« Յ Ա Ռ Ա Ջ »
ՀԱՐՑՈհՄ՚եԵՐ ԵԻ ԿԱՐ\Ո՚ք՝ՆԵՐ
ձԻՆե ՐԸ ԵՒ ՆՈՐԵՐԸ
•
\ք
րէաաււ"՛րւլ
էքւււււււււրսէ/չւսՆչւ
,
Պօ՚Լ""
էքնսւււքձս՚ն , իրխօււքշ
ռլղղԱլււվ
Աւիիէռքի
Հայ
ւլ.րաւքէսւ՝1ւ1,րւ։ւ՚1ւ , կր Հարւյեէ
.
«Հսւյ
լեզոսին ու. հայ լքշակոյրին հա1ւդէպ ձեր
«երունդ|ւ|ւ ցոյց տուսյ(ծ լսւս(ւդավաււ.ու–
ւթ֊եաքւ եւ (ւոր հասնողՐւերուԱ հեսլաքրքրու–
թեանց ւ1՚իջեւ
ի ՞ ն չ
հիւքնակաճ աարբերու–
թ֊իւնււեր կը տեսԱէք» :
Հարցումր,
իր այս ձեւ՚՚վ,
Հարցսւ֊մ
շր–
լալէ
աւելի
րաՆ մրն է • ՚լրեթէ
խււսաովա–
%ութիւն
մրն
Հ :
1՚նր ,
երիաասարդ
մաա–
է-որական
, կ՝քչնւլէււ.նի , որ մեր
ււերունդր
իւանդաւիաո
ութիւՆ
ցոյց տուած է Հ՛՛՛յ
ւեղ–
ոլիՆ ու մշակոյթին
•\անւլՀսլ,
/՚"^
նորերր
՛ոյգ իսանգավաոութիւնր
չեն
ունեցած,
"՛յլ
Հա՛լիլ
միայն
Հետաքրքրուած
են մեր
չեէլոլուի
ւււ
մչակոյթոէիէ
Հիմնական
տարրերութիւնր
, ուրեմն
,
մեր
ոերունդին
եւ նոր Հւոոնուլներուն
Հե–
աաքրՀրութեանց
միչեւ
, ա՛յ,, է աՀաւա -
էէիկ
, –5,
իոանգավաոութեան
սլակասր նո–
բերուն
մէչ
յ
Մեր
ւլարր, իր նկարաւլրով,
ւլ իտու
թեան
գարն է : Առաչ
մարգիկ
Հ ե տամ
ուա
^ին
՛ւ իաութիէնւր
՛լ ր ականա ցնե լու ,
Հ
իմ ա
Հետամ ուտ են ՛լ ր ա կան ո ւթ ի՛ լեր
,լ իտտկա–
նացնելու֊
Ատեն
մր աւելի
չաւո գրակա
նութիւն
կար
ւլ իտութեան
մէչ. Հիմ՛ա ա–
ամքլի շաա ւլ.իտութիւ1ւ կայ
գրականութեան
մէչ–.^
Այս կր նչանակէ
, որ
խանգավառութիւ–
%վլ
հուն
փո խած է միայն
. լեղուին
տեղր
դր՛ուած
՚չփտութիւնր
, մչակոյթին
տեղր
թ ե ք նի ՚ ք ը ։
Մ եղմ է IIIււա
չ
ղիտուններն
իսկ քիէ մ ր
ալ րաւլէ տ էին • Հիմա , մերօրերուն
, ։լ րա
ւլ էտնե րն ի՛՛կ
քի է I՛ ՛լ ի՚՚՚՚՚՚֊ն են : .՛Լախ
ւ՚ւնիմ
, ,,ր աուսչին
«քիչ»ր
օր մր ի
վերչոյ
ւղա ր տ ուի , եւ
յաղ^ան
ակէ
ե րկրո
րգ
«քիչ»ը
••
Այղ
ոլարաղային՝
ի՛՛նչ
սլիտի
րլչայ
ԴՐ՛" կան ութ իլն
լ, ուրեմն
. ՛գա
րղ է , սլիտի
գի տական տնա՛ յ
: Չեւք
ՈՆէլեր
յսռետես
րլ
լալ
, րայց
նաեւ
