€ 6Ա
ՌԱ
Ջ >
ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՅԻ
Ի)ՄԲ
Նոյեւքյւերի վերջերը Մ ա բ ս իլի ռյ Մը –
շսւկութային Մ ի ո ւ բ ի ւ ն ը վւաււաւոր հանդ էսո վ մը
տօնեց ՚Սաըեկայ մե ծ վաըդապեսփն
ծննդեան
« հազարամեակը »: Ա յ դ ա ռթ ին
Շ– Նարդունի
կարդաց նաո մը , որ կը րաղկանայ երեք մասէ ,—
աււաջինը նա|Ներգանք մըն է ՚Նարեկեան ոդրա -
նուագին ւ1՚թնոլորտը ս տ եղծ ելու ձեւո վ , երկրորդը
ակնարկ մը վանականին կեանքին վ րայ , երրորդը
վ ե ր լ ո ւ ծ ո ւմ մը Նարեկեան
փիլիս ո փ այո ւթե ան :
Այդ երեք մասերն ալ պիտի տանք առանձին, կի
րա կիէ Կիրակի :
X ինչ պ է ս յայտ արարու ա ծ է, այսօր. Կիրա
կի . Հ ա յ Բանաստեղծութեան
Օրուան
ա ռ թի ւ ,
"(ւարեկացիի մասին ալ սլիտի |սօսի երիտասարդ
րանսսւտեղծ Լսշ ^ճքտ 61օք«1 •
Ա–
Երբ
օրր
կ՝երԼկոյանռւր
,
՚էէ՚-գՒ՝՛՛
"՚յղԼլէա
բլոլրնԼրուն
վբայ
ու մանաւանգ
ղառէթավ։Ն1,րՆ
ի
վար՝
մենք,
երաիւաներ
«սոխի
մր Հասա1լով%
իՆչպկս
կ՛՚որակէր
մեգ
գիւղին
լեղուն,
ղարման
-
քո՜Վ կբ գի՚"էինք
թկ
ի՛նչսլէս
ղիւային
ել
ուր -
սւաաիպ
ձեւեր
կ՝աս.նէր մեր
չ"՚–քբ\
^երկարէր
մեր
Հասակր,
այլանգակ
կե րսլա րանափո խութ
իւն
մր
կբ ստանար
, սաաանայական
իսաղեր
կր կա
-
աարէր,
ու միամամանակ
աարօրինա
կ վաիս
մր
ծագէր
մեր
հոգւոյն
մէք։
Երեկոյեան
վախն
է
(թհօեւՔ
ՏՕՄ)
աաիկա
, որ մանուկներն
ալ
ունին,
մեծերն
ալ , ասուննեբն
աչ
ունին ,
անասուններն
ալ : Անրմ բռնելի
, անբացատրելի
ղգացում
մբ , որ
կր սկսի
մ ելամ աղձոտ ութեամ
բ ,
նախ
ախ
րու
-
թեան
չագ
մրն է որ կր թաթախէ
ղղայարանական
աչիսարՀգ
ու աակա
լ առ տակաւ
ա^ յնքան
կր
լեցնէ՝
որ անձկութիւն
մր կր ղղաս , ինչ որ
Ք^՚Լ
կր մղէ մօտենալու
մտերիմ՛
ղէմքերու,
մարգկա
-
յին
բնա կութ եանց
եւ ծանօթ
մ իքավա
յրե րու
;
Այգ վախր բնագգ ա լին վւախ
մ րն է խաւարէն
, որ
կր հասնի ետեւ էգ
երբ կր գանգ աղին
քա
յլե րգ
:
թռչնիկի
մր վերքին
կո-ինչբ,
մութ
ձորին
խո–
րէն , ծղրիթներուն
առաքին
ձա յնա
յարգարանքբ
թուփերուն
մէքէն,
գիչե՜
րն
է որ կ՝իքնէ իր
սար֊
սավւի
համերգ
ով
: Աճապարեցկ՜ք
,
աճասլարե
-
ցէ՜Ք^
կբ փսփոո՚յ
ոգի
մր հողւսյգ
խորէն
:
^ԲՒ Ղ1"՜Գ հ-Ծ. մտնէինք,
արեւբ
մայրր
մտած
կ^ԲԼլո՚բ արգէն
։ Տուներր
եւ ծառերր
կորսնցուցած
գիրենք
գգուող
ե՜լ անոլչցնող
լոյսին
օծռլմր,
մութ
ու. թափանցիկ
պատմուճան
մլ^ են
հագած
հիմա
:
քՍաւարր
կոււլա՜յ
, խաւարբ
կր
հասնի
,
խալարր
կր
հոսի՜ լեռն
ի վար
,
ու
ղեւե՚րր
կբ
վա–
գեն Լաբ
ՔԲՔէ^՚՚՚Լ
՛Օ՛
Հալածելու
համյսբ
ուչա^
^ողներր
ճամբուն
վրայ
։
՚՛՝ ՝ ՜՛ .
