թ ի ի ԱԷԿ ^եՐՈՍԸ
(ՃԱՌ
ՎԱՐԳԱՆԱՆՏԻ
ԱՌԹԻԻ)
կա՛՛յ
րան
մր որ շսուած
չըԱայ
Վարդանանց
էդաաերաղմի
մաոին։
Ականաաես
Եղիլէէն
մինչեւ
մեր օրերր,
կա՞յ պաամիչ,
րանաոէր
, Հայ
գրող
ու թանասաեղծ,
նկարիչ
եւ երամ իչա,
որ
երգած
չըչլայ
Աւարայրի
Գիւցաղնին
փառքր
:
Ամէն
Հայ, երր ալ ապրած
րԱայ , ուր ալ
ապ
րած ԱԱայ,
1500
աարիներէ
ի վեր,
Աւարայրի
գաչաին
մէք Հաւաքուած,
ու
աշիարՀի
բոլոր
ճամրաներէն
անցնոդ,
ամէն
Հայ, արտասանած
է
Վարգանի
անունր
ե րկիւղածռւթեամ
ր եւ Հպար
-
աութեամր,
յուոադրռւած
անով, աառապած
ու
կռուած
անոր իաէալով
:
Բացի վաաերէն
, ութաագրումներէն
, այսօր
,
բացի
վաաերէն
,
ռւխտադրումներէն
,
Վս,
-
սակներէն
,
1 500
աարի առաք ՝.
Այ՚ենայն
Հայոց Հայբապետր
Գէորգ
Զ՛,
մեր
Հոգեկան
թագաւռ
րութեան
դաՀէն
,
Հոն
ուր
բաղմած
է նաեւ Վարդանի
մեծ
Հայրր,
Ա • ԱաՀակ
՚կարթեւ,
կր Հրաւիրէ
իր բոլոր
զաւակներր
մ իասնաբար
, աղդովին
աօնել ,
մ եծ
Հերոսին
1500^^
աարեղարձր։
Գեղեցիկ
է,
յ ո ւ զ ի չ
ծերու–
նազարգ
Հայրապետին
կոնգակր,
Հա յրենասիրու
֊
թեամ բ զեղոլն
: Կր խօսի
իւրաքանչիւր
Հայրենա–
սէր
Հայու
սրտին։
Վարգանանցր
կ՝ րմբռնենք
նս յն
ձեւով
ամէնքս
ալ,
կր ղգանք
նոյն
ձեւով
:
Ո՞՛ւր է բացատրութիւն
ր այս գեղեցիկ
Հոդե
-
կան
Համ՚երաչիռւթեան
: ի՞նչպէս
կ՝ՐԱայ
որ
սո–
վետաՀայ
գրողը
ԼԳ • Գեմիրճեան)
, Սփիւռքի
եր–
զաՀանր
Լեղերաբախտ
Գ՛ ԱլէմշաՀ),
Հայ
մ
տա
ւո բականո
ւթիւնր
, Հոս թէ
Հոն , Հայ
բանուորր
,
գտնուի
իր Հայրենիքի
մէկ գործարանին
մէք
թէ
աշվսաաի
Մարսէյլի
քարափին
վրայ.