չ ե ւ ք
կրնար
լաւատես
րլլալ
=
Եթէ
՚^ԷԿր
" ՚ - է ա ՚ ւ լ՛ութեամր
Հետեւի
1)փիւռքի
գրականութեան
ներկայ
յիիճա–
կի՛՝՛
1
ոլիտի իոոստուիանի
, ուղէ կամ
Հ՚՚՚՚գէ
սլիտի
իս"՚ւտուիանի
, թէ մեր ոերուեղի
ւլ֊ր–
րողնե րէն շաաե րունէ
եթէ ոչ բոլորին
ԴՐ՛"
կ ՚ " ն
՚" լ՚ձակր
փե բածուած
է գրակա–
նտչունչ
ս,րձակի ; Գրականութեան
շունչր
միչա
կա՛յ անչու.չտ , ր՛"յց
էութիւնը
՚լրե–
Բէ
էԿ՚"յ–
"՛յլե՛–"
:
Մ եր
ղ րա կանո ւթիւնր
ւէտանղին
ւոաէ^
է ՀետղՀե տէ ղառնա
լու
ղրա կան
Հրաոլա–
րակաղբոէ
թիլն
, օր մր ՐԱ"՚լ"՛
Հ " ՚ մ ՚ " ր
միա՛յն
Հ րւոսլա րտ կա՚լ բութ ի ւն : Անոն,ր , որ
խառնռւտծքուի
ղրաղէտ
են , անո՛նք
միայն
ոլիաի
կրնան
պիտի
կրնա՛՛ն արդեօք
պաՀել
ղբական
՚էրոչմր
իրենց
սաեղծա–
ղորձ ութեան
մէչ՝.
Արամ
Հայկաղ
, Հտմաստեղ
,
Շաւարչ
Նարղունի
, Նչան
Պ է չիկթ ա շչեան ,
Նիկո–
ղոս Աաբաֆեան
ել բաղմաթիւ
ուրի
շներ
չեղահ են կամ չեղելոլ
՚էբայ
են
ղուտ
ղրականութիւն
րնելու
իրենց
Հիմնական
կոչում
էն եւ կամ ա յ֊ակամ
տ յ
ղա րձած
՚լրական
Հրապարակաղիրներ
: Ասկէ ան
շուշտ կր չաՀի
մեր
՝է
րասլաբակաղրոլթիլ–
նր , Բ՚*՚յՏ
Կշ.
՚ * " " – մ ՜ է ղրականութիւ1
։ր
;
Այս
՚՚ւէս՝
Արամ
Հայկաղ
՚լրեթէ
պատ -
մուածք
չի ղրեր
այլեւս : Համտստե՚լ
մոռ
ցաւ
ղ ի լղ ր եւ քլա րձաւ քաղաքացի
- Շա
ւարչ
Ն՚սբ՚լունի
ո՛չ հէքեաթ
կուտայ, ո՛չ
ալ • . . Եր"ւսաղէ՚՚մ
, Երո1–"աղէ՚՚մ
• փոիսա–
նակ իր արձակին
մէչ
իսկ
բանասաեղծ
մնալու,
ղարձած
եղած է
բանասիրական
ղիտութեանց
թեկնածու;
Նչան
Պէշիկ՜
թաշլեան
Ոաֆը
դրած է «Ռ՛"սլսլի՜^ն
կամ
«Ա իգոննա»ն եւ Հետամուտ
է մ շա կե լո ւ տ–
՚֊ելի
ղիւրին սեռ մր գրական
Հրապարա–
կաղբութիւն
: Նիկ՚՚՚Լոո
Ա՚"լւաֆեան
, յա–
ւքեցոգներէն,
կեցած է ղբականութեան
ե լ
գրա կան
Հ բապա րա կադր ո ւթ եան
ան կիւնա–
գարձին
՛Լրա յ ։ Ա իայն
ՇաՀան
ՇաՀնուրն
է,
ոբ ւլրական
Հրտսլա բակագբ՚ւ
ւթենէն
փերաւլարճւսլ
ղու-տ ղրակտնուիմեան
,
ր՛"յց
վե րաղ ա րձալ
. . .
