ՏՈՄՍԷՐ
ք878Ւմւ
ի վնէ
Երկու, օր ւսռաշ, Բր ի ա ան ա 1լսյն խոր -
հրրդարանր,
^"փիխիչ
մեծամասնու
՜
թեամր,
մերմեր է քուէարկել
օրինագիծր
երիաաոարգ
երեսփոխանի
մր, որ կ՝ աււ ա–
հարկէր
կիրակի
օրերն ալ բանալ
թաա -
բոննեբբ,
սինեմաներն
ոս մնացեալ
ԳԲ** ՜՜
սավայբերր
եւ թ ո յ լ տալ որ նոբ սեբուն
՜
գբ
ֆոնթպպ
կամ
քրիքիթ
խագայ
տյգ
սուրբ
օրը է
Հակաոակ
քուէ
տուեր են ո՛չ
միայն
Չրրչի/ի
սլաՀսլանոգա
կաննե րր,
՚ " յ է եւ
լնկերվա
բականնե
րր ,
որոնք
արգիական
բլլալու
Համբաւ կր վստյելեն
չաբք մր ե -
իւասւսւնք
այս
ձակաաէՆ
՚Լք՚՚՚ձ
՚ ՚ " ՜
մէն մարգ
իր
դիացաՀ^ր
1Լ ընկ , ամէհ
Լրւլրէ տար
րեր
ձայՆ
մր։ ԱՀա վեր՚Անր
Ամ և ր ի
յ էն :
ԱԱ–
Հասւորին մէ^ ւս՝/ւգրաւչ արէձաձ՜
էինք
անււր
սւԼ սա1լկ անԼ րւււՆ , պա շա ղսւ՛՝
ւսծ
Հա–
յատառ
ղ րա կանո ւթ իւնր , րա յքք • • •
-
յ՚՚^չ
կ՝ււՀ
" ՛ յ դ
էր՚՚դԸ–
Պէս՚ք է
՚Ա՚^լ
նաեւ, օտար
լԼզուներււվ– ե~
թէ
կորսն
ւլււ լցած
ենք , կ՝չւսկ ան ,
Հ ա յ
լս ղււ լին
ղատլչ , ւսշխաաինք
գււնէ փրվԼլ
11^^11 :
ԱմԼրի1լւսհ,այ
այէէ սլարոնր , ր
1լւ։ււէայ
Հւսրագաւո
Հայ ալանւլութենէ
մր ,
^Հ»
տլի..րա֊–
ւլաբ<^ա1լա։ւչէս : ք^ալ ինք գրէ անւչլլւերէն
, կաւ1 ա—
մերԼւկերէն
, իր դէտնս։լիք
րանն է : ՜լ/յ՚ւ՚չաէէկաՏ լ՛ր
աագտնգը
պիտի
/րււրԼնայ
արժ ե՚քնե
լ , քանի որ
Օէքտուաձ– տղայ
մրն է; Րայ^
մԼնք
Հայերէն
պիաի
գրենք , սիրեԱւ
ւ^կեր ,
մենք
Հայասսւանին
կր
պաականինք
, ո՝ Լ թէ Ամերիկա՚յլ, կամ
ձրանսայի՛
չ ի կրնար աարրԼ
ր Ըլէա
լ , Հայ լԼ ւլււ լին
ճ սւն ապա ր–
Հով
պիաի
քալենք:
01՛շ մէկ նսւՀան^
" ՛ յ " ասիե •
ձուԼէէւմ է եթէ IIչ , վեր^ւական
կռրւււսա ;..–,,,–;.
Այո՛ ) ԱՀսւրոն , Հաղար
անգամ
իլւսթւոթձք
ունիս.
րայւյ տե՛ս. Հոս Յէրանսայի
մէՀ,
ինչպէս
ե լ Ամերիկայի
Հայ նոր ւերոլնգին
Հարիւրին
տսք–
ՍԱ
նոյնիսկ
Հայերէն
չի գիաեր։
ք1ւ.ւտի
ղ"՚֊ր է
"^գեԼ որ անոնք
իրենց
աւլգային
սնւււ֊ՆգչԼ Հայ չե՛
զուով ստանան : Աիւրմ էլե տնվւն աո ա^ս՚^^ր
երկու.
