ԸՆԹհՐՑՈՀԻՆ
6ՈՒՇԱՏԵՏՐԸ
« Ա Ն Դ Ա Ս Տ Ա Ն >
ՊԱՐյ^ԵՐԱԳԻՐ ԳՐԱԿԱ՚ՆՈՒԹԵԱ՚Օ
ԵՒ ԱՐՈԻԵՍՏԻ (ՓԱՐԻԶ)
« Գրական
Ութ
լ ան պասէմ ոլթե֊ան
Հա -
մար »
յ**՚չ ուահա շա րքր
սկսահ՜
աաենս
ասիւնակնևրուն
մէ^, նպատակս
«Ան–
գասաան^
պարրձրաւլրին
մասին
խօսիլ
էր : Այնպէս որմիջանկեալ
աշիատանքս
վերի՚ցաՆ
րլլալով
11)08 - 1915
մին–
չեւ
մԼէՒ տար
աւլ րութ
իւն
դո յոլթիլքյ ու -
նեցոդ
Լ
լ
դադ արմ ան ենթա
ր կոլոդ
Լօթր
պա
ր րե ր ա կաննե րոլն Համաոօտ
պատմ
ու -
թիւնր
, - ալս յօդուած ով պիտի
անդ. -
րադառնամ
«Անղաստանձին
, որուն
-
թաղ
իրն է բանսւ ստեւլծ
ք*իւղանղ
Թօվւալ -
եան :
« ԱյղաՀտնդէ^
», « Հրախաղութիւն
»,
« Համա յնական սէր » եւ « Արեւադա
լ »
Հաւաքած
ոնե րո էն Հեւլինակր
, րոլորն
ալ
քե ր թ ո ւածնե
ր , նմ ան ձե ոնա րկի
մր յաջււ~
դոլթեան եւ յարատեւութեան
Համար ա -
մէն
պայմաններ կր լրացնէր,
տրուած
րր՜
լալով որ արուեոտադէտ
է , ւլրականու -
թեան եւ ղեղա րուե
Ատի
ճսւ շակ
ունի , աշ
խատա կիղնե րու
Համակրանքր
1լլլ վայելէ
,
մանաւանղ
տպարանատէր
է եւ պւորբերա~°
կանին
Հրա տարա կու թիւնր
որեւէ
մ է կէն ^
կախում
չյ
՚է-^ւի
:
Այ" պա
յմ աննե ր ր
պիտի
րաւէ ին որ «Ան դա
ս տ ան» ր կանոնւսւորա
-
պէս
լ ՛ ՛ յ " տեսնէր ել ոլա ր րե րա կան
ի
մր
Հիէքնական
պայմ անր լրացնէր ; ք՚ա՚լմա -
թ ի լ
լ՚նթերցո՚լներուն
դանղաան
այն եկած
է, որ ՚լեղարուեստի
եւ
՚լրականոկթեան
Նուի րո լած այ" պարրե րա կանր
անկանոն
չո յս կր տեսնէ,
երբեւքն
տարին
թիւ մր
մի՛ո
յն : քտմրաղիր
ը ան չո ւչա
իլ։ պտտճտ -
ո.ա ր՚սն ութ իւնն
ունի,
նման
՛ս յն պատճա -
ո.ա րանո ւթիւննե
րո ւն ,
որոնք կր
լսուին
միշ՛"
է
կապուած
՝ նման
ձ ե ՛ւնա ր կնե րոլ ;
Աոաչյ՚ն
թ ի ւ ո ՚ լ
(1952)
Հետեւեալ
ձեւով
կր րանաճեւուէր
նպաաակր
.
