Աեք1 երկիրը
լեււԼաչաՀէսւ
է, աւելի ճիչգ՝
մեր
երկիրր լե"՜ է "՚՜ "՚նՀարթոլթիւն
, րարձունք
ու.
փոս, գաՀսւվկժ
ու. ւսնգունգ,
մթւււթիւն
ոլ արեւ՛
Հակագիր ու անրացաարելփ
Հանգոյցներու
թլն՛
ճուկ՝
որ
գարերէ ի վեր
կր
լողայ
փառքի ու
ան՛
կումի պատմութեան
մը
մէքէն,
ոլ գեռ կլւ Հա
ւատա
յ
իր
մողոփուրգի
քաղաքական
աղատու
թեան :
Մ
եր
լեռները
Մ ասիս , փոքր
Մ ասիս , /•/<--
րակն , ի(Ւանտիւրէկ , Հքաղկեոյ , Փալանաէօքէն
,
Ագ
-՚կապա
,
Արաղա&
, ք^ղովտալ,
ԱՀ ման կան ,
իե՛
չանակ, Աոլկալէտ, Աիփա.ե , Նեփրովթ ,
Գրգուռ,
կարկառ, Ընձտքեար , ՚Լարագ,
Աիփիկոր, կոփ ^
Լալուառ , Աօղանլու ,
Ագ
՚Տ՚"ղ
, Ա՚այմեխ , Գա՛
վւուճրգ,
Գինալ տաղ,
Ագ
տապա , Արայի
լեռ,
Արտօս
, Առնօս
, Ա
արաթոլկ,
Աեղանսար, Հք^ոփա–
ոար , Անաոք , Արքա չին , Րերլի տաղ ,
՚Բէօսէ–
տաղ եւա յլն ։
Ա
՛լ բաւական է։ Ե" տեսած
եմ
մեբ
լեռներէն՛
չատերբ ,
ես
Սարսափած
եմ
մեր լեռներէն,
բայց
սիրած
եմ
ղանոնք՝
իրրեւ
ղեղեցկութիւն
բարձրու՛
իմեան ոլ կեցուածքի
, իբրեւ
խորՀրղանիչ
Հպար՛
տութեան
ել
աո1նական գործերու
, իրրեւ
յայտա
րար
արմենական
ցեղփ տոկունութեան
ու կարծր
կամ
՛քի,
իբրեւ աղգակ՝ մեր գոյութեան՛՛՛;
Ա–
ռանց այս լեռեերուն՝
մեր
երկիրր
գեղեցիկ ու
պատկառե
լի պիտի
չր/
լար
, ու
մ
ենք
պիտի
են–
թարկուէինք
անՀետ կորսաեան՝,
Լեռբ
մարգուն
կուտայ
քա
քութիւն , ղայն
կր
գարձնէ
վեՀանձն
ու
ա րղա րակո րուԼ , րարի ոլ խղճամ
իտ
• . . ;
ք՝ոլոբ
Հոգեկան
ախտերր,
բարոյական
նեխումներբ,
պոռնկութիւնն
ու
չա րա
չաՀ ո լթ իւե
ր
, ստաիսօսու–
թիւեներն
ու գալաղրո
լթ իւէէևե ր
բ գա
չտե
րէ
եւ ա–
նռնց քաղաքներէն
կուգան
իրրեւ
գաբչաՀոտ
աղ
րա քուր ...
թո՛ղ
բսէ
ՀայոլթիւԿւր թէ՝
իր
րարո
յականի
ու նկարաղիի
մա
քր
ո լթ իւն ր
չէ
ստացած
իր
լեռ
ներէն , թէ՝ Հայրենի
տուներու
ղիմ աղրական ո–
գին անոնցմէ
չէ
, թէ՝
իր
մտածումի
պայծառու^
թիւնր ,
իր
Հոգիի
անմեղոլթւնբ
,
իբ
նիստ ու
կա
ցի
աւանղական
բարութիւնը
,
իր
ամոււ^նական
ուիստի ու տուած
երգում ի կամ՛ խօսքի կարծ բու–՝
թիւնր
իր
լեռներէն
չէ
• - • ՚՛ Ջեմ Հաւատար՛ Հա
յութիւնր
ապերախտ չէ եղած
երբե՛ք,
ան կր սի
րէ իր
լեռներր • ղանոնք
կր
նկատէ
ցեղային
ներ–
չեչոլմին
աղրիւր
տ
Աեր սլապերր,
այսինքե՝
Աբւքէւ(1|ն1յբ
|1
յ
որոնք
իրրեւ
անՀ անղարա ղետ ու Հեղեղ,
Հոսեց ան գա–
րերոլ
մչու չին մէքէն,
անցսմն
երկրէ
երկիր ու
մ՚իքավսւյրէ
միքավայբ,
տեղ
մր չկեցան
կանղ
առնել, Հռն Հաստատելու
Համար
գիւղ ոլ քաղաք.