ֆրանսական
Համ ա–
՛լ՛լեստւ՚վ
:
կեանքր
իր ՛լեր բ կր կատարէ
տն կաս
կած :
Կ
բնանք
րսել թէ , կեա՛նքր
ուղած
է
ւ
ռր
ղ րականոլթիւն
լչ յեաաղիմ
է , ի՛՛՛կ
՚էԻ՜
տոլթիւնր
յառաչ՚էիմէ
:
թ՚եքնիքք ,
այսինքն
օղին մէչ ժամական
երկու
Հաղա բ
քիԼ"մ ե թ ր ա ր ա ւլո ւթ ե աւէ ր
թռչե
լո լ էափանիչր գա րձած
եղած
է
մեր
կեանքին
տոանցքր.
Այսքան
տրաղ
թ՚ւչո՚Լ
մ աբ՚էր
ժամանակ
ե լ արամ
աղրութիէն
պիտի
ունենւս՛՛
յ նոր «Յքաոլսւո»
մ ր , նոբ
«Հտմլէթ»
մբո՛չթէ ղրե
լու, այլ ղոնէ
կարղ ալոլ
%
Ամէն
ինչ ղէպի
Հ " ն կկւնթանտյ,
ղէպի
թեքնիք : Թեքնիք՝
կեանքի
մէչ,
ղրակա
նութետն
մէչ, նկարչութեան
մէչ, երա–
ժ ր շտ ո ւթե ան
մէչ
,
բ. ան տ ո ւո ե
ղծ
ո ւթ
եան
մէչ,
նոյնիսկ
երկնքի
աբքւսյութետն
մէչ–.
Ասիկա
նո յնոլէս ւիտստ
մ րթւ է այն
մասին,
ռ ր ՛լ իտութիւնր
ու ՛ւա չ
կ՝երթա
յ ,
մ
ինչ
ղրականոլթիւնբ
ոլարւլաոլէետ
էլեբթայ
:
Ջռւտ
՛լ բադէ անե ր չկան
Հիմա
. եղած–
նեբն ալ վերչամնացներ
են : Այ՛՛՛ ,
թեք–
նիք^,
յ՚Աղթեց
՛լ րական ութե ան ,
ինչպէս
ւլի ՛ոո ւթիւնր
ա բ Ո ւե ս ա ին :
Մեղմէ
ութսուն
տարի առաչ՝
Րաֆֆի
միա՛յն
ղրաղէտ
էբ.
ո՛չ
թէ
նաեւ
ղրա–
՚լէտ , այլ
միա՛յն
ղրաղէտ
Իր
ղիրքերր
կ՝ալղրեցնէին
՛լինք , ւաղքսւտ
՚Լաղարոսի
՛՛լէո
կ՝""՚լրեցնէին
, րայց վեբչապէս
կ՝ապ–
բեցնէին : ի1ւթոուն
տարի եաք, երր ան–
ւլրաճանաչ
մարղ
ղբեթէ
էկայ
այլեւս
մեր
մէչ, երկրորդ
Րաֆֆի
մր չունեցանք
:
Պի՛ոի
րսուի
,
թէ
Հայաստանի
մէչ Հիմա–
Րաֆֆիներ
չատ կան • ՚ " յ ո ՛ , կան , ղրա -
ւլէտնեբ կան , որոնք պետական
պաչտօն–
եայ
են : Գեռ աոիթ
կ՝ոլնենանք
խօսելու
նաեւ այս մասին :
Գտ՚րձետլ.
ութսուն
տարի տոաչ, մեր
Հայրերն ու նախւսՀայրեբլ
խ"՚Ր"յկէ
լ "
յ՜
Ա"վ
« Գ ՚ " ՚ – ի թ րէ՛լ» կր կարղտյին.