չարՆաց
փոքրաւլոյնն
էէ Հ"՚յ կեանքէն
, Հայ
գիէն
/ ս օ ՚ ՚ ^ Հ
սէնգլիերէնոէէ
, կամ ֆրանսերէնով
,
նուսւղ վատ է քտն ե րրեք
չխօսի
լ : Տարրե րութ
իւն
մր պէսւք է գնել , օրինակ , Լքարւէ քԼւսնի եւ Աիլր^
մէլեանի
մչակսւծ՜
ւ^ րականո
լ թ ե սւն ւլ եւ
^ ՚" յՔԸ.ե
Արչէնր կամ Հանրի
Թրուայեայի
մր մի Լել ւ Ա -
ոա^ւն
ե րկուքլչ
Հայե րէն
ղ րտ կան ութ իւն
չ1^եչով
Հանգերձ
, ապգային
ւլորհ՜
մ ր կր կւոասւ՚րեն
, մ ին Լ
վե ր2յ՚ն
ե րկուքր կամ անոնւլ
նմաննե
րԸ
ււ՛չ ՚ ^ է կ
կապ
ունին ոչ միայն
մեր լեզուին,
այլ եւ մեր
Հււ–
գիին Հետ ;
Այգ ^եւով՝
այո՛ : Ոայց ես կր ո՚նգեմ որ
եթէ
կոււլենք
ապրիլ ու տեւեէ , պԼ աք է մեր լե–
ալուով գրենք
յ
Եթէ կորսնցնենք
մեր
լեւյո-ն
, կո ր–
ոընցուցաէք
ԿԱԼԷ՚՚՚^Ք
ամէն
ինչ ։
րեւո
յ թնե
բու. մէի
Վ^իճա բան ութե անց
րնթացքին
, «թր ՜
թոլ»նեբր
բացատրեր
են օրինագձ՜ին
նր -
պաստաւոր
քուէ
աուուլներուն
թէ կիբա
՜
կին
Ասաուձ՜ոյ
յատկացուահ՜
օրն է՝ բստ
Աւետարանին
ու եթէ ոեւէ
մէկբ
կ՛ուղէ
անսլատճալլ
՛ս յգ
օրն ալ
խնգար—խաղալ,
աղատ է, կրնաք օգանաւր
առնել ու
ի^ւել
Աոնմառթռ,
ուր օրուան
բոլոբ
մամերուՍ
եւ տարւան
ամէն
օրր ՜– \^նունգ,
Աւագ
Ուրբաթ կամ Ձ,՚սաիկ
միասին
Հաչուելուի–^
Հարււնիք
կա
յ՝ մա յթերու^ւ
եգերքբ
կամ
կաւգե լաներէն
ներսր : ^ողոփր
նո
յնիսկ
մերմեր է նկատի
առնել
ուրիշ
բանաձեւ
մր, որ կբ յանձնաբաբէ
նշանակել
մաս ՜
նաւոբ
մարմին
մ ր՝
րարեւիոխել
տալու.
Համար
ներկայ
օրէնքբ,
որուն
տարիքր
ա է ն
աւելի
է։
Աւանգտւգաշտ
Անգլիան
տարօրինսէկ
սոլԼոբոլթիւններ
եւ օրէնքնեբ
ունի — ՚ ^ է կ
մասբ
շա^ ւո Հին,
միւս
մասր
րաւական
նոբ
:
Ոչ,
Ա^ւգլիացին
—մանաւանգ
գա -
ւառր
րնակողր
— իրաւունք
չւււնի
կի բակի <
օրբ
թատորն
երթալու,
րայց
իրաւունք^
ունի՝
իրիկուան
^էն մինչեւ
ւՕ,
գինետու–
\
նր
ւււնցբնելոււ
\
Լոնտոնցին
կրնայ,
Հւսնգերձ
րնտա
՜
նեօք, շարմանկար
մբ տեսնել
կիրակի
ժսւ–
՚ ^ Բ ^էն վերի
բայց
Եորքշրր
կամ Տէվրն
՜
շբր
րնակողր չի կրնար
I
Անգլիւսցին,
մինչեւ
1908,
կիր՚ոկի
օ–
րերր թանգտրան
ալ չէր կրնար
երթւււլ,
բայց այգ օբեբուն
իոկ ճնկելու
իրաւունք
տրուած– էր իրեն։ Երբ Լոնտոն էք՛, կիրա՜
կի օրբ ճաշարան մբ կբնւսք գտնել՛.
