2
8
Ա
Ռ
Ա Ջ
ԴՊՐԵՎ,Ա1.ք
Ա–
թէ
Հ ՚ " յ 9 –
Եկեղեցին
եղած է կեդրոն Հայ Մշակոյթի,
թէ Հայ
վանքերւչ
եդած են պաՀապան
Հայ աբ ֊
Ժէքնեբու.
անոնց մէք աճած է Հայ ար -
ուեսաբ,
անոնց մէք ղաբղացած
է Հայե–
բամշաոլթիւնբ
, Հայ դիրն "՚
դբչաղրու–.
թիւնբ։
Մեր ազդին
մեծադոյն
բարոյա
կան
Հարսաոլթիւնբ
կազմող
Հայերէն ձե–
աւադիբնեբր
գրչաղրուած
ու նկաբադաբ
-
ղուած են Հայ վանականներու
ձեռքով
:
Միքին
ղաբերու
մեբ ամբողք ճարաարա -
պեաոլթիւնբ
ւոսւճայյ ա կ ան ճ ա ր տ ա ր ա պ ե –
ա ո ւ ֊ թ ի ւ ն
մբն է, որ
այսքան
դարերու
փոթորիկներէն
ու փլուզումներէն
ետք
տակաւին
Հա յ Հանճարին
փառքր կր ղո–
լացրնէ :
Հարկ է սակա
յն ,ոբ բացաաբոլի
ա յս
մեծ
երեւո
յ թ ր • ինչու
Հայ
Եկեղեղւո
յ
չուրք աճած է Հայու
Հոդեկան
Հարստու—
թիւնը :
ք^ա ղաա բութ իւննե րէն
մէկը այս
ԸԼԷ՛"յ
թերեւս,
թէ
Հո՛յ
մտաւոբականութիւնր
իր աղատ ասլասաանր դտած է Հայ Եկե -
ալեցւոյ
ամուբ ու ասլաՀով
կամարներուն
աակ : Ա.չխաբՀի քաղաքական
փոթորիկ
-
նեբր
Հա յուն
դլաղած են ասլաՀ ովո
ւթիւն
ու խաղաղութիւն
; թ՛նամի
րանա կնե բը ,
իրենղ
սանձարձակ
տ ր չաւանքնե
բու լն —
թացքին
, ճնշած ու ճմլած
են
լոյոին
բաղոլող
ամէն
ծազիկ : Ամէն
կողմ աւեր
,
ամ էն տեղ տառապանք
է տեսած
Հայր :
Եւ ա յ դ կացութեան
Հակադդելով
Հա յ
միտքն ու Հանճարը
իրենց Համաբ ամէ -
նէն
քերմ
մթնռլոբար
եւ անվրդով
ապաս–
աանր դտած են Հայ վանքր : Հայու ի -
մացական
կ"րովը չէ ընկճուած
պա
լքաբ–
նեքէն ու չէ Հբամարած
կեանքէ եւ ար -
դիւնագո
բծութ ենէ , այլ իր անառիկ
բեր–
դր դտած է Հայ Եկեղեցիին
մէք
Հայ
արքաներն
իսկ երբեմն
Հրամաբած
են
աչխարՀի
կռիւներէն
ել
խաղաղութիւն
փնտռած
Հայ վանքերու
մէք :
,
Հայ
իմացականութիւնր
,
նիւթեւլէն
Հարս տութ եանց աՀաւոբ
կոր ուս անե
բէն
խրատուած
, արտաքին
Հաբսաութեանց
կուտակումէն
դարձած
է դէպի
ներքին
Հաբսաութեանց
կառուցում
ր, ել իր ըս -
տե՚լծադոբծ
Հողիին
զոՀացում
ր
փնտռած
է ան յափ չաա կե լի , աննիւթական
մառան–
գոլթեանց
Հեաապնդումին
մ՛էք : Հայ
մաբդր տեսած է, որ կալուած
,
թե չք ,
աբքառ , ապրանք,
ամէն տեսակ
նիւթե -
ղէն
Հարստութիւն
ենթակայ
է աւարի ու
փլուզումի