« Փնտռել
ներդաշնակութիլնր
>ա
լ Հո -
գիին՝
՛որդի
ժամ անա կնե լ՛ու մեծ ապար -
փակ
Համաղրոլթեանց
մէ^ :
Անցեալր ,
նել՚կ՚ոն եւ շրջսւններր որ ՚ղիտի
՛լան :
ք*ալւլ իրականութիւնր
ներկայինն
է ան -
մխտե
լի կերպով
1
« Գար
ուս
ղարՀոլրե
լի
Հ րաչալիքեե -
րուն
, ՚րլիւապտո
յտ
վե րիվա
յ ր ո ւմներ ո ւն
եւ սանձա
րձա կ
՛լի տութե ան ել
աւերին
գէմ , Ոանր ,
րանտստե՚լծութիւ^ւլ։
թ"՚1
բարձրանայ
իր արմ՜անի
սլատուանւլանին
:
4։
Պեղել
Հ տնքբ աղամ
՚"նւչ եալ
ղ ե՛լե ց -
կութեան
: Հա յ Հո՛լ ին թուլ
լո յս
աշխաբՀ
գա
յ իր կեն սա լիր ճտ՛։ ՛Ա՛լ այթու՚է ով , Հայ
րենիքի եւ օտաբ
Հորիւլոննել՛ու
վր"–՝յ
ւ
էր
ինքնուրոյն
ղիմաղծով,
յանուն
րնգՀա -
%ուբ
նեբդաշնւսկութեան
»:
ինչպէս
նախոր՚լ
շրջաններուն
, «Ան ՜
գասա ան»
ի
աղա սար կու
ն ո
լի
ր ե ա լն ե ր ր ,
Որոնումի
մէջ են , կարենալ
սլաՀելու
-
մար
Հայու
մեր ինքնոլթիւնբ
ներկայ
քա
ոսին մէջ ։
\,ւսխորղ
չրջաններուն
մեր երիաասար -
ղութիւնր
Հանգանակեր
կր ներկայացր -
նէբ , առանց պոռալու թէ ինքբ անիրաւ -
ուած
եբիտասարղոլթիւնն
է : « Անդաս -
տան
չատ յստակօբէն
կբ բանաձեւէ ա ֊
ռաջին
օրէն ելյառաջապաՀի
իր
ղերով,
«անիրաւուած
երիտասարդութեան
» գրո–
ԼՐ
ԿՌ
՚Ղ՚"Ր՚լէ
•• Ցոտակ է նաեւ իր ախտա -
ճանաչութիլնբ
եւ չա՛տ արղար
. « Ար–
տասաՀմանի
Հայ բաղմութիւններր
, աչ -
խաբՀի
չորս
Հովերուն
ցրուած,
լծոլած
են իրենց
նիւթական
գոյութիւնն
ուբա ֊
բօրութիւնբ
ապաՀովելոլ
արչաւին
՚. ՛Բա -
գաքակրթական
ոստաններուն
մէջ նրս -
տած,
անոնք
ինքնաւլոՀ
անտարրերոլ
-
թեամբ կբ մխաեն
մ չակութա
յին ու Հո -
՛րեկան
ամէն
արժէք »:
Այ"
՚Լ^Ր.է.է^ պարագան
մ տաՀ ո՛լո
լ թ
իւնն
է բոլոր
անոնց , որոնք՝
իրենց
աչքեբուն
առջեւ
մեր երիտասարդութեան
ՀետղՀետէ
աղղային
ղիրքեբէ
Հեռանալր կր
տեսնեն։
Շատ
քիչերն
անոնցմէ
բացառութիւն
կր
կաղմեն : Առօբեայ
մեր
փո րձա ռո ւթ
իւնր
տխուբ
երեւոյթներու
ականատես
կ՝րնէ
մեղ դժբախտարար
, Հակառակ
ոմանց
լա
ւատեսութեան
:
Այս
պայմաններուն
մէջ,
ի՞՛նչ
չափով
իր գրական
գեբր կատաբած ել կատալւե–
լոլ վրայ է «Անդաստան»
, որուն
րնթեր -
ցողնեբր
մե՜ծ Հ՚ոփով չափաՀաս
սերունդին
կբ պատկանին
: ՈբովՀետեւ
մեր երիտա -
սաբգ
սերունգր.
