6՛
ՍԵԻՈԻՄԵԱՆԻ
Վ-հՈՋհՆ Վ.ԱՅՐԿԵԱՆՆԵՐԸ
Հայուն
բսւխաշ սեւ է ։ Ազգա
յէն
վեանքի
/«՚՛–
լոր
է րագա
րձո
լ թիւննե
րուն
մէք,
օրէնքի
մր պէ"
միաքս
րնգուներ է այս ճշմարաութիւնր
: փաղ՛" ~
քական
գէպքերէն
զաա , կարծես թէ Հայուն
արր–
ուած չէ նոյնիսկ
վայելել
աաղանգին
մչաաս՚ել
բարիքները
։
Ահա
կենգանի ու թաբմ
ասլացոյղ
մրնալ Աե ֊
ւում եանր , իր ահաւոր վախճանով։
Աչքի"
առքեւն
է ան աակաւին
ղք)լրիէլ
Ակոսթա»յի
գերին
մէք։
Հոն,
բեմի
վբայ է գ ե ռ բաբախուն
շնորհի եւ վա–՛
յելչոլքժեան
այգ իշխանր,
Պեաոնիսր՝ որ Ասաու
ծոյ
մր պէս կբ փառաւորուէր
: Անիկա
իր
յսաակ
ու
հնչուն
ձա յնովր,
րարձրացոլց
եւ
անմահացուր
թաաե րագրին ա րմ անիքէւե բ ր , բարձրանալով
ու
իսոնարհելով
իր գերին սասակոլթեան
կամ մեղ -
մ ութեան
համեմաա,
սարսռացոլց
իբ անձբ,
ինէ՜
պէո
ռւնկնգիրներր,
ներկայացուցած
հերոսներու
էէրքերունէ աակ
Հ իր մեծազօր
չունչբ,
հակառակ
իր սպառած
թոքերուն
, փոթորկեց
ամբողք
թաա–
րոնր, սաոն ամբոխբ վաոեց
աւիւնով
ու
խանգովւ
Իր
հրաչունչ
,
մ ոլեգին
ձա յնով , ռգեւոբեց
մողո–
Վ"՛
ՐՂՐ
՝ ներգործեց
անոր մաքին,
սրաին ու կամ
քին
վրայ,
ինք ապրելով
իր հերոսին
մէք,
յուգեց
հանգա րտե ցուց
թատերասէր
մողովուրգր
,
ու ՚–,ա
խանգաղատելով
կամ ամոքելով,
սիրով կամ ա -
աե լութեամ
բ ,
ղմ ա յլանքով կամ պմգանքով
հա -
մակեց
հողփներր։
Անթիւ
չեչաեր ու
ոլորակներ
ունէ բ խաղե
բու
: իր ձեռքե
րր
,
մ ատնե բ ր , հրամ
«ս՛–
յե
լ գիտէ
ին
րեմ
ին վբա
յ •
պա ղա ա ի լ ,
գգուել
,
սաստել
գիտէին
անոնք։
թատրոնի
րեմր
իրեն
հա
մ՛ար րագին
մ լձւ է ր
ուր իր տաղանգին
նուիրա -
կան
հուրր բորրոքեցաւ
• հանգիսականներբ
զգա -
ցին
իրենց երակներուն
մէք անոր քերմութեան
ծա–
ւալի/ր։
ինծի
համար
Աեւռւմեանի
պէս
գերասան
մր,
մ՛եծազօր
՛է" րՆ
ի չ
մ րհ է նաեւ քաղաքակբթու
-
թեան
, քանի որ գիտակից է իբ կոչումին
, առաք
եալ
մր, կրթելու
համար
հռգիներր :
Ահա
այս մեծ վարպեաին
ի պաաիւ էր որ Հայ
կարմ՛իր
1Սաչր բացառապէս
չեղեցալ իբ նսլաաա–
կէն
, պատսպա
րե լռվ
զինքր
Փբինքիփո
յի
բարձբա–
գիր Ապաքինա
րանին
մ էք , որ յատկացուած
է մ ի–
աքն ոբբերուն ու տաբագրեալ
ագոց : ինչպէս աչ
քիս
առքին է ան բեմ
ին վբա
յ ,
նո
յն չաւի ով երե -
ւակայոլթեանս
մէքէ
իր հիւանգագին
, կմախա -
ցած
մ արմ
ինր
, երբ առաքԿա րգե ց ինք
մեբ Ապաքի–
նաբ՚անր
% Ա աքուր
օգին , եղեւիններու
