քօՄԲ -
Գաղափար մը տալու համար ա յն յո գ նա –
շսւնչ աշիատանքին մասին, որ
՚քյարդեան
Բժշվա ֊
կան Համայնագիաարան
կր կոչուի , կր հրատա »
րակենք
դեղնախա
րաո.ին նուիրուած գ ր ո ւ թ ի ւ ն ը ։
Այս աշխաաանքր, որու վ րայ կը տքնի ՚Նարդւււնի
տարիներէ ի վեր, պիտի րաղկանայ երեք րայւա–
ր ա ն ն ե ր է , - Րուժարան, Բուսարան,
Դ եղա ր ան։
՚եախանցեալ աարի հրատարակեցինք
Ռմոյշ մը
Բուսարան կ ոչուա ծ րասարանէն : Այս անղամ ոլ.
րիշ նմոյշ մր՛ իուժարան կ ոչուա ծ րս ս ւ ա ր անէն, –
եւ այս նմ ո յշ ր , մէ կ բա ոի մասին, ամրողջ չ է տա
կաւին , ղանց ասինք հիւ ա ն դ ո ւթե ա ն նկարագրա ֊
կան, պատճասական ու րուժական մա՛սերր։
1.
—
թուրքերէն՝
սարըլըք :
2.—
Ֆրանսերէն՝
յՅԱՈւտտշ։
3.
Անգլերէն՝
՝]3
^ս\^ձ
\^Շ•.
4. –
Գերմաներէն՝
Շշւետսշհէ։
5.–
Ռուսերէն՝
ժէլ տ ուխա :
6.
իաալերէն՝
Շ1էք1Ո
€22։3։
7.—
Ասլաներէն՝
&ա&ո1162։
8.–
Պարսկերէն՝
քեախէր :
9.–
Արարերէն՝
իրկան :
10.—
Յունարէն՝
իքթ է ր ո ս :
I I . /
սւ ւո իներէն՝
1Շէ6քԱՏ :
Գիաական
րարրաոի
մէք՝
թուրքերն
ու Պար–
սիկներր կր գործահ-են
նաեւ արարեր
կնր։ իսկ Եւ–
րոսլաւլ ինե
րր՝
յունարէն
- լատիներէն
բաււին
ձե–
լափո խութ իւններր,
այսսլէս,
Ֆրանսացիներր
կր
գործածեն
1Ըէ6ք6 ,
Անղլիացիներր
ւՇէՏաՏ ,
Գերման–
նեբր՝
11էէ6քԱՏ ,
Ռուսերր՝
իկաէրՈԼՍ ,
իաալացինե–
րր՝
ւէէՇՈշւՅ,
Սսլանացիներր՝
1Շէ6ՈՇա =
Աո
յներր,
ժոգովբդական
բարբառի
մէք, կր գործածեն
ղափ–
րանա
եւ
քիթրինա տ ա
բառերր։
Հայերէն
լեղոլի
ւՐէք, ունինք,
իբրեւ
ղեղնախ–
աին
Հոմանիշ
, Հեաե ւեալ րաո երր
1. Արեկան,
որ ւիւսիս առնուած
է
արաբերէն
լեզոլէն
, (սեմական բառ է, եբրա յեցե րէնր՝
երա–
կոն) ;
Հայ լեղուի
մէ 9 առա
քին անգամ
ղ ործ ած
ուած է Ա (՛քէն Գա բուն , բմշկական
ղրականոլ -
թիւն
թարղմանոէլներուն
կողմէ ; Այս բաոէն այ-
լափոխոլած՝
ունինք նաեւ
արական, իրեկան , ար–
կան
ղ ր չական
ձեւերր :
2.
