քՀսեէ, թէ Հայկական
կոառրած-նհրոլն
բռւն
սչաաասրւասաւռուս
.,այզ–
յԼղաէԼւո
էւո ւ. էէ լէւնն է կաւՒ
Հայ
յէէւյաէէոլսաղաեԱևլւԱ
եՍ, ոչ Արայս
էլչլ ՜նշասա–՛
կէ ուբասալ
ժեր ՚իաաբն
արղարոլէքրւսչ,
, ոչ մի
այն կը նշաէւաղ^
արգաբացսսլ
1
|ւաւլայլ
գաաա–՛
պարաօլ
էՀՕՈը,
այլսւ.
ղ ը սչասաղ^
առբթ
տալ թշ–
նաէ ըըռ , որ այգ
ղզայուչէքրէ֊եը
լ.րրսւ, զւաստ
"
՚՚՚ԼԻ
գէմ
գոըծաժէ՝
՛ււ՛ր
<է
.յասէասք^լ,ս
իւոստողաեու
-
թըւնը
սեր իււկ
րռրեզս
քաղելով
՚.
0»չիար՝,ը
բ՚՚լ՚՚ք
յեղ^էչաչսութիւննձրը
ւղատ -
ճառէ սը արղրէ-սքս
ես սրայե։
՚ււԱւտսաււ
չեե,
ար–
գիւնք
են X
^Տեղափոխութեան
ղղացումը
կնքելու
ամէնէն
կարճ եւ ասդս^ե ըսակաս
Տւասբաս
^ Լ"Լեէ։
ՂՒէ^ ՜
ցեռ
Լ
ղա
յն ծսցսող
սչատէ^առնեբը
:
11րքան ատես սը գ ո յութրւս
ունին
ա յս սչատ–՛
ճառնէէ
ըը , գո յութրւս
սլրտբ
ու՛նենա
յ նաս լ
յռղա–
փոխուէէսաս
ղգացումը
ձՀգացուՍ
ը , բա
յց ոշ արարքը
:
քքբոփՀեաես
կարելր
գ խեղգսլ
աըարքը,
Ը " – յ ց
ղարեԱւ
գել
ղղացումը
I
(իողոՎուրգնեբը
արիւն
կը թափւեն
ոչ
սչատառ
մը
Հացր, ոչ սչսագ ՛էը ոսսչասչսւբր
ՀաՍարւ
Հիողողուրգսեբը
աբէւե
գը լօաղւեն
էէէայե ա -
ղաա
աէգրև
լւււ եւ Արա յՍ աւլատ
էէ եռնե լու
Համ
ար I
Այս (
թ
^ւ՛^*՜"
" ՛ յ " ՛է բագ
սչատՍաէւը,
որ կը
ստեւլժէ
ու կը ղարւլացն^
յեէչաւըոխոլէէբւնը
:
Հոճ ,
ուր ւ1
"՚ԲԳՐԳ ԿԸ
ստրէգուըՆ
ըսնչ,
«եթէ
այսէղէս
պէտէ
ապըրսք
, լաւ ^ որ չապբէնք»
, Հոն
ներկայ
է էէ րչէո
յ ե ւլագւո խո ւթ
էւն
ը : Այսրսքն
աղաա
ապրելու
զգսէղույւ
րն ւլերագանգութրւնը
անաէլատ
աւգրե
լու
ղւչ ացում
էն
՚Լբա
յ :
էյւ
անոնք
, ոը կուզեն
«ապրիլ»
, երբեք չեն
յ տած՜եր,
ւէր կրնան
նաեւ
«մեռեբլ»
, ւԼասնէլյի նա
խապէս
արգէն
Հա չտո ւած են մ եռեե
լու
գէսղափա–
րին Հետ
է
Վէկաոբ
Հիւկօ
կը պաամէ • թէ
1832^
յեգա–
վւոխոլթեան
ատեն
, երբ Աէն - Ա էբիի
պաանէչին
մ էք ապսաամ
բնեբը
Հաց եւ ուտելիք
պաՀանքե
ցին
իրենց
պետէն
, այս փեբքինր
պաաասխանեց
ա -
նոնց
.
