« Տ Ա Ռ Ա Ջ »
Իր անունով
զէնք վը կոչէինք
, ոչ թէ
մականունով
: Մ աե րմ ո ւթեա՜՛ն
Հեաեւանք
էր, թէ ոչ իրեն
աւելի կր վայելէր
Արչա–
ԿԸ
,
քան թէ ՅովՀաննէսեանր
: Ջեմ գի -
աեր։
Բայց կր յիչեմ, թէ գոՀունակռլ
-
թիւն,
նոյն աաեն
Հսլարաութիւն
ղւլաց ,
երբ օր մր ԳաՀիրէի
մէք կը
նաիսագահէր
« Համազգային
»ի կաղմ ակե րսլահ՝
Արչակ
թագաւորի
գաաավա
րութեան
; Իր չաա
սիրաճ մէկ իոօսքն էր՝ Հա յոց աղգր
՚ • ՚ ՝.
Ղքուի՚ի գաւաււէն
էր ,
Հայրենակիցր
գօրավար Ա իլի կեանի եւ Կուկուն եանի ;
Աոաչին
երկուքր
աեսած
եմ , այնքան
ի–
րարու
նմ ան էին իրենց
գանկերուն
աես–
քով։
իսկասլէս
չաՀեկան է, Հայ ցեղի
ու
սումնասիրութեան
աե^սակէաէն
, գանագան
գաւառներու
մեր Հայրենակիցներուն
գան
կերու
կագմութիւնր
:
Արչակին
մէչ նչմարելի էր աւանգա -
պաչա
Հայու
աիսլարը : ինքնափովւ
, վե -
րասլաՀ , սակաւասլէտ : Ար չա կի
մ իաքր
գանգագ կր գործէր
^բայց գաղափար
մը,
աեսակէա
մ ր իւրացնելէ եաք , կը ղառ -
նար
անգրգոլելի
, իր մաահ՜ումներր
կր
սլաչտսլանէր
քամառութեամր
ու կիրքով :
Գիւրութեամբ
չէր մոռնար
բարեկամներն
ու
Հ ակառա
1լո
րդներր :
՚Բաղաքական
Վքռմբինեղոն»ներ
անյարիր
էին
իբեն :
Այս աեսակէաէն՝
Հակապաակե
րն է ր մ իւս
Ար չա կին՝ Ջամ ալեանին :
Երբ կ^արաա յա յւոուէ ր Լիբանանի
Հոհ՜
Հայ գ աղութ ի , անո ր աղղա
յին , մ չակու -
թային
եեանքին
, մեբ
կագմակեբսլոլ
— ՚
թեան
, Գթւ՚ւթեան
քՏաչին , Համա ղգա
յի -
նին ու Պատանեկան
Մ իութեան
մ ասին ,
Արշակ կբ ցցէր
իբ գլուիսբ , նո յն
աաեն
թուանչաներ
չաբե լով : Ռւբախ էր
ձեռք
բերուած
նուաճումներուն
ՀաւՐաբ ,
որոնց
թաոնուած
էր իբ քրտինքս ալ ;
Երեսնամեակ
մը առաչ,
Պէյրութի
մէչ,
« Փիւնիկ »ի Հրատարակիչներէն
ու իսմ -
բագիրներէն
եղտւ ; Օրաթերթի
թմ ագ բա
կան արաղ
ա չիսատանքնե
ր բ
անՀամասչա–
աասիսան էին իր թաոնուաՆքին
: թ՝էել ինք
ա յղ կարծիքբ
չունէր
, ին չսլէս
չատ եր :
Նռ յնիսկ
Ջա ւաբ եանի
մասին կբ սլատմ են ,
թէ ղմգոՀ
էբ , որ իրեն
յանձնուած
չէբ
կուսակցական
օբգանի
իսմբա գրութիւնբ ;
« Փիւնիկ »ի գագա
րում էն ետք , Աբ–
չակի կատարած
գործր
Լիբանանի մէչ
գարձաւ
աւելի
արգիւնաւէտ
ու մնա յուն ;
Անտարակոյս
ասլաղիր
թօսքբ
թանկար
—
մէք է : Բայց բանալոր
քաբողչութիւնբ
.,
անձնական
չվւռւմէւեբբ
ղանգո ւածնեբ
ու
Հետ,
նոյնքան
տսլաւո րիչ են ու մնայուն
՚
Հետք կր ձգեն :
Արչակ գանուած էրԲագ ու , աւղա , Հ^ա–