Հայերէն
լեղուի
մէջ իր
ունեցած
Հասկացողութեամբ
ու
կարողլ
՚լ–
թեամ
բ
մ ատ չե լի պիտի
չ՚լտնէ
պարբերա
կանին
լեղուն , ոճր եւ բո վան ղա կո ւթ ի ւն բ :
Ո րովՀետե
լ
լեղո լական
նե րգա
շնա կո
ւթիւն
կր աիրէ Հոն ել արդի աշխաբՀարաբր
իր
կատաբած
նուաճումներով
կր ներկա
յա -
նայ
Հոն
I
Բայց ել այնպէո արգար է պար
րե րական
ին
՛լ անղ ատբ եւ
ախաաճանաչու–
թիւնր
, որովՀեաեւ
ներկա
յ օրերուն մէջ
ո՛ չ
մ իա յն ե ր ի տասա րղո ւթեան
, ա յլ եւ
րնգՀանրապէս
Հա յ անՀտտին
Համ ար ա -
ռաքինոլթիւն
մր չէ , երր անոնք
աէ
.ելի
շ՛ոտ անձնատուր
«իրենց
նիւթական
գո -
յոլթիւՍր
ու բարօր ութի
ւնր ապաՀ ովե
լու
արչաւին » մեծ չափով եւ
«ինքնաղ՚ւՀ^յս^՜
տաբրերոլթե
ամր. կր ժխտեն
մչակոլթտ -
յին ու Հո՚րեկան
"՛մէն
արժէք
» ճ
ճոխ եւ
ա
յլաղան
բովանգակռւյքք\
I,
մր^
ունի « ՜Անդաստան»։
Ամէնէն
աւելի սա -
կ՛ո լն բանաստեւլծ
ութիւնր եւ անոր մեկ -
նաբանոլթիլ1էր
խմբաղ րին
մտաՀո,գոլ
-.
թիէն կր ւղատճ՚ռռեն : Գբեթէ
ո՛շխ՚ոտա -
կիցնե րէն
խոէ
.մր. մր կր ՚իորձէ
պա՚ոաոխա–
նել այդ մտաՀողութեան
ու
մե1լնարանել
դրական
՛ս յգ
սեռր։
իլ
սակայն ոչ մէկր
կր յաջողի
իր տուած
բա ցաա
բութ
իլնով
Հաս1լ1ւա լի ղաոնալ
եւ ւլաղաւիա
րնե
բու
նե րղտ
շնսէ կս
է
.թիւն մր ստեղծել :
Տ. կոստանդետնին
Համար
«րանասաեւլ–
ծի
բնոլթիւնր՝
«անբնական»
է, եւ իր
ղալարուն
մո լորո լւքներով իսկ ձղտում է
գերբնականին
, ՛ո յսինքն
՚լեբագոյն
մի
Վ - Ի Պ Ա ՅԻՆ Պ Ո Լ Ւ ՍԸ
Որքան կր Հեոյրնայ
Պ
"լիսր
ինձմէ , այն
քան
աւելի
՚վիպա
յին կբ դառնա
յ
ինծի
Համաբ:
Անիկա ա յլեւս
ինծի
Համ ար
ա
չխարՀի
վրայ
ղոյութիւն
ունեցող աեղ մբ
ՀՀ
՜ % ՚"յԼ
իմ էութեանս
մէջ ապրուած վէպ մր ամ -
բող1 :
Կբ վե՜բապրիմ
Հիմ ա իբ ամ էն
մ էկ պա
Հր , ինչպէ
II
երր առինքնուլ վէպ մր կր
վերջացնես
, եւ յետոյ,
միտքովգ եւ ղղա-
յարանքներովղ
կր վերլուծես
անոր
ամէն
մէկ էջր :
Այղ
վէսքր ես եմ գրած
յ
Պոլիսբ ել ես
ենք
անոր
Հեբոսնեբր
:
Պ՚՚լ""յ
ծովերր ,
Հովերր
, մարգեբբ, կր չբջապատեն
մեղ ,
բայց ան եւ ես կբ մնանք գէմ գիմաց ;
Առանց անոր՝ ես չէի կրնար
ղո
յութիւն
Ունենալ։
Անոր ծովերէն,
Հովերէն
շին -
ուեսա
X
Բանասաեղծներբ
մեծ աեղ ՚ կբ
բռնէին
Հոն : Աւելի
ճիշղր՝
Հոն ամէն
մարղ րա -
նա ստեւլծ էր :
է՛՞՛նչպէս
րանասաեղծ
ԼՐլլալ , երբ շուր–
ջիղ
րնոլթիլնբ
մաբղկութենէն
անղին
էլանց^լնէ
մ ա րգե
ր բ , ել ա յն ատեն , ապ -
րելով
Հանղերձ
, կարելի է միայն՝ ԻբԲ
բանաստե ղծ ապրիլ ;
Այս վերացական
էութիւնր որ չինուե -
ցալ
մեր մէջ,
Պոլսոյ
վիպային
մթնոլոր–
տովբ
անշուշտ
, յետո
յ կե անքին
րիրտ
Հարուածներուն
աակ շատ էինասա բե ր ե -
ղալ
մեղփ
X
Ջկրցանք
աղաաագբուիլ
վե -
բա ց ա կանո ւթ ենէ ն , որ Պ"Լ""
յ Հ "Վեր
էն եւ
ծովերէն
շինուած էբ :
Բա յց
Հիմ ա , եբբ կր նայիմ գէպի
ե -
տեւ, եւնաեւ էութեանս
խորր, կբ ւլտնեմ
որ այն լաւա՚լոյն
սլաՀերր , որոնք
ապրած
եմ , դարձեալ այդ վի՛րային
Պոլիսին
մէջ֊.
