ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
377
ծիծ՜աղելով ասաց ինձ.— «Աշխատեցէք շատ
ուժզին չտալ այղ ղեր
վուրդր վառ երևա կայ ութ իւն ունէ,
/(Ի
ամար թագուՀուն
կործանումի ժա
նակ մէ1լնու մէկը կարող է Զեզ գնդակաՀարել
րարկութիւնից ու վր
— կարապե՛տ,
Հ
ա
րցրի ես մեր ծառալին
որին բերած էի թա
րեցի՞ր թուրք խաթունի,
Րուքայայի
խաղր։
— կն շան աղքիկը , էն սատանի ծնունդը՞, Հարցրեց նա, մօտը
լ
էս իմ ձեռքովս կը խեղղէի 1խ անզգա մր։
Աի Հաւատաց,
խեղճ կարապետ
ր, որ այգ անզգամի
իր խ անուսն էր, որը գունատւում
էր, երբ մի Հաւ էին մորթոտում։ ԱՀա՛ ա
պարզ ու մաքուր ժողովրդի Համար էր աշխատում Պ* Աեումեանը,
իր առողջութիւնը եռապատիկ
եռանդով։
Նա գործելով եւ թատրոնում և առևտրում մեծացրեց իւր
եղբօր որդիներին, լաւ պայմանների մէք, օրՀնութիւնը
բերնին,
Հողին
յանձ–
նեց իւր պառաւ
մօրր, և !)/4ի պատերազմից տոաք,
մտածելով
երքանկութեանը
մասին, ամուսնացաւ, րնտանիքի և գաւկի
Հայր
Համար, բայց իր եռանդուն աշխատանքր
ոչ մի րոպէ չի ձգեց, և
ւաճանեց գեղաբւեստին :
Անցեալ
տարի աշնան կովկասից գրում էր ինձ — (ւՄեր պ
թատրոնը դ ա լու Համար Ի՛նձուղարկում են Պոլիս, երիտասարդ
փնտռելու, պիտի միացնեմ միխումբի
մէք մեր բոլրր փայլուն
տաղանդները,
պիտի վերածնիլ
մեր թատրոնը։ Մեծ
յոյսերով ե Հաւատքով
են ի
կում Պ
ո
լիս, պիտի ապացուցանել
որ արժանի եմ ալդ Հաւատքին»
նս՛ վառ տողերի
մէք։
. Երեք ամիս յետոյ նա գրում էր ալլանդակւած
գէրով վԱրդՀ
նուսն եմ... չգիտեմ ի՞նչով կը վերքս/նա/ այս տխուր պատմութի
ինչո՛՞վ, ունայն մաՀով, որը բոլորիս սպասումէ,
մա Հով, որին մենք մոռանում
ենք և փոխանակ
միմիանց Հետ
սիրով ու յարգանքով
վերարերւելոլ
տիչ գազանների նման վիրաւորում
ու խածոտում
ենք
միմիանց։
Այդպէս ենք, Հիմա որ Աեումեանը մեռած՜ է, ո՛վ դո՛ւ Հայ
որ այդչափ եռանդով արուեստագէտներիղ
քարկոծել գիտես, խո
դիակի առաք և ասա քու յարգանքի ու ոիբոյ խօսքը, և քու
Համեմատ ք^աղի՚ր նրան
Հանդիսաւորութեամր։
Պէտք եղած ատեն սիրել, գուրգուրալ
ու յարգել
չգիտենք,
բայց
տաղանդաւոր
ղաւա1լներին
մեղնման շքաւորութիւնով
թաղել
գիտցող ի ազգ
չկայ և թերևս էոյէաի էլ լէ՚սի.լաւ ազգ
ենք, լուրք, պարկեշտ
ու գնա
ՊԱ>{փ< Լ
ԱՐՍ՚է
Ն 01ԱՆԷԱ Ն
4
