I
« Յ Ա Ռ Ա Ջ »
Ն՚՚՚քս
հ՝աՆօթաց՚1ւԼՆք մեր ՀԷ^ՐԲ ՚
Հ.
Ներսէս
Ակինեան
հնահ է Արգսվն,
1883
Աեպա՛
10^5՛։
Տակաւին
պաաանի՝ կշմտնէ
Վիէն
նայի
Ախիթարե
անէյ
էիա
Լ քր
(1895) =
՛ՐաՀ
անաք կր
ձեռնագրուի
1907/՚5՛։
Վերատեսուչ
կղերանոցին
,
իէՈրՀրգական
Վարչ՛
Ժողս՚իի
՚է
ւքատենաղա րանա–
պետ եւ իսմ բաղ րապետ
«Լանղէս
Ամսօրեայինւ»
, :
•աՀա
էէանյգուղբ
ւ։ր Հտյ բանասիրութեան
ներկայ
մամ անա կնւեբ ու ա յս լաւաղո
յն
ն ե ր կա
յ ա ղ ո լց
ի
չբ ,
անիսոն ք ե լ մ
ի
չտ
յանղուղն
, վաստակաբեկ
եւ֊
միշտ իսանւգավաո. , դի^Ք Կր Գ^է Համաղղային գր–
նաՀ աւո ութ եան ա րմ անա
ւո րո լ թ ե ան ա ս տ իճ անւնւե -
րուն
վրայ :
Հ՛ Ակինեան
1912
^5՛
կբ սկսի
Հայագիտակտն
ո ւղե ւո րո լթեա՛նւց իբ երկար
չարքբ։
Նաիս Ար -
գոլին
, Աբղանուշ եւ չր^"՚կայքբ
,
յետո
յ էքմիա -
հին,
Գեղարղ,
Անի։
\922ին՝ ՝ Վյնետիկ
, Մի/ան ,
Յէիրենցէ , Լոսմ :
1924/ւ
՚1՚՛
Աոսկուա–,
Ն՚>բ - Նա -
իէիվեւան,
Ւիֆւիղ,
Երեւան,
էթիահին,
Ախ,ց -
խա։
\939ին՝
Պերքին,
Լայփցիկ,
Աիւնխէն
. Տիւ ֊
բինղէն,
Փարիղ։
\932ինէ՝ Լեմպերկ։
Հ935ին՝
Հը–
Ոոմ,
Պիղա,
Լիէիոոնէօ։
\939ին
(ամբողք պատե -
րաղմի
բնէիմացքիւնէ) կիէէքրոս , Պէյրութ,
Զմմառ,
Հաք էւղ, Գամաէէկոս,
Արուէէաղէմ,
ԳաՀիբէ I
1952
/՚5/
Մտբոէյ,,
Փաբիղ։
Ուղեւորոլթեւււն
ա/ս Հանղրուաննէերր
պարղ
անունջներ
չեն անւշուշտ՝ ով որ ղիտէ թէ րանւա -
սէբնեբր
եւս , ինչսչէս , ատենօք ,
Արղոնաւոբգնէե–
բբ
կ՚երթային
կողքիս՝
ի
խնւղիր
Ոսկեղ եղմանւ ,
Հէսւքսւրո ւմ էկ
ղ մո
լ
ա չա ւթեանց
ղ իմ աղ րտւե քով՝
կ՚՚աշխսէտին
երեւան
Հէէէնէեչ Հա քոց պատմու
թեան
մուսան որ, եկեղեցիներու
ներքնւսւտունեբունւ կամ
վանքերու
շտեմա րանէ՛/. երուն
մէք թայւնոլահ
, տո -
բոնէի ներկով
, հիքւանի
թանււսքով մեր փառքբ կբ
դբէ
մաղաղաթներռւ
վրտյ։
Այսէէլէս ,
վէսնրերու
պաՀաւոոլնւեբէն
, եկե ղե ց ինե բ ո ւ
ղ ւոն ձատ
ո ւնւե քւ էն
եւ
Հ-անւրային
ղբատուներէն
Հ ՚ Ակինյեան
երեւան
Հանսէհ է ձեռաղ իքւնւեր , ոբոնք
յ՛՛
քԱ
կբ սփռեն։
մեր
ււյսէտմ ու թեանւ
մո՚թ
շրքաններուն/
վբայ։
Վ^իէննայե « Մեղուն » , ինւչպէս
կ՝անռւանէէ -
քւն
ր
ե րէկ , իր ղ ւ՛ո՛կ ս ն ա*խա աանւքբ
սկսահ
է
1903/՛
5՛ է
ուրեմնւ
ւք րեթէ
50
էուսբոլւսն
ւիա ստակ
մբ
ունւի իր կռնակ
քւ : թէ
Հ
՛ս շո՛ւ ենք Հատռբով առ ՚սնւ–
ձինէ քոյս
րնւհա քսւհ դո րհե րբ մ իտ քնէ , անւոնւց
թիւբ
կ*անցնւ/ւ 40ր : իսկ ՀհՀանգէս
Ամսօրեաք
^ի
եւ աաբ
բեբ
էէքէէւ
ր բե ր ւս կ էսնն ե ր ո
լ
մէք սւոռ բ ադբահ
իր ու -
ՍոււՈւաէէ ի րութեանց
թ ի
՚ ֊ Բ
400Հ» 5
Յիշենք
գլիսաւոբ
դո բհե
բ ր •
1.
