6 Ա Ռ Թ %
ԼԵԶՈԻԱԳԻՏԱԿԱՆ
Տ Ե ՍՈԻԹԻԻն
շՍմեմՍՏՍԿՍՆ ՔԵՐԱԿԱՆՈՒԹԵԱՆ
ի/ՄԲ
-
Կը հրատարակենք այս գրու -
թ իւնը , որ պարզ ամփօփոււքն է ա յ ն հ ե
տաքրքրական դասա|սօսութհան , զոր կա–
տ արեց վերջերս Փրօ ֆ • Ֆրե տ էրիք
Ֆ է յ
տի, Հ ա մ ազզա յինի լսարանին մ է ջ , Փա
-
րիզ :
Բանսէխօս
ին
նպաէուս1քն
է
մ ասնադ
էտ
չեդող
ունկնդիրներուն
սչարդել
թէ
ի՛նչ
է
Համ
եմ ատա
էլան քե րա
1լանո
ւթ ի ւ.նչւ , ո՛ լրէչէ
ծադում
առած
է այս դիտռւթ
իւնր , ի՛՛ե չ
են անոր մեթռան
ռւ նպաաակներր,
ի՛՛նչ -
պէս
ել՚"րելի
է գործածել
անոր
Հայթաչ
-
թած
տուեա^երր
եւ դանոնք
յարմարդնել
Հայերէն
լեդուին
քերականաէլան
ուսում
-
նաս ի րութեան
, փեր քա պէս
ինչ րսել
1չ ու
դեն
լեղուա րաննե
ր ր րսելոփ
որ Հա
յերէնր
Հնգեւրոպավան
լեղու
մ լ ն է ;
Բուն
Համ
եմ ատա
կան
քերականութիւնր
ներկայացնելէ
առաք, պէտք
է
յիչեղնել
կարգ մր նա թադփաե
լիքնե ր ւ
Ա) Լեդռւներր
անգագար
կ՝ա յլափոխ
-
ուին , րա
յղ ասաիճանարար
եւ
անն
շմ ա -
րելի կերպոփ. այնպէս
որ երրեք
չի պա
-
աաՀիր
որ իրարու
անմիքապէս
յաքորգող
երկու
սերունդներու
պատկտնոգ
իսօ սա
-
կիղներ
իրար
չՀաս1րէան
;
Այս
փոփոխոլ–
թեանց
լ^թացքր
կրնա
յ արագանալ
եթէ
լեղուական
մ իքափա յրր
յանկա րծա կի
փսխուի
, ինչպէս
կր պաաաՀի
դագթի
կամ
արշաւանքի
պարագային
: Այսպէս
է
ռր
Հայերէն
լեդուին
մէք րոլորոփին
նոր
երեւո յթներ
կարելի
է նշմարել
ֆրտնսա–
Հտյ
կամ
ամերիկաՀայ
երիտասարգոլ
-
թեան
մօտ Լօտարարանութիւններ
ինչ -
՛պէս՝ «այսօր
չաա
տաք
կ ՚ ր ն է » .
ձա
յնա–
բանական
շփռթութիւններ
քիի ,
Րի եւ
նոյնիսկ
ղի
միքեւ)։
Ր) Թէեւ անդդալի
կբ մնան
սեբոլնգկ
սերունդ
, սակայն
գարերու
չւնթացքին
մէկբ
միւսին
վրայ
աւելնալով,
այս ձե -
ւափոխոլթիւններր
լեդուին
կադմն
ու
կեբսչաբանքբ
կրնան
այլայլել
այն աստի—
ճան որ ՀեադՀեաէ
սոյն
լեդուին
Հին երե–
ւ"ձթր
անՀաոկանալի
կր գառնայ
նոբ
սե րոլնգնե
բուն
Համար
ել օտա բ լեդոլ
կր
սեսլուի
, ինչպէս
լաա ինեբ էնր