եւ նորա —
բոզբոք
բուսականութեան
առքեւ
, ՜
հաստատուէ
հաւատքր
ունեցաւ
առողքանալհւ
, չատ տառա -
պած էր Բերայի
խոնաւ
ու օգաւլոլրկ
իր
սենեակին
մէք։ Երբ էնքգինքր գտաւ Ապաքինարանի
պատբչ–
գամ
ին վրա
յ , երքանիկ
էր , ղ է " ՚ ֊ թ ր չարմեց գառ
նութիւնով
:
ինչպէ՛՛ս էիզբկոլել
այս աեստբանից
, ան
կարելի է որ ա յս
ղ եղեցիկ
բնութեան
մ էք ես չա–
ռոզքանամ
: Ախ , ինչքան
լալ ենայս արեւր , այս
օգր
, ա յս անաառնե բ ր , ա յս
բո
լո րր
յիչեցնում
են
ինձ
իմ հա յրենի ծառաստաննե
բ ր :
Հիւծախտբ
այնպէս
ամուր
իր ճանկերր տա -
րածե ր է բ Հէք արուեստագէտին
թոքե բուն եւ ա–
զիքնեբուն
մէք որ, չարաթ
մր վերք
ոչ
միայն
չկրցաւ
օգտուիլ
օգին
աղգեցութենէն
, այլ եւ բր՜
նութեան
ե լ ամեհի
տեսարաններու
աոա
թիւնր
ու խոբհոլրղր,
արթնցուց
իր մկք
կաբՕ–
աախտր։
Հայրենիքր,իր
երկինքբ
փնտռելու
պէտ–
քը , աանքանք
մր գարձաւ
՚էողփին :
^Բէ ես գնամ
հայրենիբս,
մեր
լայն
պուտչ–
գամ
ում
, մահ ճակա
լս ղետե
ղեմ
իմ
հաբաղաաների
մօտ , ես չուտ
կ՝առողքանամ
, այնուհետեւ
կ՝եր -
թամ
Երեւան
, զեկուցումս
կուտամ
թատրոնի մա
սին կառավարութեան
, եւ մի վ՚ոքր
Հանղստանա–
էՐ՚-ց յետո
յ , նո
բից կր սկսիմ
թաա
րոնի
ւլ ո րծ ր :
Մ ինչեւ
վերքին
վա յրկեանր
յո
յս
ունէր
որ
պիտի
առողք անա
յ : Ապա
քին արանի
հ իւանղ ասլա -
Հոլհին
, որիր շուրքր կր զառնար
յուսաղ
րելով
ու
գգուելով
իբ տան քահա ր
մի տքե բր , պէտք էր օրբ
քանի մր անգամ
կրկնէր
իրեն թէ անցագիրր պատ
րաստուելու
վրայ է, թէ շուտով
պիտի
մեկնին Ե–
բեւան : Աարսուռ
ազգած
էին սա խօսքերր •
՚քյախ քան էիւսիի մօտ գնալս,
մի
ոչխար
մատաղ
ոլիտի անենք ել յետոյ
ներս մտնենք
տուն։
Հապա
կրկնիր թէ ի՞նչ պիտի անենք :
Եւ
Հ ի ւագա պահ
ուհ
ին
համ բեր
ութ
եամ ր եւ
մպիտր
չրթոէնւքին կր կրկնէր
նոյն խօսքեր ր :
Բիչ
մր խնա լել չղիտղաւ
իրեն անողոք
հի -
ւանգութիւնր
: Հապճեսլով
եւ աբագ.
,
բնթացքով
է^զմեց ու անցաւ
անոր
է ութեան
վբա
յկն
: Օլ՛ օրի
աւելի
գաււնացաւ
հողին , հետզհետէ
զղռւանքով
սկսաւ
նա յիլ
չուրքր • ի/՛
սլատչղ ամ ին
ներքեւ
ինքնամատոյց
քաւլց
րո ւթե ամր
հակող
ճենողկոլ
—
գակ
մր քսւղեցի
ու տարի որհոտոտէ :
Զէի
կամենում
աեսնել
այս ամէնին,
րսաւ՛
բայց
Գողթանի
ր՚՚յբ ես բերել
ինձ
*
Ու անօրինակ
խանգով
մր հոտոտեց,
շրթունք
—
ներր
միւրճեւլ
ծաղիկին
մկք, եւշարունակեց
քիչ մբ
""–ելի
յուսալից
.