—
Տ|ւ1յ՚ււթէււս կուզ հայ
ւՐաաեւնէաւգյաւթ-հան
մ է յ (1909) :
2.
—
Զա
՚քւև
-՚րլւա եպ • Գնունեցի եւ |ււր տաղեյւը
(1910)։
3.
—
Յով&™թ"՚ն Նաղաշ եւ 1յ"ւղա^
Յօվնա -
թսււԸեանք եւ |ւրեն(յ
յւա1քււսււաեղծակա11ւ
եւ նկարչա -
կաԸ աշխասււււթիւնք (1911)։
4.
—
Կիւրիռն կ-աթողիկաւ Վրւսց (1910)։
5.
—
Հի՛նգ պանդու֊լՆա տաղասագնեբ (1921)։
6.— Գ՚աՆ՚ատււնւագ|ւբք կաթ՚ոդիկոսաց Աղթ-ա -
մաբայ (1920)։
7.
—
ՄօստենէԱգրակաԹ, հեաազօաւււթիւԹք , 5
հատււբ:
8.— Թուղբ– լՐաւկարայ Ր– հայբէսպետին Եբռւ–
ոաղէմի (1930)։
9.– Մովսէս Գ– կաթողիկոս Տաթեսւսցի(1936):
10.— Սիմէււն դպիբ Լեհացի (1936)։
1.
—
Բաղէշի դպբոցը :
, 12.— Դասական հայեբէնբ եւ ՎիէննսւկաՑ Մխի–
թաբեան դպբռցր :
կարելի չէ յիշել
բոլորբ
, բայց պէաք է
յիշել
անպայման
քցոբենայիի
, Եղիչէի
նուիրահ
աշխա -
տութիւններբ,
որոնք
աղմուկ
յս-րուցին
եբկար ա–
տեն : Հ. Արսէն Վաղիկեան
, փոթորկահ
, կ՝աղա -
ղակէր
«Ջդեցէ՚ք,
ձղեցէք
մեր Եղիչէն
ինչպէս
ւղ՚ է»։ Ը՜՚ւգՀակառակն
, Հ– Ներսէս
Ակինեան
շա
բունակեց
սարսել
Վարգանանց
ղիւցաղներգոլ
-
թեան
Հեղինակին
«Ոսկեղարեան»
սլատոլանղա -
նբ՝
էիվւբաբււյմի
մր պաղարիւնէո՚ք՛
Եթէ
ես՚լռեմ,
.ձեոադի
րնե րբ եւս կր լռե՞ն
միթէ : Օր մբ անպայ–
մ ան նոբաղիւտ
ձեոադի
րնե
բու
բա ղդա տ
ոլթիլնբ
երեւան
պիէոի Հանէ ինչ որ՛՛՛
չ՚իոթոլթիլն
է^
բա յց ոչ պատմ ո՛ Ծիւնւ
Ափսո՜ս
, մեր մէք չատ ղաբդացահ է «որոճա
ցող
մտաւռրականնեբոլ–»
դպրոցբ,
կբ համես ու
կբ կլլես , յետոյ
կբոթ՝
կլլ՚"^Գ ԿԲ ^ամես ոլ նւո
բէն կր կլլես , յետոյ
դարձեալ
կբռթ, ել այսւղէս
շարոլ^ւակաբա
ր : Աքսւղիսի
Կր"թեր
"՚ի
գրուահ
են
մեբ պատմ ութիւննե
բբ,
մեր գասաղիբքերբ
,մեր
յէմէնէ բանբ։
Ալ
գ ե ո կան, որ ււբիշին
համահր կր
կլլեն :
Երկու
Հարիւբ տարիէ իվեր Հայոց
պատմու
թիւն՛բ
այն ուսումն է, ղոր կր կրկնենք
դպրոցնե–
րա
մէք ել գուբսր՝
առանց բանմր
աւելցնւելու
կամ
ւղակսեցնեքու : ինւչ ոբ վարղապետ
մբ տուաւ
մեւլի՝
քաւքելռվ
ղեղն.ահ
ձեւ-աւլրէ
մբ.