— Դեղնցաւ
կամ
ղ ե դ ն ա ց ա լ ո լթի ւ ն , —
մո–
ղուիրւ^սւկան բառ :
3. Դալկախտ
(րարղ
բաո ,
ղալուկ +
ախտ)
,
ղիտական բաո :
4. Դալուկ յ
առանց
բարգոլթեան
,
ամէ -
նէն
Հ ին բաո ր՝ որուն կր
Հանգիպինք
ղբաբսէբ
Ասաու ածաչունչին
մ՛էք :
֊-՝•
ԾԱՆՕԹՈԻԹԻԻՆ
Պէաք չէ չփոթել
ղալուկ
բառր
թալոէկ
բաոին Հեա ,
թալուկբ
տարբեբ
,
Հիւանղա
թիււն է։ Պէաք չէ չփոթել
նաեւ
ղեղ-^է,
նախտր
ղեղնատենղին
Հետ,
ղեղին աենգբ տսէբ^,
բեր
Հ իւ էսնղութ
իւն է :
ՊԱՏՄԱԿԱՆ
ԵԻ ԼԵԶՈԻԱԲԱՆԱԿԱՆ
֊ –
Հինէն
ի փեր ծանօթ
Հիւանղութիւն
մրն է ղալկաիստր ,
Հիպպոկրատ
, Գաղիանոս
, Արետէոս
,
Ռրիւրասիոս
նկարաղրական
, պաաճառաիսօսական
ել ղարմա
լ –
նագիտական
էքեր նոլիրած
են , թէեւ տրուած բո
լո ր ծանօթս
է թիւննե
ր բ շատ կլ։ տարրե րի՛ն , Հ իմ ա ,
մեր
աիստաղիտութ-ենէն
: Եւ փերքապէս
,
արաբ
բմիշկնե րն ալ ո ւս ո ւմնաս
ի ր ո լթ իւննե
ր ձգած
ե% ;
Եւ
Համ աձա
յն
յո յն , լատին եւ արաբ
րմ իշկնե
բու
տեսակէտնե
բուն կամ մուլո փուր դին
Հաւատալիք -
ներուն,
Հիւանգոլթիւնն
ալ անուն է էիոիսած դա -
բեբու
րնթացքին։
Յիշենք
դլիսաւոր
ա՚եսւններր,
^ԱքւջՕ
(ոսկեղոյն
աիստ),
ա0^հստ 1Շ§1ԱՏ
(արքայա
կան
Հիէ անդոլթիւն
,
որովՀետեւ
կր
կաբծոլէբ
թէ
թաւլ աւո րնե ր ր օմտու ած էին դա լկաիստ
բոլ • -
մելու
կարողութեամբ՝
իրենց
ձեռքր
դնելով
Հի–
ւանղին
վբայ) ,
աՕքեստ ՅքցՍՅէՍՏ
(ծիածանեալ
Հի
ւանդութիւն,
որովՀետեւ
կր կարծէին թէ Հի -
ւանղին
մաղձր
երեւան կր բերէր
ծիրանի
դօտիին
բոլոբ
ղո յներր
մորթին
վրայ)ձէ\\\&
ՏսքքսՏ10
(մաղ–
ձաթափոլթիւն)
, \\շա
ք1ՁVսՏ
(դեղին
խիթ),
օհտէաՇէւՕ
(մաղձարղե
լա թիւն) :
Զանց կ՝առնեմ
յիշատակել
այն բմիչկները, ո–
րոնք աո աքին
անւլ ամ ղ ո բծած ած են ախտաբա -
նական
Ա
՛յս անուններր
:
Բոլոր այս անուննե րէն՝
ղիմացեր
մնացեր է
միայն
1€է6ք6
յունարէն
անունր,
ղոր կբ
ղործածեն
արդի
բմիշկներբ,
ֆրանսացի
կամ
անղյիացի
,
գերման կամ ռուս,
իրենց մողովրդական
անոլա -
նակոչութեանց
կողքին
ղորս
արձանաղրեցի
ղր–
լոլիսր։
Բայց
ի՞՛նչ կր նչանակէ
10է6ք6 1
Լեղո լա բաններր
աարօրինակ
մ ե կնո
լթ
իլններ
կուտան
յունարէն
ա յղ բաոին՝
ծադումր
ճշդելու
մամանակ։
Ըստ ոմանց՝
իքթէ ր Ոլս
կր ծաղի
յու
նարէն
իքթի ս
բառէն, որ կր նշանակէ
աքիս կ^^մ
մկնՀարսնուկ,
թուրքերէն՝
կէլինճիք ,
ֆրանսե -
րէն՝
հտԽէէՏ,
պաաճաոարանելով
թէ աքիսր
դեղին
"՛չքեր
ունի՝
ինչպէս
ղալկախաաւորր,
(Կէրէնի
Բնապատմ
ութեան բաո ա բանին
մ էք , սակա ն
ստուղեցի ոբ սեւ ենաքիսին
աչքերր) : իսկ
ոլրիշ–
Տարուց տարի ո ւ ժ ս է նուազում
Աիտքս հեղ գ անո ւմ, արիւնս պաղում . • •
Մ ա ՜ յր իմ հ ա յր ե նիք , կը հասնեմ մահուան
կ ա ր օ տ մնալով քո ազա տ ո ւթե ան։
ր ա յց մինչ մեււնելս կ ՚ ո ւ ղ է ի գիտնալ,
Որ դ ու կանգնած ես ուղիում արդար,
Որ հողա գ ործը դաշտը ցանելով,
Տեսնում է օր^Ւ^ իւ^՛ աււջեւ պայծսսւ,
Որպէսգի քամին, հայրեՍի գ իւղին ,
Հասցնի մի ձայն իմ ականջՍերին
Որից գ իտնայի ււր չի ե ո ո ւմ է լ
Ոյրնյ մա ր դ կ ային արիւն, արցուե±ևեր :
^
^
ՆԵԿՐԱԱՈՎ
թաբդմ.