Հիմա
ելեկտրական
լռյսով
•ալ կար՚լացող
չկ՛"յ
:
Առաչ
մեր նախտկրթարաններն
ի՛՛կ Հա–
յադէտ եւ ղրտղէ տ կբ սլ՚ո՚ռրաստէին
. Հի
մա մեր բա րձ բա՛լո
յն կրթարաններն
ան–
ւբամ ո՛չ Հայաղէտ
, ո՛չ ալ ՚լրտ՚լէտ
կր
պատրաստեն
. Հետամոլտ
ալ չեն սլատ–
րաստե
լու 1
Ո՚րիչ
ՀիւՈւտկան
տարբերութիւն
մր՝
Հ ին ոե բուն
՛լ ի խանղ սւվաււո ւթե տն եւ նոր
Հ աոնո ղնե բու Հետա քբքբ
ութ եանց
միչեւ՝
բծաիսնգր
ութեան
սլակասր : Խանդա վա
ռո ւթե ան սլէտք
չկայ
րծաիսնդիր
ե ւ րտ–
բեխիղճ
րլլալու
Համաբ։ Այ"
իբողութիլ–
նլ։
բծտ
իսնղ րութե ան եւ բարե խղճ
ու
թե ւ"ն պակաս
րմ րււնելոլ
Համ տր , Հսւ–
մ ողուե լու
Համ ար , թէ... սուտ
չենք
խօ
սիր,
կլչ բաւէ կարղ ալ մեր թե րթե րբ , օ–
րաթե րթե՛ րբ
մ անա ւանղ : Ջենք
վար ան
իր
րսելու, թէ մեր թերթերսւ
լեղուն,
ճիչգ
է. Հայերէնի
կր նմանի,
րայց
ՀայԼբէն
էէ–
Ջենք պաՀանչեր
անչուչտ
, որ
"՛մէն
գր՛՛՛ե
Ղ ^ ՚ Ժ
Յ
Ի Կ
՚էՐէ Իր լեղուն։
Ջենք պա
Հանչեր
նաեւ, որ ամէն
ղրո՚լ ոճ մբ
ունե
նայ։
Րայց
՚ղիաի
ուղէինք, որ ճիչղ
ղբր–
ուի մեր լեղուն
, ղոնէ
չնա
՚՚է
՚ատակոլի
,
խա չե տլ 3 իս՚"–Ա ի կե րսլա րան քբ չունենա յ :
Մինչ
«մեր
սերոլ.նւլ»ին
մ տաՀող"
ւթ
իւն–
ներէն
մէ1լ1ւ էր լեղուի
ւլիտութիւնբ
լե՚լ–
ո լ ի արուեստի
մր բարձրացնել,
նոր Հաս–
նողնե րր ո՛ չ միա
յն
չունին
այս
մաաՀո–
ղ ութիւնր
, ա յլեւ
չունին
Հ"՚լր
տանե լի
բաբե իսառնո լթեան
մ ր մէչ պաՀե լու
լեղ
ուի
ւլիտութիւնբ
:
կ բնանք
րսել նաեւ , որ ՛լ րական
ճ ա չտ–
Կր **րէ "Ր կւ՛ ^՚"^՚սնչէ՝
իր տեղր
տալու
Համար
՚լիտական
ճաչակին : Եթէ գբ՚՚՚կան
•,
ճաչակ
մլ՛ ՚լոյութիւն
ունենար
, մեր
թեր–
թերէն
չաւոել՚ր
, ինչսլէս
մեր
ւլիրքերէն
ալ չատ չատերր, ո՛չ պիտի
կրնային
Հրա
տարակուիլ,
ո՛չ լ պիտի
կրնային
կար–
գացսւիլ
:
Մեր սւզտծբ
գրակա՛ն
՛լբ ական
ութ
իւն
մրն է , իսկ մեբ ունեցածր
գրականաշՌւնչ
դրա կան
ութ
իւն
մ յն է -. Եթէ սխալ չէ այս
բացատբութիւնւբ
իբ ձեւին
ինչպէս
իսոբ–
քին մէչ,
կրնայ մօտաւորապէս
բացատրել
իմ մտածումներս
:
«Լեղուի
ճակատամաբւոր
կո ր սնց ո ւց ինք
,
գոնէ ոգիի ճակատտմարտբ
չաՀ ինք» , կ^բ՜
II են
անոնք
ե ր ի ւո ա ս ա ր դ նե՜ ր
Ո ր
Հաչտուած
ենառաչին
պաբտ՚ւ՛ւթե՛ան
Հ ետ
ե լ վաղր անկասկած
ւղիտի Հաչտուին
երկ
րորղ
ոլարաւււթեան
Հեա ալ։