Համարուե
ցաւ
վերք՚հականւ,
բնէդունոէեցաւ
թապյւլ ,
սաՀ–
// ս՚նէուեց՚սւ • • ՚ կբոթի
^աբմաքէ : Ն՚-ր ձեռադբի
մր
Աեէլնից Հաղաբ - Հաղաբ տարի առաք,
մեղնից
շատ ուշատ Հեռու,
կապոյտ
հովեբի
միւս
ափում
կար
մի ա շխաբՀ :
Այնտեղ
հաղիկներ
կային,
նախշուն ու սիրուն
հաղիկներ : Տերեւնե
րի պէս փռոլահ
մայռերի
ու
դաշտերի
վրայ, եւ նրանց
անոյշ Հոտով
լցուել
էին այդ աշխարՀի
սարերն ու ձորերբ :
Այնտեղ
աղբիւրնեբ
կային,
պայհառ ու քչքր–
չան
տղրիւրներ՝
մանուկների
պէս, ոբոնք
ուրախ
ու ղուաբթ
թռչկոտում
էին քարից քար, հաղիկ–
նեբբ
Համբուրելով
;
Ի^տյց այնտեղ
մարգիկ չաբ էին ու անգութ :
Ա քւ խեղճ , որբ ու աղքատ՝ մանուկ էր ապ -
րում այդ մարգկանւց
՛քէք, նա գիշերը տեղ
չունէր
ղլուխբ
դնելու. Հաց չունէր
ուտելու ել չորչու -
նէր
ՀագՖելոլ :
Նա մենակ էբ, ինչպէս
մի թռչուն
ամայի
մայռերի
մէք
Եւ աճում էր բոլորիէ աչքի առաք^ անտէր ու
անյա
յտ • կեբակրւում
է ր դա
շտի
բո յսերով
եւ
պատսսլա
բւում է ր անտա
ռնե
բի ու տրտերի
մ էք :
Երբ մի քիչ մեհացաւ
, թողեց այդ քարասիրտ
՚աշխ՚սրՀբ ել ճաւք բայ
րնկաւ
մի ուրիչ
լաւ
Ւ
բՀ
ղտնելոլ
Հյատ
ղնաց թէ
ՔԻՀ
1
Հասաւ
հո վա
վ~.ին , ել երբ
•ափի աւավնեբի
փրայ
չրքում էր, տեսաւ
այնտեղ
բնէէլտհ մի շատ սիրուն,
մի շատ գեղեցիկ,
չողչո՜
ղուն
ձուկ ;
Զոլկը
դարձաւ՝
մարղու
լեղուով
ասալ,
ք՛արի
տղայ , հովի ա լիքնե ր բ ինձ
ձդեցին
աւաղի
վքայ, չեմքլաբողանում ետ դառնալ
քո
յ -
բերիս մօտ , խղճա՝ ինձ , վերցրու
, հովբ
ձդիր :
Ա՝ անո ւկբ , որբարի
սիրտ
ունէր , առանց վա՛
խեն ալո
լ
գբքլեց
ձուկբ ել քնքշո
ւթեամ
բ
բտց
թողեց
հովի
մ էք Հ
Եւ երբ ձուքլբ փա թա թուեց
առաքին
՛ձաւ ասաւ
մ անուկին •
ինչ որ սիրտդ
կ՝ոլդէ , ասա, ես կբ քլատա–
՛Լ -
տարաւ
ալիքին
գաբլ
,եմ
քո արահ
լաւութեան
փո խարէն
:
Ա անա I քլբ
մ քէ վւոքր մտահեց եւ ասաւ՛
ինձ ա քնպիսի
մի Հնէար տուր , որ մարգ -
կանց
կրհքի տակ
եղահ քարբ
սիրտ
գարձնեւք :
Գոլ
սէր ես ուղու
ւք , Հ րաշալի աղա ք • • • •
Շատ
լտւ
է
կտբիր
հովավւի
եղէղներից
մէքլր եւ
նէբանէից մի սրինգ
շինիր . ւլնւա մա րղքլանէյ