Հոն ապրելու
Համ
ար
իբրեւ
քաղաքակրթական
աղգակ , ու վերքապէս՝
ծանրանալ
Հողի
չերտի
մ
բ
վրա
յ ,
անււ
ր վյրա յ նստիլ
իրրել
որա կական
Հաւատա կանութիւն
եւ ղայն կոչել
ՀԱՅՐԵՆԻ՚Բ
՚՛ • ՚–
• Եթէ , Համաձայն.
յունական
առասպելներու
կամ
Ա տրա
պոնի րսածին , Հա յերը թրակիաց
ի են
ել
գաղթած
են
թրակիայէն
^
ինչո
՚^լ
թրա -
կիան չկոչուեցաւ^Հայոց
ՀԱՏՐԵՆԻ՚Բ
,
այսինչ՝
Արմ ենիա կամ Հա յաստան : Գարձեալ
Հա
յերբ
չորս
գար ապրեցան
Ալիս
ու
ք>րիս
գետերու
միքեւ
տարածուած
Հողաչերտին
վյւայ , բայց
ինչո ւ ան
ալ չկո չուեցաւ
Հա
յոց
Հա յրեն
իք :
Հա յեր ր
քալե
ցին
Հաւաքա
կա
՛ւ օրէն
եւ
Հանղրուանէ
Հ անգր ռ
լան ,
րայց չունեցան
Հայր1յ||յ
|լւք :
Այս
երեւո
յ թ ր իր
պատ
ճառներն
ունի : կամ Հայերբ
տակաւին աստան
ղական
ցեղ
էին, անկաղմակերպ
Հօտ
ու քոկ,
գուբկ
պատմ ակերտում
ի
լնղո էնա կութ ենէն , Հետեւա
րար
՛Նաե ոչ
քաղաքակիրթ
, ե
կամ
իրենց
անցած
եր
կիրն
եր
էն ոչ մէկր գրաւիչ կամ կաիսա րղական–
երեւցաւ
իրենց աչքին , ուրեմն նաեւ օտար
իրենց
Հոգեկան
ու մտա
յին՛
ցան կութիւններ
ուն ։
Ամ
էն
թռչռւնտ՝ կամ կենգանի , թուխս
նստելէ կամ ձագ
ունենալէ
առա
ք
կր
փնտռէ
բ ո յ ն լ ք ը ,
ս
^ւ1ւտսպաբւս6
մ ր որ
նախ
գոՀացում
տ ա յիր
կեն ղանա կան
ն հ բ ք իւՏ ,
կազմախոսական
ի ն ք (1ռՆբոյն.
պաՀանքին ,
յեաո յ՝ ապաՀովութեան
ղղացում ,
ե
բքանիկ կամ
ղոՀ ապրե լու վստաՀութիւն
ներչնչէ ;
Ուրեմն ,
այս բա
ցատրո ւթեան
առն չո
ւթեամբ ՝^
մեզի
կբ
ներկայանան
երկու
Հակաղիր
Հարցեր •
1)
Տ-ոզովո՞լրզն է որ
կբ
ստեղծէ
ս է ւ ի ս ւ կ ա ն ե ա յ –
բ ե ն ի ք բ ,
Համաձայն
իր
ներքին ու արտաքին
բաղ
ձանքներուն՛
2)
թէ
ոչ՝
Հայրենիքն է որ
մւԱբւքին,։
կ ւ ւ ւ Ս ւ ա յ
մոզովուրգի
մր,
անոր մէք գնելով
իբ
1յսը.֊–
իր
ւ ա ւ ա ն ձ ն ա յ ա ա կ ո ւ թ ի ւ ն ը :
թերեւս
եր՛՛
կոլքն ալ յոխորտալու
իրաւունք
ունին,
երկուքն
ալ ներգործող
աղգակնե ր
են , իսկ ես՝
չուրանա–
էով Հանգերձ
աչխարՀագրական
ազգակին
ոյմբ՝
ե լ
անոր կատարած
գերր , ւղիտի
ոլզեմ
բ յ
՚ Ա
՚ ( ւ ա , կ Ա յ յ 6
է ա կ ի ն լքէջ
րան
մր
աւելի տեսնել
ե լ
Ա ա ե ղ ծ ւ ւ է գ ո բ –
ծո.1.թեա13
պատիւր
անոր տաք , Հետեւարար՝
ես
նախապատիւ
Համարելով
բանաւոր
մ ա բ դ ը ՝
ն ի ւ
թ է ի ,
ՀԱՏՐԵՆԻք՚Ը
փնտռելու եւ գտնե լու,
անոր
՚քէ^
իբ
Հոզիին
բաղձանքն ու կարօտր
Հոսեցնւե–
լոլ,
իր
սրտինւ.