իաա լաց
իւ
նե բուն
ել մ անաւանգ
Ֆրանսացիներուն
Համաբ
:
Գ) (քթէ նոյն
լեղուն
խօսող
Համայնքին
բոլոր
մասերր
սերտ
յարաբերութեան
մէք
մնան , լեղս լին կրած
փ ոփո իսոլթի ւննե բ բ
այգ
Համա չնքին
ամբուլք
բնաւլաւաոփն
մէք
նոյն
ուգղոլթեամբ
եւ
արագոլ
-
թեամբ
կ՝ չբթանան
եւ լեզուն
մ իա կտուր
կր յեղա շբքի
, իր մ իութիւնր
պաՀե լուէ :
Բայց
եթէ
զայն
թօսող
Համայնքբ
ղանա —
ղան
խում րեբու
բաժնուի
եւ
յարարերոլ–
թիւններր
նօսբանան
կամ
բոլորովին
կտր^
ուին
խում բերուն
մ իքեւ ,
իւրա քան
շիւր
իսումբին
մէք նոր եւ տարբեր
ուղղու
-
Ե հ 1 ԱՅ Լ ԵԶՈՒՆ
«ՀԱՅԱՍՏԱ՛ՆԵԱՅՑ ԱՌԱք^ԵԼԱԿԱէւ
ԵԿԵՂԵՑՈԻ ԵԻ ՀԱՅ յ-ՈՂՈՎՈԻՐ՚հԻ
ՄԱՍԻ՛Ս
ՍեԱԼ
ԵԻ
ՎաՍԱԿԱՐ
ՄԻՏ՛ՔԵՐ»
ԽՄԲ-–
էջւքիածնի Մ ա յր Աթո ոի պաշ -
տօնական ամսազրին մէ ջ
(1959
Փետր -
ուար) կը կարդանք հետեւեալ գ ր ո ւթիւնը
որ պատասխան մըն է
1քիէ
Եորքի
«էջ -
միածնահաստատ» Աոաջնորդարանի են -
թա կ այ Եկեղեցասէր Երիտ •
Աիո ւթե ան
օրկան՝ «Արմինըն Կարտիրն » ամսազրի
անցեալ Հո կ տ եմրերի համբ ա ւ ա ւոր խ ըմ –
բագրականին , որով եկեղեցասէ՛՛ր խմբ ա
գիր երիտասարդ վարդապետներն ու քա–
հանաները կր փորձէին նոր կարգ մտցնել
Հ ա յ Ե կ եղե ցւ ոյ մէ ջ , դ ուրս քշելով հոնկէ
հայ
լեզուն ու
մշ ա կ ո յթը , ի հարկին ,
հոգիներու փր կ ո ւթե ա ՜ն հ ա մ ա ր ։ Ժամա
նակին նոյն միտ քը յ ա յ տ ն ե ց
1յհբսոյեան
արք– արժանանալով նախորդ կ աթողիկ ո
սին սաստին
՛Նիւ
էք ոչ։ քում
Հ չւաաա բակուուլ
« Արմ ի -
նիլծւ կաբաիբն»
ամսագրի
1958
թուականի
Հոկտեմբերի
Համ աբում
, մ եբ
ուշագբու–
թիւնւբ
դ բաւեց
մի ղ ր ո լթ ի լն , ոբտեղ
կա
յին
մեբ Եկեղեցու
եւ ժողուիրդի
մասին
շփոթ,
վաանդւսւոր
եւ անՀարաղատ
մա -
քեբ
՚.
ՎեՀափառ
Հայբապետր
տխրու
թեամր
կարդաց
այգ
յօգուածըՀ
՛Նորին
Ա
. Օծութեան
անոլնից
,
Հիւսի
սա
յին
Ամերիկայի
Հայոց
Արեւելեան
թե~
մի առաքնորգ
դերաչնորՀ
Տ՛
Սիոն
արքե–
պիսկոպոս
Աանուկեանին
տրուեց
Հեաեւ–
.եալ Հեռադիրը
.