մէք նւբ–
ւաղիր եւ եբգիբ։ Եւ երբ տեսնւես, ոբ նրանւց տչ–
քերր
արցու^ւքով
լեցոլեցին
, ՛ա յն ^ մսւմանւսէկ
կ^ի -
ւքան
՚աւէ,
որ քարբ
Հալուքւց,
սիրտ գաոալ
Հ
Աքսպէս խրատեց
ձուքլբ
մանուկին
, իսկ ի՛նքբ
փտթաթուելոփ
ալիքնեբի
Հետ՝
սոլղուեց
հոփի
խոբքբ :
Ա անաւկնւ իսկո
յն կւոբեց
եղէդբ
, սրինգ
շինեց
եւ փչքլց : Այնպէս
քաղցր,
այնպէս
Հոգեգբալ
ու
անոյշ
գՈլբս
Հոսեցին
Հնչիւններբ
սրնղի
մքւքից ,
ո բ
բո լոր
թռչու1
։ներր
կանգ առահ՝
լ ռեց ինւ ու ւս
կանք գրին :
\ Եւ մ անէո ւկբ շաապեց
մ ա րղկանց
մ օա , մ տաւ
մա րդաշատ
քաղաքր
, կ անգնե ց
Հ րապարաքլում եւ
սբինւգր նուաղեց
Լ
՚Րնէրոլշ ու գեղեցիկ
, ուղղակի
մանո ւկի
սբտի
խորքեր
իղ գուբս
ցա յտե ցին
երէլնա յին , շքեղ եր -
գերր ։
Նա երդում էբ արցունքով
թբքահ
Հացբ աղ -
ՄԻՏ^ՅԵԻ ԱՐՈԻԵՕՏ
Կովկասցի^,^Իւիէւոփայ
1էը
Վերքեբս
լ " յ ս տեսաւ
լբադրռղ եւ
ղիտնական^
Ուսպենսկիի
մէկ ղիբքր–,
«Մարղն
ու
իր
Հալա^
նական
բարեշրքումբ»։
Այս
ղոբհր
բովանղակոլ
-
թիւնը կը կաղւք է նա խապա տեր
աղմ
եան
տաբինե -
բուն
Լոնտոնի եւ Փարիղի
մէք կատարահ
իր
Հինգ
ղե քլո
լցո
ւմնե րուն եւ կբ շօշափէ իբ
վարպետին՝
Կիւրճիյեւի
, իմաստասիրական
Հայեացքներբ
;
Ի՞նչ է Հիմբ իբ վարղ.ասլք,տութեան :
Ուսպե֊
նբսկի
Հետեւեա
լ քլեբպով կր մեքլնէ
.
« Աեբ Հիմնական
գաղափարն
սւյն է, թէ֊
մարգբ,
այնպէս
ինչպէս կբ ճանչնւանք, քլատաբ -
եալ էակ մբչէ : Բնութիւնբ
ղ ՛ " յ ն քլբ
գո՚րգ՚՚՚ցնւէ
մինչեւ
ոբոչ կէտ մբ, կբ թողու
ինքն
իր
դլխուՆ
ե լ
թո
յլ քլոլտայ որ իր սեփաէլան
ճիգերով
եւ նա
խաձեոնութեամ
ր
շաբունաէլէ իբ
զարղԱէցումը
^
կամ ապրի
ու
մեռնի,
այնպէս
ինչպէս որ հնահ
է,,
կամ թէ ա յլասե ր ի եւ կռ րսն
ցնէ
է իբ
ղաբղացման
բ
՚1։
դո ւնա
էլո ւթ ի ւն բ » \
Ա յս ղաղափա
րէն
մ ե կնե լով , Աւս
՛դենս
էլքէ էլ^ա շ -
խատի
լուհել
Հեմնակտն
Հարցբ,
մաբղբ
ինչպէ՞|^
քլբնա յ քլաւոաբեալ
գաոնա
լ » \
Կր յռւսէսյ
լուհում
մբ դտնել
շվէման մէք մտ
նե լով
Արեւե
լքի
մ աււնալո րասքէ ս իր էքբօնւաքքան եւ \
իմ
ասաասիրական
բաէլմաթիլ
«ղպ բ ո ց»նե րո
ւն
Հետ։