ԱՐԱԷՆ
ԳՐԱԱԻԼՆԻԿԵԱՆ
ներ կր պնդեն թէ կր ծագի
իքթէ ր ո ս
բառէն
, որ
կր նշանակէ
փիլորեակ,
թուրքերէն՝
ֆլՈրիա գու–
շը,
ֆրանսերէն՝
1օՈՕէ,
դեղեցիկ
թռչուն
մշ, որ
դեղին
փետուրներ
Հաղած է Լարուն
միայն)
,
այս
ստուգաբանութիւնր
տրուած է անոբ
Համար^
որ,
ինչսլէո
Պլփնիոս կ՛ալանդէ,
Հիներր կր Հա -
լատային թէ դեղնախաաւոբը
կր բումոլի՝
երբ
եբկաբ դիտէ փիլորեակր,
որ կր մեռնի
բումու -
մէն ետքր, իր կաբդին
վարակուելով
նոյն Հի–
լանդութեամբ
(Ր֊նապաամ– Լ՛
2^) : Պուաղաք եւ
Հա
բ թմ
ան , րստ սովորութեան
, կր Հանեն
սանս
կրիտ
իաք
բառէն, որ կրնչանակէ
լեարդ :
Աաոլգաբանութիւնր
, աւանդական
կամ՛ դա -
սական , ինչսլէս կր տեսնուի
, չի կրնար
լուսաւո
րել
Հիւանդութեան
սկղրնական
ծանօ թո
ւթ իւննե -
բու
ճամրան։
կաիսաբգակտն
բմշկութիւնր
կամ
մոգութիւնր
աւելի ապաՀով
ուղի րե է թերեւս
,
մ ունենք այգ ուղիէն
նեբս :
-
Իբրեւ պաամական
Հիւանդութիւն
,
գեղնախ–
տրե ալ , իր մ՛ո րթա
յին
յա յտնի ա խ տան շաննե րոՎ^ ,
առաքփն
առթիւ
պիտի
Հետաքրքրէր
անշուշտ
այն
որ կր ծառայէր
մոգութեան
արուեստին։
ԱՀա թէ
ինչո՛ լ , դեւլնախտին
պատմ ութիւնր
տալու
կամ
առա
քին ծանօթ ութե անց կա ղմ ո ւթ ի ւն ր
բացատրե
լու ֊,ամտր,
նաիս կ^ուղեմ
ներկայացնել
•էիներուն
տեսակէար
ղեղին
դո յնին
մասին :
՚իեղիՆր
ուսի երկու եղերական
երանդ , մին
դէպի աք՝ ոսկեդո
յն , մ իւսր դէպի
ձախ՝ կանա
չա–
լուն։ Ա^ եղերադոյնր
մեծ յարգ
կր վայելէր ի
Հնո ւմն ,
կարգ
մ ր Հեղիւնակնե ր , ինչպէս
էիո
րմ
Լանօէ - Վիլէն , Ֆրէտէրիք
Փորթալ եւ
Հկքթոր
Մէլլէն
, ոսկեղոյն
ղեղինին
կուտան
ամէնէն
բաբ–
^ՐՐ ստո րոդե լին՝
Համ արելով
ա սաո ւածա րման ,
\աառր
Համար էր որ քբմ՜ոլՀիներր
ոսկեգոյն
դե–.