«Ի՛՜նչ
Հարկ
ուտելու
, ժամր
երեքն
է Հի–
մա , ժամը
չորսին
պիտի
մեռնինք»
ւ
Ֆրանսացին
կը յարգէ ու կբ մեծարէ
յ ի չ " ՛ ՜
տակը իր ա յս
անանուն
Հե րոէէնե բուն
, որոնք Հաց
կ՝ Աւ՛լէին
գիմ
անա
լ ո լ եւ կռուե
լու
Համ
ար՛.
Հ^ա յ յեգաւիո
խականնե
րը ոչ իսկ կտոր մը Հաց
ոււլեցին
իրենց
պետերէն
: Անոնց
Համ
ար
մամը
ե–
բեքն էր ժիչա եւ էւլատրաստ
էին մեոնելու
ժամը
չորսին : Ու մենք
Հ իմէս ամէ ն ինչ կ՝ ընենք
անոնց
յիչաաակր
ոչ թէ յարգ
ե լու եւ մ եծ արե լու
,
"՛յէ
մոռնալու
ե լ ուրանա
լու
Հաւքար ;
Աակա
յն
«ամ
բո իսա յին
արամ ա բանո
ւթիւն
»ը
պէտք է գիտնա
յ գ գ ա ս ա ա ն ա լ
Հ
ԱՀա
նորէն
մեբ աչքին
առքեւն
է
Հայաստանի
փե ղա րալո
ր քննիչին՝
Ա րուանձտեանց
եպիսկոպո
սի
մ եծարժէք
ու թանկաւլին
փկ՛"
յութ
իւննե
րոփ
Հարուստ
ղոբծը
-
«թորոս
Աղբաբ»
: Ա ենք այս
փկայաթոլգթբ
ընտրեցինք
իբրեւ
ագբիւր
ոչ թէ
անոր
Համար
, որ ան միակն
է իր աեսակին
մէք ,
այլ
անոր
Համար
, որ գայն գրի առնողը
կուսակ–
ցակ՚էէն
գործիչ
մըչէ , այլ Հայ. Ակեէլեցիի
փաբ–
գապետ
մ ը ։
՛Բա քարի
եկեղեցէոկանլ՛
,
Հ՚ս յաբնէէւկ
նաՀէսնւլ–
ներու
մէք իր քննապաոյտի
րնթացքին
, կր Հան -
գիպի
նաեւ
ԶարստնճաքՀ
Առւս քնո
րղա
րանին
մէք
իրեն կը ներկայանան
ագգային
ժ ո ւլո էիա կանն ե ր ,
ե րեւե
լինե
ր ե՛ տե գեկո
լթ իէննե
բ կուաան
իրենց
ղ յ բախտ
վփճակին
մ
ասին
— « Մեր 1սնդ1ւրը յարուցանելէն աււաջ անելի
քիչ կը կրէինք, կ՚ըսէին այժմ , տասնապատիկ
ծանրացած է մեր դատն ոն ցրկանքը։ Մեր կնիկ–
ները ե. աղջիկները ւքերը չեն ,ք »/՚Հ"՚քի տուրքր մենք
կուտանք՝ կալուածր աղային է, հողային տուրքը
մենք կուտանք" հողն աղային է, եղն ո լ քրտինքը
մեր՛ արդիւնքն աղային է ։ Աշխարհիս երեսը թ ռ
չունն ու մրջիւնն իրենց բոյն մր ունին, Չարսան–
Տացցի ժռղովուրդր տուն ու հող չունի • • • ; Ալ
մեր ինչո՞ւն համար է Պատրիարք, ինչո՞ւ առաջ
նորդ, ինչո՞ւ համար եկեր ես դուհոս–––»
(«թո
րոս
Աղբաբ»,
մասն բ. ապ. Պոլիս,
1884,
էք
127
֊ – 128)։
Կը թուի
մեղի,
թէ այս «ինչոլ»ներուն
մէքէն
կր
լսուի
յեղափոխութեան
ձայնր։
կր թուի
նաեւ,
թէ
«այս
դէպքէն»
