ՑՏ-ԱԱ՚ԵԱԿԻՆ ԱՌՕ-ԻՒ
իյԱ՛Բ
Ահ՚ա.է.ասիկ այն բանախօււու. -
թիւնը տւր շաբաթ գիշեր կաաարեց ՚1|– Յա
կոբ Տէր Յակորեան,
յանուն
Պոլսոյ
կեդր - վարժարանի ՚Նաիկին Նաներու Մի
ութեան , հասաասաւթեան 65ամեակին
աոթիւ– —^
Սիրելի
ընկերներ
եւ. րարեկամներ
,
ԼոկէոԼմրևրը
ՀէւչսէկուաՆ
կ ամիս
Հայկա
կան
մշակոյթի
աօնակատա
ր ութ
եան
ւէ ւ ֊
որովՀետել.
ղաղութիս
մէք ոեւկ
ձեռնարկ
չեզաւ.
զայն
յիշելու.
, եւ. նկաաելով
որ մեր
կրթարանը
մշակոյթի
վ ա ռ ա ր ա ն մը
եղահ՜
է ոս է , մենք
մեզ
Հսլարտ
կը զգանք
այս
Հ ա ւ ա ք ս յ թ ը
դնելով
մշակոյթի
տօնին
Հո -
վ ա ն ա լոր
ութ
եան տակ
, եւ. զայն
կ ա ա ա ր ե լ
ա զ ա տ
մո ւ տ ք ո վ :
\Լյս
վարժարանին
վ ա ս տ ա կ ի ն ու
դերին
մասին
իսօսելէ
առաք
կ՝ուզեմ
անդրագառ–
նալ
անոր
ծնունդ
աուոզ
ւզայմաններոլն.
կրքանկայիշաաակ
Ներսէս
Պ ա տ ր ի ա ր ք
Պերլինի
մկք Հայկական
պաՀանքներուն
ձախոզոլթեան
ա ռ ք ե ւ ,
գեզազիլ,
մր դը -
րեց։
Ւբր խոՀռւն
ք ա զ ա ք ա զ է տ ,
նշմարեց
որ
մենք կը տ ա ռ ա պ ի ն ք
մաաւոր
անպատ
—
րաստութենէ
ե լ մեր
վարիչները
աւելի
ե ր ա զ ա տ ե ս ն ե ր են քան դործիչներ
։ Փ ա կ ա –
գիհ-ի
մէք խոստովանինք
որ անկէ ի վ ե ր
շ ա ա րան չէ փ ո խ ո ւ ա ծ գ ե ռ մեր մէք :
Ներսէս
ըսաւ
իր
մտերիմներուն
.
Այս
ազզը
ուսումէ
ե լ գիաոլթեան
պկ տք
ունի,
մարգու
պ է ա ք
ունի։
Ե թ է մի՚աք ու
նենայինք,
այսպէս
չէինք
ըլլար
: Այս
Հ ե ռ ա ն կ ա ր ո փ կ առա
քտրկեմ
ոը կեզ
րոնա–
կան
անունին
տակ
ե ր կ ր ո ր դ ա կ ա ն
բարձ
-
բազոյն
վ ա ր ժ ա ր ա ն մը Հիմնենք
միտքը
գարլձելու
Համար
: կ՝ուզեմ
որ կ ե գ ր ո ն ա –
կանբ
զօրաւոբ
Հաստատութիւն
մը րԱայ :
Ե ս
գ պ ր ո ցներէն կբ սսլասեմ
ազդին
վ՚ըր -
կութիւնը
:
Այս
ա ռ ա ք ա դ ր ո լ թ ե ա մ բ
պ ա տ ր ի ա ր ք ը
1882/5՛
Հրաւիրեց
Հայ մեծատուններբ
եւ
անոնց
նե ր կ ա
յացուց
սլատր
իա ր ք ա րան
ի
նորոգութեան
ե լ ե ր կ ր ո ր գ ա կ ա ն
վ ա ր ժ ա -
րանի