ԱՀա
Հո՛ս, այս կէտին մէչ է, որ Հին
սեբու նդին
խանդավաոութիւնբ
պէ տք է
մեզի :
Ր՛այց, -- իրաւամբ
ւղիտի Հարցնեն
ւլո–
Հերն ու դժղոՀներբ,
այսքան
մոա՚^յլ է
Ափիւ՚՚քի
՛լրակտնոէ թեան
վիճտկւ. : Ա՛ < ,
պիտի
րսեմ ես Հ Երր կր մտածեմ
, թէ ամ–
ԱՆԹՈՒԱՆ ՕձԱՆԵԱՆ
Ֆրանսա
յից Հեոու
լինելու
պատճաոով,
ուչ
իմացայ
բնկ. Անթա անի
մաՀր։
Ներ
կա
յ չեղտ
յ իր
յ " ւղա րկաւո բութ եան :
՚Լաղ
երիաասարղական
տարինե րի րնկեբս եւ
սենեակակիցս
,
յաւիտենականութեան
՚լիրկլ
անցաւ, աոանց
մի կա թ ի լ ՛ա րցո ւնք
իսլելու
իմ աչքեբից
ունայնութեան
փոսր
զնա
լու
ժ ամանա
կ :
Աւլա տաղ րութեան
սե րունղի
ա ենո լաճ
ախոյեսսններից
մէկր
աչքերբ
՚իակեց օ–
աաբութեան
մէչ, Հայրենիքի
սրրտղան
"էրր
իր
Հ՚՚ղում
;
Ա^էթւ՚ւա՜ն
, օտաբ մէկ անուն,
չ՚լիտեմ
"՚բաեզիղ
իրեն
պարղ ե ւուած
,
սակայն
մէկ
աննմ ան Հս՛ լ , նմ ան րո լո ր ՛է եր
լեռն
ցի Հայե րին :
էքնած
Րիթլի",
1914-15/՛
արՀ՚Ալիրքր
ի ֊
բեն
նեաել
է բ Աբեւե լեան
Հա յաստան
X ;
Որբ,
մենակ, աոանց
գուրգուրացող
ձե ռ–
քերի , Հազիւ պատանի
, րնկել էբ անծա–՛՛
նօթ մէկ վայր •
լի՛՛՛լով
ու բդր
իրն էր , սակայն
սովո
բու–
թիւններն
ու բարքեր ր իրեն
խորթ։
Րիթ–
լի^ս
՛՛լ Արեւելեան
Հայաստան ;
Երազի
՚^էք.
ւ՛՛՛կ լէր կարող
երեւակա
լել այդ ,
սակա
յն
տնո՚լո ք ի ր ա կան ո ւթ ի ւնբ եւ Հա
յոց
Գոդ՚լոթան՝
Անթոլանր
նետել
էին իր
ծննղավ՚Ոյրից
Հեռու , Ն"բ Րա լաղիտ : Ա–
ռաչին
օրերր
եղել են ղւոժսւն ,
՚լրկանքով
լի, այն է ՜ լ Նոբ Րայազիա
, ՛՛ւբ
տե՚յտցին
իսկ ղմոլտբալ
է կտրալա՝1ւում
ւլլուխ
րրո–
նել
բնութեան
, իսեւլճութեան
ու կեսւ1ւքի
ա յլ
ղժոլտ
րութե "՛նց
ղ էմ :
Անթոլանբ
սակայն,
ինչսլէ,,
Ր՚՚լ՚՚Ր
Հ ՚ " յ ե ր ր , չի
յու–
ստՀատւում
, երիտասրադի
կորովով
նեա–
ւում է կեանքի
յորձանքի
մէչ եւ մօտ ժա–
մ տնակից
ղ առնում է ղ ալառի
լալաղ ո յն
աչփւատա^եբից
մէկր :
Հայութիւնր
օբՀաս էր սւպրոլմ
,
ամէն
՚^ԷԿ
յս՚-սալքում
ճամբայ էր դէպի
մաՀ։
Անթոլանր
ել բոլոբ
նմաններր,
արիւնա^
վո՚՚մ
Հայոբղիներբ
Արեւմտե՚սն
Հտյաս–
տտնիւ , առտնց վՀատելու
,
գիմագրալոլմ
են կեանքի
գժուաբութիւններր
ու գառ–
նռւմ
ինք1ււսւղաՀ ու կամտւոր
ղինուորնեբ
բ ս ՚ լ չ տասնե րորղ. գարբ,
նոյնիսկ
բաիտն–
ղակ
Հո՚յ
՛ւ րականոլթիւն
ր
ել՚կրորւլ.
