բոշաներ չենք։ Պէ
ա
ք է ազգային քասլիտալի բոլոր տես ակներ բ
մի
որպէս գի միայն այ ս կամ այն տեսակի ղոՀա բերութիւն
անողներ
չնս
ու. չ ասեն — «առաք մենք յետոյ դուք, առաք մերր յետոյ • . . դարձեալ
Ni l! n'a
tOUS
les talents »
բայց երեւակաեցեք տաղանդի այն աւազանի
մե
թիւնը եթէ բոլոր Հայերը իրենց տա զանդր մի քիչ ի սպաս իրենց ցեղիբա
ձրացման Համար մէք բերեն։ Հարկ է աղգային բոլոր ոյժերի
մօբիլիզասիօս
ե շուտով այնպիսի օրինակ տալ Լոյտ՚լՀորճին
մեր ինքնօգնութեան
և ի՛նք
նագիտակցութեան
որ, թէ նա Ա թէնրա պէս աJէ մտած՛ողներ և
աշխաբՀր մեզ վրայ նային ոբպէո լուրք Հաշուի առնուելու ազգի
վրայ։
ՐԻ ՄԸ ԵԻՍ
ք)ւ դեռ աբեւը չի ծագիր Հայ սարերուն կատարին՛
Հալ լիճերու
պուտակ աչերուն, զմրուխտ ձորերուն ունու ագ քուրեբուն
դէմ։
Տաբի մր եւս • . •
ք)ւ տակաւին ԲնութիՀնր չի արթննար Հայոց ԱշխարՀին մէք, Հայ շինա
կանին ու մամիկին աղօթրանի
աղօթքին մաքուր մրմունքներուն տակ։
Հայ օրՀնած-բերան Հօտաղը՝ մաքին չի գրկեր իր կաբօտած
ա թեւե
մէք, գեղի մա ս– մա տ ա ղին բնծայ
բերելու։
Արօրը, Հտյի՛ գութան ր, սուրբ գութանը, տարի մր եւս չի ակօսեր Հայ
րենիքին կորդ ու կռէճ կուրծքր՝ չոր ու անվար մնացած՝ չորս չիք տարին
ի վեր . . . ։
«Հայթ գութան, Հայի գութան,
• — ^
ա
մ ա ր աշխատիս • • . »/
երգն անգամ շոթունքի վրայ գոյութեան իրաւունքէ ղուրկ սնաց։
Տարի մըեւս, ու Հայ կոյսերուն թափօրը, կուժերը ուսին, դէ"{ գեղին
աղբիւր ր չրդնաց
• • • /
ԱդբԻ
՚՜ՐԸ
Հ
_
ո ւ
՜ 1
ա
յ
։
արիւն արցունք կը ծորէ՝ չորս տարի՛
ներէ իվեր . • • ։
Գարուն մը ևս, Հաւոց ԱշխարՀին մէք,—բ
ա
\ց
ու*ր է իր ^
թ
դար-դաշտը՝
խատուտիկ
Հայ գեղքկուՀիներով ծաղկած, ուր է իր ակօսը վաղուա
վը յղի* ուր են իր անձրեւբ բերրի կուրծքր սանրող, ու՛ր է իր աբեւը՝ Հողին
շունչը գգուող դ. • , և ու՛ր եէ իր Հարագատները՝
Եօթն Ադբօբ Ա
շո՚-րքբ բոլորուած, եօթն աշխարՀի Բ
ա
րիք
ո
վր
լիք ու ակաղձուն • • . ։
Հ
Ոէ
1ը Ժ Z"J^P Հարսանեկան պսակներր՝
Հայոց
ԱշխարՀի
վեՀա
ծար-ծաղիէլներուն. մեղուն ու թիթեռր՝ Հայ փեթակներուն սուրՀանդակը
ինչո՞ւ
կ՚ու շան այ։ Ո՞՛ւր Է Հայ որսորդին երին, քանի՛ տարի Է իր
ուսին կախ
1
սա–