յաստանի
Հան բ ա սլետ ո ւթե ան
չրչանին ,
ԽորՀրղարանի
անղամ
էր , Փետրուար
18^
մողովր ղական
ասլստամբութեան
ատեն
Փ րկութետն
կոմիտէի
մ էչ
ղինուորական
նա իւա բաբի
սլա չտօն ստանձնած էր ու
մօաէն
ճանչցած
բո լչեւիկնե
բու
Հբէ
չային
գէմքբ
% Ափիւռքի
մէչ փորձառութիւն
ու
նեցաւ
երրեք
չիւաբռւելու
անոնց ղաւե —
րէն, իսկ սլա յքարի
րնթացքին
ցոլցագրեց
կորռւի ու արիութիւն :
՛Բանի մբ բնկեբներ
իբեքնց յոլչերուն
մէչ
պատմեցին
,թէ Հայաստանի
խոբՀբգայ ֊
նացումի
նախօրէին
, Երեւանի
մէչ գոլ ֊
մարուած
խռրՀրգակցական
մողովին ,
Արչո՚կ
մէկն էր անոնցմէ
, որոնք
պաՀան
չեց ին մեբմել Ա ովետներու
լիազօր
Լրկրա–
նի ներկայացուցած
վեբչնագիրբ
ել գոնէ
ձեւական
գիմաղբռւթիւն
մր փռբձել ,
պատմութեան
մէչ
վիճելի
չղաբձնելու
Համար
Հայութեան
անկախութեան
ձբդ -
տումբ :
Հայկական
բանակբ
բռլորովփն
քա յ
- յ
քայոլած էր Համայնավարներու
թունա -՝
՚ ֊ ո բ քտրոզչութեան
Հետեւանքով,
ել կա– ՚
րելի՛ չէր գործաղրել
առաչարկուած
գի–
մագրոլթիւնբ
–.Բայց երկու
ել կէս ամիս ^
ետք , Հայաստանի
ա շիսատտւո
բութիւնբ
յուսաիսաբ
եղաւ, տեսնելով
որ
թուրքին
պակաս
ձղած
չարիքր
բոլչեւիկբ կբ լրա
ցնէր : Հայ ղիւգացին
բաՀով ու
ԲրիէԲ
՚Լ
ղայն գուբս չպրաեց : Աղրպէյճանէն
ետք
եթէ Վրաստան
ինկած
չրէլաբ
,
Հայաստան
աւե լի եբկար
պիտի կրնար
գիմ աղբել
թչ^
նամ ի ին : Ամէն
սլա րաղա
յ ի մէչ , առա -
չա րկուած
ձեւական
զփմագրութենէն
չատ
աւե լին կատարեց
Հա յութիւնբ
ին^^աբե -
րաբար , արգար
լ^գվզումով
մբ :
ԼեոնաՀա յաստանէն
0՝ալբիզ,
ասլա Լի՛–
բանան Հասաատուե
լէ ետք
1926^^ ,
Արչակ
գրքոյկ
մբ Հրատարակեց,
«
Հայասաանի
խո րՀրգա
յին
իչխանութեան
բնո յթբ »
( մ ատենա չա բ ) «Տուսաբեր^
) : Պաամ ական
փաստաթուզթոփ
մբ ցոյց կբ արուին
Լեռ–
նաՀա յասաանի
կառավաբութե\ան
, « ա -
ւելի
ճիչղ՝
Հայ մաբգու
մտաՀոգութիւն
-
ներբ
Հա յ մոգովուրգի
պաՀպտնութեան
եւ պաչապանութեան
՚էեբաբեբմամբ
եւ օ–
տար
, անՀարազատ
իչխանութեան
աչ -
խա րՀ ա կա լա կան
ձգտումնե
րբ » :
Արչակ
երկու աաբի
մնաց Ամ երիկա եւ
մէկ տարի Եգիպաոս
, կարճ
մամանտկով
Աո՛ րիա : Օտա րութեան
՛քէչ մնացած
՛ոա–
բիներբ
անցուց
Լիբանան : Ուր որ գնաց ,
ինք՚լինք
Հարազատ
զղաց
իբ ագգակից -
նե րունւ մէչ ել եզաւ այն քիչերէն , ոբոնք
կանուխէն
զգացին, թէ
Ավ՚ի՚-Ոքի մէչ
Հայրենտչէն
գործ կար կատարելիք
։
Պիտի խոստովանինք
