբ
ամէն
մէկ
խմբաղբականբ
գոՀաբ
մրն էր
լեղուի
ե լ
ոճի՝
վճիտ
եւ անսխալ
յօրինուահբվ
,
ոլիբկ
, սաՀուն
եւ
անթերի
չաբագրոլ
-
թեամր
•
Շուբշ
կէս
գաբ
է որ Հբապաբակագրոլ
֊
թեան
նուիրուահ
էլ՛ ՚ Հետեւահ
եմ
իր
քայլերուն
կամ
գրականութեան
•
Ամրողշ
՚էբականութիւն
մբ Հայ
՚էի՚րր.
Հայ
մ չա
-
Կ"յԹ՝էԼ\
^ ՚ " յ ղաար
Հոլովելով,
Հայ
աբ
-
ժէքներբ
ցուցագրելով
: Աէ՚՚էաբ
է Որ ա
-
մէն
Հայ խոնա
բ Հի անոր
յիչատաէլին
,
ելււսխտագիառւթեան
Համ աբ
արհարհէ
Կր՚"Կր
աղւլասիբութեան
գոբ
"ղբացեալր
ամէն
օր ՀքաՀրելոլ
Հետ
էր
;
Հ.
Ե%ԻԱ
Վ.
ՓԷՋԻԿԵԱՆ
Ա– ՛ԼԱԶԱՐ—
Երնէկ
նրրան
որ
իր
ղոբհով
, կ՚ապրի
անվերշ
,
անղաղար
:
Գորհբ
1ՐՐ կաաաբեց
նա , իբր աաղան
-
գաւոբ
եւ անգուգական
Հբապարակագիբ
,
աւեէփ
քան
կէս
ղարու
ըԿւթացքին
,
եւ
մասնաւորապէս
իր «Տառաշ»ին
երեսնամ
եայ
չրշանին,
կը
մնայ
անմեռ
։
ի ղ ձ ն
ունինք,
Օր մը, Հատորի
մբ մէշ
ամ
-
փոփուահ
տեսնելու
իբ
բոլոր
խմրաղրա
-
կաններր
; Ի ՜ ն չ
՚էե՚լեցիկ
գաս՝եր
ապսէ՚ղա
-
յին
Հ ամ ար
ւ
Հ.
ՆԵՐԱԷԱ
Վ.
ՏկՐ
ՆԵՐԱԷԱԵԱՆ
*
ԿԱՐԳԱՑԷ-Բ
ԵԻ Տ Ա Ր Ա Ծ Ե Ց Է Բ
«աաՏԼՎ
ՎԵՆԵՏԻԿ
՚
ինչ որ պ ա ա ա Հ ե ց ա ւ ,
րո
-
լորիս
Համար
է , աչ
պիաի
չլսենք
«Ցա
-
ռաշ»ի
էշերէն
իր
ձա
յնր
, պիտի
չկար
-
ղան
ք
իբ թան կագին
յոբգո
րնե
ր ը սե
բունղի
պաՀպանութեան
Համար
, բ ՛ " յ ց վստաՀ
եմ
թէ Հասակ
առահ
սեբունգը
թանկաղին
բան
մբ պաՀեց
իլւ սրաին
մէշ
այն
անշլն՛
շելի
էշերէն
որ
33
երկար
աարիներ
,
ա–
ռանց
Հողաչսլ
իր լնտանիքին
երշանէլու
-
թիւնը
, քաբողեց
, գրեց
,
պ ա ղ ա տ ե ց ա ւ
պանգխտութեան
ճամրաներուն
վրայ
թա–
փաէւոգ
Հայութեան
աչ^երբ
միչա
գէ*^1՛
սբբաղան
Արա
բատ բ ղա րձնել
եւ
աոկալ՚ւվ
սպասե
լ գեղեցիկ
ապաղայթւ
•
Հ.
