ՑՈՒՇԵՐ
ՍԱՆԱՍԱՐԵԱՆէՆ
ՅԱԿՈԲ ԴՈԻՐԳեն
գ.
իյ , Պաղաասարեանէ
մեկնումով,
Ա ան սւ ս ա ր՛
եան վաբժարանլչ
գարձեալ
կլչ մնար առանց Հայե՛
րէնէ ուսուց չէ ; քէւսաի
,
ս անասարեանէ
աեսչու -•
րեան խնգրանքով,
Պոլսոյ Աանասարեանի
էւէա -
մակալութիւնր,
կարին կր ղրկէր նոր
ուսուցէչ
մր Կ • Պ"լ"ոյ
կեգբոնական
վարժարանի
շրքանա–
ւա բանե րէն Պ • Հրա չեա
յ
Աճառեանր
, աշիւարՀա -
Հռչակ
ուսուց իչա
սլե ար , ա յժմ Արե լան
;
Պ • Հբ • Աճառեա
լ ամ առնա յին
աբձակուրգին
էբ որ վարժարան
Հասաւ ; իրեն եղաւ
լաւագոյն
վւգունելութիւն
մ
ր
: Այն աաեն շաա երիաասարգ
էր եւ գեո. Համբաւ
չունէր։
Պոլսոյ
ճՀայրենիքֆին
մէք Արփիար Արվւիարեան
կր չնորՀաւոբէր
այս
ընարութիւ-նր
, մ՚իեւնո
յե ատեն՛ գո վե լո վ
կեգր
•
վարմաբանր
, ո բուն յաքոգագո
յն
բևթ ացալա րանե–
բէն մին Հայե րէնի ղասախօս
կր նչանակուէր
Հայ
կական գաւառներու
բարձրագո
յն՛ կրթական
Հաս
տատութեան
: Անշուշտ Պ ՝ Աճառեան
,
Հակառակ
իբ երիտասարգ
տարիքին
, սլիտի կրնւաբ
մեծ՜ապէս
օգտա/լա ր րլլալ Ա անա սա րեան վարմարանին
: Աւ
սակա յն իր րնարոլթիւնր
վա րմ ա բան
ի ե տես չու -
թեան, կոգմ է նուաստացուցիչ
Համ արո լեց ալ Ա ա -
նա ս ա ր ե ան ի վարկին
Համար
, ո րովՀետեւ
տես
չոլ–
թիւնր
կ՝րնւգունէր ոբ Ա անա սա րեան
ր
Համ աՀաւա–
սար
բարձրութիւն
ունէր
Պոլսո յ կեգր • վարմա -
րա
՜եին
,
Հետեւաբար
սլէտք էբ ոբ անունի ու Համ
բաւի տիրացած
Հա յագէա
մ
ր Հա յե րէնի
գասախօս
նչանա կո ւէ բ Ա անա ս ա ր ե
անւ
ի ,մ անաւանգ
ե րկու նա
խորղ գմբախա
տարիներէն։
ետքր : ԱՀա ա յսպիսի
նկատումներով,
տեսչանղամ
3– Աատաթեան Կ՛
Պոլիս փութաց
ի խնգիր
նոբ Համբաւեալ
Հայա -
ղէտ
ուսուցիչի
մր, Պ– Աճառեաւն
ալ իբրեւ օգնա
կան եւ կա ռաէէա ր ի չ պաՀ ելով
Հանւղե րձ :
Պո լսո
յ մէք, ան շո ւշտ
խնամ ա կա լո
լ
թ ե ան։՛ Հետ
Համ ախո բՀուրգ
, երկու
թեէլնած