, թէ Արչակ ՛ոա -
զանգաւռր
գրոզ
մր չէր։
ք՝այց
սլէտք է
անմիչասլէս
աւելցնել, թէ չնռրՀիւ
իր
Հաստատուն
նկարազրին
, ազգային
Հ՛ս -՝
լաաքին
, Հանրային
աչխատանքներու
մէչ
ծա՚ւա
յե լու իր պատրաստակամ
ութեան ,
ան սլա կաս ղործ
չտես՚սւ
տադանզ աւոր -
ներէն : Ե՛– չկա՚^ն
բաղմա չնո րՀ մարգիկ ,
որոնք
անձնասիբութեամբ
ու նկաբաղ
բի
այլ թե բութ իւեն1^րով
իրենց
չինածին չափ
ալ կր քանգեն :
Արշակ
ընկերական
ոգի ունէր , գիտէր
Հանրային
օգուտբ
զերագասել
փոքբ
՛իա–
ռասիբութիւններէ
; Տարգուած
էբ ամէն–
քէն, որովՀետեւ
գիտէր
յաբղել
ուրիշր
եւ
աեւ ապէս աբամտգրուած
էբ
Հանրային
աչխատանքներու
: Իրեն
Համար անծա -
նօթ էին մո լութիւննե
րբ։
Միակ
«մոլու -
թիւն »բ ազգին
հ առայելն էր:
Տուաւ
իր մոզռվռւրզին
ինչ ոբ ունէր
ԳԱԻԱՌԱԲԱՐՌԱՌԸ
Մ եր լեզուական
իսնղիբնեբու
կարգին
շաա
կարեւոր տեղ մբ կբ գրաւէ
Աբեւ -
մտաՀայ
գաւառա րա բ բաոներու
Հաբցբ,
զոր «Տ ռ ւսա բե բ» ամ սագիբ
Հրապա
բակ
նետեց
Հարցարանով
մբ ; Այո առթիւ
կբ.
չօշա՚իէր
ոլգզագրոլթեան
,
օաարաբանու–\
թեան
եւ երկու
(աբելլաՀայ
ու արեւմտա–՛.
Հայ) գրական
բարբառներու
ձուլման
իսն–\
գիբներբ : ԼՏես «Ցառաչ»,
1947, 4 Փե -
տրռւար) :
յ
Հ « Տուսաբեր » ամսագիբ կբ Հաբցնէբ •
« Ջե՞նք կրնար
լ ն ե լ այնպէս,
որ ԳրԻ՝
առնուին
իրենց
Հար աղատ ութե անբ եւ
Հում
գեղեցկութեանը
մէչ Հայ
գաւառի
բարբառները
իրԼնց
՛էե րչին
ցո լքե բուն
եւ
ոսկեղէն
մնացո բղացին
մէչ
«Բառ - բարք,
երղ, Հէքեաթ,
Հաւա -
տալիք , որոնք
Հայու
Հոգիէն
բան մը կը
բերեն
մեզի, գեգեցիկ
ել թանկաղին
-
կոր
մ բ, ռր կբնա
յ այսօր
իսկ Հաբստու -
թիւն
մբ գաոնալ
մեր լեզուին
ու
կեանքին
Համար » :
Հա յկական
ԱբտասաՀմ
անի
մ ամ
ուլբ
լրչօրէն
զբագթցաւ
այս
Հտ րցա բանո վ :
Տ ե ս ա կէ տնե բ III կարծիքներ
Հրատարա -
կեց ել առաչագբութիւներ
րրաւ :
«Տառաչ֊^
իբբեւ
Հա յ գրական
անղաս–
աանի
ամ էնէն
անխոնչ ում ո լեռանգ
մ բ–
շաէլներէն
մին, տէսոյեան
անոր
անկաէսու–
թեան
, ճո էսացմ ան ել աղատ
ղարգացմ
ան
արձաղանղ
տուաւ « Տ"ւսաբեբ»ի
Հար -
ցաբանին
, Հրատարակելով
ներՀուն
էսմ -
բագբականներ
, արեւմ տաՀա
յ ալրական լե
զուին ու գա ւա ռա բա բ բա ռի
մասին։
Արտա տսլեց նաեւ«Հա
յ ր են իք» ի ել
ուրիշ
թերթերու
խմբաղբականները՝
վերոյի՚շ -
եալ Հար ցար անին առթի
լ :
« Հայրենիք » օբաթերթբ
մասնաւորա -
պէս ղաւա ռաբաբ բառին
Համ աբ կբ շե շ -
աէր .