Հայ պատա
նին , յաճախէ
էրեւանի
պետական
վարմարանր
թէ
Պէյրութի
, Վենեաիկի
կամ
Փարիգիւ
մէկ
գպրոցր,
Վարդանը
կ՝րմբռնեն
նոյն
ձեւով,
ռւ կը
տածեն
նո յն սրտա յո յզ զգացում
ր անոր Հանդէպ
:
Ո" լ՛ ր է բացաարռւթիւնր
ա յս անմ աՀռւթեան
. • . տ
(/լ դարձեալ,
թնչպէս
կ՝լԼլլայ
որ, մարգոց
մէք,
որոնք չարունակ
կը փոխեն
իրենց մտածելոլ
եւ
ղդա լու կերպերր
, Հաւաքա կանո ւթե ան
մ ր մ էք ,
ոբ միչա
նոբութիւն
կը փնտռէ , որ միչա
կուռք
կր
փոխէ ամէն
սերունդի,
ր//ա
յ այգ բնական
, յեղա–
չբ քական
ուղիներով
, րլլա
յ աւելի
յախուռն
, ն^ր–
քին թէ արտաքին
ազդակներու
ճնչում^ւ
տք^^
,
ի^նչպէս
կ՝րլլար
որ, մռզովուրգի
մր մէք,
եւ
Աստուած
մ իա
յն գիտէ
թէ ինչ
անե ր ե ւա կա
յելի
վեբիվւսյրումներու
ենթարկուած
է անոր կեանքր ,
ի՛՛՛նչպէո
կ^Ըձէայ որ, կ՝րսեմ,
անոր
\^^^)ամեայ
մէկ
Հերռսր
կր դիմանայ
այդ
բոլորին,
կբ
մնայ
անխախտ
իր պատուանդանին
վյրայ,
նոյն
փառ
-
քով,
նոյն մեծութեամբ
%
Ո՛^ ւր է բացատրութիւնը
ա յս անմ աՀռւթեան
:
Մ եծ
մ եծ
մ արգեր
եկեր
ու անցեր
են Հա
յոց
պատմութեան
փառապանծ
ճամբաներէն
:
Մեր
պատմ ութիւնր
լեցուն
է գիւցագնե
րով , Ա ոլրբե
-
րով,
բացառիկ
դէմքերռվ։
Մեծ
ղօրավարներ
աս–
պաաակեր
են այդ
Հռղերուն
վբայէն։
Մեծ թադա—
ւոբներ
, Տիգրան
, Արտաչէս
, Տրդատ
, թէ
իրենց
անձնական
արմանիքնե
բով
եւ թէ իբենց
ա րա րք —
ներով.
Հայրենիքին
մատուցած
են աւելի
շօշա
-
փելի ծառա
յո ւթիւններ
, յազթանակէ
յաղթանակ
առաքնորգած
իրենց
մողռվուրդը
, փառաւոր
նբ -
լաճ ումներ կատարած
օրուան
Հղօ րնե բուն
դէմ ,
աչխարՀներ
են գրաւած
, ուրի^եր
ծաղկեցուցած
^Բհ.1՚Բ(Լ ՝ պերճ ոստաններ
կառուցած
:
Բոլորն
ալ եկեր ու անցեր
են , մէյ մէկ
արձա–
նագրութիւն
ձգած
այդ պատմութեան
մեծածա
-
լալ գրքին
մէք։
Վարդանր,
Ք՛**^ ղօրավար
,
Բ ՚ " յ ց պատ
-
մ ական
մէկ
Հատ ճակաաամ արտի
է մ ասնակցած
,
Աւարայրի
ճակատմարտին
, եւ զայն
լււրսնց11Նցած՜ յ
ին^Փ՛ ալ Հոն նաՀատակուելով
:
ԱյսուՀանգերձ
, Վաբդանբ
կբ
մնայ
Հայոց
պատմ ութեան
Թիւ Մէկ
Հ եբոսր . - . :
ինչո՛՛՛ւ ։ Արդեօք գերագնաՀատուած
չէ՛^ Ալա–
րայրի
գիլցազնբ
է
կրօնական
իչխանութիւնր
, որ ամենաղօր
էբ
եւ այգպէս
ալ մնաց գարեր
, աղնուապե
տո ւթ իլն՜բ
որուն
ներկայացուցին
էր Վարգան
Մամիկոնեան,
շե ն պարտադրած
արգեօք
այգ
անունր
մեզի
վա ր պե տօ ր էն : Եկեղեց
ին իր սուր րեբուն
կա
րգին
գասե լով
ղա յն , աէ^ոլապետութիւնւր
ուռեցնե
-
լով,
մեծցնելով
Ա՛յգ անունը,
չե՛՞ն ստեղծած
լք|ււ1–
թ–|ւք
մ ը անոր
շուրք
ու մ եղի պարտագրած
կուռք
մր ...