*՛
վ
^անքին
պուտերուն
տակ*՜՜^հր^^չ• ՝ապահ ռվռւ
-
թիւն
մր կբ
գգայինք,
որովհետեւ
յաղթ
ու քաքա– :
լանք
կբ
կանգն
կ ր եկեղեցին
, երեկո յեան
մ թու
-
թեան
մ էք , փորձելով
քաղզր
ե րամ
չտՈ
ւթե ամ՛բ
մ ր
հալեցնել
խաւարբ;
Հե տաքրքրո
ւթ իւն ր մեղ
կր
տանէր
եկեղեցի
: «Եկեսցէ՜ծի
մամն
է :
՚իաչտերոլ
խոտին
կանանչ
արիւնր
մեր
աղա—
ղուն ու մերկ
ս րո ւնքնե րո ւն վրայ , ա յգիներռւ
ա–
նանոլխին
հոտր պատմուճանի
պէս
մեր
ուսերէն
կախ
, գ իւղին
լաճեր բ՝
մ ենք
, ա յլեւս
ապահով
քաք,
կր
մտնէինք
եկեղեցիին
իսաւարին
մէք։
՛կա–
տուհաննե
րր պղաո ր քռւբի
գո
լն
ունէ ին : Հե՜ռռւն
,
խորանին
առքեւ՝
երկու պղտիկ
մոմ , ինչսլէս
կա–
տւի
մր
աչքերր
մութին
մէք։
Վարգապետներր
սեպաձեւ
գլոլխռվ
, գսլիրներր
սեւ պարէգօտնե
-
րով՝
հագիլ
տեսանելի
: Աւ
թա
՜ւ,
ու բա՜մբ,
ու
պարա
՜րտ
ձայներու
հեղեղ
մր,
քարանձալային
երամչտութիւն
, ինչպէս
քր
իստոնէութեան
առա–
քին
օրերուն
,
ոբ
կր
բարձրանայ
իբրեւ
Հառա
-
չանք
, իբրեւ
թառ աչանք , իրրեւ կառաչանք
։
Ո՛ղբ
մ ր կարծես
ի խռրոց
անգնգոց
:
Աարսուռ
մր
փոչիի
պէս
կր հոսի
մեր քիղե
-
բուն
մէքէն
։
« Ռրգի Աստուծոյ
կենգանւոյ
, օրհնեալ
յամե–
նայնի , Հօրգ
ահաւոբի
,
որ
ի ծագել
անստուեր
^1"՚–Լ1՚3
ողոբմոլթեան
քո ւիառաց՝
հալին
մեղք,
հալածին
գիւք , քնքին
յանցանք,
խղին կապանք
,
խորտակին
չղթայք
, կենգանածնին
մահացեալք
,
բմչկին
հարուածք
, ողքանան
վկրք, բաոնին
ասլա–
կանոլթիլյլք
, տեղի
տան
տիսրու թիւնք
,
նահանքին
հեծութիւնք,
փախնոլ
խաւարն,
մեկնի
մէղձւ ,
մերմի
մառախուղն
, վւարատի
մռայլն,
սպառի
աղքամոլղքն
, վերանայ
մութն,
գնայ
գիշերն
,
տարաղրի
տագնապն
, չքանան
չարիքն,
հալածին
յուսահատութիւնքն
, եւ թագաւորէ
ձեռն
քո ամե–
նակար , քաւի՛ չ գ ամենա
յնի»
։
ի ՜ ն չ
աարօրինակ
աղօթք,
"չինչ
կը
հաս֊
կրնայինք,
բայց
կբ
սարսռայինք
:
Մեղի
կ՚՚րսէին
թէ
՚Լարեկացիին
Ողբն
է
այգ
տխուր
եւ անհասկնալի
երգր : Ա ենք
ղիւղին
՛Նա–
բեկեան
վարմարանին
աշակերտներն
էինք,֊–
ոլ -
բեմն
մեր պահապանն
էր
Նարե կացին , մեր
թՅէ–
էՕՈր էնչպէս
կ՝րսեն
Ֆրանսացիներբ
։
Տեսչարանին
պատէն
կաիսուած
էր
մեծ պատ
կեր
մ ը ,
քրգեղոլած
շրքանակի
մէք։
Վեղարաձեւ
տանիքով
շէնքի
մշ մօաիկ
, առքեւը
ծով,
ծունր
էր
Օ բ Ա Ա և ա ՜ ւ
ըււաԱ...