Ն՛Ա՜
բեկաղի
մ լ. չտուին
մեղի,
իմ
յււոետեսու–
թիւնո կբ վ ե րած
ուի լաւատեսութեան
:
Լեղուի
ել մչակոլթի
Հսւրւլերու
մէչ
պարզ
Հ ե ւոտքրքրո
ւթիւնր
բաւական չէ :
Հիմա րաւական
չէ
իս ան գավա ռութ
իւնն
ալ :
Ըսո՚ք)
եւք •"–րիչ առիթով, թէ մեծ ՛լ՛՛բ՜
ծել՛ու
Համտր մեծ ղոՀոզութիւնն/էր
պէտք
են , ինչպէս մեծ մեղքերու
Համար մեծ
քաւոլթիլննեբ
սլէտք
են ։
Ան՚ւ ՛սմ մ լչ եւս արձանաղբենք
ա ր, կէ -
ար , ո բսլ է ալ ի չմոոցուի
:
Բ. Ի>ԱՇԵԱՆ
ՕՏԱՐ ԷՋԵՐ
ՊԱՊԻՆ Ս՛ԱՏԱԿ ՋՈՐԻՆ
(լյԱ
՚Ր — Ֆրաւնսացի գրական քննադատ,
ւքը Ալփոնս Տոաէի Ա՚սա(ւն յսօսելով՝ շտտ
իրալացիօրէԱ կը ցր|,–. «Պատմելու ար–
«ւեստ^ը բո|որովի.՚1 Փրանսական արուեստ
ւքոՕ է, եւ Ֆրանսայի ւՐէջ՝ ոչ ոք հա)լւաւա–
բնակներուն չափ այս արւււեստին մէջ չի
փայլիր, եւ հարաւաբնակներուն մէջ սչ
•մէկ պատմող Ալւիոնս Տոտէի վարպետու
թեան չի հասնիր, եւ Տոտէի գործերուն
մէջ՛ ոչ մէկը չի բադդաաուիր աՍ՚ԱԿ–
ՆԵՐ ԻՄ
ՋԱՂԱՅ
-ք^էՍ հատորին» :
Այս պսնամուաւծքներու շս֊րքէն՝
Պ՚"պին
Մատակ
Զոբի^ւ
ամէնէն շատ կալւդսւց–
ուածներէն մէկն է :
«ւապերը՝ 1309էն 1378,
Հոոմէն տա–
րագրոլած են հւ հաստատուած՝ Ֆրան
սայի
հ ա ր ա 1 ւ ը
գտնուող Ավինեօն քաղաքը :
Եօթանասուն տարուան այս շըջանը կոչ–
Ո-Լած է
Երկրորղ
Րաբելոնի
ԳերութիէՖր։
Ալֆոնս Տոտէի պաամուածքին թատր կը
հանդիսանայ ահա այդ ժամանակաշրջա՚նի
Ավինեօնը:
Ավ չէ տեսած
Պասլերոլ
յամանակուան
Ավինեօնբ՝
բան մլն տլ չէ աեսահ : իր
զուարթոլթեամբր
, էլեանքի
եռոլւլեււովբ
ել տօնական
օրե բու չ"՛ րանով ր չէ ե ղած
երբեք
նման քաղաք մր\ Առաուրնէ
մին
չեւ
իրիկուն
թավ՚օրնեբ
կր էլաղմուէին
,
ո ւխտա ւլնա ցո ւթ իլէ՛ն ե բ
էլր էլատաբուէին
,
վււււլոցներր
էլէ հ աւլկաղա
րւլս լէ ին ու ՛լ՛՛ր՝
ղերով
էլբ փռուէին
, նաւեր՝
կաբտինա^ե–
Ր"՚է
բեռնաւո
ր՝ քլբ Հասնէին
Ռօն
ղետի
՛իլ""յ՚՚վ
՚լ֊բօչտծածան
ու չքաղարղուած
,
Պասլին
ղին ո ւ՛ւ բնե ր ր որոնք Հրապարաէչ -
ներու
վւ՛ա յ ղրա րա բ
էլերղէին
,
՚էրամա–
Հ աւա ք ա՚լբաբնե
րր
որոնք
իրենց
ա՚չմ կա–
բաբ
թմբւււէլնէ,րով
էլր ւչԼւլերէին
չարու–
նաէլ : Յետո
յ , ինչսլէս
մեղ՚ււնել՚բ
իրենց
՚իեթակին
չո՚-րչ՝
մչտաբւլղուն
տուներր կբ
խռնուէին
սլապական
մ եծ
ապարանքին
չ՚՚՚-լ
՚չ,
ու գ"՚^ք օրն ի բուն կր լ"էիք մա–
նէ.կալլործ
մ ե քենանե բ ո լ
թիյ^թաքր
,
չո ւր չա ոն ե լ՛ ո լ ււսէլեծիրբ
Հ իլ.՛ւող
մ աղ ո՛լ.–
՛՛երբ , "րբաւլան
սբուաէլնեբ
փորաղրռղ
ււլղաիէլ մուբճեբբ,
աալի՚լաղ
ո րծնե րա
շի
նած
՚լոբծիքնե
բուն
ձա յնբ , մանած աղ որ–
ծ" ւՀ ինե բու
էլբ օնա չուէ։ չ
ք, րւլ
է, րբ .
