H78
ՎԵՐԱԾՆՈԻՆԳ
W l l P U im
ԱՂՋԻԿԸ
Աքն ատեն, երբոր Գուն մարմարեայ գեղաքանդակ
սափորդ կ
*"էէը կախարդական
աղբիւրնե
9Ը-
չուսուած՝ բիւրեղէն, իմ Հայրենիքիս
Հարսները գեղեցիկ էին, և պսա կա զարդուած՝ նուռի կարմիր
ծաղիկներով։
Վարդենիներ ր կը բարձրանային
անոնց Հասակին չափ, և բարտիները
սարսռա լիր փոթորիկ մը կը ղգային անոնց ստուերներուն
ի տես։
Հ) աղիկ՛
ներուն
ծոցը քնացող Հեշտաբոյր գարո՛ւնը
միայն անոնց
մարմիններուն
թարմութիւնը
ունէր, և Հիսլայի մեղուներն իսկ անոնց շրթունքին
մեղր ո-
4.P. գինովցած՝ էխն*** ԱՀնոնք արե՜ւ ունէին իրենց սրտին մէֆ, հ.Ս
ա
՝հ.
նէին
իրենց աչքեր ուն երկնքին մէֆ, ու բոցավառ ոսկիներէն կը Հիւսուէր
անոնց պատմուճանը
թափանցաշող***։
Հէքեաթներու
Ա
ո
լ
\իկ» Գուն անոնց ամենագեղ ԳիցուՀին էիր» ե ամփւ
սիրտ կը պաշտէ՜ ր քեզ իմ Հայրենիքիս ա՛ննման Հարսներուն կուրծ՛քին
տակ,
ամեն Հոգի ցայգալոյսին
կը սպա սէր, երբ Գուն կ՚անցնէիր լիճերու
կապոյտ
Հայելիին մէշ Հազար նունուֆարներ. բանալով, և աս տղեր ր՝ փրթած՛ ման՛
. եակի մը մարգարիտներուն պէս՝ անոնց շափրա1լներուն
վր
ա
յ
կ*^f
քու պաշտելի աղուոր ձեռքեր էդ***
Հէքեաթներու
Ագֆի՜կ»
քու մեՀեանդ իմ Հայրենիքիս մէֆ կը գըտ՛
նուէր։
Հեռո՛ւ Հեռո՜ւ ճամբաներին լուսնկափայլ՝ Երագը կուզար գէսլի կա՛
խարդանքդ, և Սէրը կը Ժպտէր
անմահութեամբ
շուրթդ բուրվառող
Գ
բունին***։
Գո՛ւն միայն սիրավառ կոյսերուն
մազերը թել թել կը ցրուէիր զե՛
փիւռին գգուանքներուն, ապրշումէ
ա
էիքի
մը ՛նման, որուն մէ^Ան ծ՛ովը կը
բուրէր և դէլերր կը մերկանար իր ամենաքաղցր Հեշտանքով։
Q |
Գո՛ւն մի աքն կ՚ոսկեզօծ՜էիր
անոնց աչքեր ուն սեւ թաւիշր արեւի երան՛
քով» ե կա պո ւ տ ի մար մար ադեդ ղալկութիւն
մը կուտայիր անոնց մարմիննե՛
բուն լոգանքի ատեն։
Գուն Աստղիկն էիր, Գուն ԱնաՀիտն էիր, Գոմն Սէրն էիր և Հեշ
տանքը։
Գեղեցկութեան
խո րՀուր դր քեզմէ՝ կը բղխէր ա մենա վճիտ ակով,
ո
Լ
սիրո/ վիշտը Հոգեզմայլա՜նքն
էր քեզ պաշտող
կեանքերուն***
Ի՜նչ աղբիւրներ քու ձայնիդ լուս աղա շն ակ
մրմունջն ունէին, և ի՜նչ
վարգեր կը ծաղկէին քու մարմինիդ բուրումնաւէտ
պարտէզէն, երբ Գու
ցայգերու լռութեան մէֆ այգեստանէ այգեստան
կ՚երթայիր, և մինչեւ արշա՛
լոլս վաբդամատիկ
ձեռքերով կը թելատէիր ոսկեղէն
կծ՛իկը պատուՀա
պատուՀան թրչկոտոզ
երազներուն*** Գաղտասոյր լուսնակն էիր Գուն, երկ
՛նային յակուբֆէգ կը կախէիր թեթե՜ւ
թեթե՜ւ
մարմինդ սպիտա՜կ անկո
ղիններ ու վերեւ, և աստղերուն
ՆիՆաղը կ՚արծաթուէր
արտեւանունքներուդ
տակ բաբախուն*»՛
ինչե՜ր կը Հծ՚Նէր ձայնդ անոյշ, որ այնքա՜ն
Հեռու կր