Երբ
Լիվբրփուլ
էք կամ կլասքօ,
անօթի
կր
էէն
աք:
Լոնտոնի
՚քէշ, ուր կաբգ մբ
թաղերու
խէսնութներբ
կր փակոլին,
օրինակ
Հինգ
շաբթի
կէսօրէն
ետք, չէք կրնար
գեգա
՜
գործէն
տկռււէ յի
վրձին
մ բ
գնել,
բսէ
յց
կրնաք
ակռայի
էիոշին
առնել։
՚Հյոլարտվա–
ճառբ,
որուն
գւււռբ կէս մրբաց է այգ օ՜
րր, կրնայ
ձեղի
ծսւխել
500
կրամ
կաբոս,
րայց
իրաւունք
չունի տուփ
մր տգած
ձոլկ^
•՝ ծա խե լու : ՚
Կ ա բե լի է Համրել
տակաւին
Հէսգւս բ–
ումէկ
ուրիշ
րնկէսլեալ
էէՈէխէրո ւթիւններ եւ
ալանգութ
իւննե ր, որոնց մեծ մասր ծ՛ի ՜
ծ ագե
լի է : Բայց
ամ էնէն
^կարեւոր
եւ
«աղուո^
ր»
ւսււսն գութ
իւնն է Հետեւեա
լբ
— Ա^՚գ-լիացյին
կբնայ
լ՚՚՚֊բ **բեբբ
անո^ւշ–
անո՛՛ւշ ճառ խօսիլ
Հա յերուն ի
նսլաստ,
ԲԱՑԱՍՏԱ՛ՆԻ ԳՐԱԿԱՆՈԻԹԻԻ՚Ն
ԸՆԿՈՒԶԵՆԻՆ
Յենել է ւքէր1| 6.իւ–ւլերն իրար,
ւ֊ւոոհում է ծՆռ ոն1|ՈՆզենին,
Խորհում՝ անցած փառքի ւ|րրայ
Չոր, դեղնահեր ոնկուզենին։
կորցրրեյ է տերեւ ու թուփ,
Թարմ ու կանատ հրմայքր հին,
Մերկ ու |սոժ՜ոււ կանգնե| անշուք.
ԼոԼււ, անքւանաչ րնկուցենին։
Ու տաաանուե(յ մի օր հրսկան
Հողմերի դէւք, տար կատաւլի,
^ճրորն^ալով անխօս րնկաւ,
660
ճծւ|քե|ռվ աաք սիրտը հույի.
—
Հ է ՚ յ • • ՚ հ է ՚ ւ . .
. կանչեքք հողմը մռ | ի–
Տապայեցի քեց վերջապէս,
Գոււոտսմիտ հէ ք ծերունի,
կ՚ տ սե՞ս դարձեալ՛ անյաղթ– ե մ ե ս ։
Մհ՛ պարծենա, պաոաւ սււլջիկ,
Անքրսւակ մ ա յր չար իահերի,
՝1^ռ անպրտռնէ|, ամուլ կեանքով »
Խենր– աւհրման ոգուն գերի,
Չս-ր՝ անհրմաւք, անգոյն, անձեւ
"թանի՜ քեց սլէս հուլմ է անցել
իմ քւիււլերից՝ պըտղադալար,
Պըտուդնեոից յո ր դ ու վ արար։
Հիմա այդ պէս ինձ մի՛ նայի,
Հըրճուի տեսքից իմ ամայի,
կ անցնի՚ր մի սլահ, գիտիր վ երից
Տե՛ս, թ է որքա՜ն ՚փոքրիկ շիւղեր
Ելնում են իմ արմատներից.
Ու դ ե ո պիտի րարձրանան վեր
Ու զարդարեն 1ւեա6քն իմ նււրից,
Զարդն իմ յա ւ ե րժ ու անձնուէր՝
Պտուո պիտ1ւ տան աշխարհին,
Պիտի դիզեն լյերք ու բարիք,
Մինչ եւ անցնին օրն ու տարի՛ն,
Ու ծերանան ինձ պէս 0որից,
• է ւ ինձ պէս էլ ոնկսեն մի օր,
Րայց, իմ զօրեղ արմատներից
1)իտի ա^ին լքիշտ նորից-նոբ,
•թանի ոեււ կան արմատնհրն իմ,
Ամուր իյրրուած մ ա յր - հողի մէջ,
Չ կ ա ՜յ վաիյ^1ան իմ ^իւղերին,
Չկ այ ինձ մահ, >կայ ինձ ւ|երջ։
ՄԱՐՕ ՄԱՐԳԱՕԵԱ՚Ն
0 0 0 » Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Ծ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ Օ
պայմանաւ
որ կիրակիներր
աւլօթէ Արե ՜
ւելքի
«ճենթբլմեն»ին
Համար։
Այս աւան–^
գութիւնր
կէա առ կէա կր յարգուի
1878
^5/
ի վեր."
ԵՒՐՈՊԱղԻ
«ՅԱՌԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(20)
Մինչեւ
վեբ1ին
չունչր
ամէն օր մ է յ մէկ
մաս կր կտ բուէ ր , կբ րամն ուէ ր մ արմի -
նէն,
ոբովՀետեւ
բոլոր
վէբքերր
նեխած
էին գրեթէ, ու մինչեւ
վերտին
շունչյր իր
սարսափելի
կացութեան
գիտակցոլթ
իւնր
ունեցաւ՛ • • գարմանալի
է* • •
Մտգաղաթի
պէս կարծր
գէմքր ծե -
րունիին կր կծկուէր
անՀամբե րութեամ
բ,
կարծես կբ փափ/ռքէբ
որ
Հեռանայինք։
ՀիւպատոսուՀին
գէպի ան Հակեցաւ
գո -
րովանքով.