•••
Ո՚^վ է տեսեր
որ անուն
մր, որմէ ալ պար–
տագրուած
րլլայ,
գիմանայ
ռչ թէ
1500
տարի
,
ոչ թէ
500
տարի, ո՛՛՛վ է տեսեր
ոբ անուն
մր զի -
մանայ
նոյնիսկ
100
տարի,
եթէ
կեզծ
է
անոր
վւառքր : Ո՞ր կուռքն
է դիմացեր
մարգոց
Հոգինե
րուն
մէք,
ո՞՛ր կուռքն
է դիմացեր
մամ անակի
ա–
ւերնեբուն
, եթէ կալէ
չինուած
է ան
։
Արգ,
Վարղանր
կը գիմանայ,
աւելի
ամուր
քան
կբանիթեայ
զանղոլած
մբ, աւելի
գիմաց
֊
կուն քան ագամանդեայ
մայռ
մը, ել անոր
նման
միշա ճառագայթարձակ
ու չողչողուն
:
Ուրեմն
կան
ուրիչ պատճառներ
, զոբս
պար
-
տինք փնտռել
։
... Հայ մողովուրգն
է ընտբած
իբ
աղղային
Հերոսբ
եւ ան գիտէ
թէ ինչու այգպէս
ըրած
է :
ինչ լա՜ լ ես րրեր
րնտրռլթիւնգ
,
մողովուրգ
Հայոց
:
Ուրիշներ
թող
կչռեն
ու չափեն
, թեր
ու
դէմ
անվերք
վիճաբանին
, գուն,
մէկ անգամէն
,
քոլ
բնազդովդ
, քու սրտովգ
կբ գտնես
ուղիզբ։
Որով
Հեաեւ
դուն
կր տեսնես
մարմ իննե րէն ու արարք
-
ներէն
ալ անգին. Հոգիովդ
կը տեսնես
, եւ
Հոգի
ներուն
մէք կր նայիս։
Զես ս իսա լիր դուն
:
Զես
ս խա լած
գուն Վարգանին
Համար
: Ջէ սխալած
մո–
ղովուրգր
որ եւ է տեղ։
Տեսէք
Ֆբանսան
:
Ո՞րն է Ֆրանսայի
ազգային
Հերոսը
. . . ;
Մեղմէ
չատ
աւելի
նոր ազղ, գիտենք
սա կայ՝/
թէ ինչ Հանճարներ
է տուած
մ արգկա
յին գո ր ծու
նէութեան
բռլոբ
մ արղե բուն
մ էք •
մ ե ծափառ
թազաւռ
րնե բ , աշիսարՀաՀռչակ
ղինո ւո րականնե ր ,
մեծ
կղերականներ
, դիւանագէտնե
ր ,
գիտուններ
ռւ առաքելատիպ
գործիչներ
, ռրռնք
չինած
են
մեծ
Ֆբանսան
, օմտած
զայն
Հոգեկան
ու
մտային
զմ ա յլե լի գանձերով
: Ա յգ
չքեղ , աննմ ան
փաղան–
քին մէք, ֆրանսական
մողռվուրղր,
իր
Հայրենի
քին սէրր
խորՀրդանչելու
Համար լ^տրած
է
անուս
գիւղացի
աղքիկ
ւ/՚Հ»
,Օբլէանի կ ոյսը , ժան, ա ՚ Ա րքը :
Օր չունին
մեծերը,
տօն
չունին
Հենրիկոսնեբն
ու Լուդովիկոսներր
: Օր չունին
մեծավւառ
Նա
-
՛իօլէոները
, յաղթանակով
ապրած
,
յաղթանակով
մեռած՛
Բայց յատուկ
օր ռւնի
ու ամէն տարի
կը
փառաբանուի
ժան տ՝Արքր,
ան որ իր
թ յնամինե
րուն
ձեռքով
ա յրուե ցաւ խաբո
յկին
՛իրա յ \
43 1
ին ,
Ռուանի
մէք։
ինչպէս
ինկաւ
Վւսբգանբ
45\
ին
, անկէ
1020
տարի առաք , Ալարա
յրի ճակաաամ արտին :
ինչո՚^լ
այս
ըՍտ
րո ւթ իւննե ր բ Հոս,
կամ
մեր
մէք : ՈրովՀետեւ
անոնց
Հա յ րենաս ի
րո
լթ իւնն
էբ
ամ
էնէն
մ ա քո
լ ր ր
:
Տ՝
ան
ա՚՚Արքի
Հա յրենասիրու
-
թիւնն
է ր ամ
էնէն
անՀա չիւր , ամ
էնէն
ան խ ա ր
գա–
իսր։ Այդ
Կ՛՛յս է սրտին
մէք վառեցաւ
ամէնէն
սըր–
բազան
կրակը
եւ ան
մ իա
յն
կրնար
խոբՀ ր գանչել
՛Այդ
՚ւիրոյ
գեղեցկութիւնր
:
Եւ մեր
Հերոսին
, Վարգանին
, այդ
