Հիւանգ է ՇաՀխաթունին
:
՚տւ^^^Լ. V •
Ի ՛ ն չ Հաչւկ ն/չարագրձչու
իր
Հիւ^՚նղոլթէգ
նր։
Գմրախաութիւեներ
կան, որ կր /սռովեն
Հդ.
դիգ, կըխորովեն
սիրաղ , րայց
կ՝անցնին ու կ/լ^
մոռցուին
մամանակ
մր եաքր։ կայ գմթախաոլ -
թիէձւ մր, սակայն
, անագորոյն՝
որովՀետեւ
ան -;
մխիթարե
յ, , անոգորմ՝
որովՀեաեւ
անտեդիաա -
լի, որ կրխորտակէ
քեզ, կր քախչախէ
, կր քան
գէ, կր կործանէ,
րայց եւ այնոլէս
չի
րամնուիր
քեզմէ։
Օձի չասլիկի
մէչ կր փաթթէ կր սլաՀէ
քեղ։
վա՜յ եթէ արուեստագէտ
ես ել գործիքգ է
կոտրած • • - :
ԱյնուՀետեւ
արսւեսաագէտր,
որ երքանիկ էր
իր
մինակութեան
մէք՝
ինչսլէս Աստուած
, գեղե–
ցիկ էրիր ումին
մէչ՝
ինչսլէս
կաղնին,
կ՝երկուորի
յանկա
րծ , կր գառնա
յ երկու
անձ ի մի մարմ
ին
,
ինքր եւ իր գմբախտռլթիւնր։
Ա իասին
կ՝ասլ -
րին
այլեւս,
միասին կր քալեն,
միասին կր նրս -
տին
• ՚ • ։
Երեք
Հարիւր տարի առաք,
՛քյ՛՛ յեմ րե րեան ա -
ռաւօտ
մր, երր արեւր
նռան
քուրի
սլէս կր լուծ -
ուէր առտուան
մչոլչին
մէք, Փասքալ կր Հրամա
յէ
լծել իր քառաձի
կառքր
սլաոյտ
մր կատարե -
լու
Համար
Սէնի
եզերքն ի վար : Երր
^ / ՚ ^ ր ր
կը
Հասնին
Նէօյեիի
կամ
ուր
քին
զ լ " ՚ – թ ր ,
յանկարծա
կի
կը խրտչին
, յառաք
կը նետռւին
խելացնռր
եւ,
ո՜վ
սարսափ
, կամուրքփն աք եզերքէն
կր
գլորին
վար՝ գետին
մէք։
Հրա՜չք,
ձիերուն ու
կառքին
կասլռւած
փռկերր
կը փրթին
, կր կոտրի
նաեւ
քե–
՛լիւն, ու կառքը
կը մնայ
կամ
ուր
քին
եզերքր, ու
Փասքալ՝
վախէն
նուաղած
, ռւչաթափ
։ ԱյնուՀե -
աեւ Փասքալ
անգունգ
մը կը տեսնէր
իր աք կո/ր–
մը՝
ամէն
օր եւ ամէն
մամ,
կը քալէր
իր ան-
զուՆգին
Հետ
, կրսլտրտէր՝
անգունգը
աքին
։
փալե՜լ
իր գմրախտութեան
Հետ լ^կերոք
մը
սլէս, գեռ Փասքալ
զգա
յա խա
րո
ւթե
ա՛ մ ր
միայն
տեսաւ
լ^կեր
Անգունգը
։
0՛^ վ կրնա
յ
երեւակայել
կամ
զ՚լալ
ինչ որ կը սլատմ
եմ
,
փորձով
տեսնո՛–
ւլր
միայն։
կ՝երեւակայեմ
ու կը զգամ ես որով
Հետեւ
կը քալեմ
հ)աւարիս Հետ , քՕալարին որկլ*
քալէ աքէս , րռնած է աք ձեռքէս , կը
Ք՚*՚լէ