ունե ր
նկատի
կ՚ունենան
, մ ին՝ Ա ելքոն
կ իլբճեան
, <ք,Պանղ ուխտի
նամ ակն եր՛սուն
անմ ոռանալի
Հրանտր
, իսկ
միւսր
Ցակոբ
կ՛ո
լ
ր գէն
,
խմ րաղիբ
«
^ա շակ
Ասէլեղէն
՚իսլրութ
եան։՝»
ւլրաբար Հանղէսինւ
է
Տ՛ Աատաթեան
կր նախրնւտրէ Տ՛ *հոլրղէնր
,
որովՀետեւ
, ինչպէս
լսած ենք, իբրեւ թէ
Մ ելքոն
Կիւրճեան
, ղրութեան։
մր մէք մեր
ղրարարր(^ղիակ
լեղու՛» կոչած
է : Այս պարաղան
մեծ
յան ցանք
մ
ր
ել
թե րութիւն
մր կր Համ արուի Հրանտ
ի Համար :
Անոր
րնտ րութիւնր
Հաւանաբաբ
պիաի
չարմանսէ–
նար
Հաւանութեանր
տչալոլրք
կտակակատար ,
ներՀուն
Հայաղէա
ել պատւքադէտ կարապետ
Եղ -
եանցի
, որ միշտ
1լր թելաղրէր
ու կր
սլաՀս/ևքէբ
որ Աանասարեա),ի մէք մեծ կարեւո րութեամ
բ ու
խնամքով
գա
ս ա լան գո լի
ղ ր ա բա ր ր :
6 • Գուրգէն
ի լծւտրութեան
լուրր մեծ խան ֊
գավառոլթեան
պատճաո. եղաւ վարմարանինւ
մա -
նւալան։գ բարձրաղո
յն կա րղե բուն մէք ՚, Այ" օր -
ոլս^նի սլէս կր յէչեմ
, աղղա յեն յեղափոխական՛
վէ–
պաղիր եւ <Տ.Զարթօնք»ի Հեղինակ Աալխասն
էր ոբ
ցնծոլ թեամր
կբ բացաղանչէր :
Հր^ , ուրեմն ասկէ վերք, ամէնւ օբ , չա -
բաթուտն
մէք վեց անգամ Ց ֊ Գուրւլէնի աս ամ -
պիոնէն
ղասաւանգո
ւթեան
ոււ կնղիբ
պիտի
ր լ -
չս/նք... ;
ԱՀա թէ , ուրեմն,
ինչ պայմաններու
բեբու -
մով
եւ ինչ խանւգավառ
մթնոլորտի
մէք Տ • Գուբ–
զէն
մ ուտք
ղո րհ եկ Ա անա ս արե անի
մ էք , իր
Հ ետ
րե րե լով նաեւ Պ"լսեցի քա I. ի մր աչակե րտն
եր ո–
րոնց մէկն էր ք^իւղանդ Բէչեա^լի
որղին.
Պարոյր
Բէչեանր :
Ա • Գուրղէն
մ իքաՀասակ
, բարեձեւ
մ իչտ
խը՜
նտմսվ Հագուած
, թէեւ
պաբզօրէնւ
, լուբք ու սլատ–
կաոաղգռւ
մէկն։ էբ : Աշակերտներր
ակնածանքով
ևւԼ ՚էէ"՚էէ՛^
Ղ"՚՝յ^
՝• ^՚՜Ք՚Լէ՚՚^ՔՌ
ղ՚^ւսպ կր պաՀէր, որ
եւ է սրտնեղութիւն
չպատճառելու
Համար ;
Նոբրնտիր
ուսուց ի չր ստանձնեց
բո լոր կարղե–
բուն
Հայերէն
ղասաւանղո