յիսնամ
-
եայ սլերճ մարդուն
լանքքին
տակ
բաբախեց
ամէ
-
նէն
անվեՀեր
սիրտր
: Լուբք, խորՀուած,
գիտա–
կԼ՚ց Հայբենասիրոլթիւն
է ՎարդանԼւնբ
, կուսա
-
կան, պարղ,
նո
յնիսկ անգիտակից՝
ժան
տ՝Ա.րքինը։
Բայց
երկուքն
ալ ունին
կողմ
մր որ
մարգկայինէն
կ՚երթաք
մԼւնչեւ ասաուածայինը
:
Հերոսբ
, նաԼս ել առաք
ա
լգ
է , մ եզմ է
րարձր
Հոգի
մր,
գերմտրդբ։
Ոետոյ
կայ,
ոչ միայն
կա
-
տարուած
արարքր,
այլ անկէ աւելի , ա
յգ
արաբ–
քին Հետեւանքր
ամբողք
աղգին
գալիք
կեան
-
ք
ին
Հ
ամա
ր :
կան
որ
սլատմռւթիւնր
կը կերտեն ,
կան
որ
այդ
սլաամութիւնէր
կը փրկեն :
ժան տ՝Արք
մ
իք -
նագաբեան
խառնիճաղանճէն
կերտեց
ֆրանսական
"՚ղգր
• Հոն Լւչխաննեբ
կային
, Հերոսներ
կային
:
կային
Հայրենիքներ
, բայց չկար
բո
լռ բ
ին
"Լ՚Ր՚՚յ
ա ռա ր կան , Հաւաքական
Հա յրենիքր
Ֆրանսան
է
վ^արգան փբկեց
մեր պատմ ութիւնր
,
ղա յն
գրաւ
իր
Հունին
մէք , անոր տուաւ
գիմագիծ
ել իտէալ
;
Ջեւակերսլեց
ցեղին պատմ ական
առաքե լութ
իւնբ
— ւքինչ ի մահ կււռ-լիլ իր հաւատքին, իր լքշսւկոյ–
թ ֊ ի ն , իր ա գ ա տութեան համա ր ։
Պաչտպանել
հայ
բենի
հողր,
այո,
բայց
աւելի.
Հոգեկան
ու
մտա
յին վասաակր
զ" ր ա
յգ
Հոգին
վրա
յ ապբոլ^ե
րբ
մառանգեբ
կամ
իրենք իսկ չաՀեր
էին :
Այս է Վ^արդանը
եւ այս է Հայ
մոգովուրդբ
գարերէ
ի
վեբ:
Ուրիչ
աղգերու
Հերոսներր
կբնան
կորսնցնել
իբենց
Հմայքը
,մոռցուիլ
նոյնիսկ,
որովՀետեւ
այդ
աղգերր իրագո րծած
են
, գլած անցած
իրենց
աբր–
ուած
իտէալր։
Բայց
մեղի Համար,
ոչ։ Մեր պատ—
մոլթիւնր
չէ
լրացած
տակաւին
, Վարգանի
տուած
իտէալր
չէ
իրադո բծուած
ամբոզքուիին։
կայաններ
ունե ցած
ենք , բայց
չենք Հասած
վերքնականին
:
Զարմանալի
չէ
ուրեմն
որ
Վարգանբ
կր
մնայ
տակաւին
կեն գան
Լ։ ել ա
յմմ
էական
: Զարմ
անա
-
լին, զարմանաՀբաչր
Հիւրն
է զոր ան նետած
է
մեր Հոգիներէն
ներս
։ի
՚՚նչ
անչէք կրակ
է եզեր տ
յգ
որ ոչ
մէկ
մաՀաբոյր
չունչ,
ոչ մէկ
ոճրագռրծ
ձեռք,
ոչ
մէկ վտանգ
ու
սպառնալիք
կրցեր
են
մ ա–
ր ե լ
1500
տարիէ
ի վեր : Ի
՜նչ
անմ աՀա կան բոց է ե–
զեր ան,
ել ՀոգԼւնեբբ
ինչ կւսնթհւլնեբ
, որ
պա
Հեր
ու
պաՀպանեբ
են
զայն,
իբենց
աչքին
լոյսին
պէս,
բոլոբ
մահաչունչ
Հովերուն
գէմ
:
ՊաՀեր
ու պաՀպանեբ
ենք սրբադան
բոցբ :
ՊաՀպանեբ
ենք մեր Հայրենի
Հողերուն
վրայ։
Երբ
կարելի
չէ
եղած
այդ,
ղայն փոխադրեր
ենք
ուրիշ
Հռղերռւ
վբայ՛
ձգեր
տուն
տեղ,
պապենական
քաղցր
կտոլրր,
փրկելու
Համար
ամէնէն
առաք
այդ կրակր
:
Պ՚ոՀեր
ու պաՀպանեբ
ենք ղայն,
անմատոյց
լեռներուն
՚Լրայ , մայռեբուն
մէք,
Գրեր
անոր
խօսքերբ
մայռեբուն
վբայ,
մեր
եղոլնդներովբ
Շատեւհն Վհկ^^աա.
