ՀԵՐԱԾՆՈհՆԳ
878
թուէր, երր Դուն այնքան մօտիկ էիր, և կոյսերուն ձեռքը ձեռքիդ մէք՝
կեանքի՛ն, կեանքի՛ն մեՀեանները կ՚երթայիր մրտենիի դրասանգներ Հիւսելու.
Աստղիկի մարմարին***
Հէքեաթներու Աղքի՚կ» Արտերու, գաղտնի խռովքր միայն Դո՛ւն գիտէ
իր, և
Նաղի1լներր
զգլխիչ բուբուՏևեբ
ունէին, երբոր կ՚իյնային քու. ձեռքե–
րէզ*
Դ՛ո ՛ւն կը պատրաստէիր նոր Հարսներուն առագաստը,
պաշտելի գեղեցկութիւնդ կը ցոլանար քեղի և Հեշտանքին Համար մերկացո
մարմիններուն վրայ***
Աքն ատեն Նաղիէլներր կը մեռնէին սիրաՀարներու
շունչէն, և. անո
բուրմունքը թալկացնող
զօրութիւն մը կը ստանար գրկախառն ուա ծ մարմին
ներ ո
Լ
քերմութեան մէք,**
Այն ատեն աղբի ւրներուն վրայ կիք^՚էի^՛ Հոլաթ եւ տատրա1լներու
զոյգեբ, և բաղեղները գեղադալար բարտիներուն Հասակն ամբողք կը սեղ
արեւներու կարօտով։ Աքն ատեն ցնծա տօնն էր Սիրոյ ե Գեղեցկութեա
թանակին, և գաղք ալիքներով կր Հոսէր Արեւին տարփանքը ամէն ծ
ամէն ծ՛ոցի» ամ^ն սերմի
մէք***։
Հէքեաթներու Աղքի՜ կ» Դո ՛ւն էիր միակ ներդաշնակութիւնը Գեղեցիկին
ե֊ Սիրոյ, ե ՛Քնարը քեղի Համար կը Հնչեցնէր երգն ան մաՀ ութեան , Սափորը
կր լեցուէր քեղի՝ Համար գինեւէտ ողկոյզներու արիւնով, 1լշրթունքները մե
խակի
շափրա1լներոլ
պէս նոյն Համբոյրով կը փակուէին քու ծ՜ոցէդ
պառ Հոսող ոսկե շիթ մեղրէն քաղցրազօծ՝***
Դո՛ւն էիր կեանքը, Դո՛ւն էիր բեղմը, Դո՛ւն էիր քեր մութի ւննԱրե
ւին, և Հեշտաւէտ ալիքը սիրախտաւոբ ափունքները գգուող, քու
նէ՚դ միայն իր մեղկութիւնը
կ՚առնէր***
Դո՛ւն միայն գր կախ տոնուսները կը ստեղծ էիր երիտասարդ Հեշտանքի
և ան մա Հա կան մոռացումին, և կ՚ողողէիր Հարսնարանները քրտնաքեր
բու֊
րո լեներո վ որոնք անտեսանելի բրաբիոնն եր ու պսակէ մը կը ծ՛աւալէին ա
քա՛ն խորունկ, այնքա՛ն
թեթեւ։
Հէքեաթներու Աղքխ'կ> ո՛՛ւր մեէլնեցաբ փնտռելու կախարդական
բիւրր Հայրենիքիս գարնանազայր Հեղեղներէն կազմուած՛, երբ ձիւներուն
շուշանները կ՛ա բչալուս ո լին, և Գարունը կ՚իք^է արաՀետներուն
կարմիր
կանաչ գօտին կապելու***
Ու*ր
լքնացիր այսքան տարիներ, գիտե՞ս որ վերադարձիդ
սող Հարսները մեռան, և ոսկեթել պատմուճանէն Գեղեցկութիւնը մերկացաւ**»
Ուրկէ պիտի երեւիս, վարսերուդ ալիքը սիւգին,
ո՛՛ր ճամբուն,
ո*ր Հորիզոնինլուսավառ կախարդանքին մէք^ն, երբ իրիկունը մանիշակի լի
ա
ճերուն վրայ կը փռուի, և նունուֆարներր կը փակուրն երազող շրթու
ներու պէս.
Լքեցի՛՛՛ր առյաւէտ իմ Հայրենիքս որուն
ծաղի1լնեըը
բոլոր թե լաս լաg
ոտքեբուղ զզուանքները ճան չg ան, և նռնենիները քու վրադ
անձրեւեցի