մբ Հ ա ս տ ա տ մ ա ն
խնդիրները։
Տեղ -
լ ո յ ն վրայ
իսկ կարեւոր
գումար
մբ դ ո
յա
ցաւ
ե լ կազմուեցաւ
մասնախումբ
մբ
Հան–
գանակոլթիէնբ
չարունակելոլ
Համաբ
1
^ " ՚ յ Տ իր Հ ի ՚ ֊ ՚ ս ն դ ո ւ թ ի ւ ն ը
չ ա ք ա ր ա խ տ
•
աւեր
կը գործէր։
Ի ր ծանրագոյն
օրե
րուն,
տեսնելով
ոբ պիտի
չկրնայ
տեսնել
իր
փ ա փ ա ք ի ն
իրագործումբ
, կր
ՀրաՀան–
գէ 1քել Պ ա ա բ ի ա ր ք ա ր ա ն ի
նորոգութեան
Հ՚սրցբ
եւ նաիւբնտրելով
վ ա ր ժ ա ր ա ն բ , կը
Հրամ
այէ
Հ ա ւ ա ք ո ւ ա ծ ու
Հաւաքուելիք
գումարներբ
յատկացնել
միայն
վ ա ր ժ ա -
բանին
Համար
%
Ներսէս
պ ա տ ր ի ա ր ք կբ վ ա խ ճ ա ն ի
1884
Հոկտեմբերին
, խոր սուգի
մատնեքով
ամ–
բ ո դ 1
ա.լ.,բ. Բայց
իր Հետ
չ թ ա գ ո լ ե ց ա ւ
իր
ծրագիրր
Լւ իր
յիշատակբ
կ՝ապրի
մինչեւ
այսօր
յ
Օրուան
ա գ գ ա յ ի ն
վարչոլթիէՖը
ձեռք
ա–
ռալ
խնգիրբ
ե լ կ ա ր դ մբ բ ա ն ա կցո լ թ
իւն
ներէ
վերք
որոշեց
ամէն
թ ա գ է Համար
իրր
յարմ
արագո
յ ն
կեդրոնբ
վա
րժ ա ը ան բ բա
նտ
լ
՚Լալաթիոյ
եկեզեցիին
կից եւ
անոր
պիւտճէն
միացուց
եկեզեցիին
պիւտճէին
:
Այսպէս
պտրիարքին
մաՀէն
երկու
տա
րի ետք,
1886/՚5՛
ծնունդ
ա ռ ա ւ
կ ե գ բ ո ն ա -
կանը
, էիա
յ լ ո ւ ն
ուսուցչական
իսումբոէէ
մը
ե լ
րնգՀանուր
Համակրանքի
մէք։
Պ է տ ք է
յիչենք
նաել
թէ վարժարանին
նիլթակա–
նբ
լա յնօբէն
աոլաՀովուած
էր :
կեդրոնա
կանի
առաքին
խնամ
ակա
լութ
ի ւ ն ր
կագ–
մուեցալ
ազգին
մեծամեծներէն
,
որոնց
դլուխն
էր Հանգուցեալ
Արիկ
Աւնճեան
^
որուն
քեռորդին
Պ • Ա ս տ ո ւ ա ծ ա ա ո լ ր
Հ ա ֊
րենց
,
այսՕր
մեր փարչութեան
նախագա–
Հ ը ն է ա Հ ա
:
կ ե գ ր ո ն ա կ ա ն ի
ծրագիրն
էր Հայ
ուսում
նասէր
տզոց
կրթութեան
ս ա ա ա ր ե լ , Հայ
պ ա տ ա ն ի ն
լիո խ ա ն ա կ
օ ա ա ր
բարձրագոյն
փարժարաններոլ
մէք շարունակե
լու
իր
ուսումը , անո
ր տ ա լ
Հայեցի
ԳՐ"
չմ :
Պռլսս
յ թագային
ւէա րժա
րաննե
ր ը եւ գա
ւառի
մ էք Ա էւացեալ
լ^կե
րութեան
եւ այլ
վարժարանները