Խօրշոմներու– իյիւ^ հ է ք ե ա թը ճակտին ,
Ս֊հա կ՚անցնի ան՝ մէ կ ր ՝ շատերէն ,
Ուսերուն նետած բամինն իր րախտին ,
Կ՚Ըշտապէ հըլու դ է պի աունն իրեն . • .
ե՚ա*յթերուն վըր այ հետքը ք ա յլ ե ր ո ւն ,
Անդոհով կ ո ւլ այ ե րթն իր մոլոլաւն • • • :
« Ինչո՛՛ւ »ներու րիրտ մրրիկին դերի,
Եղէգի նըման, գ լ ո ւ ի ն է հակեր ,
Անհուն դ ա ոնո ւթե ամբ ան կը յամաո-ի
Դեո իը ճակատը րռնել դ է պի վեր • • •
Ու հոզիին մէջ , փողոցին աղօտ
Լոյ սերուն կ ՚ը գ գ ա յ լոկ գոլը գ ըթո տ
Կր թ ո ւ ի իրեն թ է կեանքն է անծ այր
Պուրակ մը ղո ւ ա րթ , դիւթա կ ան ո ւ խոր ,
էւարժսւմ՝ ի ո ր շ է խորշ, ո ւ եր գ ՝ ծսսւէ ծաււ ,
Խինղ ու գ ոհութե ան վ այր մը արփաւոր • • •
Իտյց երբ հասնի հոն, ամէն ինչ յանկ ա ր ծ ,
Կարծես կը դ ա դրի, վախով յա ր ո ւր ո ւ ա ծ
Հայելիի մր մերկ է ո ւթ ե ա ն պէս ,
Ոչինչ ունի ան լ ո յ ս է ն ցերեկուան ,
Ակնթարթ մ ՚ ը լ լ ա ր անցեալն ալ կարծես ,
Ո՛չ իսկ յ ո ւ շ ի մր նըշոյլը վրրան • • •
՚ Ր մ ա ՞ յ ք երկնային թ է ա ռ եղծ ու ա ծ ,
Զի վաղն աւե տ ող յ ո յ ս ն է դեո. արծ արծ • • • :
՝Ւ՝սւնի մը քայլ ալ ու մօտ է իր տան
• • •
^Լտստակը վըտիտ ջանքերուն ամբռղջ ,
Կբ սարսէ հիմ է ն մարմինն իր տատան ,
Րւ կ՚աԸցնի սեմէն ք այլե րո վ դողդոջ - - •
ւ|,այր մըն է տ արբեր հիմա փողոցէն,
Ե՛այ թին վ րայ ծ աղկ ա ծ շող մը իր լսուցէն • • • :
Իրեններուն հետ ա յ դ խուցր անշուք,
Անհունութեան մէջ կէտ
մ ՛ է վըշտամած,
Րայց ձեոք մը անտես, թա փեր է հոն խունկ ,
Ու նայո ւ ա ծ քնե րո ւն աստղեր անձկ այրե աց • • .