: Տեսած է, որ Հղօր պետու -
թիւներն
իսկ անկարող
կր մնան
խումող
Հեղեղներ
ու դիմաղ
թումբ
կանդնելոլ ել
փրկելու
սերունղներռւ
վաստակով
ձեռք
բերուած
մառանղութիւննեբը
: Եւ
եղբա–
կացուցած
է , թէ միակ ապաՀ ով ու ան
կործանելի
Հարստոլթիլնբ՝
նիւթեդէնէն
վեր՝ րարոյական
ղանձն
է ,
Հ ոգեկան
րերդր :
Մ եր
Հողր
է
աւաղ , լաճախ ասպատակ
-
ուած է , մեր
Հռ յւս կերտ
տաճա
բնեբր
կործանած
են ու ոսկի
ղաՀեբր
յափրչ -
տակուած
, րա յց ոչ մէկ թ^ւամի
ձեռք
կրցած է կողոպտել
մեր լեղուն ու աբ -
ուեստր : Մ եր
ձ՚չակոյթր
ան
յավւչտակելի
է ։ Հայմիտքր
ուբեմն
բնական
Հակումով
մ ը ինքղինք
յանձնած
է
մ չա կութա
յին
կաոո
լցումներու
կրնանք տալ նաեւ սա րա ղատ
բու
թիւ
նր , թէ Հայ վանքե
ր բ աձ՚է նոլ բեք
եղած
են Հայ մոդովուրդի
Հալաքավայրեր
, ուր
աճած է մ ոդովրդա
քին
կենս ուբա
խու -
թիւնր
Ամէն ղալառ
ունե ցած
է իր
« Մ•ոյբավանքր»
, որ եղած է ոչ
միայն
իր
սուրբերուն
բնակավա
յրր, այլ
նաեւ
իբ
մ ողովյրղ ա յին ժամադ րավա
յրր
՚՛ . Հայ
վանքր եդած է բնկեբային
կեանքի կեդ -
րոն , եւ մ տաւոբական
տարրե
բու
միքե ւ
չվւման կէա : Տօնական
մեծ օբեբոկ
, կամ
դոնէ աա րին մէկ անդ ամ վանքի
աօնին
,
Հայ
մուլովուբդր
ուխտաւորներու
խում -
բերով եկած
Հ ա ւա քո լած է ա յ դ վանքե -
բուն
մ էք , Հետր բերելով
իր յուղո ւմն՛ե -
րր , ե բղերն ու պաամ
ութ իւններր
,
եւ
ղանոնք
իրարու
խառնած
, փոխանակած
,
մտքի
կայծ ել արուեստի
լոյս առաք րե -
րած է
Ժողո՚էրդա
յին ա յ դ աօնախմրումնե
բուն
տեզի
ունեղած
են , կրօնական
քեբձ՚եռանդ
արարոդոլթիւններէ
դատ ,
խնքոյք
. ու
խադ, երդ ու պար ,
բանաստեղծութիւն
ու պաամ ութիւն
եւ նկարի ու ձեռաբ -
ուեսաի
ղուցադրութիւն
:
ժոդովրդային
ա յ դ չփւււձներէն
բնական
կերպով
պիտի
աճէր
ճարտարութիւն
եւ արուեսւո վա -
նական
կեանքի
մ էք •
Վանական
կեանքր
Հայող մէք երրեք չէ
մեկուսացած
մ ենա կե ղութ եան
պատեանի
մր
մէք։
ԸնդՀակառակն
, ամէն Հայ վանք
եդւսծ է իրական ել արդ իւնաւոբ
աչխա–
.սւանքի կեղ րոն մբ , եւ ա յս՝
սկիզբէն
ի
վեր : Օրինակ՝ Ա - Գրիգոր
Լուսաւորիչ
,
Հայասաան
ԱչխաբՀի
մէք դոբծելէ ե
^րգաս
տ
թադաձ1է
.ո
ր
ոէ
.զե^
,
որ
աՆ
^ր.