10ենգութիւն
մլ^ է երաղը
եւ սակայն
չենք
կրնար
ապրիլ առանց
անոբ : Ան
մ աս
կր կաղմ է
մ՛եր էութեան
, մ՛ղիչ
ումն
է մեր լինելութեան
եւ
իրականութենէն
կուգայ
ու
հիմքն
է իրականռւ
-
թեան
: ժողովուրգնե
ր բ անով
կը քալեն :
Մ եծ
տարբերութիւն
մ՛ր կա
յ անկասկած
ե -
րաղին
եւ մեր տեսած
ու ապրած
աշիարհին
միքեւ։
Զենք գտներ
մեր շուրք այն ինչ որ
սորվեցուցին
մեգի
դպրոցի
գէրքերն
ու վէպերր,
ծնողքներն
ու
ուսոլ ցիչներր
եւ հիասթափ՝
յաճախ
կ՛՝
րնգվղյինք
այգ
րոլորին
գէմ՝
ռր թմրեցուցին
մեզ
անիրական
գեղ ե՜ւյ կու թ ի ւնն ե ր ով
, երբ
չենք գտներ
ազատու
-
թիւն
ել եղբայրութիւն
, արգարոլթիւն
ել
բարու–
թի։ւն : կ՝ատենք
երազը
անով տարուած
, մ ո լո
-
րած
, կորսուած
տեսնե լով
մեր
մողովուրղն
ու
մեզ։
Ոայց եւ այնպէս
, կր ձգտինք
գարձեալ
իրա
կանացնել
մեր աղղային
երազը,
կր յուսանք
եւ կը
հաւատանք
գալիքին
: կ՚երագենք
կրկին
։
Լինելութիւն
մլ^ է մ՛եր, կեանքբ
: կբ
ձգտինք
րլլալ : Եւ երազր
գլխաւոր
ումն
է այգ
լինելոլ
-
թեան
: Պատկեր
մ րե է որ կր քաչէ
կը տանի
մեղ
իր ետեւէն
: Պաակերր՝
գոր
էլուղենք
րլլալ
։
կր
քանանք
իրականացնել
զա
յն : Ոա
յց
ան
Հեռու
կր
մնտ
յ մ ենէ յաճախ
, ու գեր
եզմ ան կ՝ ե՜ր թանք
ա
-
ռանց
Հաււնելոլ
անոր ։իսկ երբ կր մօտենանք
անոբ,
^ՐԲ
VՐԼԼ՚"^Ք
"՚յ^ Է^Լ
" / ՚
ուզած
ենք
րլլալ ,
կր
տեսնենք
թէ
կր պակսի
անոր
մ էք մ՛եր
իբա
կան
է ութ իւնր : Ուր իքերուն
կամ
քին
ա րգիւնքն
ենք
եւ մեր չուրքի
հոգիներուն
արաացոլռւմբ
կբ տես—
նենք ա յգ պատկերին
մ էք , որ
մ եր հոգիին
խո
րէն
եկող
լոյս մր կբ թուէր
մեզի։
Մեծ սլարապի
մբ
առքեւ
ենք,
որունւ առքեւ կանգ առած
են չատ
մր
Հոգիներ
: Այգ
գմբախտութիւնն
է զոր ցոյց
կու
տան
նաեւ գոյապաչտներբ
, երբ անՀեթեթ
ու
յու
սահատական
կր գտնեն
կեանքր
եւ մեր
գո յ ո ւ —
թիւնն
ու մեր րրած ր ան իմ աստ՝
ա յս աչխարՀ
ին
վբայ։
Զարհուրելի
բան
մլծւ է եւ սակայն,
կր
չա–
րունակենք
քալել
այգ պատկերին
ետեւէն
:
կ՚՚եբա–
էլենք եւ կր յուսանք
:
կեանքր
խաոնուրգ
մլ^ է երազի
եւ իբակա
-
նութեան
: Մ էկր
մ իւսէն
կր ծնի : Եւ ե րկուքն
ալ
ԿԸ. յ^Գ՛" ձ.1՚է"՚–1՛՛^
»
փո թուին
չարունակ
,
սեբուն–
գէ
սերունգ։
կ՝րսեն
թէ առասպել
մլ^ է որ
մար–
մին կ՚առնէ
եւ առասպելի
կր վերածուի
կրկին
,
երբ կր Հոսի
ու կ^անցնի։
Պարապին