Մ այրս առողք
կր , հայրս
նոյնպէս
քարի
պէս մաբգ. էբ , ես է լ աոողք էի, կարռւլ էի բեմխ
վրա/
ահաղին
ծանրութիւն
մկկ կոգմ
շս/րտել։
Ա այրս
ա յնքւսն
առողք
կր , որ երբ լեէւներն
էինք
բարձբանում
, գմուարին
ճակւասլարհներին
էիւսին
՜
երեխայի
նման ղրկած կր տանէր
Նստիր , րսաւ
ինծի առաւօտ
մր ,
իրեն
համաբ
կարմրախայտ
ձուկ
մր տարուած
էր,
ցանկանում՛
եմ որ լսես լոսածս : Ես հաւատով
եմ,
որ հատռււլռւմ կայ այս ա շիսա րհռւմ • կինս
ասում
էր , մ ի քիչ
՛Ի՛՛զ Հաւաքենք
, վերքին
օրուան հա
մար
մեղ սլէտք կր ղայ
է
Ես նւիրոլե
լէ
ի իմ գոբ -
ծիւն, եւ միշտ
է լ յռւսււվ
կ իո
րհ ա յմողովո
ւրղ ր մի
օր կր հատուցանէ
ինձ։ Եւ այս
ղուրւլուրանքր
,
ա
յս իսնամ քր , ռ ր յանձն առ ալ կարմ
իր
հքաչբ , ա–
"("՚Յ՚՚յտ^՛
է "՛յդ բոլորին :
Ա եւո
ւմե ան
մ եռալ
արուեստին
Հուրր աչքե
–^
բուն
մկք եւ խօսքր
չբթռւնքին
ւիրայ ։Երկու
օբ ւա–
ռաք
իբ մահէն
, քանի
մր ծանօթ
ղացած
էինք
՚լինքր
տեսնելու
• չափազանց
նեղուած
է ր , զգաց
ի
՚իիճակր
: Ոաքի
ելա
յ մե կնե լու
համ աբ , երբ միւս
ներր
ղուրս
ելան սենեակէն
:
Զեռքղ
ճակտիս
՚չիբ , բսաւ ;
Զեոքս ճակտին
տարի , տաք էր Հ
-—- Բան չունիս
, բ՛՛ի , չուտուէ կ՝առողքանւսս
;
Աչքերր
՛իա կեց , ՚ւէու-թր
բարձին
ւք իւս
կոզմ բ
գարձուց, եւ ՚լառնացած
սկսաւ
գոռալ՛
Ղ՚ուք այգպէս էք ասում , Պոլսեղիներգ
Հի
ւանգի
զ րութիւն չէք Հասկանում
: Աոոզքր
ղուք
էք
, ղուք
քարի պէս առո՚լք
էք , ես եմոր ս՛գա՛լ —
ւում եմ ու Հիւծում
, ծնկներիս
մէք
հալ
չի մնա –^
նձնու - ԳՈՀԱՐՆԵՐ
ՌՈԻԱԱԿԱՆ
ԳՐԱԿԱՆՈԻՒԵՆԷՆ
Ոննկնդրելով սարսափը ռաղմի
Ս՚արաի մէ ջ ընկած ամէԹ նոր ղոհի,
Չ եմ խղն ս ւմ կնոջր , ոչ բարե կ ամին -
Չ եմ խզ Տ ա մ նոյն իսկ իրեն՝ հերոսին • • •
Ա ւ ^ ՜ ղ , կր գանի սֆոփանք կինը
ԵԼ
ԿՐ մռւնանայ լաւ բարե կ ամը •
Րայց ուր ո բ է կայ մի հո գ ի մի ա յն
Որ յ ի շ ե լ ո ւ է մինչեւ գերեգման :
Մեր այս կ եզծ ա լ ռ ր մ է ջ ը գ որ ծ երի
ԵԼ
ամէն տեսակ ղզուանք, գարշանքի - .