ինծի Հեա , կանգ կ՝առնէ
ինծի
Հեա ։ Օւ
կ՝ըմբռնեմ, ու կը կը զգա՛՛մ
Պօտլէրի
ամբողՀ
ուլ–
րե րգութիւնր,
երբ կ՝րսէ քերթուածի
մբ մէք •
^ 3
ճօս16Աք, ճօւ)ոշ–աօւ
ս
ա Յ ւ ո ;
V^^ոտ
բտւ
ւշւ-
Եւ
Ախաածազիկներու
բանաստեղծը
կր պտբ–
աի , կբ քալէ
ձեռքբ տուած
րնկեր Տառասլանքին
,
ինչպէս
Փասքալ՝
ձեռքբ տուած
բնկեր
Անգուձ -
գին,
ինչպէս
Հայ գրագէտ
մ ր՝
ձեոքբ
տուած
կեր Խաւարին
, ինչպէս
Հ^աՀխաթռւնի
• • •
Ե րկրաչաբմ
տեսե"
ր էք
1
կր գռղա՜
յ
շէ^ՔԱ
ուր
կ՛՚ապրիք
, կրքակուին
կարծես
գե րաննե
ր բ
,
կը
վ՚րթին
Հեծաններր,
Հիմա կ^բսես կբ փւ^ի տու
նր , փչուր
փչուր կր թափի
գետին
% ՚իող
մ բն է
մտեր,
գիւային
Հո՜վ
մրն է մտեր,
Աամսոնեան
զրղնգոց
մբ , որ կրսարսէ
տաճաբբ
, կբ չարմէ
գե րաննե
բբ , կ՝օբօրէ պատերբ
, կը ցնցէ տախտ ա–
կամ ածը , կը թավւաՀարէ
տանիքը
• • •
՚էյման
գո՜
ղ
մ
Հւ1*
է մ տած
մեր սիրե
լի գերա -
ս անա պե տ ին
մ արմնո
յն
մէք։ Եւ ՇաՀ իսա թունի կը
քալէ
ընկեր
՛հողին
Հետ , խարխլուն
,
երերոլն
,
գոզգոքուն
։ Նոր մեռաւ
իր կինը,
ել այմմ
մի
նակ , աւերակ • • •
՚իեռ
եբէկ ,
նմ ան էրԱրամ աղգին
։ Ա օսեաց
անտառէն
նոր բերու ած
իշխան
մբ
կարծես
,
խօսքերը կրթռչէին
չրթնեբէն
արծիւնեբու
նման,
լոյսր կր Հոսէր
աչքերէն՝
քրվկմի
նման ։ Վա -
Հաղնեայ
եղէգ՝ ռրբոց կ՝արձակէբ
։
Վրէ՚^մ
լուծեց
Արամազգ
։
Ի՜նչ
յանգգնութիւն
, աբգարեւ
։
ՇաՀխաթու
նի Լորս անգամ
Ողիմ պոս բարձրացաւ՝
ի Հեճուկս
աստուածներուն
։ Նախ իբրեւ պարետ
Հայաստան–
եա
յց աչիսարՀի
մ ա յրաքաղաքին
, առա
քի՛նն
եղաւ
որ , թոլր—կէծակբ
բարձրացուցած
, ռղքունեց
մեր
երազներուն
արքան
, օգոստափառ
Աղատռւթիւնբ
,
՚իարգերոլ
ամսուն։
Յետոյ
Պոլսոյ
մէք,
է՚լեց
Արտաւազգի
երկՀաղարամ
եայ
թատրոնին գափ —
նին՝
զար
գար
ելռ
լ
Համ
ար իր ճակատր
: Տետո
յ
Հ ի–
նաւոլրց
իչիաննե բու
վայել
մուտք
մր
կատարեց
պարիկներու
աչխաբՀէն
ներս՝
ղոր մեղի կբ ներ
կայացնէ
չարմանկարբ։
Ոետոյ
մտաւ
թալիայի
Հարսնարանր
կե րպա րանա
ւիո խութեան ել գիմ ա–
իսաղերռլ
իր Հրաչալի
արուեստով
