^6
ԱՌԱՋ*
Հեււաբնսւկ
ւլէ
։1լել։
մչլ, ռր գբեթէ
առանձինն
կ՝ապրի
հիմա օաարռլթեան
«ծովֆուն
մէք,
երկար
աաեն
իր բնիկ
երկրին
ու. մողովո՛ւրգին
մէք ապ
-
րելէ
եաք,
վերքերս
անձնական
նամակով
մր
կր
— « Հ ա յ թ ե ր թ ը մեր մ ե ծ ա գ ոյն մլսիթալաւ. -
շ>իւնն է, մեշւ կապը՝ դոսի աշ|սարեին հետ եւ մեզ
անդա գ ար յիշեցնոզը. ռր Հ ա ՜ յ ենք, Հ ա յ
ենք,
Հ ա ՜ յ ենք • • •» :
Հարկ կա՞ր
, որ այո
յիչեցումր
մեղի
եւ
ինքն
իրեն
րնէր՛ մեր Հեռաբնակ
րնկերր;
Հարկ
կա՚կ, , ոբ մենք ալ Հիմա
մենք
մեղի
եւ
մեր
րնթերցողներուն
յիչեցնենք
, թէ
«Հա՛՛յ
ենք.
Հա՛՛յ
ենք.
Հա՛յ
ենք • . •>> :
ինչո՞ւ
այս Հարկաղրանքր
ի ղէպս
եւ յան
-
ղէպս
կրկնելու
, գրեթէ
պոռալու
աշխարՀի
երե֊
սիւն
մ եր1 Հա յութիւնր
, երբ
ոչ ոք կասկա
ձ՜ի
տակ
կր գնէ,
կամ
ոչ ոք կր սաիպէ
մեղ ուրանալ
մեր
ցեղային
ծ՜ագումր
Հ
« Հա՜յ
ենք • • •» • իբր թէ րս՚ռդ մր բԱա
ր
մեղի–
« Հ " ՛ /
Հ
Օ – – ՚ » =
«Հայ
ենք • • .» • իբր թէ Հարցնող
մր րլլար
մե–
ղի •
«յ՚նչ
աղգ
էք» :
«Հայ
ենք • - -՝» • Հարցում՛ի
մր պատասիսանր
չէ
ասիկա
,
III
յլ տեսակ
մ ր «կանիսարգել
պաաերաղմ»
ինքնուրացումի
կամ
բռնի
ուրացումի
ղէմ ;
—
րակո
յս մր ա յն
մ ասին , թէ արդեօք
կր
պաՀե՞նք
գեռ
մեր
Հայութիւնր
, կամ
թէ գա
յն
կորսնցնելու
վրայ
չե՞նք արգէն
:
« Հա՛՛յ
ենք»
բոելր
կր նչանակէ
մ օտաւո րա
-
պէո
յայտարարել
ի լուր
եւ ի յո՝լչ
բոլորին
•
« Կը կռուինք ժամաւնակի եւ տ արա ծութե ան դէլք,
կը կո^ււինք օտ արութե ան դ է մ , կր կռուինք
Հին
Աշխարհի եւ ՚
Ն
\ ՚ . Աշխարհի դ է մ ,
կը
կռուինք
ներքին ռւ ծ ա ցման դ է մ , կը կռուինք նահանջակա–
նո ւթե ան դ է մ , կը կռուինք Արեւելքի եւ
Ալւեւ–
մու տ քի դ է մ ։ Մէկ խօռւո վ ,
կը կռուինք ամրողջ
այշխարհի դէմ՛» :
Այո բոլոր
երեւելի
եւ աներեւոյթ
վտանգ՚հե
—
բուն
ղէմ կր կռուինք
միայն
ել միայն
կարենա
ւ
պաՀելու
եւ պաՀպանելու
Համաբ
մ եր
«անգրօչ»
աղղո ւթիւնր
։
Այս անկիւնէն
մօտենալով
խնգլ^ին
, մեր կան–
չր
« Հայ ենք • - •»՝
իմ աստ
մր կր սաանա
յ %
ք/ւ
այս
«անկիւն»ին
մէք մենք
ղրեթէ
մինակ
ենք,
ո–
րովՀեաեւ
աիեղեբքի
մէք չկայ
ուբիչ