սէէւաք ստեղծուած
գաման
պայ–
մաններոէհւ
մէք ապրող
Հայր
լալապէս
րմ բռնած
էբ ՝ թէ անօգուտ
, Հետեւաբար
աւելորգ
էր
ամէն
բողոք,
քանի որ գայն
լսող
ականուեր
ԼԿ
"՛յին
,
քանի որ չկային
նաեւ
գայն
լսելի
դարձնող
բա -
գուկներ
է
Հրաչք
է, որ այս կացու
թեան
մէ^ մեր Հայ -
բերն ու նախաՀայրերր
կրցեր Լն ոչ միայն
ապրիլ
ու
տեւել
, այլեւ
գէչ աղէկ
պաՀել
իրենց
աղւլ
֊ոլ
-
թիւնր
, կրօնքբ
, լեզուն
, գպրոցը
ւ
ԱՀա թէ ուր պէտք է փնտռել
պատճառներէն
մէ1^^, թերեւս
գՀխաւորը,
այն ախոլբ
պատկերին
,
ՊԱՏԵՐԱԶՄ
ԼԵՌՆԵՐՈՒ
ՄԷԶ
ՕգԱակաԱ գիԱոՆոէՍ
իմ օգնական
ղինուոբս
, ձիոփաննի
Լարէղէն
,
քսանեւՀ ինգ տաբեկան
եր իտասա
ըդ
մ լ ն է ր , սա–
կաւախօս
եւ բտրեկէբթ
, գեբ^ն
&այր
յասդոլգն
էէտաեգի պատե բուն : կատա
րսա
լ լեռնական
մ լ ն
էբ , ճակատը
այըած
եւ մաւլսբր
անտեսանելի
Հո–
էԼէ մը չարունազ
չաբժման
՚ է ^ ք ։ եթէ
մուրճը
ի–
քեցն^էք
անոբ
դ ե դ ե րնե
բուն
՛Լրա
յ
յուսա
խաբ
չէիք
էէեար՛ ձեր չուրք
կայծեր
կը ցատկէին
ան -
սլայման
է
|
Լաբէղէի
ամէնէն
ուչագբաւ
յատկութիէննե
-
յ
րէն մէն էր զաչնաւոր
ձայնն
էր ^ մեբթ
փաղա– \
քուչ եւ էէերթ
էէ րրկայէն
: Լեռնցէ
այդ տզան գի -
աէր
կաււաղարել
րր ճայնը,
զայն
Վւափկացնել
ե լ
խռոէիել,,
րսա էմասաի
եւ զգացմա՚ն
ելեւէքնե
-
բուն,
իէ ունկնէէիէնեբուն
մէք աբթնցնււլոփ
դե -
գեցկագիէոակտն
յոլզականութիւնը
, ոը ամենա
-
բարձր
յաէոկանիչն
է ամէն
արուեստի
եւ ամէն ի–
մացական
կատարելութեան
:
Գիչեբ
ժամանակ,
երբ Հսկիէ
սպան ե լ պա -
Հտկները
, փաթթուսէծ
ոչխարի
մ որթէ
էի Լ բաբ -
կսւներու
մէք էէանգաղօրէն
կ՝եբթելԼկէին
սառնա
մանիքին
մէք՝
Լարէէլէն
կը նստէր
ձիւնէ
քաբայ
-
լ՛ին
առքեւ,
աչքերր
կբ սելեռէր
գէպի
երկինք
ու
կը
սկսէր
երէլել : ^Լինւէւո
բնե րր , դիւթուած
անոբ
ձա
յնին
Հմ ա յքէն՝
ՀետւլՀետէ
կր րո լո բուէ
ի ն
անոր
չուրք ու մեներէլր
կր փերածուէբ
խւ1՛բեբւլի
: Վեր
քին
ծայբ
յու՚լիչ
էր տեսնել
թէ ինչպէս
լեռնցի
ա լգ աէլէսքր
իրենց
եբւլբ
ինքնա
բե րա բէս
բ կը
՚էե–
ր ածէին
քառաձա
յնի , եւ թէ ինչսլէէէ
ճա
յնի
եւ
բւււլմ
ան
յա
ր ա բե ր ո լթ ի ւննե
ր ը սպանե
բուն
ե բե
ւա
կա լութեան
