VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 361

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ 319
ռա ՛ն վրէ՚՚է, վրէ՛ժ ձաքեե՚ցէ՚ն, Այ ո , ա ՚յս ամիսը և դեռ աւելին,— թէև բանա–
ա–
ԴՂ՜
կանութիւնը մերժէ աքսբանբ, սիբաբ զայն կը զգայ — վճռական ժամուն լ
րեցին ու պողպատեցին Հայուն թևն ու Հոգին։ Արտա շէսներուն, Ար
ներուն, Sիզրահներուն, Վար գանն եր ո ւն, քիուրիններուն Հոգին, միտքը և ա՛­
րիութիւնը վառեցին ու զինա վառեցին Հայ մարտիէլներբ։ Համայն ցեղին Հոգին
ապշեցուցիչ վեՀութեամբ ւա գտնուեցաւ գերագոյն վայրկեանին։ Հայ փոքրա
թիւ– բանակր, որպէս թէ՝ Հրաշքով մըրիլրապատկուած ՐԱ ար, ղիւցա
ու փրկեց Հայութեան պատիւն, գոյութիւնր, Անկաիւութիւնր, թ՛եքելով անար–
ժանօրէն մեր երեսին փակցուած՛ ստրկութեան մրուրը։ Հայ րանակքան շնորՀ
միաքն կրնանք այսօր պարծիլ և Հպարտանալ իբրև ան Հատ, իբրև ազգ,
Պետութիւն։ Փա՜ռք ու պատիւ Հայ բանակին, փա՛ռք ու պատիւ ամի
որ զայն շինեցին ու վարեցին։
Հայե՛ր, եղբա՛յրներ, գուրգուրանք Հայ բանակին վրայ, սիրենք ու
պաշտե՛նք զայն, զոՀա բերե՛նք Հայ բանակին սիրոյն ամին բան, մեր սիրտը,
Հոգին, միտքը, գրամը, արիւեր։ Հայե՛ր, եղբայրնե՛ր, Հայութեան ներկան ու
ապագան Հայբանակի՜ն աւանղուած է* մեր գոյութիւնր Հայ բանակին ու
կաթում ունի։ Հզօրացնենք Հայ բանակը, այս պէտք է րԱայ մեր ա
րո ւթիւնբ< այս է ամին Հայու սրբազան պարտականութիւնը։
<դեո.լի ն ՏօքՍ հ ՊԱԶԱՐՃԵԱ Ն
ԼԱՅ ԶԻՆՈՒՈՐԻՆ
Հայաստանի ղաշտերուն կանաչ ծոփերր ցամքեր, ՚ ծիլ ու ծաղ
ռեր էին։ Դետերու արծ աթր արիւնի դոյ՛նէր առեր, անտառներու մերկո
թիւնը սարսռուն սառեր, ու ձմեռ մը Հիւսիսին ու արեւմուտքին կարմիր
ձիւն էր փռեր Արարատի սրտին,..
Հայաստանի վարդաստաններուն ծոցր դարուեր կրկին չէր ծաղկ
Դանձակի դրաէստ պարտէզներուն– պիւլպիւլներբ չէի՛ն վերադարձեր ու
ներու ղիրկբ թառած կաքաւներ չէի՛ն կաքրճեր.,,
Հայաստանի գեդածիծղուն Հարսեր, լոյս աղքի/լներ Հազա՜ր Աստուա­
ծածին ու Վարդավառներ էին ո ղքուներ Հա դա՛ր կարմիր ղատիիներ
Համբուրեր ու օր մր.,, չէթե պարեր, չէի՛" ծիծաղեր ու չէթն կանչեր.
Հայաստանի տ իւրա կարօտ մայրեր ամին օր ամին ժամ այնքան աղօթ
էին բրեր, աստղերով իւունկ ծիւեր, ու չէի՛ն Հա սեր արեւ-մուիյաղին..,
Հայաստանի ծերունի պապեր աբեւաՀաբ ժպիտներով շատ
սեր, նայեր էթն արեւելքի Հո բիդոնին ու Արեւր չէր ծաթէր. ու մեռն
առաք մրենքեր էին թէ՝ Հայաստան ապրի մեր զերեդւ աններին վար