՛լէն կ՛ս ՛է քրքում կր ներկէ
ին
իրենց
ծիսական
պատ՚ք ուճաննե
բ ր) : ԸնդՀակառտկն
, ձախ եղերա -
՛լո յնր ոչ մ ի՛ա յն սա՛՛ րնացուցի
չ կր
Համ՛ արո
ւէբ
լՐւկերա - Հողեբանական
տեսակէտով,
այլ եւ
քա յՔ"՛
յէէ
կաղմա
բնա իւօսական աեսակէտով
,
աՀա թէ ինչո՛ւ
ղեղին կր Հաղցնէին
Հրեաներուն՝
ոլ՚սվ֊էետեւ
դաւաճաներ
էին
Աստոլածորդլոյն
,
դե՚լին կր ներկէին
Յուդայի
պատկերր՝
ոբովՀե -
տեւ
մ ատներ էր Բրիստոսր,
ու վ եր^ապէս
ղեղին
կր քսէին
Հայրենադաւնեբուն
ղրան կամ ղեղին եր
Հագցնէին
պոռնի՛կներուն
: Երկրորդ
, այս
ձաիս
՛լեղին
ր, որ կանաչալուն
երանդ մր ունի ու կր
մատնէ արեան վւախուստր
(Ըհ1օ10է1գԱ6)՛,
կր խոբ–
Հրգանշէր
նաեւ
Հիւանդութիւն
, կոտորած ու մաՀ,
ուստի մոգական
բմշկութիւնր
՛լեղին ստոբո ֊
դելին կուտար ախտաբանական
երեւոյթի
մ՛ր, այն
Համուլումուէ թէ ենթական
գատապարաուած
,1Է
մեոնելու։
Այգ Հին Հալատալիքներէն
վկա
յոլ I–
թիւն
մ րե է երբ մողովուբղր
«՛լե ՛լնած»
կ՝ան -
սւանէ մէկր, այն իմաստով թէ Հիւանդ է, մաՀ ֊
ուան
ոդին մտած է մաբմնոյն
մէք,
թունաւոր -
ուած է, (դեղին
բ՚սոր կր ծաղի դեղ րառէն,
որ
թոյն կր նչանակէ
մ իամամանակ^)
յ
Հակադրութիւնր
աւելի,
Համողիչ կր
ղարձ՚հէ
այս
տեսութիւնր,֊
արդարեւ, րստ Հիներուն ու
աակաւին
Հիմա՝
կաբմիրր կր խորՀրգանշէ
առող–
քութիւն՝
խնձորի
երեսնեբով
, նռան
թուշերով
•
ԱՀա թէ ինչո՛ւ մոգական
բմշկութիւնր,
կարմիր
՛լո յներու մէք ՚իաթթելով
Հիւանգին
մարմինր,
իսկ
աչքերր
սեւեււել
տալով
գեւլին
առարկաներու
կամ կենդանիներու
վբայ, կր Հաւատար թէ դեղ
նութեան
ողին պիտի փաիսչէր
կարմիրին
ներղոբ^
ծութեամբ
եւ աղօթքին
ոլմոփ^
Հաստատուելու
Համար
սեւեռեալ
առարկային
կամ
կենդանիին
վրայ : «Բեղ կր փաթաթեմ
կարմիրով
, կ՛^^^
Հնդկական
աղօթք
մր՝ որ գրուած է
ղեղնաիստր
բումելու
Համար,
որպէսւլի
դեղնութեան
ոգին
փախչի
երթայ
իսաղտոլտիկին
վրայ»
(գեղին
թրռ֊
չուն մրն է) : Ուրիչ
աւանդոլթիլններոլ
մէ9^
, ո ^ –
սայ թէ կարմիրի
փոիսաբէն
դեղին կբ փաթաթէի
^
•
այդտեղ կր ղործէ
նմ անա
բո ւմո
լթիւն
ր Հ
Այս
Հալատալիքներր
կր Հաստատեն
Ասաոլա–
ծաչունչի՚ն
վկայութիւնր
թէ դալուկր
չարիր մրն է
որ կր ղարնէ
բոյսերր ել մաբդիկբ. իհ^վ^
նիւլս կր սպառնայ
գալոլկով
:
(Մնացեալը վաղուան թիւ ո վ )
Տ^–
ՆԱՐԳՈՒՆԻ
ԳպապաչտոէթԱաև չաղ
Կ՝րսեն թէ 11""լէ
՚ՂԷ՚"Ք
Է զարնէ
միշտ
5
,«^յ,
1
ևէաին աարրեր
մուրճով
մ ր ։ Ստեղծագործական
.