աւարտռգ
տգոց
պատե
-
Հութիւն
ստեւլծե
լ սր շարունակեն
իրենց
ուսումը
նուազագոյն
ծ ա է ս ք ո վ եւ
րնգՀան–
րասլէ
ս ձրի:
կեւլրոնական
բ իր առա
քին
Հունձքը
առ -
լաւ
ւ891/5ք ,
ընծա
յ ե լուէ
ազգին
ք ս ա ն ե ա կ
մը
եր ի տ ա
ս ա րգներ
որոնք
սլա ա ո ւ ա
րեր
դԻՐՔ^Ր
գրաւեցին
ոչ միայն
մեր
չրքանա–
կին,
ա յ լ օտար
մ իքաէէա յ ր ե րռւ
մէք :
Այս
ոսկեշըքանը
տ ե ւ ե ց
մինչել
1896 ,
երբ
Պ ա ն ք ա
յ ի գէ պքէն
ցնցուեցալ
նաեւ
վարժարանը։
իր ա ւա ր ւո ա կււէնն եր էն մէկ
ե րկուքբ
մ ա ս ն ա կ ց ա ծ
Ր Ա ա լ ո վ
յ ե գ ա փ ո խա
կան
շարժումին,
գ պ ր " Յ Ր
էսռւգարկուե
-
ց ա ւ ,
ձե րբ ա կա
լո ւթ էււննե
ր ե գ ա ն
ե լ ս ա —
կ
"I
յ՛ե
ծանր
Հետեւանք
չունեցաւ,
քտնի որ
գ պ ր ո ց ր մէկ ա ա ր ի փ ա կ մնալէ
՛էե
րքր
1897/5՛
կրկին
վ ե ր ա բ ա ց ո ւ ե ց ա ւ ;
1915/
սարսավւի
շրքանին
ալ ,
կեդրոնա
կանի
ուսուցչական
խումբբ
թէել
աքսռր–
ռա^ւե
ր եւ ն ա Հ ա տ ա կ ն ե ր
ունե
ց ա ւ ,
բայց
Ի ր
գո՚-ոներր
չվւակեց
, եւ Հ ա կ ա ռ ա կ ազ -
դա
յ է ՛ ն
րոլռր
ցնցումներուն
, որոնց
միչտ
ենթակայ
էր ինքն ալ^ կանգուն
մնաց,
չբ–
նոբՀէււ
իր ունեցած
մ է՛ չ՛ո
սլատո
լակ
ան
խնամ
ա կալնե
րո ւ ն եւ անձնուէ
ր
ուսուցիչ–
ներուն
, որոնք
կիսաթոչակ
յանձն
ա ո ի ն
էւրենց
՚լործբ
շարունակել
ե լ ան
այսպէս
կանգուն
է մէւնչեւ
այսօբ,մէւչա
տ ա լ ո վ ազ
գին եւ եբկրէւն
օգտակար
անՀատներ
:
Ակնարկ
մբ արգէւ
կ ե գ ր ո ն ա կ ա ն ի
մ ա
սէւն։
Աենք
ո ւ գ գ ա կ ի
ռելէ
կասլ
չունէւնք
ոչ
վալւժարանին
եւ ոչ ալ իսթանսլուլի
Ա ա -
նուց
Աիռւթեան
Հետ։
ինչ որ գիտենք
մա
մուլէն
ե լ իրենց
Հ րատա
րակո
լ թէււններէն
կը
քազենք
:
Այսպէս
, իսթանպուլի
Աանուցբ
կ՚սգ
7՜
մուեցաւ
1947/5՛։
Անիկա
նաէս
սաանձնեց
Հինգ
Համալս
սւ
ր ան էս կսւն
րնկերներոլ
ուս
ման
Հոգբ,
Հաստատեց
լսարան
, զրագէս
-
բան եւ կբ Հրատէսրակէ
պ ա ր բ ե ր ա թ ե ր թ
« Ե Ր Ե Ս Փ ՈԻ՚ Ա Ն Օ՛Ն՛ՆԻԿ »
Խ Մ Բ
Հոկա.