ապրուած
վերացական
պաՀերն
էին , չբբ–
ջապատուած
մարղեբէ , որոնք
բոլորն ալ
բանաստեղծներ
էին • • •
՚
X
Անշուշտ
, երբ այսպէս
վիպային
ձե՜ւ մբ
կուտամ
Հին Պ ՛՛լիսին , պէտք չէ
մոււնալ
որ , Թուրքեբուն
սարսափ
ր մաբգոց
սիբ–
տերուն
խոբն էբ եւ վրան :
Րայց, Աստուած
իմ, Պոլսոյ
ծովն
ր բ ,
Հովերր
այնքան
գեղեցիկ
էին , ել բա -
նա ս տ ե ղծն ե ր ր ա յնքան Լ"կ սէրով տար -
ուած եւ վերացած
, որ կեանքր
Հոն , ա -
մէնուն
Համար,
վէպի
մ,ր վերածուտծ
էր ՚
Հոն բանաստեղծութիւն
կա րղա լով՝ լա.
ցողներ
կային : (յլ սէրէ
մեռնո՚լնեբ
՚ • • :
Այգ մեծ ղղացումր
փուլոցնեբր չէր չա–
փեր : Այլ կր մնար աչքեբուն եւ սիբտե -
բուն
խոբբ
սե՜ղմուած
Հոն,
սիրոյ
նամակներ
ր չէին
՚էրեբ
մեքենաներով
;
Այլ
յ ՚ " ^ ՚ " խ
1
անճարակ
ղիբերով եւ մանի,
չակա՚լոյն
մելանով
. . ,
Աիբոյ
Հեռալոբութիւնր
կ՝իաէալացնէր
,
բնութեան» ; Եւ կամ՝
«րանաստե՚լծու
-
թեան
իրականութիւնր
«անիբական»
է ,
ել «ծա
յրա
յեւլ ո բոնումնե
րով փ" րձում է
գաոնա լ արաա յա յաութիւնր
ղերիրակէս
նի աբտացո
լում բ մի իրա կան ութ եան որ
ան Հ ո ւնօ բ էն
մ ար
՚էկա
յին
լինե լով
Հան -
գեբձ՝
անոր Հաղո րգ է
տրամաբանութեան
բնականոն
օբէնքներին
» յ
« Անդաստան »ի մէջ (թիւ ՛ձ) Գ • ճ ի ՛ լ ֊
մէճեան
քերթ
՛է
լած
մ
ր
ունէ բ
«կեանքր
իբրեւ բացակա
յ» խորա՛լ բով : Պէ
յր՚"–թի
« ՝1
""յիրի » չտբաթաթերթր
կր խորՀր -
ղածէր թէ « Արձակի
վեբածելով
մէկտեղ
չէ կրցած
Հասկնա
լ քերթուածին
իմ աո -
աբ» : Գ* ճիզմէճեան
կբ պատասխանէ
ր
թէ
«րանաստե՚լծո
ւթիւն
մ ր ա րձակի վե -
րածե
լ, մեռցնե
լ է ղայն ;
Ըսել է բան
չՀասէ^ալ
բանաս՚ոեւլծութենէ
է
Ըսել
է
կեանք մբ բաժնել
ինքն
իրմէն :
Արդարեւ
ի՛՛՛նչ կ՝ոլղէք որ տայ բտնաստեղծբ
ձեւլի :
Բանաստեղծր
բան չի տար , բան Լր"եր ՚
Ան իր էսելիքբ
րՍած
է ձեւի մբ մէջ , ձե–
՚-ով
մր եւ րանաստեղծութիւնր
այգ
ձեւն
իսկ է »։
Անչուչտ
վիճելի
կէաեր կան այս տողե–
րոլն
մ էջ : Եւ սակա
յն տխուբ է Հաստա -
տել որ ղրա կան
ել
ղե ղա ր ո ւե սՆւ ա կան
Հարցերու
^բնութեան
եւ տարա կարծու -
թետն
մր առթիւ,
նիւթէն
չե՚լելով,
անձ -