աղգ
մգ^, ււ>–
բուն
երկու
երրորգր
ապրի
իր քյբկրէն
գոլրս
, Աքշ–
իսարՀի
ղրեթէ
բո լո ր անկիւՍնե
բուն
մէք , ել րս
ւ–
աիպուած
բլլա
յ կռուիլ
ա յգ
ան կի ւնն եր ս ւն
գէմ
ամրօրէն
իսարսխած
այն միւս
«անկիւն»ին
մէք,
ոբ
իր
Հայութիւնն
է եւ իբ Հա յկա կանո
լ թ ի լն ր :
Մ ենք կր ղգանք , կ՝րմ րռնենք
, ղրեթէ
«աչօք
բացօք»
կր տեսնենք
մեր Հեռաբնակ
րնկե լաք
գրմ–
բաիստու
թիւնր
եւ
մ իամամ անակ
մ խ ի թա բ ո լ թ ի լ -
նր : Ինք առանձին
չէ իր ղմրախաութեան
,
ինչսլէս
մ խիթա
բու թեանր
մէք։
Աենք
բոլորս
նման
ենք
ի–
րսւրու
մեր գմ բա
խտ՚ալթ
իւննե բուէ ու մեր
միսիթա–՛
բութ իւննե բով
:
Մեր րնկերոք
ձա յնր , որ «բաղմ՛ ա ց»
ձա յնն
է ,
կր Հասնի
մ եր ական
քին , ինչպէս
մ եր ձա քնր , որ
նոյնպէս
«բաղմաց»
ձայնն
է, կր Հասնի՜ իր ալ ա
-
կան քին։
Այս
ձայնր
մենք
կբ լսենք
օգին
մէքէն,
ծ ովերուն
ու ցամաքներուն
վյլայէն
, բոլոր
այն
անկիւններէն
, ուբ ծուարած
է Հայութեան
մէկ
ւ)
ա սն ի կր , մ ասն իկին
մ ասնիկր
: Վասնղի
ա յգ
ձա
յ–
նր «Ցեղին
ձայն»ն
է ՚ - ՚
— « Մեռա^ւ Դաւիթ...»։
Կր կանչէբ
թշնա
մին,
մեղմէ Հաղարամեակ
մը աոաք, ամէն
անգամ
որ փայլակի
մը պէս
իր սուրը
շողար
անմաՀ
Ա ա–
ոունցիի
գլխուն
վեբեւ
:
Զայն
մր, չես գիտեր՝
՛ուրկէ,
չես
գիտեր՝
ք՚նչպէս
, կր պաաասիսանէր
մի–>ա .
« կենդանի՜
եմ......
Հիմա,
Հազարամեակ
մր եաք
ամեՀի
գուպա–
Բ՛էն , ուր երկու
ոսոիսներր ճակաաեցան
իրարու
դէմ , ղարձեալ
նոյն
ձայնն
է կարծես
, որ կը
ճեղ
քէ գարերու
մշուշը
ու Հայրենի
Հովին
Հետ
կր
Հասնի
մեղի՝
աշիսարՀացրիլ
Հա յորղ ինե բուս
:
« Հայ եմ»
րսելր
մեղի Համար
նոյն
իմաստր
ունի
այսօր,
ինչ իմաստ
որ ունէր՛ «կենդանի
եմ»
րսելր
Ա ասունցի
լեռնականին
Համար :
Այլ իկա
ե րա շխաւո րո լ թ իւն
մրն է մեր
ղո յու
-
թեան,
յարատեւման
եւ ցեղային
ապաՀովութեան
Համար։
Անաեսանելի
, րայց
մշաագ՝ւ։յ
զօրութիւն
մր,
զոր ոչ ոք եւ ոչինչ
կրնայ
իս լե լ մեր ձեռքէն
,
քանի
մենք
մեզ կը յայտարարենք
տէրր
եւ
կրոզբ
այգ
զօրութեան
:
Ուրիչ աարաբնակ
Հայ մը, Ափրիկէի
խոբե
-
րէն,
մեղի
ուղղուած
նամակի
մր մէք կր գրէր
մօ
աաւորապէս
.