, ոբավւի բե–
րան
թողուց
կատակերգու
թեան
ա յս պչրուն
մ
ու–
սան
է
0՛՛,
ես գեռ կր տեսնեմ
զինքր
մեր
սերունգին
իսանգավառո
ւթեան
պրիսմակին
մէքէն
,
ուսա -
նողի ձիթապտուղով
Հացս կր զոՀէի՝
ներկայ գտ
նուելու
Համար
Պոլսոյ
իր խազա բկութե
անց
։0 րե
ր
առաք սպառած
կ՚րլլային
տոմսերր եւ թատերա -
սրաՀբ
միշտ
խռնուած։
Հարսանեկան ՛ ք այլ ե ր գ :
դ՛երասան Ք ի ն ։ ձին Աս տ ուա ծներ:
Փաբհղի
մէք,
Սամսոնի
իր խաղարկու
թենէն
կը
էհ։^՛^
Դ՚՚՜ՂՐ^
Ղ՛՛Ր–՛ "՛յ՛ն ատեն, կբ փորձէր
ու
ցոյց կուտար
իբբեւ
գերասան։
Ի՜նչ
ելեկտրական
սարսուռ էր, ի՜նչ
ե րկբա չա
րմ ա յին գող ատիկա,
-
այնքա՜ն
տպալորեք
զիս , որ յօգուած
մըն ալ
ԵքԱէկ Սը յոքս
լելով՝
երեք
օր խանգավառեցրհք
Ջոմունիք
, ռ -
բռեց պատւոյ
մ աբս
ինին անղամ էր ինք, իոկ ես՝
Ղ,արչութեան։
^արրներ եաք, ամէն անգամ որ
կեգր. չչքրանսա
կ՚րչնեմ
, երրտասարգ
մր կր մօ -
տենայ ուկ՚ըսէ. «Կբ յէշէ՜Ք,
Շ աՀ խա
թո
ւն է րն
Հետ
երբ
եկաք՝
ՇաՀխաթունիին
տուի
երգում՝ս
՚ ՚ .» ւ
ԱՀաւասիկ
այն ա րուեստագէ
տ բ , որ խանգա–
վառեր է սեբռւնգնե՜ր
, ել Ողիմպոսին է
բարձրա–
ցուցեր
անոնց
նայուածքը :
ինծի նկարաղրած
ենՏ • Գուրգէնի
յոբելեա–
նբ ; Գրաբարի
ա յս
մ եծանռւն
վարպետբ
անգամա–
լոյծ էբ իր կեանքի
վերքին
տարիներուն
: Ոոբել -
եանին
օրր՝ Պ"լոո
յ ամ բողք
Հա յութիւնր
մեծա -
րանքի եկած ; Կր գրկեն
յո բե լեա
ր ը
, կը տանին
ՀանգիսասրաՀ : Ոտքի
կ՚ելլէ
նախագաՀր
, պատ–
լ՚իարք
Եղիչէ Գուրեան,
ել անղամալոյծ
յոբեալ
—
եարը
ցո
յց տալով
մռղովռւրղին՝
կ՝ բսէ
.
Հ, Այս
վՀո՜
ւկը.
• . սեբռւնգնե՜
ր է կախաբգեբ
այս
վՀռւ–
կբ»։
Ջունիմ
Գուբեանի
փառքն ու Հմայքր,
չունիմ
պատրիարքին
Հեղինակութիւնն
ու մ եծութ
իւնբ :
ԵԼ
սակայն
ինծի վիճակեցաւ
ըսել ու կրկնել
ձեզի
,
ե բ իտասա րգութ
ի՜
ւն
Հայոց
։
Այս
վՀո՜ւկը
, ՇաՀխաթունին
, սերունգ -
նե՜
բ է կախաբգեբ
իր արուեստով
, իր տաղան -
գով
, իր աստուածատուր
չնորՀքով :
Մ եծա րանքի
ցո յցին
առթիլ
,
Գ՛՛Ր
կատարենք
Ապրի
լին ,
երբ,
խնայելս
ե
քա^ու.