նականութեամր
կր զբաղին
: Գ. ճի՚լմէ -
ճեանի
զուսպ եւ բարեկիրթ
բացատրու -
թեան,
րնգղիմա՚լիրբ
, ՛լր ա կանո ւթ ե ան եւ
բարեկրթութեան
Հետ անՀաչտ
լեղու մր
ել արՀամաբՀական
ոճ մբ կր դոբծածէր
;
Գե ՛լեց իկ
զ" լղ աղիպո
ւթե ամբ
մ ր
« Ան -
դաս աան» ի
մ էջ (թիւ
4;)
ուլբացեալ րա ՜
նաստեղծ
Արտէս չէս
Տա
րո ւթիւնեանէն վր–
կայութիւն
մր ունինք բանաստեղծին
ու
բանա
էէ
աեղծ ութե ան
մ ասին ՚ « ճչմ
՛ս -
րիա բանա սաե ւլծբ ա յնքան օտաբ չէ մեղի
Համար : Եղբայր
մ լ ^ է , որուն Հետ Հա -
մակրութեան
բուռն ու անբաժանելի
կա -
պերով
կապու՚սծ՜
ենք - Իր բոլոբ
ՂԳ"* ՜
ցումներբ,
իր բոլոր
յոյղերր,
իր
բոլոբ
եբալ^երբ
մերիններն
են :
1
'րեն Հետ կ^
լանք , իրեն Հետ կր ժպտինք
, իրեն Հետ
կր սիրենք » :
Բ . Թ՚օփալեանին
բանաստեղծութեան
մասին
ունեցէսծ
էւէեսակէտբ,
խտացած
վիճակի
մէջ տեսանք
արդէն
բանաձե՚.ին
մէջ.
« Բանասաեղծոլթիւնբ,
էէէ՚սլով
Հողե կան Հա ւլո րղա կց ո ւթ ե ան էական
մի -
ջոց , գործածելով
մէկ կո՚լմէ
լիզուի մր
րոլոբ
կարելի
՛լե ղե ց կո ւթ ի ւննե ր բ
, ոլ
միւս
կողմէ
ներշնչումի
անխարդախ
ո -
լորտնեբբ
, կբ րարձրացնէ
մարդր
իր իս
կական պատուանդանին
ու
աւ^ուադոյն
ճակատաղրին
» :
ՄԿՐՏԻԶ
ՊԱՐԱԱՄԵԱՆ
(Անսւցեալը յաջււրդռվ)
Պ Ս Ր Ո Օ ձ հ օ Գ Ա Ռ ա Ր Ի Ւ Ր
Ա.
ԱՌԱՋԻՆ
ԲԱՑԼԵՐԸ
Մինչ Վա ՚» ան Եսա յեան , Հպարտ - Հր -
սլարա
Ան՚լչիա
կբմեկնէբ
Հարբոյի
ղրպ -
բոցին
մէջ ոլսոււէբ
չարոլնակելու
, Գա -
Լուսա
) 15
տարեկանին
կ՚ուղարկուէր
0 արսէյլ՝
ֆրանսացի
րնաանիքի
մր
մէջ.^
ֆբանսերէնբ
կատարելագործելու
Համար ;
Այս
թեթել
ձախողութեան
յիչատակր
,^
ինչպէս կր թուի
իր աւլ՚լեցոլթիւնբ
ձղած
է Գալուստի
ամբողջ
կեանքին
վրայ, եւ
ինչպէս կր վկայէ
իբ ՚իորթուկալ^ի
բարե
կամն ու փասաաբանր
, Տոքթ
. Փերտի -
կաօ , «Զէբ
կրնար
Հանղոլբժել
այն մաբ -
՚քոց
^ որ չեն աչխաաիր : Հակառակ
իր
յաոաջացած
աարիքին
(75էն
մինչեւ
86) «
օբա կան
ութր տասբ ժամ կ^աչխատէր
յա–
ճսէխ»։
ՏասնրՀինգ
տարե կանէն սկսած ,
70
տարի
չաբունակ,
Կիւլպէնկեանի
մե -
հ-ագոյն
գբաղումր
աչխատանքն
էր ։ Մբ ֊
նացա։՚ր - րնաանիք.