մէք ենք
ու
բան
չենք Հասկնար
։ Առասպել
մրն է նաեւ գեղե
-
ցիկ
ու քաղցր
, որ մզձաւանքի
կր վե բածո ւի , եւ
11^անուչնա
յ կրկին՝
մեր
յուչե բուն
եւ
ազգա
յին
պատմ ութեան
մէք :
, ՜ Երագին
ե՜լ յոյսին
այս պաՀանքր
կուգայ
մեր
Հոգիին
խորէն։
Ոայց
ան կուգայ
նաեւ
կեանքէն
,
տառապանքէն
ու տգեգոլթ
իւննե րէն , ցաւերէն
ռւ
վախերէն
: Աեզ գմոխքի
մր մէք զգալով
է որ կ^ե—
րաղենք գրախտ
մբ։ Աեր
անՀետացումր
ու ո —
չլ^շացումբ
զգալով
է ռր կր մտածենք
անմաՀոլ–
թեան։
Եւ գեղեցկութիւն
ու բարութիւն
կ^երա -
զենք
շնորՀ իլ մ եր չո՛՜րքի
չա ր իքն ե ր ռ ւն , քանի
որ
մեզ
ուրիչնեբուն
Հետ բաղգատելով
է որ կը կազ–
գրած վարգապետ
մը , գլխաբաց
ու ձեռքին
մէք
գիրք
մը բռնած,
աչքերը
գէսլի
երկինք՝
ռր
կը
բացոլի
լեղակագոյն
ամպերու
փոթորիկի
մր մէ—
քէն , ուրկէ
կ՚երեւի
Աստոլածածինբ
, վարգա
-
պետին
շրթներր
կր գողային
, կը գոզգղային
, կբ
չարմէին
կա րծե
ս :
Նտրեկացին
է , կ^բսէին
մեղի
։
Ի՞նչ
կր Հայցէր
Աստուածածինէն
, խօսքի
ի՞նչ
ւււմ ունէր՝
ռր Աստոլածամա
յ ր բ կր բանար
ամ
-
պերուն
վարագոյրը
ել ականք
կր գնէր
վանայ
ծովուն
եզե
րքր
ճգնող
Հայ
մ ենակեացին
ագօթեբ–
գութեան
:
Զէի Հասկնար
, չէի՛ կրնար Հասկնալ
:
Գիւղին
երբեմնի
լաճր , էյարեկեան
վարմա
-
րանի նախկին
սան , որ բա՛ն
չէր Հասկնար
«Եկես–
ցէ»ներէն
ու Նարեկացիի
ողբերգութենէն
,
միթէ
կրնար երեւակա
յել
թէ բնա շխա ր Հին
բլուրներուն
վրայ խազցուցած
իր չուքր
,
Օր
մբն ալ,
պիտի
նեաէր ՛եւրոպական
երկրի
մ ր բեմ
ին վրա
յ
փորձ
մբ կատարելոլ
Համար բացատրելու
մեծ վարգա–
պետին անբացատրելի
Հոգին։
ք՚այց անիկա
որ
ո–
չինչ
կը Հասկնար
երէկ , արգեօք
կր
Հասկնա յ
այսօր : Հեռո՜ւ
ինձմ է ա յգ
յաւակնութ
իւնր :
ԱՀա
թէ ինչո՛լ Նարեկեան
վարմարանի
երբեմնի
սանը ,
այլեւս ճաղատ՝
սակայն
իր պաՀապան
վարգա
-
պետին
իմաստութենէն
տակաւի
ն աղքատ
, Հբտ–
պարակաւ
խօսք առնելէ առաք , կ՛՛ռ գե կո չէ վանա
յ
ծովուն
իմ աստունր
, օգնութիւն
Հա յցե լու
Համ ար
այն բառերով
ղորս, մօտ Հաղար տարիներ
առաք,
նման Հանգիսաւոր
առիթով
մր, միտքովն
Արթու–
նր, թարգմանաբար՝
անունովր
Գրիգոր
,
կ՚ուղղէր
իր Աստուծո
լն •
« ի մատչել
իմ ի գլուխ
հանգէսի
աէեկնոլ
-
թեան
րանի, կարկառեա՛
ի վեբայ
իմ գամ ենա
-
դարձ աք քո ,փարատեա՛
ի մտաց
իմոց ղմէգ.