մէք կբ
լօրինէին
կախա րգական
աչ -
խարՀներու
ե րաւլնե
րն ու խաբկանքը
:
Անոնց
նախբնարածներր
Ալպե ան
զին ուո
բնե -
բու
կեանքին,
գոՀուլութեանց
եւ չաբքաչ
մարտն—
չոլէքներուն
նուիրուած
աւանգական
երգերն
էին,
որոնց
քառեակներուն
մ էք
անբնդՀտտ
կր
Հոլոփ–
ուէին
կրափւփա
լի , Փ
իալէ
ի
եւ Պտսսանո
յի
ա -
նուններբ
: ՚Դաբւլ բառե րոփ եւ աւելի
պարղ
բացա–
տրութիէնէներոփ
ձեւաւորուած
քնքուչ
բանաստեղ—
ծութիէննեբ
, որոնց մէք
տիրապեէոող
աաբբը
սիրտն էբ , իր կիրքե րոփ եւ իբ աէլնուութ իւննեբոէէ :
ԼարէդէԻ
^այնբ
, կր տիրաւղեաէբ
խմբեբւլին
փրայ ,
ինչէէլէս
թեւատարած
բազէ մբ :
Ալսլեան
զինուորներու
երզեբր
միչէո
էսնսոփոր
աղդեցութիւն
ւքր գործած
էին փբաս։
Անաարա
-
Կ
"յ"
1
՛էի" յ՚՚՚֊Ղ՚՚Ղ^ "՚– յափշատկուլր
նաիս
մ իքա -
՚/"՛.//՛՛՛ Հ
Բ
)
լեոնե
բու եւ անգնգախոր
լռու
թեանց
՚Դ
՚քաէիայրր
, որոնց
՚ ի բ տ յ
ձմեռր
աէսրածած
էբ իբ
նրբաՀիլս
սփոոցներր
, եւ որոնց
փբայ
անգադար
կ՚ողբար
ու կբ ոլաղտտէբ
անտիրակէսն
քամին, իբ
առքեւէն
քչելով
ուրուականներ
ե լ էէեւեր։
Ապա,
իմ
այնքան
սիրէսծ
Ալւէլետն
զինուորներր
,
որոնց
Հետ
մտերմութիւնս
աւելի
խոր էբ քան
" լ ր ի չ
Խ • ՀԱՑԱԱՏԱՆԻ
ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ
(Երիաասարդներ)
ԳԻՇԵՐԱՎԱՐ
Գիշերը այնքան թովիչ է վարը^
Պայժաււ աստղերն ես ծրբ ծպտում վեբհց
Ասղամ փ|ւ)րու1ւ է թւում լեռ էարըյ
ւււղսւմ յյս ղարել անվերջ ու նորրց
. . ,
Մերթ ունկ եմ դնում ես ջրի երղիԸ,
Ե երթ ծաղրււՍերՍ եՍ ղով յւււռբց սլվոլ^ք
էսւթսասբ ասբողջ տրուաօ հասէրցիլլ՛ ՚
Օսւրջս ամէ^ն րսչ յ՚րցիչ է թ ա ւ մ ;
Շնչում եմ ծազկանց րուրմունքը շո.աււ
իարճրանում
Հ
ցուրօքս ու իջԱսլԱ՛ Է Լ ՛
Լսսւս հմ հովի երգերը ղօւլալ,
*
Այնւ։ա՚Ա հմս՚յուս, այսէա՚Ա սիրելի;
ԵԼ ինձ թւում է, թ է սիրածս է այն
Եկել, թա^սւե[ ծաղկուսյ։ի ծովսլյ՛
Ու էրգում է պարգ, երգսւԱ՛ մեզմաձաւՈ
Իր ղսբտ երգող րմ սիրտը թովսլԱ՛.
՚ ՛ ՚
Հրնուանքից սիրտս ուրա|ս բաբաԽում
Ու լեռՍաաււմ
Հ
1սինդը կրծւիս ^^^1. ՚
Շուրջս մեր կաււաչ արտերԱ հլչ
; յ
^ յ ^ ՛
;4մրու|ստեայ ծով է հւ չւ^ա՜յ ցալւ֊աք...