Հաճոյքներ
, նոյն -
իոկ
զրամբ
երկրոբղական
արժէք
կր
ներկայացնէր
իրեն Համար :
|Տ84^
աշնան
իր յամառ
աչխատանքբ
"՛Ր՛քի՛նք
տուաւ. Լոնաոնի
Բինկ՝զ
Բոլէճբ
րնզունուեցալ
16
տարեկանին
, իր ղա -
սարանին
պաՀանջած
աարիքէն մէկ տարի
աէձքի
շէւա
՛՛Երեք աարի վերջ,
յաջողա–
՚քոքն նիշերով
ղպրոցր աւարաեց եւ սաա–
ց ՚ " ւ քաղաքային
ճարտարաւլէաի
վկա -
յական
:
1Լլաբ
՚ոակսւն
ճառբ գրած՛ էբ Հան~
քա յին - ճար տար
ա՛լի տութե ան
Հարցին
չուրջ, կարեւոր տեղ մրն ալ
յատկաղնեքով
նոբ
ղ^րզ անալ
սկսո՚լ
քարիւղի
ճարտա -
րաբուեստին
; Այո
ուսումնասիլ՚ութիւ.նր
մին չեւ
օրս ալ կբ յիչուի
քարիւ՚լի ճար-
տարա րուե ստով
զրաւԼո՚լ
չլ՚ջան՚սկնե
րու
մ էջ՝ որպէս
ինքնա յատուկ
ե ւ մար՚լ սրէ տ–
չունչ
զ ո րծ , եւ որունւ
շնորՀիւ
Գ. Կիւլ -
պէնկեան կր նկաաոէփ
քարիւղի
ղալ՚աշոր–
ջտնին
նա
խակէս
րապետնե
րէն
մին :
*
1887^
վեբջերբ
վերաղաբձաւ
Պոլիս ,
՛ԻԿ՛"
յո՚կո՚նին
Հե՛ռ իր րն՚սկ՚սվ ա յրր
՛իո ֊
խաղբելով
լուրջ
մօրուք
մր կւլակին վր -
րայ,
ել մեծ Համարում
ինքն իր
մասին։
Առաջին ա յց ելո ւթի
ւնր տուաւ. Հարրո
յի
նախկին
ուսանող ՎաՀտն
Եո՚սյեանին
:
Այո անգամ
եւս ՎաՀան
ղինքր
կանխած
էբ • յաջողած էր ամուսնանալ
Հա յ աւա -
գանէին
ամէնէն
Հարուստ եւ աչքի
ինկող
ժա ռան գո րդո
ւ Հէներէն
Աննա
ԲարաքէՀ -
եաեանի Հեա, որ ԱրրաՀամ
փաչայի •"գ–
ք^էկն ՛ու Եգէպաոսէ
վարչապետ
Նուպաբ
փաշտյի
աղգականոլՀէն
էր ; Այս
ամոլս–
նոէ.թեամքէ,
Եսայեաններբ
Պոլսոյ
ամէնէն
րարձբ
Հայկական
լնաանիքր կբ գաոնա ֊
Ցնցումբ մեծ եղաւ Գալուստի
Համաբ
Ընկե րային
աեսակէ֊աէ
, Ե՛""
յեաններո
Կ ի լլպէնկ եաննե րէն
աստիճան մր եւս
բարձրացած
կ^Բէլային
: Աակայն
չյոլսա
~
Հատեցալ եւ իր տռո՚չ^
բնաղգն ալ օւլնու
թեան
՛էա սալ
իրեն : ՎաՀանի Հետ ունե–՛
ցած
խօս ա կցո ւթի լիւներուն
րնթացքին
յի
չե ց թէ այս վերջյինր
ղարմոլՀի
մբ
ունէր,
Նոլարղր, որ Գալուստի
Մարսէյլ
մե1լնած
ատեն , ուրեմն
էորս տարի առաջ, տասր
տարեկան
սիրուն
ա՚լ^նա կ մրն էբ : Օբ ՜
ւարղի
Հաւլիւ
13 - 14
աարեկան
ՐԼլայր