Աշխարհի միջ ե ւ դիտել եմ մի ա յն
Աոանց կ եղծ իքի արցունք սրբագան —
Այդ արցունքներն է թշ ո լ ա ո մ ^ յ ր ե բ ի •
Նրանք չեն մո ոն այ իրենց գաւակաց •
Աբնոտ գ աշտ երում, ընկած, կ որսոլա ծ ,
Ինչպէս չի կարոդ լացող ուռենին
Բարձրացնել իրա ճիւղե րր կ ախուա ծ :
ՆԵԿՐԱԱՈՀ
Թարգմ. ԱՐԱԷՆ
ԳՐԱՍԻԼՆԻԿԵԱՆ
ա.՚ա. ՛ ա ւ ա ՝ա»ւ ՛ա՛ա աւա. ա ՛ ա ա ւ ՛ ա
՚^^
ցել,
ձեոքս
չեմ կարողանում
գործածել,
ինձ պէտք
է օ՚լ-նեն որ ես ուտե
լ կա ր ողան ա՛ք : Տուէք
ինձ Ե—
րեւանի
մի րամ՚ռկ
քուր,
Գո՚լթանի
ղի՚նի , ՛քի կտոր
Լսորոված
, ախորմակոէի
էլ ուտեմ եւ չոլ՚ոռւէ կ՛տ–
ռոզքանամ :
Բեմ Լ՛ն ՛իր՛ո յ կարծեցի
տեսնել
ղինքր։ Պատ —
ր՚սԿէքն ունեցայ թէ թատրոնին
մէք կր լսե՚ք
զայն։
Ջայնր
այնքան
ում՚լին
է ր , Լսօսքեբր ա յնքան Հա–
աու,
չոլղեցի
գառնացած
ու իսոմռռ
գէմ քին սլատ—
կերր տանիլ
աչքերուս
մէք :
Ժպտեցէք
, րսԼ՛
դ
իրեն, ես ՚քտեբիմ
, բաբե–
կա՚ք .Աելումեանր
կ՝ոլզե։ք
տեսնել։
Ասգին
ղարձուց
տմղունած
, Հալած
գէմ
քր ։
Արգէն
չատոնց
գա՚լաղԼ՛
մ էք պ՚սռկոզ
մէկու մբ
ձեւր ՛սուած էր ինքզԼւնքին
• կռնակ/՛
վրայ, փա -
կած
, գրեիժէ
նոյնացած
անկուլն՛ին Հետ,
ձեռքերր
կուրծքԼ՚ն : Իր տմգունութիւնր
աւելի կր
չեչտոլէր
ամիսէ
մր ի ՛Լեր չածիլուած
մօրուքին
սեւութե
—
նէն
, ու մսլտե ցաւ :
Բա
յ՛լ աս Լ՛կա կե՚լծուած
մպիտ է , րսի՛ գմ—
գոՀ
յ
Այն ատեն
ինք՚լինքր
ամփո՚իեց,
ու մպիտռվ–
մ ր , որ իբ ամ բողք սսլիտակ
ակռաներուն
չ՚"ՐՔԲ
երեւցոլց
.
Ներեցէք
Լ՚նձ , մտքովս
տարուած
մէկ
՚իայրկեանիս
ես այսպէս
արտայայտուեցի
, սա —
կայն
չէ Լ՛ ուզում
ձեզ վիրաւո րե լ– բոլորգ
էլ
բարի
էք , բոլռրգ
է լ աղնիւ :
Այս
ե՛լաւ
իբ տան քուած
Հոգիին
վերքին
Հե -
ծեծանքր :
ԶԱՐՈՒՀԻ
ԳԱԼԷՄԲԵԱՐԵԱՆ
V
Եթէ Կ՚՚Է
՚՚ՐԴՐ
^ " ՚ ֊ " / ՛ 1
չի կրնար
երգել։
/՛ճ Ե Լ^ է ծամելու րան չունենան
, ՚լիրար
1լոլ–
աեն
՝^ ի^^նչ է որ կր խածնէ՝
րայց կր բռէւուի :
՝^Հ^ Թուալէթին
չատ
Հո՚լածու
է , սակ՛ս
լն մօ–
բուքն ու պեխերբ
բնաւ
չածիլեբ :
«ՅԱՌԱՋ»Ւ
ԹԵՐԹՕՆԸ
(52>
կ.