*« ՎեՀափ։առ
Հայրապեար
վշաոփ կար
-
ղաց
«Աբմինիբն
կարաիբն»ի
Հոկաեմ՚րերի
իսմրադրականը
, ուր կան սխալ
եւ վնա
-
սւսկաբ , ինշպկս
եւ մեր Եկեղեցոլն
ու ժ ո–
ղովրդին
անՀ արա դաա
մ աքեր
; Ցանկա
լի
է^ որ Ա^սւքնո բղա բանր
չՀուիանաւորկ
նբ–
ման
վաաառուլք
գրռւթիւններ
ել լուսա
-
լորէ Հաւատա ց եա ^ե
ր ին ուղիդ վաբգա
—
պեաութեամբ
Հաւատարիմ
Հայ Ակեզե ֊-
ցոլ աւանդական
նկսւբազրին
ու ողուն» :
Օւրաիսալի
է եւ ղովելի
, որ
ԱՄՆու։ք
ծն։սծ
եւ Հասակ առած
Հալ նոբ
սերունդր
քերմօբկն
Հեաաքբքբւում
է Հայասաան
-
եայց Առաքելական
Եկեղեցու
զաւանոլ
-
թեամբ,
պաաէք ութեամբ
, նրւս արդի
վ ի–
ճա կո։ի , քրիստոնէտկան
գա սա իա րա կու—
թեան
Հաբցերով
եւ աչթատում
է իր
մա
քի ու սրաի նւդաստր
րերեչ^
«բուժեչու
Հսւմար չափաղանց
ծանբ
Հիւանգ
մեր
Ե–
կեղեցին»
X Բայց
«Արմինիչ^լ
կարտիրն
»
ամսաղ րի յօգուածագիբբ
, ոբ փորձել
է
։իերլուծել
մեր Եկեղեցում
ներկայիս
տի
րող
տազնա։դի
բնոյթր,
ցոյց
աալ
նբա
պաաճառնե
րր եւ նչել գաբմաններր,
բն -
կել
կ ոչ ^իշգ եւ
մ եր
ժողովրգին
անՀա–
րւս ղատ
եզր ա
կա
ց ո լթ ի ւնն եր ի մ էք Հ
ԱՀա
մեր ճշդումնեբր,
որ
կ՝ռլդենայինք
՚ թ իւննե բուի ձդաոլմնե
լ։ երեւան
կուդան
,
մանաւանգ
եթէ
իւրաքանչիւր
խում
բր
ղատ
լեղու
խօսող
ժոդովռւրգի
Հետ
չբվւ–
ման
մէք մտնէ։
Այն ատեն
Հիմնական
չե–
•ղուն գալառարաբբառներոլ
կր
ճիւղաւոր
ուի , որոնք կամաց կամաց
զատ
լեղունեբ
պիտի
դառնան
; Այսպէս
«մայբ
լեզուին»
աեղ
Հ ետզՀեաէ
ծնունդ
կ՚առնեն
ոչ
թէ
մ՛էկ «աղքիկ
- լեզու»
այլ
մէկէ
աւելի
« աղքիկ
- լեղունեբ»
, ինչ որ
պատաՀած
է Լատիներէնին
, որ
ճ ի ււլա ւո ր ռ ւած
է է–
տալեբէնի,
ֆրանսերէնի,
ռոլմէսնեբ^նի
,
ս։դաներէԿ։ի
եւայյ^
:
Ղ՝ ) Այս
՛լ ի ա ո ւլո ւթ ի ւնն ե բ էն կր Հաս կրց
ուի
ոբ «մայր
- լեղու
՝» եւ «աղքիկ
- լե. -
դու» ասաց ւււածքնե
լ։ ր պարւլ
այլարանու—
թիւննեբ
են , քանի ոչ։ երկուքն
ալ
նոյն
լեդուին
երեւոյթներ
են , մէկբ
Հին , մ
իլ—
սբ նոբ
եւ անղւլալի
բա քց անզադար
կրկ–
նուած
ա
յ լաւի ո խ։ււթ եանց արդիւնք,
ինչ
սլէս մարգուն
ծե րութիւնր
իբ
ման
կու
-
թե։սն նկատմամբ
:
Ե) Ա յս տսւբրական
ղիտե լիքնե րր
չրա–
ցնե
լու
Համ ար Հարկ
է ալե լցնե
լ որ
լեղու
մ բ խօսիլր
եւ ցեղի
մ ր պաականիլր
ի -
բարմէ
րոլոբովին
անկախ
իրականու
-
թիւննեբ
են . օրինակ
Րուլգարներբ
,
ո -
րոնք սլաւական
, ա յս
ինք1ւ
Հնգե լր ոպա
կան
լեղու
մը կը գործածեն
, ցեղուէ
մոնզոլ
են։
.
Մէկ
կողմէն
Հինէն
ի վեբ
ռրռչ
նմանռւ–
թիւններ
նշմարռւած
էին յունարէնի
եւ
լաաինեբէնի
միքեւ.