աււանց սակարկե
լոււ
իր կեանքի
բնկե -
րուՀիէն
տիկին
ԳոՀար,
ղոՀար
բնաւորու—
թեամբ , աչակից
ու բամնեկից
ղա
բձաւ
Ար շա կի ա շէսա տան
քին եւ փառքին : Եբ
կար տարիներ
Աբշակ պաշտօնավարեց
էչ–
րէֆիէի
(Պէյրութ)
աղգա
յին վաբմաբա -
նին
մ էչ , իսկ տիկին
ԳոՀար , ճեմ արա -
նին։ Անձնական
մէ՛ակ
ցանկութիւն
մբ ու
նեցան , Հնարաւորութիւն
տալ իբենց
չը–
նորՀալէւ
ագչկան՝
°ր1՚ո բ գ
Ո
ս կէ՛ ին՝ իր
երամ չտա կտն
ուսում բ աւարտելու
Ջուի —
ցերիոյ
մէչ : Այս տարի
արղէն ան
1լ՝
ա .
ւարտէ
ե րամշտանո
ց բ : ^Վ^երթէււող
^ ի
տիտղոսով
Հա I աղչիկ
մբ գա^ւակի գա -
սբնթացքբ
առաչին
անգամ է, որ
1լաւար—
տէ ։
Արչակի
յիշատակբ
էւր փառաւոր
տեղր
ունի Հայաստանի
ել Ափիւռքի
Հոգեւոր
Հայրենիքի
սլատմութՍան
մէչ։
Գալիք
սե–
բունղներ
դոլրղուբանքով
պիտի
յիշեն
իր
անուն
Ը. =
9–.
Հ
- « Մեր մշակոյթին
Համար
իրական
կորուստ
մբ սլիաի
ՐԱ՚՚՚յ եթէ թ - յ Լ աանք
ո բրնղմիշա
անՀե՚ոանան
մեր
ղալա
ռաբարբաոնեբբ։
Ոբքան
՛Առածներ,
ա -
ռակնեբ.
Հանելուկներ,
ե րգե բ ,անէծքնե բ ^
ՕրՀնէքնեբ,
մագթանքնեբ,
երգումներ
պիտի
՚իրկ"Վ–ն եթէ քիչ ՛քր ԴԳ
րչլայ
այղ
ուզզութեամբ
:
Եւ կը յԻւէՐ
անուններ
որոնք
մամանա֊
կին այգ ղետնին
վլ՚այ աշխատած
են ,
էմինեան, Ա. Հայկունի,
Լալայեանց ,
Տիգրան
Ն՚սւասարգեան
եւ
ո՚բիշնեբ
Հայկաբան
բանասէր
Նարգունի
ելս
« Տառաչ »ի էթ^բուն
մէչ
(1947 - 23 0 ֊
ղոստոս)
իր Հեղինակաւոբ
էսօսքը
Հբա -
տարակե ց ;
^
Րնղմիշտ
կոբսուած
կարելի է Հա
մարել
ինչ որ կբ մնայ անոնցմէ , զաւա -
ռաբաբբաոէն
անտիպ կամ գրի չառ -
նուած : Բա քց ա յսուՀետեւ
եւս
օգաաղոր.