ասոնց
վրայ
աւելցուցէ՛ք
կռվնաէլներու
ա՚լմուէլբ
ել
անղին
էլամուրչին
էլուլմբ
թմբուէ^ւե–
րոլ
ան՚չադր՚՚ւմ
ի՚ռս՚ոտ
ձա յնր : ՈբովՀե
տեւ
մեր մէչ , երր ժողովուրգր
զ ՚ ՚ ւ ա ր –
թակեաց է , պէտք է որ պարէ ու պարէ •
եւ քանի որ այն ժամանաէլ
քաղաքին
վւ՚ւ–
ղ՚ւցներր չատ
նեղլիէլ
էին՝
ժող ովբղ՛"
էլս՚ն
պարե ր պարե լ՛ւլ. Համար
, սրնւլաՀարնէ։
րն
ու թմրկաՀարներբ
տեղ էլբ ւչրաւէին
Ա–
վինեօնի
կամուբչին
վրայ՝
Ռօնի
ղովա–
չ՚՚՚^չ
եզրին՝ ու ՚էիչեր
ցերեկ
մաբղիէլ
էլբ
պաբէին...
0՜ ,
ուրախ
օրեր,
եբչանի՛՛կ
քտզաք։
Նի՚լաէլնեբ
որոնք
չէին
ծ՚սէլեր,
պ ե տա կ ան ր ՛սն տ եր ուր ղովա ցուցի * ՛լ ին ի
էլ ամբարէին : Ո՛չ մէկ սով, ո՛չ մէկ պա
տեբտղմ... ԱՀա թէ ինչպէս
Ավինեօն նա^
Հէսն՚լի
Պս՚սլէ՚բբ
՚լի՚ոէին
էլաս ։։՚վւ" րե լ ի–
բենց
մ " ՛լ՛՛՛ի ՚ " – ր ՛լ բ է աՀա թէ ին չո՛ ւ
ժո՚Լռ–
վոլբգր
այնքա՜ն
ցաւած էր ա1էոնց վբայ.
.
Ան։։նցմ է մէէլր
մ անա ւանղ՝ որ Պա՚լտ՛"–
ստր
էլր էլոչուէր...