բայց
այս դիտոդոլ
-
թիւններր
գիտական
Հ եաազօտ
ութ
եանց
երբեք
առիթ
չէին տուած
։ Մ իւո
կողմէն
այս
վերքին
գարերուն
քերականագէտ
—
ներուն
աչքերուն
առքեւ
լատիներէնր
եւ
անկէ սերած
արդի
լեղուներր
, իտալե
-
րէն,
ֆրանսերէն
ել այլն,
իբենց
պատ
—
մութիւնր
կր պաբզէին։
Արձանադրոլ
—
թեանց
եւ մաաենադրական
գործեբոլ
շբ–՜
նորՀիւ
, կարելի
եզաւ
Հետազօտել
, աս
-
աիճան
առ աստիճան
, լատիներէն
էեզ —
ուին փոփո խոլթիւննե
ր բ զանազան
ուդ —
ղռլթիւննեբուի,
(քանի որ Հռոմէական
աշ
խարՀր քադաքական
միութեան
տեա
միա—
սին
կոբսնցոլցած
էբ
նաեւ
լեդուական
։քիութիւնբ)
, գէպի
իւոալերէն
,
զէպէ
ֆրանսերէն
, ղէպի
ոումաներէն
ել այլն
.
ալսպէս
բնռրոշուեցան
այ՛ն տեսակ
մբֆի—
ղի քական
օրէնքնե
ր ր
ոբոնց
Համ
եմ
ատ
տեւլի ունեցած
էին ա լս մ ասնաւոր
ձեւա–
ւի ո խո ւթ ի լենե բ ր , թէ
քերականութեան
թէ բառապաշարին
տեսակէտով։
Տ՛ամա
-
նա կաղ բսւ պէս զագա
թնա
Հա յեաց , ա յ ս ի ն ֊
քրն
Հինէն
դէպի
՛իեր–, այս Հետադօտոլ
-
թիւններր
կաղմեցին
պաամական
քերա
-
կանոլթիւն
անունով
ճանչցուած
դիտոլ
-
թիւնբ
:
(Մնացեա|ը յա ջ որդ ո վ )
կաաարել
այս աոթիւ
եւ ամենալուրք
ու–
շագրութեանբ
յանձնել
վեբ"յէշեալ
յ օ ղ ~
ուածաղբի
եւ մեբ Եկեղեցու
նկաամամր
շփոթ
կարծիքներ
ունեցող
մեր "էրելփ
ե–
բ իտա սար դներ ի •
Ա) « Հայաստանեայց
Առաքելական
Աուրբ Եկեղեցի»
մեր Եկեղեցու պաաէէա
-
կան
անունն
է եւ այդ անունբ
այսօր
ոչ
ա շթա
րՀաղ բա կան
եւ ոչ ալ
քաւլաքացիա—
կան իմասա
ունէ։
«Հայաստանեայց
Եկե
ղեց է » անունբ
Համաղօր
է « Հա ք Եկեղե–
ցէ»
անուան
եւ ունէ ղուա
Հողեւոր
գա– •
գափաբական
րովանզա
կութ
էւն : Այս է - \
էքտսաով
է աՀա,
որ ամէն
Հայ, որտեզ
էլ
պրելէս
չինէ , եթէ նա քբէսաոնեա
յ
Հա
ւա աւս ռե
I
Ղ է. ։սպա
ու բեմն
«Հայասաանցինեբի»
Եկեդեցռւն
։
Ր) Հայ Եկեղեցին ադդա
քին եկեգեղէ
է,
որովՀետեւ
այգ
եկեղեցու
անդամներր
մէեւնոյն
ազգի
զաւակներն
են ։ Հայաս
-
աանից
ներս
եւ դուրս , աշխարՀում
ցրր–
ուած
բոլոր
Հայերր
միատեղ
կաղմում
են
մի ե կ եղե ցի ՝
անՀատ
ել
անբաժանելի
։
Հայաստանեայց
կամ
Հա
յ եկեղեցին
Հա
յ
քրիստոնեայ
մոդովրդի
լրոլթէւնն
իսկ է ։
Այս
իմասաուի,
« Հայ ժողուիուրգր
Եկե
