ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
իրենց բոսոր ծաղիկները,
երբ
Դուն քնացար
այգի՛ներու. ստուերին
մէք
Հոտեւան.* »
Տարի՛ր քեգի Հետ ամին քաղցրութիւն,
ամին ժպիտ
աչքերուդ
ժէ£
բանտեցիր,
ամին յոյս մոխրացաւ առանց քեռի, ե
միայն
արտասուաթոր
ուռիները
Լա ա ցին գերեզմաններուն վրայ...
Ցորենի ծաղիկները
մոռցա՞ր, և սարբինան ող1լուզագեդ որուն տաԼլ եր*
գերը ծիծա՜ զն էին սիրավառ շրթներուն, երբ իյաղողին արիւնը կը Հոսէր
Հըն–
ձաններէն Հայրենական, ե ցնծ՜ութիւնը
կը միացնէր սիրտերն իրարու, Հոգի–
ներր
միեւնոյն տենչանքով, ե միեւնոյն
Հեշտանքով
մարմինները
գեղեցիկ
ե ուժեղ.**
Մ ոռցա՞ր Հին կեանքր, Հին սէրր, Հին գեղեցկութիւնը,
Գուն այս ամին–
քիս
Հր
ա
2
ա
[իքն
էէր* Գուն Հէքեաթն
էիր կ
ա
^իւ
մը
^ ° ï /
r
^
r
'
արեւին Փրթած՛
զանակի մը դողդոջուն
ու ոսկեվառ,
և ժպիտի՛ն աչքեր ուն որոնց երկար
թարթիչներուն
տակ
աստղերու պարտէզններին
իյորՀրգաւոր
ու կախարդա
կան ստուեր մը կը դնէիր...
Մոռցա՞ր* աքն աղրիւրները
որոնց մարգարիտին Հոսանուտ օր մը սափո՛
րրդ Լացուցիր, ե անոնց եզերքը ծաղկող շուշաններէն պսակուեցար*.*
Ու՞ր պիտի գտնես վերստին քրքումները
մեղուատ ենչիկ
և
ծոթորն
անուշաբոյր
որոնցմով
բլուրներն
և աք զիները գեղեցկութեա՛նդ
կընուիրուէ՛
ին*..
Մոռցա՞ր վերջապէս,
Հէքեաթներու
Ա
ո
լ
\իկ*
UJ
J
<U
Հար մնա բանն եր
շուշաննեբո՜ վ անբիծ՜, այն Հարսները չքնաղ
մարմիններով
իւն կա րոյ ր*
ա
/ ն
Համբոյրներն երազուած՜ ե գրկախառնումները
թերմիկ, և թալկացումը
վար՛
գերու պէս
այն տա՛ք անոյշ ծ՜ոցերուն որոնց մէՀ աստղերր քնացան
ե Հո
գիին մոռացումը գեղեցկութեան
զգլխանքով
օրօրուեցաւ***
Մոռցա՞ր ասոնց ամէնը, ասոնց ամ են ուն Համար եր՞բՂ. պիտի վերա
դառնաս Հայրենիքիս...
Եկո՛ւր, և ճամրուն
վրայ ծաղիէլները
քու ոտքերդ պիտ
լուան աըշա–
շա լոյսին արցունքով,
աղրիւրները պիաի ցայտեն
լեռներ ու վէրքին
մէԼ, և
կեանքին
Յարութիւնը
պիտի ժպտի քու դարձիդ, ո՜վ Հրաշքներու
ամենա
գեղ ԳիցուՀի...
Կ՝ապէ՝ սպիտակ
ե Հպարտ ճակատիդ
ցորենի ծաղիկներին,
ներով նոր պատմուճան
մը Հիւսէ՝ քու մարմինիդ Համար***
Հոն, վարր, ուր կանաչ արաՀետները
կը միանան,
ք
ռ
զի
կը սպասե
գարունները
կարմիր, ե
u
fcp
n
J
փ
ո
լ
^
ո
րէ^_ մը բարտիները
կը յուզէ, երբ
՚իուն
կ՚երեւաս, Հէքեաթներու
/ՓադուՀի՜ ...
Եկո՛ւր կախարդական
աղրիւրին
տանելու
գեղաքանդակ
փորըղ մարմարեայ, որպէս զի դարձեալ նոր
նոր արշալոյսներու
առա
Գին
ՔՐքոէ մ բոցերուն
Հետ ոսկիո՜վ լեցուին
թուրերը բոլոր, և Հարսներուն
իղձը
կատարուի***
;,>՝*
Առանց քեղի կեանքը պիտի չի վերա լառն այ Հայրենիքիս,
ոչ աչ
Գե՛