Օ՛՛ , այս մէկբ
Որքա՛՛ն
արցոլնքնե
ր թափուե
ղան
Ավինեօնի
մէչ
ե րբ
՚։։նի կս։ ւք՚"ի։ճ։"նէ,ցաւ
: Ա լեքւ։։՜ն
մեւլ–
մւսրարո
լ , այնք։"՜ն
ՀեղաՀամբ"յր
իչիսա–
նւսլոր
մրն էր: Այնքա՜ն
անուչ կր ժպտէր
քեղի
իր մատակ
չորիին
վերեւէն : Ո՛– երբ
էլ՝տնցնէիր
՛լ ուն իր մօտէ ն , Հալ չէ թէ
բունչա բավաճաււ
մր րլլա
յիր կամ ե րկրին
նա Հ անւբա պե տբ
քեզի
էլ՚՚ւտար
իբ
օբՀնու–
թիւնւր
ա լնքտ՚՚ն
քտ ղա ք՛ս վտ րո ւթե ամ բ :
ճչմ արիտ արքա յաղուն Պապ մր , րա
յց տ–
բելելեան
արքաներու
սէտբուն՚չէն
Պասլ մր՝
ժպիտին մէչ որոչ
նրբութիւն
մր եւ ղտա–
կին
խր՚սծ
կաքաւախոտի
ծա՚լիէլ
մբ • • •
Ամէն
կիրակի,
յետմիչօրէի
ժ՚սմր եր–
էլուլի
ոլա։"աբաղէն
ելլելուի՝
պատէլաոելի
էքարղլ՛ էլեբթաբ
դա բ ։։լւս ս ե լու իր
այղին,
պղտիէլ
սիրուն ա յղ ի
մ ր որ ինք անձամ բ
անէլտծ էբ Ավինեօն
էն երեք
մղոն
ան՛լին,
Շաթօնէօֆի
մրտենիներուն
մէչ. ու երբ
Հոն
վէա րն էր\ րնէլողմանած
տաքուէլ
ա–
բե լուն աաէլ , մատաէլ
չորին իր քովիկր
,
կար տ ինա լնե բբ իբ չորս
րոլռրաիքր
եբ–
կյչնցւած որթատունկերու
ստուերին,
՛ս լն
ատեն
բանալ կուտար
չիչ մր
տյգեսատնի
•լինի,
այն Հբաչալի
յաէլնթափայլ
գինիէն
Որ ան էլի ց ի վե ր
Պ ապե բու
Շ՛"
թօնէօֆ
կո չուած է , ՛ււ զա յն
կ՝՚րմ բ" չխնէ բ
՚ււմ սլ
առ
ումոլ
դ/՚աելով
իր ա լղ ին՝
սբտայոյղ
երեւոյթով։
Յետոյ
երբ չիչր
"լ՚ոբոլ՚՚՚-էր
"Լ
ի րիէլ։։ ւնր վր՛"
յ Հասնէ ր , "ւբախ
ղբ–
ւարթ քաղաք
էլբ վեբաղաոնար
ետին ա–
ւլած կբօնա էլաննե րուն
իբ ամ
բ " ՚ լ չ
անձնա–
էլաւլմբ
:
Ոէ երբ Ավինեօնի
էլտւք՚էԼբչին վր–
րա յէ ն էլ՝անցնէ ր
թմ րկա
Հ աբնե բու
րնղ -
մ է չէն , մ ատակ
չորին
նււլա՜զէն
հ էլե ւռր–
ուած՝
ոստոստուն
քայլււլածք
մր կ՝առ–
նէբ , մինչ
ինք անձամ բ պարին
էո՚փ կոէ–~
աար
իր ՛լ՛լաէլովր
, ինչ որ չավէսսէլանղ
էլէ
ւլա յթաէլղեցնէ
ր
էլա ր տին ալնե րր ,
րա
յց
ամբս՚լչ
<էէւ։լով։։լրդ.ին
րսել
էլււլտւսր
«0՜ *
բաբի
իչխանր
,
0 ,
անբասիր Պապր» ;
Շ ՚ ՚ ՚ թ օ ն է օ ֆ ի
իր այւլիէն
յեաոյ,
ինչ որ
Պապր
ամէնէն
աւելի կբ "իրէր
աչխարՀի
վրա
յ՝
իր մ ա.տակ չ՛՛ րին էբ % Ա
արղուկբ
էլր խենթանար
տ յո անէսսունին
՛իր՛" յ ՚– Ա՜
մ էն
իրիէլուն
, պառկե
լէ առաչ
կ՚երթար
նա յելու՝ թէ անոր ախոռ
ր լաւ ՛լ ոցուա"՛՛
էր, թէ ր՛՛՛ն մր էլր պաէլսէ՚^ր
մալլրին
մէչ,
եւ երրեք
սեւլանէն չէր ելլեր՝
ուոանց
իր
՚" չքե բուն աո.չեւ պատրաստե
լ տալու խո
շոբ ղաւաթ
ա լա ֆրանսէղ
ղինի
շաքար–
առատ ու քա՚լցրաբոյր
որ անոր
էլբ տա
նէր
ինք անձամր՝
Հակաոակ
կարաինալնե–
բու
գիտալութեանց
• . .
(Շար. -
1)
ԱԼՖՈՆԱ
ՏՈՏհ
Fonds A.R.A.M
