^Ցուասրեքսի չեՏքիԱ
գՎԽւէկհքը
ԽՄԲ
— Մ ա ր տ 2(յին տ ե զ ի ո ւ ն ե ց ա ւ Գ ա հ ի ր է ի
մեր
սլա շտօ նակ (յին՝
« 3 " ՚ ֊ " " ՚ / > / ՚ / ՚ » Ի
ս ե փ ա կ ա ն շ է ն
քին
կ ա ռ ո ւ ց ո ւ մ ը , ա ր ա ա կ ա ր ց
ե ա ն դ ի ս ա ւ ո ր ո ւ -
թ ե ա մ ր : Մ ա ն ր ա մ ա ս ն ո ւ թ ի ւ Ա ն ե ր ը պ ի տ ի ե ր ա տ ա -
ր ա կ ե ն ք յ ա ջ ո ր դ ա բ ա ր : Ա յ ս ա ռ թ ի ւ հ ա տ ո ւ ա ծ մ ը ՛
« 6"էււաբԼ–ր
» ի | ս մ բ ա ց ր ա կ ա ն է ն (25 Մ ա ր տ )
1Աոր ու, անրացւււսւրելի
յուղումով
մբ կը գրենք՝
ոքյս քանի մը աողեըը ;
Արցունքը
առաաօրէն
կը Հոսի մեր
աչքեբէն
արղելք
ըձլալով
մեղի
մեր գրիչյԼ
չորմելու
^118 ԳՐշԱԳՐՈԱեՐԸ
ԳԻՒՑԱԶՆԵՐ
ՀԱՑ
ՄՇԱԿՈՑԹԻ
Խ– ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ
ԳՐԱԿԱՆԱԻՒԻԻՆ
Ո՛
բ ք ա Ս տառասլԵցաՍք,
ո բքան
զըկաՆք
ոՍ
գաո֊նութիւննեը
աեսանք՝
օր մը մեղ մեբ սեփա -
կան
չէ՛նքին, մեբ սեփաէլան
աանը
մէ^
ղտնելու
յ ս մ ար
• է է
կլ ինչ բերկրանքով,
Հողեկան
ինչ մեհ վա -
յելքով
մենք
րոլորս
չա ր ա չա րօ ր էն
կ՝աչիատէինք
ել
քաղէյրօրէն
մեղ վիճակուած
ղրկանքնեբր
կբ
կրէինք
...
Տառասլանքը
ոչ թէ մեր կորովր կը Հարուա–
ե-էր, այլ ղայն կր կրկնապաակէր
• ղրկանքր ոչ թէ
մեղ կը վանէր մերաչխաաանքէն
, այլ ղայն
մեղ
աւելի
"իըելի
, աւելի
րնաանի կը գարձնէր • . .
Հոգիով
ղէոչի մեր աւեր ուամայի
Հայրենիքը
կը սլանա յինք , կըմ իախառնուէ
ինք
մ եբ
անթիւ
մ արտիրոսնե բուն , անոնցմ է Հաւտաք ու
կորով
կ՚առնէինք
նաեւ
մենք մեբ աչվսաաանքին
մէ^ ա–
նոնց
նուիրում
ի
Համ
եստ
Հետքերը
տեսնելով
եւ
ալ
աւելԼւ խանգավառօրէն
մեր ղործին
էիաբելով՛
•
Գէթ քանի
մ ը տողե
բու
մ է^ ի՞նչսլէս
չվե
ր
յ ի
չել
անղամ
մը եւս Հին «Յուսաբեբ^ը
, այսօր, երր
իր սեփական տան —- Հ.քեղ ո ւ Հոյակասլ–
Հիմեր
ը
կը
ղրոլին
է
Պ
ա չտօն ա սլէ
ս
Հ •
8
• ՚իաչնտկցութեանն
ան -
ցաւ Հ3ուստբեբ»ը
1922/Տ՛ *-
Խոռոչ
մըն էր մեր թմրաղրատոլեը
մութ ,
խոնաւ , անղարգ ու անՀրասլոյր
, ծեփերը
թափ–՛
թփած
Հնաբոյր
սլատերով եւ ասլակիներէն
քանի
մը Հատը կոտրտած
գուռերով
• • •
Հոս
, ա յս խոռոչին
մ է^ էին աեղաւո րուած ,
դէրար
Հ րմ չտկե
լո վ , մեբխմբաղբատունը
, վար -
չութ իւնը , ղրաչարանոցը
, ապաբանը
, իսկ աւելի
ուչ • • • նաեւ
ղրատունը ;
Ալեկտրական
լոյսեբու.