ՊՈԼՍՈ8
ԳՐՍՒՈՒՍԸ
Աուլթանր
տակաւին
ծովեզերքն
էբ իր
նմոյ–
գին
՛Լրա յ , անձկո
ւթե
ա՛ք ր սսլասե
լով
յագթանակԼ՚ն
եւ. քանա
լով
իրեննեոբ
ձայնովն ու շա րմումնե
ր ՚ ՚ վ ր
քաքալերել
: Երբ յանկարծ
տեսաւ որ
ճենովական
նաւերր,
որոնք
արղէն իսկ ՚ լ ե բ ի րռնոլած
կ՝եբե -
ւակայէբ,
իրենց
տեղերէն
շարմեցան
Հարալային
Հովին
ազղեցութեան
ր տակ ; Ալ սակայն
մամանա
կր անցած
է ր : Երիաասարգ Ա ուլթանր
ս տԼւ սլո ւե
ցաւ վերքասլէս
բ՛ք բռնե
լ իբականռւքմիւեր։
ԳիշերՐ
վրայ կբ Հասնկր
աբղէն՛
ասա՚լերր
սկսեր
ԷԼւն
փ՚՚՚յէԼ՚Լ՛
^"վր մԼ՚շա
աւելԼ՛ սաստիկ կր փչէր •
կաւոաղռւթենկ
ն տակնուվրա
յ ե ՛լած , ախ րու
թենէն
բնկճուած
, բ"՛յց
յանկարծ
Հանգաբտեցաւ,
կ րսէ Կբիտոփուլոս : Այլեւս
ամէն
յո յս
կոբսնցու–
ցած,
Պս՛ լթաօզլուԼ՚ն
Հրամայեց
որ
նաւա՚ոորմր
իր սուէոլ՛ական
տեղր տանի, ու ինք ալ
փբ՚իբերախ
ձէ՛ն ռւմ՚լնօբէն
մ՚որակելով,
գառնացած
լռութեան
մր
մէք
՚լէպի
բանակատեղին
սուրաց :
Պ՛
Փիրս կ՝Ր"է թէ Թսւբքեբուն
ան յաքողու -
թեան
ղլխաւոր
սլատճաոներէն
մին Լւրենց թուա -
կան
Հսկայ առաւե
լո ւթ Լււնն կր :
Ամէն տեսակէ
մանր ուխոշոբ
նաւերր
շարու
նակ
իրարու կբ զարնուէին եւ կը նեղէին,
ի"հ.
թիերլ՛
իրարու
զարնուելով
կր կոտրտէին : Ա ինչ
գեռ
իտալական
նաւե
րէն
արձակուած
ո բ եւ է
Հարուած
, որեւէ նետ կարելԼւ չէր որ այգ աՀա -
գին
ր՚սղմութեան
մէք չերթար
ոեւէ
թշնամ
իի
մր
չզարնէր :
Շ՛՛՛տ
մր /մուբք
նաւա՚Աեր
Լսեղգուեցան
, ոտ
քի աակ կոխ կռտռ
լեց ան , քուրր նետո ւեցան
ա
յղ
շ՛ի ո թ ո լ թ ե ան Լ՛ոկ սլատճառաւ : կասկած
չկա
յ որ
Թ՛՛ւ րքե լ՛ուն
կո րուստնե
րր շատ մեծ եղան ՚
թէեւ
յաղթականնեբր
քիչ մր շատ չա՚Լ՚ա՚լանցած
են այղ
թիւր :
Լկոնար
կ՝րսէ թէ տասր Հաղար
մեռեալ
կ ա ր ,
էոկ
Ֆրանցէս
Լ՛րր քմէ Թուրքերուն
իսկ ՛Լկա յու -
թեամր ,տասնե րկու Հագա
րի կր Հասցնէ
թԼ՚՚֊ր
՛Այ"
իյ իւե ր ր պարղ՚ոպկ
ս աո աս
սլե լական
են :
Բ՛ս
յց
յաղթողներն
ալ ՚/՛/՛"//՛
կորս՛ "՛՛՛ներ
կրեցԼ՚ն։
Կրի–
աոփոլլոս
կ՚՚րսէ թկ քսաներկու
Ւ՚ռալացինեբ
մե -
ռան եւ Հկռուուլներուն
ղրեթէ
կէսն ալ» վիրաւո
բ–
"ւեցան
« Թուրք
նաւատորմր,
կլ՛ չարունակէ