«՜ Երազիս
մէք տեսայ
, որ
Հա
-
յաստանը
ազատ
է եւ մենք
ալ Հոն վե ր ա գար^ձած
ենք։
Երբ
արթնցայ,
նորէն
ես ղի" գաայ
իմ
տա
րագրի
խուցիս
մէք, Ափրիկէի
այս
խուլ
ու
Հեռա–
ւոր
ափւերուն
փրայ։
ի՛ա յց վսւոաՀ
եղէք,
որ
երազս
պիտի։ իրականանս/յ
0
/.1
մ՛ր։
Այսօր՝
երազ,
վաղր՝
իրականութիլն
: Աո
կր Հաւատամ
ասոր,
ինչպէս
Հաւատացին
մեր նախաՀայրերը
լման
վեց
Հարիլր
ԱւհխաԱդէապուի
մկ
1915/
փոիյորիկէն
Հրաշքով
ազատուած
, ե -
կեր Հասեր
էի Ալեքսանղրապօլի
Մօլլա
-
կէօքչայ
ղիւզր :
15
տարեկան
էիւ :
Այգ
օրերուն,
երբ աՀաւոր
երկունքէ
մր վերք,
սկսան
լսուիլ ազաա՛՛ ւթե ան շեփորներր,
մեր
Հայ
րենակարօտ
մանկական
սիբտեբր
լեցուեցան
ան
-
Հուն ուրախութեամր
մր :
Մեր անկաիսութեան
առաքին
տարեդարձր
տօ
նելու
Համար,
օրուան
կառավարութիւնր
մասնա
ւոր յայտարարութեամբ
մր, կը ծանուցանէր
թէ
Մայիս
28ր կը տօնուի
մեծ շուքով
:
Լուրը
մինչեւ
Հեռաւոր
ղիւգեր
Հասած
էբ
:
Երր
իմացայ,
անՀամրեր
կր սպասէի
Աայիս
28
/1,
բայց կարծես
իւրաքանչիւր
օրը ոբ կ՝անց
-
նէր , տարի
կր թուէր
:
1919
մայիսեան
ամէնէն
գեզեցիկ
օրր
28
/.1
ճամբայ
ելայ
գիւղէն
գէ Աէի Ալեքսանգրապո
լ
(տյ–
մրմ
Լենինական)
:
՛Բսան վերստ,
կտմ
4 մամուան
ճամբայ
կաբ
երթալիք,
մամ երու
Հեռաւորութիւնը
աչք
աոՖե–
լով
կ՛՝ ուղէի
անմ աս
չմնալ։
Մերթ վազելով,
մեբթ
շունչ առնելով
Հասած
էի ո բ բանո ցնե բ ր , ուր
25
30
Հազար
որբեր
տեզալոբսււած
էին այդ
Հսկայ,
բազմայարկ
շէնքերուն
մէք
:
Հազիւ
գարրիննոցնեբը
մտած
էի
, աՀա
լսելի
^լբլլ>–՝՚Ր աավուլ
- ղուռնայի
ձայնր,
քովի
փողոց–
ներուն
մէք
:
Երկու երիտասարդներ
մէկ - մէկ
Հսկայ
Հայ
կական
եռագոյն
բւ^նած
, ի,րենց ետեւէն
տավուլ
-
ղուռնայի
խումբ
մր, եւ
վ՚՚՚՚քբիկ
ոչխարի
Հօտ
մը։
Տօնի
աււթիւ մատաղցու
կը Հաւաքէին
քաղաքի
ա—
ռեւտ րականնե
րէն
%
Նա լբանգեան
փ ոզո
ցիւ
մ էք խանութպան
մը,
ոչիսաբ
մր այգ
փոքբիկ
Հօտին
իսառնելէ
վերք,
Գվթարկր
վար առաւ
ու րսալ
.
Ահա լրացաւ եօթանասուն տարիս •
Տեսայ փ ր կ ո ւթիւն սիրելի ազզիս
Տհւ՛,, ահա հիմա առ իմ մեղա ւ որ հոգիս
՛ք՛անի որ արժա,նի ըրիր ինծ այս օրիս :
Ուր աիսո ւթենէ ն ծերունին
կու լար
եւ ալ
չկր
ցաւ
շարունակել
. • • ;
իմ՚աւիօրը
ւլաբձաւ
ի^աֆֆի
փո՛ղոցէն,
մտաւ
Վռամեան
փողոց , երկուքի;
կտրտելով
թօփճետն
՚Ի՚՚՚՚Լ՚՚ՑԲ
՚
ինչեւ
որ Հասաւ ՜Պաբոնեան
վւողոց՝
թավ,օ ր ր Հաղարնեվւոլ
Հասած
էր :
Բբիոտավաբ
1/ իքայէ լեան
փոզո ցէն
ուղղո՜ւեցանք
ղէպի
քազա–
քապետարան
, իսկ
ոչիսարներր
տարին
Ա -
Եօթն
՛Լիրք
( Աս ա ո ւած ած
իւն ) եկե գեցին
մ ատազ
րնելու
,
օրուան
տօնին
ա
/Լթիլ
, եւ մոէիովուբղին
բամնե
լու
Համա ր :
Ամբոզք
չրքակայ
գիւզեբու
աղաաատենչ
մո -
ղովուբղր
եկած
խաււնոլած
է ր քա ղա քի
բնակչու
թեան
, եւ ղետի
մր պէս
ալիք
- ալիք
՛Բր.
