Հա
՝Բա^, Հար աղա՝ m
Հայ ու
աղայ,
Մ այրդ որ վըրոյղ կր դող
դողայ
Ու կր Հսկէ քեզ միշտ
արթուն,
Տիշեցունել
սլարաէ
քե՜զ
ս՝իշտ,
թէ՝ տառապած,
Հէզ»
բազմավիշտ,
Ա՛Հ, ուրիշ if այր մ ալ ունիս
ղուն։
Ուրիշ
մալր մ ալ սուրբ ե
նո՛յնքան
՛Բեղի Համար
նրւիրական
Որ կր Հիւծի,
լրքհւած,
Հեռուն.
Որուն
արիւն
կ* ե՛րթ այ
սիրտէն,
Եւ իր ա^քեր քեղ կր
դիտեն
Արտասուալից
ու
սեւեռուն։
թիացի՛ր, կա/տառ
Հա լու
տրղայ,
Եթէ
ղլիւուդ
կրրակ
տեղայ
Պէտք է զո Հես կեանքրդ
դալար,
Պաշտ/զ ան ես
զայն խանդով
մի՛ շտ նոր
ԵԼ կամ
ղուն ալ մեռնիս
Անոր
թ՛եւերուն
մէչ\
վշտագալար։
Զինուէ՛
» կռուէ՛
Ան՛որ
Համար,
— "i. հ.եՐՔ"Վ
բուռն և
յիմար
Որք կր տանին
քեզ
խորխորատ
Ա/չ
ձիրքերով
կուռ,
Հաստատուն,
$անա՝
որ լաւ Հայ ս՝ըլլաս
ղ
ՎեՀանձն,
ազնի՛ւ
և
անարատ։
Ան դարաւոր
անցեալ
մ ունի
Փառապանծ,
պերճ ե
անուանի,
էի՜ անցքերով
դիւցազնական
ՎեՀ
Հանճարներ
լուսապրսակ
Ու գաւակներ
յաղթաՀասակ
Որոնք
կրած են թագ ու
մական։
ար դա՛, սորվէ՛
^՜իր,
անձնաձիր,
Միշտ
աշխատէ՝՚,
միշտ
զարգացի՛ր»
Եղիր գիտուն,
լս
լ
ր2_»
խոՀական.
Ս*անեակի
պէս
մարգարտաշար
Խ r. ր Հմտութեան
ղիզէ
պաշար
Որ ոտքիդ դէմ խուխեր
չի գան
Հայ
երկիրն
է ան,
Հայրենի՛ք,
Ուր ապրեր
են քու վեՀ
նախնիք.
ՕրՀնե՛ ալ
Հողերն
ազգիդ
օրրան,
Որուն
ծոցին
խորքերուն
տակ
Ա՛յնք ան փառքեր
անյիշատակ
Գտած են իրենց
չուռ
դամբարան։
Ս այր Հայրենիքն
է ան ի կայ,
Որ ցաւերու
մէ$_ կր
տոկայ
Մ ար ելու մօտ
Հոգւոյն
արեւ
. . .
Ս ա Հասարսուռ
գերեզմանի
ԱրՀաւիրքր
կր
տատանի
Անոր տժգոյն
ճ ակտին
վեր
եւ։
ԵդՒր բարի,
եղիր
արդար,
Խոտոր
ճամբէ
դուն մի
երթար,
Պատիւէն
վեր՝ բան մի ղասեր,
թէ կարօտ
իսկ
ցամաք
Հացի՝
Եղիր
պարկեշտ
քաղաքացի,
Ազատամիտ
և
ազգասէր։
Եւ» անվրդով
ու ան խ ա բան,
Այս աշխաբՀիս
մէֆ_ երեք բան
Լոկ պանծացուր
ու պաշտէ
դուն
—Ամէն
բարեաց ակն,
աւազա՛ն,
Երջանկաբար
ու
սրբազան՝
Աղդ,
Հայրենիք,
Ազատութի՛ւն։
Ս/ԼԵՔՍ . ՓԱ Ն Ո ՍԵԱ Ն