ձ^ելի՝
ի՛նչ ոբ կբ մնայ տպուած կամ գրի
առնուած » :
Եւ այս մտաՀոգութիւնբ
չի
ծ՛՛անրանար
միայն
Հայկական
ԱրտասաՀմանի
մամու
լին եւ գրական
մչակներոլ
վբայ; Ան վա–
րակած է նաեւ Հայաստանի
մեբ մեծ ղր–
բո՚^եբր,
որոնց
մէչէն
վաբսլետ
՛Արձակա
գիր Գ– Գէմիրճեանի
կարծիքն ուտՔսա -
կէտբ Հրատաբակուեցալ
Նիւ Եորքի
ղՆոր
Գիր»
եռամսեայ
Հանգէսին
մէչ
(1949
թիլ
2)
« Ղ՚էմիրճեանբ
չի լ^ղունում ոբ Հայ
մողովուրղբ
կարող է լ՛՛կ թանգաբանա -
յին ե^ւ պատմական
նիւթ
գարձնել
Արել -
մտաՀայ
Հարուստ եւ վեր էւն
աստիճան
էւ
գեղեցիկ
րաբբառբ,
ինչպէս
նաել չէ կա
րելի
մ իանգամ
րնգ միչտ
աղգագրական
անկենգան
ապրանք
Համարել
մեր
այնքան
արմէքաւռ
ր եւ ճոէս
ղ՚ս ւա ււա բաբ բառնե -
րը
որոնք ղատապարտուել
են
մեռնելու
թրքաՀայ
մոզովուրգին
Հասած
գմբախ -
տո ւթեան
Հետե ւանքով %
Նա պնգում է ՛ւր , մեր պետական
լեղուն
պէաք է իւբացբնէ
մեծ չափով
աբեւմաա–
Հայ ղրական
ինչպէս
նաեւ
ղալառական
բարբաոների
Հո յակասլ
մառանգութիւն
-
ներր » :
Այս
ուչագրաւ
յայտա բա բո լթ եանց
առչեւ
պարտականութիւն
զգացի
միաՀա–
մ՚՚ւռ.
չանքով
մր ղրի առնել
Տիդբանա -
կե բտի գաւառա
բայէ բառբ ,
ասաց -
ուածքներ
, առածնե բ , ոճեբ ,
յաւիտենա–
կան կորուստէ
վւրկելու
Համար
ծննգա -
՚Լ՚"յրԻ"
լեղուն՝
որով էսօսեցան
Հին Հին
նաիսնիքներ , Հեթանոս
իշխաններու աչ -
խարՀակալնեբ
:
ԱՀա իսանղաղատանքով
ու Հպարտու -
թեամբ
կը լեցուիմ : կը վարձէ
թելեր
առ
նել տարագրի
նկուն
Հոգիս : կ՚իյնայ
յոգ–
նաբեկ
ուսերէս
օտարականի
Հնամաչ
ձորձբ։ կր չքանայ
ճակտիս
նսեմ թաէսի -
ղոբ
թշնամիին
զրկանքն ու Հալա -
քը
՚լրոշմեցին
երկաբ
տարիներէ ի
ա՚ցետլի
այս պայծ՚Սռ
շքեղա ցումր ,
կ ոգողէ
զիս լոյսով
ել սլարծանքով ;
Ուրեմն ոչ մի՚սյն
պտ րաականո
լթ իւն ,
՚"յԼ
չաՀեկան
Հեաաիսուզութիւն
է պբր -
ծբ
ծան,
վեր
ՕՏԱՐ
ԷՋԵՐ
ԿՈՐՆԹՈՍԻ ՊԱՇԱՐՈՒՄԸ
(Պոլսոյ գրաւման ՏՕՕամեակին աււթիւ)^
Երբ կր նկատէ
արիաբար
սչաչ՚ոսլան -
ուած մարտկոց
մբ , ոտքր
ղետին կբ զնէ
ու կ՝արհ արծէ
թուլացող
գէն ո ւո րներ ո ւն
քաչութիւնբ։
Ամենասարսափելէն
է
բոլոբ
ռաղմիէլներէն
, որոնք Աթամպոլի
Առլլ —
թանին փառքբ կբ կաղմեն։
0՚ող ան
անցնի
գումարտակներուն
գլուխր,
թող իր ձեռ—
քը մաՀացու
փողր
ուղղէ
թէւրաէսին
,
ղին–
ուի նիղակոփ կամ շրչանակ
մ բ գծ՜է
լայն
թուրով
: Ալփն է ,