մէ^ ծփացող
այս Հըս -
կա
յ ու
յ
եծափաըթամ
քաղաքինմէշ
ելեկտբա -
կան
լոյս
չունէր
մեր խոռոչը •••
Խնայողաբար
մոմ կբ վառէ ինք եւ մոմի
էոյսի
տակ կ՛՛աչխատէինք
. • •
Զուրկ
էինք նաեւ արեւէ,
քաղաքի
մը մէԼ ,
ուր
ղրեթէ
տարին
բոլոր
արեւը
իր լոյսն
ո ւ Հեր––
մ ութիւնը
ա յնքան առատաբար
կըթավւէ
բոլորին
վրայ
. . .
Այս
երկնառաք
պարղեւէն
չող մը իոկ
մինչեւ
մ եբ խոոո
չր երբեք
չէ ր Հասնե
բ
. . •
Հեռախօս
չունէ
ինք , երբ լա յնօրէն
լնգա
րձակ
տարածոլթիւննեբու
վրայ
փււուած
փփթխարի
ք՛ւ՛—
ղաք
մըն էբ ԳաՀիրէն
...
Զ/եռքոփ կըղարձնէին
այն մեքենան
,
որուն
վրա
յ կր տպոլէ
ր թերթը : յ՛ր լեղուն
միա
յն
մեր
անղո ւգա կան
ղբա չարա պետր կը Հաս1թւար , յա ՛՛
ւէտ
անմ ոռանա
լի Աղա սլլա ր ը ՚ եթէ կողե
րէն
^111 -
բով
լի ղոյլեր
չկաթէինք
, մեքենան կըկենար
. ՚ •
Մեր
Հիւրերուն
Համաբ
միայն
աթոռ
մը ունէ —
ինք
մենք, այս էրմեբ ամբողք կաՀ —կարասին • ՚ ՚
Հաղուագէպօրէն
մ հղ ծանուցում
կուտա
յին ,
փոխարմէքր
ե րբեմնապէս
պարէնոփ
վճարելով
կանի
մր թիթեղ
ձէթ,
՚ լ ո յ գ մր կօչիկ,
քանի
մբ
չիչ
քոնեակ
եւայլկւ) •, Աենք
կ՝առնէինք այս ամէ
նր,
ետքէն
ծախելու
եւ դրամի
վերածելոլ
Համար։
Նոյն ձեւով
իրենց բամնեգինները
կր վճարէ
ին
մեր
արՀեստաւոր
բամանորդներէն
ոմանք
,
իրենց
արՀեստին
կապուած
դործ
մր կբ կատարէ
ին մեղ
Համ տր
րամնե գինի
փո խա
բէն
Հա չուա կցո ւմ կա–՛
աաբե
լով
մեղի Հեա
...
Այս
տմբող^ր
կը դառէւտբ
թերթի
մր չուբշ, որ
Հաղիւ
թա
չկինակի
ծաւալ
ունէ ր եւ լո յս կր տԼ ս–
նէր
չարա
թբ
երեք
տ ն դ ա մ
- - .
Տարիներու
րնթացքին
այս պտակե
ր բ
Հ իմ
էն
փոիսուեցաւ :
Ս կզբնական
բա րեփւո խո ւթ
իւն
բ կաաա րուե
ցաւ
միա
յն ծաւա
լի նկաամ ամ բ , թերթր
թէեւ
մնաց ե–
ռօրեա
յ , սակա
յն
սկսալ
լո յս տեսնե
լ աւելի
մ եծ
ծաւալով ;
Ապա
նոյն ծաւալբ
պաՀելով^
եռօրեան ղար -
ձաւ
ամ ենօրեա
յ քՅ-երթ :
Ատեն
մը վեր1 նորէն
բն
գաբձակուեցալ
ծա —
լալը եւ էշերուն
սիւնակներու
թիւը
6^5»
բարձրա
ցաւ 7ի ՚.