ւօին
այս իորագրով
դրութիւն մը արաատպած էինք
Պոլսոյ
« Հ Ի ՚ ֊ ր ր ի յ է թ »
լրագրէն, սպասելով իբա -
զեկնեբու լուսաբանութեան: Ահաւասիկ
աոաջին վկայութիւն մը
Ա յ գ
պարզ
ա.բաատպումբ
իր ձեւուին
իոկ
անտեգեակ
րնթերցոգին
այն ա պ ա ւ ռ ր ո ւ -
թիւնը
կուտայ
թէ
մ եռնոգը
մէկն
էր
«
Թուրք
կրեկորիէն»ներէն
կամ
թրքանբ–
մ ան
Հա յերէն՝
որոնց
թ ի ՚ ֊ ը տարիներէ
ի
վեր
կ^աճի
^ գ ժ բ ա խ տ ա բ ա ր :
« Ե ր ե ս փ ո խ ա ն
Օննիկ
» յորքոբք"՚–մր
այ
սօր
այլեւս
Հազիւ
քանի
մբ
տարէցներու
բանեբ
մը կը յիշեցնէ
, րայց
ես պաբաա
-
ւոր եմ յանուն
ճշմ ա ր տ ո ւ թ ե ա ն
կարգ
մյւ
ճշգումներ
եւ փերյիշումներ
կաէոարել
:
« Ե ր ե ս փ ո խ ա ն
Օննիկ»
բնիկ
Ւզմիթցի
էր , բուն
անունով
Օննիկ
Գ ա վ է գ ե ա ն
, Լեւ
ոչ թէ Իգմիրցի
կամ Գ ա վ ա զ ե ա ն ,
ինչպէս
գ ր ա ծ էր Թուրքր)
: ԶօՀրասլի
, Վ ա բ գ գ է ս ի
եւ
վ ռ տ մ եանի
օրերուն
Եզմէ՛րի
ե ր ե ս փ ո -
խան
էր , Օննիկ
իՀսան
անունոփ
:
Կրտսեր
ե գր՛"
յ ր ն
է բ
յա
յանի
Հնչակեան
Թ ա գ ո ւոր
Գ ա վ է գ ե ա ն
է։՝ որ Համիտեան
չբ
քանին
իբ յեզափո
խ ա կ ա ն
գ ո րծոլնէռւ
-
թեան
Համար
Հ ա լ ա ծ ա կ ա ն
, կը Հ ա ր կ ա դ ր
ուի Պ ո՚-լկա
ր իա
ա պ ա ս տ ա ն ի
լ , Հոնկէ
շա–
րունակելուի
իր ա շ խ ա տ ա ն ք ը ^
նախ քան
Ամերիկա
անցնիլբ
:
Թոռն
էր իղմիթի
Հռչակաւոր
Գափէզ
0–
Հաննէս
Ջոբպաճէւին՝
որուն
մէկ
թոռան
զաւակն
ալ ես եմ : Այս «.չոբսլաճի»ն
բ ա -
ցառիկ
տ ի պ ա ր
մբ եզած
է Բ իւթանիռ
յ
մէք։
1800/
ատեննե
բբ , տակաւէւն
երի
III
ա ս
III
ր ւ լ , է՚բբե՛–
պ ե տ ո ւ թ ե ա ն դէմ
բմ -
բ ո ս տ
թիասլարտութեան
գատապարտդւե—
լէ եւ ճամբաներուն
վրայ
քար կոտրելէ
ու
կրելէ
՚էերք,
ւոաբիներուն
Հեա իբ ա զ գ ե -
ցութիէնը
էլաճի
եւ կը գ ա ո ն ա յ
Համայն
-
քին
պ ե տ ը , իր ազգակիցներուն
վբայ
ծ ե -
ծի
, բանտի
ե լ աքսորի
իրալուն^երռվ
;
Բաւլմաթիւ
էէ՛ն իր
ձեռակերաներբ
մեր
էսզգա
յ ի ն սեէիականութեանց
մ էք :
իր
Համբաւբ
այնքան
տ ե ւ ա կ ա ն
եզած
է
ռբ
,մաՀէն
կէս դ ա ր վերքն
ալ մեր
աննման
Ա տ ե փ ա ն ն ո ս
ա րքեպիս
կռպո
ս բ ^ ոբ ման -
մը՝
Հանդէս Մշակոյթի։
Այժմ
Հոգի
մբ
էլնռլմոփ
ձեռնարկած
է մասնաւոր
^ դ ա ր
ձակ
սբաՀի
մբ չէւնոլթեան
Որ
սլիտի
ծա -
ռայէ
մչակութային
՛ ն պ ա տ ա կ ն ե ր ո ւ
եւ
փա
րժ ա
ր
անի ն
Համ
ար
Հասութաբեր
կալ -
ո ւ ա ծ մբ պիտի
ը լ լ ա յ :
Ա ե բ
միութիէնէն
ալ,.իբ
զ.ոյէ^
օ ժ տ ն գ ա –
կութիւնը
բ ե ր ելո
լ Համար
լ^ւգՀանուբ
գ ո բ –
ծ է ՚ ն ^ կը Հետաքբքրուէէ
Փ ա ր ի գ
ուսանելռւ
եկռզ
կեգբոնականցէ՚ներու
վ ի ճ ա կ ո վ , կ^օ–
ժ ա ն գ ա կ է ու է լ ՚ օ ւ լ ն է
անոնց
, եւ
այսօրուան
էէիճականէէ
ւթեան
արգէււնքը
ա յգ
նպատա
կին
պ ի ա ի
յատկացուէ՛
ծախքերը
գեզ
քուելէ
յետոյ
՚.