"՚չի՚՚սաանքներու
մէք՝ կր գոՀանանք՝
երբ կր յ ^ ^ /
Իգինք
կախարդական
շրչանակ
մր քաշել
րնթեբ–
Յ՚՚ղին
շոլրք։
Րայց տարբեր է պաբադաե՝
երբ կր
փորձենք տալ նկարագիրլ
գրականութեան
մր՝ որ
բարդ, աարածուն,
՚լրաւիչ
ետեւէ ետեւ
բաց -
" ՚ ֊ ո ղ գ.ւներով՝
աւելի՛ խոր թափանցում
մր կր
պաՀաեքէ
մենէ :
Այս՚ղէ",
յօդո՚-ածէ
մր վերք, պաբզելէ
ետք
ֆրանսական
արդի
՚լրականութ
եան տագնապր ել
տագնապի
գրականութեան
մր ճակատագիրր,
ա–
նոբ յո^^աՀատ
խորքն ու Հերոսական
ճր՚լր,
վէճր
բանականութեան
չուբք,
խաչաձեւում
ր իր բագ -
մաթիւ Հակասական
Հոսանքներուն
ել իր բացա -
՚Վ՚զ
արմէքներր՝
որոնցմով ան կր պաՀԷ
Համաշ–
խարՀտյին եւ ա՚ւաշնակաբդ
գրականութեան
մր
՚էէՐՔՐէ կը խորՀիմ թէ աւելի, մօտէն պէտք է
նայիլ
ֆրանսական
ղո յա սլա չտութեան
որ մեր
դարր
յատկանչող,
անոր արտայայտիչ
չարմում
մըն է,
Ու պէտք է բաղդատութիւն
մը ընել այղ
շաբմոլ–
մին երկու
ճիւգեբուն.
Հեթանոսականին
ել քրիս
տո նէականին
միչեւ :
կրնանք մեծ Հմտութիւն
պաՀանքոդ այս նիւ -
թին
մօտենալ
մեր կարողութեան
չափով : Պարղ են
իր չատ մը կողմերը։
Ըսուածը
մեր գիտցածն
է
դրեթէ :
Անըմբռնելի է աչխար–,ը, կեանքը
ան՚^եթեթ է
եւ անիմաստ։
Իայց պէտք է ապրիլ։
Անպայման
ապրիլ։
ՅուոՀատութեան
եւ նոյն
ատեն
յոյսի
վա րգա պետութիւն։
մրն է գո յապա չտութիւն
ը։
Ա՝եկնակէտը
յուսաՀատոլթիւնն
է անոբ
երկու
ճիլղերուն
Համար ալ, որ կը տարբերին
իրարմէ
իրեեց
ձ՚լաումներուն
մէք միայն
։ ՅուսաՀատու
-
թիւնը , ա՛ւա քի՛նին Համար , ճամբան է ա՚լատոլ -
թեան եւ մեծութեան՝
այս աչիսարՀին
վրայ։ Աեր
անմաՀութեան
, յաւիաենական
վ՚րկութեան
միակ
միքոցն է ան՝ երկրորղին
Համար։
Տեսնելով
, ղգալով
, վՀաաելով
եւ
նողկալով
է որ կըբացուին
մեր աչքերը,
կ՝ըսէ Փ՛
Աարթր,
մեծ
տեսարանը
Հեթանոսական
՝ գոյապաչտոլ
-
իմեան : կամ՝ պէտք է քալել րաց աչքերով
տես -
նելոլ եւ վՀատելոլ
Համար։
Յուսախաբ
եւ Հիաս–
թավւ
րլլալէ վեբք է որ կրնանք գիտակից եւ կո՝
֊ ՜
1՝"Վ.Է էւԼլալ, ապրիլ։ Եւ ՐԱալով ւէիպտսան ութա–
տերագիբ
Նոյն աաեն՝ Փ՛ Աարթր կր ձգտի տապա–
էեկ պարւբանքնեբն– ու կեղծիքներր,
ւգարղել մեր
՛չո յո։ թեան
նողքլալի
՚իսՈրքը,
՚ԱւնՀեթմթ՛
եւ անի՜ ^–
է1աստ կեանքը այս անըմբոնելվէ
աԱսարՀին
վր*^յՕ՛
տալու
Համաբ
այ՛լ վւրկարար