Ու գիշերներու խորհո ւր դին մէ ջ լուո. ,
Ս1ւրով կը գեղու ա յ դ բ ո յ ն ը տըխուր • • • :
ԶԱՐԵՀ
ԳԱԶԱԶԵԱՆ
դրեր,
որ մի գուցէ
չկոբսուի
գալոց
սերունգ
-
ներուն
համար
;
կրօնաւորն
է պահեր , երկաթագիր
մ ատեան
ներու
մէք,
դիւղացԼւն
է պահեր
իր Հոգիին
մէք,
բանաստեղծն
է պաՀեր
իր երդին
մէք,
աչուղն
է
պահեր
իր
սաղին
վրայ,
աչուղն
է պաՀեր
,
աչուղն
է երգեր
, «Գիբ սիրէ՛՝»
, կր Հասկնա՞՛ք
, «
գիբ
"էրէ՛
»•
,
Չեմ ելլեր ե կ եղե ցիէն
Ջեմ ուրանար հաւատքս —
ԱշիւարՀիկ
աշուղն
է դարձեր
առաքեալ,
այդ
կա յծր
ամ ուր
սեղմ ած
Լւր կուրծքին
, արՀամ ար
-
Հե լով իր ղլխուն
վերեւ
բարձրացած
ե ա թա ղան բ :
Պաշտպանե
ր ենք
զայն
ամէն
տեղ,
Աււսրայ
-
րէն սկսած
: Պաշտպաներ
ենք
էքմիածնի
մէք,
Վասպուրականի
մ էք , Անիի
մ էք, Ա իսի ու Հռոմ
-
կլայի
մէք։
Պա չասլանե ր ենք
ղայն սռլբով^
Աա
սունի
եւ Զէ յթունԼւ
մ էք , պաչտսլանե
ր
ԳԲէէքՎ^
Պոլսոյ,
թիֆլիսի՜
Վենետիկի
մէք։
Պս՚չապաներ
ենք զայն անապատին
մէք,
սոլբը
մ եբ սրտին
:
Պաչտպաներ
ենք
զայն Աաբգարապատի
մէք^
սուրբ
մեր
ձեռքին։
Կը չարունակենք
զայն պաչտպանել
եւ
այսօր,
Ե րեւան ք. մէք,
Պէյրութի
մէք,
Փարիղի
մէք,
ամէն
տեղ
ուր կանք , աչխարՀ ի բո լռ բ մ ասեբուն
մ էք ,
աչխարՀ ին գէմ,
մենք
մեզի
գէմ
. . ՚ :
Ե՛– ես , ա յս մամուն
, ես՝
ռր ձեզմէ
իւրաքան–
չիւ րին նմ ան եմ , մենք
որ կր շա րունակենք
խմել
Հաւատքի
եւ
յո յսի
նո յն ակէն
մեր մռղովռւբ
դի
Հ " ՛ լ ի ի աւազանէն
, ես ՝ որ
ձեզմ է իւրաքան
չիւր
ին
նմ՛ան եմ , մ ենք որ կր չարունակենք
ունկնդրել
նո քն ս րտա
յո յզ նուագին
մեր
մողո վուրգի
սբր~
տին
սւրոփիւնին
, ես , որ Հոս եմ , այս չքեգ պոգո–
էոսւ ւԼ։ն ՛էրա յ կանղնոզ
Հա յկական
ա յս
եկեղեցիին
մ՛էք, ես եւ դուք,
կ՝լնենք
նոյն
բանը,
կը
չարու–
նւսկենք պաչտպանել
նո յն բանր , Վարդանի
մեղի
յանձնած
Հուրր,
մեր
Հո գինե բուն
մ էք անոր
նե -
ւոած
ւ՚րբազան
Հուրր
:
թո
յլ տուէք
ուրեմն
, մ եր բո լո ր ին անունով
,
բարձրագո
չ եւ
Հ պարա
ա ւն արգար
Հ սլա րտո
ւ–
թեամբ
որ
1500
տարի իտէալի
մր ծառայելու
ի -
րաւռւնքը
կուտայ
մեզի
, թ ո յ լ տուէք բացա
-
՛լանչել
Հաւատքով
, Հպարտութեամբ
՚
Փա՜ ռք ա յս մողովո
ւրգին
, փառք
Վարգանի
մռղովուրգին
, փառք
ա յս մ եծ մոգովուրգին
, Հո–
դիով
մեծ
մողովուրգին
, ամէնէն
մեծր.
եթէ
երբեք
մեծռւթիւնր
կր չտփուի
մարգկային
գե
-
՚լեցկադոյն
իտէալին
ծառա
յո ւթեամ բ ,
այսքան
Հսււատարմօրէն
, այսքան
Հե րո սո ւթեամ բ , եւ
այս
քան երկար
մամանակ։
Կ–
ՓՕԼԱՏԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