՜
բդի
Վբթանէս եւ
Արիստակէս
պաադամ ա ւո բնե
ր
գրկե^
անոնղ , ոբպէսղի
Հայաստան
ղան : Արդ
1
Արիստակէս
վանք
մրմ աած
է բ ու
չէ Ր
փափաքեբ
,աչխարՀ վե բադառնա
/ : Այդ
էսե լով՝
արքունի
պաադամ
աւո
բնե
բ բ Ա -
րիստակէսի
ուղղ եղին Հետեւեալ
յաակա–
նչական
խօսքր , որ կբ ղոլացնէ
Հաբա -
զատ Հայ մտայնութԼււնր
՚
« Զ ի լ ա ւ է , ա ս ե ն , ք ե զ գ ո ր ծ լքշակու -
թ ե ա ն ն Ա ս ա ո ւ ծ ո յ ք ա ն զ ա յ դ ւ ք ե ն ա ւ ո ր ա –
թ ի ւ ն ն ր ն ա կ ո ւ թ ե ա ն
յ ա ն ա ս լ ա տ ս » ( Ա -
Գ Ա Թ ,
Ճ Ւ ՚ Ւ ) ։
ԵԼ
կ՝եղբակացնէ
՚/կայադիբր.
Արիս -
աակէս
Համոզուեցաւ
ու եկաւ
Հայաս —
տան։
Մենք դիտենք մեր պատմութենէն
յ
թէ ինչ աբմանռրդի
եւլաւ
շարունակեչոկ
Լուսաւորիչ
Հօր
դոբծը
կայ
սակայն սա մեծ՝ իրողութիւնր
. ^
Հայ
եկեղեցին
ոչ միայն
եւլած է ապաս–
տանա րանր
Հայ միաքի եւ
պաՀ ապանը
Հա յ աբմէքէ՚եբու
, ա յլեւ
եղած է
ինքն
իսկ
աչխաաանողր
Հայ սաեդծադ
ոբծ
Հանճարի : Պարզ ղանձաաոլն
մըչէ ե -
ղած ան, կրաւորական
կերպով
«պաՀպա–
նելու » ստե զծազոբծ
ուած
արմ է քնե
րր ,
ա
յլ դոբծօն մէկ ա չխատանողր
եզած
է
Հայ
Հանճարին : Անոր
լուռ
կամարներուն
տակ դրի առնուած
է մեբ աղղ
ին պատ -
ձ՛ութիւնր
- այնտեզ
ծնած ու
ղարդաղած
է մեր երամ չաութիւնր
, քանդակաղոր
-
ծութիւնր
, նկարչութիւնր
,
ձեռաբուես–
ար :
իր այդ դոբծօն
դերին մէք ա~էա , Հա լ
Եկե ՛լեղին կաոո
լց ած է Հայ պատմ
ու -
թեսւն այե մասբ, որ չէ դրուած աակա —
լին : Հայ
զինուորական
քաքոլթեանղ
սլատմ
ութ իւէւր, դրուած
է . ^այ քաղաքա—
կան
յաբաբերութեանց
պաամութիւնր
,
դրուած
է մեր արիւնի եւ
արցունքի
պատմ
ութ
իլեր
րայց ասոնք չեն ամբոդ—
քացներ Հայ պաամութիւնր
Կայ ել Հայ
իմացական
ստեղծալլոբծութեանց
, Հայ
մ չակո
յթի
պաամութիւնր
, որ պէտք
է
ղբուի
տակաւին
Հայոց
պաամութիւնր
չի նձ՚անիբ
"ւրիչ
ազղերոլ
պատմութեան
։
Պաամոլթենէ
աւելի բան մլ^ւ է ան՛ Հողի է ու խռովք
։
Հայոց պատմ
ութ իւնր
պատմութիւնն
է
Հայ
մչակոյթի։
Մեր քաղաքական
ու զին–
ոլորական
կեանքի պատմ
ութ
իլնր
կ՝րնդ–
Հատուի չատ դարերով
եւ կանդ
կ՚առնէ
ԺԵ • դարէն
ասդին
,• մ ինչեւ մեր
օրերու
վեբածնունդր
: Լ^այց րնդՀատումի
այդ
ան յուսալի
դարերուն՝
դարձեալ
չարու -
նակած՜ է Հա լ պատմութեան
միւս դիծր ,
մ չակո
յթի
պաամութիւնր
:
ԵԼ
ապաՀովաբաբ
Հայ
պատմութեան
մչակութային
այս երակն է, որ աղատած՜
է Հաք ՚ժոզովուբդր
աքլասերսւմէ
ու կո —
բուստէ
, անոր տուած է նկարադիր
ու ո–
զի։ Հայ մողովուբղի
զգա յնութիւննե
րն
ու մտա
յնութիւննե
բր փոխակերպած,
է
քաղաքական
ու զինուորական
ուգինեբուն
փակումի
չբքաննեբուն
գէպի
կեանքի
Հ ող եկան ու բարոյական
մաբղեբբ : Փայ
տի , քաբի ու մ ադաղաթի
՛Լբա յ դ բոչմ
ած
է Հաք Հանճարին պա քծաոութիւնբ
Եւ
այդ
կերպով
րնդաբձակած
է
Հա քող
պատմութեան
բմբռնումր.