ՏԱԿՈԲ
Տ Է Ր - Յ Ա Կ Ո Բ Ե Ա Ն
(Մնացեալը յաջորդով)
ՕՏԱՐ
1–ՋԵՐ\
ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ
ԳԱձԱԺԱՌԱՆԳԸ
Աբեւին
ճառագա
լթնեբը
ներս կբ
մտնէ—
ի ն իր սենեակէն
, իսկ սլարտէգին
ծ ա ռ ե -
բուն
վրայ
կը ճռռւոէլէին
թււչունները
•
X
Գ ա Հ ա ժ ա ռ ա ն գ ը
Հնչեցուց
զանգակը
,
ներս
եկան
սենեկապաններ
ր ու անոնց
ե -
աելէն
բոլոր
պալատական
իչխաններբ
•
Ծաււաներբ
բերին
թ ա գ ա դ ր ո ւ թ ե ա ն
Հ ա ն գ է սին
Համար
պաաբաստուած
ոսկե -
Հիւս
ծիրանին
, մ ա ր ւ լ ա բ տ ա զ ա բ գ
մ ա կ ա -
նբ եւ ա կ ա ն ա կ ո ւ ռ
թ ա գ բ :
Ե բ ի տ ա ս է ս ր գ
թ ա գ ա ւ ո ր բ
նայեցաւ
ա -
նոնց. ու անոնք
այնքան
գ ե գ ե ց ի կ էին, ո–
րոնց
նմանբ
երբեք
չէր տեսած
է՛բ
ամբոզք
կեանքին
մէք :
Բայց
յիշեց
իր ե ր ա է ^ ե բ բ եւ
դ ա ր ձ ա ւ
ըսա
լ պա
լա տ ա կանն
եր ո ւ ն :
Վ ե ր ց ո ւ ց է ք տ ա ր է ք
ասոնք,
ռբովՀե–
էոեւ չեմ ուզեր
Հագնիլ
զանոնք
5
Պ տ լ՛ս տա կաննե
Րբ
կարծելով
թէ
կատակ
կ՝րնէ
թ ա դ ա ւ ո ր ը ,
սկսան
խնդալ։
Բայց
գ ա Հ ա ժ ա ռ ա ն գ ը
խիստ
ձայնով
ըսաւ .
Վ ե ր ց ո ւ ց է ք
ասոնք
եւ
Հեռացուցէք
աչքիս
առքեւէն
- Թ է ե ւ
թ ա գ ա գ ր ո ւ թ ե ա ն ս
սբն է այէէօր
, բայց
ես չեմ Հագնիր
" ՚ յ Գ
Հազ
ուստը
, անէւկւս
Հ իւսոլած
է տ ա ն ք ա ն
քի ոլ սովի
է\իրաններո՛է.
ես ձեռքս
չեմ
աոնե
բ
"I
յ ղ
մ ա կ ա ն ր
, որուն
մ արգա
րտին
մ էք
մ աՀ
կա
յ ^ ես չեմ զներ
ա
յ ղ
թաղր
,
որուն
յակինթէ՛ն
ծոցբ
մ ա ր ղ կ ա
յ ի ն
արիւն
լ ճ ա ց ա ծ է է
Եւ
անոնց
պ ա ա մ ե ց իր երեք
եբագները
:
Հսելով
անոր
պատմութիւնը
^
պալատա—
կանները
էւրարու
եբես
նայեցան
ու վ՛րս -
վւսացէն
.
Տայանի
է ռր թ ա գ ա ւ ո ր ի ն
էսելքին
ե–
կ ա ծ է
։Մեգէ։
ինչ թէ բանռւորնեբր
կը
տ ա ն ք ուին
ե գ ե բ ; Ա ենք
գ բ ա մ կ ո ւ տ ա ն ք
ե լ
անոնք
կ՝աշխատէ՚ն
:
Արքունէ։
ս ե ն ե կ ա պ ե տ բ
առաք
անցալ
եւ
ըսաւ
.