Մի
քայէլեան
֊փողոցէն
կը Հոսէր
ղէպի քաղաքտպե
-
տարան
: Շատեր
ուրախութենէն
կուլային
, իրա,բ<
կր Համ բուրէ ին :
Երբ թափօրր
,
զինուորական
վարմսքբանի
(նաիսկին
Գիմնաղիայ)
քՀւվէն անցաւ,
չէնքի
բազ––
մ ա յարկ
սլատչգամներէ
ն կ՝ երեւա
յին
Հտյ
սպաներ
իրենց
Համ ազգեււտով
, իսկ
զինուո բական
նուա
-
գախումբր
կր
Հնչեցնէր
«Մեր
Հայրենիք
աղատ
անկա խ • • •» :
թափօր ր Հաւաքուեցաւ
քաղաքապետարանի
գրան
առքեւ
: Ամ էն
կողմ
ղըօչազա
րզո ւած
էր՝ :
Բիչ առաքուտն
աղաղակներ
, ձայներ
կտրուեցան
,
րոլորին
ա չքե ր ը քաղաքապետարանի
ղրան
ուղ -
ղուած
լռութեամ
ր կր նա յէ ին , մէկ
ալ ,
ներ
սէն
մ արղ
մ ր Հազիւ
ղուրս
ե լաւ
, «կեցցէ
Ալեքսան
-
գրա
պօ լի նա Հանգա պետր»
կրէլնեց
ին շատե րր :
Եւ աՀա
լ^կեբ
կարօ
Ա աս ունին
սկսալ
խօսիլ
Հատիկ
- Հատիկ
, բացատրելով
քառորղ
ղաբու
մեր
մարտնչումնեբր
, միւնչեւ
Հանրապետութեան
ծնունղր
: ճաււը
կ՝ րնգՀ ա տո ւէ ր քերմ ծավւերով
:
Աոլտ
ղօր– ԱեպուՀ,
սկսաւ
վւառարանել
Հայ–
տաբի
» •
Այս
Հայր,
ինչսլէս
բոլոր
Հայերր
տաբաչ
-
խարՀի
բոլոբ
անկիւններուն
մէք,
իրենց
երազին
մէք Հայաստանը
կը տեսնեն
, եւ կր տեսնեն աղատ,
գս՚յն
չկարենալով
տեսնել
«յարթնութեան»
:
Աեր
նաիսաՀայրերր,
վեց
Հարիլր տաբի
չա
-
րունակ,
անմեռ
յոյսով
ու անխորտակ
Հաւատ
-
քով,
սպասեցին
Ազատ
Հայաստանի
Հրաշափառ
յարութեան
: Ա՛ենք ալ պիտի
սսլասենք,
միշտ
յու
սալով,
միշա Հաւատալով,
թէ
օ,ր մր
վեբքապէս
«Հուր
Հերով»
ել բոցակէզ
մօրուսով
«սլատանե–
կիկ^բ
սլիաի վերածնի
երկրի
ու երկնքի
եբկուն
-
քէն
. . .
«Հա՜յ
ենք»,
«Երազիս
մէք
Հ այռ-քյտանր
տե
-
ոայ
»
գրող
մեր Հեռաբնակ
աղղակից
,երր բացա
ռութիւն
չեն։
կտն
ուրիշներ),
ոբոնք պատեհ
տ
-
քէիթներով
կր իսոստովանին
միշտ
Հայ ծնած
ըլ -
լալու
անհուն Հպարտանքը
•
(Խմրագրական ՅՈԻՍԱԲԵՐի, ամփոփուա ծ)
ՈղրաՎ դքեգ Հայ. եկհղեցի
ԼՈՆՏՈՆ,
18
Մայիս
Աիրելի
« Տտռաք
» ,
այս անղամ
բարի
լուր
մր չէ որ կր Հաղորզեմ
։
Մյս
ղրութիւնս
մէկ ամ՛իս առաք պիտի
զրկէի,
բա
յց բարե կամներ
մ իքամ տեց
իւն րսելով
.