նեդ ու սովո
րական
սա՛հմաններէն,
քադաքական
տա—
րադներէն
վեր՝
պատմ՛ութեան
տուած
է
մչակութային
բովանդակութիւն
, ուր եւ
կր կայանայ,
անոր
Համ ամա բդկա
յին
արմէքր։
Հա քբ պաամական
փորձառոլ
—
թիւններէն
րիւբեդաղուղած
է իմաստու
—
թիւն
մր , իր արուեստի
ու գրականու
-
թեան
ճամբով
քայտնուոդ
կեանքի մեկ .—
նաբանութիւն
մր, ոբ խորապէս
ցեղային
րչչալուԼ
Հանդե
րձ՝ կբ դ անէ նաեւ
Համ ա–
մ արդկա
յին աբմէք ։
Հաք Եկեղեղին
է ուբեմն
, որ մեր աղ
գա յին պատմ ութիւնր
րնդաբձակած
է
ւԱՅՈՑ ՋԱՐԴԱՐԱՐ ԹՈՒՐՔծՐԸ
Ս՜ԱԼԹԱՅԻ ՄԷՋ
(1920 Մ Ա Ր Տ - 1 9 2 2 Յ Ո Ի Ն Ո Ի Ա Ր )
(Գ–
ե ւ վ ե ր ջ ի ն մ ա ս )
Անատոլուի
մ էք մղուող ադդա
յին
պայ
քարի ապադան
չէր կրնար
լռեղնել քա -
ղաքական
Հակբնղ դէմ կիբքե
բբ ։ Իթ թի—
Հաաականնեբր
, որոնք պաաե րաղմ ի ա -
աեն
իբենղ
ձեռքին մէք
կեգբոնաղուղած–
էին
երկրին
ղե բաղո
յն
ում
երբ
, մեծա —
մասնութիւն
կր կազմէին
Փ ո լ վ ե ր ի ս թ ա յ ի
մէք,
անչուչա
անոնք
բուռն
բաղձանք
մ ը
ունէին
նորէն աիրապետե
լու ,
փոխանակ
մ աածե
լու , թէ իրենք
Հսխալնեբ»
Գ"Ր —
ծած
էին եւ պատասխանատոլ
էին : Բանի
մր
Հոգի
կ՝րսէին
, թէ Ան՚սաոլոլի
կքւռ -
ուռղներբ պատեՀապաչտ
են , եւ Համռզ -
ուած էին, թէ չուտով
կրկին
Լւչխանու -
թեան
գլուխ
պիտի
ղային
( 1 ) :
կա լանին
մէ ք ղան
ուող
իթթիՀա
տական
մեծամասնութիւնր
ամէն քանյ> բրաւ վար
չական
խորհուրդ
մր րնտրելոլ,
ոբպէսղի
նկատի
առնուէին
կա յանին
վարչական
,
ղբամակււ/ն.
