ՀնՐԱԾՆՈԻՆԳ
387
Աւա՛դ, g ր ո ւ ե g ա ՛ն..., թառին /ակն իմաստովը, մէյ
քովի չգալու., «.Հայաստանի Ուսումնասիրութեան
Ընկերութիւնը)
րերան
չառնելու զարհուրելի ճակատագրով
մը»**։
Անդրանիկն ու միակը, վերքի՛ նը եղաւ այղ ժողովր. —
Հիմնադիրներո
և լուծման ժողովը միևնոյն
ատեն։
«Հայաստանի
Ուսումնասիրութեան
Ընկերութիւներ
յաքորդ օրւայ Հայ
թեբթերու
մէք արձանագրուեցաւ
իբր պատմական
անուն մը դժբախտա
և Ծրագիր-կանոնադիրր
Հազիւ թէ
լոյստեսած էր կոկիկ տարազի մը
խանդավառ ուխտաւոր
Ղէօկիւրեանր դեռ Հայաստանի
այնքան
Հմայ
տոյտը չբոլորած՝
1
պայթեցաւ
ընդՀանուբ
պատերազմը***։
Մնացածը
յալանի է։
Օրքուն անդամը ետ դարձաւ
Հայաստանին, կէս ճամբան
Հազիւ
Հասած։ Ե
տ
դարձաւ, բայց
ուրի՛շ մարդ դարձած՝
էր* բոլորովին
տարր
մկրտութիւն
մ՝ ունեցեր էր կ՛ըսեմԳէօկիւրեանր,
անօրինակ կերպով
յ ափը
տակուած,
խան դա վառուած՜ էր Հայրենի
Հոդին ու օդին, քրին ու
Հպումին։ Աւանղութիւններու
Մայր-Երակին
քչիկ
մըբան խմեր էր Տիգրան,
ու շատեբու պէս՝ որ իրենց չնաշխաբիկ
Հայրենիքին բնական
գեղեցկութեան
անծ՛անօթ են՝ բերանը բաց մնացեր էր, Հոգին կարօտ մա շ դարձեր էր Երկի
ր
սիրտը Հոնթողած՝ դարձեր էր։ ՝
— € Լալռ ւղարի Տ&որյ>ինՀէքիաթր լսած եմ, — կ՚ըսէր օր մը իր ան ու
նակից բարեկամին — ու Հիացեր մնացեր եմ։ Ի՛նչ գանձեր ունինք
եզեր մեր
անգիր գեղացիներու
բերնին
մէք» ի՜*ն$ թանկագին
զոՀարն եր՝ որոնց յտրգը
գուն քաք գիտցողներին եղած՝ ես։ Դառնալէս ի վեր՝ աշակերտներուս
կը
մեմ ու կը պատմեմ*
տեսնես՝ մագնիսացուցեր
եմ, կր թռցնեմ իրենց
միտ
0'» գա Լ տարի՝ նորին պիտի երթամ, ք֊և ալս անգամ
անյս/գ-անյ ա գ
պտտի մ, ուսումնասիրեմ,
գրեմ***)։
ՀԷ՜Ք Ձէօկիւր, գալ տարի նորէ՜ ն պիտի երթայիր***,
այո՛, բայց տար
բե՛ր աստղերու տակ, ուր մաՀիկը մանգաղն է ծ՜աղիկ կեանքերու, ու
քու ծ՜աղիկ կեանքիդ, քեզ պէս բի՛ւր ծ՜աղկատիներու
ալ***։
— Հոն***, բայց ո՞ւր, ո ր քարի տակ, ո՞ր ձորի մէք, Հո՛ն***
Աղբ եր անg
Արիւնը ծ՛լեցա՞ւ արդեօք, ձեր բէ
լ
-ր՜բիւր
եղբայրներու
բոսոր
արիւնին ոռո
գումին » » » ։
<ւԼալոլղարի Ձորեր ի՛նչքան կակաչներ տեսած՝
ՐԱ
ա
լու
են քու
փառ
ուշիմ
աչերը»»*։
վՎանքեիդ սքեմին՝ դուն և քուկիններդ
ինչպէ՜ս շուտ
սըգւորեցաք, —
ցեղիդ արուն ու էգը սե լերդ կարեցաւ Տաւրոսի
լան քերն ի վար, Հեռուն,
ռուն, Միքերկրեան ափերուն վրայ էն մինչև Ա՛տն շի երկու ափը անէծ՜ք մռրն
չելու***։
Ծփո՜ւն . անէծքը եղա՛ւ ձեր ամբողքին կարմիր կարաւանը, Լլնատ Արև»
մուտքի մեծ՝ պողոտաներուն
վրա
ի**։
Ձեր Դամբանը մարմար չէ։
(է աոո » >նա կ ե(ի )
2Ւ
՝ ԹՈՒՆ Ի