եբւսէլն ու տեսիլքր
անոր մէք նե–.
րարկելոլ,
իբ
ւշնկերային , Հանրային,
կրօնականդ
ՏԱՐԷ՚Բ ՄԵԶ ԱԼ
ԱՐԱՄ
ՀԱՑԿԱՋԻՆ
Մեծ
Եղեռնր
ՀետզՀետէ կբ Հեռանայ
անցեա
լին Հետ եւ մաս առ մաս կ^անՀեաանայ
մամանա
կին անգունղն ի վար ;
Պիտի
կրնա՚^յ
գիմագրել
տաբիներու
աՀեղ
ումին;
Անտա րակո՛ յս ;
ի՞նչպէս
արղեօք
է
^
Ա երունզներուն
Հաւատաւոբ եւ յարատեւ
ա չխտաանքով ;
Աեւ Տուչերուն
յորգ
աղրիւրբ
կաթիլ
կաթիլ
կբ նուաղի
օրերուն
Հետ :
Պիտի
թռզո՞ւնք
որ ան ցամքի
յաւերմապէս
եւ մեզ զրկէ աղատարար
իր Ոզրեր գէն
է
֊
Ամենեւի՛ն։
Ի՞նչպէս
արղեօք :
Միչտ
ճղնելով ել տքնելով
եռանղազին։
X
թանձր
մութր .տարածեր էր
խորՀրղայեզց
իր սարսուռր ե աստղերր չատո՛նց քունէ ելեր էին ;
Բայց եւ այնպէս, կարաւանր
ղեռ կբ
քալէր։
Երկու չարաթ առաք
միա յն
տարաղրռւած
ան կր քալէր , աՀա աբզէն , ցնցոտիով եւ կիսա
մերկ , լուռ ցաւերով
ու խոցոտած , անմ արղկա
յին
կերպարանքով եւ րեկո րնե բ թափթվւե լով ճամ-
բուն
ւէրայ :
Ո՚աՀան
Հանիս կարաւանին
առաքնորգն
էր ,
յառաքապաՀ
ոստիկանին
անմ իքական
Հետքին
վբա
յ : Ան խո յս կոլաաբ ետ մնալէ : ՈրովՀետեւ ,
ով որ կախոլէր
վերքամասէն
, կր վՀատէր եւ
ա յլեւս չէր Հետեւեր
կարաւանին
: կ՝ան չա րմանա բ
տեղւո
յն վբա
յ , ցոլրտ
նայուածք
մր կ^երկն ցնէր
զինքը
լքող
ղանգոլածին , ապա
Հանգարտ եւ
ինքնամ փոփ , գլուխն
առած
ուսերուն
մ էք , կը
յանձնոլէբ
Հայոլ
անգութ
ճակատագրին։ Ո՛–
8իսուսի
Համրեբռւթեամբ
ել լռութեամբ
, կը
սպասէր որ անուչ մաՀբ չատ չուչանար :
Բալէ՛
յ աղաս, քիչ մը եւս չե՞ս
Համբերեր,
Հ իմ ա չուտով
պիտի
Հասնինք , ըսաւ կրկին ^էք
մեծ մայրս, եւ ձախ ձեռքին
չոր ու քզուտ մատնե–
բուն տակ, աք գաստակս
կորովակի
սեղմելէ եաք,
զիս արթնցուց
:
ՈբովՀետեւ
, ես գրեթէ
քնանալով կբ քալէի :
Գիչեր ատեն, ճամբան
բնաւ չի կարճնաբ եւ
չի Հատնիբ : ԸնղՀակառակն
, ան կ^երկարի եւ կբ
չատնայ
ձեր քայլերուն
, վՀատութեան
եւ խոչ–
տանղիչ
յոգնութեան
Հետ :
իսկ մեր ճամբան
ինչո՞ւ
Հատնէր : Տարա–