Բայց ոչ անոնք, ոչ Արեւմուտքի
կրօնական
ել իմաստասիրականւ
ղսլրոցներբ,
ղոՀացում կու
աան
իրեն, որովՀետեւ
չեն կրնար
պատասիանել
Հետեւետլ
Հարց ումնւերո
ւն ՚ • Ի՞նչ է մարղուն
ղ ո–
յութեսն
պատճառբ
, ո՞ւր է իր տեղբ
տիե՚ղեբքքն
մէք» :
• Լ^այց,
քիոլսիա
վերադառնալով
, Հր՚ոշքբ
ղոր
այնքսն
Հեռունեբբ
փնտռահ էբ, էլ՝ ք՚բաղ ռբհոէի ,
այսինքն կբ Հանդքպի
Կիւրճիյեւի։
Այս կերպով ,
Ուսպենոկյ, կբ ղանէ
իր ,իաբ,ղետբ,
որունէ մօտ
կ՚աշխատի
ութ տարի։
Անկէ
բամնուելէն
ետքն
քատնեբի
, ցուրտ
, անտուն
գԼ՚չեբներբ
աշնան
՚ նա
երդում էբ փաէլ
դռնէւբն ռւ ք՛որ սբտեր
բ մարգ -
կանց , անտէր անտէ բունք
մեն, ա կութիւն
բ որբեբի
ք
Եւ ՚իռուեցքն
՚էւբէէւ երգերր
Հբսւսլս բակի
ւքրայ,
մտ՚ւն
ամ էն մի ի՚բճի
թ ու տուն , փ շրեց ին
բո լո բ
ս բտե
րի քա րե ր ր ե հռրեցին
Հռդքների
խո րքերում
:
Եւ ամէն
մի մարդ
ուղում էր դուրս
թռչել,
վաղե
լ Հ սիրով
ոլ. կարօտով
ղբքլել
մի ուրիշ,
ան
հա՛նօթ
մարղու
ղյէէլել.
Համ
բուրել եւ մեոնել
նբ
բա Համար ;
ծ՛–
տՀա մաբղիէլ
գուբս
թռանէ տներից , վւե -
ղեցին
Հրապա րակ , շբքա պատե ցին ման ռւկին , Խ-
ռաքին
անդամ նկատեց
ին, որ աղքատ է ումե -
նաէլ • ղբէքեցին ու Համ բուրեցին
նրան
, եւ
իրենց
կեսնքոււք
առաքքն
անդամ
արտարուեցին
ու վրշ -
տս՚Հաբ
Հեկեէլւսցին
:
իսե մանուկր
նուաղում էր աւելի
քաղցր , ա֊
ւելի ղդա յուն եւ սրտառուչ
, իսէլ
մ էսրգիկ
ամէն -
քը
, ամէնւքը
քսում էին Հոդեսլաց ել լալիս
էին ու
լալիս։
ԱՀա այդ օրուանից
աշխարՀ եկաւ երգբ,
երգի
միքոցոէի
Հալուեցին քաբ
սբտերբ
, ել աքգ
օրուանից
սէբբ վշտի Հետ սնրաման րոն
դրաւ
մարգկանց
սբտեբի՜մէք։
Աի .
ԻԱԱՀԱԿԵԱՆ
ւք քլա ք՛՛ւ թ իւնւբ դարձաւ
ղայթո/քլղութ
քււն :
Ջի՛ բաբ
կրկնելու
, եղահր
որոճալու,
եփահբ
նոբէն
եփելու
այս
վաբմութիւնր
վւճացուց
Հայ քննաէլան
միէոքբ։
Եւ խոբՀիլ, որ մեր վանքերբ
լեցո՜ւիք են ձեռւս -
ռիլներույ
: Վիէննայի
վտնւրր անի մօա
2000
ձե–
ռաղիբ
ցոլցակս՚ղրոլահ
է միայն
610
Կ՚^"Ր
(Հրէոտ
՚ ^ Ց՛ Տաչե.՚՚ն;^< , ՚քօս։
11 )-)
եւս ցուցա -
էլաւլրուահ է Հ– Ո՚՚էլ՚^օ՚ե՛.