Ագրիականի
դրռւ -
մանբ :
Վենետիկ
աչիսաբՀ եկած
, ան Հոն կբ
Համրէ
մեծանուն
նախանձորգնեբ
: Բայց ,
աքսորուած
Հայրենիքէն
, անոր գէմ կբ
գարձնէ
իր ռազմ ական
գիտութիւնբ
, զոր
ուսած է իբ Հայրենակիցներէն
, ու
այմմ
իր ածիլուած
գլուխբ պատած է
վւաթթո–
ցով։
Մէկ յեգափո
խութենէն
միւսբ,
կորն–
թոս եւ Տունաստան
փե րչապէս Հպատա -
կած
էին Վենետիկի
օրէնքներուն
:
՚Բրիս–
տոնէութեան
թշնամիներուն
մէչ. Ալփ
բորբոքած
է ա յն
մ ո լեգնութեամ
բ , գոր
1լ
ունենան
անոնք ,
որոնց
արիւնաբոյր
նախատինքի
մբ յիչաաակբ
նոբ պա չաա -
մունքի
մբ փարիլ
կուտայ։
Վենետիկ
գացած է ռր իբեն
Համար
րւ լալ է Ազատն
Վենետիկ՛
տիտղոս
մբ,
որուէ
այնքան
Հսլտրտ
էին իր
Հպատա1լներբ
: Աատնիչ -
ներ ,
չափւազանց
ստորին
իրենց
ինքնու
թիւնը
երեւան
Հանե լու Համար ,-— Ա •
Աաբկոսի
առիւծին
երաիսբ գրած
էին այն
ւՀւմբ՛ս ս՚ոանաղէւ ր ր , ռր իր
տարագրոլ
—
թեան պատճառ
դարձած
էր։
մ՛ամանակ
ունեցաւ
կծկելու
ու փբկե լու կռիւի
սաՀ–
մանուած
օրերբ; Ան սորփեցռւց
իր Հայ -
րենիքէն՝
այն ինչ որ կբ
կորսնցնէր ,
կուրծքէն
շպրտելոփ
մ աբգ
մ բ, որ քՏաչին
վրա
յ Ա աՀ իկին յաղթանակբ
դարրնե լոփ ,
՚իբէմ կտմ մաՀ միաքն կբ փնտռէր ;
Մ իւսիչմ ան բանակներուն
կբ Հրամ այէ
կիւմիւրճի։
Ան է ոբ աւելի եաքբ գարղա.
բեց
էօմէն
իշխանին
յազթանակբ
, երբ
պարտեա^երէն
վերչէ՚նր եւ ամէնէն ա -
Հարկուն
՚Բարլռվիցի
արիւնաներկ
գաչ —
աա գե տն ին վրա
յ իյնա լով , մ եռալ
առանց
կեանքի
ափսոսանքի
, բա ւց
անիծելով
՝Բրիստոնեանեբու
յաղթանակբ(
* ) • Ա ~
1*1 Հո չ ա կ ա ւոր կիլմիւրնին Վենետիկ -
ցիները վաարեց Պելոպոնէսէն : Չափա–
գանց գոււոգ եւ փառասէր. Ահմէտ Գ-ի
ա յ սմե ծ Վ է գիրը արհամարհանքով գիմա–
ւռրած՜ է ր է օ ժ է ն իշխանին
անուանումը
իբ ր ե ւ քրիսաոնեայ բանակներսւ հրամա -
նատաբ
«Աւելի այլէկ . կ ՚ ը ս է ր յոխո ր
տալով , առաւել եւս ՜նարտար պիտի դստ.–
նամ ի վնաս իրեն» : Երբ կ ՚ իյն ա ր Հո ւն գ ա –
ր ի ո յ մէ ջ , Գերմաններուն դ է մ
մղո ւ ա ծ
ւագ
, Տունաստ՚սնբ
նուաճող
կիւմիւբճիի
՛իրայ շաՀուած
էիառքը
տմբողչական
Ալէ՛–
տի
չրլլտյ
, քանի
՛Բրիստոսբ
պաչտողներր
գխլցազոլններուն
Հա յբ ենիքին
պիտի
չվե–
րտղաբձնեն
այն աղատութիւնբ
որ
երբեմն
Վենետիկի
պարտական
էր : Գարեր
անցան
այն
օրէն ի վեբ որ Տո յնեբը