Ապա կատա
րուեցաւ
վերՀին
րա րե վա խութ
իւ
նր եւ
էգերուն
ս
իւնակնե
բու
թիւր
՛Հէն
բարձլ։ա–
ցաւ
Տի
•
Երկրորդ
Համ ա չխարՀա
քին պատերաղմ
ի
սեղ
մումներուն
տակ
մեր թերթր
որոչ նաՀան^ կա
տաբեց :
Ա քմմ
մ ենք ճիդ կ՛՛րնենք
մ եր նախապատե -
րաղմեան
վ իճակին
դաոնա
լու ;
Մեր
յաշորգ
քայլր
պիտի
րլլայ
«8ուսաբեր»ի
էգերուն
սիւնակները
7էն բարձրացնել
Տի , "Բ"փ
թէ
ղրչութեան
աըուհստը
ի՛՛նչ մեծ
օգոլտ
բերած է մեր մաաենադրութեան՝
ամէնուն
յտյտ
նի է ՚. Անոր կր պարտինք
Հաղարաւոր
ձեոագիբնե–
բու
օրինտկութիւնը
եւ այգ
օր ինակո
ւթե ամ բ Հայ
մատենագրութեան
փոխանցում
ը սե բունգէ
սե —
րու՛ե ւլ , դարէ դար : Որքան
ղեղեցիկ եւ փեՀ
ինք
նին՛՛ այնքան ալ տամանելի
եղած է սակա
յն
դըբ–
չութեան
արուեստը
մ անաւանգ
մ եր
աղգին քա -
ղաքական
գմխեմ
պա
յմ աններուն
մ ԷՀ
։ Անկեղծ ու
խոր
կրօնասիրութիւն
, աղդասիրոլթիւն
, լնթեր -
ցասիրութիլն
եւ պապենական
աւանդները
պաՀե
լ ո ւ եւ ղանոնք
յաշո րդ սերունդներու
փոխանցե
լ ո ւ
նուիրական
պարաականոլթիւնն
է, ոբ մղում եւ
քաշո ւթիւն
տուած է մեբ լնդօբինակա^ե
բուն
ստանձնել ա յգ աամանե
լփ արուեստը :
Հակտռակ
յաճախ
կրկնուած
յանկերգի մը,
Հայը
եղած է, մանաւանգ
ԱաՀակ -
Մեսրոպեան
չրշանէն
ասգին , չատ աւելի
լնթերցասէր
քան
մեբ
ոեւէ գրացին : Փաստ՝ մեբ
տնՀամեմատելի
դբչագրւ։ւթիւնը
եւ ԶեռագրերոԼ
Հսկայ
թիւը՛
Այ՜՛
սօր
տակաւին մօտ
25 ՛ՕՕՕ
Հայերէն
ձեռագիր
ու
նինք
։
ՀՀԱ
յսքան
աբՀաւիրքնե
բ տեսնող
Հ
^այաս -
տան, եթէ կրցաւ,
այսօբ իոկ, իբ ձեռքին եւ աչ
քին աակ
ունենալ
այսքան
Հայերէն
ձեռադբեբ
,
ատիկա
, առանց
այլեւտյլի
, պէտք է
վերագբեէ
Հայուն խանդակաթ
սիրոյն
դէպի
իր սրբաղան ա–
ւանդները եւ իր ապրելու
անխախտ
Հաւաաքին»
( Ա ի ւ ր մ է ե ա ն ,
Յուցակ
Հայերէն
ձեռագբաց
Հալէ -
պի,
Երուսաղէմ
1935,
էշ է) ••
« Ցեղային
Հպարտութեան
մը արտայայտոլ
-
թիւնբ
ըլլալէ
աւելի , անՀերքելի
ճ չմ
ա
րտոլթի
լյ–
մրն է ոբ Հայաստանի
գրացի
քրիստոնեայ
աղգե -
րէն -
քոյն , ասորի , աղուան եւ վբացի ~ , ոԼ
ոք Հայուն չափ սիրած է ղրչութեան
,
ծաղկումի
եւ
մ ան բան
կար չութ եան
աղնիւ
արուեստը
, ել
ա յս ՝