է յռւղում եւ յւ
իլ խաղաղ ս
պիաի
Համար
որ
ւգնոլթիւն
, կր
թե լագրէ
ինք
նկիւն
մբ ել կեանքր
քաղցրա -
ցնել խոկալով
, պատասխանեց
թէ կոչումով գե -
րասան կբ վւավւաքի կատա բե լ բեմին
ալանգու -
թիւններբ, թէ մտած է Հայ աբռւեսաին
տաճաբբ
ինչսլէս
եպիսկոպոս
մր կբմտնէ եկեղեցի
, օծռւ -
մով
։ Եկած է մամանակր
, ոբ
Հրամե
ւնէ
չտ առէ
աոարոոոլ -
գրեցի
իր աաենէն,
Հնոյն
գոզյլ
< / ^ ^ 3 ^ ^ ^ ^ ^
լուծէ
իբմէ) ;
կբ
յէլեմ
նոյնպէս
մեր աբչաւբ
գէպի
կեգբ.
սովորականէն
չատ
աւելի
Ֆրանսա,–
մէկ օրուան
մէք երկու
քաղաք
այցե–
^^^լ^^^^^^^^
1Լխննեբէլ
Փ՚՚քրքկ
ռաբոէլական
պայուսակբ
զոր միչտ կբ
նետոլէբ
սենեակին մէկ անկիւնր,
կամաց
մբ գռան
ետին
տեզաւոբռւեցաւ։
Այղ օր Աուբէն
խոՀանոց
չմտաւ,
մօրր չպատմեց
իր գպրոցական
յաքողռւթ
իւննե
րբ..
ԶՀարցս՚^ց
՛եո յնիսկ թէ ԻԿ
^ / ՚ " ^ " ^ " ^ ^
կէսօբին..
Այս
բոլ՚՚ՐԸ
աարօրինակ
էին ու աւելի
զար ,
մանալի,
մանաւանգ
փոքրիկ
Աուլւէնին
մօր
Համար
ռր
խոՀանոցին
գռնէն ապչած կր գիաէբ
իր զա ,
ւակբ։
Վառվռուն ուեռյսնգուն
Առլրէնին
մէք նոր
գէպք
պ՛"՛""*^՛"^
՚"– ք^՚Կ^՛"^
ԳԻ՜^Քււ–
Զուր
անցան
մ՜օր քանքերր
բան մր Հասկնալու :
Հազիւ
12
տարեկան էր Աուրէն։
ՆաՀապետա
կան րնտանիքի
զաւակ,
կը խօսէր
Հայերէն,
կ՝եբ^
գէր
Հայերէն, կր նուագէր
Հայերէն։
Ֆրանսական
ճաբմօնիքան»
Հաչառւած էր այն իբողռւթեան
Հետ
թէ պիտի
Հնաղանղէր
Հայերէն
եղանակներու,
Աուրէն
վարմ կերպով կբնուազէր
Հայերէն
բոլոբ
երգերր
՚
Առտուան
երկրորգ
պաՀռւն էբ, չատ լալ կր
յէչէր
Աուբէն, տասր վայրկեան
գասր բնգՀատ -
ուեցաւ ու ամբողք գասաբանբ
էրմով
ղբազեցալ :
ի՞նչպէս
կարելի էր մոռնալ
այգ
պատմական
վայրկեանր,
երբ ֆրանսացի
ուսուցիչր,
ֆրան -
սերէն գասի պաՀուն,
ֆրանսացի
ա չակե րտնե
բուն
առքեւ
Աուրէնէն
զրաւեց
Հայերէնի
գիրք մր, Աու
բէն
չատոնց կբ սպասէր այգ վայրկեանին
։ ք՛անի
քանի
օրեր իր Հետ բերած էր այգ զիրքբ
՛ ւ Հա -
ւ1 արձակօրէն
բացած ուտեղաւորած
էր
սեղանին