արէլելք
մր չէր Գալուստի
Համաբ
. արե
ւելքէ
մէ՜ջ աւլ^՚կներբ
չուտ
կբ Հ
ասոլ -
նան
. միւս
կո՚Լմէ , փաստ էբ որ Նուարղի
|
դեղանի
մայրր,
Վեբժին
, Հաւլիւ
14
աա - \
րեկան կար երբ ամուսնացած
էր Ցով՚էան–
,
նէս
Ե"այեանի Հետ ;
Գալուստ
սկսաւ
՛լ առնա չ Եսա յեաննռ -
րուն տան չ"՚–ր^է ՚
X
Ց"վՀաննէս
եւ Վեբժին
Ե"ա
յեաննե՜րր
ղինքր չաա պաչտօնապէս
, ինչպէս
նաեւ
Հայերու
յատուկ
կասկածամտութեամբ
լն՚չու^ւեցին
, մանաւանգ
որ չատ
Համեստ
ծադում
ունենա չսՎ կանոնաւոր
Հա
յեբէն
իսկ
չէին կրնար
խօսէլ, ալ ուր
մնաց
անզլերէ ն կամ ֆրանսերէն
. ա յնպէս որ
շատ
ղգուչ կր վարուէին
անղլիական
Հա -
մ ալսա րանէն ղեռ նոր գուբս
ելած այս
ինքնավստ՚սՀ
աղուն Հետ :
ՑովՀաննէս
Եսայեան
Հասկցած ալ էբ ,
որ կէւլպէնկեանէ
այցելութէւնր
որոչ
չա
փով կապ
ունի Նուարղի Հեա ։ Երբ խ" ՜
սակցութիւնբ
կբ էէառնար ե կուղար
կանղ
կ՚առնէ
ր ղործի
վ րա յ (ինչպէո
անխուսա–
փելէ կերպով կր պատաՀԷ երբ երկու
Հայ
իրարու Հետ կր խօսակցէն)
, Գալուստ
Հե
տաքրքրական
ղաղափարներ
կ*արտայայ -
աէբ,
բայց
էրո՚լութէւնբ
այն էր, որ աա
կաւին ոչ ղործ
ունէր ոչ գբամ, ոչ ալ որ
եւէ Հաստաա փաստ
, Որ
խսաաբսւրոյ
՛Ա արգէս
կ է ւլպէն կե ան էբ ւլալկէն
Համ
՛սր
փայլուն
գործ
մբ վերապաՀած
է : Հեաս՜
լաբար, այս առաջէն տեսա կցութէւնր
Ու՛
եւէ ղբական ա րդէւնքէ
չյանւլ.եցաւ : Ա ա -
կայն
գոնէն
գուբս
ելած
պաՀուն
, Գա -
լուստ
Նուարգբ
տեսաւ • անճարակ
, ան -
Հրապոյր
փոքրիկ
դպրոցականի
երեւոյթ
չունէր
պարմանոլՀին
• այլ ւիոքբաՀէսււ՚սկ
,
բայց արգէն
Հասուն
կազմով,
դեղձի
նման
սաՀռւն ու վարղազոյն
մորթով, սեւ ու
վառ ա չքե բով
ղեղեցիկ
երէտասարղ
ալ -
ջէկ
մր դարձած էր :
իր ամ բոդջ
էութենէն
կեն սո ւնա
կու -
թէլն
, զուարթութէւն
եւ
Հրապոյր
կր
յորդէ
էն • Գալուստէ
որոչում
ր
անդառնալի
էր
. պէաք էր ոբ Նուարղ
իլ, կինր
ՐԱար
ուչ կամ կանուխ
յ
Ցաջռրդ վեց ամիսներուն,
առանց վր -
Հատելոլ
Նուարղէ
ետեւէն
էնկաւ, դար -
պսէսեց , Համոզել
ջանաց ;
ՐԱԼՖ
ՀԻՒՎԻՆԶ
(6 է>ար–)
Fonds A.R.A.M