Հաւաքական
խնղիբներբ
եւ
կսլպ Հաս աատ ոլէ ր անղ/իական
Հ րամ ա -
նաա՜աբին Հետ
( 2 ) ;
Անզամ մբ, կազմուեղալ
«ոչ - կոլ -
սակղական
» խմբակղոլթիւն
մբ,
ՖէթՀԷ
Օքեարի(^)
դլխաւորոլթեամր
, որ
յետոյ
ղեկավար
եղալ Աղգա
յին
Ժողովին
, ա —
զատ - ընղգիմագիբնեբով
: Ես ա/
անոնղ
Հեա էի : ՇաՀեղանք
րնտրութիւնբ
: կա -
րե լին
րրինք
րա րե լա
ւե լո լ
Համ ար րան —
տարկեա^երոլ
վիճակր :
Աակայն
, Հին
ի թ թիՀատականնե
ր ր
կատղեղան
ել նորէն
ղ աւե
ցին
, ա յնպէս
՛յբ ստփպռլեցււյքնք
զզո լան
քո վ
Հ բամա
բիլ
մեբ
դործէն : Աենք քաղաքական
գաս մր
եւս
առինք
ՕգՈսաոս
1921^5՛ ,
Բ"լ՚՚րէ"
տեսակէտ
-
նեբբ փսխուեցան
\ Մ ուսթաֆա
Բեմալի
կազմած
աղգա լնական նոբ բանակր կա -
սեցուցած
էբ Տո քնե րր ճակատամ ա բաով
մ ր , ոբ մ ղուած
է բՍ աքա րիա
ղ եաին մօա ,
վտանգալի
կերպով
մօաիկ
Անղարայի(4^) ;
ւԼնգաբայի
աղղ ա յնական նոր կառավա–
քադաքականէն
, եւ է/ա քն
փոխակերպած
մշակոյթի
պատմութեան։
Առանց Հաք Ե—
կեղեցւո
ք ո րական
, երամշաական
, ճար —
աաբապեաական
, քանգա կագ ո բծա կան ,
ղբչաղբական
ու. ձեռարուեստի
՛ս յ դ տար—
բեբուն
, մենք պիաի
չունենայինք
մեբ
մչակոյթի
պաամութիւնր
, թէ իսկ ունե—
նա քինք մեր քադաքական
պաամութիւնըէ
Ա՛աա ինչ անղնա՚ւատելի
արմէք կայ
՛՛այ
վանքերու
մէք : ԱՀա ինչ պատճառ
ու —
նինք րսելու, թէ Հայ Եկեղեցին
՝էՈղեւոր
Հա քրենիքն է
Հայութեան
( Խ մ բ ա զ ր ա կ ա ն « Հ Ա Ս Կ » ի )
(Շար.)
Քո
Ն
ՅԻՇԱՏԱԿՆԵՐՈ^
.ՖՐԱՆՍՍԿՍն ԴՂեՍԿհ ՍԸ ՍԷՋ
Առաքչ,ն անդամ
տխուր
առիթով
մբ :
Հօր եղբօրս տգան՝
Մ ամիկոնբ
, ո ր
կ՛ու–
սանէբ
էէանքին մէք ել որբերու
աբՀես -
տանոցին
Հսկիչն էր , ձիարչալի
մը պա
Հուն
ձիէն ՛իար կ՝իյնար ու
ծանրապէս
կր վիրս՚ւոբուէբ
: Վարդապետ
մր
դոյմր
կր բերէ բ Ա "՚-չի մեր տունր : Հա յրս իր
պաչտօնին
բերում
ութ կր ղտնուէբ
Պո -
լիս : Հօր եղբա յրներս ՝
զ իւղր
՝• Իսկ մայրս
ալ
մաՀամեբձ
քբոքս , Հայկանոյչի
սնա
րիս • Ուստի
Հօրաքոյրս
, Արեղնաղբ
, եւ
Հօրեղբօբս
կի՚եր,
Գ՚սլ՚սլր,
Աամիկոնի
խորթ
մայբր,
աճապւսրեցին
լեբան կտ —
րուկ
ճամրՈէԼ
Հասնիլ
Առաքելող
լէանք ,
էէիբաւոր
Մ ամ իկոնի
օղնութեան
: Ես ,
փոքբ
աւլքիկ