գբեալ կարաւան
մր գիչեր ցերեկ պիտի քալէր :
Ըսէ՛ք , խնգրեմ , տաս տարեկան պատան՛ի մը
միթէ
կրնա՞ ր Հ ամ ակեբպիլ եւ Հանգուրմել
ա յգ
անողոք պաբտ՚ագրութեան
: Ուստի , ղարձեալ , սո
վորական
ղառնութեամրս
, ու թերեւս
աններելի
Հեղնռւթեամբ
ալ, բնղգիմացայ
խեղճ
մամիկիս՛
Ես այլեւս
քու խօսքե րուգ չեմ Հաւատար :
քաղաքական,
մտային
ու քաղաքակրթական
ղրռչ՛
մր անոր վրայ
գնւելոլ փառքր,
օր՚ցերեկով,
փո–
գով
ու թմբուկով
ՄԱՐԳՈԻՆ
կուաամ։
Եւ Հայոց
սքանչելի
ու բազմ աՀ բաչ
Հոսում բ՝
գարերու
առապարներէն
կանգ
չառաւ,
մինչեւ
ա յն օրբ , եոր ան մ օտեցալ աւանգա փառ
Մասի
սին , անոր
չուքի՛ն տակ ել անոր
չունչին
առքեւ
վար
իքեցուց իր րեոնւե րր , Հողով ու քարով
չինեց
Հայկակա|ն Անւդրանիկ Տունը,
այսին^^ւ
^ա յ մո
ղովուրղի
քաղաքակրթութեան
առաքին ել մեծա
գոյն
ակր։ Արաբատեան
գաչտին
մէք Ա աս իսր կր
բարձ րա։,՛. ա՛ր իրբեւ
երեւակայութիւն
գրգռող
աչ–
տարակ եւ անմ ատչելի
բարձրութիւն,
իբրեւ
պատկառանքի
ու մեծութեան
խորՀուրգ, եւ գեռ՛՛
յաւիտենականութեան
յուչա րձան, ;
Հա յ
մռղո–
վոէ-բգը ա յս լե բա՛ն մէք գտաւ իր վազոլան
Հրաչ–
քր, եւ անով
Հիւսեց իբ
Գիբք
ԾՁ11ւդոցը
• • . :
Աճեցաւ
ոլ բաղմացալ
: Մեծ ցաւ ու տարած
ուեցաւ , գրաւեց
՚քյա իբ-Ո լրա րտ՛ա կան՛ ՚աշխաբՀբ ,
իր մ էք ձուլեց , Հալե ցոււյ օտաբ
մռզովռ ւբգնե ր՛ն՛
ռւ ցեղեբր,
ու ղարձալ \\,գգ՝ մտային
^զօր թա
փով , մչակո
յթի
ախս յենական
Հ սլար տութեամ ր ,
պատմ ակերտումի
լնղո լնա կո լթ ի ւն ո վ : Ան՝ իր
Հոգեկան
բաղձանքին
Համ աձա
յն ձեւաւո րեց
ճայ–
րենիքբ
Իբբեւ
փեթակ
ու
բջիջ ,
անոր մէք
լեցուց
իբ
ուղեղին
մեղբբ,
իր երեւակայո
ւթեան
Հիւթբ
եւ իր երազին
իսո բՀ րգա քուրր , ամ ուսնացալ
ա յգ
Հողին Հեա–՛. նարօտ կապեց
իբրեւ
անօբինակ
•փեսայ,
պաչտեց
զայն,
ղիլցաղե՚ացոլց
(բՍյւԹ
եւ
երգեց
Ա՚եււր փա ռքր . . . :
Մ աիկ
ըրէք պաամ ութ իւննե բու կան չր , գո՛ լք
բոլորգ, ով որ էք, ազգ կամ մողովուրգ ,
Տունով
պայմանաւոր է
Ը11ւ՚աան|ւքբ.
