տառապանք
մը։
Աքէն
լէ քոր
ՀՒուրք մր այսօր բացարձակ
իրաւունք ստացեր է
կեա՛նքիս վրայ, ամրողՀ էութիւնս
ըմբոստացեր
է վիճակիս
դէմ։
Մ արենակա
՛ն
ոչ մէկ տանջանք
կրնայ Հաւասարի
լ այն խորը կսկիծին,
որ ներ
սին կը ^Լք °^ է
մարդու սիրտը։ Թրքական
գազանութիւններն
անծանօթ
չէին ինծի
նոյն իսկ
Համի տա կան շրջանին, ասկէ զատ
՝ ամիսներէ Հետէ այս նոր աղէտներ
ր նկա
րագրող
բոլոր տեղեկադիրները
ձեռքէս անցեր էին ե որոնց
ընթերցումը
չէի
կրցեր լրացնել առանց արցունքի,
բայց
ուրիշէ գրուած
մըկարդալը
ե. այլ՝
աչքով
տեսնել, ականթով
լսել ե իր կաշիի
վր
ա
յ
ՂՂ
ա
Լ(Լ*
՚ Կը՚ոախատուիմ
իսյլ"
պէս
շուն
մը, ան պա տ կա ռօ րին կը թշնամանէ
ազգս
և ԷՐՐ
°րԻ
ս
ո ա
ք է
տ ա
կ կը
տրորէ մարդկային
ամին արժանիք
և
արժանապատուութիւն։
Ոչ»
ա
յ
ս
ան
տանելի է, պէտք է վերՀ մը ունեն այ
և
որքան կարելի է շուտ։
ինչո՞ւ
Համար
ապրիլ ե ամին վարկեան
մեռնիլ անվերի.** լաւ չէ՛* որ մէկ անդամին
վեր շան
այ
այս տառապեցուցիչ
և
ստորնացնող վիճակր, ե ես կ* որո
շեմ ընելիքս,..
Յաջորդ
օրը պիտի
անցնինք Աագարիա
գետը լաստակով,
քայլ մը անգին...
բան
կր վերհան այ։
ԱՀն Հա մրեր լուսնալուն
կ* սպասեմ։
Առտուն
աւելի Հաստա–*՝
տուն ու վճռական
քայլերովյառա £
կ՚երթամ։
Գետի ափին ենք արդին։ Լաս
տակը մենէ առա^
ուրիշներ կը փոխագրէ,
ուրեմն
մինչեւ
վերադարձը
բաւա
կան ժամանակ
ունինք
Հանգստանալու։
կր նստիմ
թումբի
մը վրայ
աչքերս
քորղած գետի պղտոր ալիքներուն յառած,
՛որոնք աշնան թարմ կանաչով
ծած
կուած
թումբերը
լիղոլով կը սա Հին։ Ա՛Հ, Փռիւգեան
այս Արաքսը որքան
նման
է մեր Մայ^ՂԼրաքսխն...
և
ես մտքովս կը վերանամ. —
Գարուն էր, Արարատ
եան գեղեցիկ դաշտը պճնուած
է կանաչով
ու
ղիկներով։
Ա՝ ասի սի յաւիտենական
ձիւնի վար տարածուած
քղանցքն
երր
դէպի
վեր ծուին
ծուին եղեր են, իր ճերմակ
կոնը կր ցոլայ
աննկարագրելի
Հմայքով
մր։ ՀՀատկի արձակուրդին
օգուտ քաղելով
ճեմարանի
աշակերտներին
խումբ
մը կԼմիածնին
ճամբայ
կ իյնանք
երթալ
տեսնելու
Ա՚այր Արաքսը
Հյ աւուրս
իւրոյ
պղտորութեան,
որ լցեալ գայ դարիւ ե դարիւ»։
Հոն Մարդարի
գիւղն
ենք, նուիրական գետի ափին, կը Հրճուինք դիտելով գետին վեՀասաՀ
Հոսան
քը ե յորձանապտոյտ
գալարուն
ալիքները։
Կ* եր դենք վՄայր
Արաքսի i> անզու
գական երգը.
d Բայ g նոքա միշտ
յ
ռ
ղ յ
ռ ո ո լ
\
Պղաոր 9րով
եզերքին^
Գաբիւ դարիւ
խփելով
Փախչում էին լալագին...
Կ՛երգենք
անդադրում. —
«Արդեօք
գալո՞ւ է մի օր ժամանակ,
Տեսնել Մասիսի դլխխև մի դրօշակ...»
է լ
ես պատանեկան
վառ
երեւակայութեամբ
կր տեսնեմ
արդին
ձիւնա
զարդ լերան կատարին,
$ին$ կա պոյտին մէ £ ծա ծան ող
րօշն ազատ
Հայաստա
նի։ Պատանեկական տարտամ
իղձերը ՀետզՀետէ
ձեւ ու կերպարանք կ
նան
ե կը մար սնան այ տենչա պա տկերս ազատութեան
դիցուՀիի արձանով
մը...
կ՛անոնff ù տարխներ, ես կը շարունակեմես
ալ
նոյն
դիg արձանին
Հաւատարիմ
սպասարկուն,
երկրպագուն
ու քարոզիչը։
Բայց թափուած
յորդ արիւնին
բարձ–