,
ՀակոՀՈակ
մօրս ա րղե
լքին
լացի եւ ինկայ
անոնղ
ետեւէն : «Վուբ -
պան, լաօ , ճամ բէն
է բկէն է կբ
թաչկիս,
յորի
Հարսնի՞ք
կՂրթան»
կ՚րսէր
մայրս :
Աակայն ես, կը յամառէի
եւ կուլայի
,
« Առաքելող
վանքր
տեսնել
1լ ուղեմ ,
վանքր
տեսնել կ ։ուզեմ՝ծ Կ" լե լ՛՛՛Լ ՚ ճա -
րաՀատ
երկու
կիներբ
միասին
առ ին զիս
^.–. ճամբայ
ելան։
Լոթի
Մկրոյի
աղրիւ -
րին
ք
I
վարմ ապեա
Հա յբապեաի
տան
առքեւէն
կտրեցինք
առուն
, ելանք քա -
ւլա քէն
դուրս եւ սկսանք
մ աղչղիլ
Շաչքի
՚իուրանն
ի վեբ , մեր երեսներբ
խաչա -
կրնքելով
անցանք
•հերոսներուն,
Գ Է
՚ ՚ Բ Գ
Ջավուչի
, Վարսա
ք Յակէի
Հողաթումբե
րուն եւ Աստղնրերզի
աւեբաք^երուն
մօ—
տէն՛ Հեւալով
Հասանք
՝(ք իրինկատարի
բաբձունքր
ուր պաՀ մր կեցանք
շու^չ
մր
առնելու
Համար :
Հալբենի
անմոռանալի
Համայնապաա
—
կեր
ձ՛ր պարղոլեղալ
մեբ աչքեբուն
առ -
քեւ;
Մեր ետին
կանղնած
էին
Աասնոյ
լեռնեբր
, Անաոքն ու Հ^ովասարր
իրենղ
ձիւնապատ
զաղա
թնե բով , մեբ
դՀ՚^Ռ
սաբա
լան
քի մր ՛էրա յ ,
մ չոլչեերու
մէք
պարռլբոլած
նստած էր Մ ուչ քաղաքր ։
Մե՜ր ոտքերուն
տակ լայնատարած
՜՛՛՛՛ԼԻ—
աբ, Մչոյ դա շար , որուն
մէքէն
օձաղա–
լ՚սր եւ սպիաակ
ղօաիի պէս
կ^անղն
էին
Ա,րածանին ու Մեդրաղետր
:
հեոուն
, ՚> ո ր իզոնին
Նայրր
կ՚երկարէր
իննակեան
լեռնաշղթան,
որուն մէկ կա -
աաբին թառած
էբ Հոչակաւոր
Ա • կարա–
պետի վանքր : Եբկու
կինեբր
մտաՀող եւ
ախուր
աճապարեղին
՛էար ի^ել ղաո ի -
թավւէն : Նեբքելր,
լեոնագաչտի
մբ ՛էբ -
րայ խիտ մացաոնեբոլ
ել ծառեբու
մէքէն
երեւցան
Առաքե
լոց
վ՚ոնքնի
դմրէթնեբն
ու խաչեբբ։
կիներբ
էսաչակնքեցին
իրենղ
երեսներբ
եւ չարոէնակեցին
՛էա յբէ
քքր ՝
Ես աոքեւէն
կբ վազէի։
Գբեթէ
մօտեցած՜
էինք վանքին
, երբ յանկարծ
ոտքեբս սա
Հեցան եւ կորոնցնեէով
Հալասաբակչո
ու–
թիւնս
դլորեցա
յ վար
մի չեւ
վանքին
ղրան առքեւ, ուր ինկայ
փոսի մր մէք :
Արիւ^նր
սկսալ
Հ ոսի
լ
քթ է ս ու բերնէս
:
Վանքին
դրան առքեւ կեցած
քանի մր որ—
բեր ու վարգապԼտներ
Հասան
օղնու -
թեան
։ Հօբաքոյրներս
ալ վազեցին
լեղա—
պատառ,
գրկեցին
ղիս եւ աաբին
քուխ —
տակ ակեբէ
ԳՐլԳԸլացող
վանքին
պագ
""ԼքՒ՚՜ւ՛/՛^ մօտ, աւլօթեցին