« Կիւլպէնկեան
եկեղեցիին
խնամակալու
-
թիւնր
պիտի վշտանա
յ : Ան աեզեակ
է այո
վար
-
գապետին
անցեալ
աԿւ
բա բ" յա կանո ւթեանց
, ղիաէ
որ Ե րուսազէմ
ի վա
՝1
։քր այս վա րձանքէն
աղաա
-
ուելու
Համար
Լոնտոն
զրկած
է ։ Համբերէ։
Կ՝ի~
մանանք
թէ
ղիմ՚ոլմ կաաարած
է,
Բալիֆոբնիա
երթալու
Համար.։
ԱմաՔ ,
թսղ այս տեղէն կամա
-
ց՚՚ււկ
մր հեռանայ
, զժ^ոիսք թող
երթայ։
Հիմակոլ–
Հիմակ
բան
մ՛ր մի ղրեր։
Նուպար
Կիւլպէնկեանր
եիմէ իմանայ
եկեղեցին
անմիքապէս
ղոցե
լ
կու
աայ
։ Մաբղր
զզուած
է » :
Հաճոյքով
չեմ գրեր
այս տողերը,
"Իբելի
« Տաոաք
» : Աիրտս
իսոցուած
է , ղիտեմ
ոբ
ձեր՝
սիրտն
ալ պիտի
խոցո լի , երբ կարդաք
ա յս առ
-
՛ժա ՝•
ինչպէս
զիաէք,
Լոնտոնի
Հայոց
եկեղեցին
Պ–
Գալուստ
կիւլպէն
կեանին
սեվւականոլթիլնն
է ,
իակ
եկե
ւլե ցիի
Հովիլր
իր սլա չտօն եան
:
Ա արղր
իւր ղեբղաս տանին
յիշատակր
յաւե ր -
մացնե լու Համ աբ վւառաւ որ եկեղեցի
մ ր
չինեց
Բէնսինկթրնի
հա,րուստ
թաղամասին
մէք,
բայց
փորձանք պակաս
չէ այղ օրէն
ի վեբ
:
Տարիներ
աւՀաք իբրեւ
Հողեւոր
Հովիւ
ուձւե–
ցաւ
Գոլսան վարղապետ
մր (այմմ
Պոլիս, եպիս
-
կոսլոս)
, որ 1լ՝ամբաստանուէր
ղղուելի
մեղքով
մր։ Աեաոյ
եկաւ
Հանրածանօթ
ԱրէէՐ,
քայքայե
լով ծանօթ
րնտանիք
մր։ Հիմակ
ալ այս
անբարո
յական ր , թում ա յեան , զո բ եգիպտական
կառա
-
վա,րոլթիւնր
Եբուսաղէմ
աքսորած
էր երկու
տա
րի առաք։
Վանքն
ալ մեղի գրկեր
է այս թանկա
-
գի՜ն
նուէրր,
իբրեւ
վա իսար ինո ւթիւն
մեր
անՀա
մաբ
օղնսւթեանց
••-
Ե՛
Հիմակ
ալ
Բալիֆոբնիա
կր ղրկեն,
իրրեւ
Հողեւոր
հ՛ովիւ։
ի՞նչ
մեղք
ունի
ա յգ
պա ա ո ւա կան
ղաւլութը
, ա յս պատիմը
կրելու
Համար
: Ոչ թէ Բալիֆոբնիա,
այլ իր եկած
տեղը
վե րա ւլա րձ՛նե լու
է ղայն , գատուե
լոլ
ել աբտաք
-
սոլելու
Համ ար
:
Պ՚՚լսեցի
Պ– Գէորգ
Մ կրեան
, որ աւելի
քան
երեսուն
տաբիէ
ի վեր
մ եր եկեղեցւո
յ
դպրապետն
է , քաքածանօթ՝
Մտնչէսիմրրի
եւ Լոնտ՚ոձի
ղա
-
ղութին֊,
իրրեւ բաբեպաչտ
մաբղ,
այս
անարման
վարգսւպեաին
մամանումէն
Վեց
ամիս վերք էե՜գա—
պաւոաո.