մթու
թեան
մոռացութեան^^
է
&.
ՆԱՐԳՈԻՆԻ
ԱՄ
Պ Ը
Մե ծ պարծանքր սուլթանի - մարդարիտը հարեմի
Լողանում էր մի աաք օր աւաղանի մ է ջ րիւ ր եղ, |
Գեղեցկուհու ոսկեղան գիտակները պանծ ալի
ՓոսԱյլ էին թիկունքին ալեաց նըման հրաշա գ եղ:
Հ ա մբ ո ւ ր ո ւմ է ր յ ո ւ ր ը նըրա թի կ ո ւնքնե րր գեղհցիկ
իսկ մագերը մետաքսեայ արքայական նուրբ իրան,
ԵԼ
հրեշաակից հիացած իւր հայե ա ցքը տարփալիքդ
Ձէր հեռացնում ժանտ սռւլթանը նրա մարմնից
աննման:
- Ես եմ միայն հիանում չքնաղագեղ ա յ դ էակիէլ,
Հաւա տ արիմ ի մ ներքինին, նրա ամէն ք ա յլն է
հ ս կ ո ւ մ • -
— «Ոչ» պատասխանեց նրան ամպի մի կտորր
ե ր կնքից ,
« Մենակ դ ու չես, փատիշա՚հ, լողանալիս նրան
նայ ում :
« Եււ էլ նոյնպէս դի տ ում ե մ , ա յ դ հրեշտակին
գ մ ա յլ ա ծ
« Որը լիքն է հմայք ո վ , կախարդալից, նագելի» :
Իսկոյն խեղդ ե ց սուլթանը գ եղե ց կ ո ւհո ւն ՝ կատա ֊
ղած,
Ամպն էլ ե ալռւ ե ց երկնքում, ցնդ ե ց ինչպէս գո ^
բգմ. ԱՐԱԷՆ ԿՐԱԱԻԼՆԻԿԵԱՆ
^"^^^ ՚
ԹԷՈՖԻԼ
ԿՈԹԻկ
Թ
մուինք
եւ երբեք
առանձին
չենք մեր մէք,
րլլալռվ
Հանգերձ
մինակ՝
միլիոնաւոր
մարղոց
մէք։
Այս -
պէս՝
յոյսերու
դարն
է քաոսր՝
ուր
կ՚ապրինք
այսօր
:
կասկածելի
են մեր
յոյսին
արմատնեբն
իսկ
եւ
անոնք
կը փրթին
մէկ առ
մէկ , քանի
յառաքանանք
գիտակցութեամբ։
Ե՛– <֊ոս կր Հասնին,
ոչ
միայն
անՀատներր
այլեւ
ղարղացած
մողովոլբգները
որ կռուիլ
չեն ուզեր
այլեւս
,
չեն Հաւատար
ալ
չատ
մը բաներու,
ինչպէս
ցոյց կուտայ
գարձեալ
Ֆրանսայի
գրական
վերքին
չաբմումը,
գոյապաչ–
տութիւնը
ոբ յուսաՀատռլթիւն
մբ գուբս
կր
բերէ
աչխարՀի
բոլոր
փ ի լիսոփա
յութ իւննե րէն , րան
մր
որ ծանօթ
էր արգէն
մեգի Աողոմոնէն
ի
վեր։
կր մաքառինք
, կր յառաքանանք,
կր
Հասնինք
բարձրագոյն
գիտակցութեան
եւ կ՝իյնանք
անձ
-
կութեան
մէք ։Մ զձալանք
մր կր գառնա
յա
յնատեն
այգ գիտակցռւթիւնր
մեր մէք, որմէ աւլատիլ
կ ու
գեն ք : Մեր տէրն
ենք եւ մեր գերին։
Ոմանք
էլեր–
թան մոռնա
լ իրենց սորվածր
խորանի
մր առքեւ,
իսոնարՀիլ
: Մ ինչ
" ՚ ֊ ր ի ^ ե ր կր փո րձեն բարձրա
-
նալ, ազատութեան
Հասնիյ
այգ
յուսաՀատու
—
թեամբ
ե՜լ անձկութեամբ։
Ու կան
անոնք
որ,
կր
մնան չուարած
, քարափի
մբ վրայ
իրենց
զար
-
գացումին