Տ է ր
արքայ,
կբ խնգրեմ
որ
չմտսձծէք
երաՓւերոլ
վրայ
եւ Հագնիք
այս
ծիրանին
ու ձեր գլո՚-է"
Ը
գնէք
այս թաղը
, ռրուէ -
Հետեւ
ժողովուրդը
ի՞նչպիսի
պիտի
գիա–
նայ, թէ դուք
թ ա գ ա ւ ո բ էք, եթէ չ Հ ա գ -
ռ ՚ ֊ է ՚ ք արքայավայել
կերսլով
:
Ի՚^նչպէս
, թնչպէս
,
Հարցուց
գա
Հ ա ժ ա ռ ա ն գ ը
. ըոել
է ՝ եթէ ես ա ր ք այա ֊
կ՛ոն
ղգես
տներ
չՀագնիմ
, զիս թ ա գ ա ւ ո ր
չե՛՛՛ն
ճանչնար
:
պ ա ա ա ս է ս ա ն ե ց
արքունի
սենեկա
-
պետբ
:
Ե ս
ա յ գ պ է ս չէի մ տ ա ծ ե ր
, բայց
քա
ն ի որ գ ո ւ ք Հ ա կ ա ռ ա կ բ
կ՝րսէք,
թերեւս
ձեր
բսածն
է չփտակբ։
Բայց
ես երբեք
իմ
ուսերռւս
պ ի ա ի
չձգեմ
այգ
ծիրանին
եւ
երբեք
գլուխս
պիտի
չղնեմ
ա յ գ
թ ա գ ը •
ես այս պ ա լ ա տ է ն
գուբս
կ՚ելլեմ
ա
յ ն Հա -
գ ո ւ ս տ ո փ , ինչ Հ ա գ ո ւ ս տ ո փ որ էէւ ։
Եւ
Հրամ
ա յեց
ո ր ամ
էնքբ
գուբս
ելլեն
իր
սենեակէն
, րացի
իր տ ա բ ե կ ի ց մէկ
ծառա–
յէ^ -
Մ աքուր
քուրոփ
լ ո գ ց ա ւ , էսո չոր
սնտու
կէ մբ Հանեց
իբ ա ռ ա ք ռ ւ ա ն
թանձր
կտաւէ
կոշտ
չապէ՚կբ
եւ ո չէսա
րի
մորթէ
կ ա բ ո ւ ա ծ
վերաբկունւ.
Հ ա գ ա ւ
զանոնք
եւ ձեռքն
ա —
է։IIII.
իր Հովուական
ցուպբ
:
Ծ ա ռ ա ն ա պ չ ա Հ տ ր
ե լ աչքեբը
խոշոր
բա
ց ա ծ
բսալ
խ ն դ ալռվ •
Տ է ր իմ, դուն
ունիս
ծէ՚րանի
ե լ մա
կան
, բայց
պակաս
է թ ա գ դ ;
Այն
ա տ ե ն
գ ա Հ ա ժ ա ռ ա ն գ բ
կ տ ր ե ց
պա
տ շ գ ա մ ն ի վ ե ր ս ո գ ռ ս կ ո գ
մասրենիէն
վ՛բ -
շռտ
ճիւղ
մբ ,ծռեց
գայն
ւգսակի
ձեւով
եւ
գ ր ա ւ
գլուխբ
.
Ա ս ալ թաղս
, պ ա ա ա ս է ս ա ն ե ց -
Այսսլէս
Հ ա գ ո ւ ա ծ ՝
գ ն ա ց մեծ
գաՀլիճբ,
ուր
իրեն կբ սպասէ
ի ն
ազնուա
կաննեբ բ ;
Երբ
անոնք
այս վիճակին
մէք տ ե ս ա ն
՚լէ՚ն–
քբ
, ոմանք
կը խնդային
, իսկ ուրի^եր
կը
պոռային
.
« էխոդովռւրդը
թ ա գ ա ւ ո ր ի կբ
սպասէ
եւ ոչ թէ մուրացկանի
»:
Շ ա տ ե ր
բ աբ կ աց ա ծ
1լ աղաղակէին
•
^
(3)
ՀՇար
.)