իսկ ազգր
Հայբէնի–
քով:
Ամէնէ՛ն առ աք փե թակ—Հ ա յրեն իքր ,
յե տո
յ
երկունքի
տքոցր ել երգր ապրում
ին - - . :
Ամէնէն
սուրր
Հ՛այրեն իքը , ել ամ էնէն
աւելի
խորՀբղա–
է-ոբր՝
Հայրենիքր;
Հայրե՛նիք,
Հայրե՛նիք."։
Լսեցէք պատմ ութեան
կանչը :
ԱՕԱ - ՎԱՆԻ
Բանի՛՛ օր է զիո կր խաբես :
Գուն
գիտես ոբ
Հասնիլ
չկայ։
Գուն գիտես որ մեր այս
ճամբան
չի վերքանար։
Անկէ առաք կարաւա՛նր,
մենք ա.
մէնքս կբ վեբ քանանք. "
^ Լռէ՛ , լակոտ, եւ արտռրա առաք
անցնիլ։
Բեզի՛ կ՝բսեմ։
Մի՛ տնտնար։ Ու չբԱայ
որ անգամ
մըն պքւ այգպէս
խօսիս։ Կր վերքանա՞նք։
Աենք
ամէնքս կբ վեբ քանա՞նք ։ Ո՞վ է բոեր ։
Ու մեծ մայրս
ղիս զայրոյթով
ցնցելէ ետք ^
ինձ փոխանցեց
ամբողք
ումբ իբ գորովին, ե–
ղունզներր
ձախ ձեռքիս
մէք
մխրճելով։
քՍղճա՛ , մեծ մայր։
Արիւն
կոլլաՆ
մեբկ
ռտքեբս;
Ըսէ՛, ի՛՛նչպէս
յ առաք անամ ։
կ՚ոլզեմ
իյնալ եւ քնանալ : Ա՛լ ղիս Հետղ մի քաչկռտեր
։ Եմ–
այլեւս
չեմ
ղիմանար՛՛.
Անո՛ւչ տզաս , կր գիմանաս։
Գուն
պէտք
է ռր գեռ գիմանաս։
Աենք կր թափինք,
կ՝անՀե.՝^
տանանք։ Ատիկա չէ՛ մեծ աղէտր; իսկ գուն ան– է
չո՛ւչտ
պիտի տոկաս , ոբովՀետեւ
Հայոց
"՚ԳԳԲ
՚
քեզմով
միայն պիտի
կրնայ
յարատեւել։
Պէտք
չէ որ ան ո ^1չանա յ ։
Աակայն , մեծ մայր,
միթէ մոռցա՛՛ր ոտ
նա կոխան ա յն րիւրաւո բ գիակնեբբ
, Հալած
Հա
տած
արեւին տակ , ու գեռ վաղՍ
ս։լ , գմբախտա
բար
միւս օրն ալ , ե բկա բ օրեր եւ շարունակ , մեբ
ա յս
ճամրան
պիտի
րլլ՛՛՛ յ գե րեզմ աննոց ; Ըսէ՛ ,
ինչպէ"՛ս պիաի տո կանք :
—՝ Ամօ՛թ
յ՚եզի ։ Ուրեմն այգպէս ,
Հիմակոլր–
նէ յուսաՀատ ես այգ տարիքիգ; Ո՛չ զաւակս , կր
սիսալիս , գուն տակաւին չատ գարուններ
պիտի
տեսնես եւ մեր աղղր պիտի ապրի : Բալէ՛ , տզաս ;
Լուսածագ
էր , եբրոր
Հասանք
Թամղարայի
մուտքին
առքեւ։
0 ՜ ,
վերքապէս , կարաւանր
պի
տի Հանղչէր :
Աակայն, աՀա, թէ՛ առքեւէն թէ՛ ետեւէն,
սուլիչներուն
միաբերան՛ եւ աՀարկու
Հրամանր.
կենալ չկա՛յ,
Հետեւեցէք
չիտակ
ճամրուն։
Հանիս
Հազիւ կրցաւ
կլլել իր բողոքին,
Հայ
Հո յանքին ել անէծքին
ազաղակր : Բա լց ել այն
սլէս, ես լսեցի ատամներուն
կրճտոլմբ.
-
Շա՛ն ղաւա1լներ - • .
Եւ յուսախաբ
, կտբաւանչ
երկ. ,բեց,
Հա–\
ղաբլ
յալանին
Հաբաւային
կողերունյ
Հետ։ Կր
մաղլցէբ
բլուրն
ի վեր , երբ մեծ մայրս զիս կա՚նգնեց՚ուց ,
չուքեչ մբ քաչեց , եւ նա յուածքր
ոտքերուն տակ
թամ ղարա յին նետելէ ետք , ակն թա բթ մր ղա յն
խոլղարկեց , յետոյ
պա բղեց ցուցամատր
եւ ինձ
էձտլ .