ւթ իւնւր , բացի նախա -
պատրաստական
կարղէն
, որուն
Հայերէնւի
, ինչ -
պէս նաեւ վարի
կտրղերուն
աղղ •
պատմութեան
Ուսուցիւչն
եղաւ
Հր • Աճաոեան
։ Այո
կարղաղրու–
թիւնր անչուչտ
նւպաստաւո ր եղաւ
Աճ առե
անի
Համ ար , որովՀ ետեւ ղասեբր
ա յնւքան ծանր
չրլլա
լով
, ի՜ն՛քղինքբ տուաւ գաւառա բա բ բառնե բու բա -
ռարանի
մր կաղմութեան
աչխատսմնքին
: Աանա -
սարեանի
մէք
ամէն։
Հայաբնւակ
ղ։ւ։ւաո իր մէկ կամ
աւելի
ներկայացուցիչն
ունէր :
(թող
նեբոլի
ինձ Հոս յիչել թէ՝ ես այն ատեն,
առաքին
ղասաբա՜ն
ի աշակե րտ , Ակնա յ գաւառա -
բարբառին
բաո երբ կուտա
յի Աճաո ես^ին : թուղ -
թի մր վբայ կբ նչանակէի
յի չո ւլ ութեամ բ
10 15
բառ եւ չաբաթ
եբեկոներր՝
Աճառեան
իմ բացատ
րութիւննե բուս Համեմատ
, ղանոնւք կր ճչգէր
, կը
լրացնէր եւ կր նչանակէր
իբ տետրակներոլն
մէք -
ք՚նձմէ չատ դոՀ մնացած
րլլալով
,
վա բմա րս/^ւ, էն
մեյլնած ատեն նուէր տուաւ իր լուսանւկարբ ղոր
կո ր սնւ ց ո ւց ած եմ , աւաղ •
եւ խոստացաւ
իմ ա–
նոլնս ալ յիշել երր այգ բառարանր
Հրա։ոաբակ
-
ոլէբ
յ
Ջեմ գիտեր թէ այգ խոստում
ր պաՀա՛" ծ է) :
Հր • Աճառեան
ի պատմութեան
գասաւանգու
-
թեան առիթով,
յիշեմ թէ օր մր մեղի
կարգաց
Աինաս
Զերաղի (^.Գրական Փորձեբ՝»է(ն.
Հատուած
մը, ^ՎՀատ պատանին
ել յոյսեր,
եւ Հայրենասի
-
րութեան
աննկարագրելի
քերմ ղղացումով
մր բո
ցավառեց
մեղ։ Այս այն շրքանն էբ , երբ Հայկա -
կական
Հարցր,
Աասունի գէպքեբուն
Հետեւանքով
օրուան Հրատապ
իէնգիբն էր ղարձած : Կր
լսէինք
թէ
^թայմղ»
Անգլիոյ
պաշտօՂաթերթր,
ամէն օր
Հայկական
Հարցին
նուիրուած
գրոլթիւններ
ու -
նէր։ Օր մր Աճառեան
մեղի պատմեց թէ՝
կարնոյ
անդլիական
Հիւպատոս
Պ– Կրէյվսէ
Հարցուցած
են թէ՝ իրա՛՛ւ է որ Հայաստանի
մասին
Անգլիոյ
առաքաբկած
կարգագբո
ւթիւնը
րնգունուած է Բ •
Գրան
կողմէ։ Աւ Հիւպաաոսր պատասխանած
կ՛՚ըլ
լայ.