Պ՚սբ -
՚ղարօ , ղղռւշոէցաւ
Լ՛ր ք՚ւարս ե՛ա րան ր քմողուլ Հեռա—
նալէ , որովՀե տե ւ ՚ռնոն^ ալ կր ՛Լա խնա
յԼ՛ն ոը մի
ղոլցէ
յունական
ա՛ք րողք նաւատորմր
իրեն՚լ
վբայ
յարձակի :
Յ՚՚՚ք՚՚րգ
օրբ ԱպբիլԼւ
7.\ն էբ , Ա ուլթանր
իր
բան՚սկէն
ելաւ եւ տասբ
Հաւլար
ձիաւո
րնե րաի
սիլ–
ներուն
ւքօտ եկւսւ , ւ՛ւր իր նաւ՚աոո
րմ
լւ ԼսարսԼսած
կր, Հասկնալու
Համար թէ Լւնչու Համաբ
իր նա -
ւաւոոլ՚մ
ի Հբամ անատարր
չէր կրցած
իր
անՀուն
նաւատո
բմ իղով
չորս
Հ ատիկ վենետ Լ՛կեան
նաւերր
գեբԼւ
բոնել
: Հասած
ին պէ՛՛՝ Ա ուլթ ան բ Պ "՛լ
թ՛ս -
Օղլուն
ատեան
ՀրաւԼ՚բեց եւ տնոբ պոռաց
.
Թէ
ԱուՀամմէտԼւ
Հաւատքր եւթէ զիս՝ քու տէրղ
ու—
բաղող , րսէ նա յի՛ք , Լ՚՚^նչ պատճառով
իմ
աՀաղին
նաւատո
րմ
ս չկրցա ր ա յգ
չո
բս Հատ
քրիստոնեայ
նաւերր
ղրաւել,
քանի ոբ անոնք անշարմացած
,
մ եռած
ի պէս էին : Այ՛է
չ
՚ ՚ Ր "
Հատ նաւբ եբբ չկրր՛՜
ց՛" ր րոնե
՚
, Լէ
՚նշսլէս
պիտի
լձւես ամ րո՚լք
քրի" ~
տոնեա
լ նաւատորմր
գրաՀե
լու
Համար » ;
« Տէր ^ րսալ
խեղճ ծովակալր,
նայէ իմ
աչքիս
զոր ս/ատերա՚լմին
մէք կորսնցուց
ի
(թուրք
ւլԼւնուոր մբ կ՚երեւի թէ անղղո լշոլթե
ամ բ
ծ՚սնրօ–
լ՛էն վիրաւորեր
էր խեղճ ծովակալին
մէկ աչքր)
եւ կբ պաղատ
իմ , մի բարկանա
ր : Ա իմ իա յն իմ
նաւուս
՛ի րա
յ Հարիւր տա
սն
րՀ ինգ
Հոգի
մեռած
ինկան : Գուն ալ տեսար
ել քու Հետգ ամէնքն ալ
տեսան որ վայրկեան
մր Լ՚սկ իմ ցռկանալիս
քի՚թր
չրամնոեւցալ
ծովակալ - նաւուն
կողէն,
որու
մէք
մտած էբ : Վ^այրկեան
մր իսկ չդաղբեցայ
ամենա
մեծ
եռանգով
կռուելէ
, Լ՛մ բոլոր
միւս նաւերս ալ
մեծ
թիլով
մեռեա ր՛ե ր ունեցան
, նոյնիսկ
քանի
մր
նաւերս
րնկղմեցան : կ*երղնոլմ
քեղի որ անկարե–
լին
րրի , ուրեմն, Տկբ , կր պաղատիմ
քեղի,
ներէ
Լւնծի ել մ Լ։ բարկանար
ինծի գէմ »:
Նռվակալին
օղնտկաններն
ալ իրեն
Լւ նպաստ
՛իկա յութիւն
տուին,
իր քաքութիւնր
գո՚իեցին
, իր
յամառրլթիլնր
եւ իր աչքին
ծանր
՚Լէբքր
չեչտե -
ցԼ՚ն : Տակաւին
իբենց
Լսօսքր
չէին աւարտած
, երբ
Ա ուլթանր
, բարկացած
, մոռնալով
Պալթաօղլուի
րոլոր մատուցած
ծառա
յութ իւննե բ ր , պոռաց.
(Շար.)
Fonds A.R.A.M