՚ / ր ա յ ։
Աուրէն
ցրուած
աչակերա
չէր ելեթէ չէբ
Հետեւէր
ղասին , չէր Հետեւէր
նաեւ
իր
առքեւբ
լայնօրէն
բացուած
ղրքին։
Աուբէնի
Համաբ
ղրքին
նիւթր չէբ Հետաքրքրականը,
կը բաւէր որ Հայե
րէն
էր։ Շաբաթներէ
ի վեբ ոչ մէկուն
ուչաղբու–
թիւնր գրաւած
էր։ Կբ զարմանար
իբ
ռլսոլցչին
ու
րնկեբներուն
անտարբե
բութ իւնբ
տեսնելով։
Զէ , անպայման
պէտք է տեսնէին
, պէտք է գիա-
նային թէ Հայերէն
՛լիրք կայ,ու տսլռւած
գիրք՛–
Պարա՞պ
տեզր
Աուբէն ՜զատած էր ամէնէն մեծ
Հատորր
, պարա՞ պ տեղբ չաբաթներ
Հեաը տարած
ու բեբած
։
Աուբէն
մեկուսացաւ
իբ ընկերներէն
ու տեղա–
ւռ րուեցաւ
ճիչղ
ուսուց
չին
գԻ՛^
"՛Ց Բ.
Բ"ե" րէ^
ուչագրաւ
սեղանի
մր ետին։
Այղքանբ
բաւականէ
չէբ : Ա ուր
էն
մ անկա պարտէ
զի
վ։ ռ քր
ի կն ե ր ո
լ
նմ ան.\
ցուցամատր
գրաւ
ո րեւէ
տողի
վբա
յ , գլուխ
բ ծբ–
՜
ռեց ՛իար , չատ վար , կարծես թէ կարճատես
ըշ
լար
, ու սկսաւ
փսփսալ
. • .
Վ^այրկե
անն
եր
անցան
։ Ա ոլբէն
կրցած էր ոս–
աիկանական
գիրք մր կարգացողի
ձեւր
առնել •
աչքին տակէն
երբեմն կբ նայէր
չուբքը, երբ պի–
տի
Հնչեր մեծ վայրկեանր
...
Ու աՀա ուսուցիչր
կ՝րնգՀատէ
իր րնթեբցա -
նութիւնր ու կր մօտենայ
իրեն։
Առւրէնի
սիրտը
սովորականէն
աւելի կրբաբախէ
։ կբ նայի ու -
սս՚ցչին
, ուառանց
Հարցուփորձէ
կբպաաաս -
խանէ •
Հ՛այերէն
գրուած
գէրք մրն է, պաբոն
։
Զայնբ
սովորականէն
աւելէ բաբձր
գուբս
կու.
ղայ։
Ուսուցիչր
չանգրագառնար
թէ Հոգեկան
ինչ
ապրումի
արղիւնք է այգ յանկարծակի
պոռթկու–
մր.
Ուսուցչին
Համար
Աուրէն չէրՀետեւէր գա -
սին
ու նոյնիսկ անպատկառ
էր.՛՛
երկու
մամ
պատիմ
...
հյեղճ փոքբիկ
Աուբէն։
Աօնփէլիէի պէս վայր
•քր ուր Հազիւ տասնրՀինգ
Հայ րնտանիքներ կան ,
Ա.II րէն չատ ուչ գիտցած էր թէ ինք ալ կր պատ
կանի
ազգի
մբ որ գիր ռւ գրականութիւն
ռւնի ,
խոչոր Հատորով
գրքեր
ունի։
Այգ
ամէնր
այնքան
գեղեցիկ էր Աուբէնի
Հա
մար որ չէր կրնար
միայն
իրեն Համաբ
պաՀել
Հա–
ճոյքր :
Ու արգի՛՛ւնքր.