^Ջընգունուիլր
ո՛՛վ րսաւ .-•՝»: Բւ
մենք
մատաղ աշակերտներս
, Հր • Աճառեանն
ալ մեղ Հետ
միասին
,գէթ
այնսլէս
կր կարծէինք
թէ Հայկա -
կան Հարցր կաբղադրուած
վերքացած է ի նպաստ
Հայերուն
: ինչ յոյսեր,
ինչ երաղնեբ, եւ
յեաոյ,
աւաղ
, ինչ յուսախաբութիւն
. • - ;
X
Այժմ
անցնինք Տ • Գուրգէնի
:
Տաւակնութիւնը
չունիմ իր ղիմաստուերը
Հա–
ւատաբմօրէն
ու անթերի
գծելու։ Եւ սակայն
այս
քս/նի մը նիչերր
կրնան մօտաւոր
ղաղափար մր
կաղմել տալիր խաոնուածքին
ու բն։աւո րո
ւթեան
մ ասին :
Տ • Գուրղէն չատ կր ոիրէբ գեղեցիկ
ու պայ
~
ծառ օղր, եւ մենք, աչակե րտնե րս ալ մեծապէս
կը
տենքա յինք աաոր
մեղի յատուկ պատճառներով :
Երբ ոդր անձրեւոտ
րչլար կամյանկարծ
ւքթաղ -
նէր, Տ՝ Գուրղէն
քերմաչավէի
մր չափ 1լ^աղղոլէբ
,
կը ղտոնար
խոմոռ ու խիստ։
՛Լայ այն աչակեբ -
տին
որ ղասը լալ չէր պատրաստած
, տ յն
ատեն
կ ՐԼէար անողոք
ո րակո ւմնե րո ւն առարկայ
, եթէ
Հասակաւոր
էր,
սիլփիլբկէ/. , Փ ^ ^ ^ Յ / ՛
հ"թ ՞/"" ՜
կո ւմնե րուն
, իսկ եթէ փսքբաՀ ասակ էբ՝
^
(ԼԼԱ"Ր
ա յ վ ա յ /
որդ : Կր սարսափէինք
իրմէ գէչ
օղերու
պաՀ
ոլն՛
, բա րե՜ բա
իս
տա բա ր երբեմն
յանկարծ արե–
՚՜էԼ
էս լո ւս ա ւո ր երեսր
ցո յց կուտար
,
Ու
տ յս ան
ղամ
դասը ղուարթօրէն
կ՚անցնէր :
Տ • Գուրղէն Աանասարեան
վարմարանին շտտ
մօտ. Հայ րնտանիքի
մը տան մէք սենեակ մը վար
ձած
էր ուր կը բնակէր : Յաճախ
, կէս
օրերուն
վարժարանին՛
ուսուցչանոցիյւն՛
մէք կը ճաչէր,
մէկ
երկու պնակ կերակուր
բերել
տալով
մօտակայ
ճաշաբանւէ մր։ Այղ առիթով
ինծի
վերապաՀուած
էբ շատ մեծ պատիւ մը, րնկերներուս
նախանձը
Ղէ՚Գ"–^՝Լ"՛–
աստիճան..՛
3–
Գուրղէն
կանչել կոլ
տար ղիս ոլ ամէն անղամ անփովախ կուտար
իւձծի
Հետեւեալ
պատոլէրր
Լմէք կր բերեմ իբ իսօսակ -
ցու թենէ՛ն՛
նէմոյշ
մր տուած
ՐԱալու
Համար) :
՝ԼաՀա՚ն
, կ՝երթաս
սեղանատուն
, սեղանա
տուն
, սեղան։ատոււն, կ՛՚առնես
երկու
փոքբիկ պր -
նակ, պն։ակ, սիակ, ու (վարմարանին
պարաէղին
առուեւլեր^ւերր
բուսն՚ող)
կր քաղես
դա/լձ ,գաղձ ,
դաղձ
(վայրի
անանուխ)
ոլ կր բերես
ինծի ;
Ց՛
Գուրգէն այգ ղաղձր
մաքբուած
ու լը -
լացուած
կր գործած էր իբրեւ ախորմագրղիռ
Հա
մեմ :
3՛ Գուրգէն
կր թուէր շատ ղոՀ րԱալ Աանա
սարեանի
մէք պաշտօնավարելէն
, որովՀետեւ այգ
աււիթով
երքանիկ
պատեՀօւթիւնը
ունեցած էր
Հայաստս/նի
մէք ապրելու
, ճանչնւալոլ
Հայ վան՛ -
քերն ու սրբավայբերր,
ու մօտէն
շփում ունենա -
լու կարնոյ Հայ ընտանեկան
կեանւքին Հետ, ծանօ
թանալով
Հայ սովո բութ իւննե րոէնւ ու
տոՀմիկ
բարքերուն : Այգ առիթով
գեղեցիկ
դբոլթիմևնեբ
ստորաղրած
էր պոլստՀայ
թերթերուն
մէք; Հ^ատ
Հետաքրքրուա ծէր նաեւ Աանասարեանի^
ձմեռնա–
յին , աչակերտներուս
Համար
ոէրելէ
.