ԱաՀիկէւն
տիբ՚սպեաութեան
ենթարկեց ան ;
Ալփ՛ Կիւմիւրճիէն
ստացած է յառաչա -
պաՀներուն
Հ րամ անատա րո ւթ իւն բ; Աո -
խի,րներռլ
փերածուած
քազաքնե
րբ
1լ
ա բ —
դա ր ա ցն է ին այս փստաՀ ութիւն բ • ու իր
բազուկին
իչեցուցած
մաՀացու
Հարոլած–
ներբ
գրաւականն
են իր նոբ կրօնքին :
Օրէ օր պատնէ ^ ե բ բ կբ
սասանին ;
Բ՝ նամ ի Հրետանիին
բոցակէգ
կարկուտբ
կ՚իյնայ
սլաբսպատամնեբուն
փբայ,
Հրա -
բորբ
օձաՀ րետանինե
ր բ անգագար
1լոբո
—
տան ; Ա երթ լնդ մերթ , ռո ւմ րբ կբ պա
լ–
թի կո բնթոսի
գմբէթին
վրա
յ ; Հո յակապ
չէնքր ճարճաաելով
փուլ
կուգայ
Հրա —
բխագնդին տակ , բոցը
կը ծալալի կար -
միր եւ գա,րգձգարձիկ
սիւնեբռփ, կամ ան
Համար
մեթէորաներոլ
փերածուած
երկ—
նա կամարի
անչրպե՚տին
մէչ էլեբթայ
տա—
•նակատամարտի ընթ ա ց ք ին : կը հրամա -
յ է բ գլխասւել Զօ բ – Պրիւնեբը ե ւ ուրիշ գե–
բ ի ն ե բ : Վերջին շունջը փչ ա ծ պահուն՝ մո
լեգին կը շշնչէր —« Ա՜ | ս , երանի թ է կա^
բ ե ն այի մի ե ւ ն ո յն ձեսւվ վարուիլ
բոլոր
շուն փրիստռնեայւերուն հե տ » :
րածուիլ։
Ամպերբ կբ թանձրանան
սեւ
ծուիսով
մբ, ու արեղակբ
չի կբնար իբ
ճառագա յթնե րով
թ ա՚իանցել
ծծում
բէ
գոլորշիէն
,որ կը ծածկէ
իր
սկաւառակր
երկրէն :
Բտ յց միա յն վրէմիսնգրութիւն
բ չէ որ
կբ բորբոքէ
ռւրացողր,
երբ ան Միւսի՚լ ՜
մաններուն կբ սորվեցնէ
պարիսպին
ճամ
բան բանալու
արուեստբ
; կոբնթոսի պա -
բիսպնեբէն
ներս կա
յ կո յս մր , ՛լոր կր
յուսա
յ է՛–լել անոզովէ
Հօրմ է մբ : Ան աբ-
ՀամարՀած է ղինքբ
իբբեւ
փեսայ
բնգու–
նիլ ,
քրիսաոնեայ
անուն մբ
կրած
մէ՚չոցին : Ե րէ՚՚ոասա րդո ւթեան ա —
մէնէն
եբչանիկ
օրե բուն , ագատ
ամ էն
կարգի
ամբաստանութենէ
, օմտուած
Հա–
^ելէւ զուտ րթամ տ ութե ամբ մր , է՛բ կոնաո–
լին կամ ղաՀլիճներուն
մէչ , ան անձնա -
տուր
^1
րլլաբ բարե կեն ղանա յին
Հաճոյք -
նեբու
, ու Ադրիտկանէւ
՛իրա յ
կ՛ լնծա
յէր
ամէնէն
մե լանուշ
սիրե րգնեբբ
,
ոբոնք
ե րբեւիցէ
չէին
ուզգուած
իտա լաց է։ զե, -.
ղռլՀիի
մ ր , ցա յղ ա յէն
լռութեան
մէչ :
Կր կարծուէր թէ Ֆրանչեսքա
անղղ ա յ
չէր տարփածուին
Հոգածութեան
Հան -
գէպ,
որովՀետեւ,
բոլռր
ազնուական Վե–
նետիկցէւներոլ
կոզմէ
փնտռուած, իր
ձեռքը
բնաւ
Հիմենի
չղթային
չէր ղաբ ՚
նուած
ք2)
ԷՈՐՏ ՊԱՅՐԸէւ
Թարգմ. ԱՐԱՄ ՊԵՏՐՈՍԵԱ՛Ն
Fonds A.R.A.M