րուն
շոլբք
:
,
«Զորպաճի»ին
յիչատակութիւնն
ըրի
պ ա ր ղ ա պ է ս
բսելու
Հ"՚մաբ
թէ ՚ ^ յ "
"՛՛է՛է՛"–
պետ
մաբգուն
թ ո ^ ՚ ^ ն էր կ-մ
Ր֊"՚^Բ^1՛^
դէմ
պայքտրողին
ե՚լբա^յրն
էր
" / ՚
Բ"՚՚Բ^
պիտի
Հռչակէր
ինքվինքր
•
Ե թ է
Իղմիրի
Հայութիւնր
ղեբծ
մնաց
Հ ա ւ ա ք ա կ ա ն
աքսորէ
մեծաՀարուստ
.
ներուն
գումարներուն
չ ա փ եւ
աւյ
՚լէ
՚Օննիկ
իսՀանի
բաբեկամսւթիւն
եւ
աղղեցու
-
թիւնը
՛լալի
ՐաՀմիի
փյ՚այ՝
գ ե ր
ունեցան
ա ա ո ր մէք :
ԸնգՀանուր
Աղէաէն
եւ
Հ ա մ ա տ ա ր ա ծ
ղարՀուրտնքէն
ետ
դարձնել
յս՚ք"գել»Վ
ս տ ո յ գ
մաՀէն
ոլ տ ա ռ ա պ ա ն ք է ն
փ ր կ ա ծ -
ներուն
թիւր
ոչ թէ
ք ո ՚ ն ի մբ տ ա ս ն ե ա կ ի ,
այլ
քանի
մը Հարիւրեակի
կը Հասնի,
չ ը ֊
նորՀիլ
իր աղդեցութեան
եւ յաբաբերռլ
-
թեանց
: Այդ փբկռւթիւններբ
իր տ ե ւ ա կ ա ն
մտաՀողութիւնն
եղած
են ամբոզք
պատե
բաղմի
ընթացքին
;
Ե ս ալ իմիններուս
Հետ
ա յ գ
փ՛րկուած
բախտաւորներէն
մէկն
եմ ։ կբ թ ա փ ա ռ է ֊
ինք
Գոնիայէն
Պողանթի
երկարող
ճամ ֊
բտներուն
վըայ
եւ ա ռ ա ն ց
Հհեբեսւիոխան
Օննիկ»ին
իմ տասբ
տ ա ր ե կ ա ն
տզեկի
ոս
կորներս
ալ տ խ ր ա Հ ռ չ ա կ
Պողանթիի
ա ր ե -
լ ո ւ ն
գ է մ
ճերմկած
պիտի
բ լ լ ա յ է ՚ ն
չ ա -
տոնց :
I
Տ աքողեր
էր նաեւ
Ա տ ե փ ա ն ն ո ս
ա ր ք ե -
սլիսկոսլոսի
փ ե ր ա գ ա ր ձ ի
արտօնութիւնը
կորզել,
բայց
անձնուէր
Հոփիւը
մերժեր
էբ
օգտուիլ
ըսելոփ
. - ֊ - « իմ
ժռղովոլրգս
ուր՝
ես ալ Հոն» : Բ ա բ ե բ ա է ս տ տ բ ա բ
ոզ -
քամբ
վ ե ր ա գ ա ր ձ ա ւ
ղինագաղարէ՚ն
;
Օննիկ
իՀսանի
այս յաճաէսակի
գիմում–
ներբ
նոյնիսկ
ձանձրացուցած
էին
օրուան
տ է ր
Հրէչ^երը
: Երբ
է
՛ը
մէւքամտութեամբ
Պ ՚ ՚ լ ս ռ յ
կեդրոնէն
կը ՀրաՀանգուի
իղմիթի
մէււթասաբիֆէւն
փւնառել
ու գանել
Զ ՚ " ր ե Հ
Գ ա փ է գ ե ա ն ը ,
միւթասարիֆբ
կբ պ ա ՚ ո ա ս -
խանէ
թէ
յիչեալ
անձբ
«մեկնած
ու կոր -
սուած
է անյայտ
ռւգզութեամբ»ե
կ՝աւել–
՚յր^՚է
՚ «Լ՛ու
է որ ա յ դ պ է ս
ե գ ա լ ,
ոբոփՀե–
ա ե ւ այս Գավէղեանները
«Զորսլաճիէն
ի
վեբ
վւորձանք
եղս1ֆ^
են
է
՛բենց»
:
Թ՚ոլէաթ
ցո քց կուտայ
այս տեղեկադիրը
Օննիկ
իՀ–
սանի
ըսելով
. «Բ ուկինն