Երկու
մամուան
պատիմ :
Աուբէն
քունէն
աբթնցռզի
նման
նայեցաւ ,
"՚չքերր
լեցուեցան ու մանուկի
մբ պէս Հեկեկա -
լով
փաթթուեցալ
մօբբ.
—
Ո՝"՚յրի՜կ^
մայբի՜կ...
այսօր
գասարանէն
մէք
Հայերէն
գիրք
բանալուս
Համար
երկու
մամ
րութիւններ,
տառապանքներ՝
Աստուած
աուեր է
ու կուտայ
անխնայ։ Եթէ ;ատ կուտայ,
Հաբկաւ
բան
մր գիտէ որ կուտայ։
մէ" որ
տառապ՚՚՚նքնեբն
են որ տաղանգ կր չինեն ,
ստե ղծագո
բծ ռ ւթեան
կր մղեն։
Այսպէս է որ տազանգաչատ
եւ
յաւիաե՛
նասլէս ստեղծագործ
է գարձեր
Հայ
մողռվուրգշէ
Կր սխալի՞ն
մեր վարգապետներր
թէ չեն
սխալիր՝
երբ կր պնգեն թէ Աստուած
Հայերէն
խօսեցաւ Ա–
ղտմին
Հետ ,~ չեմ գիտեր : Բայց , վստաՀ
եմ թէ
այսքան
՚ոառապանքներէ
ետք՝ ապրող եւստեղ -
ծաղործոզ
Հայ մողովոլրղին
կամքն ու
Հանճաբբ
գնաՀատելոլ
Համար, ի վերշռյ
Աստուած պաաէ»–
պիտի
Համարի
խօսիլ
Հայերէն։
ԱՀա թէ ինչո՛ւ
կ՝րսեմ.
— Մեծարէ՛
արոլեսաագէտգ,
մոզովո՛ւրդ
Հ " * Տ ՚ ՚ Տ
»
Շ •
ՆԱՐԳՈԻՆԻ
թատրոնէն՝
գարձեալ
աւանգական
թիլններով
է
Կբ
յիշեմ
Գբիգոր
Նաղիանզացին
, որ , երբ
Հարկաղբուեցալ
Հեռանալ
Բիլղանգիոնէն
, արտա—
սանեց՝
իր եկեղեցական
վերքին
պաշտամունքին
րն թա ցքին՝
գե րաղան
ցօ
բէն
յո՚պ^իչ
Հ րամե շտ
մը,
ռբ գասական
կը մնայ
Հ ե ւ լ ենա
կ ան
գրականու -
թեան
մէք.
Մնաք բարո՜ վ, ըսաւ Ա .
Յարութեան
տաճարին
, պատարագի
սեղանին,
խորանին ,
ղմբէ
թ
ին , քաՀեբռւն,
սուրբերու
նկարներուն
...