նո յնիսկ
քաղաքական
ամ էնէն
արՀաւաալի
չբշաններուն
, երբ Հայրենիքը
, լնգարձակ
աա -
րածութիլննեբու
փյւայ, կր կոխկրտոլէր
, բաբբա–
րոսօրէն
, դրացի
աղղերու
ոտքեբուն տակ , անտա
նելի աառասլանքնե
բու տակ
Հեծել տալով
ղմբախտ
:՛՛՛յր»
( ա ն դ ՛
էշ Զ)՝՛
Մ ո վ ս է ս կ ա ղ ա ն կ ա տ ո ւ ա ց ի
կը պաամէ
.՚7ր է-֊-Ը
ղարուն
միայն
Ա՚աքենոցաց
վանքին
մէշ
600—800
•իարդապեանե
ր չտ բունակ
ձեռա
դի րներ
օրինակե
լու , չաբաղրելու
ել մանրանկաբելու
ղբաղած
էի^՜
( Ս ա ր գ ի ս ե ա ն ,
Ցուցակ,
Վենետիկ
1914,
էշ ժ)՝
Երեւ ո լթ ը
նո
յն էր մ իւս
բո
լո ր Հա յ վանքեջու
մ
էշ
"՛լ ՝. Խնգիրն
այն է որ ասոնց գրած
ձեռտօ։գիբները
«սաՀմանուած
չէին–
ինչպէս
սովոբաւթիւն
էբ
ու րհչ աղդե
բու քով - - մ իա
յն վանօրէից եւ կամ
արքունի
ղրատուններ,ւլ
մէշ փակուած
մնալու
,
՛ս յլ փռուած
էին թադաւո
բաց եւ թագուՀ
ինե
րու
ապա
րան
քէն
սկսեալէ
ամ էն գաս ակա
րդի
լնէոան ^
եաց
մէշ՛"
ե ւ կ ՚ ը ն թ ե ո ն ո ւ ի ն ի լ ո ւ ր ե ւ ի մ խ ի թ ա –
ր ո ւ թ ի ւ ն հ ա մ օ ր է ն դ ե ր դ ա ս տ ա նին ,
մանաւանգ կե=
նաց գաոն ել գմուարին
պարագաներու
մէշւ
Իբ =
րեւ
մի մ ի սլա չտ ե լի
ս ր րօ
ւթ
ի ւենե ր
Համ ա րուած
է ին ամ էնէն եւ սվւոփիչ
լնկեբնեբ
՚. Հա յ լ^ւտանի=
քե կամ օշաիսի սլաՀ պան
ութ
իւնն ու
բախտաւոբու–
թիւնր
անոնց Հետ կապուած էբ րնգՀանբապէս
»
ք Ս ա ր գ ի ս ե ա ն ,
Ցուցակ անդ) :
Ըսինք թէ տամանելի
եդած է մեր քոփ գրչու–
թեան
արուեստր։
իրաւամբ
կրնանք
մեր
լնղօրի -
նակողնե
ր բ Հայ մչակոյթի
դիլցտղները
կոչել : թէ
քնչ
գոՀողոլթեան
ենթարկուած
եւ ինչ՚ղի՚՚ի նեղ
պայմ աններու
մ էշ
յաճաիս
ստիպուած
էին
ղ րել
Հա քերէն
ձեոագիրներբ
իրենք,
դբչաղփբնեբր
կր
սլատմ
են :
՛Բանի
մ ր
նմ ո յչներ
անոնց արտա
յա
լտութիւն–
ներէն,
ղանաղան
դարերէ , պիտի տան
գաղափար
մր այգ մասին։
Աչքի
ղաբնե
լու չավւ միակերպ է
անոնց
տրաունշր
, բայց
բնաւ
երբեք
չի կրնար
կեղծ կամ չափտղանցեալ
Համարուիլ։
Նեղութիւ
նը,
Հալածանքր
եւ աաոապտնքբ
անպակաս
րլլա–
լալոփ անոնց
ամէնուն՝
Հարկաւ թէ ցաւի Հառա -
չանքն, աչ նոյն եւ միակերպ
պիտի
րլլաբ
բոլորին
քոփ :
1223/.Տ.