բեոներով։
Ասոնք ամէնէն
գմբախտ
-
ներն
են , ո րովՀետեւ
անՀամ ե րա չխութիւն։
մ բ կայ
իրենց նկարագրին
եւ գիտակցութեան
միքեւ,
այ
սինքն գիտնալով
Հանգերձ
թէ կրնան
վ՚րկո՚-իէ
այս
կամ
այն վարգապետութեան
գիմելով,
չեն
կրնար
Համակերպիլ
անոնց
հետ %
Այսպէս,
երազն
ու յոյսբ
կր քայքայեն
մեզ,
Բ՚"յՑ
^՚– ՚ ^ յ ^ ՚ գ է " անոնցմէ
զեղեցիկ
բան չենք գրտ–
ներ։
Երքանկոլթեան
, զեղեցկոլթեան
ել արգա
-
րութեան
ետեւէն
պէաք
է երթալ
միշտ՝
կ՝րսուի
մեզի՝
զիտնալով
Հանգերձ
թէ չկան անոնք ։
Ուրիչ
ճամբայ
չկայ
Երաղր
Հրաչքն
է կեանքին
: Բարի է իր խորքբ է
Ու գեզեցիկ
է
կեանքբ:
Այ^՛
է I՛ Վ.^բն՚յ
Ղ"Ս ԿԲ ^գենք
մեր
գիրքերուն
կամ
Հոգիներուն
մէք՝
երբ ամէն
ինչ
կ՝անցնի
,
կ՝անցնինք
նաեւ
մենք։
կր գառնանք
եբազ
այգ
գիրքերուն
ել հոգիներուն
մէք։
Աեր
անձնակա–
նութիւնր
կեւլեւ
մրն է որ կր զատուի
մենէ,
կԴյ–
նայ,
կատարելէ
վերք
իր աշիարհիկ
գեբը։
կա
-
րեւորր
միքուկն
է : Եւ ասիկա
ոգի մըն է ղոր կ*ոլ–
ւլենք բիւրեղային
ու անմահ
տեսնել։
Ու երազով
է
միայն
որ կարելի
է Հասնիլ ոգեկան
այգ
գեղեց
-
կութեան
:
Երաղր
վարագոյրն
է խորանին՝
որուն
ետեւ
կր վառին
լռյսեր։
Աւ կ՚սրմիր
կամ
սեւ այգ
վա
-
րագռյրր
կր փայլի
կիսամոլթին
մէք՝
սւստոե
շռղարձակումով։
Եւ այն որ կանգ
կ՛՚առնէ
վարազոյրին
առքել,
այն որուն
Հոլ, են եոած
ասաղերու
՚ ^ յ գ
է
լ 1
լ ՜ ՛
աՀաւոր
ռագմ ագա
շտր Բարիին
ու Զարին,
այն որ
կ\րմրոնէ
այլեւս ^տառապանքր
մարգոց
, կր սպա
սէ հրաշքին՝
որպէսղի
երաղ ել յոյս
տայ մարգոց
:
ՕրՀնեալ
րլլան
բոլոր
անոնք,
որ
ՂԲէէ՚՚՚Լ՝
գկնքով
ու խօսքով
խանգ ել երազ տուին
մեր
մո
գովուրգին
, ա յնքան
որ ան կր
մնա յ մեծ
մոզո
-
վուրգնե
րէն
շատ
աւելի
կորովի՝
եւ
Հաւատալէ
իր մեծ յուսաՀատու
թեան
մէք՝
շնորՀիւ
յոյսին
երաղ ին
որ խորապէս
արմ ատա
ցած
, են իր մէ
Օրհնեա՜լ
րլլան
բոլոր
անոնք
որ
անօթի
պեցան
, պայքարեցան
, կախուե
-
Բ
ու
էէշռւառ
, տառաւ
ցան , զոհուեցան
, որպէսզի
Հաւատք
եւ
յոյս
ունե
նայ
մեր մոզովռլրգր,
որ, խաբուած,
ք"՚յք՚*՚յ
՜
ուած՝
րայց
կր ւէնայ արգար՝
բոլոր
մողովուրգ՛՜
ներուն
առքեւ,
իր արգար
երազներով
եւ
յոյ՚՚ե
՜*
^
Ն–
ԱԱՐԱՖԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