ՇաՀխաթունի
եւս, րստ նոյն
Հնաւանգ
սովո—
րռւթեանց
, կր փափաքի
իր Հրամեշտի՛
խօսքն
ուղ
ղել
Հա յ իմատերական
գրականութեան
մ չակնե —
ր ո լն
Հին եւ նոր. Հայ թատրոններուն
փարթամ
ու
Համ
եսա , իբվարպետնե
րռւն , իր աշակերտ
—
Ն Լ ր ո
լ
՛ս ; Խնգրել
Հբապաբակալ
ներողութիւն՝
եթէ
առանց
ղիտնալռւ
վիրաւռրած է ռեւէ մէկր
։8այտ–
նել
իր ոգքոյնր՝
երիտասարգռլթեան
ուղզեալ
, ո–
բուն
ուսերուն
վրայ կբ ղրոլի
մեր Հին փառքե -
բուն
պա շտսլանո
ւթ
իւն
ր , ինչսլէս
նոբ
նուաճում—
ներու
յո
յսր
է
Ու վերքասլէս
յանձնե
լ քաՀր ,
Ղ" Ր
Աստուած
տուեր է իրեն եւ Հայ Հանճարն է վա
ռեր
փոխանցելով
սեբունղէ
սերունգ
։
Այս
յ ո ւ զ ի չ Հանգիսութեան
պիտի
մ ասնակ -
ցին
նաեւ
իր ֆրանսաց
է արու եստակիցներ
բ, կա–
պի Մոբլէ,
Միչէլ
Աիմոն,
թերեւս ալ Թինօ Ռօսի :
Հա յ արուեստի
րնկե բնե՛ ր , գրագէտ
, երա–
մէշտ , նկարիչ ու ղե րասան
։
Գուրեան
իր
մ օրր
արցունքը
տեսաւ , եւ ա
յգ
սէեսաբանբ
բաւական
եղաւ որ կանղն
ի
մ աՀամ ե բ–
ձի
անկողինին
մ էք , ծառանա
յ Աստուծո
յ գէմ եւ
չասնթե
ր ա րձակէ
Հիւանգ
եմ ելռչ ոք կրնայ
երեւակայել թէ
ո՛ րքան տկար
եմ
, սակա
յն
յիմ արաբաբ
վերքերս
չա՜տ կբյոգնեցնեմ
ինքզինքս :
ԱյսուՀանգերձ
,
անցեալ
Օր,
ՇաՀխաթռւնիին
լալը տեսայ եւ ինքն–
իրմէս
ելայ
նորէն,
տակաւին
չա՜տ
ումով
եմ ,
րսի
, կրնամ
կազմ ակե րպե
լ
մ եծա րանքի
ցո
յցր ո–
րուն
արմանի է մեր մեծ աբուեստագէտր
:
Բայց
կ՝ուղեմ ոբ ատիկա
ՐԼլայ նաեւ
ցոյց
մր թէ է՛նչ
պէս
Հայ արռւեստագէտնե
րբ
ում կուտան
իրարու
,
կր կանգնին
կողք կողքի,
չզթ՚՚՚յ
Կր կազմեն ու կը
չրքապատեն
լ^կեր
մը ոբ կ՝րնկրկի։
Թո՚լ
տեսնեն։
իսկ
ի՛նչ
ըսեմ
քեզի , մողովո՛ւրգ
Հայոց , աղ–
նուական
, յաւերմական
,
մեծարման
Գիտեմ,
ծանր է բեռգ։ Գեռ եբէկ,
մեր վաւերական աբ ֊
մէքնեբէն
մին կ՝ըսէր
ինձ. €Հայ
մոզովոլբղբ
մեծ
ու ծանր
գլուխ
մ ր ռւնի , եւ ազազուն ու փ"քրիկ
մաբմին
մր, ի՞նչսլէս
վերցնէ
այսքան
բեռ»։
Բայց
Հրաշքնե՜ր կր ղործէ
նոյն այգ մողովռւրդր
իր ա–
զաղուն
մարմինով,
սւբդարեւ
լումաներով
Հ ի–
լանգանոցներ է կանղնելւ,
ինչպէս
եւ գպրռցնեբ
ռւ
եկեղե ց ինե
ր ,
պետոլթիւ1ւ
ունեցող
մո
զո վո
լ
րգնե
բն
իսկ
զարմացնելու
աստիճան : Աբզէն
ի՛՞նչ է սպա
սած
ս ,
մ եծա բե լ արու եստագէտը
: Առա
քինո
լ -
թիւն է խնամել
վիրտլորեալր,
րս՛ յց
քաղաքակբր–
թակա՜ն
չափանիշ է խնամել
վիրաւորեալ
արուես–
ւդէ. մ,
Հագեր չա՛՛ա
ունինք , նեղութիւննեբ
,
գմոլա–
Fonds A.R.A.M