ձեռագիր
օրինակող
մր կր գրէ՛ «.••
Աղաչեմ
չլինել
մեղագիր
թիլբութեանն
,
ց ի ց յ ո –
լ ս վ ն նր ա գ ո ւ | գ ր ե ց ի » ( Հ . Ա ր ս է ս Վ. Ա կ ին ե ա ն ,
Հաւաքումն
3 իչատակա բանա ց . ամ
1 2 2 3 ) ։
Նոյն տարիէն
Երզնկայի
մէշ գրող մը կ՝բսէ
« Ես Մաւնումախս
յամենայնի
ակար գոլով եւ ան–
վարմ
ղծողութեան
տառիս՛"
ղի ծեր եմ եւ ծան–
րտցեալ եւի լուսոյ պտկասեալ
,
ծ ե ո ս դ ո ղ դ ո չ ե ա լ ,
դ ե ղ ս խ ա ւլն ա կ
է (, ^ի րացադոյն է թանաքն
-՝) ,ել
վերաՀասաատած
կ՚ըլլանք
մեր
նախտպատերազմ–
եսն
վ իճակր :
Այս
վերշինր կըկատարուի
արգէն
մեր նոր
չէնքին
մէշ՛"
Ամրօրէն
իր սեփական
Տանր մէշ Հա ս աատ ուե—
լոփ՝
իբրեւ
անդրանիկ
աւետիս
իր րնթերցողնե -
բուն՝
«Յուսաբեր»
կր սկսի
լոյս տեսնել ութ սիւ
նակներէ
բաղկացած
մեծածալալ
էշեբով • . •
թԱԳԱԴՐՈՒՄ
Հ ո գ ի ս ա ր թ ն ա ց ա ւ հ ա ր ա ւ ի
բ ւ ւ յ ր ի Յ յ
Ինձ դ ո ւ ր ս է կ ա ն չ ո ւ մ զ ե փ ի ւ ռ ը ն ր ա ,
Ձ ի ւ ն ն է լ ա ր ե ւ ի ջ ա հ է լ հ ա մ բ ո յ ր ի ց
Ո ւր ա խ լ ա լ ի ս է դ ա շ տ ե ր ի վ ր ա յ :
Ե լ ն ե մ , ծ ա ղ կ ո ւ մ ն է ձ ն ծ ա զ ի կ ն ե ր ի ,
շ ի ւ ն ի ց ինձ
ն ա յ ո ղ ա չ ե ր ն հ ա մ բ ո ւ լ ւ ե մ ,
Գ ն ա մ ե տ ե ւ ի ց ծ ի ծ ե ո ն ա կ ն ե ր ի ,
՛Նրանց հ ե տ ե տ գ ա մ գ ա ր ո ւ ն ը բ ե ր ե մ ,
Ր ա ր ձ ր ա Ը ա մ կ ա պ ո յ տ գ ա հը լ ե ո ն ե բ ի ,
Ա ր ե ւ ն ի բ բ ե ւ թ ա գ ի մ գ լ խ ի ն ա ռ ն ե մ ,
^1ագնեմ ծ ի ր ա ն ի ն ա ր շ ա լ ո յ ս ն ե ր ի ,
Գ ա ր ն ա ն թ ա գ ա ւ ո ր
ի ն ձ թ ա գ ա դ ր ե մ ,
ԵԼ հր ո վ ա ր տ ա կ ա ր ձ ա կ ե մ մ ի խ ի ս տ ,
Որ ա ղ բ ի ւ ր ն ե ր ը յ ա ւ ե ր ժ կ ա ր կ ա չ ե ն ,
Որ ծ ա ղ կ ե ն լ ե ո ն ե ր ն ի մ ա ր ե ւ ա ն ի ս տ .
Որ ծ ո վ դ ա շ ս ւ ե րը յ ա ւ ե ր ժ կ անա չ են.