չմչկումի
մարղախաղէն։
Ան այդ
չմչկումր
նկարազրած
էր
իր Պոլսոյ
լաւագոյն
ա շակե րտո
ւՀ
ի՜։. երէն րանւաս -
տեղծ ու գրագիտոլՀի
Տիկին
ԶարուՀի
Գտլէմքէբ–
եսձնտի , անչուշա առա քա րկե լով
անոր ոբ բտնաս -
տեղծութիւն
մր ղրէ այգ մասինւ։ ք
\լ
Տիկ՛
Զարու
Հի (եթէ չեմ սխալիր, այն ատեն գեռ
օրիորդ)
գրած էբ ոտանւաւոր մը եւ ղրկած իր ուսուցչին
:
3՛ Գուրղէն
ուղեց որ այդ ոտանաւորր Գ"3
սորվինք
, «/, բերան
ուսանինք»
, ինչպէս
ինք 1լ ր–
սէբ, եւ եղս1ն։ակ
մ ր յա րմ ա րցնե լով
երղենք մեր
ղբօսանքի
պաՀ ոլնւ :
Այդ
ոտանաւորը կր սկսէր Հետեւեալ
բառե -
բով
Ա յ ծ ի ւցէս դ ի ւ ֊ ր ա թ է ք
Չի վայսնանք մենք ե րբ ե ք
" ե ւ ն . ։
Շարունակութիւնր
չեմ յիչեր դմբախաարար
:
Պիտի փափաքէ ի որ Տիկ՛
ԶաբոլՀի,
այժմ Ամե -
րիկա, բարի
րլլար այգ ոտանտւորր
Հրատարակե–
լոլ, եթէ իր թուղթեբոմն
մէք պաՀած է զայն ,
իբբեւ Հետաքրքրական
յուչ մբ :
Աակայն
աշա կե րաո
լ
թիլ1ն ր չկրցաւ
գոՀացնել
Տ՛
Գուրգէնի
փափաքր։
Բանաստեղծ
-
ուսուցի*
կորիւն Մկրտիչեան
արդէն
չմչկումի
մասին
գրած
էր բանաստեղծութիւն
մ ր՝ ղոբ աչակեբտներր
եր
դի վեբածելով
կԴբդէին
մեծ եռանդով -
ԱՀա այղ ռտանաւոբը
.
ււՍՏՈԻԱ^ ՊԱՏԷ ՅԱՐ 1Աձ11Րեն
ԻյոբՀբգային
Հայաստանի
թերթերն
ու պաբ -
բե րականնե րր վերքին ամսուան
ընթացքին
(1924
աշուն). Հայ. Եկեղեցւոյ
.լոյութեան
տեսակէտով
մեղի բերին արձագանղը
չափաղաԼց
անմիսիթաբա–
կան լուրերու,
որոնց Հտմաձայն
երկրիէև՛ մէք ներ
կայիս ապրող մէկ երկու Հոգեւորականներ
գլոլխ
/լանգնած
ըլլալով
Վենղանի
եկեղեցւոյ»
մր կաղ .
մութեան,
ընդՀանրակալ
Հայրապետր
ստիպուեր
է կարղաղուրկ
Հռչակել
Շիբակի
թեմ.սկալ նախ -
կին առաջնորդ Աչոտ
արքեպիս1լոպոս
օԼսես^՚նցը •
Ալեղարւլ
Հայրասլետր
միեւնոյն
պտտմինւ
ենթար
կած է Բենիէլ եւ Աբէլ ՀՆաղարեան) վարդապետ
-
ներր,
որսնց վ է բ ջինը արդէՍ մօտ երկու տարի
ււաչ ի բ քստմնելի
դ այթա կզո ւթե ա Ա ր ,
ամբողջ
աղգիՍ պաբսաւանքիե եւ հե տ եւաբար համայԱա -
կաւԱ ձայնո վ ղոյա ց ա ծ արտաէ՚սուսր մր
ե նթ ա բ .