-
՚ Ժ Յ Է
^"Ղ՚՚՚ւ՚՚՚-ՐՂ
է՝^
՝
է՚նչոլկո
ասել
է
ՎեՏավւառ
Հայրապեար
Իր
քարռւլներից
մէկում
,
որն իր քբիսաոնկտկան
՛էա
-
ւե բականութ
իւնբ
Հ իմնում
է
Հայասաան
աչխարՀի
սուրբ
Հոդի վբայ,
ոբտեղ
քա–
րոեցէն
ռւ նաՀատակուեցէն
թաղ էոս
եւ
Րարթոդէմ
էոս սուրբ
աոա
քեա
լնե րբ
եւ
ուր
ինքր՝
Աստուծ^ոյ
Մէած
էն Աբգէն
է -
քալ
լուսաշող
փառքով
։
Գ) Այդ գէտակցութէւնբ
ունեցել
կ
ել
ունէ մեբ ժողովուրգր
ել Հէնց գրա
Հա —
մաբ է լ Հայաստանեայց
Աոաքելական
Ե —
կեդեցոլ
բախտր
սերաօբէն
կապուած
է
եգել ազգի րախտէ
Հետ
: Եթէ
մէ օր Հայ
եկեղեցու
աղդայէն
նկարագէրբ
վերաց —
ոլէ,
Հա յութէւնր
բնոբոշոգ
զղացոլմնե
—
բէ եւ ապբումնեբի
շէնքր
փուլ
կբ ղաք ,
Հայ քրիսաոնեանեբէ
Հոդեբանութէւնր
կը
կորցնէ
իբ քեբմութիւնբ,
իբ զոյնը,
իր
էս կռւթի։
ւն ր
է
Ղ՛) Օրթոտոքս
եկեղեցիներր
Համախմ
—
բուել
են բսա
աղգութիւնների
և
այւլ֊ է—
մասաաէ
կլ նրանք
աւտոկեւիալութիւն
են
Հռչակել
-. Ա բան է ցյք^ետե
ւո ւմ է ա քն ,
ոբ
ւիերոյէշեալ
/օգ։^^1քՇ–ի րերած
աքս
օբինա–
կր իր աեսակէտի
ճէշգ Հակաո ա կն է ա—
պաղուցում
։
Օրթոտոքս
Եկեղեցու
Հուէանոլ
տակ
^
էէասաօրէն
ա յսօր ազզա
յէն
եկեղեցէներ
են կաղմ՛ակերպուած՝
3ոյն
Օբթոաոքս
Ե—
կեղեցէ , Արար Օրթոտոքս
Եկեզեցէ
,Ո՝ռլ–
մէն Օբթոաոքս
Եկեդեցէ
, Բուլղար
Օրթո
տոքս Եկեզեցէ
, եւ այլ անուններէ
տակ
:
Ե) Ազ՚ք^աքէն
էեղուէ
մոռացռւմր
եւ
նրա
« փոխարի՚նռւմբ
ուրիշ
լեզուով
կամ
լե -
զունե
բՈէի»
, ինչպէս
առաքարկում
կ «Աբ–
մ՚ինիլ^
կարտիրն»ի
յօգուածագէբր
,
շաա
անՀարաղատ
եւ վաանդաւոր
մէաք կ, որն
արմաաախէլ
սլէտք է անել
բոլոր
Հայ Հո—
դէներէց
I Մարդ
մէայն
մայրենէ
լեղուուի
կտրող
է աղօթել։
Հայր,
ինչքան
ժամա
-
ԸՆԹԵՐՑՈՂԻՆ
ՅՈԻՇԱՏԵՏՐԸ
աԿ❁
ահա
« Ս ՓԻիՌ փԸ ԵԻ
1
'ՐԱԻ
Ր Ա ա Ս Տ ԵՂԾ ՈԻ -
Թ Ի Ի Ն Ը » – «ԱՐ ԵԻԵԼԱՀԱՅ ՐԱ՚հԱՍՏԵՂ֊
Ծ ՈԻԹԻԻ՚ ՍԸ ԵԻ ԷՋՄԻԱ ԾԻՆԸ » — «ՀԱ
ՄԱՊԱՏԿԵՐ
Ա Ր ԵԻՄՏ Ա 1 ԱՅ
ԳՐԱԿԱ՚հՈԻ ֊
ԹԵԱՆ» Ա– Ր– ԵԻ Ե ։ Հ Ա Տ Ո ՐՆ Ե ՐԸ։
Իր զիաոդ
, ապրոդ ,
բնգՀանրացնոգ
մարզոլ
յատկո
ւթ իւննե բր
շվւումի
կբ մա—
նեն
մ արգկա
յին
մ եծ
գան դո լածն ե լ։ ո լ ,
երկիրնե
բու , ցեղերու
Հեա
։ Այգ
շփում
ներու անգբա գարձր
տուաւ
մ եղի
իր
մ ի –
սոտ,
հի ւ թ ա լ ի ր
