VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 428

Մե՛նք գեռ նոր արձանագրած՛ էինք յաղթանակ մը որով Այնթ
Ֆրանսացիներուն ձեռքը կ՚իյնար։
՝Բ աղաք ական մութ խաղերը որոնց զոՀ գնաց Մ արա շի բնակչութիւ–
նը գրեթէ ամբողջապէս, դեռ կը չարունակուին։ Մեգի չէ տրուած
րուն մէք քօղազերծել այն սպատաԼլներր զորս Դաշնակիցները կր Հետապնդէին,
և որոնց անողոք բաղխուաներէն դարձեալ մեր ժողովուրդն է որ կր ւք
ուի և նորանոր զոՀեր /լուտայ:
Ամենափոքր հարդերն իսկ այսօր մաՀացու վէրքեր կր թուին Սեր
ղին արդգն արիւնոտ կողերուն վրայ բացուած։
Արդարութեան ե. իրաւունքի անունո՛վ մարտնչեց ան Դաշնակ
որոնց յաղթանակը պիտի դարբնէր վերանականօրյշն ագատութիւնր ճնշուած
ազգերուն։ Հայր փոքրիկ Դաշնակիցն էր որ գոՀաբերեց ի՛նչ որ ունէր, ի
զա ւա Լլն եր ո ւն ա մեն աազնիւ արիւնէն սկսեալ մինչեւ յետին բարեբեր գուղձն
Հայրենական գաշտերուն։ Պատերազմի տարիները վեր$ պիտի գտնէին,
այնքան մեռելներու կեանքը պիտի փոխանցուէր խաղաղութիւնը վսեմօրէն
ծնող Արդարութեան յաղթանակին։
Այսօր կր տեսնենք թէ ի՜՛նչ կը մանգաղենք Հոն ուր մեր զոՀե
արիւնը Հեղեղօր^ն էր թափուած ակօսէ ակօս՝ երաղուած ոսկի Հունձքերո
Համար***
Ազատու՛թեան սեղանր դեռ եւս չէ պատրաստուած բոլոր
Համար։ Երեւանի սաՀմանները լաւագոյն ճակատագրի մըՀորիզոնր կը յայտ–
նաբերեն սակայն, ն Հոն քաղաքական դաւերը կը բաղխին մեր
ղինւորն եր ուն պղնձակուռ լանջքին դէմ։
Ալնթապի գրաւումով չի լուծուիր կիլիկեան Հարցը որ ՀետզՀետէ աւե­
լի կը թնճկուի։ Աաանայի դաշտին պարպումով, քրիստոնեայ բնակցութիւ
ները կ՚իյնան թուրք բարբարոս իշխանութեան տակ։ ԱՀնոնք բողոքագիր մը
ղրկած են Ֆրանսական և Բրիտանական կառավարութեանց, ինչ
Ազգերու Դաշնակցութեան։ կր յուսացուի որ Ֆրո՚նո՝* զօր ազուն գեր ու Հեռա­
նալէն սյռա^՚ Դաշնակիցները պիտի պնդեն որպէս ղի ԱՀնո+աալսւի մերձա­
կայ գաւառներ ր Հաւաքուած թշնամի ոյժերը զինաթափուին։
Զինաթափումի Հարցը այնքան յաջողապէս կթքոարուեցաւ, երբ խըն՛
ԴեՐԸ k.E Դ առ *նար Հայկական լէգէոնին շուրի Մեր տդաքը ֆլատուեցան
րոյապէս, և ալսօր անյուսօրէն իրենց Հոգիին մէ £ ամփոփուած՝ լեռնէ լեռ կը
թափառին։ Անոնցմէ իւրաքանչիւրին սրտին մէ £ շղթայակապ ու մաՀամերձ
առիւծ մր կայ։ Անձնուրաց խենթ ութիւն ր զոր անոնք ցոյց պիտի տային Հե­
րոսական խառնուրդներու մէֆ, այսօր վերածուած է դանդաղ և տխուր
լլկումի մը։ Արաբայի քաքերն իսկ զինաթափ, անոնք՝ որոնց խելայեղ գրոՀին
առ9ե երէկ Արարատը կր միանար Արաբա/ին***
Մենք՛ գեռ կը յուսանք և կը սպասենք որ Դաշնակիցներր չի լքեն ա
անգամ իրենց փոքր Դաշնակիցը թշնամիներուն ամենաստորին վրէժխնդրու­
թեան առՀև։ Մեր ցեղին արիւնր Աաանայի դաշտերն արդէն ողողած է։ Թո՛զ
ոյժ տրուի մեր զաւակներուն որոնք իրենց կուրծքերով ասպար կանգնեցին