ել քուբ թա —
փեցին
զլէսուս , լոլացին
եւ մաքբեցին
ե–
բեսներս
Հօրաքոյրս
պոռաց՛
ոռնա
յ իմ աչքեբ , րսի շառէ , ազ —
քրկայ ^իթ փրնքէսալ
, արուն
ելաւ չառ է
շառ է • • •» ։
Հօրեղբօբս
կինր պաաաս խանեց ՚
«
հք ե ր է , էսեբ է , մեոնիմ ուր զօ -
բութեան
, ազքիկ
վանքէն
ղուբ
Մուրաան
առաւ • • •» ;
ՊաՀ մբ վերք կր
մտնէինք
վանքէն
պարիսպներէն
նեբս : Բակին մէք
թեւեբր
խաչաձեւած
իրենց
կուրծքերուն՝
ախո
ւր
կեցած
էին քանի մբ վանականներ
: Հօ -
րաքոյրս
՛հարցուց
անոնղ
ա
՝>ով ու ղո —
գով։
«Ո՞ւր է մեր վիրալոբ
Մամիկոնր
^ :
էյ՚երունի
վանական
մր
պատասխանեց
խորՀրղաւոր
ձայնով մբ :
^
« Գրած ենք եկեղեցին,
ոբ ղովանան \
իր ՎԷՐՔ^ՐՐ
» •
1
Մ ատ
ուռ
ին գուռր բաց է , Հեռուէն
կր
պլպլան
մոմերր
։ Երկու
կիներբ
կր
յա -
ռա քանան
խաչակնքելով
իբենց
ե րեսնե -
բր , կր մ անեն
եկեղեցիէն
նեբս
,
ուր ղ ր—՚Հ
ուած
է ։ Մամիկոնի դագ ադր , չրքապատ–
ուած
մոմերով
: կիներբ
խելայեդ
կր ճր—
լան ու կբ նեաուին
գագաղին
վրա
յ :
Ես դոգգոքուն
ու դունատ
,
մատուռին
գեւլակերտ
դրած փակած
, կբ
գիտեմ
ա պ չա ՛էար » ։,
Այս
տխուր ա յցե լութենէն
կամ պա -
տաՀարէն
քանի մբ տարի փեբք,
1912/՚5*
պա շտե լի Հօրս եւ մեր
աղւլա կաննե
բէն
Լցէյպեանղի
Աշոաին Հետ, անղամ
մր եւս
բա խաբ
ունեղած
եմ տեսնելու
Աո
աքելող
վանքր :
Յուլիսի
տաք ու պայծառ
առաւօտ
մ ր
մեկնեցանք
Մ ուշէն
ձիերով եւ
բռնեղինք
գաշաի
եբկաբ ու ղուրան
ճամբան, ան —
ղանք Մոկունք ու Տեբկեվանք
ղիւղեբէՆ
ել մտանք Յարադ
, ուր, պաղ
աղբիւրին
մօա
յողնած
, պաՀ մր կեղան
ձիեբր եւ.
քուբ
խմեղին
, իսկ ՛լիւղին
ԼԻԷսին
ղրան
առքեւ , Տարօնի
գիկնոա
ել
խորոտիկ
Հաբսներր
, ծածկած
իրենց
երեսր , Հո–
դէ կոտիկ^ւեբով
անմաՀական
թան Հր -
րամղոլղին
մեղի : Այսպէս
, մենք ու մեր
ձիեբր գովաղած
, մնաք
բարով
րսինք
3 սւ րաղ
՚քիւ՚քին եւ սկսանք
՛էեր բարձրա
—
նալ
/եռնեբէն,
անցնելով
ոլոր - մոլոր ու
նեդ արաՀետներէ
, կէսօբուան
մօա Հա -
սանք
վանքին
սլա ր էւսպնե բուն աակ , ու
մեղ
գիմ ա ւո բ ե ց ին վանքին
ծառաներր
եւ
ո ամ ոո ե
րռ
եբր
(5 Շ ա ր
.)
ԱՐՄԵՆՈԻՀԻ
ԳԵԻՈՆԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