Տ եսա՞ ր մամ ր , ուր քոքպապգ
յիսուԽ տա
րի պատարազեց
: Նայէ՛ աքին՝ առաքին աան , կից
գպրո ց ին ։ Ն՛՛ր Հարս էի , երբ մեծ Հայրգ
զայկ
վե րքապէս
լքեց գնաց , Աել \քով իքաւ եւ Հոն
մնաց , ուր իբբեւ թէ լի րռւյւներով
գեղին
ոսկի
պիտի
գիղէր։
Ու մեծ մ այրս ոգեկո չեց իր աւանին չէ^
անւցեա լր ։ Ափսո՛՛ս , սակա յն՛ , ունկնգրելոլ
սիրտ
չունէի :
կենգանութեան
ոչ մէկ նչոյլ
թամզարայի
այգիներէն եւ տուներէն
յ
Մաբգարիտներ
շողչոզացին
Հէք Հանիիս այ
տերն ի վար :
Ա յս անգամ ե^ս րս ի իրէմև •
Բալէ^ , մեծ մայբւ
թուրք
կա յսրո ւթեանւ մեծ բանակին
Հանգի–
պեցանք արտերուն
մէք; թնղանօթի
ծռյլ
սայլե
րուն
ճռնչիւնր
սիրտ կր խառնէ ր :
Աե՛ծ
մայր , ասոն՛ք ուրկէ՞ կո ւգան ։
Րերղ է՛ն , ձագս ։ Թ՛՛՛ւ,
թո՛ւ,
թո՛ւ,
չեն
ամ^ալ՛
։ Աեծ տէրութիւն
պիտի
րլլայ եւ գա
ցեր է րնւգՀաբելու
Հայոց
բուռ մր քաքերուն
Հետ ^
թն գանօ թո վ ու րիւրաւո ր
ղինո ւո րնե րո վ : ԱՀա ,
Հիւքա , ալա րտե ր են իրենց գո րծր եւ կր ղտոնան
Աե թաստիա:
Փա չա
մլն էբ ա յղ րանակին
առա քնո րգբ , ոբ
անվարան՝
մէկ ցերեկուանւ Հանւգիստ
տուաւ կա
րաւան ին , ՛լա յն
լի աց՛ուց առատ
Հաց ով , եւ գո–
Հունակ՝ ասպանգակեց
իր Հ պարտ
ձին :
կաբեկզոլթիւն
նչմ արեց ի
զինո ւո րն եր ո ւն աչ
քերուն
մէք , երր րանակր
րամնուեցաւ
կարա
ւանէն :
Հանիս ծամեց եւ ծամծմեց
երկու
պատառ
մի քուկ
միայն
ու
քբթմնքեց՛
Աւաղակնե՛ ր , որո՞ ւն Հացր որո՛ ւ կուտաք
I
Պէտք է նեբել
Հէք մեծ մօ րս , որուն
սիրտը
չատ
այրած
էր ;
Հասանք
Շապին ԳարաՀիսար կէս գիչերուան
խաւարին
մէք։
կարաւանը
լուռ քաղաքր
կիսեց անցաւ, յտ՛
ոա քացաւ
մինչեւ պորտր եւ սուլիչին
զիլ
ձայնին
,ռնապաւ
ւա
ոլա
բտ
՛էգ
Հետ
փութով
մտաւ Հւ
զետնւատաբած
:
Կէսօբուան։
ղէմ, երր աչքերս
չփչ՚իեցի,
բաբի
Հանիս որ աք ծունկր գարձեալ
՚լլխուս
բարձ
բրած
էր եւմրափով
վրաս
Հսկած՝
գէչերն ի րու^Հ
ծալապատիկ ու կոթնած
Հաստ
րունի
մբ , ինձ
նայեցաւ
եբքանկաւէտ
, եւ գոՀ րսալ.
Ո՛՛Հ, ոբղեւոկս,
մէկ ամսուան
քուն քա
չեց իր :
կաբալանւն ալ արթնցեր էբ եւ կբ խայտար
երանու թեամր,
ոբովՀետեւ՝
պիտի
Հանղչէր
երեք
Fonds A.R.A.M