ճովբ։
՝\ ՚՛
« Զ**Հբա"լ
՚լիաէ
ներկայացնել
րնոլ
-
թեան կաոր մբ այն նորութեամր
, փայ
-
չով , որոնք սո։իորական
են մարգոց
նր -
ւիրած
կենգանագիրներուն
մէք
(Ծանօթ
Գէմքեր)
:
«
Մ եր գրականութեան
մէք ա յգ եղա
-
նակր սեվւական
է միայն
Զ**Հբապի
,
ու
արգար
է որ էբ այդ
էքերր
(ճամբու
Նօ
թերր)
անիկա նկատէ
էբր թտացումր
«էբ
իմասւոասէրութեան
» :
Այս
ամէնր
էրարու
կբ
մ էանան
տա
-
ւու Համար
^օՀրապէ
ոճէն
ինքնատպու -
թիւքլ
մբ, որ կր լիոխարինէ
իլ
նիւթերու
ամ վ։ով։ շրքանա կը :
« ի
՝1ւշ
որ ելած
է ԶօՀրապէ
դրչէն,
կր
մնա
յ կենդ անէ ; Ալ այսօր
եբր
ի րաւդա շա
՚ւ
՚՚լր՚՚ցէն
ոէճբ այլեւս
չի իսօսիր
մեզի։ ,
Զօտբասչր
կր պաՀԷ իր Հրա։ւլոյրին
մեծ
մ ասր»
։
X
Հ ^ Լ ^ ՚ Ղ
՛ԼԷ"1^րէն
եաք
, տ եզեւլ
ոլս ռ ւս
-
նասիբութիւններբ
: Օչական
կր ։էազէ ,
1լարշ։սւէ,
եւ իր այզ արշաւին
մէք
քչաւ–
լէ , կչւ տանի
ամէն րան ինչ որ կբ տան
-
՚լիպի
էր ^^ամբուն
վբա
յ :
Երրեմ՛ն
կր վերաղ աոնա
յ աե
ււն ելու
տա–
մաբ թէ բան մր մնացե՜ր
է իր ետին,
որ–
պէսդի
ան աչ տանի , ան ալ Հարթէ
, ւչետ–
էէէն Հաւասարցնէ
•
Երբեմն
խզճաՀ արութիւնր
կ՛՚ունենայ
կանդ առնե լու , չուբք
ի
կ եգե ցկութ
իւն
-
ներբ դ իտե լու , ել ւլէմք
մբ
վւ րկե
լու
Գէմք
մր ներկայացնելու
: «Կ՝ատեն
կ՝Ր"է
Օչականբ
, առանց անկէ էք մր բացած
բր–
լալու
» ; ճէշդ
է
ա ք։ւ
Հասաուտումր
:
Զղալով
ու գէաակցելո։ի
այգ
գժուաբու
-
թ լէննե
ր ուն , Օշակ։սն
էնքղէնքը
ւիեբլռւ
-
ծելոլ
, բացատրե
լու
։իորձն
ալ րրած
է ,
որուն
մէկ նախաճաշակբ
առլած
է
ան
« ՚ե՚"յէբէ»է
մէք :
« Օշական
չէ կարդար
էր Հասցէ էն
ուղ
ղուած
որեւէ
րան • < • չաա պարդ ,
շաա
դործնական
նկատումներովդ
: Զէ՛* ղ՛" ~
տոէ^երոլե
, դատապաբտու^երուն
ո ե ւ է
մ է կ է ն
աւելէ
ունիմ էմ րրած
էն ռշ
մէայն
ձեռնՀասութիւնր
, այլեւ
^էբքր՛ Աղատ են
ղէս
կարդալու
կամ
կործանելու
» :
Ալ
աէ։էկ։ւէ ~,ետելեալ
կերպով
կր րնորոշէ
իր
ղէրքբ
ԷԲԲ^՛^
ղրաւլէա
—- Օշական
, կ՝ր–
սէ՛, Պ՛բա կա՛նութ եան թէասլաբտն
է ու կբ
մնայ
անայլալլ
իր շղթաներուն
մէք ;
Ան կարելէ
է Հաշտ
ուի լ
0 շական
ի
բոլոր
միտքերուն
, դրական
տե սա կկ տնե
ր ո լն ,
եւ ա քն մ եթոտ
էն որուի
զ րսւ կանօրէն
ղոբ–
ծուլութեան
