VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 61

Վ Ե Ր Ա Ծ Ն Ո հ Ն Գ 171
ԵՌԱՊԱՏԿԵՐԻ Ս ՅԱՂԹԱՆԱԿԸ
ՅՈհԵՊԱՏՈԻՄկՍ ՓեՐԹԻԿ ՄԸ
191ծի Նոյեմբերի՛ն վերջին՝ մա Հա վճիռս շալկած՝ Պո լսի բա՛նտին կր
տարուէի իզմիթ, ուրկէ Անկիւրիի ճամբով՛ Տիարսլէքիր։ Ւզմիթ քա՛նի մր
օր բա՛նար մնացի, ուր և որոշում տուի Հետիոտ՛ն երթալ՝ խորՀելով եթէ
Հնարաւորութիւն մր կայ ա զատուելու, այ՛ն ալ Հետիոտ՛ն երթալով միայ՛ն կա­
բելի է, մանաւանդ ստակ ալ չունէի, որովՀետեւ թոյլ չտուի՛ն ք դրամ բերել
տալ։ Նոյն տարուան Նոյեմբերի , վսր^քո կէ սիո տիրած խիստ ցուրտին յե­
տոյ ՝ իզմիթին ճամբայ ի ՛նկա՛նք աշնա՛ն դաղՀ ու գեղեցիկ օրով մր։ Երկար
ատե՛ն բանտի թմրեց՛նող օգր շոչողի մր Համար մեծ Հաճոյք մր սլիտի րլլար
շնչել այժմ մաքուր օդ, գիտել պայծառ արեւն ու կապոյտ ռ բկխնքր
աշնան վտիտ կանաչով ծածկուած ղաշտեբն ու բլուրներ ր։ Արդարեւ, ա՛յնքան
ան յաղօրին կր վայելէի այս բոլորր, որ Հետ զՀետէ ՚Հոգեկան թարմութիւն մր
կ*ԴԳայի և տրամադրութիւնս կր զուարթանար, թէպէտ ուղխն տանէր դ
Տի արպէքիր» այսինքն դէպի ստոյգ մաՀ։ Սակայն առ9ի օրուան • ճամբորդու–
ւ՚թիւնն իսկ ցուցուց, թէ կարծածիս Հափ, ալ դիւրին բան չէ եղեր դ
զինայրներու (ժանտարմ) մտրակի տակ Հետիոտն ճամբորդելը։
իղմէթթ ճամբայ ինկանք մեծ խումրով մր* խումբի մէ^ն էրնաևնա
խապէսօա^ք^ էկիվ ՚Տէր՚Մինասեան ՝ Պարտիզակցի երիտասարդը շատ
վիճակի մէՀ։ Զինուոբ գացեր, ժանտատենդով (թիֆօ) Հիւանդցեր և Հազիւ
ոտքի ելած՝ օդափոխութեան կը ղրկուէր... Տէր՜Զ°ր։ Հ ա դէ լ ոս1քի Վրայ կե­
նալու կարող Արէ^Ր ՝մեղի ՀեէՈ պիտի քալէր ՛հոյն օրր մինչեւ Աապանճա։
կէս ճամբան ուժասպառ վար կ՚իյնայ, ժանտոգի ղխնայրր կր կատղի, կր
Հոյէ, կ ՚սմլառնայ սատկեցնել, եթէ չկար ո զան այ շարունակել ճամբան։ Խեղճ
երիտասարդը կլւ Համարձակի ըսելԼ( արխատաշ >) (ընկեր) չեմ կրնար, Հիւան
եմ, ուժասպառես...։ <լ&ո'ւն կեավուր, դու ո՜վ կ՚րլլաս, որ կը յանդգնիս ար
խատա շ անուանել իս, ձեզի պէս անՀաւատ կեավուրնքտրր մեզի շուն չեն ըլ­
լար...» է լ այսպէս անլուր ՀայՀոյանքներ կը ժայթքեն իո % գարշ բերնին Հայ
ազգի Հասցէին։ իյեղճ Աբիկ... երբեմն թեւերիկ բռնելով, ^երբեմն մեր *քէ£ի
ուժովներն զինք շալկելով՝ վերջապէս իրիկունն կիսամեռ վիճակի. մէ £ կը
Հասցնենք Աապանճա ուր կը փռուի բանտի ասֆալտ է պաղ յատակի վրայ
Գէյվէի Աքոէրայէն մեկի րնկերացաւ կուրտպէլինէքիՀուրիշ Հայ զին­
ուոր մր Արթին անունով, որ նոյնպէս Հիւրնգցեր Գանաք-քալէ ե այժմս^ պա­
քին ելու Համար—ինչ Հեգնանք–. — ^Լռրթայ գտնել իր ընտանիքը, որու ո՛ւր
գտնուիլն ".ի՚նչրլլալր ոչ ոք գիտէ։ Պէաք էյիշեմ, որ բոլոր օդափոխու­
թիւն ստացող Հայ զինոլորները իբր աքսորական կր քշուէին Տէր՚Զ°րի անա­
պատները։ Ծայրաստիճան նիՀար ու վատոյժ՝ շատ դժուարաւ կը քալէր։ Մ
գի ընկերացող Հեծեալ զին այրն երր Հաճոյք կ ՛զգային զինք ձիուն կուրծքին
առ^եւ տուած մտրակելով քշելև երբ ողորմելի Հիւանդր շնչասպառ կ՚իյնար
ձիուն ոտքերուն ժէֆ. Հրէշները լիաթոք Պքա՛Հ քա՜Հ կը խնդային։ Մարդկա–