ե ր ռ ւդ
սլէս
պաշ
պելասի
մբն ալ գուն
» :
Զինագադա
րէւն
, երբ Ե ր ո ւ ա ն գ
Օ տ ե ա ն
աքսորէն
Պո
լէ
՛ո
վ ե ր ա դ ա ր ձ ա ւ
^ սուան
ու
սէս ալր
էւրար
էս առնելսվ
անիմաստ
եւ ա
ն–
ճոռնի
սլա յքա
ր մը բ ա ց ա լ
մամուլէ՛ն
մէք
Օննիկ
իՀսանի
գէմ : Այս արաբքին
իրա -
կան
շաբժաո
իթը այն էբ որ Օ ա ե ա ն ա ք -
սռրաէէայբէն
դիմած
էբ իրեն
էսնդբելով
ղէ
՚նքր
վերադարձնել
տալ,
րայց
Օննէւկ
իՀսան
չէբ յաքո ղած : Ը ս ա
Օ ա ե ա ն ի
չէր
ուղած
: Օննիկ
իՀսանի
բ ա բ ե բ ա բ ե ա է ն ե
-
բուն
միաՀամուռ
բողոքին
առքել
Օ տ ե ա ն
կ ա ր ճ կապեց,
ինքն ալ զղալով
իր բ ս ա ծ -
ներուն
անՀեթեթութիւնբ
;
Աւարտած
էր «իտատիէն»
ե լ
իթթիՀա–
տէւ
վ ա ր
է՛
չնե
բուն
մեծագոյն
մասբ
է
՛ր
գասբնկեբներն
եղած
էին ե ր կ ա ր
աաբէւ -
նեբ : ինքն
ալ երեսվւոէսան
բնտբուտծ
էր
ԻթթիՀատի
ցանկին
վրայ։
Բայց
ի՛՛նչ կր -
նայ
նշանակե
լ այս պաբա՚լան՝
երբ
գիտենք
որ
Համ ի տ ե ա ն
բ ռ ն ա կ ա լութ
ի ւ ն բ տ ա ս լ ա -
լած էր , սաՀմ
անաղ
բութեան
ե լ
ա ղ ա տ ո ւ
թեան
օրեր էին, «Հուբիյէթ
^ Ա տ ա լ է թ ,
Մոլսա՚էաթ,
եաշասբն
միլլէթ»
կ՝եբղէին
ա մ է ն ^ ու ամէն
կոզմ
%
Գռրծակցռւթեան
ծրադիբներ
եւ Համ
ա ձ այնութ
իլններ
կը
մչակէէ՚ն
կուսակցութ
իւննե
րն ա ն գ ա մ :
ւաին
« Ե ր ե ս փ ո խ ա ն
Օննիկ»
Ամեբիկա
անցաւ,
ուր իբրել
ասլրռլսաի
մ ի քոց իք ե լ
իր
կնոք
՚գաբզ
՛Աշխատանքն
ունէր
միայն։
կարոզ
գ ի լ ղ ա ա ն ա ե ս էր , աւարտած
րլ
լալով
Հալդալըի
ե բկ բաղո
բ ծ ա կ ա ն վ ա ր -
ժարանը
եւ դ ա ս ա խ օ ս ա ծ
երկար
տարիներ
ն ո յ ն
վարժտբանին
եւ Աելանիկի
եբկրա
-
գ ո բ ծ ա կ ա ն
վարժարանին
մէք։
Թուրքիոյ
մէք շ ա տ անուանի
մ ա ս ն ա գ է ա մբնէբ ..
Մուսթ՚սֆա
՝Բէմալ,
ոբ
նոյնպէս
իր
գասբնկերն
եղած
էբ , իր գիրքբ
տմրապն.
գ ե լ է
վեբք
եբր
Հոզերռլ
ե լ
ա գ ա ր ա կ ն ե ր ռ ւ
ալ տ է ր կ՝րլլայ
, կբ Հետաքրքբոլի
իր գա–
սբնկեբ
մ ա ս ն ա ղ է տ ո վ
, ե լ իմանա/ով
որ
Ամեբիկա
է, գ ե ս պ ա ն ա տ ա ն
միքոցալ
կ՝ա–
ռաքելրկէ
գ ա լ եւ իր ա գ ա ր ա կ ն ե ր ո ւ ն
տես
չութիւնն
ստանձնել.
Օննիկ
իՀսան
կ՝րն -
Fonds A.R.A.M