Որ գ ա ր ո ւ ն ն ե ր ր գ ա ն ո ւ չ գ ն ա ն ,
Որ յ ա ւ ե ր ժ ա ն ա ն զ մ ր ո ւ խ տ դ ր ա խ տ ո վ ,
Օր բ ե կ ո ւ ի ի մ դ է լ ք խ ո բ հ ո ւ ր դ ը մսւհուաԱ ,
Որ մ ա ր դ ը ց ն ծ ա յ յ ա ւ ե ր ժ ի բ ա խ տ ո վ :
Եւ ե ս ե ր ջ ա ն ի կ կ ը լ ի ն ե մ ա յ ն ժ ա մ ,
Եւ զ ո ւ ց է ա յ ն ժ ա մ ե ս մ ա հ ը ս ի յ ւ ե մ ,
Ե ր բ ա ն մ ա հ լ ի ն ե մ , ե ր բ յ տ ւ ե ր ժ ա ն ա մ ,
Ե րր գ ա ր ո ւ ն ն ե ր ը ո ղ ջ թ ա գ ա ւ ո ր ե մ
՛ ՛ ՛ ւ
6ՈՎՀ-
ՏԻՐԱՐ։
տեղիս անխնամ,
վասնզի
ւ ա մ ե ն ա յ ն է չ ք ա ւ ո ր յ դ
յ ա ր կ է , իծ ա ծ կ ո ւ թ ի ց , ա ւ ա ա ր ե ւ թ ա փ ա ո - յ ւ կ օ ւ ն :>
(անգ, ամ
1223) »
Ուրիչ
մը Ամասիոյ
մէշ կ՚՚ընգօրինակէ
« ի բ^.-
ն ա կ ա լ ո ւ թ ե ա ն ի ս մ ա յ է լ ա կ ա ն ա զ գ ի ն , բ չ ա ր ե ւ ՚ ՚ .
դ ա ռ ն ժ ա մ ա ն ա կ ի » ( ա ն դ ՛ ա մ1230) :
Կարնոյ
ձե -
ռաղբի
մր լուսանցքին
՚էրայ գրած է ձեոք մը.«Ա–
ւա՚՚զ աւա՛գ, եւ Հագար
աւա՜ղ
գաոնութեան
մա–
մանակիս»
( ա ն դ ՛ ն ո յ ն տ ա ր ի ) ։
1236/'Տ՛
թտթա
րներու
գօբապետ
Ջարմազան^
Անին կը գրաւէ : Այդ առթիւ
ձեռագրի
մը
յիչատա–
կադիրր
կ՛՚ողբայ.-
^Գբեցաւ սայ ի գառն եւ ի
նեղ
մամանակի
, յոբոլմ
ամի առաւ
մայբաքազէ^^է
Անի
, արեան
գուվն
, կո բուստն
անթիւ
Հոդլոց
՚,
Ո՛՛ր բ՚՚րան կամ լեզու կարէ պատմել
զանւէղոբմի^՚հ
ոզոբմնն իյանաւբէն
թաթաբէն»
( ա ն դ ՝
ամ
1236) :
ԺԳ՛
գարուն, երբ
Կիլիկեան
Հայաստանլշ
բ ա մ բ ի շ ն ե ր
ու
օ ծ ե ա լ ա ր ք ա ն ե ր
ունէր՝
ՅովՀ. ե -
պիսկոպոս
Արքա յեզբա
յր
մ ա տ ե ր ո ւ
ե ր կ ո ւ ն ք ո վ
^եռք կր բերէ
գիբք
մը՛
« ... Որե ւ զ տ ա ռ ս ա յ ս ր ս տ ա ց ե ւ սլ —Բ ա ս -
բ ի շ ն մ ե ծ Ֆ ի մ ի կ ո չ ե ա լ
Հ ե թ մ ո յ ք ա ջ ի ն ա դ ո ւ ս
տ ր լ ե ա լ
Որ է ր ա ր ք ա յ– Հ ա յ ո ց ա ւ ծ ե ա լ • - - Ա ն
ց ա ւ ո ՜ ր զ ա յ ս ծ ա ն ո ւ ց ե ա լ – ™
Ա ն ա ն ց թ ա գ ի ն ա յ ն
բ ա ղձ ա ց ե ա լ • •— Ե ղ կ ե ղ ի ս ս ո ւ | ա ւ
թ ա ղ ծ ե ա լ ՛ – ^
Երկաւքբ մ ա ա ա մ բ ս զ ս ա ս տ ա ն ա լ »
(Աարգիսեան ,
Ցուց, էշ
163) :
Երբ
1292/5՛
Հոոմկլան
կ՚իյնար
Եդիպաացւոց
ձեռքր , Հայ կաթողիկոսն
ու մողովուրգր
կր գեբ–
ուէին, Ատեւի. Գոյներիցանց
, ծուարած
անկիլնմբ,
ձեռէսղիր
1լ օրինակէր
. «/ նեղ եւ յանձուկ
մամա–
նակի , ՛լոր ոչ կտրեմ
ճառել. • • յամ ենա
յն կող-
մանց ծանր
նեղութիւն
զզուէ
ղմեզ՛.՛
ԱյՍպիսի
ա ղ է տ ք ւ | ա ա ն գ ից ոչ կ ա ր ա ց ի ն
խա վ ւ անել
զ ս է բ
ասսաւա(>ասէր
ք ա հ ա Ս ա յ ի ց ն ֊ • • ա ռ ի սսսսնալ
զԱ11Լ);|»
զիբԱ ղ ս ւ յ ս »
(Ակինեան
, անդ՝ ամ
1202) :
Հանգիստ տեղ չղտնուելու^
ձեռագիր
մր կր
գրուի՝
ՀՀ
• . –մաոն ինչ ի Ա իս եւ մասն
ինչ ի Տո–
խաթ
, ոբ է փանք Ասորտց
ազգին... եւ մասն ինչ ՝
ի սուրբ
ո լիս ան Ջորո
ք կոչեցեալ
վանք»
(անդ՝ ամ
1311) :
Նոյն դարէն աստանգական
Հայու
մր աւա–
չրն է •
« .