'I
^^լմԼ \/ լ ւստարաէլե -
լի) : Վենետիէլքւ
վանքը
ունի մօտ
3000
ձեռաւլ
իբ ,
( "՚ յս ձեոադի
լնե րր
լնտ իր են , Հասկցող
ի Հետա -
քբքրոլթեամբ
Հաւաքուահ)
,
ցուցաքլաղրուահ
միայն
;(Հ՛
քքտոր (Հ ՚ I՝ ՚ Ա ։• ււ ւ, " ե ււ՛՝՛) : Երուսաղք;–
մքէ •1ա1,րհն. ձեոադի-ներբ
մեհ մււսս՚քբ
կաղմուահ
են ռլխտաւորներոլ
նւուի րատո
լո ւթեամ ր ,
մ օտ
1 800
էրոո ր
ւյ ուցա էլաւք ոււ լւէէհ
՚՚–
Տ ք՚՚> լ "– ն Ա աւալան–
եանցի
կռղմէ
(Հին մեթոտով)
եւ մօտ
2000
կ՚Ոոր՝
ԱաՀակ
կաթողիկոս
խապայեանի
կողմէ
(նոբ մե–
թռաով) :
կան
նաեւ Արատլաղգ
արքեպ–
Աիւրմէեանւի
ցուցակագրոլ
թիւնւնէերբ
, ոչ յարգի
որովՀետեւ
Աիւբմէեան
ցուցակագրել
չի գիտեր,
արտաքքն
ձեւին
նկարաղրոլթիւնբ
բանւ ւքբ չարմէէբ՝ եթէ բո–
•Լ ան ղա կութե ան մասին
քննէսէքան
վէք՚ս յոլ թիլն
չի
տրոէիբ։
է*,
՚իերքապէս
էքմիահնի
մսէէոենադա
բա–
նբ,
(այմմ
Երեւանի
մատենաղտբան)
ունի մօա
10.000
ձեռաղիր :
ԱՀտ
բոլոբ այսձեռա
գի րնե
ր ո ւն մէք կբ ղ բտ–
նոլի մեր Հում Պաւոմութիւնր
: Պէտք է պեղել
աքդ.
գանէձա-տունւերքէ
, ինչռքէս կբ էլատարա քն
պեղում–
ներր
Հին տաճարներու
ե պա լատնեբո
լաւեր ակն ե–
րուն՛ մէք, երեւան
Հանւելոլ
Համար
նոր վկայու -
թիւն
մ բ , նոր խօսք
մ բ , Հա յ
քաղաքակրթութեան
փառքբ :
Նոբայր
Բիւղանղացի
Հակառա
կ էր այս ձե -
ոադիրներուն
Հ ր ա տա բա կո ւթե
անւ ,
որոփՀետեւ,
կ^րսէբ , տնոնց
Հրատարակոլթեամբ
կբ նուիբա -
ղոբհոլին
սխալներբ,
խա թա րոււքնւե ր բ , խարդա -
խութ իւննե րբ
,որոնք
էք
ուտք
դո բ հ ՚ ո հ ենձեոա -
ղիրնէերռւն
մէք։
ԱնՀբամեշտ
է նո խ քննել,
ճշդել,
սբբագրել եւ յետո
յ միա
յն Հրատարակել
:
Ախալ է այս պատճառաբանութիւն
բ :
Վ^ասնղի նախ կրնէան կոբււուիլ
, փճանալ,
ս՛յ -
բիլ
՛ք քւնւչել անոնց
Հրատարաէլութիւնբ
: Երկ ՜
բոբդ
ե րկու
կսէէք
ե րեք
Հա քէսէլէ էոի կամ մ ասնա -
դէտի
գորհ
չէ ա քդ աշխատանւքբ , \ոչ ալ
՚քէքք կամ երքլու
սերունդի
,
ամէն
սերունդ իր
խօսքն
ունւի : Հրատա րակե լ՝ ոբւէքէոգի ամ էն ոք իր
կարհիքր
էլաղմէ , քւր էոեսակէաբ
շինէ :
Աշոտ
Տ
Ո
՛ԼՀ ՛սն՛ն է սեան կ^աոուքէորկէր
գբո՚-ել
ձեռագիրներբ
, ոբպէսղի
չվտանւլուին
ա՚քէնքբ
միասին ;
Ախալ է այս ... պատրուաքքբ եւս,
սլսւտր -
ուաէլ կ՝բսեէք
, որովՀետեւ
թոյք
էոու էք րսեք՝ քիէ
էքբ ոոէէէէոէւանէ ա շխա րՀակա
լութիւն կբ Հոտի ՛ոյ"
առաքարկբ :
Լաւագոյն
առաք ա" րկը։
Լուսանկա՛րում
:
Րս՚յց
"՚-յդ էք լոսին եւս ըսելք՚քնէեր
ունւիմ, որ
բնղ Հոււղ , ինչսլէս
քլ՝րսէր ողբացեա
քնէ Տւորաո :
Fonds A.R.A.M