ՎԱՀԱՆ
ՑՈՎՀԱՆՆԷՍԵԱՆ
ՊԷ8ՐՈՒԹ
Մեր վփչա^
անսաՀման
է
այս
աՀալոբ
կորուստին
առշեւ
:
Կորուսա
մվէ անգարմանելի
՝ իր
Հ ի ն լնկեբներու
ե ւ
Հա
յ ե բ ի տա
ս ա էւ ղո ւթ եան
Համար
,
որոնց
թափն
ու կորո՛վի
առա^որղր
եւ քաշալե
-
րոգյւ
ե՛լաւ,
արթուն
պաՀակը
եւ մանա
•
ւանգ
մոլի պաչտպանր
մեր
մաքլւամաքուր
աւանղս
ւթիւննե
բուն
եւ բարոյական
րմ -
բռն՚ււմներուն
;
ՎԱՀԱՆ
Փ Ա Փ Ա Զ Ե Ա Ն
*
**
ԼՈՆՏՈՆ
Մայրենի
երկրի
մթնոլոր՛
աէն
նեբչնչեալ
եւ
ժո՚լովյւգի
անձնական
հ անօ.թ ո ւթե
ամբ
ղլւաՀալյւ
րեալ
Հա յ
մ
աբ֊
՚էրն
պայքա
րեց
ի պասւնէչն
մինչե
վերշին
օրն
: Մխիթարոլթիւն
եւ կորով
չալւոէնա.*
կելու
Շաւաբչփ
գորհն՝
ոբպէս
տեւական
արձան
իր
խնէչելի
յիշատակին
յ
՝
ԱՐՇԱԿ
ԱԱՖՐԱԱՏԵԱՆ
*
**
ՓԱՐԻԶ
Անտանելի
ցսււաաանշ
լուրք*
աբգէն
քանի
մը օբ է , գիտեմ;
Զար
բախ–
աբ
ք ե գ
ալ
էլբ Հաբսւահէ
Հ Կբ
կորսնցնէք
նտխախնամաէլան
Հայր
մր , եւ սրտի
ու
մաքի
"իրելի
էնկեր
մ,ը ,
սքանչելի
Հայ
մը,
որուն
աղղասիբութիւնր
այնքան
մեհ
եւլալ
որքան
իր մա ր գ ա
սի բ ո ւթի
լն,ր
ւ
՛Բաշ
էք
անչոլչտ
եւ պիաի
տանիք
ա
յս
կեանքբ
այն
ճամբայէն,
որուն
՛իրայ
ւչրալ.
ձեղ
ինքը
:
ՕՆՆԻԿ
ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ
*
**
ՊՈԱԹԸՆ
« Լուսաւոր
շաՀ
Ժրն
ալ
մարեցաւ»
. . . : ՆմգեՀութեանս
\այս
օրե–
բին
էլարհես
վիճաէլոլահ
է
ինձ
՚էաոն
էլսէլիհով
սղբալոլ
մեր աառապալից
կեան
քի
էլերսններն
եղող,
մեր աւլգա
յին
աղա
-
տագբական
շարժման
, Հսէլաներոլ
գառ
֊
նաղէտ
կորուսաբ
; Հ՚ԷՕբ ՛լա ւլա վւա
րւս
պս՚չ–
՚ ո ր ,
Հայ մաքի
եւ
մչակ՚ւյթի
քաշարի
շ՛"–
Հաէլիէլբ
, մեր
մեհասքանչ
լեգսւի
մչաար
-
թուն
սլաՀ ակր
, Հաւատալս
բ Գաչնաէլցա
-
էլան
լ ^ , չկա
յ գ ր չ՛՛՛է
ե ւ խօսքով
Հիասքանչ
մաքառողր.
Հայ
ցե՚լփն
ա՚լնլլլագսյն
ղա
-
ւակք
եւ մեր աղատաղրական
գոբհին
ագ
-
նուագոյն
մարտիկր
:
ՑՈՎՀ.
ՏԷՎԷՃԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