՛Հեռաբնակ
ի Հայրենի
գաւառաց եւ ի
սննգակցաց
ոչ ւլիաելով թէ սլատտՀելոց
եմ իմո–
ցրն :
Զ ո բ ե ւ բ ա զ ո ւ մ տ ա ռ ա պ ա ն ա լ ք է լ մ ո ւ ր ա ց ի կ
լ ի ն ե լ ո ւ | ե տ ո ւ գ ր ե | գ ի բ ք ս զ ա յ ս »
(Անգ՝
131,3) :
1422/5՛
Խլաթի
մէշ, կարապետ
գրիչ՛ «/ մա
մանակս
նեզ եւ անձուկ
, որ կ՚սնք
փ ա խ ո ւ ց ե ա լ ի
յ ա մ ո ւ ր ս ե ւի ծ ե ր պ ս վ ի մ ա ց ի յ ա հ է ա ն օ ր ի ն ա ց ,
րազում
աչխատութեամր
եւ տառապանօք
• • ՚»
(Աարգիսեան
, անղ՝
114) :
Մեկնութեան
կարօտ
չեն Հետեւեալները
•
« • - Ա չ ք ս խ ա ց կ ե ց ա ւ ի գ ր ի չ ն – • • մ ի ն ա չ ք ս կ ո ւ
ց ա ւ է ր նա խ փ ե ց ի ո ւ մ ի ն ա չ ո վ ն գ ր ե ց ի խ ի ս տ ա շ–
խ ա տ ա ն ա ւ ք »
(ամ
1439) :
Տարօնի
Բաչու
՚լիւգացի
Աւետիս
՚լբիչ՝ նե -
գուիէքեանց
մէշ կ՝ող ելորուի
Հայաստանի
ապագայ
վերականգնումի
Հեռասլտտկերով
՚
«Անմեղաղիր
լերուք
խո չորութեան
ել սխալանաց
, զի խիստ
նե–
ղութիւէ՛
կեանք
յանօբինաց
ել ՀտրկտպաՀանշո
-
ղաց
՚
յ ո ւ ս ա մ ք յԱստուած. ց ի ո ր է հ ա ր ն ՛ դարձ.–
եալ բ ժ շ կ հ ս ց է ց Հ ա յ ա ս տ ա ն ք ա հ ա ւ ո ր
ի շ խ ա ն ո ւ -
թ ե ա մ բ ք ա ն ղա ռ ա ջինն. . .»
(Ամ
1 5 7 6 ) ։
Ապատանից
վանքր,
կե րակոս
կրօնաւոբն
է
գրողր.
«...
Գ ի շ հ բ ն մ ի ն չ իլ ո յ ս կաւ հ ո ս ե ց ի ն ք
եւ
ցերեկն
ղրեցի
գողղողեաք
ձեոամր
հւ
անմտտբաբ
քնով ել դանդաղութեամբ»
(Ամ
1 5 8 0 ) ։
Հ.
ՊՕՀՈԱԵԱՆ
Fonds A.R.A.M