որ Հայ ղպրոցր կբ ներկայացնէր
ասկէ եօթանա
-
սուն
ութսու1է
աարի առաք եւ որուն անղրաւէար
-
ձած
էինք մեր նախէսնցեալ
չաբաթ
օրուան
խմ բա–
գբականով
1
Տեղ - տեղ նոյնիսկ
պատաՀեցաւ
աւելի վատ–
թար բան մր, սկսաւ
նաՀանքել
Հայուն
աննուաճ
ողին։
ՆաՀանքեցին
ոչ ւՐիայն
լեւլուն
ւււ
գ՚՚լբոցր,
այլ եւ ազգութիւնն
ու կրօնքբ։
Տկարներբ,
տնււնք
"Բ
ԿԸ Գ
՚՚դայԻ^
իրենց
արտին ու այւլիին,
իրենց
տան
էււ կայքին
ւիրայ եւ յեէլափո իսո ւթ
իւն
ը կը նը–
կատէ ին կոտո րած ներու պաաճառ
, անոնք ւիրկե -
ցին
իրենց
մարմինր,
բայց
կորսնցուցին
իրենց
Հէւգին : կորսնցուցին
իրենց Աստ՚էւածր
:
թուրքէն
եկէսծ է ին եւ Թուրքին
փե րագարձան
:
Այս փաստն իսկ ցոյց կուաայ,
թէ Հայ յե -
ղտէիսխութի՚նը
պատնառ
մը չէբ,
արգիւնք
մրն
էր : կարմ
իր ու սպիէոակ
քարգր
, ամբողք ցեղ մ ր
էսնճիտե
լու արիւնոտ
քէսգաքէս կանո ւթի ւնն էբ , ոբ
սաեզծած
էբ յեղավւո խու թիւնը : Աւ ստեզծած
էր
աւելի ուչ, քան սլէաք էր
է
կրկնենք
անէլամ մր եւս, ի յուչ
րոլոր
կաւէւս–
կոր ու կամաւոր
կոյրերուն,
Հայ Յեղափոխոն–
թիւնբ անհրաժեշտ եւ բնական հետեւանքն էր
թուրք Հերովդէսներու այս նենգ ու դաւադիր քա–
ղաքականոՆթեան :
՛Բիչ կր մնայ, որ ձեոնոցաւոր
Հէսյ Հբապա -
րակազ իրն եր արդարացնեն
այս քազա քականո
լ -
թիւնբ
անոր
զոՀերր
մեղագրե
լով իբրեւ
«անոլղ–
ղա յ ա րկածտ խնգի բ»նե ր :
\
Գարձեալ
Վանեցի
յեգափոխական
փարգապե՚՚\
տըն է, որ կր վկայադրէ
.
I
— « ՚ք^աղաքիս (Սեբաստիա1 Թուրքաց մոլե
ռանդութիւնը եւ աններողութիւնն այնչափ է, որ
կրնան հայ մը ձիէն \1ար աււնեւ , շուււայի եւ փո–
ղոդներու մէջ անտեղի սլատնառու| մր .— կամ
ի՞ն^ ւ/էտք է պա՛՛տնառ. միթէ հայ լինեւն բաւա
կան աատքւառ չէք, — կը քաշեն կը գանակոծեն :
Եթէ Թա-րք մը բան գ6ած է Հայէ մլւ, \ւթաս«.8ք
ոեւէ
սպայի։
Շ՚ոտերուն
նամակները
ես էի
կ^
չար՚սգրէիէ
ու գարձեալ
ոմանք
իմ ղրչիս
միքոցաւ
էր "Բ կբ /•"*"էի^
իրենց
նչանածներուն
Հեա, ո -
րոնց Համար կբ քանայի
ղտնել
ամէնէն
պարզ ել
ամէնէն
զուարթ
բառերբ։
կր սիրէի
զանոնք
իրենց
եբիտասարդութեսէն
եւ անւէեՀեր
քւսքութեան
Հա
մար , ՛ող՛ոք՝
որոնք
երբեք
թչնամիին
չէին ցու -
ցուց՚սծ
իրենց կոնակբ,
որոնք կր
չտրունակէին
կռոէվւլ Հեղակամ
եւ լուո, երբ այնքան
սակաւ էը
ուտեսէոր,
էւաւլմամթեբքը
Հաչուու՚էւծ
, մինչ անո
ղորմ ցուբտբ սկսած էլ՛ աւերներ
էլործել
անոնցմէ
չաէոերուն
սլոզսլատէ
մարմնին
փրայ ։
Երր
կ^եր՚լէ ին՝ կբ մոոնային
ցաւն ու զրկան
քր , ու տարուէսծ
իրենց
ցեղային
էսրուեէէտի ան -
էլուղական