— Ջեբմ
ունի
, աւե լցուց , եւ ա
յսպէս
է օրերէ ի վեր^ ՛ՌԲքեբբ
գոցուած
են,
բայց
Հոգեկան
անբացատրելի
Հիւանգոլ
-
թիւնով մբ կր տանշոլի.
. . բսին թէ բագ–
մաթիւ
լնտանիքի
մբ պետն
էբ.
Հոգային
լնգա րձակ
Հարստութեան
տէր եւ ա
յսօր
բան չէ մնացած
• իր րնտանիքին
րոլոր
անգամնե
բլ, թէ՛ այբ եւ թէ կին, թէ տբ–
գայ՝
է1էղաննոււււծ
են ու ինքբ
մինակ
մնա–
ցած^
է։
—
Ւ՚^նչ
գե բ ա գ ո յն
գմրախտութ
իւն է
իր ուլ^ մնացած
ԲԱալր, կր խորՀէի
իւրո
վի , ինչո՚^լ
Համ ւս ր 1լւսսլրի , ււրո՛^ ւ Հաւք աբ
կ ապրի,
ի^նչ կարող է ւււյլեւս
ււպասել այս
սգաւէէբուած
աշխարՀիս
վրայ՛
՚ •
Եթէ
երբեք
մոոնալոլ
աստուածտյին
մխիթա
-
բութ
իւնն ալ կարելի
րլլաբ,
իրեն
Համար
շատ
ուշ էր արգէն
^ . • մամանակ
չունի
մոոնէսլոլ. • •
3ուսաՀատած
իր Համբութենէն՝
՛՛լի՜
աի
Հեռանայինք
ծերունիին
սնարէն
երբ
մեղմէ
մէկբ
Հայերէն
մէկ քանի րառ վա -
խ անա
կեց
քո վինին Հետ : ինչււլէս
մեռել
մր ոբ աչքերր կբ բանա
յ
ծերունիին
տբտեւանունքր
բարձբացան,
շրթունքր
գողւււց
թե թե եւօրէն
գունէււլո րուած
յուղ–
մ ունքէն
՚ ճակատին
վրա
յ
1լնճ իռնե
րբ խո
րունկցան
, իր ւսչքեբբ, իր ծերունի
էւաբիւս՜
կւսնի
Հւսնգա
րւո ,գեղեցէէկ,էււէ^ուտկան
տ
չ–
քերր
րարձրացուց
մեր վր՛"յ ու ամէն
ւքէ ՜
կերնոլս
սելեռեց
անսաՀմ
էսնե լի արտա -
յայտոլթեամբ
մր։ Ջէինք
գիտեր թէ տա՜
ոապանքի
ստււտկութի^ւն
մրն էբ
ուեեցտ–
ծբ թէ
գոՀունտկութիւն
։ Աւելի
մօտե ՜
ցանք
իրեն։
Մեղմէ
մէկբ,
բ՚^իչկ
մր,
ծ ունկի
եկաւ
անկողնին
եղե բքր ու
ձեռքբ
րռնեց
. ՚ . այն ատեն
նաՀասլետր
յ ո ւ զ -
լք ունքէն
գոգգողացոգ
ձայնով մր Հար՜
— Ամէնքգ ալ Հա՚^յ
էք. . *
— Այո՛, ամէնքս ալ Հայ ենք. Հայ
բիկ..՛
ՀիւպատոսուՀ
ին բնաղգ.արար
գգալով
ծերունիին
Հոգեկւսն
ււլաՀանշքր
,
Հեռացեբ\
էբ մեբ խում րէն եւ պատուՀանին
կբրթր
"1
՚՚նած՝
մտւոնեբով
եղեբքին
էիրա
յ ոեւէ գաշ^
նակի
եղանակ
1լ ուբուսէգծէր
:
— Ամէնքգ ալ Հայ էք, կրկնեց
ծե -
րունին
, ղարմացած
եւ կա բծես
Հիացած
ու աչքերբ
լեցուեցան
արտասուքով. • •
Ո՚֊ղեց
նստիլ։
Օգնեցինք
իրեն։ Ու երր
լքեր գուրգուրա
լի եւ յուղումէ
գողգո -
շ^ուն ձեռքերբ
Հանգիպեցան
իր
ւիշտագին
եւ չարչբկուտծ
մարմինին՝
կարծես տն ՜
կարող
այլեւս
տոկալու,
էւկսաւ տբտաս -
ուել առատօրէն։
Արցունքր
կ՚իյնար
եբեսն
է
՚Լ"՚Բ
"՚– Կբ կոբսուէբ
ճեբմակ
մօբուքին
ւէէի
ԶԱՊկԼ
ՆԱԱՈԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