վւավսալ
եկեղեցիէն,
եւ տնմիքասլէս
իբ
. Հ րամ ա ր
ա
կան
ը ներկա յացուց
խնամ ա կա
լո ւթե ան :
՚,
• « Հայոց
եկեղեցւոյ
վաշին անգամ
՚^Ա՚֊Րքէ–^
ինձ Համա բ , իսկ
այս վարղապետը
Ա . Պատարա
-
զի աաեն
ղինով
իսո րանին ետեւր
սուրփառուիինծի
կր սպառնայ
: Մինչեւ
որ չվաարէք
այս սատանան
, •
ես այլեւս
եկեղեցին
ոտք
չեմ ւլներ» րսած
է ծե -
՜Հ
րունի
զ պրապետը
:
^
Ասկէ
չորս
ամիս առաք Պարսկաստանէն
մէկ .\
•ոտքր
կագ
Հայ երիտասարգ
մը եկաւ Լոնտոն
, Ալ– \
սլԼրտ
Զերիւքճեան
: Խեղճ աղան
կ՝ուզէր
Հիւանղա–
\
նոց մտնել,
զո րծողութեան
ենթարկուելու
ել ոա–
՜\
քր րամելու
Համար։
ինչ ղեղեցիկ
պատեհութիւն
Հ \
Մ եր վս՛ բդ ասլեար
հա յ տռեւտրականներսւն
կեգ
-
րոնր
Աիթէ
կ՝երթայ
եւ կր սկսի գըամ
Հանղա
-
նակել։
«՚իուք
բոլորգ
ալ տեսած
էք , կիրակի
օ -
բերր
եկեւլեցւո
յ առքեւ
մէկ ոտքը
կազ
Հայ
երի–
աասարգ
մըն է. կ՝ուզեմ
Հիւանգանոց
ղնել
ել ռաո–
քր
բումել
տալ
: Հաբիլբ
ոսկիի
չափ ծախս
կայ .
մեր
բո լորին
պա րտակ՚սնա
թ իւնն
է դարմանել
այս
,գմբաիստ
Հս՛ ք եբիտւսսարղին
ոտքր
»է
Ս՛եր բ՛որի
աղղակի՚ցնԼրր
ամէնքն
ալ կր մաս–
նակցիւն
Հա% ղանա կա թ ե ան : Ոչ ոք գիաէ
թէ
քանի
ոսկի
է Հաւ աքած
վա
րղ ասչետր , բայց
կը Հանէ
32
սթե բ լին կր քտնձնէ , «ա քսքան
Հաւ աքեցի»
րսե
-
կական բանակր,
ււր կրցաւ
իր կորովի
գիմագբու–
թեամ բ ու քաքո ւթեամբ
յս՚՚էթե
լ Ա ա րտա
բ ապատ ի՛,
Վարաքիլիսէի
եւ Պաշ
Աէզարանի ճակատամարտ
-
ներուն
մէք ել փրկեց
Հ՚սյ
մողովուրդի
գոյութիւն
նր։
Հտյ
մողովու
րդ քո ղաբաւոր
երաւ^ե–
րոլ կատարմ՚ան
աոաքին
տտրեղարձն
է , որ
կը
տօնես
այս
օբ • . . : Աւլատ
ես , անկախ
ես , րանակ
ունիս,
մարակոցներ
ունիս,
եւ թնդանօթներով
,
Համաղարկներով
պիտիւ աւետեն
Հայաստանի
Հան–
րասլետքւթեան
Հւձչակման
առաքին
տարեգաբ
-
ձր՛.՛»
: Տեսքոյ
ցոլցամատր
ուղղեց
գէոլի
բերգի
կողմը,
ուր կորոտային
րերղի
թնդանօթները
ի–
րենց
հ՛արիւր
եւ մէկ Հարուածներով
:
էիողովուրղի
հ ո ւ ։ւ ււանե ր ո ւ եւ թնգանօթնե
(քոլ
ձսւյներւ-ւն
մէք այլեւս
րան չէր լսուեր
:
« 1,1 V>եօք գ ա լո ՞ւ է մ ի օր ժամանտկ
Մասիսի դլխին տես՛նենք մի դրօշակ ..» :
Հեղինակի
երաղը
ու վւավւաքր կատարուած
էլ*
Ա ա յիս շՏով
յ
Փաււք այգ
Հերոսներուն
, որոնք իրենց
քաքու–
թեամբ
ու արեան
՚լնով
կերտեցին
Մայիս
2%ը
յ
Մ իացեալ
ու անկաիս Հայաստանի
պետութեան
կո–
ր ի ղ լ ։
ԱՐՄԵՆԱԿ
ՑԱԿՈՐԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