յսւսաՀատութիւձր
•
՛է եղի։ Մաքառե լոէէ է որ կ՝ իրադո
բծուինք
կենսապաշտ
վարդասլեա՚ււթիւն
մըն է , Հա -
կառակ
իը յոռետես
իսոբքին։ իր ղլփսալոր
Հողը
մարգն է՝ Հտմայնքին
մէք։
Անիկա՝
Հրամարելով
երկնքէն՝
որուն
մեր թելքը
չի Հասնիր,
մերմելով
չաբ եւ բարի
ումերուն
գո յութիւնր
, ճակատա -
՚էէբէէ
ծաււանալոէէ
աստուածնեբուն
դէմ, պէտք է
ԲԱայ աշ1սարՀիկ
, , լ յ մ աններուն
Համ ապատաս -
իսան էակ մր։ Րայց ան լրիւ է այն ատեն
միայն
երբ
բնաւլանցական
է նոյնատեն : Աարթր
մ՚եծ
բտ֊՛
^•ականոլիմիւն
մը կըպաՀանքէ այգ էակէն եւ մեծ
անՀատականութիէն
մը։ Այսսլէս՝ այգ էակը՝ աշ–
իսարՀիկ ել վերացական
, կր միացնէ
իր
մէքմարք–
սականոլթիւնն
ու քր իստոնէո
ւթիւնը
, ու կ՝ րլլա
յ
նիչէական իբ անՀատապաշտոլիմե՚սմր
եւ
ումին
վ՚առաբանոլթեամր
: կ՝ապբի
ամէն
՚էնով,
ճղմելով
ամէն արգելք, կը քալէ
՚լէսլի
իր
աւլատութիւնը,
ՈրովՀետեւ
էակներուն
ամէնէն ագատն է։
Գոյու
թիւն է՝
էութիւն
ըլլալէ աււաք ելի վփճակի է Հե–
աեւաբար
կերտելու
ինքղինք՝
աղատաղրուե
լո ւ ,
ձեբբա՚լատուելո՚ի
ներքին եւ արտաքին
մղձաւանք֊
ներէն, գաոնալոլ
տէր՝ իր անձին։
Աարթր
Հերոս
ներ
կ՝ոլղէ :
Յոյսի ել՚ լինելութեան
վարդապետութիւն
մըն է։
Բրիստոնէական
՛լո յա սլա շտութ իւն ը կը բամնէ
կեանքի՛ն այս յոռետես
ըմբռնումը։
Բայց ան կր
Հաւատայ թէ տյս տնՀեթեթ
ու քտոսայխւ
իրա ՝-
կանութիւնր
բ՚սցտարելի
սլիտի
րԱայ
մեղի եւ փ–
մ՚սսա՚ոլի՚յ՝
մեր մ՚ոՀէն
՛վերք։ Այս ճիւղին
գլխա -
ւոր ներկայացուցիչր՝
Գանիացի
Բիեբքէկարա
,
Իչպէս
ել Փասքալ որ «ղոյապաչտ»
մը եղած է
իր տեսակին
մէք, աշիսատած են Հաստատել
թէ
անմաՀ է մաբգկային
Հողին ել աշիարՀի
վրայ ,
ա՚ղրելո՚ի ու տառասլելսվ,
պէտք է Հասնիլ մեր
յտլիտենական
իրականութեան։
Եւ անՀբամեշտ
է
ո՛նկո,մր՝
բաբձլւան՚սլոլ
Համար։ Ե րկնա
յ ին
շնո
րՀ
մրն է յուսաՀատսլթիլնր։
Հիւանդութիւն
մը եւ
երկնա
յին
շնորՀ
մ ր՝
նո յն՛ո տեն՝ որ գէպի
լ " յ "
կ՝՚ոո՚սքնորդէ
մե՚լ։
Մեղք էքրն է յուսաՀատ
ո ւ թ
իւ–
նը երբ յսւսաՀաաը
կը մնա
յ յուսաՀատ։
Ա՛լամ
ի
երերէն
մնացած
ղ՚լքոււՐ
մրն է՝ որ դրաի՚տիւն ու
ս՚րղարութեան
կր կաւգէ
մեղ։ Կրակ մլ^ւ է որ կԸ
Որբացնէ
:
Արարիչր
յոլսաՀատութիւն
գ ր ՚ ՚ ՚ ծ
է
մ՚կրղսց
մկք՝
որպէսւլի
ճանչնան
իրենք
զիրենք եւ
Fonds A.R.A.M