1լ ենթարկէ
էր
նշտրակէն
աակ
էնկոդ
ղ էմքբ
: Հակաո ակ
էր
՛լտ
լ։ -
տ ո ւղոլթէ
ւննե բու
ու աաբ ակա
րծութիւն—
ներուն
. Օշական
ե ր ե ւ ո յ թ
մրն է մեր դրա
կանութեա՛ն
մէք , էնչպէ ս նաեւ
մ թէն
ու
անՀասկնալի
Հէքեաթ
մր։
Հակառակ
եր կւոր ւոա բէնե րոլ էբ ւէս, -
րած
ո լս ո ւց չա կւոն պաշտօններուն
, Օշ։ւ։ —
կան
կր տաոապի
մեթոտի
պակասէ
ն
Վէ։դեբէն
սկսեալ
մէնշեւ
ամէնէն
՚իերքին
քննա գա տա կան
-
ւիե ր լո ւծ ա կ։սն դոբծե
րը
խնամքէ
ու դասաւորռւմէ
զուրկ
են : ՛էէ —
պեբբ , վէպ
ՐԱա
լէ աւելէ
ամէն
էնչ
են ,
ադդ աղ րութիւն
, պատմ ութիւն
, րարքե
֊
բու
ցուցագբում
։ Նոյնր
նաեւ
որոշ
չա—
փով գրական
ուսումնաս
է րւթէւննե
ր ը :
« Ա փէւռքր
ել է բաւ բանասաե
զծութէւնր»
դոբծէն
մէք, երբ կր խօսէ ՎաՀան
Թէքէ–
եանէ բանասաեդծռւթեսւն
՛իբա յ ,
յաճախ
շեգումնեբ
ել լ^է : ՎսաաՀութեան
պակաս
մր կր մատնանշէ
: Կբ ւիեբա^/նէ
էր
դա—
տաստաննեբր
: Օշական
շունէ
Հանդ
արտ
ղնացք , կշռուած
սլագա
ր էւնո
ւթ էւն
եւ
ծանրախոՀոլթիւն
: Գր • ԶօՀբապի
առի
-
թ՛՛՛ի Օշականի
երկու
մէկբ
մէւսր
Հակա–
սող
դատոլմնե
ր ր ՛իկա յ են գժ րա խաա
—
բար
։
Ջափադանցած
չենք
րլլար
,
^ԲԲ Ր —
սենք թէ «Աւէէւոքր
եւ իրաւ
բանաոտեղ–~
ծութէւնր
» կազմող
Հէնւլ
զլուխնեբր
գրե–
թէ
նոյն
բանր
կր կրկնեն , եւ եթէ
մէկ
ւչլուխէն
իսորազէբր
միւսին
՚իր՚"յ
դնենք ^
լ^թեբցողր
տարրեբութէւն
մր
պիտի
չղտնէ
։
X
Օշական ապրտծ
է
Հա յ
Հալա
քական
կեանքէն
դուրս , չեմ րսեր
լուսանցքէն
վբայ։
Յաճախ
ան կր իսօսէ Հայ
ժոդո —
վոլրգէն
ու Հայ Հողէէն
իր ղբշէն
տակ
Ժողովուրդը •
դուրզուրանքէ
վւա
յլ
մր
էլաաւնկ։
Նոր է սակայն ասիկա
: ԱրՀա
-
մարՀուած
է Հայ
ժամ անա կակէց
կեան —
քր , Հեաեւաբար
Հ աւա քական
կեան քբ Հ
թէեւ
էբ մ՛եծ վէպերուն
մէք այգ
կեանքը
ապրած
րլլ"՚լ"՛–
պաաբանքբ
կուտայ
;
Բայց ախուր
բան է Օշականէ
դրչի՛ն
աակ
գտնել,
մեբ Հերոսներոլն
յիշաաակին
ար
ձակուած
Հետեւեա
լ խօսքերր.
հ/լպէտէ ռւ–
ղէէ
րլչալ
տեղ մը - - •
ակոլմրներր՝
ուր
Հերոսներու
փչուած
վւաոքե բ պաաե
բկն
կբ շարունակեն
էբենց
մէամէա
ւդատ —
բանքներր
ապրէլ
, էրենք
էրենց , պսա
—
կաւոր
կամ պսակաթավւ»
;
ՄԿՐՏԻՋ
ՊԱՐԱԱՄԵԱՆ
(9
Շար–)
, I
Fonds A.R.A.M