բնաւլղ էն
ՀետւլՀետէ
կր խանղաէԼառ
-
ուէին
, իրենց մէք եւ իրենցմ է
զ ուրս
ստեղծելով
ա յլէէէւիոխութեան
ել կեւււնքի ա յնէւլիսի
քե րմ
ել
բաբախուն
մ թնո լորտ մը ո րուն ի աես
անկարելի
է բ չլեցուիլ
Հ իացումով
եւ խանգազտտանքվ^
;,
Երկաբ
աէսբիներ
ասլբելով
անոնց Հետ՝
Հեէո–
զՀեաէ իմ ՚քէք սկսաւ
արմ ատանալ
արու եստի եւ
կեանքի
Հանէէէէէլ
բմ բռնոէմ
ի , նոր եզանակ
մ բ ,
որուն
խորքր կբ կազմ էբ իրական
աչիւարՀ ի գե -
բաղանղ ութեան
Համ ոզումն ու զգացումը
եբեւա–
կայականին
էիրայ : Մ տաւորական
աչխարՀի
բո -
լոր
ճամբաներր
գէս կլ՛ ՚ոանէին
գէպի
իրս՚կանն
ու
չօչաւիելին
: իմ սլատանուի^եան
մչոլչներբ
ՀետւլՀետէ
կր սկսէին
վւէսբատիլ
, կբ գգայի թէ իւէ
խօսքս
աւելի
դիւրին կբ ծագկէբ
•.րթներուս
վբայ,
թէ ես մասնիկն
էի այն Հրաչէսփււ՚ւ
եւ
կենդանի
բնութեան՝
որ զիսառած իբ մայրագորով
բւս -
չունի Հայն ստակ պահանջելույ եթէ վնարէԹուր–
քը՝ շնոշւե մ՛է, եթէ ոչ՝ իւր իրաւունքն է»
(անգ^
մասն Ա., էք
162).
Հոգիոէէ ա ռո զ^նե ը ը կռուեցան
ու ասլըեցան
յ
ապառոէլչներբ
ոլրացան
ազգ ու կրօնք եւ
ըսգմիչտ
կէէ րսուե ցան իրենք
իրենց ու մեւլի
Համ ՛սբ •
ըսինք
արղէն
, Թուրքէն
եկած էին եւ թուրքին
՚էեբա
-
՛չ արձան :
Ա րուանձտեանց
եպիսկոպոս
կը
յիչատակէ
այդ
ապառողքնեբէէլն
սլտրաւլէսն եւ կուաայ
բաւա–՛
կան
Լրկար
ցանկ մը«աաճկացեալ»ներու
:
ԱՀա
քանի
մը քաւլուածքներ
այդ
ցանկէն՛
1.—
«Կէսչոյի
(Ակնի
չրքան)
բնակի
չքը
իբր
Հարիւր
տարի առաք աաճկացեա
լ Հայք են , կ ը ~
սէին , ել ամէն մարդ գիտէ , թէ տակաւին
թաղեր
եւ տոՀմեր
կան Հայ անոէնէէվ » է
2–
«կէսն եւ քանի մբ զփւգոբայք
, որոց րը–
^ւէսկչէսց Հսէմար
նոյնպէււ
կ՝աւանգեն
, թ\ տաճ -
կտցեալ
Հայք են եւ իրենց
բաբբառոյն
մէք Հայե–՛
րէն
բտէէ չատ
՚լոբծ
կ՚ածեն
» :
3
«...
Գեղր
(Աբարկիբի
չրքան) որ
փեբեւն
է , քարերուն
՛քէ քէն
կ՝երհւի • ասոր ալ
բնակիչքբ
էոաճկացեալ
Հսէյք են
եգած»։
4. «
ԵԼ
աՀա Աչո՚ոկայ
զեզ, գիրքր
սիրուՏէ
՚էնքերր
վայելուչ,
րնակիչքր տաճկացած
Հայք
էւլած » :
5
«Աքդ գեղերու
<Ջմչկածադ)
Հայոց
Հա -
մաբ
ւլրուած
է արգէն, թէ տաճկացած
են
մամա–
նակալ»
;
ԵԼ
ա յլն \
Բոլոր այս «տաճկացած
Հալք»ր
յեղափոխուէ
թեան
զոՀերր
չէին,
քանե որ «այս դէպքէն
առաք
.սրգԼն «տաճկացեաթ
էին։
Անէնք
ղոՀերն է/ն
ոչ -
լեղափոիսութեան,
ա,սեն,րն
,եղա.իոխոէթեան
բէՍէյակա ,ոէ թեան
, եւ
"՚– ՞^" ^՛՛՛՛՛ք
""ելի րէսա էեն,քէսն
,եզ.սվ.ոխական
չարմումին
ղոՀերբ
յիսուն
աարուան
րնթացքին
.
(հմթագբական
»։6քէՒԾԱԲԵՐ>ի)
եւ
են
Fonds A.R.A.M