կ ուա ծ ե ղ ա ւ ։
Ա՛ենք չճանչցանք
(Նաղարեանւ Աբէ–
լը)
անձամբ,
բայց
ան–
աշ|սարհի նաէւչցւււց իյԱք .
ղի՛նքր, իր անլւււր ղ ա յթ ա կ զո ւ թ ե ա մր , ե. իր սրբսւ.
պղ ծ ո ւթ ե ա մբ ,
այնպիսի
օրերու
մէք
մանաւանգ
երբ
Եկեղեցիէն
, անոր ծաււայել ուխտած
իր եկե -
ղեցին, որ իրը չէ այժմ բարեբախտաբար
, կապ -
րէր
սէւււլի
եւ դառնութեան
իր կսկծալի
օրերը ,
իր բոլոբ ղաւակներռվ՛
ԱշխարՀ լալ ճանչցաւ
ՂԷ^ՔԸ.*
է " / ՛ ՛
էր անօրինւակ
Լսեն է շո ւթեամ բ , չու .
ղելով ղոբծածել
աւելէ յաբմ՛ար բառ մը։ Ա էկը
"՜վ գէաէ
, քանի՜ քանի
ւլիչեբներ
անքուն
էէէ
)նցուց ,
պատանի իր տարիներուն
, երագելով
վե՚լարը
Հայ
վարդապետին
։ Բանի՛՛ անգամ աղաչեց
, լացաւ ,
աղւլեցիկ
ե կե ւլե ց ականնե բու
դիմեց
, սուտ
երդում
ներ բրաւ, շաաերոլ
աէւքեւ
քծնեցաւ,
պաՀք
։։ւ
ծոմ
պաՀեց
, Հբեշտակ
ձե լաց
ուց
ինքղթե՚քը
, ււր -
պէսղի
գիւղի այգ անարման
զաւակը
տիրանար
վեբքասլէս
իբ երաղած
վեւլարին • վեղարի՞ն
, ո՛Լ,
Հապա
եւոսկ1էթել
շոլբ քառին ու
մ
ա
րգա րտաւլա րգ
սաւլսէլաբտին
, գոՀէսրակուռ
լանքախաչին
, աստե–
քլաղաբէէ մատանիին :
Լ1ճ
Ե կե ղեցին՛ , որուն
ւլէ մ
Հարուած
ւււ Հա յՀո յութիւն
կը տեգացնէ
ա յմմ ,
տուաւ աբգարեւ
ա՚-եոր ր" լո ր երազածնԼբր
, եւ իբ
բեւ աթոռ՝
ԼԹէմղի ավւերր րեա րեց
իրեն Համաբ ,
մ ինչւլեո. Եկեղեցւո
յ աւքրութեան
սրտ՚ովինւ փա ՚ -
փւաքող եւ ղայն սրտանց
սիրող ու
պաշտպանող
Գ ե՛լք ուկ
եբէ ցնե՜ր ո՛չ մէկ ալ՚ւչ.աբ քաքա լեր
ութիւն
կր
՛լտ՝..
է ին ։ Աբէլ
քան ՛լեց արդարեւ
ա յն եկեղե -
ցին,
ու անարգեց
զայն՛, երբ իր բոփանդտկ փառ
քր , Հարստութիւնր
, լան՚քաիսա^
ու եպիսկոպո -
սական վկայագիրը,
Սպլանտիտի
հայելիաղա ր դ
սրփհներր, Լոնտոնի նորաշէն եկեղեցին,
անյւբ
հո՚իւ եկամուտ1ները, Պոլսոյ մէջ հ ա յ թ ա յ թ ա ծ պա .
տարաղի նոյս ղղեստներր գտաւ
իր այսօր ս/նաբ.–
՚լած
եկեւլեցիէե : Աբէլ երբեք
չուղեց ճչմաբաու -
թէլնը
տեսնել, եւ իր ււ"ր կուրացած
աչքերով
պի
տի
ու՚լէբ տեսնել՝ թէ Լոնտոնի մէք ապրած իր
խենէչ
օրերուն
, տակաւին
Հեռաւոր
գաւառներու
մէք Հայ քաՀանանել՛
կ՚ապրէին
անՀնարին– տառա
պանքի աակ , եկեդեցականի
տաբաղռվ
,
առանձին
՛քնացած
, տաբադիբ
, շատ յաճախ
անօթի
, կիսա -
մերկ, մեծ
ի րականո ւթիւնն՛՛ե բոլ ականատես
, տա
ռապող բեկո բն,երոլ Հետ Հարեւսմե ու
չն,չակից,
անտանելի
սա՚ւնամանիքնե
բու
մէք, տնեբեւակա -
յելի
բաբձրոլթիլննեբոլ
՚Լրայ
, ել որոնք
երբեք
չմտ՚ս՚լբեցին
բաժնուիլ
իրենց եկեղեցիէն
,
իրենց
Վէրաւոր
Հօտէն,
որուն արժանի
Հօտաւլն էին, ոչ
թէ
Լոնտոնի
մէք ու ՚սմէնէն
Հանղստալէտ
պայ -
մաննւեբոլ տակ , եւ բաւաբար
եկամուտներով
. . . ;
• • • Կը շնորՀաւորենք
ալեղարդ
ու ՝
վշտ՚սկիր
Հայրապետը
Աայր Աթոռի,
որ, ինչպէս
ամէն ա–\
ոէթէ,
այս ան՚լամ ալ Հանդիսացաւ
Հարաղատ\
թաբղմսմսը
Հայ ցեղին, տալով շա՛ա իրաւացի
վյլ.՛
^է"–
մը
(կարղալուծյււմ) ,
քաք Համողուելով
ձյ, \
Հայ
Եկեղեցին
երբեք պէտք
չունի
ճշմարտապէս
\
կեղծ ու
անաղղասէր վարձկան
հովիւներու.^ ™ ^
բ -
կս^
աղգա.ինաս երիտասարդներ
(Բենիկ եւ Աբէլ վ
գապետները)
, որոնք ո՛վ գիտէ
իՐնչ
նիլթա
շաՀեր ասլաՀովել
կը ցանկան բաբեկարգեալ
-
Սայլը պատրաստ, չմուշկ փայ լուն ,
Արեւ ւլեբէն կ ը շողշողայ ,
Ջըմրան ճ ե բմա կ դսւշտը սիրոլ(1
Ասաղերու պէս կ ը պըսպըղան :
ի սա՛ռ, ի սա՛հ, օ՛՛ն, հըրաման,
Զր ւ ա ր թ ռ ւ ն հրեշտակ մեղ պահապան :
Թո՛ղ չըմուշկներ հւսնես շառաչ ,
Թո՛ղ սաո թ ը ն դ ա յ մեր ոտքի տակ :
Յ ա ո ա ՚ ՚ ջ , յաո-ա՚՚ջ , մի ձալս , մ ի ա յ ( * ) :
ՎԱՀԱՆ
ԳՈՒՅՈԻՄՃԵԱՆ
(Մնացեալը յա ջ որդ ալ)
(*) Փարիղի մէջ , ^րչափ իԹծի
յ ա յ տ նհ է
տասնեակէ մը ա ւ ելի Սա^ասարեանցիներ
հան •
Շատ գոհ պիտի ը լ լ ա յ ի , ե թ է ա1<ո0ք պրպաէեն հ՛
րեՏք.ց յ ի շ ռ ղ ո ւ թ ի լ ն ը , եւ ամբողջացնէին այս
ոտձ.
ն ա ւ ո րր ։ Աանասարեանի մեր անոյշ կեաւնքէն ռոռ–
ո՚ւ ա գ մըն է, արժանի անկորուսա մնալւււ:
Fonds A.R.A.M
